ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ NEW GREEK WAVE ΣΤΗ ΒΡΕΜΗ
Η ΒΡΕΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΑΘΗΝΑ

Αρχές Μαΐου του 2018 το Θέατρο της Βρέμης γιόρτασε το «Νέο Ελληνικό Κύμα». Το φεστιβάλ, όπου παίχτηκαν έργα από το ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής «-1» του Εθνικού Θεάτρου, έφερε στη σκηνή σύγχρονο θέατρο. Οι προσκεκλημένοι καλλιτέχνες έδειξαν εντυπωσιασμένοι από την οικεία ατμόσφαιρα και το ανοιχτόμυαλο κοινό. 

Γεράσιμου Μπέκα

Αρχές Μαΐου του 2018 το Θέατρο της Βρέμης γιόρτασε το «Νέο Ελληνικό Κύμα». Το φεστιβάλ, όπου παίχτηκαν έργα από το ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής «-1» του Εθνικού Θεάτρου, έφερε στη σκηνή σύγχρονο θέατρο. Οι προσκεκλημένοι καλλιτέχνες έδειξαν εντυπωσιασμένοι από την οικεία ατμόσφαιρα και το ανοιχτόμυαλο κοινό.
 
Όπου υπάρχουν κρίσεις, οι καλλιτέχνες δεν μένουν μακριά. Όπου συμβαίνουν κοινωνικές αλλαγές, επωάζεται και η δημιουργικότητα. Στο χώρο του κινηματογράφου, και υπό την ταμπέλα «Greek Weird Wave», δημιουργοί όπως ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Σύλλας Τζουμέρκας ή η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη κατάφεραν να κερδίσουν διεθνή αναγνώριση. Στο θέατρο, όμως, μετά τον Θεόδωρο Τερζόπουλο καμία νέα ελληνική υπογραφή δεν κατάφερε να καθιερωθεί, παρόλο που είναι κοινό μυστικό ότι οι Έλληνες θεατρικοί δημιουργοί αποτελούν ένα από τα πιο επιτυχημένα «προϊόντα» εξαγωγής της χώρας – κι αυτό όχι μόνο επειδή στην Ελλάδα δεν μπορούν να ζήσουν από το επάγγελμά τους. Πολλοί αναζητούν στα ίχνη του Μπρεχτ ή του Μπέκετ την πρόκληση σε θεατρικές μητροπόλεις, όπως το Βερολίνο ή το Παρίσι. Άλλοι έχουν βρει μια θέση σε μικρότερα, δημοτικά θέατρα. 
 
Στην Ελλάδα, πάλι, το διεθνές κοινό πηγαίνει συνήθως στο θέατρο πιο πολύ για να δει τους αρχαίους χώρους του θεάματος στην Αθήνα και την Επίδαυρο και όχι οπωσδήποτε για τις ίδιες τις σκηνοθετικές δουλειές. Βεβαίως, δεν πρέπει να υποτιμάμε και το εμπόδιο της γλώσσας.
Οι τρεις γυναίκες σύμβουλοι δραματουργίας από τη Βρέμη Isabelle Becker, Caroline Anne Kapp και Marthe Labes προσπάθησαν να αλλάξουν αυτό το δεδομένο με το φεστιβάλ «New Greek Wave». Και τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το κοινό της Βρέμης, το κατάφεραν με πέντε αθηναϊκές παραγωγές.   
 

Αθηναϊκο γκροτεσκο

Το φεστιβάλ ξεκίνησε με μια επανεισαγωγή. Το έργο του Wolfram Lotz «Γελοίο σκότος» ήρθε στη Βρέμη έχοντας προηγουμένως κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Γιαννοπούλου. Η νεαρή σκηνοθέτιδα, που το 2018 ήταν υπότροφος του Διεθνούς Φόρουμ του Berliner Theatertreffen, έφερε στα μέτρα του ελληνικού κοινού το ανορθόδοξο χιούμορ του Lotz και τον τρόπο που ο ίδιος πραγματεύεται τον επεκτατισμό και τις προκαταλήψεις, εισπράττοντας και στη Βρέμη ενθουσιώδη χειροκροτήματα.
 
