To nic, to nic, powiedziałe(a)m sobie, nic nic.
[Wieniedikt Jerofiejew, Moskwa - Pietuszki]
Kolekcjonuję ubrania mające dla mnie wartość sentymentalną.
Ubrania matki. Kamizelki robione przez ciotkę. Moje własne, które są kiedyś zrzuconą skórą.
Oraz inne, których forma, materiał czy wzór przemawiają do mnie.
Poddaję je czułemu procesowi haftowania, mimo że igła dźga materiał, końcowy efekt jest formą zabliźnienia rany, miękką otuliną bólu czy też oswojeniem lęku. Ciepłe zgrubienia przędzy w różnych bolących miejscach ciała.
Ubranie jest naszą drugą skórą, przesiąka naszym zapachem, jest świadkiem wydarzeń naszego życia, towarzyszy nam w trudnych czasem traumatycznych momentach. To ono bierze w siebie pot strachu, stresu, zdenerwowania, lęku. To ono przyjmuje w siebie krew i inne wydzieliny, zapisując je w postaci plam.
Skupując się przez dłuższą chwilę możemy poczuć gdzie w ciele jest najwięcej napięcia, gdzie powoduje ono ból czy też sztywność. Gdzie mieszka strach, kiedy ciśnie nas w dołku czy dusi nas w gardle.
Na ubraniach szukam właśnie nich tych miejsc, które wymaga uleczenia, przytulenia i pogłaskania. Pokrywając je grubą warstwą ciepłej i miękkiej narośli z wełny, zaznaczam miejsca szczególnej troski, wymagające naszej uwagi i dotyku, szepcząc:
To nic, to nic, powiedziałe(a)m sobie, nic nic.
Małgorzata Markiewicz – artystka wizualna. Tworzy obiekty, rzeźby, fotografie, performensy i wideo. Absolwentka ASP w Krakowie i Konstfact w Sztokholmie. Mieszka i pracuje w Krakowie. W swojej twórczości konsekwentnie podejmuje tematy związane z kulturowym usytuowaniem kobiecości, z tworzeniem własnego miejsca, domem i bezdomnością, kuchnią i jedzeniem, codzienną krzątaniną, ubiorami, nowymi i starymi formami bliskości, relacjami i emocjami, pamięcią i upamiętnianiem. Artystka wykorzystuje tradycyjne, kojarzone z rękodziełem i domową działalnością kobiet materiały i techniki, takie jak: tkaniny, nici, odzież, szydełkowanie, szycie, łatanie, naprawianie. Stosuje subwersywne odwracanie znaczeń zastanych form kulturowych. Dopowiada tradycyjne opowieści uzupełniając je wątkami dotychczas przemilczanymi. Tworzy także własne historie (herstorie, retrotopie i utopie) bazujące na mitach zaczerpniętych z różnych kultur. Jej metoda twórcza czerpie z filozofii prac domowych, związanych z troską, dbaniem, reperowaniem i odnawianiem.
[Magda Ujma]
Małgorzata Markiewicz mieszka i pracuje w Krakowie. Jest absolwentką Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 2015 roku uzyskała stopień doktory.
Studiowała na Konstfack oraz w Critical Design Studio na Wydziale Architektury Królewskiej Akademi Technologicznej w Sztokholmie.
Praktyka artystyczna Małgorzaty Markiewicz bada złożoność współczesnej dynamiki płci w kontekście środowiska domowego, a także szeroko rozumianego społeczeństwa. Od samego początku swojej twórczości używa w pracach tkaniny jako medium. Jest autorką pomnika Gombrowicza w Krakowie. Prace prezentowała w między innymi w Zachęcie - Narodowej Galerii Sztuki, CSW Zamek Ujazdowski, Park Rzeźby na Bródnie MSN, Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, The Photographers Gallery w Londynie, Matadero w Madrycie , Berardo Museum w Lizbonie i wielu innych. Współpracuje z galerią l’etrangere z Londynu.
Wróć
