Franz Kafka in Übersetzung
In der Endphase der ersten Digitalen Übersetzungsakademie Südasiens wurden ausgewählte Texte von Franz Kafka (1883-1924) von den Projektteilnehmenden und Sprachmentoren in acht südasiatische Sprachen übertragen. Hier finden Sie die Texte bzw. Auszüge im Original und in der Übersetzung - zum Lesen und als Podcast zum Anhören.
Der plötzliche Spaziergang
Aus der Sammlung Betrachtung, 1913
Der Text beschreibt, wie ein Mensch, der sich gerade für die Nacht in seinem familiären Zuhause eingerichtet hat, plötzlich von Unruhe und dem Wunsch zu fliehen ergriffen wird. Er begibt sich auf einen nächtlichen Spaziergang und in ein Gedankenspiel, das - tatsächlich oder nur vermeinlich - zur Selbstbefreiung führt.
Der Text beschreibt, wie ein Mensch, der sich gerade für die Nacht in seinem familiären Zuhause eingerichtet hat, plötzlich von Unruhe und dem Wunsch zu fliehen ergriffen wird. Er begibt sich auf einen nächtlichen Spaziergang und in ein Gedankenspiel, das - tatsächlich oder nur vermeinlich - zur Selbstbefreiung führt.
Der plötzliche Spaziergang
Wenn man sich am Abend endgültig entschlossen zu haben scheint, zu Hause zu bleiben, den Hausrock angezogen hat, nach dem Nachtmahl beim beleuchteten Tische sitzt und jene Arbeit oder jenes Spiel vorgenommen hat, nach dessen Beendigung man gewohnheitsgemäß schlafen geht, wenn draußen ein unfreundliches Wetter ist, welches das Zuhausebleiben selbstverständlich macht, wenn man jetzt auch schon so lange bei Tisch stillgehalten hat, daß das Weggehen allgemeines Erstaunen hervorrufen müßte, wenn nun auch schon das Treppenhaus dunkel und das Haustor gesperrt ist, und wenn man nun trotz alledem in einem plötzlichen Unbehagen aufsteht, den Rock wechselt, sofort straßenmäßig angezogen erscheint, weggehen zu müssen erklärt, es nach kurzem Abschied auch tut, je nach der Schnelligkeit, mit der man die Wohnungstür zuschlägt, mehr oder weniger Ärger zu hinterlassen glaubt, wenn man sich auf der Gasse wiederfindet, mit Gliedern, die diese schon unerwartete Freiheit, die man ihnen verschafft hat, mit besonderer Beweglichkeit beantworten, wenn man durch diesen einen Entschluß alle Entschlußfähigkeit in sich gesammelt fühlt, wenn man mit größerer als der gewöhnlichen Bedeutung erkennt, daß man ja mehr Kraft als Bedürfnis hat, die schnellste Veränderung leicht zu bewirken und zu ertragen, und wenn man so die langen Gassen hinläuft, — dann ist man für diesen Abend gänzlich aus seiner Familie ausgetreten, die ins Wesenlose abschwenkt, während man selbst, ganz fest, schwarz vor Umrissenheit, hinten die Schenkel schlagend, sich zu seiner wahren Gestalt erhebt.
Verstärkt wird alles noch, wenn man zu dieser späten Abendzeit einen Freund aufsucht, um nachzusehen, wie es ihm geht.
(Franz Kafka)
Wenn man sich am Abend endgültig entschlossen zu haben scheint, zu Hause zu bleiben, den Hausrock angezogen hat, nach dem Nachtmahl beim beleuchteten Tische sitzt und jene Arbeit oder jenes Spiel vorgenommen hat, nach dessen Beendigung man gewohnheitsgemäß schlafen geht, wenn draußen ein unfreundliches Wetter ist, welches das Zuhausebleiben selbstverständlich macht, wenn man jetzt auch schon so lange bei Tisch stillgehalten hat, daß das Weggehen allgemeines Erstaunen hervorrufen müßte, wenn nun auch schon das Treppenhaus dunkel und das Haustor gesperrt ist, und wenn man nun trotz alledem in einem plötzlichen Unbehagen aufsteht, den Rock wechselt, sofort straßenmäßig angezogen erscheint, weggehen zu müssen erklärt, es nach kurzem Abschied auch tut, je nach der Schnelligkeit, mit der man die Wohnungstür zuschlägt, mehr oder weniger Ärger zu hinterlassen glaubt, wenn man sich auf der Gasse wiederfindet, mit Gliedern, die diese schon unerwartete Freiheit, die man ihnen verschafft hat, mit besonderer Beweglichkeit beantworten, wenn man durch diesen einen Entschluß alle Entschlußfähigkeit in sich gesammelt fühlt, wenn man mit größerer als der gewöhnlichen Bedeutung erkennt, daß man ja mehr Kraft als Bedürfnis hat, die schnellste Veränderung leicht zu bewirken und zu ertragen, und wenn man so die langen Gassen hinläuft, — dann ist man für diesen Abend gänzlich aus seiner Familie ausgetreten, die ins Wesenlose abschwenkt, während man selbst, ganz fest, schwarz vor Umrissenheit, hinten die Schenkel schlagend, sich zu seiner wahren Gestalt erhebt.
Verstärkt wird alles noch, wenn man zu dieser späten Abendzeit einen Freund aufsucht, um nachzusehen, wie es ihm geht.
(Franz Kafka)
হঠাৎ হাঁটতে বেরোনো
সন্ধ্যাবেলায় যখন কেউ ভাবে যে বাড়িতে থাকার সিদ্ধান্তটি সে অবশেষে নিয়ে ফেলেছে, হাউসকোট পরে ফেলেছে, রাতের খাবারের পর টেবিলের আলোয় বসে আছে, আর সেই কাজ বা খেলাটিও সমাপ্ত, যার শেষে সে অভ্যাসবশত ঘুমাতে যায়, যখন বাইরের আবহাওয়া কিছুটা প্রতিকূল, যার ফলে বাড়ির ভিতরে থাকা প্রায় অনিবার্য হয়ে পড়ে, যখন কেউ এতক্ষণ ধরে নীরবে টেবিলে বসে আছে যে সেখান থেকে উঠে গেলে তা সকলের বিস্ময়ের কারণ হবে, যখন বাড়ির সিঁড়িও ইতিমধ্যে অন্ধকার ও গেট তালাবদ্ধ, এবং যখন এত কিছুর পরেও কেউ হঠাৎ অস্বস্তিতে উঠে পড়ে, হাউসকোট ছেড়ে অবিলম্বে বাইরের পোশাক পরে উপস্থিত হয়, ঘোষণা করে যে তাকে বেরোতেই হবে, আর সংক্ষেপে বিদায় নিয়ে বেরিয়েও পড়ে, আর মনে মনে ভাবে কমবেশি কতটা অসন্তোষ সৃষ্টি করেছে সে, যা নির্ভর করে ফ্ল্যাট-এর দরজাটি আওয়াজ করে বন্ধ করার গতির উপর, যখন কেউ ফের রাস্তায় দাঁড়িয়ে, অঙ্গ-প্রত্যঙ্গরা যখন এই অপ্রত্যাশিত স্বাধীনতায় বিশেষ তৎপরতার সাথে সাড়া দেয়, যখন এই একটি সিদ্ধান্তের দরুন মনে হয় যেন সকল সিদ্ধান্ত নেওয়ার ক্ষমতা নিজের মধ্যে জড়ো হয়েছে, যখন কেউ স্বাভাবিকের চেয়ে বেশি গুরুত্ব সহকারে স্বীকার করে যে দ্রুততম পরিবর্তন আনার ও সহ্য করার জন্য প্রয়োজনের চেয়ে বেশি শক্তি তার আছে, এবং যখন সে দীর্ঘ রাস্তা বরাবর হাঁটে, – তখন সেই সন্ধ্যায় সে তার পরিবার থেকে সম্পূর্ণরূপে বেরিয়ে আসে, পরিবার বিলীন হয়ে যায় অবাস্তবে, আর সে নিজে, দৃঢ়, সীমাবদ্ধতায় কালো হয়ে যাওয়া, দ্রুত পা চালিয়ে, তার সত্যিকারের রূপটি ধারণ করে।
সবকিছু আরও প্রবল হয়ে ওঠে, যখন সেই সন্ধ্যারাতে সে কোনো বন্ধুর বাড়ি যায় তার খোঁজখবর নিতে।
(অনুবাদ: অমৃতা ধাড়া)
Übersetzung: Amrita Dhara
Vorgelesen von: Amrita Dhara
সন্ধ্যাবেলায় যখন কেউ ভাবে যে বাড়িতে থাকার সিদ্ধান্তটি সে অবশেষে নিয়ে ফেলেছে, হাউসকোট পরে ফেলেছে, রাতের খাবারের পর টেবিলের আলোয় বসে আছে, আর সেই কাজ বা খেলাটিও সমাপ্ত, যার শেষে সে অভ্যাসবশত ঘুমাতে যায়, যখন বাইরের আবহাওয়া কিছুটা প্রতিকূল, যার ফলে বাড়ির ভিতরে থাকা প্রায় অনিবার্য হয়ে পড়ে, যখন কেউ এতক্ষণ ধরে নীরবে টেবিলে বসে আছে যে সেখান থেকে উঠে গেলে তা সকলের বিস্ময়ের কারণ হবে, যখন বাড়ির সিঁড়িও ইতিমধ্যে অন্ধকার ও গেট তালাবদ্ধ, এবং যখন এত কিছুর পরেও কেউ হঠাৎ অস্বস্তিতে উঠে পড়ে, হাউসকোট ছেড়ে অবিলম্বে বাইরের পোশাক পরে উপস্থিত হয়, ঘোষণা করে যে তাকে বেরোতেই হবে, আর সংক্ষেপে বিদায় নিয়ে বেরিয়েও পড়ে, আর মনে মনে ভাবে কমবেশি কতটা অসন্তোষ সৃষ্টি করেছে সে, যা নির্ভর করে ফ্ল্যাট-এর দরজাটি আওয়াজ করে বন্ধ করার গতির উপর, যখন কেউ ফের রাস্তায় দাঁড়িয়ে, অঙ্গ-প্রত্যঙ্গরা যখন এই অপ্রত্যাশিত স্বাধীনতায় বিশেষ তৎপরতার সাথে সাড়া দেয়, যখন এই একটি সিদ্ধান্তের দরুন মনে হয় যেন সকল সিদ্ধান্ত নেওয়ার ক্ষমতা নিজের মধ্যে জড়ো হয়েছে, যখন কেউ স্বাভাবিকের চেয়ে বেশি গুরুত্ব সহকারে স্বীকার করে যে দ্রুততম পরিবর্তন আনার ও সহ্য করার জন্য প্রয়োজনের চেয়ে বেশি শক্তি তার আছে, এবং যখন সে দীর্ঘ রাস্তা বরাবর হাঁটে, – তখন সেই সন্ধ্যায় সে তার পরিবার থেকে সম্পূর্ণরূপে বেরিয়ে আসে, পরিবার বিলীন হয়ে যায় অবাস্তবে, আর সে নিজে, দৃঢ়, সীমাবদ্ধতায় কালো হয়ে যাওয়া, দ্রুত পা চালিয়ে, তার সত্যিকারের রূপটি ধারণ করে।
সবকিছু আরও প্রবল হয়ে ওঠে, যখন সেই সন্ধ্যারাতে সে কোনো বন্ধুর বাড়ি যায় তার খোঁজখবর নিতে।
(অনুবাদ: অমৃতা ধাড়া)
Vorgelesen von: Amrita Dhara
अप्रत्याशित सैर
जब शाम को ऐसा लगता है कि घर पर रहने का पक्का निर्णय ले लिया गया है, घर के कपड़े पहनकर जब हम रात के खाने के बाद रौशनी जलाकर मेज़ के सामने बैठे हुए किसी काम में या खेल में लग जाते हैं जिसको ख़त्म करके हम आम तौर पर सोने चले जाते हैं, जब बाहर मौसम खराब होता है, जिस कारण घर पर रहना स्वाभाविक हो जाता है, और जब हम मेज़ के सामने इतनी देर से चुपचाप बैठे होते हैं कि उठकर जाने से सबका आश्चर्यचकित होना बनता हो, जब सीढ़ियों की बत्तियाँ बुझाई जा चुकी होती हैं और घर का दरवाज़ा बंद हो चुका होता है, और जब इन सब के बावजूद हम अचानक बेचैनी के साथ खड़े होकर, अपने कपड़े बदल कर फ़ौरन बाहर जाने लायक कपड़ों में नज़र आते हैं, तुरंत बाहर जाना ज़रूरी होने की घोषणा करते हैं, और एक छोटे-से अलविदा के बाद चल भी देते हैं, जब हमें लगता है कि दरवाज़ा बंद करने में दिखाई गई फ़ुर्ती उस कम या ज़्यादा नाराज़गी को दर्शाती है जिसे हम पीछे छोड़ आए हैं, और जब हम ख़ुद को गली में फिर से पाते हैं, जहाँ शरीर के अंग उन्हें दी गई अनपेक्षित स्वतंत्रता का जवाब एक ख़ास चुस्ती से देने लगते हैं, जब इस एक निर्णय से अनेकों निर्णय लेने की क्षमता खुद में एकत्रित होती महसूस होने लगती है, जब इस बात का एहसास सामान्य से अधिक प्रबलता से होने लगता है कि सबसे तेज़ बदलाव लाने और बर्दाश्त करने के लिए आवश्यकता से अधिक बल हम में मौजूद है, और जब हम इस तरह लंबी गलियों में टहल रहे होते हैं – तब उस एक शाम के लिए ही सही, हम अपने अमूर्त बन चुके परिवार से पूरी तरह बाहर निकलकर, स्फ़ूर्ति से चलते हुए, पूर्ण दृढ़ता और किसी रेखाचित्र की काली स्याही जैसी स्पष्टता के साथ अपने असली रूप में आ जाते हैं।
और यह सब तब और प्रबल हो जाता है जब हम इतनी देर रात गए अपने किसी मित्र से उसका हाल चाल जानने के लिए मिलने जाते हैं।
(अनुवाद: रश्मि)
Übersetzung: Rashmi
Vorgelesen von: Kavita Khatri
जब शाम को ऐसा लगता है कि घर पर रहने का पक्का निर्णय ले लिया गया है, घर के कपड़े पहनकर जब हम रात के खाने के बाद रौशनी जलाकर मेज़ के सामने बैठे हुए किसी काम में या खेल में लग जाते हैं जिसको ख़त्म करके हम आम तौर पर सोने चले जाते हैं, जब बाहर मौसम खराब होता है, जिस कारण घर पर रहना स्वाभाविक हो जाता है, और जब हम मेज़ के सामने इतनी देर से चुपचाप बैठे होते हैं कि उठकर जाने से सबका आश्चर्यचकित होना बनता हो, जब सीढ़ियों की बत्तियाँ बुझाई जा चुकी होती हैं और घर का दरवाज़ा बंद हो चुका होता है, और जब इन सब के बावजूद हम अचानक बेचैनी के साथ खड़े होकर, अपने कपड़े बदल कर फ़ौरन बाहर जाने लायक कपड़ों में नज़र आते हैं, तुरंत बाहर जाना ज़रूरी होने की घोषणा करते हैं, और एक छोटे-से अलविदा के बाद चल भी देते हैं, जब हमें लगता है कि दरवाज़ा बंद करने में दिखाई गई फ़ुर्ती उस कम या ज़्यादा नाराज़गी को दर्शाती है जिसे हम पीछे छोड़ आए हैं, और जब हम ख़ुद को गली में फिर से पाते हैं, जहाँ शरीर के अंग उन्हें दी गई अनपेक्षित स्वतंत्रता का जवाब एक ख़ास चुस्ती से देने लगते हैं, जब इस एक निर्णय से अनेकों निर्णय लेने की क्षमता खुद में एकत्रित होती महसूस होने लगती है, जब इस बात का एहसास सामान्य से अधिक प्रबलता से होने लगता है कि सबसे तेज़ बदलाव लाने और बर्दाश्त करने के लिए आवश्यकता से अधिक बल हम में मौजूद है, और जब हम इस तरह लंबी गलियों में टहल रहे होते हैं – तब उस एक शाम के लिए ही सही, हम अपने अमूर्त बन चुके परिवार से पूरी तरह बाहर निकलकर, स्फ़ूर्ति से चलते हुए, पूर्ण दृढ़ता और किसी रेखाचित्र की काली स्याही जैसी स्पष्टता के साथ अपने असली रूप में आ जाते हैं।
और यह सब तब और प्रबल हो जाता है जब हम इतनी देर रात गए अपने किसी मित्र से उसका हाल चाल जानने के लिए मिलने जाते हैं।
(अनुवाद: रश्मि)
Vorgelesen von: Kavita Khatri
പൊടുന്നനെയൊരു അലസഗമനം
വൈകുന്നേരം വീട്ടിലിരിക്കാൻ മനസ്സ് ഉറപ്പിച്ചതുപോലെ തോന്നുമ്പോൾ, വീട്ടിലെ ഉടുപ്പും ധരിച്ച് അത്താഴത്തിന് ശേഷം മേശപ്പുറത്ത് വിളക്കു കത്തിച്ചു വച്ച് ജോലിസ്ഥലത്തേക്കോ കളിയിലേക്കോ എന്നു തീരുമാനിക്കുകയും പിന്നീട് ഉറങ്ങാൻ പോകുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, പുറത്ത് കാലാവസ്ഥ അസുഖകരമായിരിക്കയാൽ വീടിനുള്ളിലിരിക്കുന്നത് സ്വാഭാവികമാണെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, എഴുത്തുമേശയിലെ ജോലിക്കായി ഇപ്പോൾത്തന്നെ വളരെ നേരം നിശബ്ദമായി ഇരിക്കുകമൂലം പുറത്തേയ്ക്കുള്ള ഇറക്കം പൊതുവായൊരു അതിശയമായിത്തീരേണ്ടിവരുമ്പോൾ, കോണിപ്പടികൾ ഇരുട്ടിൽ ആയിരിക്കുകയും വീട്ടുവാതിൽ അടഞ്ഞു കിടക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും നിങ്ങൾ പെട്ടെന്നൊരസ്വസ്ഥതയിൽ ഏണീക്കുമ്പോൾ, കോട്ടുമാറിയിട്ട് വീഥിയിലെ നടപ്പിനുതകുന്ന ജാക്കറ്റ് ധരിച്ച്, പുറത്തിറങ്ങിയേ തീരൂ എന്ന് വിശദീകരിക്കുമ്പോൾ, ഹ്രസ്വമായൊരു യാത്ര പറച്ചിലിനു ശേഷം തിരക്കിനനുസൃതമായി വീട്ടുവാതിലടയ്ക്കുകയും തന്റെ അനിഷ്ടം ഏറെക്കുറെ പിന്നിലാക്കിയെന്നു വിശ്വസിക്കുകയും അങ്ങിനെ പുറത്തിറങ്ങുകയും ഇടവഴിയിൽ എത്തിപ്പെടുകയും, അവിടെ അപ്രതീക്ഷിതമായി കിട്ടിയ സ്വതന്ത്ര്യത്തിനു കൈകാലുകൾ ഒരു പ്രത്യേക ചലനത്തിലൂടെ മറുപടി നൽകുകയും, ഈയൊരു തീരുമാനത്തിലൂടെ സർവ്വനിശ്ചയശേഷിയും തന്നിൽ സംഭരിക്കുകയും ചെയ്തതായി അനുഭവസിദ്ധമാവുമ്പോൾ, സാധാരണയിൽ കവിഞ്ഞ അർത്ഥത്തോടുകൂടി തനിക്ക് ആവശ്യങ്ങളേക്കാളേറെ ശക്തിയാണുള്ളതെന്നും, ആ ശക്തികൊണ്ട് അതിവേഗത്തിലുള്ള മാറ്റത്തെ നിസ്സാരമായി നിറവേറ്റാനും നേരിടാനും കഴിയുമെന്നും തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ,നീണ്ടുകിടക്കുന്ന ഇടവഴികൾ പിന്നീട് താണ്ടുമ്പോൾ, - അപ്പോഴാണ് ഈ സായാഹ്നത്തിനായി അസംബന്ധത്തിലേയ്ക്ക് മങ്ങി നീങ്ങുന്ന കുടുംബത്തിൽനിന്ന് സമ്പൂർണ്ണമായി നിങ്ങൾ വിട്ടിറങ്ങുന്നത്, അതിനിടെ വ്യക്തവും സ്പഷ്ടവുമായ കറുത്ത രൂപമായി, തുടയിലടിച്ചുകൊണ്ട് അചഞ്ചലനായി സ്വന്തം യഥാർത്ഥ നിലയിലേയ്ക്ക് നിങ്ങൾ സ്വയം വളരുന്നത്.
ഇതെല്ലാം ഒന്നു ബലപ്പെടുന്നത്, നിങ്ങൾ ഈ വൈകിയ സായന്തനത്തിൽ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ക്ഷേമം അന്വേഷിക്കാനായി അയാളെ തേടുമ്പോഴാണ്.
(വിവർത്തനം: പി. എം. സുബൈർ)
Übersetztung: P.M. Subair
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
വൈകുന്നേരം വീട്ടിലിരിക്കാൻ മനസ്സ് ഉറപ്പിച്ചതുപോലെ തോന്നുമ്പോൾ, വീട്ടിലെ ഉടുപ്പും ധരിച്ച് അത്താഴത്തിന് ശേഷം മേശപ്പുറത്ത് വിളക്കു കത്തിച്ചു വച്ച് ജോലിസ്ഥലത്തേക്കോ കളിയിലേക്കോ എന്നു തീരുമാനിക്കുകയും പിന്നീട് ഉറങ്ങാൻ പോകുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, പുറത്ത് കാലാവസ്ഥ അസുഖകരമായിരിക്കയാൽ വീടിനുള്ളിലിരിക്കുന്നത് സ്വാഭാവികമാണെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, എഴുത്തുമേശയിലെ ജോലിക്കായി ഇപ്പോൾത്തന്നെ വളരെ നേരം നിശബ്ദമായി ഇരിക്കുകമൂലം പുറത്തേയ്ക്കുള്ള ഇറക്കം പൊതുവായൊരു അതിശയമായിത്തീരേണ്ടിവരുമ്പോൾ, കോണിപ്പടികൾ ഇരുട്ടിൽ ആയിരിക്കുകയും വീട്ടുവാതിൽ അടഞ്ഞു കിടക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും നിങ്ങൾ പെട്ടെന്നൊരസ്വസ്ഥതയിൽ ഏണീക്കുമ്പോൾ, കോട്ടുമാറിയിട്ട് വീഥിയിലെ നടപ്പിനുതകുന്ന ജാക്കറ്റ് ധരിച്ച്, പുറത്തിറങ്ങിയേ തീരൂ എന്ന് വിശദീകരിക്കുമ്പോൾ, ഹ്രസ്വമായൊരു യാത്ര പറച്ചിലിനു ശേഷം തിരക്കിനനുസൃതമായി വീട്ടുവാതിലടയ്ക്കുകയും തന്റെ അനിഷ്ടം ഏറെക്കുറെ പിന്നിലാക്കിയെന്നു വിശ്വസിക്കുകയും അങ്ങിനെ പുറത്തിറങ്ങുകയും ഇടവഴിയിൽ എത്തിപ്പെടുകയും, അവിടെ അപ്രതീക്ഷിതമായി കിട്ടിയ സ്വതന്ത്ര്യത്തിനു കൈകാലുകൾ ഒരു പ്രത്യേക ചലനത്തിലൂടെ മറുപടി നൽകുകയും, ഈയൊരു തീരുമാനത്തിലൂടെ സർവ്വനിശ്ചയശേഷിയും തന്നിൽ സംഭരിക്കുകയും ചെയ്തതായി അനുഭവസിദ്ധമാവുമ്പോൾ, സാധാരണയിൽ കവിഞ്ഞ അർത്ഥത്തോടുകൂടി തനിക്ക് ആവശ്യങ്ങളേക്കാളേറെ ശക്തിയാണുള്ളതെന്നും, ആ ശക്തികൊണ്ട് അതിവേഗത്തിലുള്ള മാറ്റത്തെ നിസ്സാരമായി നിറവേറ്റാനും നേരിടാനും കഴിയുമെന്നും തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ,നീണ്ടുകിടക്കുന്ന ഇടവഴികൾ പിന്നീട് താണ്ടുമ്പോൾ, - അപ്പോഴാണ് ഈ സായാഹ്നത്തിനായി അസംബന്ധത്തിലേയ്ക്ക് മങ്ങി നീങ്ങുന്ന കുടുംബത്തിൽനിന്ന് സമ്പൂർണ്ണമായി നിങ്ങൾ വിട്ടിറങ്ങുന്നത്, അതിനിടെ വ്യക്തവും സ്പഷ്ടവുമായ കറുത്ത രൂപമായി, തുടയിലടിച്ചുകൊണ്ട് അചഞ്ചലനായി സ്വന്തം യഥാർത്ഥ നിലയിലേയ്ക്ക് നിങ്ങൾ സ്വയം വളരുന്നത്.
