Berlinale Blogger 2018
ΣΤΗΘΗ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Ξεμεθώντας μετά τη γιορτή της επιτήδευσης και της αντίστασης στο «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη. Ο δικός μας blogger ήταν στην παγκόσμια πρώτη στο Zoo Palast.

Γεράσιμου Μπέκα

«Αν ζούσε σήμερα ο Διόνυσος, θα ζούσε σίγουρα στο Ρίο ντε Τζανέιρο», λέει η Ευαγγελία Κρανιώτη, κι έτσι μαθαίνουμε και γιατί ήθελε να γυρίσει μια ταινία στη βραζιλιάνικη μητρόπολη. Εμένα η Ευαγγελία Κρανιώτη με κερδίζει πριν ακόμα δω έστω κι ένα δευτερόλεπτο της ταινίας της. Δεν έχει βγάλει το παλτό της. Κι εγώ φοράω πάντα το δικό μου στο Zoo Palast. Κάνει πάρα πολύ κρύο εδώ μέσα.

Φέρνω μια γύρα με το βλέμμα μου στην αίθουσα. Το κοινό, ποιος να το περίμενε, μιας κάποιας ηλικίας και ντυμένο στα μπεζ, αλλά κεφάτο. Η παράσταση αρχίζει. Η ταινία που φέρει την ετικέτα του ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει γρήγορα αυτό που πραγματικά είναι, ένα εικαστικό έργο, ένα δοκίμιο.

Φωνη απο το περιθωριο

Η πρωινή ομίχλη διαλύεται. Η φωνή της Luana Muniz, είδωλο των queer της Βραζιλίας, δίνει από τα βάθη μια περφόρμανς, αραδιάζοντας τις σκέψεις της για την πόλη, το σώμα της και την ομορφιά. Τα λόγια της ποιητικά, ίσως λιγάκι υπερβολικά συνθηματικά και κραυγαλέα για να ‘μαι ειλικρινής.
Η ευάλωτη πρωταγωνίστρια δένει τον πόνο μ’ έναν ενθουσιασμό που λέει ναι στη ζωή, με αγωνιστικά συνθήματα, με μια ερωτική εξομολόγηση στην πόλη της, αν και προφανώς χρειάστηκε συχνά να σηκώσει ανάστημα στο περιβάλλον της, έτσι που να μην αφήνει κανέναν πια να την αγγίξει. Παραμένει σκηνοθεσία του ίδιου της του εαυτού.

Νύχτα, καταμεσής στο καρναβάλι, εκστατικοί τυμπανισμοί, ιδρωμένα κορμιά, πυροτεχνήματα, παντού στήθη. Κανονικό Ρίο. Εδώ τα όρια συγχέονται, σαν να μην έχει σημασία το ποιος είσαι και πως σε βλέπουν οι άλλοι. Χορεύεις. Όλα τριγύρω πολύχρωμα, ηχηρά και όμορφα. Καμιά πίστη δεν δίνω στα χρώματα, δεν μ’ ενθουσιάζουν.

Μετα το καρναβαλι

Η Κρανιώτη δεν είναι αφελής, δεν αφήνεται στην ψευδαίσθηση ότι στο Ρίο όλοι είναι ελεύθεροι και διαρκώς στα άκρα. Αυτή η σκέψη απαιτείται από μένα, τον θεατή. Η Κρανιώτη δεν την διατυπώνει στην ταινία. Αντ’ αυτού μου ρίχνει κατάμουτρα έναν ολοφάνερα φευγάτο κόσμο που δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, γιατί το επόμενο πρωί καταφτάνει πάντα και τ’ αποκριάτικα κοστούμια καταλήγουν στην αποθήκη.

Κανένα μακιγιάζ αυτού του κόσμου δεν μπορεί να καλύψει τη θλίψη στα μάτια των ανθρώπων. Ατέλειωτος ο στεναγμός στα βλέμματα και μεγάλο το πείσμα. Αγωνίζονται με κάθε μέσο ν’ αποκτήσουν την κυριαρχία του κορμιού τους, να το φτιάξουν καταπώς το φαντάζονται. Μετά την ταινία γνωρίζω ό,τι γνώριζα και από τα πριν. Τα θολά σύμβολα με συγχύζουν, ο μελαγχολικός κλόουν για παράδειγμα που εμφανίζεται ξανά και ξανά, γέρνει κάπου ή απλώς κοιτάζει. Εγώ θέλω να δω το Ρίο της Ευαγγελίας Κρανιώτη. Στο φιλμ δεν το βλέπω. Ίσως θα ‘πρεπε να ήμασταν κι εμείς εκεί.