سیاست موسیقی و هنر
آیا هنر و موسیقی میتوانند غیرسیاسی باشند؟ آیا هنر و موسیقی غیرسیاسی در زمانهی پاندمیها، جنگها، انقلابها، بحرانهای محیطزیستی، و اما همچنین در زمان صلح، که همهچیز گویی به خوبی پیش میرود، ممکن است؟ آیا هنرمند، موسیقیدان، کیوریتور (نمایشگاهگردان)، یا موسسات هنری موظفند موضع سیاسی بگیرند، یا اینکه نه، معانی و جهتگیریهای سیاسی هر اثر هنری، هر قطعهی موسیقایی یا هر نمایشگاهی ذاتی و درونی آناند؟
با نظر به جنبشِ جاری و همچنان ساریِ «زن، زندگی، آزادی» در ایران مسئله بر سر نوعی جابهجاییِ پُردامنه و گسترده، بازتعریفِ بستر و بافتار و واسازی بسیاری از فُرمها، مفاهیم و رویکردهای معمول یا غیرمعمول در هنر و موسیقی است، از روندهای خلق و آفرینش و آمادهسازی گرفته تا نقشی که این هنرها در جامعهی ایران ایفا میکنند، و شیوهی مواجهه و برهمکنش عموم و جامعه با آنها و دریافتشان از آنها. بسیاری از فرمهای هنر و موسیقیِ نهادیشده، صنعتیشده و خصوصیشده حالا بیاستفاده و بیمعنی شدهاند، و بسیاری دیگر از فرمهای هنر و موسیقی عمومی و جمعی مبدل به صداهایِ اصلی، هدایتگر، باقی و بامعنی شدهاند.
سیاست موسیقی و هنر: اکسپریمنتالیسم (آزمونگرایی) و کنشگریِ آکوستیک
از ابتدای انقلاب 57 هرگونه مواجهه و برخورد هنری با مقاومت، با احتیاط تمام رخ داده و با دقت بررسی شده، چرا که چنین مواجههای میتواند منجر به اتهامات سنگین شود و تبعات گستردهای داشته باشد. این بدان معناست که شیوههایی که از آن طریق این آثار هنری، میتوانند دیدگاه عمومی و جمعی را تحت تأثیر قرار دهند یا جنبشی را مورد استفاده قرار دهند، صرفاً دغدغهی صاحبان قدرت نیست. و این فهمی عمیق از مکانیسم فعالیت هنری و امکانات ویرانگر و براندازی را که «هنر اصطلاحاً سیاسی» با خود به همراه میآورد، میطلبد. ما با تأمل بر روی این وضعیت و تمرکز بر روی موسیقی اکسپریمنتال (آزمونی) و هنرِ صدا، درواقع «عاملیت صوتی» را به چالش کشیده و بررسی میکنیم و جایگاه فرمهای گوناگون تولید موسیقی/ هنر صدا را در نسبت با محتوای انقلابی مرسوم و مقبول و دسترسیپذیر بررسی میکنیم.
شرکتکنندگان:
شاهین پیمانی (آهنگساز و هنرمند صدا)
فرحناز حاتم (موسیقیدان و هنرمند صدا)
بهروز موسوی (موسیقی دان، کیوریتور)
روزبه شادپی (هنرمند، موسیقیدان و نویسنده)
بازگشت