ഇതെല്ലാം ഒന്നു ബലപ്പെടുന്നത്, നിങ്ങൾ ഈ വൈകിയ സായന്തനത്തിൽ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ക്ഷേമം അന്വേഷിക്കാനായി അയാളെ തേടുമ്പോഴാണ്.
(വിവർത്തനം: പി. എം. സുബൈർ)
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
साक्षात्कार
संध्याकाळी घरीच थांबायचा शेवटी जेव्हा एखाद्याने निश्चय केलाय असं वाटतं, घरातले कपडे घालून, रात्रीच्या जेवणानंतर, दिव्याच्या उजेडात टेबलापाशी बसून त्याने काहीतरी काम हाती घेतलेलं असतं किंवा काहीतरी खेळायला सुरूवात केलेली असते, ते संपल्यावर सर्वसाधारणपणे तो झोपायला जातो, जेव्हा बाहेर फारसं सुखद हवामान नसतं, त्यामुळे घरात थांबणं ही अगदी स्वाभाविक गोष्ट ठरते, अशावेळी आता एखाद्याने टेबलाजवळ एवढा वेळ घालवल्यानंतर, जिन्यात अंधार असताना नि घराचं मुख्य दार बंद असताना कुठेही बाहेर जाणं म्हणजे सर्वांना आश्चर्याचा धक्का दिल्यासारखंच होईल आणि आता याउप्परही जेव्हा कोणी अचानक अस्वस्थ होऊन ताडकन् उठतो, अंगातले कपडे बदलून तडक बाहेर जायचे कपडे चढवतो, बाहेर जावंच लागणार असल्याचं सांगून पटकन निरोप घेतो, घाईघाईने घराचं दार धाडकन् आपटत, आपल्या माघारी कमी-अधिक नाराजी नक्कीच ओढवली असण्याची शक्यता मनाशी गृहीत धरून गल्लीत येतो; त्याची गात्रे, त्याने बहाल केलेली अनपेक्षित मुक्ततेची अनुभूती मिळाल्यामुळे विशेष चपळाईने प्रतिसाद देतात, तेव्हा त्याला या निर्णयातून स्वतःमधल्या संपूर्ण निर्णयक्षमतेची जाणीव होते अन् त्यातून सामान्य पातळीवरच्या अर्थापेक्षा अधिक गहन अर्थ उमगतो, की होय, माणसामध्ये अत्यंत जलदगतीने तसंच सहजपणे बदल करण्याची व तो पचवण्याची शक्ती गरजेपेक्षा जास्त असते. आणि मग जेव्हा तो अशा प्रकारे लांबलचक गल्ल्या पार करतो – तेव्हा तो त्या संध्याकाळपुरता, अर्थहीन जगणाऱ्या त्याच्या कुटुंबापासून पूर्णतः विलग झालेला असतो, त्यावेळी तो स्वतः अतिशय ठामपणे आपल्या कुरूप बाह्याकृतीला सामोरे जात, स्वतःला पार्श्वभागी फटकावत, आपल्या खऱ्याखुऱ्या स्वरूपात उन्नत होतो.
आणि हे सगळं अधिकच प्रकर्षाने घडून येतं, जेव्हा कोणी अशा रात्री एखाद्या मित्राला शोधतो, हे बघण्यासाठी की, त्याचं कसं काय चाललंय!
(भाषांतर: निरुपमा जोशी)
Übersetztung: Dr. Nirupama Joshi
Vorgelesen von: Sanket Deshpande
संध्याकाळी घरीच थांबायचा शेवटी जेव्हा एखाद्याने निश्चय केलाय असं वाटतं, घरातले कपडे घालून, रात्रीच्या जेवणानंतर, दिव्याच्या उजेडात टेबलापाशी बसून त्याने काहीतरी काम हाती घेतलेलं असतं किंवा काहीतरी खेळायला सुरूवात केलेली असते, ते संपल्यावर सर्वसाधारणपणे तो झोपायला जातो, जेव्हा बाहेर फारसं सुखद हवामान नसतं, त्यामुळे घरात थांबणं ही अगदी स्वाभाविक गोष्ट ठरते, अशावेळी आता एखाद्याने टेबलाजवळ एवढा वेळ घालवल्यानंतर, जिन्यात अंधार असताना नि घराचं मुख्य दार बंद असताना कुठेही बाहेर जाणं म्हणजे सर्वांना आश्चर्याचा धक्का दिल्यासारखंच होईल आणि आता याउप्परही जेव्हा कोणी अचानक अस्वस्थ होऊन ताडकन् उठतो, अंगातले कपडे बदलून तडक बाहेर जायचे कपडे चढवतो, बाहेर जावंच लागणार असल्याचं सांगून पटकन निरोप घेतो, घाईघाईने घराचं दार धाडकन् आपटत, आपल्या माघारी कमी-अधिक नाराजी नक्कीच ओढवली असण्याची शक्यता मनाशी गृहीत धरून गल्लीत येतो; त्याची गात्रे, त्याने बहाल केलेली अनपेक्षित मुक्ततेची अनुभूती मिळाल्यामुळे विशेष चपळाईने प्रतिसाद देतात, तेव्हा त्याला या निर्णयातून स्वतःमधल्या संपूर्ण निर्णयक्षमतेची जाणीव होते अन् त्यातून सामान्य पातळीवरच्या अर्थापेक्षा अधिक गहन अर्थ उमगतो, की होय, माणसामध्ये अत्यंत जलदगतीने तसंच सहजपणे बदल करण्याची व तो पचवण्याची शक्ती गरजेपेक्षा जास्त असते. आणि मग जेव्हा तो अशा प्रकारे लांबलचक गल्ल्या पार करतो – तेव्हा तो त्या संध्याकाळपुरता, अर्थहीन जगणाऱ्या त्याच्या कुटुंबापासून पूर्णतः विलग झालेला असतो, त्यावेळी तो स्वतः अतिशय ठामपणे आपल्या कुरूप बाह्याकृतीला सामोरे जात, स्वतःला पार्श्वभागी फटकावत, आपल्या खऱ्याखुऱ्या स्वरूपात उन्नत होतो.
आणि हे सगळं अधिकच प्रकर्षाने घडून येतं, जेव्हा कोणी अशा रात्री एखाद्या मित्राला शोधतो, हे बघण्यासाठी की, त्याचं कसं काय चाललंय!
(भाषांतर: निरुपमा जोशी)
Vorgelesen von: Sanket Deshpande
හදිසි ඇවිදීමට යාම
හවසට ගෙදර නවතින්න හිත හදාගෙන රැ ඇදුම ඇඳගෙන රෑ කෑමෙන් පස්සෙ ආලෝකමත් කල මේසෙ ළඟ ඉඳගෙන ඒ වැඩේ හරි සෙල්ලම හරි කළාට පස්සෙ නිදා ගන්න යන්න පුරුදු වෙලා තියෙන. පිටත කාලගුණය අප්රසන්න නම් ගෙදර ඉන්න හිතෙන එක සාමාන්ය දෙයක්, යමෙක් මේසයේ බොහෝ වේලාවක් සිටියත් පිටවී යාම අන් අය තුළ පුදුමයක් ඇති කල හැකියි, පඩිපෙළ දැනටමත් අඳුරු වී ඉදිරිපස දොර අගුළු දමා තිබුණද, එය සාමාන්ය විස්මයට හේතු වනු ඇත, සහ මේ සියල්ල තිබියදීත්, හදිසි නොසන්සුන්තාවයකින් නැඟිට, කබාය වෙනස් කර ඇදගෙන, වීදියේ සිටින බව ප්රකාශ කරනුයේ, යමෙකු ඉවත්ව යා යුතු බවයි, කෙටි සමුගැනීමකින් පසු වුවද, යමෙකු තම මහල් නිවාසයේ දොරට තට්ටු කරන වේගය අනුව, යමෙකු පාරේ සිටින විට අඩු හෝ වැඩි කරදරයකට මුහුණු පානබව විශ්වාස කරන, විශේෂයෙන් කඩිසරව ප්රතිචාර දක්වන අත් පා සමඟ යමෙකු ඔවුන්ට ලබා දී ඇති දැනටමත් අනපේක්ෂිත නිදහසට, මෙම එක් යෝජනාවක් මගින් තමා තුළම එක්රැස් වී ඇති තීරණයේ සියලු බලය දැනෙන විට, සාමාන්ය තරමට වඩා විශාල වැදගත්කමක් ඇතිව, කෙනෙකුට අවශ්යතාවයට වඩා වැඩි ශක්තියක් ඇති බව, ඉතා වේගවත් වෙනස පහසුවෙන් ක්රියාත්මක කිරීමට සහ විඳදරාගැනීමට ඇති බව යමෙකුට දැනේ. යමෙක් මේ ආකාරයෙන් දිගු වීදි දිගේ ඇවිද යන විට, යමෙකු මේ සවස් යාමයේ තම පවුල සම්පූර්ණයෙන්ම අත්හැර දමා ඇති අතර, එය පදනම් විරහිත බවට හැරෙන අතර, යමෙකු තම සැබෑ ස්වරූපයට නැඟී, තරමක් තදින්, කළු පැහැයෙන් යුතු දළ සටහනක් සහිත ව, ඔහුගේ පිටුපසින් කලවා වලට පහර දෙයි.
හවසට යාලුවෙක් බලන්න ගිහාම හැමදේම ශක්තිමත් වෙනවා.
(පරිවර්තනය: අෂානි රණසිංහ)
Übersetztung: Ashani Ranasinghe
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
හවසට ගෙදර නවතින්න හිත හදාගෙන රැ ඇදුම ඇඳගෙන රෑ කෑමෙන් පස්සෙ ආලෝකමත් කල මේසෙ ළඟ ඉඳගෙන ඒ වැඩේ හරි සෙල්ලම හරි කළාට පස්සෙ නිදා ගන්න යන්න පුරුදු වෙලා තියෙන. පිටත කාලගුණය අප්රසන්න නම් ගෙදර ඉන්න හිතෙන එක සාමාන්ය දෙයක්, යමෙක් මේසයේ බොහෝ වේලාවක් සිටියත් පිටවී යාම අන් අය තුළ පුදුමයක් ඇති කල හැකියි, පඩිපෙළ දැනටමත් අඳුරු වී ඉදිරිපස දොර අගුළු දමා තිබුණද, එය සාමාන්ය විස්මයට හේතු වනු ඇත, සහ මේ සියල්ල තිබියදීත්, හදිසි නොසන්සුන්තාවයකින් නැඟිට, කබාය වෙනස් කර ඇදගෙන, වීදියේ සිටින බව ප්රකාශ කරනුයේ, යමෙකු ඉවත්ව යා යුතු බවයි, කෙටි සමුගැනීමකින් පසු වුවද, යමෙකු තම මහල් නිවාසයේ දොරට තට්ටු කරන වේගය අනුව, යමෙකු පාරේ සිටින විට අඩු හෝ වැඩි කරදරයකට මුහුණු පානබව විශ්වාස කරන, විශේෂයෙන් කඩිසරව ප්රතිචාර දක්වන අත් පා සමඟ යමෙකු ඔවුන්ට ලබා දී ඇති දැනටමත් අනපේක්ෂිත නිදහසට, මෙම එක් යෝජනාවක් මගින් තමා තුළම එක්රැස් වී ඇති තීරණයේ සියලු බලය දැනෙන විට, සාමාන්ය තරමට වඩා විශාල වැදගත්කමක් ඇතිව, කෙනෙකුට අවශ්යතාවයට වඩා වැඩි ශක්තියක් ඇති බව, ඉතා වේගවත් වෙනස පහසුවෙන් ක්රියාත්මක කිරීමට සහ විඳදරාගැනීමට ඇති බව යමෙකුට දැනේ. යමෙක් මේ ආකාරයෙන් දිගු වීදි දිගේ ඇවිද යන විට, යමෙකු මේ සවස් යාමයේ තම පවුල සම්පූර්ණයෙන්ම අත්හැර දමා ඇති අතර, එය පදනම් විරහිත බවට හැරෙන අතර, යමෙකු තම සැබෑ ස්වරූපයට නැඟී, තරමක් තදින්, කළු පැහැයෙන් යුතු දළ සටහනක් සහිත ව, ඔහුගේ පිටුපසින් කලවා වලට පහර දෙයි.
හවසට යාලුවෙක් බලන්න ගිහාම හැමදේම ශක්තිමත් වෙනවා.
(පරිවර්තනය: අෂානි රණසිංහ)
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
اچانک ٹہلنے نکلنا
جب کوئی آخر کار شام کو گھر رہنے کا اراده کر لے،سونے کے کپڑے پہن چکا ہو، رات کے کھانے کے بعد سارے کھیل اور سارے کام ختم ہو چکے ہوں،جس کے بعد عام طور پر سو جایا جاتا ہے، جب باہر ناخوشگوار موسم ہو،جس کی وجہ سے گھر میں رہنا فطرتن ایک ظاہرسی بات ہو،جب کوئی کھانے کی میز پر اتنی دیر سے بیٹھا ہوا ہو کہ اسکا اٹھ کر جانا عجیب سا لگے ،جب سیڑھیوں پر تاریکی چھا گئی ہو اور گھر کا دروازه بند ہو،اور اس سب کے باوجود ایک عجیب سی بیچینی پیدا ہو جائے ، سونے والے کپڑے بدل کر، فوراً باہر جانے والے کپڑے پہن کر ،باہر جانے کو بالکل تیار ہو جایا جائے ،پھر جانے کا اعالان کر کے الوداع کہا جائے ،اور اتنی ذور سے دروازه بند کیا جائے کہ چھوٹی بڑی ساری پریشانیاں پیچھے چھٹ جائے ،اور آپ اپنے آپ کو ایک بار پھر گلی میں ایسے اعضاء کے ساتھ پائیں جو اب آزادانہ طور پر جھوم رہے ہیں، ان کو دی گئی کھلی آزادی کے نتیجے میں،جب اس ایک فیصلے کی وجہ سے آپ محسوس کریں کہ فیصلے کرنے کی تمام صالحیتیں آپ کے اندر جمع ہو گئی ہیں آپ کو آپ کی اصل اہمیت کا احساس ہو کہ آپ کے پاس تیز ترین تبدیل میں آسانی سے ڈھلنے اور اس کو برداشت کرنے کی ضرورت سے زیاده طاقت ہے،اور جب آپ لمبی سڑکوں پر چلتے ہیں۔ پھر آپ اس شام کے لیے اپنا گھر بار چھوڑ چکے ہو، وه اب زیاده اہمیت نہیں رکھتا، جب کہ آپ خود، بہت مضبوط، خود اعتمادی سے بھرے ہوئے ، اپنی رانوں کو پیچھےسے تھپتھپاتے ہوئے، اپنی حقیقی شکل میں بلند ہوکر قدم اٹھاتے ہیں۔
جب آپ شام کو دیر سے کسی دوست سے ملنے جاتے ہیں یہ دیکھنے کے لیے کہ وه کیسا ہے۔
(مترجم: صادق خان)
جب کوئی آخر کار شام کو گھر رہنے کا اراده کر لے،سونے کے کپڑے پہن چکا ہو، رات کے کھانے کے بعد سارے کھیل اور سارے کام ختم ہو چکے ہوں،جس کے بعد عام طور پر سو جایا جاتا ہے، جب باہر ناخوشگوار موسم ہو،جس کی وجہ سے گھر میں رہنا فطرتن ایک ظاہرسی بات ہو،جب کوئی کھانے کی میز پر اتنی دیر سے بیٹھا ہوا ہو کہ اسکا اٹھ کر جانا عجیب سا لگے ،جب سیڑھیوں پر تاریکی چھا گئی ہو اور گھر کا دروازه بند ہو،اور اس سب کے باوجود ایک عجیب سی بیچینی پیدا ہو جائے ، سونے والے کپڑے بدل کر، فوراً باہر جانے والے کپڑے پہن کر ،باہر جانے کو بالکل تیار ہو جایا جائے ،پھر جانے کا اعالان کر کے الوداع کہا جائے ،اور اتنی ذور سے دروازه بند کیا جائے کہ چھوٹی بڑی ساری پریشانیاں پیچھے چھٹ جائے ،اور آپ اپنے آپ کو ایک بار پھر گلی میں ایسے اعضاء کے ساتھ پائیں جو اب آزادانہ طور پر جھوم رہے ہیں، ان کو دی گئی کھلی آزادی کے نتیجے میں،جب اس ایک فیصلے کی وجہ سے آپ محسوس کریں کہ فیصلے کرنے کی تمام صالحیتیں آپ کے اندر جمع ہو گئی ہیں آپ کو آپ کی اصل اہمیت کا احساس ہو کہ آپ کے پاس تیز ترین تبدیل میں آسانی سے ڈھلنے اور اس کو برداشت کرنے کی ضرورت سے زیاده طاقت ہے،اور جب آپ لمبی سڑکوں پر چلتے ہیں۔ پھر آپ اس شام کے لیے اپنا گھر بار چھوڑ چکے ہو، وه اب زیاده اہمیت نہیں رکھتا، جب کہ آپ خود، بہت مضبوط، خود اعتمادی سے بھرے ہوئے ، اپنی رانوں کو پیچھےسے تھپتھپاتے ہوئے، اپنی حقیقی شکل میں بلند ہوکر قدم اٹھاتے ہیں۔
جب آپ شام کو دیر سے کسی دوست سے ملنے جاتے ہیں یہ دیکھنے کے لیے کہ وه کیسا ہے۔
(مترجم: صادق خان)
Vorgelesen von: Md. Rahil Siddiqui
Zerstreutes Hinausschaun
Aus der Sammlung Betrachtung, 1913
In diesem kurzen Text teilt der Erzähler mit dem Leser seine Beobachtung einer Szene vor seinem Fenster aus, ohne den Versuch einer Interpretation.
In diesem kurzen Text teilt der Erzähler mit dem Leser seine Beobachtung einer Szene vor seinem Fenster aus, ohne den Versuch einer Interpretation.
Zerstreutes Hinausschaun
Was werden wir in diesen Frühlingstagen tun, die jetzt rasch kommen? Heute früh war der Himmel grau, geht man aber jetzt zum Fenster, so ist man überrascht und lehnt die Wange an die Klinke des Fensters.
Unten sieht man das Licht der freilich schon sinkenden Sonne auf dem Gesicht des kindlichen Mädchens, das so geht und sich umschaut, und zugleich sieht man den Schatten des Mannes darauf, der hinter ihm rascher kommt.
Dann ist der Mann schon vorübergegangen und das Gesicht des Kindes ist ganz hell.
(Franz Kafka)
Was werden wir in diesen Frühlingstagen tun, die jetzt rasch kommen? Heute früh war der Himmel grau, geht man aber jetzt zum Fenster, so ist man überrascht und lehnt die Wange an die Klinke des Fensters.
Unten sieht man das Licht der freilich schon sinkenden Sonne auf dem Gesicht des kindlichen Mädchens, das so geht und sich umschaut, und zugleich sieht man den Schatten des Mannes darauf, der hinter ihm rascher kommt.
Dann ist der Mann schon vorübergegangen und das Gesicht des Kindes ist ganz hell.
(Franz Kafka)
झरोखे के उस पार
वसंत ऋतु जल्द ही आने वाली है| हम वसंत के दिनों में क्या करेंगे? आज सुबह आसमान स्लेटी रंग का था, लेकिन अगर अब कोई खिड़की के पास जाता है तो विस्मित हो जाता है और खिड़की के हैंडल से गाल सटाकर बाहर देखने लगता है।
डूबते हुए सूरज की रोशनी नीचे चलती हुई एवं इधर-उधर देखती हुई एक मासूम लड़की के चेहरे पर दिखाई देती है| साथ ही उसके पीछे तेज़ गति से आते हुए व्यक्ति की परछाई भी उस पर पड़ती हुई दिखती है।
फिर वह आदमी गुज़र जाता है और बच्ची का चेहरा पूरी तरह चमकने लगता है।
(अनुवाद: रश्मि)
Übersetzung: Rashmi
Vorgelesen von: Kavita Khatri
वसंत ऋतु जल्द ही आने वाली है| हम वसंत के दिनों में क्या करेंगे? आज सुबह आसमान स्लेटी रंग का था, लेकिन अगर अब कोई खिड़की के पास जाता है तो विस्मित हो जाता है और खिड़की के हैंडल से गाल सटाकर बाहर देखने लगता है।
डूबते हुए सूरज की रोशनी नीचे चलती हुई एवं इधर-उधर देखती हुई एक मासूम लड़की के चेहरे पर दिखाई देती है| साथ ही उसके पीछे तेज़ गति से आते हुए व्यक्ति की परछाई भी उस पर पड़ती हुई दिखती है।
फिर वह आदमी गुज़र जाता है और बच्ची का चेहरा पूरी तरह चमकने लगता है।
(अनुवाद: रश्मि)
Vorgelesen von: Kavita Khatri
ಗೈರು ಮನಸ್ಸಿನ ವಿಚಲಿತ ನೋಟ
ಇನ್ನೇನು ವೇಗವಾಗಿ ನಮ್ಮೆಡೆಗೆ ಧಾವಿಸುಸುತ್ತಿರುವ ಈ ವಸಂತ ಕಾಲದ ದಿನಗಳಿಗಾಗಿ ನಮ್ಮದೇನು ಕೆಲಸ?
ಇಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಮುಗಿಲು ಬೂದು ಬಣ್ಣವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಗ ಕಿಟಕಿ ಬಳಿ ಯಾರಾದರೂ ಹೋಗಿ ಆಕಾಶದೆಡೆಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಬೆರಾಗಾಗಿ ಕಿಟಕಿಯ ಚಿಲಕಕ್ಕೆ ಕೆನ್ನೆ ಒರಗಿಸಿಯಾರು.
ಹಾಗೆಯೇ ಕೆಳಗೆ ದೃಷ್ಟಿ ಹರಿಸಿದಾಗ, ಆಚೆ ಈಚೆ ನೋಡುತ್ತ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯ ಮುಖವನ್ನು ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ಬೆಳಗುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅವಳ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ನೆರಳಿನಿಂದ ಅವಳ ಮೇಲೆ ಗ್ರಹಣ ಮೂಡಿದಂತಾಯಿತು.
