Berlinale Blogger 2018
ΟΜΙΛΟΥΝΤΕΣ ΣΚΥΛΟΙ

H 68η Μπερλινάλε άνοιξε με το «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον. Ο δικός μας blogger είδε την ταινία και στη συνέχεια έπιασε στενές επαφές με τους Βερολινέζους.

Γεράσιμου Μπέκα

Ο Wes Anderson έχει πάψει από καιρό πια να είναι σκηνοθέτης – είναι brand. Κι όχι ότι έκανε κάτι ο ίδιος γι’ αυτό, απλώς ανέπτυξε με συνέπεια το στιλ του κι έδωσε έμπνευση και σ’ άλλους σκηνοθέτες. Σ’ αυτό το τελευταίο έργο του ξεσάλωσε με την τεχνική του stop motion. Ο Anderson παίζει με τη γλώσσα σε πολλά επίπεδα, κάνει τους σκύλους πρωταγωνιστές και τις κούκλες να φαίνονται απίστευτα ζωντανές.

Πολυ λιγο για εναν Anderson

Δημιουργεί έναν κόσμο, που αν και παράδοξος, μοιάζει αληθινός. Το σπικάζ είναι εξαιρετικό. Μετά την πρώτη σύγχυση που περνάω καθώς βλέπω μπροστά μου τα πρόσωπα που αντιστοιχούν στις φωνές, αρχίζω να το απολαμβάνω. Είδα όμως όλη την ταινία μέχρι το τέλος, πιστεύοντας ότι βλέπω την Jennifer Lawrence αντί για την Scarlett Johansson. Στην πραγματική ζωή δεν θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο. Ας με συγχωρέσουν.
 
 
Το «Isle of Dogs» είναι μια ταινία φτιαγμένη μεν με αγάπη, χωρίς όμως να παίρνει ρίσκα. Η ιστορία παραείναι προβλέψιμη και τακτοποιημένη. Θέλω να ενθουσιαστώ μαζί της, με το αγοράκι που ξεκινά την περιπετειώδη αναζήτηση του σκύλου του, μου έρχονται στο νου τα σκυλιά του δρόμου που έβλεπα στα παιδικά μου χρόνια στο λιμάνι της Πρέβεζας. Είμαι στ’ αλήθεια διαθέσιμος, αλλά η ταινία δεν καταφέρνει να με κρατήσει.
 
Μια φίλη που κάθεται δίπλα μου στην αίθουσα συνοψίζει εύστοχα την αίσθηση που αφήνει η ταινία μ’ ένα λακωνικό «cute», χαριτωμένο. Αυτό είναι πολύ λίγο για έναν Wes Anderson. Πολύ λίγο για μια Χρυσή Άρκτο. Οι αρετές της ταινίας είναι τα ευρήματα της αισθητικής και οι λεπτομέρειες, που ναι μεν σε αποζημιώνουν για τις αδυναμίες της πλοκής, αλλά δεν σε πείθουν. Το κοινό γελάει στα σωστά σημεία σαν να του πατάς κουμπί. Στο τέλος νικά το καλό, το κακό τιμωρείται, αλλά όχι πολύ σκληρά. Θέλουμε άλλωστε να παραμείνουμε δίκαιοι.

Στενες επαφες

Φεύγοντας από την πλατεία Πότσνταμερ Πλατς, καταλήγω σε μια σημαντική διαπίστωση σχετικά με την Μπερλινάλε: Όποιος νομίζει ότι οι πιο χοτ καταστάσεις είναι τα πάρτι της Μπερλινάλε, κάνει λάθος. Στο Βερολίνο ισχύει ό,τι και στην Αθήνα. Αν ψάχνεις για πραγματικά στενές επαφές, πάρε τα μέσα μαζικής μεταφοράς στις ώρες αιχμής.
 
Highlight για μένα είναι η γραμμή U8, όπου νιώθω να γίνομαι ένα με τους συνεπιβάτες μου, σαν να ‘μασταν όλοι μαζί ένα γλυπτό. Μια ηλικιωμένη κυρία με μαντίλι στο κεφάλι πιάνεται από τον ώμο μου, χαμογελάει και λέει «Τουλάχιστον δεν θα πέσουμε, έτσι που είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο». Με δυσκολία κρατιέμαι από τον κίτρινο στύλο, δυο κοπελιές γαντζώνονται στο μπράτσο μου. Αριστερά μου έχει γείρει ένας άντρας, ολόμαυρα ντυμένος, με φαλάκρα και έντονο μαύρο άι λάινερ. Παίρνοντας πολύ σοβαρά την αποστολή μου ως blogger της Μπερλινάλε, ρωτάω διερευνητικά: «Sorry, are you famous or something?» κι εκείνος μου απαντάει: «Όχι, ρε φίλε, απλώς έχω στιλ». Η συζήτηση τελειώνει εκεί. Ευτυχώς πρέπει να κατέβω.