Berlinale Blogger 2018
ΓΙΑΤΙ ΤΟ «FIGLIA MIA» ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ BERLINALE 2018

Στη νέα ταινία της Ιταλίδας σκηνοθέτιδας Laura Bispuri βλέπουμε τρεις λαμπρές γυναικείες ερμηνείες. Της ταινίας της αξίζει οπωσδήποτε ένα βραβείο. 

Το Βερολίνο έχει κερδίσει την καρδιά της Laura Bispuri. Εδώ παρουσίασε το 2015 την πρώτη σκηνοθετική της δουλειά (Sworn Virgin) και τώρα, τρία χρόνια αργότερα, συμμετέχει και πάλι στο φεστιβάλ με την ταινία «Figlia mia». Είναι η μόνη ιταλική συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ και ξεχωρίζει αναμφίβολα ανάμεσα στο σύνολο των προτεινόμενων ταινιών.

ΔΥΟ ΜΗΤΕΡΕΣ, ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ 

Η ταινία «Figlia mia» έχει ως θέμα την ιστορία της δεκάχρονης Vittoria και τη μάχη που δίνουν η θετή και η βιολογική της μητέρα για να κερδίσουν την εύνοιά της. Οι δύο αυτές γυναίκες, που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές, έχουν κάτι κοινό: την αγάπη για την κόρη τους. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μικρό χωριό της Σαρδηνίας όπου όλοι (σχεδόν) γνωρίζονται μεταξύ τους. Πριν από χρόνια οι δύο γυναίκες είχαν οργανώσει μυστικά αυτή την υιοθεσία, κρυφά απ’ όλους, μόνον ο σύζυγος της θετής μητέρας το γνωρίζει. Η βιολογική μητέρα προσεγγίζει την κόρη της μόνο όταν εκείνη αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Σαρδηνία για να αναζητήσει αλλού την τύχη της.

«Figlia mia» της Laura Bispuri, με τις Alba Rohrwacher, Valeria Golino και Sara Casu | © Figlia mia

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ 

Τρεις γυναίκες ηθοποιοί, μια σκηνοθέτιδα. Στην εποχή του #metoo εύκολα θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος ότι η ταινία «Figlia mia» είναι ένα τέλειο παράδειγμα φεμινιστικού κινηματογράφου. Eίναι όμως κάτι περισσότερο, αφού πραγματεύεται μια οικουμενική ιστορία – πέρα από τόπους, εποχές και ετικέτες κινηματογραφικών ειδών. Είναι μια ταινία για την αγάπη στην πιο αγνή της μορφή, μια αγάπη τόσο μεγάλη, ώστε ν’ αρκεί για περισσότερα πρόσωπα χωρίς να μειώνεται η έντασή της.
 
Με μια και μόνο σκηνή η Laura Bispuri καταφέρνει ν’ αποδείξει ότι η ανθρώπινη φύση ακολουθεί τη δική της λογική κι αυτή δεν χρειάζεται επεξηγήσεις. Είναι η στιγμή όπου η Angelica χορεύει και τραγουδά μπροστά στην κόρη της, δίπλα σε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου. Στην αρχή η Vittoria είναι συνεσταλμένη και σιωπηλή ως συνήθως, όμως στη συνέχεια αρχίζει σιγά σιγά να τραγουδά και να συμμετέχει  Ένα όμορφο αλλά συνάμα πικρό στιγμιότυπο, αφού εμπεριέχει και τον πόνο της θετής μητέρας που δεν της αξίζει αυτός ο αποκλεισμός.
 
Πώς μπορεί να δοθεί λύση σε μια τέτοια κατάσταση όπου φαινομενικά όλοι έχουν δίκιο αλλά κανείς δεν μπορεί να δικαιωθεί απόλυτα; Ένα ερώτημα που απασχολεί και το κοινό. Στην κινηματογραφική αίθουσα πλανάται κατά κάποιο τρόπο η ελπίδα ότι το πεπρωμένο θα απαλλάξει τις τρεις τους από τη λήψη μιας απόφασης. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Τελικά την υπόθεση παίρνει στα χέρια του κάποιος από τον οποίο δεν θα το περίμενε κανείς, και όταν το κάνει, ξαφνικά όλα φαίνονται σωστά και λογικά.
 
Η δεξιότητα να αφηγηθείς μια ιστορία με τόση συνοχή και συνέπεια δεν είναι κάτι αυτονόητο. Η Laura Bispuri αποδεικνύει εδώ ότι μπορεί τόσο να γράφει όσο και να σκηνοθετεί. Το σενάριο είναι δικό της και της Francesca Manieri. Η επιλογή των πρωταγωνιστριών επιτυχημένη. Η Alba Rohrwacher, η Valeria Golino και η Sara Casu, που υποδύεται την κόρη, καταθέτουν έξοχες ερμηνείες. Ελπίζουμε να ξαναδούμε τουλάχιστον μία από αυτές, ή και όλες μαζί, τη μέρα απονομής βραβείων του φετινού φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου.
 
 
* Ο Andrea D’Addio δημοσιογραφεί σε ιταλικά και γερμανικά μέσα ενημέρωσης για τα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.