ನೋಡನೋಡುತ್ತಾ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಿಂದ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಹೆಚ್ಚು ಹೊಳಪಿನಿಂದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯ ಮುಖವು ಮತ್ತೆ ಅರಳಿತು.
(ಅನುವಾದ: ಅರ್ಪಿತಾ ಶೇಡಬಾಳ್ಕರ್)
Übersetzung: Arpita Shedbalkar
Vorgelesen von: Sanju Lamani
ಇನ್ನೇನು ವೇಗವಾಗಿ ನಮ್ಮೆಡೆಗೆ ಧಾವಿಸುಸುತ್ತಿರುವ ಈ ವಸಂತ ಕಾಲದ ದಿನಗಳಿಗಾಗಿ ನಮ್ಮದೇನು ಕೆಲಸ?
ಇಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಮುಗಿಲು ಬೂದು ಬಣ್ಣವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಗ ಕಿಟಕಿ ಬಳಿ ಯಾರಾದರೂ ಹೋಗಿ ಆಕಾಶದೆಡೆಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಬೆರಾಗಾಗಿ ಕಿಟಕಿಯ ಚಿಲಕಕ್ಕೆ ಕೆನ್ನೆ ಒರಗಿಸಿಯಾರು.
ಹಾಗೆಯೇ ಕೆಳಗೆ ದೃಷ್ಟಿ ಹರಿಸಿದಾಗ, ಆಚೆ ಈಚೆ ನೋಡುತ್ತ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯ ಮುಖವನ್ನು ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ಬೆಳಗುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅವಳ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ನೆರಳಿನಿಂದ ಅವಳ ಮೇಲೆ ಗ್ರಹಣ ಮೂಡಿದಂತಾಯಿತು.
ನೋಡನೋಡುತ್ತಾ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಿಂದ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಹೆಚ್ಚು ಹೊಳಪಿನಿಂದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯ ಮುಖವು ಮತ್ತೆ ಅರಳಿತು.
(ಅನುವಾದ: ಅರ್ಪಿತಾ ಶೇಡಬಾಳ್ಕರ್)
Vorgelesen von: Sanju Lamani
ഒരു യാദൃച്ഛിക ജാലക കാഴ്ച
ആസന്നമാകുന്ന ഈ വസന്തകാല ദിനങ്ങളിൽ നാം എന്തു ചെയ്യും? ഇന്ന് രാവിലെ ആകാശം ചാരനിറമായിരുന്നു, പക്ഷേ ഇപ്പോൾ ജനലിനടുത്തേക്ക് പോകുമ്പോൾ നിങ്ങൾ ആശ്ചര്യപ്പെട്ട് ജനലിന്റെ ഹാൻഡിലിലേക്ക് കവിൾ ചായ്ച്ചുനിൽകുന്നു.
ഇതിനകം അസ്തമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സൂര്യന്റെ പ്രകാശം താഴെ കാണാം. തന്റെ ചുറ്റും നോക്കിനടക്കുന്ന ഒരു കുഞ്ഞു പെൺകുട്ടിയുടെ മുഖം സൂര്യപ്രകാശത്തിൽ തിളങ്ങുന്നു. പൊടുന്നനെ അവളെ മറികടന്നു പോയ പുരുഷന്റെ നിഴലിൽ ആ മുഖം മങ്ങിപ്പോയി.
അയാൾ കടന്നുപോയതും, കുട്ടിയുടെ മുഖം കൂടുതൽ തിളക്കത്തോടെ പ്രകാശിതമായി.
(വിവർത്തനം: പി. എം. സുബൈർ)
Übersetzung: P.M. Subair
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
ആസന്നമാകുന്ന ഈ വസന്തകാല ദിനങ്ങളിൽ നാം എന്തു ചെയ്യും? ഇന്ന് രാവിലെ ആകാശം ചാരനിറമായിരുന്നു, പക്ഷേ ഇപ്പോൾ ജനലിനടുത്തേക്ക് പോകുമ്പോൾ നിങ്ങൾ ആശ്ചര്യപ്പെട്ട് ജനലിന്റെ ഹാൻഡിലിലേക്ക് കവിൾ ചായ്ച്ചുനിൽകുന്നു.
ഇതിനകം അസ്തമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സൂര്യന്റെ പ്രകാശം താഴെ കാണാം. തന്റെ ചുറ്റും നോക്കിനടക്കുന്ന ഒരു കുഞ്ഞു പെൺകുട്ടിയുടെ മുഖം സൂര്യപ്രകാശത്തിൽ തിളങ്ങുന്നു. പൊടുന്നനെ അവളെ മറികടന്നു പോയ പുരുഷന്റെ നിഴലിൽ ആ മുഖം മങ്ങിപ്പോയി.
അയാൾ കടന്നുപോയതും, കുട്ടിയുടെ മുഖം കൂടുതൽ തിളക്കത്തോടെ പ്രകാശിതമായി.
(വിവർത്തനം: പി. എം. സുബൈർ)
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
Der Nachhauseweg
Aus der Sammlung Betrachtung, 1913
Während der Erzähler nach einem Gewitter nach Hause geht, denkt er gelassen über sein inneres Zusammenspiel mit allem, was auf der Straße geschieht, nach. Dabei wägt er seine Vergangenheit gegen seine Zukunft ab.
Während der Erzähler nach einem Gewitter nach Hause geht, denkt er gelassen über sein inneres Zusammenspiel mit allem, was auf der Straße geschieht, nach. Dabei wägt er seine Vergangenheit gegen seine Zukunft ab.
Der Nachhauseweg
Man sehe die Überzeugungskraft der Luft nach dem Gewitter! Meine Verdienste erscheinen mir und überwältigen mich, wenn ich mich auch nicht sträube.
Ich marschiere und mein Tempo ist das Tempo dieser Gassenseite, dieser Gasse, dieses Viertels. Ich bin mit Recht verantwortlich für alle Schläge gegen Türen, auf die Platten der Tische, für alle Trinksprüche, für die Liebespaare in ihren Betten, in den Gerüsten der Neubauten, in dunklen Gassen an die Häusermauern gepreßt, auf den Ottomanen der Bordelle.
Ich schätze meine Vergangenheit gegen meine Zukunft, finde aber beide vortrefflich, kann keiner von beiden den Vorzug geben und nur die Ungerechtigkeit der Vorsehung, die mich so begünstigt, muß ich tadeln. Nur als ich in mein Zimmer trete, bin ich ein wenig nachdenklich, aber ohne daß ich während des Treppensteigens etwas Nachdenkenswertes gefunden hätte. Es hilft mir nicht viel, daß ich das Fenster gänzlich öffne und daß in einem Garten die Musik noch spielt.
(Franz Kafka)
Man sehe die Überzeugungskraft der Luft nach dem Gewitter! Meine Verdienste erscheinen mir und überwältigen mich, wenn ich mich auch nicht sträube.
Ich marschiere und mein Tempo ist das Tempo dieser Gassenseite, dieser Gasse, dieses Viertels. Ich bin mit Recht verantwortlich für alle Schläge gegen Türen, auf die Platten der Tische, für alle Trinksprüche, für die Liebespaare in ihren Betten, in den Gerüsten der Neubauten, in dunklen Gassen an die Häusermauern gepreßt, auf den Ottomanen der Bordelle.
Ich schätze meine Vergangenheit gegen meine Zukunft, finde aber beide vortrefflich, kann keiner von beiden den Vorzug geben und nur die Ungerechtigkeit der Vorsehung, die mich so begünstigt, muß ich tadeln. Nur als ich in mein Zimmer trete, bin ich ein wenig nachdenklich, aber ohne daß ich während des Treppensteigens etwas Nachdenkenswertes gefunden hätte. Es hilft mir nicht viel, daß ich das Fenster gänzlich öffne und daß in einem Garten die Musik noch spielt.
(Franz Kafka)
വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴി
ഇടിമിന്നലിനു ശേഷം കാറ്റിന് എന്തൊരു പ്രേരണാശക്തിയാണ് എന്നൊന്നു കാണണം! ഞാൻ ചെറുത്തുനിന്നില്ലെങ്കിൽപോലും, എന്റെ യോഗ്യതകൾ പ്രത്യക്ഷമാവുകയും എന്നെ കീഴ്പ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഞാൻ നടക്കുകയാണ്. എന്റെ വേഗത തന്നെയാണ് ഈ വഴിയോരത്തിൻറെയും, ഈ തെരുവിന്റെയും, ഈ പരിസരത്തിൻറെയും വേഗത. വാതിലുകളിലും മേശപ്പലകകളിലും കേൾക്കുന്ന മുട്ടുകൾ, മദ്യപാനാഘോഷങ്ങൾ, കിടപ്പറയിലും പുത്തൻ കെട്ടിടത്തിലെ മച്ചിലും, വേശ്യാലയങ്ങളിലെ ദീവാനുകളിലും, ഊടുവഴികളിലെ ചുവരുകളിലും ചേർന്നമർന്ന പ്രണയിതാക്കൾ - ഇതിനൊക്കെ ഉത്തരവാദി ഞാൻ തന്നെ.
ഞാൻ എന്റെ ഭൂതകാലത്തെ ഭാവിയുമായി വച്ച് അളന്നുനോക്കുമ്പോഴും, രണ്ടും എനിക്ക് ഒരുപോലെ വിശിഷ്ടമെന്നു തോന്നുന്നു. ഒന്നിനുമീതെ മറ്റൊന്നിനു മുൻഗണന നൽകാൻ എനിക്കു കഴിയുന്നില്ല. അതിനാൽ എനിക്കനുകൂലമായ വിധിയുടെ അനീതിയെ മാത്രമേ എനിക്ക് പഴിചാരാനാകൂ.
എന്റെ മുറിയിൽക്കയറുമ്പോൾ മാത്രം ഞാൻ ഒരൽപം ചിന്താവിഷ്ടനാകുന്നു, ചിന്തിക്കാൻ വകയുള്ളതൊന്നും പടികയറി വരുമ്പോൾ കണ്ടെത്താതെ തന്നെ. ജനാലകൾ മലർക്കെ തുറന്നിട്ടാലും പൂന്തോട്ടത്തിൽനിന്ന് പാട്ട് തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നാലും, അതൊന്നും എന്നെ അത്ര സഹായിക്കാറില്ല.
(വിവർത്തനം: കൃഷ്ണപ്രിയ ഷാജു)
Übersetzung: Krishnapriya Shaju
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
ഇടിമിന്നലിനു ശേഷം കാറ്റിന് എന്തൊരു പ്രേരണാശക്തിയാണ് എന്നൊന്നു കാണണം! ഞാൻ ചെറുത്തുനിന്നില്ലെങ്കിൽപോലും, എന്റെ യോഗ്യതകൾ പ്രത്യക്ഷമാവുകയും എന്നെ കീഴ്പ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഞാൻ നടക്കുകയാണ്. എന്റെ വേഗത തന്നെയാണ് ഈ വഴിയോരത്തിൻറെയും, ഈ തെരുവിന്റെയും, ഈ പരിസരത്തിൻറെയും വേഗത. വാതിലുകളിലും മേശപ്പലകകളിലും കേൾക്കുന്ന മുട്ടുകൾ, മദ്യപാനാഘോഷങ്ങൾ, കിടപ്പറയിലും പുത്തൻ കെട്ടിടത്തിലെ മച്ചിലും, വേശ്യാലയങ്ങളിലെ ദീവാനുകളിലും, ഊടുവഴികളിലെ ചുവരുകളിലും ചേർന്നമർന്ന പ്രണയിതാക്കൾ - ഇതിനൊക്കെ ഉത്തരവാദി ഞാൻ തന്നെ.
ഞാൻ എന്റെ ഭൂതകാലത്തെ ഭാവിയുമായി വച്ച് അളന്നുനോക്കുമ്പോഴും, രണ്ടും എനിക്ക് ഒരുപോലെ വിശിഷ്ടമെന്നു തോന്നുന്നു. ഒന്നിനുമീതെ മറ്റൊന്നിനു മുൻഗണന നൽകാൻ എനിക്കു കഴിയുന്നില്ല. അതിനാൽ എനിക്കനുകൂലമായ വിധിയുടെ അനീതിയെ മാത്രമേ എനിക്ക് പഴിചാരാനാകൂ.
എന്റെ മുറിയിൽക്കയറുമ്പോൾ മാത്രം ഞാൻ ഒരൽപം ചിന്താവിഷ്ടനാകുന്നു, ചിന്തിക്കാൻ വകയുള്ളതൊന്നും പടികയറി വരുമ്പോൾ കണ്ടെത്താതെ തന്നെ. ജനാലകൾ മലർക്കെ തുറന്നിട്ടാലും പൂന്തോട്ടത്തിൽനിന്ന് പാട്ട് തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നാലും, അതൊന്നും എന്നെ അത്ര സഹായിക്കാറില്ല.
(വിവർത്തനം: കൃഷ്ണപ്രിയ ഷാജു)
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
Der Fahrgast
Aus der Sammlung Betrachtung, 1913
Der Protagonist führt einen inneren Monolog, während er eine Frau beobachtet, die aus einer Straßenbahn aussteigt. Die Einzelheiten ihrer Gedanken, ihre Absicht oder ihr Ziel sind sowohl für den Protagonisten als auch für den Leser undurchsichtig.
Der Protagonist führt einen inneren Monolog, während er eine Frau beobachtet, die aus einer Straßenbahn aussteigt. Die Einzelheiten ihrer Gedanken, ihre Absicht oder ihr Ziel sind sowohl für den Protagonisten als auch für den Leser undurchsichtig.
Der Fahrgast
Ich stehe auf der Plattform des elektrischen Wagens und bin vollständig unsicher in Rücksicht meiner Stellung in dieser Welt, in dieser Stadt, in meiner Familie. Auch nicht beiläufig könnte ich angeben, welche Ansprüche ich in irgendeiner Richtung mit Recht vorbringen könnte. Ich kann es gar nicht verteidigen, daß ich auf dieser Plattform stehe, mich an dieser Schlinge halte, von diesem Wagen mich tragen lasse, daß Leute dem Wagen ausweichen oder still gehn, oder vor den Schaufenstern ruhn. — Niemand verlangt es ja von mir, aber das ist gleichgültig.
Der Wagen nähert sich einer Haltestelle, ein Mädchen stellt sich nahe den Stufen, zum Aussteigen bereit. Sie erscheint mir so deutlich, als ob ich sie betastet hätte. Sie ist schwarz gekleidet, die Rockfalten bewegen sich fast nicht, die Bluse ist knapp und hat einen Kragen aus weißer klemmaschiger Spitze, die linke Hand hält sie flach an die Wand, der Schirm in ihrer Rechten steht auf der zweitobersten Stufe. Ihr Gesicht ist braun, die Nase, an den Seiten schwach gepreßt, schließt rund und breit ab. Sie hat viel braunes Haar und verwehte Härchen an der rechten Schläfe. Ihr kleines Ohr liegt eng an, doch sehe ich, da ich nahe stehe, den ganzen Rücken der rechten Ohrmuschel und den Schatten an der Wurzel.
Ich fragte mich damals: Wieso kommt es, daß sie nicht über sich verwundert ist, daß sie den Mund geschlossen hält und nichts dergleichen sagt?
(Franz Kafka)
Ich stehe auf der Plattform des elektrischen Wagens und bin vollständig unsicher in Rücksicht meiner Stellung in dieser Welt, in dieser Stadt, in meiner Familie. Auch nicht beiläufig könnte ich angeben, welche Ansprüche ich in irgendeiner Richtung mit Recht vorbringen könnte. Ich kann es gar nicht verteidigen, daß ich auf dieser Plattform stehe, mich an dieser Schlinge halte, von diesem Wagen mich tragen lasse, daß Leute dem Wagen ausweichen oder still gehn, oder vor den Schaufenstern ruhn. — Niemand verlangt es ja von mir, aber das ist gleichgültig.
Der Wagen nähert sich einer Haltestelle, ein Mädchen stellt sich nahe den Stufen, zum Aussteigen bereit. Sie erscheint mir so deutlich, als ob ich sie betastet hätte. Sie ist schwarz gekleidet, die Rockfalten bewegen sich fast nicht, die Bluse ist knapp und hat einen Kragen aus weißer klemmaschiger Spitze, die linke Hand hält sie flach an die Wand, der Schirm in ihrer Rechten steht auf der zweitobersten Stufe. Ihr Gesicht ist braun, die Nase, an den Seiten schwach gepreßt, schließt rund und breit ab. Sie hat viel braunes Haar und verwehte Härchen an der rechten Schläfe. Ihr kleines Ohr liegt eng an, doch sehe ich, da ich nahe stehe, den ganzen Rücken der rechten Ohrmuschel und den Schatten an der Wurzel.
Ich fragte mich damals: Wieso kommt es, daß sie nicht über sich verwundert ist, daß sie den Mund geschlossen hält und nichts dergleichen sagt?
(Franz Kafka)
सफ़र-ए-ट्राम: अनिश्चितता की दास्तान
मैं ट्राम के प्लेटफॉर्म पर खड़ा हूँ और इस दुनिया में, इस शहर में, अपने परिवार में अपनी हैसियत को लेकर पूरी तरह अनिश्चित हूँ। मैं तो बातों-बातों में भी यह नहीं बता सका कि मैं किसी भी दिशा में कौन सा तर्कसंगत दावा पेश कर सकता हूँ। मैं इस बात का भी औचित्य सिद्ध नहीं कर सकता कि मैं इस प्लेटफॉर्म पर खड़ा हूँ, इस स्ट्रैप को पकड़े हुए हूँ, खुद को इस ट्राम में ले जाने दे रहा हूँ, कि लोग ट्राम के रास्ते से हट जाते हैं या चुपचाप चल रहे हैं या दुकानों की खिड़कियों के सामने टकटकी लगाए खड़े रहते हैं। वास्तव में कोई भी मुझसे इसकी उम्मीद नहीं करता, लेकिन इस बात से कोई फ़र्क नहीं पड़ता।
जैसे ही ट्राम एक स्टॉप के पास पहुँचती है, एक लड़की उतरने के लिए तैयार होकर सीढ़ियों के पास खड़ी हो जाती है। वह मुझे इतनी साफ़ नज़र आती है, मानो मैंने उसे छू लिया हो। उसने काले रंग की पोशाक पहनी हुई है, उसकी स्कर्ट की चुन्नटें इतनी कड़क हैं कि वे तकरीबन नहीं के बराबर हिल रही हैं, ब्लाउज़ तंग है और कॉलर बारीक जाली वाली सफ़ेद लेस से बना है। उसका बायाँ हाथ दीवार से सटा हुआ है, और उसके दाहिने हाथ में मौजूद छाता ऊपर से दूसरी सीढ़ी पर टिका हुआ है।
उसका चेहरा सांवला है, चौड़ी गोल नाक किनारों पर थोड़ी सी दबी हुई है। उसके बहुत घने भूरे बाल हैं और माथे पर दाईं तरफ बिखरी हुई लटें। उसका छोटा सा कान सिर से बिल्कुल चिपका हुआ है, लेकिन चूँकि मैं उसके पास खड़ा हूँ तो मैं उसके दाहिने कान का पूरा पिछला भाग और उसकी जड़ पर पड़ने वाली छाया देख सकता हूँ।
उस समय मैंने ख़ुद से पूछा था: ऐसा कैसे है कि वह लड़की अपने आप पर अचंभित नहीं है, कैसे वह चुप्पी साधे खड़ी रहती है और ऐसा कुछ भी नहीं कहती?
(अनुवाद: नेहा अंसारी)
Übersetzung: Neha Ansari
Vorgelesen von: Kavita Khatri
मैं ट्राम के प्लेटफॉर्म पर खड़ा हूँ और इस दुनिया में, इस शहर में, अपने परिवार में अपनी हैसियत को लेकर पूरी तरह अनिश्चित हूँ। मैं तो बातों-बातों में भी यह नहीं बता सका कि मैं किसी भी दिशा में कौन सा तर्कसंगत दावा पेश कर सकता हूँ। मैं इस बात का भी औचित्य सिद्ध नहीं कर सकता कि मैं इस प्लेटफॉर्म पर खड़ा हूँ, इस स्ट्रैप को पकड़े हुए हूँ, खुद को इस ट्राम में ले जाने दे रहा हूँ, कि लोग ट्राम के रास्ते से हट जाते हैं या चुपचाप चल रहे हैं या दुकानों की खिड़कियों के सामने टकटकी लगाए खड़े रहते हैं। वास्तव में कोई भी मुझसे इसकी उम्मीद नहीं करता, लेकिन इस बात से कोई फ़र्क नहीं पड़ता।
जैसे ही ट्राम एक स्टॉप के पास पहुँचती है, एक लड़की उतरने के लिए तैयार होकर सीढ़ियों के पास खड़ी हो जाती है। वह मुझे इतनी साफ़ नज़र आती है, मानो मैंने उसे छू लिया हो। उसने काले रंग की पोशाक पहनी हुई है, उसकी स्कर्ट की चुन्नटें इतनी कड़क हैं कि वे तकरीबन नहीं के बराबर हिल रही हैं, ब्लाउज़ तंग है और कॉलर बारीक जाली वाली सफ़ेद लेस से बना है। उसका बायाँ हाथ दीवार से सटा हुआ है, और उसके दाहिने हाथ में मौजूद छाता ऊपर से दूसरी सीढ़ी पर टिका हुआ है।
उसका चेहरा सांवला है, चौड़ी गोल नाक किनारों पर थोड़ी सी दबी हुई है। उसके बहुत घने भूरे बाल हैं और माथे पर दाईं तरफ बिखरी हुई लटें। उसका छोटा सा कान सिर से बिल्कुल चिपका हुआ है, लेकिन चूँकि मैं उसके पास खड़ा हूँ तो मैं उसके दाहिने कान का पूरा पिछला भाग और उसकी जड़ पर पड़ने वाली छाया देख सकता हूँ।
उस समय मैंने ख़ुद से पूछा था: ऐसा कैसे है कि वह लड़की अपने आप पर अचंभित नहीं है, कैसे वह चुप्पी साधे खड़ी रहती है और ऐसा कुछ भी नहीं कहती?
(अनुवाद: नेहा अंसारी)
Vorgelesen von: Kavita Khatri
ಪಯಣಿಗ
ವಿದ್ಯತ್ ಚಾಲಿತ ಟ್ರಾಮ್ ಒಳಗೆ ನಿಂತಿರುವ ನನಗೆ ಈ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಾಗಲಿ, ಈ ಊರಿನಲ್ಲಾಗಲಿ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಾಗಲಿ ನನ್ನ ಸ್ಥಾನ ಏನೆಂಬುದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅನಿಶ್ಚಿತ. ನಿಜವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ನಾನು ಯಾವ ದಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕನ್ನು ಚಲಾಯಿಸಬಲ್ಲೆ ಎಂದು ಬರಿ ಬಾಯಿ ಮಾತು ಅಷ್ಟೆ.
ನಾನು ಈ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಕುಣಿಕೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ಬಿಟ್ಟಿರುವ ಈ ಟ್ರಾಮನ್ನು ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಮೌನವಾಗಿ ಜನ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಥವಾ ಅಂಗಡಿಗಳ ಕಿಟಕಿಗಳ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ವಾಸ್ತವಗಳ ವೈಚಿತ್ರತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲಾರೆ, ಹಾಗೆ ಮಾಡೆಂದು ಯಾರೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದು ಪ್ರಸ್ತುತವೂ ಅಲ್ಲ.
