Berlinale Blogger 2018
Η ΑΝΘΗΣΗ ΤΩΝ ΤΗΛΕΣΕΙΡΩΝ ΑΙΣΘΗΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ;

Η πρόσφατη μεγάλη άνθηση τηλεοπτικών σειρών έχει επηρεάσει την Μπερλινάλε – στην επιλογή θεμάτων ή στον τρόπο αφήγησης, ας πούμε; Οι «blogger της Μπερλινάλε» απαντούν. 

Philipp Bühler – Γερμανία: Πριν από οκτώ χρόνια η αστυνομική σειρά του Dominik Graf Im Angesicht des Verbrechens ήταν το highlight της Μπερλινάλε. Βέβαια, κανείς δεν ήθελε να τη δει ύστερα στην τηλεόραση. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και αυτή τη χρονιά με τη συμπαραγωγή του Arte Ondes de choc, παρότι οι υποκριτικές επιδόσεις του Kacey Mottet Klein και της Fanny Ardant προσφέρουν πραγματικά σπουδαίο κινηματογράφο. Ας κρατηθεί όμως σε πειραματικό επίπεδο. Όχι άλλη άνθηση παρακαλώ!


Camila Gonzatto – Βραζιλία: Η άνθηση των σειρών γίνεται αντιληπτή κυρίως στο European Film Market, που από το 2015 ποντάρει στις συμπαραγωγές (CoPro Series). Το ιδίωμα των σειρών δεν είναι ακόμη τόσο φανερό στις ταινίες, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις εδώ, όπως για παράδειγμα το Isle of Dogs του Wes Anderson που διαρθρώνεται σε επεισόδια. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε επίσης πως άλλα ιδιώματα, όπως αυτό των βιντεοπαιχνιδιών, έχουν διεισδύσει στον κινηματογράφο, με αποτέλεσμα να αναδύονται υβριδικές μορφές αφήγησης.
 

Ahmed Shawky – Αίγυπτος: Η τάση που αυτή τη στιγμή φέρνει τις μεγαλύτερες αλλαγές στο κινηματογραφικό τοπίο είναι η προσφορά των νέων υπηρεσιών streaming (Netflix κ.λπ.). Οι νέες δυναμικές που έχουν δημιουργήσει αυτά τα μέσα αφενός έχουν βελτιώσει αισθητά την ποιότητα των παραγόμενων σειρών και αφετέρου έχουν ωθήσει πολλά μεγάλα ονόματα της βιομηχανίας του κινηματογράφου να γυρίσουν τηλεσειρές. Λόγω της διαδικασίας αυτής ο χώρος βιώνει μια ριζική αλλαγή αυτή τη στιγμή, έτσι που η παρουσία των σειρών στην Μπερλινάλε είναι αναπόφευκτη.


Sarah Ward – Αυστραλία: Η συζήτηση για το αν η τηλεόραση αποτελεί απειλή για τον κινηματογράφο είναι από καιρό περιττή. Υπάρχει και στα δύο μέσα αρκετός χώρος για καινούργιες, συναρπαστικές και πρωτοποριακές ιστορίες και άρα μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά, ή ακόμη και να συνδυαστούν σε μία μοναδική νέα μορφή, όπως στο Twin Peaks – The Return. Η αυξανόμενη αναγνώριση της τηλεόρασης στην Μπερλινάλε συμβολίζει αυτήν ακριβώς τη σχέση συνεργασίας, παρότι οι αυστραλιανές συμμετοχές του φετινού προγράμματος του φεστιβάλ είναι περισσότερο τηλεοπτικές παραγωγές παρά κινηματογραφικές ταινίες, όπως π.χ. η τηλεσειρά Picnic At Hanging Rock (ένα ριμέικ της ομώνυμης ταινίας), το Romper Stomper και η νέα σειρά Safe Harbour.


Yun-hua Chen – Κίνα: Ναι, πολλοί φημισμένοι σκηνοθέτες έχουν κάνει τηλεοπτικές σειρές, από τους αδελφούς Coen (The Ballad Of Buster Scruggs) ως τον Michael Haneke (Kelvin’s Book). Αυτή τη στιγμή ωστόσο δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με έναν σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, αλλά πιο πολύ με το ότι χάνονται τα όρια ανάμεσα στους δύο χώρους. Είτε είμαστε στο Βερολίνο, είτε στο Λος Άντζελες είτε στο Πεκίνο, το πάρε-δώσε ανάμεσα στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο όσον αφορά τους ηθοποιούς, τους τεχνικούς, τη χρηματοδότηση και το κοινό είναι όλο και πιο έντονο. Πράγμα που δεν χρειάζεται να μας ανησυχεί, ωστόσο μας φέρνει αντιμέτωπους με μία πρόκληση: Ότι πρέπει να βρούμε καινούργιες απαντήσεις στο ερώτημα «Τι σημαίνει κινηματογραφική ταινία;».


Gerasimos Bekas – Ελλάδα: Το πιο ενδιαφέρον σε αυτή την άνθηση των τηλεοπτικών σειρών είναι η μεταφορά γνώσης από τον κινηματογράφο στις «μικρότερες» παραγωγές, που προκύπτει από αυτήν. Κάποιοι από τους κινηματογραφιστές με τους οποίους μίλησα δουλεύουν κιόλας παράλληλα με το φορμά της τηλεσειράς. Αυτό γίνεται αντιληπτό όχι τόσο στην επιλογή των θεμάτων όσο στη συγχώνευση των φορμά και των τρόπων προσέγγισης.


Jutta Brendemühl – Καναδάς: Στο Φεστιβάλ του Τορόντο λέγεται «Primetime», στην Μπερλινάλε «τρέχει» στο τμήμα με τίτλο «Berlinale Series»: Ο πρωτοποριακός θεσμός συνεχίζεται ήδη για 4η χρονιά. Ο Καναδός παραγωγός Damon D'Oliveira (Book Of Negroes), ως ένας από τους δέκα πιο επιτυχημένους παραγωγούς του Καναδά, είναι και πάλι στο Berlinale Market, όπου αυτή τη φορά επικεντρώνεται στο EFM Drama Series Days. Απαντώντας στην ερώτηση για τις νεότερες τάσεις, ο D’Oliveira αποκαλύπτει: «Κανένας σχεδόν δεν θέλει πια να βλέπει επιθεωρητές που εξιχνιάζουν σκοτεινές υποθέσεις για νεκρές, ακρωτηριασμένες γυναίκες. Από την άλλη, στην εποχή του Τραμπ φαίνεται να ανθεί και μια τάση για δυστοπίες, βλέπε το The Handmaid’s Tale. Επίσης, μεγάλη ζήτηση έχουν αυτή τη στιγμή οι καλοφτιαγμένες σειρές για οικογένειες ή ζευγάρια». 

Foto: © privat Grace Barber-Plentie – Μεγάλη Βρετανία: Υπάρχουν πραγματικά πολλές τηλεσειρές στο πρόγραμμα της Μπερλινάλε, αν και ομολογώ ότι δεν έχω δει ακόμη καμία από αυτές. Δεν πιστεύω κιόλας ότι η άνθηση των τηλεοπτικών σειρών έχει επηρεάσει τόσο την Μπερλινάλε. Ωστόσο, εκείνο που έχει μεγάλο ενδιαφέρον, νομίζω, είναι να δούμε ποιες ταινίες θα επιλεγούν να προβληθούν από το Netflix μετά το φεστιβάλ, μια και τα όρια ανάμεσα στον κινηματογράφο και την τηλεόραση σαφώς και γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα.