30 χρονια απο την πτωση του τειχους

Έναν χρόνο αφότου οι Βερολινέζοι χόρευαν πάνω στο Τείχος, η Γερμανία έγινε και πάλι μία χώρα. Τι συναισθήματα προκάλεσε όμως η επανένωση σε έναν πρώην κρατούμενο των φυλακών του Χόχενσενχαουζεν; Μια ιστορία για μπριζόλες από την Αργεντινή στα κεντρικά της Στάζι, αναπάντεχες συναντήσεις και βερολινέζικα κλαμπ.
 

Ο ποιητής Grünbein σε δημόσια ομιλία του για την Πτώση του Τείχους θυμάται εξαιρετικά καλά και δεν χαρίζεται σε κανέναν.

Μπορεί να τις ονειρευτούν οι διανοούμενοι, να τις κηρύξουν οι πολιτικοί και να τις ευλογήσουν οι επί γης εκπρόσωποι κάποιων ουράνιων δυνάμεων. Όμως οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις δεν θα γίνουν ποτέ, αν δεν θελήσουν να κινητοποιηθούν οι λαοί. Δηλαδή οι πολίτες. Aυτοί, οι οποίοι κανονικά θα έπρεπε να έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο σε μια «Πολιτεία».

Η πρώην εσωτερική γερμανική συνοριογραμμή, που χώριζε την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, διασχίζει σήμερα τη χώρα ως επονομαζόμενη Πράσινη Ζώνη της φύσης. Ο βιότοπος προσφέρει στη χλωρίδα και την πανίδα μια νέα πατρίδα, ενώ ταυτόχρονα μαρτυρεί τη γεμάτη συγκρούσεις ιστορία του.



 

Πριν και μετά το ’89. Ακόμη και οι νεότεροι άνθρωποι της πρωτεύουσας της Σαξονίας ανατρέχουν, λόγω της πτώσης του Τείχους, σε εκείνη την εποχή. Και λένε: Η ΛΔΓ ήταν σίγουρα δικτατορία, αλλά υπήρχαν ορισμένες πτυχές, κοινωνικές κυρίως, που αξίζει να τις επανεξετάσουμε.
 

Το πανεπιστήμιο, η ιστορία της πόλης, τα εργοτάξια, οι χώροι πρασίνου και η τεχνολογία. Το παρελθόν και το μέλλον συναντιούνται στην καρδιά της πρώην Δυτικής Γερμανίας. Πεποίθηση των νέων ανθρώπων είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ναι μεν χρειάζεται μεταρρύθμιση, αλλά έχει έναν πλούτο που οφείλουμε να προστατεύσουμε.