ಟ್ರಾಮ್ ನಿಲ್ದಾಣವನ್ನು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಇಳಿಯಲು ಸಿದ್ಧಳಾಗಿ ಬಾಗಿಲಿನಕಡೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಅವಳನ್ನು ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಷಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಕಪ್ಪು ಉಡುಪು ಧರಿಸಿದ್ದ ಹುಡುಗಿ, ಅವಳ ಸ್ಕರ್ಟಿನ ಸರಿದಾಡದಂತೆ ತೀಡಿದ ನೆರಿಗೆಗಳು, ತಿರುಡಿದ ಲೇಸಿನ ಕಾಲರ್ ಹೊಂದಿದ ಬಿಗಿಯಾದ ಬ್ಲೌಸ್. ಅವಳ ಎಡ ಅಂಗೈ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲಿದೆ, ಬಲಗೈಯಲ್ಲಿರುವ ಛತ್ರಿ ಕೆಳಗಿನಿಂದ ಎರಡನೇ ಮೆಟ್ಟಿಲ ಮೇಲಿದೆ. ಅವಳ ಮುಖವು ಕಂದು ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿತ್ತು, ಎರಡೂ ಬದಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಗುರವಾಗಿ ಒತ್ತಿದಂತೆ, ದುಂಡಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡ ಮೂಗು. ಅವಳ ದಟ್ಟವಾದ ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಕೂದಲು ಹಣೆಯ ಬಲಭಾಗಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅವಳ ಪುಟ್ಟ ಕಿವಿಗಳು ತಲೆಗೆನಿಕಟವಾಗಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಹತ್ತಿರ ನಿಂತ ನನಗೆ ಅವಳ ಬಲ ಕಿವಿಹಾಲೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಿಂಭಾಗ ಹಾಗು ತುದಿಯ ನೆರಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಆಗ ನಾನು ನನ್ನನ್ನೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡೆ: ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಇಲ್ಲವೇ? ಏನೂ ಮಾತನಾಡದೆ ಹೇಗೆ ತಾನೆ ಮೌನವಾಗಿರಬಲ್ಲಳು?
(ಅನುವಾದ: ಅರ್ಪಿತಾ ಶೇಡಬಾಳ್ಕರ್)
Übersetzung: Arpita Shedbalkar
Vorgelesen von: Sanju Lamani
ವಿದ್ಯತ್ ಚಾಲಿತ ಟ್ರಾಮ್ ಒಳಗೆ ನಿಂತಿರುವ ನನಗೆ ಈ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಾಗಲಿ, ಈ ಊರಿನಲ್ಲಾಗಲಿ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಾಗಲಿ ನನ್ನ ಸ್ಥಾನ ಏನೆಂಬುದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅನಿಶ್ಚಿತ. ನಿಜವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ನಾನು ಯಾವ ದಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕನ್ನು ಚಲಾಯಿಸಬಲ್ಲೆ ಎಂದು ಬರಿ ಬಾಯಿ ಮಾತು ಅಷ್ಟೆ.
ನಾನು ಈ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಕುಣಿಕೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ಬಿಟ್ಟಿರುವ ಈ ಟ್ರಾಮನ್ನು ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಮೌನವಾಗಿ ಜನ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಥವಾ ಅಂಗಡಿಗಳ ಕಿಟಕಿಗಳ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ವಾಸ್ತವಗಳ ವೈಚಿತ್ರತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲಾರೆ, ಹಾಗೆ ಮಾಡೆಂದು ಯಾರೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದು ಪ್ರಸ್ತುತವೂ ಅಲ್ಲ.
ಟ್ರಾಮ್ ನಿಲ್ದಾಣವನ್ನು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಇಳಿಯಲು ಸಿದ್ಧಳಾಗಿ ಬಾಗಿಲಿನಕಡೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಅವಳನ್ನು ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಷಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಕಪ್ಪು ಉಡುಪು ಧರಿಸಿದ್ದ ಹುಡುಗಿ, ಅವಳ ಸ್ಕರ್ಟಿನ ಸರಿದಾಡದಂತೆ ತೀಡಿದ ನೆರಿಗೆಗಳು, ತಿರುಡಿದ ಲೇಸಿನ ಕಾಲರ್ ಹೊಂದಿದ ಬಿಗಿಯಾದ ಬ್ಲೌಸ್. ಅವಳ ಎಡ ಅಂಗೈ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲಿದೆ, ಬಲಗೈಯಲ್ಲಿರುವ ಛತ್ರಿ ಕೆಳಗಿನಿಂದ ಎರಡನೇ ಮೆಟ್ಟಿಲ ಮೇಲಿದೆ. ಅವಳ ಮುಖವು ಕಂದು ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿತ್ತು, ಎರಡೂ ಬದಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಗುರವಾಗಿ ಒತ್ತಿದಂತೆ, ದುಂಡಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡ ಮೂಗು. ಅವಳ ದಟ್ಟವಾದ ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಕೂದಲು ಹಣೆಯ ಬಲಭಾಗಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅವಳ ಪುಟ್ಟ ಕಿವಿಗಳು ತಲೆಗೆನಿಕಟವಾಗಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಹತ್ತಿರ ನಿಂತ ನನಗೆ ಅವಳ ಬಲ ಕಿವಿಹಾಲೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಿಂಭಾಗ ಹಾಗು ತುದಿಯ ನೆರಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಆಗ ನಾನು ನನ್ನನ್ನೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡೆ: ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಇಲ್ಲವೇ? ಏನೂ ಮಾತನಾಡದೆ ಹೇಗೆ ತಾನೆ ಮೌನವಾಗಿರಬಲ್ಲಳು?
(ಅನುವಾದ: ಅರ್ಪಿತಾ ಶೇಡಬಾಳ್ಕರ್)
Vorgelesen von: Sanju Lamani
ട്രാം സഞ്ചാരി
ഞാൻ ഇലക്ടിക് ട്രാമിന്റെ പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ നിൽക്കുകയാണ്; ഈ ലോകത്തിലും, ഈ നഗരത്തിലും, എന്റെ കുടുംബത്തിലും എന്റെ സ്ഥാനമെന്താണെന്ന് എനിക്ക് യാതൊരു നിശ്ചയവുമില്ലാതെയാണ് ഞാനിവിടെ നില്ക്കുന്നത്. എന്റെ യുക്തിസഹമായ ആവശ്യങ്ങൾ ഏതാണെന്നോ അവ എവിടെ ഉന്നയിക്കണമെന്നോ എന്ന് ലാഘവത്തോടുകൂടിപ്പോലും അറിയിക്കാൻ പറ്റാതെവരുന്നു. ഞാൻ ഈ പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ നിൽക്കുകയാണ്, ഈ ബെൽറ്റിൽ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്, എന്നെത്തന്നെ വണ്ടിയിൽ കൊണ്ടുപോകാൻ അനുവദിക്കുന്നു, വണ്ടിവരുമ്പോൾ ആളുകൾ ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയോ, നിശബ്ദമായി നടന്നു പോവുകയോ, പീടികജനാലകൾക്ക് മുന്നിൽ വിശ്രമിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നു മുതലായ കാര്യങ്ങളുടെ പേരിൽ എന്നെത്തന്നെ പ്രതിരോധിക്കാൻ പോലും എനിക്ക് കഴിയില്ല. ആരും എന്നോട് അങ്ങനെ ചെയ്യാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നുമില്ല, പക്ഷെ അതിനിവിടെ പ്രസക്തിയില്ല.
വണ്ടി ഒരു സ്റ്റോപ്പിൽ എത്തുന്നു. ഇറങ്ങാൻ തയ്യാറായി ഒരു പെൺകുട്ടി പടികൾക്ക് സമീപം നിൽക്കുന്നു. ഞാൻ അവളെ സ്പർശിച്ചിരുന്നു എന്നതുപോലെ അവളെനിക്ക് വ്യക്തമായി കാണപ്പെടുന്നു. കറുത്ത വസ്ത്രമാണ് അവൾ ധരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പാവാടയുടെ പ്ലീറ്റുകൾ അധികം ചലിക്കുന്നില്ല. ഉടുപ്പ് ഇറുകിയതാണ്. അതിൽ ചെറിയ വെള്ള നിറത്തിലുള്ള ലേസു പിടിപ്പിച്ച കോളറും. അവൾ ഇടതുകൈ ഭിത്തിയിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. വലതുകൈയിലെ കുട മുകളിൽ നിന്ന് രണ്ടാമത്തെ പടിയിൽ വച്ചിരിക്കുന്നു. തവിട്ടുനിറമാണ് അവളുടെ മുഖത്തിന്. ഇരുവശങ്ങളിലും അല്പം പരന്ന മൂക്കിന്റെ തുമ്പ് ഉരുണ്ടതും വീതിയുള്ളതുമാണ്. വലതുവശത്ത് നെറ്റിക്കും ചെവിക്കും ഇടയിലായി ധാരാളം ചെമ്പൻ മുടികൾ, പറന്നു വീണു കിടക്കുന്ന മുടികൾ വേറെയും. ചെവി വളരെ ഇടുങ്ങിയതാണ്, പക്ഷെ ഞാൻ നില്കുന്നത് അടുത്തായതിനാൽ വലത്തേ ചെവിയുടെ പിൻഭാഗം മുഴുവനും, നിഴലടക്കം, എനിക്ക് കാണാം.
ഞാൻ അപ്പോൾ അതിശയിച്ചു; എന്തുകൊണ്ടാണ് അവൾക്ക് സ്വയം ഒരത്ഭുതമായി തോന്നാത്തത്? എന്തുകൊണ്ടാണ് അവൾ ഇങ്ങനെയൊന്നും പറയാതെ വായടച്ചു മിണ്ടാതെ നിൽക്കുന്നത്?
(വിവർത്തനം: കൃഷ്ണപ്രിയ ഷാജു)
Übersetzung: Krishnapriya Shaju
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
ഞാൻ ഇലക്ടിക് ട്രാമിന്റെ പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ നിൽക്കുകയാണ്; ഈ ലോകത്തിലും, ഈ നഗരത്തിലും, എന്റെ കുടുംബത്തിലും എന്റെ സ്ഥാനമെന്താണെന്ന് എനിക്ക് യാതൊരു നിശ്ചയവുമില്ലാതെയാണ് ഞാനിവിടെ നില്ക്കുന്നത്. എന്റെ യുക്തിസഹമായ ആവശ്യങ്ങൾ ഏതാണെന്നോ അവ എവിടെ ഉന്നയിക്കണമെന്നോ എന്ന് ലാഘവത്തോടുകൂടിപ്പോലും അറിയിക്കാൻ പറ്റാതെവരുന്നു. ഞാൻ ഈ പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ നിൽക്കുകയാണ്, ഈ ബെൽറ്റിൽ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്, എന്നെത്തന്നെ വണ്ടിയിൽ കൊണ്ടുപോകാൻ അനുവദിക്കുന്നു, വണ്ടിവരുമ്പോൾ ആളുകൾ ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയോ, നിശബ്ദമായി നടന്നു പോവുകയോ, പീടികജനാലകൾക്ക് മുന്നിൽ വിശ്രമിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നു മുതലായ കാര്യങ്ങളുടെ പേരിൽ എന്നെത്തന്നെ പ്രതിരോധിക്കാൻ പോലും എനിക്ക് കഴിയില്ല. ആരും എന്നോട് അങ്ങനെ ചെയ്യാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നുമില്ല, പക്ഷെ അതിനിവിടെ പ്രസക്തിയില്ല.
വണ്ടി ഒരു സ്റ്റോപ്പിൽ എത്തുന്നു. ഇറങ്ങാൻ തയ്യാറായി ഒരു പെൺകുട്ടി പടികൾക്ക് സമീപം നിൽക്കുന്നു. ഞാൻ അവളെ സ്പർശിച്ചിരുന്നു എന്നതുപോലെ അവളെനിക്ക് വ്യക്തമായി കാണപ്പെടുന്നു. കറുത്ത വസ്ത്രമാണ് അവൾ ധരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പാവാടയുടെ പ്ലീറ്റുകൾ അധികം ചലിക്കുന്നില്ല. ഉടുപ്പ് ഇറുകിയതാണ്. അതിൽ ചെറിയ വെള്ള നിറത്തിലുള്ള ലേസു പിടിപ്പിച്ച കോളറും. അവൾ ഇടതുകൈ ഭിത്തിയിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. വലതുകൈയിലെ കുട മുകളിൽ നിന്ന് രണ്ടാമത്തെ പടിയിൽ വച്ചിരിക്കുന്നു. തവിട്ടുനിറമാണ് അവളുടെ മുഖത്തിന്. ഇരുവശങ്ങളിലും അല്പം പരന്ന മൂക്കിന്റെ തുമ്പ് ഉരുണ്ടതും വീതിയുള്ളതുമാണ്. വലതുവശത്ത് നെറ്റിക്കും ചെവിക്കും ഇടയിലായി ധാരാളം ചെമ്പൻ മുടികൾ, പറന്നു വീണു കിടക്കുന്ന മുടികൾ വേറെയും. ചെവി വളരെ ഇടുങ്ങിയതാണ്, പക്ഷെ ഞാൻ നില്കുന്നത് അടുത്തായതിനാൽ വലത്തേ ചെവിയുടെ പിൻഭാഗം മുഴുവനും, നിഴലടക്കം, എനിക്ക് കാണാം.
ഞാൻ അപ്പോൾ അതിശയിച്ചു; എന്തുകൊണ്ടാണ് അവൾക്ക് സ്വയം ഒരത്ഭുതമായി തോന്നാത്തത്? എന്തുകൊണ്ടാണ് അവൾ ഇങ്ങനെയൊന്നും പറയാതെ വായടച്ചു മിണ്ടാതെ നിൽക്കുന്നത്?
(വിവർത്തനം: കൃഷ്ണപ്രിയ ഷാജു)
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
प्रवासी
मी ट्रॅममध्ये उभा आहे आणि या जगातल्या, या शहरातल्या, माझ्या कुटुंबातल्या माझ्या भूमिकेविषयी पूर्णतः साशंक आहे. कोणत्याही बाबतीतली माझी उपयुक्तता, अगदी सहज म्हणून सुद्धा मी सिद्ध करू शकणार नाही. मी या ट्रॅममध्ये का उभा आहे, या पट्ट्याला धरलं आहे, या ट्रॅममधून ती नेईल तिथे जातो आहे, लोक ही ट्रॅम चुकवत आहेत किंवा शांतपणे चालत आहेत किंवा दुकानांच्या दर्शनी भागांसमोर थांबले आहेत... यापैकी कशाचंच तार्किक स्पष्टीकरण मी देऊ शकणार नाही — अर्थात कोणी माझ्याकडे ते मागितलेलंही नाही, पण त्याने काही फरक पडत नाही.
ट्रॅम एका थांब्याजवळ येतेय, उतरण्याच्या तयारीत एक मुलगी पायरीपाशी येऊन उभी आहे. जणू काय मी तिला स्पर्श केला असावा, इतक्या स्पष्टपणे ती मला दिसतेय. तिने काळे कपडे परिधान केले आहेत, तिच्या स्कर्टच्या चुण्या जरासुद्धा हलत नाहीयेत, तिच्या अंगात हेम च्या पांढऱ्या तिरक्या टाक्यांची कॉलर असलेला तंग ब्लाऊज आहे, तिने तिच्या डाव्या हाताचा तळवा भिंतीवर टेकवलाय, उजव्या हातात छत्री धरून वरून दुसऱ्या पायरीवर ती उभी आहे. तिचा चेहरा सावळा आहे, बाजूने काहीसं चपटं असलेलं नाक शेंड्याशी गोलाकार आणि फताडं आहे, तिचे दाट केस तपकिरी आहेत आणि उजव्या कानाशिलावरचे केस उडतायत. तिचा छोटासा कान चेहऱ्याला घट्ट चिकटलाय, अर्थात मी बघतोय, कारण मी जवळ उभा आहे, तिच्या उजव्या कानाच्या पाळीची संपूर्ण मागची बाजू आणि तळाची छटा दिसतेय.
त्यावेळी मी स्वतःला विचारलं होतं : कसं काय बरं तिला स्वतःविषयी आश्चर्य वाटत नाही, तिने तोंड घट्ट मिटून ठेवलंय आणि तशा प्रकारचं काहीच बोलत नाही?
(भाषांतर: निरुपमा जोशी)
Übersetzung: Dr. Nirupama Joshi
Vorgelesen von: Sanket Deshpande
मी ट्रॅममध्ये उभा आहे आणि या जगातल्या, या शहरातल्या, माझ्या कुटुंबातल्या माझ्या भूमिकेविषयी पूर्णतः साशंक आहे. कोणत्याही बाबतीतली माझी उपयुक्तता, अगदी सहज म्हणून सुद्धा मी सिद्ध करू शकणार नाही. मी या ट्रॅममध्ये का उभा आहे, या पट्ट्याला धरलं आहे, या ट्रॅममधून ती नेईल तिथे जातो आहे, लोक ही ट्रॅम चुकवत आहेत किंवा शांतपणे चालत आहेत किंवा दुकानांच्या दर्शनी भागांसमोर थांबले आहेत... यापैकी कशाचंच तार्किक स्पष्टीकरण मी देऊ शकणार नाही — अर्थात कोणी माझ्याकडे ते मागितलेलंही नाही, पण त्याने काही फरक पडत नाही.
ट्रॅम एका थांब्याजवळ येतेय, उतरण्याच्या तयारीत एक मुलगी पायरीपाशी येऊन उभी आहे. जणू काय मी तिला स्पर्श केला असावा, इतक्या स्पष्टपणे ती मला दिसतेय. तिने काळे कपडे परिधान केले आहेत, तिच्या स्कर्टच्या चुण्या जरासुद्धा हलत नाहीयेत, तिच्या अंगात हेम च्या पांढऱ्या तिरक्या टाक्यांची कॉलर असलेला तंग ब्लाऊज आहे, तिने तिच्या डाव्या हाताचा तळवा भिंतीवर टेकवलाय, उजव्या हातात छत्री धरून वरून दुसऱ्या पायरीवर ती उभी आहे. तिचा चेहरा सावळा आहे, बाजूने काहीसं चपटं असलेलं नाक शेंड्याशी गोलाकार आणि फताडं आहे, तिचे दाट केस तपकिरी आहेत आणि उजव्या कानाशिलावरचे केस उडतायत. तिचा छोटासा कान चेहऱ्याला घट्ट चिकटलाय, अर्थात मी बघतोय, कारण मी जवळ उभा आहे, तिच्या उजव्या कानाच्या पाळीची संपूर्ण मागची बाजू आणि तळाची छटा दिसतेय.
त्यावेळी मी स्वतःला विचारलं होतं : कसं काय बरं तिला स्वतःविषयी आश्चर्य वाटत नाही, तिने तोंड घट्ट मिटून ठेवलंय आणि तशा प्रकारचं काहीच बोलत नाही?
(भाषांतर: निरुपमा जोशी)
Vorgelesen von: Sanket Deshpande
مسافر
میں میٹرو کے پلیٹ فارم پر کھڑا اس شہر، دنیا اور خاندان میں اپنی حیثیت کے تئیں پوری طرح بے اعتمادی کا شکار ہوں۔ کسی بھی سمت میں بڑھنے کا کوئی بھی دعویٰ، وہ بھلے ہی اتفاقن ہو، پیش نہیں کر سکتا۔ اس حقیقت کا بھی دفاع نہیں کر سکتا کہ میں واقعی اس پلیٹ فارم پر اس پٹّی کو پکڑے ہوئے کھڑا ہوں اور خود کو اس گاڑی میں لے جانے دے رہا ہوں، اس بات کا دفاع بھی نہیں کر سکتا کہ لوگ میٹرو کو راستہ دے رہے ہیں یا خاموشی سے چل رہے ہیں یا دکانوں میں سجے سامان کو گھورنے کے لیے رک گیے ہیں۔ البتہ کوئی بھی مجھ سے اس دفاع کا مطالبہ نہیں کرتا۔ویسے بھی کسے پڑی ہیں اس بات کی۔
گاڑی اپنے طے شدہ مقام کے قریب آتی ہے، اور ایک دوشیزہ پائیدان کے قریب اترنے کے لئے تیار کھڑی ہوتی ہے۔ وہ مجھے اس قدر صاف نظر آرہی ہے گویا میں اسے اپنی انگلیوں سے چھو سکتا ہو۔ وہ سیاہ لباس میں ملبوس ہے اور اس کی اسکرٹ کی چنّٹیں مشکل سے ہی ہل رہی ہیں۔ اس کا بلاؤز چھوٹا ہے اور کالر صفید پتلے لیس سے بنا ہوا ہے ۔اس کا بایاں ہاتھ میٹرو کے ڈبے کے ایک کونے کو پکڑے ہوئے ہے اور اسنے اپنی چھتری دائیں ہاتھ میں پائےدان کے زینے کی دوسری سیڑی پر ٹکائی ہوئی ہے۔ اس کا چہرہ گندمی ہے۔ اس کی ناک اطراف میں ہلکی سی دبی ہوئی گول اور چوڑی ہے اس کے چھوٹے چھوٹے گھنے بال بھورے ہیں اور رخسار پر لہرا رہے ہیں۔ اس کا چھوٹا سا کان چہرے پر دبا ہوا لگتا ہے لیکن کیوںکہ میں قریب کھڑا ہوں اس لئے مجھے اسکے دائیں کان کی صدف جیسی بناوٹ اور رخسار پر اس کا سایہ مکمل طورپر نظر آ رہا ہے۔
اُس لمحہ میں نے خود سے پوچھا کہ کیوں وہ لڑکی اِس حسن سراپا پر حیرت ذدہ نہیں ہے، بس ایک چپی سادھ رکھی ہے اور کچھ بولتی نہیں؟
(مترجم: محمد خالد)
میں میٹرو کے پلیٹ فارم پر کھڑا اس شہر، دنیا اور خاندان میں اپنی حیثیت کے تئیں پوری طرح بے اعتمادی کا شکار ہوں۔ کسی بھی سمت میں بڑھنے کا کوئی بھی دعویٰ، وہ بھلے ہی اتفاقن ہو، پیش نہیں کر سکتا۔ اس حقیقت کا بھی دفاع نہیں کر سکتا کہ میں واقعی اس پلیٹ فارم پر اس پٹّی کو پکڑے ہوئے کھڑا ہوں اور خود کو اس گاڑی میں لے جانے دے رہا ہوں، اس بات کا دفاع بھی نہیں کر سکتا کہ لوگ میٹرو کو راستہ دے رہے ہیں یا خاموشی سے چل رہے ہیں یا دکانوں میں سجے سامان کو گھورنے کے لیے رک گیے ہیں۔ البتہ کوئی بھی مجھ سے اس دفاع کا مطالبہ نہیں کرتا۔ویسے بھی کسے پڑی ہیں اس بات کی۔
گاڑی اپنے طے شدہ مقام کے قریب آتی ہے، اور ایک دوشیزہ پائیدان کے قریب اترنے کے لئے تیار کھڑی ہوتی ہے۔ وہ مجھے اس قدر صاف نظر آرہی ہے گویا میں اسے اپنی انگلیوں سے چھو سکتا ہو۔ وہ سیاہ لباس میں ملبوس ہے اور اس کی اسکرٹ کی چنّٹیں مشکل سے ہی ہل رہی ہیں۔ اس کا بلاؤز چھوٹا ہے اور کالر صفید پتلے لیس سے بنا ہوا ہے ۔اس کا بایاں ہاتھ میٹرو کے ڈبے کے ایک کونے کو پکڑے ہوئے ہے اور اسنے اپنی چھتری دائیں ہاتھ میں پائےدان کے زینے کی دوسری سیڑی پر ٹکائی ہوئی ہے۔ اس کا چہرہ گندمی ہے۔ اس کی ناک اطراف میں ہلکی سی دبی ہوئی گول اور چوڑی ہے اس کے چھوٹے چھوٹے گھنے بال بھورے ہیں اور رخسار پر لہرا رہے ہیں۔ اس کا چھوٹا سا کان چہرے پر دبا ہوا لگتا ہے لیکن کیوںکہ میں قریب کھڑا ہوں اس لئے مجھے اسکے دائیں کان کی صدف جیسی بناوٹ اور رخسار پر اس کا سایہ مکمل طورپر نظر آ رہا ہے۔
اُس لمحہ میں نے خود سے پوچھا کہ کیوں وہ لڑکی اِس حسن سراپا پر حیرت ذدہ نہیں ہے، بس ایک چپی سادھ رکھی ہے اور کچھ بولتی نہیں؟
(مترجم: محمد خالد)
Vorgelesen von: Md. Rahil Siddiqui
Wunsch, Indianer zu werden | Die Bäume
Aus der Sammlung Betrachtung, 1913
Diese beiden Miniaturprosastücke sind prägnante Reflexionen über das Wesen und das Schicksal der Menschheit - und über den Wunsch des Geistes, zu entkommen.