Ο Σίμος Κακάλας έδωσε μια αυτοσχεδιαστική περφόρμανς υποδυόμενος τον Καραγκιόζη, με ακορντεόν, φουστανέλα και καπέλο καπετάνιου, βάζοντας στο μικροσκόπιο τις ελληνογερμανικές σχέσεις των τελευταίων χρόνων.
Η επιτυχημένη παράσταση «Clean City» έκανε επίσης μια στάση στη Βρέμη. Όταν προ μερικών ετών Έλληνες φασίστες άρχισαν να επαναφέρουν στη ρητορική τους την «καθαρότητα» και την «καθαριότητα», ο Ανέστης Αζάς και ο Πρόδρομος Τσινικόρης αναρωτήθηκαν ποιος αλήθεια καθαρίζει την Αθήνα. Το «Clean City» έκανε πρεμιέρα το 2016 και έκτοτε πέντε μετανάστριες καθαρίστριες δίνουν τις προσωπικές τους απαντήσεις στο ερώτημα και μοιράζονται με τους θεατές την πορεία τους.
 
Ο Κώστας Κουτσολέλος και η Βάσω Καμαράτου έδειξαν με την περφόρμανς τους «Lasciatemi morire» τον μοιραίο μικρόκοσμο της σχέσης ενός ζευγαριού μέσα στην κρίση. Με τους αυτοσχεδιαστικούς, καυστικούς και καθόλου ωραιοποιημένους διαλόγους τους μεταδίδουν πολύ παραστατικά μια στάση ζωής που παλινδρομεί μεταξύ φυγοπονίας και λανθάνουσας επιθυμίας θανάτου, συμπαρασύροντας ό,τι της σταθεί εμπόδιο.

Συζητησεις με φρεντο εσπρεσο και κρασι

Στις συζητήσεις μετά τις παραστάσεις θέμα δεν ήταν μόνο το μέλλον της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής και τα γνωρίσματα του ελληνικού θεάτρου. Το κοινό της Βρέμης αντάλλαξε και αναμνήσεις διακοπών και κουβέντιασε για τα πιο δημοφιλή νησιά του Αιγαίου.
 
Ο Christian, που έχει το κυλικείο του θεάτρου, είχε εμπεδώσει ήδη τη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ το πώς φτιάχνεται ένας καλός «φρέντο εσπρέσο» και προσέφερε το ρόφημα που στις γερμανικές καφετέριες αρχίζει τώρα μόλις να εδραιώνεται.
 
Ένας μεγαλύτερος σε ηλικία κύριος, που συστήνεται ως κύριος Γρηγόρης, ήρθε στη Γερμανία ως γκάσταρμπαϊτερ και ζει στη Βρέμη από τη δεκαετία του ’60. Ήταν κατενθουσιασμένος από τα έργα που είδε και συνεχάρη προσωπικά κάθε συμμετέχοντα σε αυτά. Ο συνταξιούχος που εργαζόταν στο χώρο της γαστρονομίας εκθείαζε τις παραστάσεις, λέγοντας ότι στους νεαρούς καλλιτέχνες βλέπει τους άξιους διαδόχους του Αριστοφάνη και του Σοφοκλή.
 
Αλλά και κάτοικοι της Βρέμης που γνωρίζουν καλά την Ελλάδα έδειξαν γοητευμένοι από την ποικιλία των έργων που παρουσιάστηκαν και τον ερμηνευτικό ζήλο των ηθοποιών που ταξίδεψαν ως την πόλη τους.  
Τα βράδια, μετά τις παραστάσεις, κάθονταν όλοι μαζί, θεατράνθρωποι, θεατρόφιλοι, φιλέλληνες, Γερμανοέλληνες και Ελληνογερμανοί, και μιλούσαν για το θέατρο, την κρίση και το μέλλον. Έτσι θα μπορούσε να είναι ο περίφημος ελληνογερμανικός διάλογος. Πολυφωνικός, σε πνεύμα αλληλεγγύης και αμοιβαίου ενδιαφέροντος. Για ένα Σαββατοκύριακο πάντως ο διάλογος αυτός έγινε απτή πραγματικότητα στην πλατεία Goethe της Βρέμης.