Diese beiden Miniaturprosastücke sind prägnante Reflexionen über das Wesen und das Schicksal der Menschheit - und über den Wunsch des Geistes, zu entkommen.
Wunsch, Indianer zu werden
Wenn man doch ein Indianer wäre, gleich bereit, und auf dem rennenden Pferde, schief in der Luft, immer wieder kurz erzitterte über dem zitternden Boden, bis man die Sporen ließ, denn es gab keine Sporen, bis man die Zügel wegwarf, denn es gab keine Zügel, und kaum das Land vor sich als glattgemähte Heide sah, schon ohne Pferdehals und Pferdekopf.
---
Die Bäume
Denn wir sind wie Baumstämme im Schnee. Scheinbar liegen sie glatt auf und mit kleinem Anstoß sollte man sie wegschieben können. Nein, das kann man nicht, denn sie sind fest mit dem Boden verbunden. Aber sieh, sogar das ist nur scheinbar.
(Franz Kafka)
Wenn man doch ein Indianer wäre, gleich bereit, und auf dem rennenden Pferde, schief in der Luft, immer wieder kurz erzitterte über dem zitternden Boden, bis man die Sporen ließ, denn es gab keine Sporen, bis man die Zügel wegwarf, denn es gab keine Zügel, und kaum das Land vor sich als glattgemähte Heide sah, schon ohne Pferdehals und Pferdekopf.
---
Die Bäume
Denn wir sind wie Baumstämme im Schnee. Scheinbar liegen sie glatt auf und mit kleinem Anstoß sollte man sie wegschieben können. Nein, das kann man nicht, denn sie sind fest mit dem Boden verbunden. Aber sieh, sogar das ist nur scheinbar.
(Franz Kafka)
ഒരു റെഡ് ഇന്ത്യനാകാനുള്ള ആഗ്രഹം
നാം റെഡ് ഇന്ത്യക്കാർ മാത്രമായിരുന്നെങ്കിൽ, ഞൊടിയിടയിൽ ജാഗ്രതയോടെ, മത്സരിച്ചോടുന്ന കുതിരപ്പുറത്തിരുന്ന് വായുവിലേയ്ക്കു ചാഞ്ഞ്, ഹ്രസ്വമായ കുലുക്കങ്ങളിലൂടെ, വിറയ്ക്കുന്ന നിരത്തിനു മേലേ ബൂട്സിലെ കുതിമുള്ള് തീരും വരെ വീണ്ടും അധികമായി വിറച്ചു കുതിച്ചേനെ. കാരണം കടിഞ്ഞാൺ വലിച്ചെറിയും വരെ കുതിമുള്ള് ഇല്ലായിരുന്നു, കാരണം അവിടെ കടിഞ്ഞാൺ തന്നെ ഇല്ലായിരുന്നു, തനിക്കു മുമ്പിലുള്ള ഭൂമിയെ മേഞ്ഞു മേഞ്ഞു മിനുക്കിയ തരിശുഭൂമിയായി കുതിരക്കഴുത്തും കുതിരത്തലയും ഇല്ലാതെ കാണും മുമ്പെ.
---
മരങ്ങൾ
എന്തെന്നാൽ, നാം മഞ്ഞിൽകിടക്കുന്ന മരത്തടികൾ പോലെയാണ്. കാഴ്ചയിൽ അവ തെന്നുന്നതു പോലെ കിടക്കുന്നു, ചെറിയ തള്ളൽ കൊണ്ട്, നിങ്ങൾക്ക് അവയെ തള്ളിനീക്കാമെന്നും തോന്നാം. ഇല്ല, നിങ്ങൾക്കത് ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല, കാരണം അവ നിലത്ത് ദൃഢമായി പറ്റിപിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ നോക്കൂ, അതും ഒരു തോന്നൽ മാത്രമാണ്.
(വിവർത്തനം: പി. എം. സുബൈർ)
Übersetzung: P.M. Subair
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
നാം റെഡ് ഇന്ത്യക്കാർ മാത്രമായിരുന്നെങ്കിൽ, ഞൊടിയിടയിൽ ജാഗ്രതയോടെ, മത്സരിച്ചോടുന്ന കുതിരപ്പുറത്തിരുന്ന് വായുവിലേയ്ക്കു ചാഞ്ഞ്, ഹ്രസ്വമായ കുലുക്കങ്ങളിലൂടെ, വിറയ്ക്കുന്ന നിരത്തിനു മേലേ ബൂട്സിലെ കുതിമുള്ള് തീരും വരെ വീണ്ടും അധികമായി വിറച്ചു കുതിച്ചേനെ. കാരണം കടിഞ്ഞാൺ വലിച്ചെറിയും വരെ കുതിമുള്ള് ഇല്ലായിരുന്നു, കാരണം അവിടെ കടിഞ്ഞാൺ തന്നെ ഇല്ലായിരുന്നു, തനിക്കു മുമ്പിലുള്ള ഭൂമിയെ മേഞ്ഞു മേഞ്ഞു മിനുക്കിയ തരിശുഭൂമിയായി കുതിരക്കഴുത്തും കുതിരത്തലയും ഇല്ലാതെ കാണും മുമ്പെ.
മരങ്ങൾ
എന്തെന്നാൽ, നാം മഞ്ഞിൽകിടക്കുന്ന മരത്തടികൾ പോലെയാണ്. കാഴ്ചയിൽ അവ തെന്നുന്നതു പോലെ കിടക്കുന്നു, ചെറിയ തള്ളൽ കൊണ്ട്, നിങ്ങൾക്ക് അവയെ തള്ളിനീക്കാമെന്നും തോന്നാം. ഇല്ല, നിങ്ങൾക്കത് ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല, കാരണം അവ നിലത്ത് ദൃഢമായി പറ്റിപിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ നോക്കൂ, അതും ഒരു തോന്നൽ മാത്രമാണ്.
(വിവർത്തനം: പി. എം. സുബൈർ)
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
Auf der Galerie
Aus der Sammlung Ein Landarzt, 1919
Die Erzählung bietet zwei Versionen einer Szene, in der ein junger Mann einen Zirkusdirektor und eine Frau auf einem Pferd beobachtet.
Die Erzählung bietet zwei Versionen einer Szene, in der ein junger Mann einen Zirkusdirektor und eine Frau auf einem Pferd beobachtet.
Auf der Galerie
Wenn irgendeine hinfällige, lungensüchtige Kunstreiterin in der Manege auf schwankendem Pferd vor einem unermüdlichen Publikum vom peitschenschwingenden erbarmungslosen Chef monatelang ohne Unterbrechung im Kreise rundum getrieben würde, auf dem Pferde schwirrend, Küsse werfend, in der Taille sich wiegend, und wenn dieses Spiel unter dem nichtaussetzenden Brausen des Orchesters und der Ventilatoren in die immerfort weiter sich öffnende graue Zukunft sich fortsetzte, begleitet vom vergehenden und neu anschwellenden Beifallsklatschen der Hände, die eigentlich Dampfhämmer sind — vielleicht eilte dann ein junger Galeriebesucher die lange Treppe durch alle Ränge hinab, stürzte in die Manege, rief das: Halt! durch die Fanfaren des immer sich anpassenden Orchesters.
Da es aber nicht so ist; eine schöne Dame, weiß und rot, hereinfliegt, zwischen den Vorhängen, welche die stolzen Livrierten vor ihr öffnen; der Direktor, hingebungsvoll ihre Augen suchend, in Tierhaltung ihr entgegenatmet; vorsorglich sie auf den Apfelschimmel hebt, als wäre sie seine über alles geliebte Enkelin, die sich auf gefährliche Fahrt begibt; sich nicht entschließen kann, das Peitschenzeichen zu geben; schließlich in Selbstüberwindung es knallend gibt; neben dem Pferde mit offenem Munde einherläuft; die Sprünge der Reiterin scharfen Blickes verfolgt; ihre Kunstfertigkeit kaum begreifen kann; mit englischen Ausrufen zu warnen versucht; die reifenhaltenden Reitknechte wütend zu peinlichster Achtsamkeit ermahnt; vor dem großen Salto mortale das Orchester mit aufgehobenen Händen beschwört, es möge schweigen; schließlich die Kleine vom zitternden Pferde hebt, auf beide Backen küßt und keine Huldigung des Publikums für genügend erachtet; während sie selbst, von ihm gestützt, hoch auf den Fußspitzen, vom Staub umweht, mit ausgebreiteten Armen, zurückgelehntem Köpfchen ihr Glück mit dem ganzen Zirkus teilen will — da dies so ist, legt der Galeriebesucher das Gesicht auf die Brüstung und, im Schlußmarsch wie in einem schweren Traum versinkend, weint er, ohne es zu wissen.
(Franz Kafka)
Wenn irgendeine hinfällige, lungensüchtige Kunstreiterin in der Manege auf schwankendem Pferd vor einem unermüdlichen Publikum vom peitschenschwingenden erbarmungslosen Chef monatelang ohne Unterbrechung im Kreise rundum getrieben würde, auf dem Pferde schwirrend, Küsse werfend, in der Taille sich wiegend, und wenn dieses Spiel unter dem nichtaussetzenden Brausen des Orchesters und der Ventilatoren in die immerfort weiter sich öffnende graue Zukunft sich fortsetzte, begleitet vom vergehenden und neu anschwellenden Beifallsklatschen der Hände, die eigentlich Dampfhämmer sind — vielleicht eilte dann ein junger Galeriebesucher die lange Treppe durch alle Ränge hinab, stürzte in die Manege, rief das: Halt! durch die Fanfaren des immer sich anpassenden Orchesters.
Da es aber nicht so ist; eine schöne Dame, weiß und rot, hereinfliegt, zwischen den Vorhängen, welche die stolzen Livrierten vor ihr öffnen; der Direktor, hingebungsvoll ihre Augen suchend, in Tierhaltung ihr entgegenatmet; vorsorglich sie auf den Apfelschimmel hebt, als wäre sie seine über alles geliebte Enkelin, die sich auf gefährliche Fahrt begibt; sich nicht entschließen kann, das Peitschenzeichen zu geben; schließlich in Selbstüberwindung es knallend gibt; neben dem Pferde mit offenem Munde einherläuft; die Sprünge der Reiterin scharfen Blickes verfolgt; ihre Kunstfertigkeit kaum begreifen kann; mit englischen Ausrufen zu warnen versucht; die reifenhaltenden Reitknechte wütend zu peinlichster Achtsamkeit ermahnt; vor dem großen Salto mortale das Orchester mit aufgehobenen Händen beschwört, es möge schweigen; schließlich die Kleine vom zitternden Pferde hebt, auf beide Backen küßt und keine Huldigung des Publikums für genügend erachtet; während sie selbst, von ihm gestützt, hoch auf den Fußspitzen, vom Staub umweht, mit ausgebreiteten Armen, zurückgelehntem Köpfchen ihr Glück mit dem ganzen Zirkus teilen will — da dies so ist, legt der Galeriebesucher das Gesicht auf die Brüstung und, im Schlußmarsch wie in einem schweren Traum versinkend, weint er, ohne es zu wissen.
(Franz Kafka)
ഗാലറിയിൽ
ക്ഷയരോഗം ബാധിച്ചു മെലിഞ്ഞ ഏതെങ്കിലും ഒരു സർക്കസ് കുതിരസവാരിക്കാരി അരങ്ങിന്റെ വട്ടത്തിൽ, മാസങ്ങളോളം മടുപ്പില്ലാത്ത കാണികൾക്കുമുമ്പിൽ, കരുണയില്ലാത്ത റിങ്മാസ്റ്റർ ചാട്ടചുഴറ്റിയോടിക്കുന്ന, ചാഞ്ഞു ചാഞ്ഞോടുന്ന കുതിരയുടെ പുറത്തിരുന്നു ചുറ്റിക്കൊണ്ട്, ഫ്ലൈയിങ് കിസ്സുകളെറിഞ്ഞും, അരക്കെട്ടു ചുഴറ്റിയും ഇടതടവില്ലാതെ കറങ്ങിക്കറങ്ങിപ്പോകാൻ ഓടിക്കപ്പെടുകയാണെങ്കിൽ, ഈ പ്രകടനം പിന്നെ, ഓർക്കെസ്ട്രയുടെയും ഫാനുകളുടെയും നിർത്താത്ത അലർച്ചക്കിടയിൽ നിരന്തരം വളരുന്ന ഒരു നരച്ച ഭാവിയിലേയ്ക്ക് തുടരുകയാണെങ്കിൽ, നിലച്ചുപോവുകയും വീണ്ടും ഉയരുകയും ചെയ്യുന്ന, ശരിക്കും ആവിച്ചുറ്റികകളായ കൈകളിൽ നിന്നുള്ള കരഘോഷത്തിന്റെ അകമ്പടിയോടെ, ഒരു പക്ഷെ അപ്പോൾ ഗാലറിയിലേക്കു വരുന്ന ഒരു യുവസന്ദർശകൻ നീണ്ട കോണിപ്പടികളിലൂടെ എല്ലാ തലങ്ങളിലൂടെയും തിരക്കുപിടിച്ച് ഓടിയിറങ്ങുകയും, അരങ്ങിനെ ഭേദിച്ചുകൊണ്ട്, നിരന്തരം സംഗീതം ക്രമീകരിക്കുന്ന ഓർക്കെസ്ട്രയുടെ മേളഘോഷങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ നിർത്തൂ എന്ന് അട്ടഹസിക്കുകയും ചെയ്തേക്കാം.
എന്നാൽ കാര്യങ്ങൾ അങ്ങിനെയല്ലാത്തതിനാൽ - വെള്ളയും ചുവപ്പുമണിഞ്ഞ സുന്ദരിയായ ഒരു സ്ത്രീ, മതിപ്പുളവാക്കുന്ന ഭൃത്യന്മാർ അവൾക്കായി തുറക്കുന്ന തിരശ്ശീലകൾക്കിടയിലൂടെ തമ്പിലേയ്ക്ക് പറന്നുവരുന്നതിനാൽ, അവളുടെ കണ്ണുകളെ ആരാധനയോടെ തേടിക്കൊണ്ട് സർക്കസ്സുടമ മൃഗസമാനം അവളുടെ ഗന്ധം തേടുന്നതിനാൽ, പിന്നെ ഒരു മുൻകരുതലെന്നനിലയിൽ അവളെ പുള്ളിച്ചാരനിറമുള്ള കുതിരപ്പുറത്തേയ്ക്ക്, മറ്റെല്ലാറ്റിനെക്കാളും താൻ സ്നേഹിച്ച സ്വന്തം കൊച്ചുമകളാണെന്ന പോലെ അപകടകരമായ ഒരു യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ എടുത്തു വയ്ക്കുന്നതിനാൽ, അവൾക്ക് എന്നാൽ ചാട്ടകൊണ്ട് ഒരു അടയാളം നൽകാൻ അയാൾക്കിനിയും തീരുമാനിക്കാനാകാത്തതിനാൽ, ഒടുവിലായി, സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചു കൊണ്ട് അയാൾ ചാട്ടയൊച്ച കേൾപ്പിച്ച്, തന്റെ വായ തുറന്നു പിടിച്ച് കുതിരയോടു ചേർന്നോടുന്നതിനാൽ, സവാരിക്കാരിയുടെ ചാട്ടങ്ങളെ മൂർച്ചയുള്ള നോട്ടം വഴി പിന്തുടരുന്നതിനാൽ, അവളുടെ സവാരീപാടവം മനസ്സിലാക്കാനുള്ള കഴിവില്ലാത്തതുമൂലം അവൾക്ക് ഇംഗ്ലീഷിൽ അപായമുന്നറിയിപ്പു കൊടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിനാൽ, അത്യധികം ശ്രദ്ധകൊടുക്കണമെന്നു പറഞ്ഞ് ഉരുട്ടുചാടു പിടിക്കുന്ന കുതിരക്കാരെ അതിയായ രോഷത്തോടെ ശാസിക്കുന്നതിനാൽ, കൈകളുയർത്തി ഓർക്കെസ്ട്രക്കാരോടു ചാട്ടത്തിനു മുമ്പ് നിശ്ശബ്ദരാകണമെന്ന് അപേക്ഷിക്കുന്നതിനാൽ, ഒടുവിൽ ആ ചെറിയ പെൺകുട്ടിയെ വിറയ്ക്കുന്ന കുതിരപ്പുറത്തുനിന്നും എടുത്തിറക്കുന്നതിനാൽ, ഇരു കവിളുകളിലും ഉമ്മവയ്ക്കുന്നതിനാൽ, ഒരു പൊതു കരഘോഷവും അംഗീകാരവും മതിയെന്നു തോന്നാത്തതിനാൽ, അതിനിടെ അവൾ അയാളുടെ മേൽ ചാഞ്ഞ് പെരുവിരലിന്മേൽ പൊന്തിനിന്ന് അവൾക്കു ചുറ്റുമുയരുന്ന പൊടിപടലങ്ങൾക്കിടെ കൈകൾ വിരിച്ച് ശിരസ്സു പിന്നോട്ടു മറിച്ചിടുമ്പോൾ, അവളുടെ നേട്ടം സർക്കസ്സിനാകെ പങ്കുവയ്ക്കാൻ അയാളാഗ്രഹിക്കുന്നു - കാര്യങ്ങളിങ്ങനെയായതിനാൽ ഗാലറിയിലേയ്ക്കു വന്ന സന്ദർശകൻ തന്റെ മുഖം വേലിയിൽ ചേർത്തു നിന്നിട്ട് അവസാനത്തെ കുതിരച്ചുറ്റലിലേയ്ക്ക് ഒരു ദുഷ്കരമായ സ്വപ്നത്തിലെന്നപോലെ താണുകൊണ്ട് താനറിയാതെ കരയുന്നു.
(വിവർത്തനം: ഡോ. മാത്യു ജോൺ കോക്കാട്ട്)
Übersetzung: Dr. Mathew John Kokkatt
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
ക്ഷയരോഗം ബാധിച്ചു മെലിഞ്ഞ ഏതെങ്കിലും ഒരു സർക്കസ് കുതിരസവാരിക്കാരി അരങ്ങിന്റെ വട്ടത്തിൽ, മാസങ്ങളോളം മടുപ്പില്ലാത്ത കാണികൾക്കുമുമ്പിൽ, കരുണയില്ലാത്ത റിങ്മാസ്റ്റർ ചാട്ടചുഴറ്റിയോടിക്കുന്ന, ചാഞ്ഞു ചാഞ്ഞോടുന്ന കുതിരയുടെ പുറത്തിരുന്നു ചുറ്റിക്കൊണ്ട്, ഫ്ലൈയിങ് കിസ്സുകളെറിഞ്ഞും, അരക്കെട്ടു ചുഴറ്റിയും ഇടതടവില്ലാതെ കറങ്ങിക്കറങ്ങിപ്പോകാൻ ഓടിക്കപ്പെടുകയാണെങ്കിൽ, ഈ പ്രകടനം പിന്നെ, ഓർക്കെസ്ട്രയുടെയും ഫാനുകളുടെയും നിർത്താത്ത അലർച്ചക്കിടയിൽ നിരന്തരം വളരുന്ന ഒരു നരച്ച ഭാവിയിലേയ്ക്ക് തുടരുകയാണെങ്കിൽ, നിലച്ചുപോവുകയും വീണ്ടും ഉയരുകയും ചെയ്യുന്ന, ശരിക്കും ആവിച്ചുറ്റികകളായ കൈകളിൽ നിന്നുള്ള കരഘോഷത്തിന്റെ അകമ്പടിയോടെ, ഒരു പക്ഷെ അപ്പോൾ ഗാലറിയിലേക്കു വരുന്ന ഒരു യുവസന്ദർശകൻ നീണ്ട കോണിപ്പടികളിലൂടെ എല്ലാ തലങ്ങളിലൂടെയും തിരക്കുപിടിച്ച് ഓടിയിറങ്ങുകയും, അരങ്ങിനെ ഭേദിച്ചുകൊണ്ട്, നിരന്തരം സംഗീതം ക്രമീകരിക്കുന്ന ഓർക്കെസ്ട്രയുടെ മേളഘോഷങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ നിർത്തൂ എന്ന് അട്ടഹസിക്കുകയും ചെയ്തേക്കാം.
എന്നാൽ കാര്യങ്ങൾ അങ്ങിനെയല്ലാത്തതിനാൽ - വെള്ളയും ചുവപ്പുമണിഞ്ഞ സുന്ദരിയായ ഒരു സ്ത്രീ, മതിപ്പുളവാക്കുന്ന ഭൃത്യന്മാർ അവൾക്കായി തുറക്കുന്ന തിരശ്ശീലകൾക്കിടയിലൂടെ തമ്പിലേയ്ക്ക് പറന്നുവരുന്നതിനാൽ, അവളുടെ കണ്ണുകളെ ആരാധനയോടെ തേടിക്കൊണ്ട് സർക്കസ്സുടമ മൃഗസമാനം അവളുടെ ഗന്ധം തേടുന്നതിനാൽ, പിന്നെ ഒരു മുൻകരുതലെന്നനിലയിൽ അവളെ പുള്ളിച്ചാരനിറമുള്ള കുതിരപ്പുറത്തേയ്ക്ക്, മറ്റെല്ലാറ്റിനെക്കാളും താൻ സ്നേഹിച്ച സ്വന്തം കൊച്ചുമകളാണെന്ന പോലെ അപകടകരമായ ഒരു യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ എടുത്തു വയ്ക്കുന്നതിനാൽ, അവൾക്ക് എന്നാൽ ചാട്ടകൊണ്ട് ഒരു അടയാളം നൽകാൻ അയാൾക്കിനിയും തീരുമാനിക്കാനാകാത്തതിനാൽ, ഒടുവിലായി, സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചു കൊണ്ട് അയാൾ ചാട്ടയൊച്ച കേൾപ്പിച്ച്, തന്റെ വായ തുറന്നു പിടിച്ച് കുതിരയോടു ചേർന്നോടുന്നതിനാൽ, സവാരിക്കാരിയുടെ ചാട്ടങ്ങളെ മൂർച്ചയുള്ള നോട്ടം വഴി പിന്തുടരുന്നതിനാൽ, അവളുടെ സവാരീപാടവം മനസ്സിലാക്കാനുള്ള കഴിവില്ലാത്തതുമൂലം അവൾക്ക് ഇംഗ്ലീഷിൽ അപായമുന്നറിയിപ്പു കൊടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിനാൽ, അത്യധികം ശ്രദ്ധകൊടുക്കണമെന്നു പറഞ്ഞ് ഉരുട്ടുചാടു പിടിക്കുന്ന കുതിരക്കാരെ അതിയായ രോഷത്തോടെ ശാസിക്കുന്നതിനാൽ, കൈകളുയർത്തി ഓർക്കെസ്ട്രക്കാരോടു ചാട്ടത്തിനു മുമ്പ് നിശ്ശബ്ദരാകണമെന്ന് അപേക്ഷിക്കുന്നതിനാൽ, ഒടുവിൽ ആ ചെറിയ പെൺകുട്ടിയെ വിറയ്ക്കുന്ന കുതിരപ്പുറത്തുനിന്നും എടുത്തിറക്കുന്നതിനാൽ, ഇരു കവിളുകളിലും ഉമ്മവയ്ക്കുന്നതിനാൽ, ഒരു പൊതു കരഘോഷവും അംഗീകാരവും മതിയെന്നു തോന്നാത്തതിനാൽ, അതിനിടെ അവൾ അയാളുടെ മേൽ ചാഞ്ഞ് പെരുവിരലിന്മേൽ പൊന്തിനിന്ന് അവൾക്കു ചുറ്റുമുയരുന്ന പൊടിപടലങ്ങൾക്കിടെ കൈകൾ വിരിച്ച് ശിരസ്സു പിന്നോട്ടു മറിച്ചിടുമ്പോൾ, അവളുടെ നേട്ടം സർക്കസ്സിനാകെ പങ്കുവയ്ക്കാൻ അയാളാഗ്രഹിക്കുന്നു - കാര്യങ്ങളിങ്ങനെയായതിനാൽ ഗാലറിയിലേയ്ക്കു വന്ന സന്ദർശകൻ തന്റെ മുഖം വേലിയിൽ ചേർത്തു നിന്നിട്ട് അവസാനത്തെ കുതിരച്ചുറ്റലിലേയ്ക്ക് ഒരു ദുഷ്കരമായ സ്വപ്നത്തിലെന്നപോലെ താണുകൊണ്ട് താനറിയാതെ കരയുന്നു.
(വിവർത്തനം: ഡോ. മാത്യു ജോൺ കോക്കാട്ട്)
Vorgelesen von: Reshma Radhakrishnan
सर्कशीतल्या गॅलरीतून
जेव्हा एखादी गळून गेलेली, धापा टाकणारी सर्कशीतली कलाकार, ठेचकाळणाऱ्या, कापऱ्या घोड्यावरून लीलया गिरक्या घेत, चुंबनवर्षाव करत, नजाकतीनं कंबर लचकवत उत्साहानं सळसळणाऱ्या प्रेक्षकांसमोर - एका चाबकानं फटकावणाऱ्या, निर्दयी रिंगणमास्तराकरवी महिनोन् महिने अखंड रिंगणात गोल गोल नाचवली जाते, - आणि त्यातून जेव्हा हा खेळ सततच्या, न थांबणाऱ्या ऑर्केस्ट्राच्या व भिणभिणणाऱ्या पंख्याच्या गर्जनेखाली असाच पुढे - अंधारलेल्या, अमर्याद भविष्यकाळाकडे अखंड चालत राहतो, विरून जाणा-या आणि नव्यानं चढणाऱ्या टाळ्यांच्या साथीनं! – टाळ्या - ज्या खरंतर आगगाडीच्या घणाघाताप्रमाणे आहेत... तेव्हा कदाचित एखादा तरुण प्रेक्षक, सभागृहाच्या लांबलचक, गोलाकार पायऱ्या सरसर उतरत रिंगणात येऊन कोसळत, ट्रंपेटच्या समरसून गेलेल्या निनादाला छेदून ओरडतो – थांबा!
परंतु ते तसं नाहीय. त्याउलट एक सुंदर तरुणी, गोरी-गुलाबी, गणवेशातल्या कर्मचाऱ्यांनी तिच्यासाठी खास कौतुकानं उघडलेल्या पडद्यामधून अश्शी आत झेपावते, आणि तो डायरेक्टर भक्तिभावानं तिची नजर शोधत, जोरजोरात श्वास घेत तिला पाहतो, तिला अगदी काळजीपूर्वक घोड्यावर चढवतो, जणू काही ती एका अतिशय बिकट प्रवासाला निघालेली त्याची लाडकी नातच आहे! आणि त्याला कळतच नाही, चाबकाचा इशारा देऊ की नको, पण शेवटी स्वतःच्या भावना बाजूला ठेऊन तो काड्कन चाबूक वाजवतो, घोड्यांच्या बाजूनं स्वतः उघड्या तोंडाने धावतो, घोड्यावर स्वार झालेल्या तिच्या उड्या लक्षपूर्वक निरखतो, तिचं ते विलक्षण कौशल्य पाहून अवाक् होतो, तिला मधूनच इंग्रजीतून काहीबाही सूचना करण्याचा प्रयत्न करतो, चाक धरणाऱ्या आणि घोड्यांची निगा राखणाऱ्या सेवकांवर वसकून तिच्याकडे नीट लक्ष देण्याची तंबी देतो, आणि मग तिनं ती सगळ्यात महत्त्वाची, कठीण व जीवघेणी कोलांटी मारण्यापूर्वी सर्व वाद्यवृंदाला हात उंचावून तो शांत राहण्याचा इशारा करतो, शेवटी कापऱ्या घोड्यावरून त्या बाहुलीला उतरवतो, तिच्या दोन्ही गालांचे पापे घेतो; प्रेक्षकांचा येणारा उस्फूर्त प्रतिसाद तिच्या अफाट कौशल्यापुढे थिटाच पडतोय, असंच त्याला वाटत असतं – आणि ती.. ती त्याच्या मदतीनं चवडे उंचावत, धुळीच्या लोटात, हात उंचावते, डोके मागे करते, आणि आपला आनंद समस्त प्रेक्षकवृंदाबरोबर साजरा करते .....
तर ते सगळं असं असल्यामुळे गॅलरीतला तो प्रेक्षक कठड्यावर डोकं टेकवतो, आणि शेवटच्या सर्व कलाकारांच्या फेरीच्या वेळी एखाद्या वाईट स्वप्नात बुडाल्यासारखा रडू लागतो - त्याच्याही नकळत!
(भाषांतर: मृण्मयी शिवापूरकर)
Übersetzung: Mrunmayee Shivapurkar
Vorgelesen von: Mayuresh Naralkar
जेव्हा एखादी गळून गेलेली, धापा टाकणारी सर्कशीतली कलाकार, ठेचकाळणाऱ्या, कापऱ्या घोड्यावरून लीलया गिरक्या घेत, चुंबनवर्षाव करत, नजाकतीनं कंबर लचकवत उत्साहानं सळसळणाऱ्या प्रेक्षकांसमोर - एका चाबकानं फटकावणाऱ्या, निर्दयी रिंगणमास्तराकरवी महिनोन् महिने अखंड रिंगणात गोल गोल नाचवली जाते, - आणि त्यातून जेव्हा हा खेळ सततच्या, न थांबणाऱ्या ऑर्केस्ट्राच्या व भिणभिणणाऱ्या पंख्याच्या गर्जनेखाली असाच पुढे - अंधारलेल्या, अमर्याद भविष्यकाळाकडे अखंड चालत राहतो, विरून जाणा-या आणि नव्यानं चढणाऱ्या टाळ्यांच्या साथीनं! – टाळ्या - ज्या खरंतर आगगाडीच्या घणाघाताप्रमाणे आहेत... तेव्हा कदाचित एखादा तरुण प्रेक्षक, सभागृहाच्या लांबलचक, गोलाकार पायऱ्या सरसर उतरत रिंगणात येऊन कोसळत, ट्रंपेटच्या समरसून गेलेल्या निनादाला छेदून ओरडतो – थांबा!
परंतु ते तसं नाहीय. त्याउलट एक सुंदर तरुणी, गोरी-गुलाबी, गणवेशातल्या कर्मचाऱ्यांनी तिच्यासाठी खास कौतुकानं उघडलेल्या पडद्यामधून अश्शी आत झेपावते, आणि तो डायरेक्टर भक्तिभावानं तिची नजर शोधत, जोरजोरात श्वास घेत तिला पाहतो, तिला अगदी काळजीपूर्वक घोड्यावर चढवतो, जणू काही ती एका अतिशय बिकट प्रवासाला निघालेली त्याची लाडकी नातच आहे! आणि त्याला कळतच नाही, चाबकाचा इशारा देऊ की नको, पण शेवटी स्वतःच्या भावना बाजूला ठेऊन तो काड्कन चाबूक वाजवतो, घोड्यांच्या बाजूनं स्वतः उघड्या तोंडाने धावतो, घोड्यावर स्वार झालेल्या तिच्या उड्या लक्षपूर्वक निरखतो, तिचं ते विलक्षण कौशल्य पाहून अवाक् होतो, तिला मधूनच इंग्रजीतून काहीबाही सूचना करण्याचा प्रयत्न करतो, चाक धरणाऱ्या आणि घोड्यांची निगा राखणाऱ्या सेवकांवर वसकून तिच्याकडे नीट लक्ष देण्याची तंबी देतो, आणि मग तिनं ती सगळ्यात महत्त्वाची, कठीण व जीवघेणी कोलांटी मारण्यापूर्वी सर्व वाद्यवृंदाला हात उंचावून तो शांत राहण्याचा इशारा करतो, शेवटी कापऱ्या घोड्यावरून त्या बाहुलीला उतरवतो, तिच्या दोन्ही गालांचे पापे घेतो; प्रेक्षकांचा येणारा उस्फूर्त प्रतिसाद तिच्या अफाट कौशल्यापुढे थिटाच पडतोय, असंच त्याला वाटत असतं – आणि ती.. ती त्याच्या मदतीनं चवडे उंचावत, धुळीच्या लोटात, हात उंचावते, डोके मागे करते, आणि आपला आनंद समस्त प्रेक्षकवृंदाबरोबर साजरा करते .....
तर ते सगळं असं असल्यामुळे गॅलरीतला तो प्रेक्षक कठड्यावर डोकं टेकवतो, आणि शेवटच्या सर्व कलाकारांच्या फेरीच्या वेळी एखाद्या वाईट स्वप्नात बुडाल्यासारखा रडू लागतो - त्याच्याही नकळत!
(भाषांतर: मृण्मयी शिवापूरकर)
Vorgelesen von: Mayuresh Naralkar
Eine kaiserliche Botschaft
Aus der Sammlung Ein Landarzt, 1919
Ein sterbender Kaiser sendet eine Botschaft an den einfachsten seiner Untertanen. Die Erzählung folgt der unmöglichen Reise einer solchen Botschaft, die nie zugestellt werden kann.
Ein sterbender Kaiser sendet eine Botschaft an den einfachsten seiner Untertanen. Die Erzählung folgt der unmöglichen Reise einer solchen Botschaft, die nie zugestellt werden kann.
Eine kaiserliche Botschaft
Der Kaiser — so heißt es — hat dir, dem Einzelnen, dem jämmerlichen Untertanen, dem winzig vor der kaiserlichen Sonne in die fernste Ferne geflüchteten Schatten, gerade dir hat der Kaiser von seinem Sterbebett aus eine Botschaft gesendet. Den Boten hat er beim Bett niederknien lassen und ihm die Botschaft ins Ohr geflüstert; so sehr war ihm an ihr gelegen, daß er sich sie noch ins Ohr wiedersagen ließ. Durch Kopfnicken hat er die Richtigkeit des Gesagten bestätigt.Und vor der ganzen Zuschauerschaft seines Todes — alle hindernden Wände werden niedergebrochen und auf den weit und hoch sich schwingenden Freitreppen stehen im Ring die Großen des Reichs — vor allen diesen hat er den Boten abgefertigt. Der Bote hat sich gleich auf den Weg gemacht; ein kräftiger, ein unermüdlicher Mann; einmal diesen, einmal den andern Arm vorstreckend schafft er sich Bahn durch die Menge; findet er Widerstand, zeigt er auf die Brust, wo das Zeichen der Sonne ist; er kommt auch leicht vorwärts, wie kein anderer. Aber die Menge ist so groß; ihre Wohnstätten nehmen kein Ende. Öffnete sich freies Feld, wie würde er fliegen und bald wohl hörtest du das herrliche Schlagen seiner Fäuste an deiner Tür. Aber statt dessen, wie nutzlos müht er sich ab; immer noch zwängt er sich durch die Gemächer des innersten Palastes; niemals wird er sie überwinden; und gelänge ihm dies, nichts wäre gewonnen; die Treppen hinab müßte er sich kämpfen; und gelänge ihm dies, nichts wäre gewonnen; die Höfe wären zu durchmessen; und nach den Höfen der zweite umschließende Palast; und wieder Treppen und Höfe; und wieder ein Palast; und so weiter durch Jahrtausende; und stürzte er endlich aus dem äußersten Tor — aber niemals, niemals kann es geschehen —, liegt erst die Residenzstadt vor ihm, die Mitte der Welt, hochgeschüttet voll ihres Bodensatzes. Niemand dringt hier durch und gar mit der Botschaft eines Toten. — Du aber sitzt an deinem Fenster und erträumst sie dir, wenn der Abend kommt.
(Franz Kafka)
Der Kaiser — so heißt es — hat dir, dem Einzelnen, dem jämmerlichen Untertanen, dem winzig vor der kaiserlichen Sonne in die fernste Ferne geflüchteten Schatten, gerade dir hat der Kaiser von seinem Sterbebett aus eine Botschaft gesendet. Den Boten hat er beim Bett niederknien lassen und ihm die Botschaft ins Ohr geflüstert; so sehr war ihm an ihr gelegen, daß er sich sie noch ins Ohr wiedersagen ließ. Durch Kopfnicken hat er die Richtigkeit des Gesagten bestätigt.Und vor der ganzen Zuschauerschaft seines Todes — alle hindernden Wände werden niedergebrochen und auf den weit und hoch sich schwingenden Freitreppen stehen im Ring die Großen des Reichs — vor allen diesen hat er den Boten abgefertigt. Der Bote hat sich gleich auf den Weg gemacht; ein kräftiger, ein unermüdlicher Mann; einmal diesen, einmal den andern Arm vorstreckend schafft er sich Bahn durch die Menge; findet er Widerstand, zeigt er auf die Brust, wo das Zeichen der Sonne ist; er kommt auch leicht vorwärts, wie kein anderer. Aber die Menge ist so groß; ihre Wohnstätten nehmen kein Ende. Öffnete sich freies Feld, wie würde er fliegen und bald wohl hörtest du das herrliche Schlagen seiner Fäuste an deiner Tür. Aber statt dessen, wie nutzlos müht er sich ab; immer noch zwängt er sich durch die Gemächer des innersten Palastes; niemals wird er sie überwinden; und gelänge ihm dies, nichts wäre gewonnen; die Treppen hinab müßte er sich kämpfen; und gelänge ihm dies, nichts wäre gewonnen; die Höfe wären zu durchmessen; und nach den Höfen der zweite umschließende Palast; und wieder Treppen und Höfe; und wieder ein Palast; und so weiter durch Jahrtausende; und stürzte er endlich aus dem äußersten Tor — aber niemals, niemals kann es geschehen —, liegt erst die Residenzstadt vor ihm, die Mitte der Welt, hochgeschüttet voll ihres Bodensatzes. Niemand dringt hier durch und gar mit der Botschaft eines Toten. — Du aber sitzt an deinem Fenster und erträumst sie dir, wenn der Abend kommt.
(Franz Kafka)
কাইজ়ারের বার্তা
কাইজ়ার তথা সম্রাট – এমনটি শোনা যায় – বার্তা পাঠিয়েছেন তোমাকে। এক ব্যক্তিবিশেষকে, দৈন্যপীড়িত তুচ্ছ এক প্রজাকে, সাম্রাজ্যের সূর্য থেকে দূরতম দূরত্বে অপস্রিয়মান এক ক্ষুদ্র ছায়াকে – মৃত্যুশয্যা থেকে বার্তা পাঠিয়েছেন কাইজ়ার বিশেষভাবে তোমারই জন্য। তিনি দূতকে বিছানার কাছে নতজানু হতে আদেশ করলেন ও বার্তাটি তার কানে ফিসফিস করে বললেন; তাঁর কাছে বার্তাটি এতটাই গুরুত্বপূর্ণ যে দূতকে সেটি তাঁর কানে পুনরাবৃত্তি করতে বললেন। কথাটির যথার্থতা নিশ্চিত করলেন মাথা নেড়ে। আর তাঁর মৃত্যুপথযাত্রার সমগ্র দর্শকদের সামনে – অবরোধক দেওয়ালগুলি সব ভেঙ্গে ফেলা হয়েছে, প্রশস্ত ও উঁচু, হেলানো উন্মুক্ত সিঁড়ির ওপর বৃত্তাকারে দাঁড়িয়ে রয়েছে সাম্রাজ্যের মহান ব্যক্তিরা – তাদের সবার সামনে তিনি বার্তাবাহককে দ্রুত প্রেরণ করলেন। তৎক্ষণাৎ রওনা হলো দূত; শক্তিশালী, ক্লান্তিহীন এক মানুষ; কখনো এই হাত, কখনো ওই হাত আগে বাড়িয়ে ভিড়ের মধ্যে সে পথ তৈরি করে নেয়; যদি প্রতিরোধের সম্মুখীন হয় তবে সে তার বুকের দিকে নির্দেশ করে, দেখিয়ে দেয় যেখানে সূর্যের চিহ্নটি রয়েছে; সহজেই এগিয়ে যায় সে, যেমনটি আর কেউ পারবে না। কিন্তু জনসমাগম এতই বিপুল যে তার কোন শেষ দেখা যাচ্ছে না। ফাঁকা মাঠ পেলে সে যে কী উড়ন্ত পায়ে এগিয়ে যেত, আর শীঘ্রই তোমার দরজায় তার মুষ্টির চমৎকার টোকা শুনতে পেতে তুমি। কিন্তু তার বদলে সে যে কী নিষ্ফলভাবে সংগ্রাম করে চলেছে; এখনও পথ তৈরির চেষ্টা চালাচ্ছে প্রাসাদের সর্বাপেক্ষা অভ্যন্তরীণ কক্ষগুলির মধ্যে দিয়ে; যা কখনই অতিক্রম করতে পারবে না সে; আর তা যদিও বা পারে, লাভ হবে না কিছুই; সিঁড়ি বেয়ে নিচে নামার যুদ্ধ রয়েছে তার পর; আর তা যদিও বা পারে, লাভ হবে না কিছুই; প্রাসাদের প্রাঙ্গণ পেরোতে হবে তাকে; আর প্রাঙ্গণের পর দ্বিতীয় এক প্রাসাদের বেষ্টনী; আবার সিঁড়ি ও প্রাঙ্গণ; তারপর আরও একটি প্রাসাদ; আর এইভাবে বহু সহস্রাব্দ অতিক্রম করা; আর অবশেষে যদি সে সুদূরতম দরজার বাইরে এসে আছড়ে পড়ে – যদিও তা কখনই ঘটতে পারে না, কোনোমতেই না – তবে সে সম্মুখীন হবে সাম্রাজ্যের রাজধানীর, সমগ্র বিশ্বের কেন্দ্রস্থলের, তার স্তূপীকৃত তলানির। সেটি ভেদ করা সম্ভব নয় কারো পক্ষে, বিশেষত মৃত ব্যক্তির বার্তা নিয়ে। – কিন্তু তুমি বসে আছো তোমার জানালার পাশে, আর তুমি সেই স্বপ্ন দেখো, যখন সন্ধ্যা ঘনিয়ে আসে।
(অনুবাদ: অমৃতা ধাড়া)
Übersetzung: Amrita Dhara
Vorgelesen von: Amrita Dhara
কাইজ়ার তথা সম্রাট – এমনটি শোনা যায় – বার্তা পাঠিয়েছেন তোমাকে। এক ব্যক্তিবিশেষকে, দৈন্যপীড়িত তুচ্ছ এক প্রজাকে, সাম্রাজ্যের সূর্য থেকে দূরতম দূরত্বে অপস্রিয়মান এক ক্ষুদ্র ছায়াকে – মৃত্যুশয্যা থেকে বার্তা পাঠিয়েছেন কাইজ়ার বিশেষভাবে তোমারই জন্য। তিনি দূতকে বিছানার কাছে নতজানু হতে আদেশ করলেন ও বার্তাটি তার কানে ফিসফিস করে বললেন; তাঁর কাছে বার্তাটি এতটাই গুরুত্বপূর্ণ যে দূতকে সেটি তাঁর কানে পুনরাবৃত্তি করতে বললেন। কথাটির যথার্থতা নিশ্চিত করলেন মাথা নেড়ে। আর তাঁর মৃত্যুপথযাত্রার সমগ্র দর্শকদের সামনে – অবরোধক দেওয়ালগুলি সব ভেঙ্গে ফেলা হয়েছে, প্রশস্ত ও উঁচু, হেলানো উন্মুক্ত সিঁড়ির ওপর বৃত্তাকারে দাঁড়িয়ে রয়েছে সাম্রাজ্যের মহান ব্যক্তিরা – তাদের সবার সামনে তিনি বার্তাবাহককে দ্রুত প্রেরণ করলেন। তৎক্ষণাৎ রওনা হলো দূত; শক্তিশালী, ক্লান্তিহীন এক মানুষ; কখনো এই হাত, কখনো ওই হাত আগে বাড়িয়ে ভিড়ের মধ্যে সে পথ তৈরি করে নেয়; যদি প্রতিরোধের সম্মুখীন হয় তবে সে তার বুকের দিকে নির্দেশ করে, দেখিয়ে দেয় যেখানে সূর্যের চিহ্নটি রয়েছে; সহজেই এগিয়ে যায় সে, যেমনটি আর কেউ পারবে না। কিন্তু জনসমাগম এতই বিপুল যে তার কোন শেষ দেখা যাচ্ছে না। ফাঁকা মাঠ পেলে সে যে কী উড়ন্ত পায়ে এগিয়ে যেত, আর শীঘ্রই তোমার দরজায় তার মুষ্টির চমৎকার টোকা শুনতে পেতে তুমি। কিন্তু তার বদলে সে যে কী নিষ্ফলভাবে সংগ্রাম করে চলেছে; এখনও পথ তৈরির চেষ্টা চালাচ্ছে প্রাসাদের সর্বাপেক্ষা অভ্যন্তরীণ কক্ষগুলির মধ্যে দিয়ে; যা কখনই অতিক্রম করতে পারবে না সে; আর তা যদিও বা পারে, লাভ হবে না কিছুই; সিঁড়ি বেয়ে নিচে নামার যুদ্ধ রয়েছে তার পর; আর তা যদিও বা পারে, লাভ হবে না কিছুই; প্রাসাদের প্রাঙ্গণ পেরোতে হবে তাকে; আর প্রাঙ্গণের পর দ্বিতীয় এক প্রাসাদের বেষ্টনী; আবার সিঁড়ি ও প্রাঙ্গণ; তারপর আরও একটি প্রাসাদ; আর এইভাবে বহু সহস্রাব্দ অতিক্রম করা; আর অবশেষে যদি সে সুদূরতম দরজার বাইরে এসে আছড়ে পড়ে – যদিও তা কখনই ঘটতে পারে না, কোনোমতেই না – তবে সে সম্মুখীন হবে সাম্রাজ্যের রাজধানীর, সমগ্র বিশ্বের কেন্দ্রস্থলের, তার স্তূপীকৃত তলানির। সেটি ভেদ করা সম্ভব নয় কারো পক্ষে, বিশেষত মৃত ব্যক্তির বার্তা নিয়ে। – কিন্তু তুমি বসে আছো তোমার জানালার পাশে, আর তুমি সেই স্বপ্ন দেখো, যখন সন্ধ্যা ঘনিয়ে আসে।
(অনুবাদ: অমৃতা ধাড়া)
Vorgelesen von: Amrita Dhara
एक शाही संदेश
दस्तुरखुद्द बादशहानं म्हणे - तुला - फक्त तुला एकट्यालाच, तुझ्यासारख्या केविलवाण्या पामराला, त्या शाही सूर्यतेजापासून दूर दूर पळून गेलेल्या तुझ्यासारख्या भेकड, तुच्छ काजव्याला – तू, तू, तुलाच - स्वतः बादशहानं त्याच्या मृत्युशय्येवरून एक संदेश पाठवला आहे! त्या दूताला बादशहानं प्रथम स्वतःजवळ बोलावून गुडघ्यावर बसायला लावलं, न् नंतर त्याच्या कानात हा संदेश पुटपुटत सांगितला. बादशहाला तो संदेश इतका कळकळीचा वाटला, की त्यानं तो दूताकडून आपल्या कानात पुन्हा वदवून घेतला. मग मान डोलावत होकार देत बादशहानं त्या संदेशाच्या अचूकतेची पावती दिली आणि मग प्रेक्षकवृन्दाच्या त्या मोठमोठ्या भिंती छेदण्यात आल्या; आणि उंच आणि लांबवरच्या झुलत्या पाय-यांवर उभ्या असणाऱ्या सर्व दिग्गजांच्या साक्षीनं बादशहानं त्या दूताची रवानगी केली. दूतानंसुद्धा लगेचच रस्ता धरला! दूत कसा ताकदवान, थकणं जणू माहीतच नाही त्याला! दोन्ही हातांनी गर्दीतून मार्ग काढत तो पुढं सरसावला. कोणी अडवताच तो थेट छातीकडे बोट दाखवायचा – त्या सूर्यचिन्हाकडे! आणि काय सहजपणे पुढं चाललाय! या सम हाच!
पण केवढी ती गर्दी! अन् वस्त्यांना तर अंतच नाही. जर का त्याला मोकळं पटांगण मिळालं, तर तो कसा झेप घेईल, अन् लगेचच तुला तुझ्या दारावर त्याची अद्भुत थाप ऐकू येईल! पण छे! तो तर निरर्थक धावत सुटला आहे. अजून तर तो राजवाड्याच्याच दालनांमधूनच स्वतःला बाहेर काढू पाहतोय. पण ती दालनं कसली पार होताएत! अन् समजा, त्याला ते जमलंच; तरी फार काही जिंकलं नाही. अजून तर सर्व पायऱ्यांशी लढायचंय. अन् समजा, तेही जमलं, तरीही फार काही जिंकलं नाही. त्यानंतर मोठमोठी आवारं मापायची आहेत. अन् मग त्या आवारांनंतर अजून दुसरा प्रशस्त राजवाडा! अन् पुन्हा पायऱ्या न् पुन्हा आवार. न् पुन्हा एक राजवाडा! आणि असंच पुढं - शतकानुशतकं!! अन् जर का त्यानं एकदाचा तो राजवाडा पार केलाच, आणि तो राजवाड्याच्या महाद्वारतूनही बाहेर पडलाच, - जे निव्वळ अशक्य आहे! – की मग पुढे अजून ही एवढी नागरवस्ती आहे; जगाचे केंद्रच जणू काही! जमिनीतून उतू गेल्यासारखं पसरलं आहे सगळं. कोणीही मार्ग काढू शकत नाही यातून... न् तेही एक संदेश घेऊन? एका मेलेल्या माणसाचा? तू मात्र खिडकीपाशी बसलाहेस, आणि त्या संदेशाचं स्वप्न पाहतोएस – कातरवेळी!
(भाषांतर: मृण्मयी शिवापूरकर)
Übersetzung: Mrunmayee Shivapurkar
Vorgelesen von: Mayuresh Naralkar
दस्तुरखुद्द बादशहानं म्हणे - तुला - फक्त तुला एकट्यालाच, तुझ्यासारख्या केविलवाण्या पामराला, त्या शाही सूर्यतेजापासून दूर दूर पळून गेलेल्या तुझ्यासारख्या भेकड, तुच्छ काजव्याला – तू, तू, तुलाच - स्वतः बादशहानं त्याच्या मृत्युशय्येवरून एक संदेश पाठवला आहे! त्या दूताला बादशहानं प्रथम स्वतःजवळ बोलावून गुडघ्यावर बसायला लावलं, न् नंतर त्याच्या कानात हा संदेश पुटपुटत सांगितला. बादशहाला तो संदेश इतका कळकळीचा वाटला, की त्यानं तो दूताकडून आपल्या कानात पुन्हा वदवून घेतला. मग मान डोलावत होकार देत बादशहानं त्या संदेशाच्या अचूकतेची पावती दिली आणि मग प्रेक्षकवृन्दाच्या त्या मोठमोठ्या भिंती छेदण्यात आल्या; आणि उंच आणि लांबवरच्या झुलत्या पाय-यांवर उभ्या असणाऱ्या सर्व दिग्गजांच्या साक्षीनं बादशहानं त्या दूताची रवानगी केली. दूतानंसुद्धा लगेचच रस्ता धरला! दूत कसा ताकदवान, थकणं जणू माहीतच नाही त्याला! दोन्ही हातांनी गर्दीतून मार्ग काढत तो पुढं सरसावला. कोणी अडवताच तो थेट छातीकडे बोट दाखवायचा – त्या सूर्यचिन्हाकडे! आणि काय सहजपणे पुढं चाललाय! या सम हाच!
पण केवढी ती गर्दी! अन् वस्त्यांना तर अंतच नाही. जर का त्याला मोकळं पटांगण मिळालं, तर तो कसा झेप घेईल, अन् लगेचच तुला तुझ्या दारावर त्याची अद्भुत थाप ऐकू येईल! पण छे! तो तर निरर्थक धावत सुटला आहे. अजून तर तो राजवाड्याच्याच दालनांमधूनच स्वतःला बाहेर काढू पाहतोय. पण ती दालनं कसली पार होताएत! अन् समजा, त्याला ते जमलंच; तरी फार काही जिंकलं नाही. अजून तर सर्व पायऱ्यांशी लढायचंय. अन् समजा, तेही जमलं, तरीही फार काही जिंकलं नाही. त्यानंतर मोठमोठी आवारं मापायची आहेत. अन् मग त्या आवारांनंतर अजून दुसरा प्रशस्त राजवाडा! अन् पुन्हा पायऱ्या न् पुन्हा आवार. न् पुन्हा एक राजवाडा! आणि असंच पुढं - शतकानुशतकं!! अन् जर का त्यानं एकदाचा तो राजवाडा पार केलाच, आणि तो राजवाड्याच्या महाद्वारतूनही बाहेर पडलाच, - जे निव्वळ अशक्य आहे! – की मग पुढे अजून ही एवढी नागरवस्ती आहे; जगाचे केंद्रच जणू काही! जमिनीतून उतू गेल्यासारखं पसरलं आहे सगळं. कोणीही मार्ग काढू शकत नाही यातून... न् तेही एक संदेश घेऊन? एका मेलेल्या माणसाचा? तू मात्र खिडकीपाशी बसलाहेस, आणि त्या संदेशाचं स्वप्न पाहतोएस – कातरवेळी!
(भाषांतर: मृण्मयी शिवापूरकर)
Vorgelesen von: Mayuresh Naralkar
Die Sorge des Hausvaters
Aus der Sammlung Ein Landarzt, 1919
Der Erzähler führt den Leser durch seine Gedanken über „Odradek“, ein Wesen, das in seinem Haus lebt, das nie definiert wird und auch keine wirkliche Definition hat.
Der Erzähler führt den Leser durch seine Gedanken über „Odradek“, ein Wesen, das in seinem Haus lebt, das nie definiert wird und auch keine wirkliche Definition hat.
Die Sorge des Hausvaters
Die einen sagen, das Wort Odradek stamme aus dem Slawischen und sie suchen auf Grund dessen die Bildung des Wortes nachzuweisen. Andere wieder meinen, es stamme aus dem Deutschen vom Slawischen sei es nur beeinflußt. Die Unsicherheit beider Deutungen aber läßt wohl mit Recht darauf schließen, daß keine zutrifft, zumal man auch mit keiner von ihnen einen Sinn des Wortes finden kann.
Natürlich würde sich niemand mit solchen Studien beschäftigen, wenn es nicht wirklich ein Wesen gäbe, das Odradek heißt. Es sieht zunächst aus wie eine flache sternartige Zwirnspule, und tatsächlich scheint es auch mit Zwirn bezogen; allerdings dürften es nur abgerissene, alte, aneinandergeknotete, aber auch ineinanderverfitzte Zwirnstücke von Verschiedenster Art und Farbe sein. Es ist aber nicht nur eine Spule, sondern aus der Mitte des Sternes kommt ein kleines Querstäbchen hervor und an dieses Stäbchen fügt sich dann im rechten Winkel noch eines. Mit Hilfe dieses letzteren Stäbchens auf der einen Seite, und einer der Ausstrahlungen des Sternes auf der anderen Seite, kann das Ganze wie auf zwei Beinen aufrecht stehen.
Man wäre versucht zu glauben, dieses Gebilde hätte früher irgendeine zweckmäßige Form gehabt und jetzt sei es nur zerbrochen. Dies scheint aber nicht der Fall zu sein; wenigstens findet sich kein Anzeichen dafür; nirgends sind Ansätze oder Bruchstellen zu sehen, die auf etwas Derartiges hinweisen würden; das Ganze erscheint zwar sinnlos, aber in seiner Art abgeschlossen. Näheres läßt sich übrigens nicht darüber sagen, da Odradek außerordentlich beweglich und nicht zu fangen ist.
Er hält sich abwechselnd auf dem Dachboden, im Treppenhaus, auf den Gängen, im Flur auf. Manchmal ist er monatelang nicht zu sehen; da ist er wohl in andere Häuser übersiedelt; doch kehrt er dann unweigerlich wieder in unser Haus zurück. Manchmal, wenn man aus der Tür tritt und er lehnt gerade unten am Treppengeländer, hat man Lust, ihn anzusprechen. Natürlich stellt man an ihn keine schwierigen Fragen, sondern behandelt ihn — schon seine Winzigkeit verführt dazu — wie ein Kind. „Wie heißt du denn?“ fragt man ihn. „Odradek“, sagt er. Und wo wohnst du? „Unbestimmter Wohnsitz“, sagt er und lacht; es ist aber nur ein Lachen, wie man es ohne Lungen hervorbringen kann. Es klingt etwa so, wie das Rascheln in gefallenen Blättern. Damit ist die Unterhaltung meist zu Ende. Übrigens sind selbst diese Antworten nicht immer zu erhalten; oft ist er lange stumm, wie das Holz, das er zu sein scheint.
Vergeblich frage ich mich, was mit ihm geschehen wird. Kann er denn sterben? Alles, was stirbt, hat vorher eine Art Ziel, eine Art Tätigkeit gehabt und daran hat es sich zerrieben; das trifft bei Odradek nicht zu. Sollte er also einstmals etwa noch vor den Füßen meiner Kinder und Kindeskinder mit nachschleifendem Zwirnsfaden die Treppe hinunterkollern? Er schadet ja offenbar niemandem; aber die Vorstellung, daß er mich auch noch überleben sollte, ist mir eine fast schmerzliche.
(Franz Kafka)
Die einen sagen, das Wort Odradek stamme aus dem Slawischen und sie suchen auf Grund dessen die Bildung des Wortes nachzuweisen. Andere wieder meinen, es stamme aus dem Deutschen vom Slawischen sei es nur beeinflußt. Die Unsicherheit beider Deutungen aber läßt wohl mit Recht darauf schließen, daß keine zutrifft, zumal man auch mit keiner von ihnen einen Sinn des Wortes finden kann.
Natürlich würde sich niemand mit solchen Studien beschäftigen, wenn es nicht wirklich ein Wesen gäbe, das Odradek heißt. Es sieht zunächst aus wie eine flache sternartige Zwirnspule, und tatsächlich scheint es auch mit Zwirn bezogen; allerdings dürften es nur abgerissene, alte, aneinandergeknotete, aber auch ineinanderverfitzte Zwirnstücke von Verschiedenster Art und Farbe sein. Es ist aber nicht nur eine Spule, sondern aus der Mitte des Sternes kommt ein kleines Querstäbchen hervor und an dieses Stäbchen fügt sich dann im rechten Winkel noch eines. Mit Hilfe dieses letzteren Stäbchens auf der einen Seite, und einer der Ausstrahlungen des Sternes auf der anderen Seite, kann das Ganze wie auf zwei Beinen aufrecht stehen.
Man wäre versucht zu glauben, dieses Gebilde hätte früher irgendeine zweckmäßige Form gehabt und jetzt sei es nur zerbrochen. Dies scheint aber nicht der Fall zu sein; wenigstens findet sich kein Anzeichen dafür; nirgends sind Ansätze oder Bruchstellen zu sehen, die auf etwas Derartiges hinweisen würden; das Ganze erscheint zwar sinnlos, aber in seiner Art abgeschlossen. Näheres läßt sich übrigens nicht darüber sagen, da Odradek außerordentlich beweglich und nicht zu fangen ist.
Er hält sich abwechselnd auf dem Dachboden, im Treppenhaus, auf den Gängen, im Flur auf. Manchmal ist er monatelang nicht zu sehen; da ist er wohl in andere Häuser übersiedelt; doch kehrt er dann unweigerlich wieder in unser Haus zurück. Manchmal, wenn man aus der Tür tritt und er lehnt gerade unten am Treppengeländer, hat man Lust, ihn anzusprechen. Natürlich stellt man an ihn keine schwierigen Fragen, sondern behandelt ihn — schon seine Winzigkeit verführt dazu — wie ein Kind. „Wie heißt du denn?“ fragt man ihn. „Odradek“, sagt er. Und wo wohnst du? „Unbestimmter Wohnsitz“, sagt er und lacht; es ist aber nur ein Lachen, wie man es ohne Lungen hervorbringen kann. Es klingt etwa so, wie das Rascheln in gefallenen Blättern. Damit ist die Unterhaltung meist zu Ende. Übrigens sind selbst diese Antworten nicht immer zu erhalten; oft ist er lange stumm, wie das Holz, das er zu sein scheint.
Vergeblich frage ich mich, was mit ihm geschehen wird. Kann er denn sterben? Alles, was stirbt, hat vorher eine Art Ziel, eine Art Tätigkeit gehabt und daran hat es sich zerrieben; das trifft bei Odradek nicht zu. Sollte er also einstmals etwa noch vor den Füßen meiner Kinder und Kindeskinder mit nachschleifendem Zwirnsfaden die Treppe hinunterkollern? Er schadet ja offenbar niemandem; aber die Vorstellung, daß er mich auch noch überleben sollte, ist mir eine fast schmerzliche.
(Franz Kafka)
গৃহকর্তার উদ্বেগ
কেউ কেউ বলেন যে ওদ্রাদেক শব্দটির উৎস স্লাভিক ভাষাসমূহে এবং এর ভিত্তিতে তাঁরা শব্দটির গঠন প্রমাণ করার চেষ্টা করেন। অন্যরা মনে করেন যে এটি জার্মান ভাষা থেকে এসেছে, স্লাভিক ভাষাগুলির প্রভাব রয়েছে মাত্র। যাইহোক, উভয় ব্যাখ্যার অনিশ্চয়তা আমাদের সঠিকভাবে এই সিদ্ধান্তে নিয়ে আসে যে দু‘টির কোনোটিই সঠিক নয়, বিশেষত যেহেতু উভয় ব্যাখ্যাই শব্দটির অর্থ খুঁজে পেতে অক্ষম।
এই ধরনের গবেষণায় অবশ্য কেউই ব্যাপৃত হতেন না, যদি না বাস্তবে ওদ্রাদেক নামের কোনো প্রাণী থাকতো। প্রাথমিকভাবে এটি একটি চ্যাপটা তারার আকারের সুতোর কাঠিমের মতো দেখতে এবং বস্তুতই সুতো দিয়ে আবৃত বলে মনে হয়; যাইহোক, সম্ভবত এটি কেবল বিভিন্ন ধরণের ও বিভিন্ন রঙের ছেঁড়া, পুরোনো, গিঁট দিয়ে জোড়া, হয়তো বা জট পাকানো সুতোর টুকরো হবে। তবে শুধুমাত্র সুতোর নাটাই নয়, তারাটির মাঝখান থেকে আড়াআড়ি বেরিয়েছে ছোট একটি কাঠি, ও সেটির সমকোণে সংযুক্ত রয়েছে আরেকটি কাঠি। একদিকে এই দ্বিতীয় কাঠিটি ও অন্য দিকে তারার রশ্মিরেখাগুলির একটি – এই দু'টির সাহায্যে যেন কাঠামোটি দু-পায়ে সোজা দাঁড়াতে পারে।
কারো এমনটা ভাবার ইচ্ছা হতে পারে, যে আগে এই কাঠামোটির কোনো এক কার্যকরী আকৃতি ছিলো এবং এখন তা কেবল ভেঙে গেছে। তবে এমনটি ভাবার কোনো ভিত্তি নেই; অন্তত কোনরূপ লক্ষণ নেই তার; কোথাও এমন কোন চিহ্ন বা ফাটল নেই যা তার নির্দেশ দেয়; সমস্তটাই যেন অর্থহীন, তবে নিজস্ব ভাবে পরিপূর্ণ। তার বিষয়ে বিস্তারিত আরো কিছু বলা মুশকিল, কারণ ওদ্রাদেক অত্যন্ত চলনশীল ও তাকে ধরা অসম্ভব।
সে থাকে কখনো চিলেকোঠায়, কখনো সিঁড়িতে, কখনো করিডোর-এ বা হল-এ। মাঝে মাঝে তার দেখা মেলে না মাসের পর মাস; সম্ভবত সে তখন অন্য কোনো বাড়িতে ঘর বেঁধেছে; কিন্তু তারপর অনিবার্যভাবে ফের ফিরে আসে আমাদের বাড়িতে। কখনও কখনও যখন দরজার বাইরে বেরোই আর সে নীচে সিঁড়ির রেলিং-এ হেলান দিয়ে দাঁড়িয়ে থাকে, কথা বলতে ইচ্ছে করে তার সঙ্গে। অবশ্যই কোনও কঠিন প্রশ্ন জিজ্ঞাসা করা হয় না, বরং তার সাথে আচরণ করা হয় – তার ক্ষুদ্র আকারের খাতিরে – ছোট শিশুর মতো। "তোমার নাম কি?", জিজ্ঞাসা করি তাকে। "ওদ্রাদেক", সে বলে। "আর তোমার বাড়ি কোথায়?" "বাসস্থান অনির্দিষ্ট", সে বলে ও হাসে; সে এমন এক হাসি, শুধুমাত্র ফুসফুস-হীন কোনো জীবই যার জন্ম দিতে পারে। শুনতে খানিকটা ঝরা পাতার খসখস শব্দের মতো। কথোপকথন শেষ হয় সাধারণত এখানেই। এমনকি এই উত্তরগুলিও সবসময় পাওয়া যায় না; প্রায়শই দীর্ঘ সময় সে নীরব থাকে, কাঠের টুকরোটির মতো, যার অনুরূপ সে।
ভবিষ্যতে তার কি হবে, তা নিয়ে বৃথা ভাবি আমি। সে কি মরে যেতে পারে? যা কিছু মারা যায়, পূর্বে তার এক ধরণের লক্ষ্য থেকে থাকে, এক ধরণের কার্যকলাপ থেকে থাকে, যার দরুন সে নিষ্পিষ্ট হয়ে যায়; ওদ্রাদেক-এর ক্ষেত্রে এটি প্রযোজ্য নয়। তাহলে কি সে একদিন আমার ছেলে-মেয়ে ও নাতি-নাতনিদের পায়ের কাছে সুতো টানতে টানতে সিঁড়ি দিয়ে গড়াতে গড়াতে নিচে নামবে? স্পষ্টতই সে কারো ক্ষতি করে না; কিন্তু সে আমার চেয়ে বেশিদিন বেঁচে থাকবে – এই কল্পনাটি আমার কাছে প্রায় বেদনাদায়ক।
(অনুবাদ: অমৃতা ধাড়া)
Übersetzung: Amrita Dhara
Vorgelesen von: Amrita Dhara
কেউ কেউ বলেন যে ওদ্রাদেক শব্দটির উৎস স্লাভিক ভাষাসমূহে এবং এর ভিত্তিতে তাঁরা শব্দটির গঠন প্রমাণ করার চেষ্টা করেন। অন্যরা মনে করেন যে এটি জার্মান ভাষা থেকে এসেছে, স্লাভিক ভাষাগুলির প্রভাব রয়েছে মাত্র। যাইহোক, উভয় ব্যাখ্যার অনিশ্চয়তা আমাদের সঠিকভাবে এই সিদ্ধান্তে নিয়ে আসে যে দু‘টির কোনোটিই সঠিক নয়, বিশেষত যেহেতু উভয় ব্যাখ্যাই শব্দটির অর্থ খুঁজে পেতে অক্ষম।
এই ধরনের গবেষণায় অবশ্য কেউই ব্যাপৃত হতেন না, যদি না বাস্তবে ওদ্রাদেক নামের কোনো প্রাণী থাকতো। প্রাথমিকভাবে এটি একটি চ্যাপটা তারার আকারের সুতোর কাঠিমের মতো দেখতে এবং বস্তুতই সুতো দিয়ে আবৃত বলে মনে হয়; যাইহোক, সম্ভবত এটি কেবল বিভিন্ন ধরণের ও বিভিন্ন রঙের ছেঁড়া, পুরোনো, গিঁট দিয়ে জোড়া, হয়তো বা জট পাকানো সুতোর টুকরো হবে। তবে শুধুমাত্র সুতোর নাটাই নয়, তারাটির মাঝখান থেকে আড়াআড়ি বেরিয়েছে ছোট একটি কাঠি, ও সেটির সমকোণে সংযুক্ত রয়েছে আরেকটি কাঠি। একদিকে এই দ্বিতীয় কাঠিটি ও অন্য দিকে তারার রশ্মিরেখাগুলির একটি – এই দু'টির সাহায্যে যেন কাঠামোটি দু-পায়ে সোজা দাঁড়াতে পারে।
কারো এমনটা ভাবার ইচ্ছা হতে পারে, যে আগে এই কাঠামোটির কোনো এক কার্যকরী আকৃতি ছিলো এবং এখন তা কেবল ভেঙে গেছে। তবে এমনটি ভাবার কোনো ভিত্তি নেই; অন্তত কোনরূপ লক্ষণ নেই তার; কোথাও এমন কোন চিহ্ন বা ফাটল নেই যা তার নির্দেশ দেয়; সমস্তটাই যেন অর্থহীন, তবে নিজস্ব ভাবে পরিপূর্ণ। তার বিষয়ে বিস্তারিত আরো কিছু বলা মুশকিল, কারণ ওদ্রাদেক অত্যন্ত চলনশীল ও তাকে ধরা অসম্ভব।
সে থাকে কখনো চিলেকোঠায়, কখনো সিঁড়িতে, কখনো করিডোর-এ বা হল-এ। মাঝে মাঝে তার দেখা মেলে না মাসের পর মাস; সম্ভবত সে তখন অন্য কোনো বাড়িতে ঘর বেঁধেছে; কিন্তু তারপর অনিবার্যভাবে ফের ফিরে আসে আমাদের বাড়িতে। কখনও কখনও যখন দরজার বাইরে বেরোই আর সে নীচে সিঁড়ির রেলিং-এ হেলান দিয়ে দাঁড়িয়ে থাকে, কথা বলতে ইচ্ছে করে তার সঙ্গে। অবশ্যই কোনও কঠিন প্রশ্ন জিজ্ঞাসা করা হয় না, বরং তার সাথে আচরণ করা হয় – তার ক্ষুদ্র আকারের খাতিরে – ছোট শিশুর মতো। "তোমার নাম কি?", জিজ্ঞাসা করি তাকে। "ওদ্রাদেক", সে বলে। "আর তোমার বাড়ি কোথায়?" "বাসস্থান অনির্দিষ্ট", সে বলে ও হাসে; সে এমন এক হাসি, শুধুমাত্র ফুসফুস-হীন কোনো জীবই যার জন্ম দিতে পারে। শুনতে খানিকটা ঝরা পাতার খসখস শব্দের মতো। কথোপকথন শেষ হয় সাধারণত এখানেই। এমনকি এই উত্তরগুলিও সবসময় পাওয়া যায় না; প্রায়শই দীর্ঘ সময় সে নীরব থাকে, কাঠের টুকরোটির মতো, যার অনুরূপ সে।
ভবিষ্যতে তার কি হবে, তা নিয়ে বৃথা ভাবি আমি। সে কি মরে যেতে পারে? যা কিছু মারা যায়, পূর্বে তার এক ধরণের লক্ষ্য থেকে থাকে, এক ধরণের কার্যকলাপ থেকে থাকে, যার দরুন সে নিষ্পিষ্ট হয়ে যায়; ওদ্রাদেক-এর ক্ষেত্রে এটি প্রযোজ্য নয়। তাহলে কি সে একদিন আমার ছেলে-মেয়ে ও নাতি-নাতনিদের পায়ের কাছে সুতো টানতে টানতে সিঁড়ি দিয়ে গড়াতে গড়াতে নিচে নামবে? স্পষ্টতই সে কারো ক্ষতি করে না; কিন্তু সে আমার চেয়ে বেশিদিন বেঁচে থাকবে – এই কল্পনাটি আমার কাছে প্রায় বেদনাদায়ক।
(অনুবাদ: অমৃতা ধাড়া)
Vorgelesen von: Amrita Dhara
घरातल्या कर्त्या पुरुषाची व्यथा
काहीजण म्हणतात, की “ओद्रादेक” हा स्लाव्हिक भाषासमूहातून आलेला शब्द आहे. पुरावा म्हणून ते या शब्दाची व्युत्पत्ती सिद्ध करायला बघतात. तर काहींना वाटतं, की तो शब्द जर्मनच आहे, आणि त्यावर फक्त स्लाव्हिकचा प्रभाव आहे. या गोंधळातून एवढंच स्पष्ट होतं, की खरंतर काहीच स्पष्ट नाहीय. कारण कुठूनही आला असला, तरी त्या शब्दाचा अर्थ मात्र कोणालाच सापडत नाहीय.
पण जर मुळात ओद्रादेक नावाचं काही खरंच अस्तित्वात नसेलच, तर अर्थातच कोणीच असल्या अभ्यासाच्या नादी लागणार नाही. एकतर ते असं चांदणीच्या आकाराचं, दोऱ्याच्या चपट्या रिळासारखं दिसतं. आणि दोऱ्याचंच आहे असं वाटतं देखील. पण म्हणजे असे जुने, तुटलेले, गुंफलेले आणि खूप गुंता झालेले निरनिराळ्या प्रकारांचे आणि रंगांचे दोरे. पण फक्त एकच रीळ नाही, त्या चांदणीच्या आकाराच्या मध्यातून जर एक तिरकी कांडी ओवली, आणि तिच्या उजव्या कोपऱ्यात अजून एक ओवली, आणि असं करत गेलं तर कसं दिसेल, तसं. अशा प्रकारे ती शेवटची मोठी कांडी एका बाजूला आणि दुसऱ्या बाजूला चांदणीची पहिली कांडी असं मिळून ते ओड्राडेक जणू त्याच्यात्याच्या दोन पायांवर नीट सरळ उभं राहतं.
मग कधीतरी उगाच असंही वाटतं, की ते आधी काहीतरी वेगळंच होतं; त्याला काहीतरी अर्थ होता; अन् आता ते फक्त तुटून गेलंय. पण बहुतेक तरी तसं नाहीय, निदान तसा काही पुरावा तरी सापडत नाही. कुठेच काही मोडतोड झालीय असं दिसत नाही, तुटलेलं काही जोडलंय असंही वाटत नाही. त्याच्या असण्याला शून्य अर्थ आहे, असं वाटतं. पण तरीही त्याच्या स्वतःपुरतं ते परिपूर्णही आहे. याच्याहून अधिक खोलात शिरता येत नाही, कारण ओद्रादेक मुळीच एका जागी स्थिर रहातच नाही आणि त्याला पकडणं अशक्य असतं.
ते असं आलटून-पालटून निरनिराळ्या जागी दिसतं. कधी पोटमाळ्यावर, कधी जिन्यात, कधी कॉरीडॉर मध्ये, तर कधी फरशीवर. मधूनच महिनोन् महिने गायबच होतं. त्यावेळी ते जवळच्या इतर घरांमध्ये राहायला गेलेलं असतं. पण न चुकता आमच्या घरी परत मात्र येतं. कधी दरवाजा उघडून बाहेर यावं, तर जिन्याच्या रेलिंगला टेकून उभं असतं. वाटतं, त्याच्याशी जरा बोलावं. ते इतकं छोटंसं असतं; असं एखाद्या छोट्या मुलासारखं, की अवघड प्रश्न आपसूकच टाळले जातात. “तुझं नाव काय रे?” “ओद्रादेक” “तू कुठे राहतोस?” “माझ्या घराला पत्ताच नाहीय” असं म्हणून ते हसत बसतं. पण कसं हसतं ते! असं वाटतं, की एखाद्याला फुफ्फुसंच नसतील तर तो कसा हसेल; तसं हसणं असतं ते. वाळलेली पानं पायाखाली आली तर कसा आवाज येईल, तसा आवाज येतो त्याच्या त्या हसण्याचा. आणि एवढं बोलून बहुतेकदा संवाद संपतो. आणि ही अशी उत्तरं सुद्धा नेहमीच नाही काही मिळत. बऱ्याचदा ते ढिम्म काही बोलत नाही. लाकूड असल्यासारखं. आहे म्हणा तसलंच.
मग मी उगाच विचार करत बसतो, की त्याचं पुढे काय बरं होईल? ते मरू शकतं का? जे जे काही मरतं त्या त्या प्रत्येकाला आधी काहीतरी ध्येय असतं, काहीतरी कर्म असतं, आणि त्यासाठी त्यानं स्वतःला झिजवलेलं असतं. पण ओद्रादेकच्या बाबतीत मात्र हे खरं नाहीये. म्हणजे काय ते आता पुढे माझ्या पोराबाळांच्या, नंतर त्यांच्या पोरांच्या पण असंच पायात पायात करत राहणार का? त्याच्या त्या दोऱ्यांनी जिन्यात गडगडत राहणार का? तसा त्याचा कोणाला काहीच त्रास नाही, पण त्याचं अस्तित्व माझ्या आयुष्याला पुरून उरणार आहे, या विचाराचा मात्र जरा त्रासच होतो मला.
(भाषांतर: मृण्मयी शिवापूरकर)
Übersetzung: Mrunmayee Shivapurkar
Vorgelesen von: Mayuresh Naralkar
काहीजण म्हणतात, की “ओद्रादेक” हा स्लाव्हिक भाषासमूहातून आलेला शब्द आहे. पुरावा म्हणून ते या शब्दाची व्युत्पत्ती सिद्ध करायला बघतात. तर काहींना वाटतं, की तो शब्द जर्मनच आहे, आणि त्यावर फक्त स्लाव्हिकचा प्रभाव आहे. या गोंधळातून एवढंच स्पष्ट होतं, की खरंतर काहीच स्पष्ट नाहीय. कारण कुठूनही आला असला, तरी त्या शब्दाचा अर्थ मात्र कोणालाच सापडत नाहीय.
पण जर मुळात ओद्रादेक नावाचं काही खरंच अस्तित्वात नसेलच, तर अर्थातच कोणीच असल्या अभ्यासाच्या नादी लागणार नाही. एकतर ते असं चांदणीच्या आकाराचं, दोऱ्याच्या चपट्या रिळासारखं दिसतं. आणि दोऱ्याचंच आहे असं वाटतं देखील. पण म्हणजे असे जुने, तुटलेले, गुंफलेले आणि खूप गुंता झालेले निरनिराळ्या प्रकारांचे आणि रंगांचे दोरे. पण फक्त एकच रीळ नाही, त्या चांदणीच्या आकाराच्या मध्यातून जर एक तिरकी कांडी ओवली, आणि तिच्या उजव्या कोपऱ्यात अजून एक ओवली, आणि असं करत गेलं तर कसं दिसेल, तसं. अशा प्रकारे ती शेवटची मोठी कांडी एका बाजूला आणि दुसऱ्या बाजूला चांदणीची पहिली कांडी असं मिळून ते ओड्राडेक जणू त्याच्यात्याच्या दोन पायांवर नीट सरळ उभं राहतं.
मग कधीतरी उगाच असंही वाटतं, की ते आधी काहीतरी वेगळंच होतं; त्याला काहीतरी अर्थ होता; अन् आता ते फक्त तुटून गेलंय. पण बहुतेक तरी तसं नाहीय, निदान तसा काही पुरावा तरी सापडत नाही. कुठेच काही मोडतोड झालीय असं दिसत नाही, तुटलेलं काही जोडलंय असंही वाटत नाही. त्याच्या असण्याला शून्य अर्थ आहे, असं वाटतं. पण तरीही त्याच्या स्वतःपुरतं ते परिपूर्णही आहे. याच्याहून अधिक खोलात शिरता येत नाही, कारण ओद्रादेक मुळीच एका जागी स्थिर रहातच नाही आणि त्याला पकडणं अशक्य असतं.
ते असं आलटून-पालटून निरनिराळ्या जागी दिसतं. कधी पोटमाळ्यावर, कधी जिन्यात, कधी कॉरीडॉर मध्ये, तर कधी फरशीवर. मधूनच महिनोन् महिने गायबच होतं. त्यावेळी ते जवळच्या इतर घरांमध्ये राहायला गेलेलं असतं. पण न चुकता आमच्या घरी परत मात्र येतं. कधी दरवाजा उघडून बाहेर यावं, तर जिन्याच्या रेलिंगला टेकून उभं असतं. वाटतं, त्याच्याशी जरा बोलावं. ते इतकं छोटंसं असतं; असं एखाद्या छोट्या मुलासारखं, की अवघड प्रश्न आपसूकच टाळले जातात. “तुझं नाव काय रे?” “ओद्रादेक” “तू कुठे राहतोस?” “माझ्या घराला पत्ताच नाहीय” असं म्हणून ते हसत बसतं. पण कसं हसतं ते! असं वाटतं, की एखाद्याला फुफ्फुसंच नसतील तर तो कसा हसेल; तसं हसणं असतं ते. वाळलेली पानं पायाखाली आली तर कसा आवाज येईल, तसा आवाज येतो त्याच्या त्या हसण्याचा. आणि एवढं बोलून बहुतेकदा संवाद संपतो. आणि ही अशी उत्तरं सुद्धा नेहमीच नाही काही मिळत. बऱ्याचदा ते ढिम्म काही बोलत नाही. लाकूड असल्यासारखं. आहे म्हणा तसलंच.
मग मी उगाच विचार करत बसतो, की त्याचं पुढे काय बरं होईल? ते मरू शकतं का? जे जे काही मरतं त्या त्या प्रत्येकाला आधी काहीतरी ध्येय असतं, काहीतरी कर्म असतं, आणि त्यासाठी त्यानं स्वतःला झिजवलेलं असतं. पण ओद्रादेकच्या बाबतीत मात्र हे खरं नाहीये. म्हणजे काय ते आता पुढे माझ्या पोराबाळांच्या, नंतर त्यांच्या पोरांच्या पण असंच पायात पायात करत राहणार का? त्याच्या त्या दोऱ्यांनी जिन्यात गडगडत राहणार का? तसा त्याचा कोणाला काहीच त्रास नाही, पण त्याचं अस्तित्व माझ्या आयुष्याला पुरून उरणार आहे, या विचाराचा मात्र जरा त्रासच होतो मला.
(भाषांतर: मृण्मयी शिवापूरकर)
Vorgelesen von: Mayuresh Naralkar
Großer Lärm
Autobiographische Skizze, 1912
Dieser Text stellt einen Ausschnitt aus Kafkas Leben inmitten des lärmenden Haushalts seiner Eltern dar. Später schrieb er an seinen Verleger, er wolle „seine Familie öffentlich züchtigen“.
Dieser Text stellt einen Ausschnitt aus Kafkas Leben inmitten des lärmenden Haushalts seiner Eltern dar. Später schrieb er an seinen Verleger, er wolle „seine Familie öffentlich züchtigen“.
Großer Lärm
Ich sitze in meinem Zimmer im Hauptquartier des Lärms der ganzen Wohnung. Alle Türen höre ich schlagen, durch ihren Lärm bleiben mir nur die Schritte der zwischen ihnen Laufenden erspart, noch das Zuklappen der Herdtüre in der Küche höre ich. Der Vater durchbricht die Türen meines Zimmers und zieht im nachschleppenden Schlafrock durch, aus dem Ofen im Nebenzimmer wird die Asche gekratzt, Valli fragt, durch das Vorzimmer Wort für Wort rufend, ob des VVaters Hut schon geputzt ist, ein Zischen, das mir befreundet sein will, erhebt noch das Geschrei einer antwortenden Stimme. Die Wohnungstüre wird aufgeklinkt und lärmt, wie aus katarralischem Hals, öffnet sich dann weiterhin mit dem Singen einer Frauenstimme und schließt sich endlich mit einem dumpfen, männlichen Ruck, der sich am rücksichtslosesten anhört. Der Vater ist weg, jetzt beginnt der zartere, zerstreutere, hoffnungslosere Lärm, von den Stimmen der zwei Kanarienvögel angeführt. Schon früher dachte ich daran, bei den Kanarienvögeln fällt es mir von neuem ein, ob ich nicht die Türe bis zu einer kleinen Spalte öffnen, schlangengleich ins Nebenzimmer kriechen und so auf dem Boden meine Schwestern und ihr Fräulein um Ruhe bitten sollte.
(Franz Kafka)
Ich sitze in meinem Zimmer im Hauptquartier des Lärms der ganzen Wohnung. Alle Türen höre ich schlagen, durch ihren Lärm bleiben mir nur die Schritte der zwischen ihnen Laufenden erspart, noch das Zuklappen der Herdtüre in der Küche höre ich. Der Vater durchbricht die Türen meines Zimmers und zieht im nachschleppenden Schlafrock durch, aus dem Ofen im Nebenzimmer wird die Asche gekratzt, Valli fragt, durch das Vorzimmer Wort für Wort rufend, ob des VVaters Hut schon geputzt ist, ein Zischen, das mir befreundet sein will, erhebt noch das Geschrei einer antwortenden Stimme. Die Wohnungstüre wird aufgeklinkt und lärmt, wie aus katarralischem Hals, öffnet sich dann weiterhin mit dem Singen einer Frauenstimme und schließt sich endlich mit einem dumpfen, männlichen Ruck, der sich am rücksichtslosesten anhört. Der Vater ist weg, jetzt beginnt der zartere, zerstreutere, hoffnungslosere Lärm, von den Stimmen der zwei Kanarienvögel angeführt. Schon früher dachte ich daran, bei den Kanarienvögeln fällt es mir von neuem ein, ob ich nicht die Türe bis zu einer kleinen Spalte öffnen, schlangengleich ins Nebenzimmer kriechen und so auf dem Boden meine Schwestern und ihr Fräulein um Ruhe bitten sollte.
(Franz Kafka)
بڑا شور
میں اپنے حجرے میں بیٹھا ہوں، جو پورے گھر کے شور شرابے کاصدر دفتر ہے۔یہاں سے سارے دروازوں کا کُھلنا بند ہونا سنائی دیتا ہے، اس شور کے بیچ ان دروں سے گزرتے قدموں کی آوازیں مجھ تک نہیں پہونچ پاتی۔ اون کے پٹ کے بند ہونے کی آواز بھی نہیں آتی۔ ابّا حجرے کا دروازہ گراتے ہوئے اندر داخل ہوتے ہیں، وہ سونے کا گاؤن پہنے ہوئے میں، جسکا لمبا دامن فرش کا پوچھا لگا رہا ہے، بعد میں وہ بغل کے کمرے کے آتش داں کی راکھ کُرریدنے لگتے ہیں۔ والّی پیش دالان سے آواز لگاتی ہے اورلفظ بہ لفظ پوچھتی ہے کہ کیا ابّا کی ٹوپی صاف ہو گئی، ایک سنسناہٹ جومجھسے دوستی کرنا چاہتی ہے جواب میں آتی ہوئی چیخ کو اور واضح کرتی ہے۔ بلغمی گلے کی سی آواز کے ساتھ گھر کے صدر دروازے کی کنجی کھلتی ہے، در ایک نسوانی آواز میں گانا گاتا ہوا کھل جاتا ہے پھر ایک دبی سی مردانی آواز میں جھٹکےکے ساتھ واپس بند ہو جاتا ہے، یہ آواز سننے میں انتہائی بےرحم معلوم ہوتی ہے،ابّا جاچکے ہیں۔اب ذیادہ نازک، بکھرا سا، اور نا امیدی سے بھرا شور آنا شروع ہوتا ہے، جسکی صدارت گھر کی دو کانیری چڑیاں کرتی ہیں۔ میں نے پہلے بھی سوچا تھا، اور کانیری کی آواز سن کر پھر یہ خیال آتا ہے کہ کیوں نہ ذرا سا دروازہ کھولوں اور اگلے کمرے کے فرش پر سانپ کی طرح رینگتے ہوئے پہونچ کر اپنی بہنوں اور انکی آیا سے چپ ہو جانے کی درخواست کروں۔
--
:نوٹ
oven =اون
canary = کانیری
(مترجم: سلمان عباس)
میں اپنے حجرے میں بیٹھا ہوں، جو پورے گھر کے شور شرابے کاصدر دفتر ہے۔یہاں سے سارے دروازوں کا کُھلنا بند ہونا سنائی دیتا ہے، اس شور کے بیچ ان دروں سے گزرتے قدموں کی آوازیں مجھ تک نہیں پہونچ پاتی۔ اون کے پٹ کے بند ہونے کی آواز بھی نہیں آتی۔ ابّا حجرے کا دروازہ گراتے ہوئے اندر داخل ہوتے ہیں، وہ سونے کا گاؤن پہنے ہوئے میں، جسکا لمبا دامن فرش کا پوچھا لگا رہا ہے، بعد میں وہ بغل کے کمرے کے آتش داں کی راکھ کُرریدنے لگتے ہیں۔ والّی پیش دالان سے آواز لگاتی ہے اورلفظ بہ لفظ پوچھتی ہے کہ کیا ابّا کی ٹوپی صاف ہو گئی، ایک سنسناہٹ جومجھسے دوستی کرنا چاہتی ہے جواب میں آتی ہوئی چیخ کو اور واضح کرتی ہے۔ بلغمی گلے کی سی آواز کے ساتھ گھر کے صدر دروازے کی کنجی کھلتی ہے، در ایک نسوانی آواز میں گانا گاتا ہوا کھل جاتا ہے پھر ایک دبی سی مردانی آواز میں جھٹکےکے ساتھ واپس بند ہو جاتا ہے، یہ آواز سننے میں انتہائی بےرحم معلوم ہوتی ہے،ابّا جاچکے ہیں۔اب ذیادہ نازک، بکھرا سا، اور نا امیدی سے بھرا شور آنا شروع ہوتا ہے، جسکی صدارت گھر کی دو کانیری چڑیاں کرتی ہیں۔ میں نے پہلے بھی سوچا تھا، اور کانیری کی آواز سن کر پھر یہ خیال آتا ہے کہ کیوں نہ ذرا سا دروازہ کھولوں اور اگلے کمرے کے فرش پر سانپ کی طرح رینگتے ہوئے پہونچ کر اپنی بہنوں اور انکی آیا سے چپ ہو جانے کی درخواست کروں۔
--
:نوٹ
oven =اون
canary = کانیری
(مترجم: سلمان عباس)
Vorgelesen von: Md. Rahil Siddiqui
Das Urteil
1913 veröffentlicht
Die Geschichte folgt dem Protagonisten Georg Bendemann, einem jungen Mann, der sich mit einer Reihe von Alltagssorgen auseinandersetzt: seine bevorstehende Heirat, die geschäftlichen Angelegenheiten seiner Familie, seine Fernkorrespondenz mit einem alten Freund und, vielleicht vor allem, seine Beziehung zu seinem alten Vater.
Die Geschichte folgt dem Protagonisten Georg Bendemann, einem jungen Mann, der sich mit einer Reihe von Alltagssorgen auseinandersetzt: seine bevorstehende Heirat, die geschäftlichen Angelegenheiten seiner Familie, seine Fernkorrespondenz mit einem alten Freund und, vielleicht vor allem, seine Beziehung zu seinem alten Vater.
Das Urteil
(Ein Auszug)
Georg staunte darüber, wie dunkel das Zimmer des Vaters selbst an diesem sonnigen Vormittag war. Einen solchen Schatten warf also die hohe Mauer, die sich jenseits des schmalen Hofes erhob. Der Vater saß beim Fenster in einer Ecke, die mit verschiedenen Andenken an die selige Mutter ausgeschmückt war, und las die Zeitung, die er seitlich vor die Augen hielt, wodurch er irgendeine Augenschwäche auszugleichen suchte. Auf dem Tisch standen die Reste des Frühstücks, von dem nicht viel verzehrt zu sein schien.
»Ah, Georg!« sagte der Vater und ging ihm gleich entgegen. Sein schwerer Schlafrock öffnete sich im Gehen, die Enden umflatterten ihn – »mein Vater ist noch immer ein Riese«, sagte sich Georg.
»Hier ist es ja unerträglich dunkel«, sagte er dann.
»Ja, dunkel ist es schon«, antwortete der Vater.
»Das Fenster hast du auch geschlossen?«
»Ich habe es lieber so.«
»Es ist ja ganz warm draußen«, sagte Georg, wie im Nachhang zu dem Früheren, und setzte sich.
Der Vater räumte das Frühstücksgeschirr ab und stellte es auf einen Kasten.
»Ich wollte dir eigentlich nur sagen,« fuhr Georg fort, der den Bewegungen des alten Mannes ganz verloren folgte, »daß ich nun doch nach Petersburg meine Verlobung angezeigt habe.« Er zog den Brief ein wenig aus der Tasche und ließ ihn wieder zurückfallen.
»Nach Petersburg?« fragte der Vater.
»Meinem Freunde doch«, sagte Georg und suchte des Vaters Augen. – »Im Geschäft ist er doch ganz anders,« dachte er, »wie er hier breit sitzt und die Arme über der Brust kreuzt.«
»Ja. Deinem Freunde«, sagte der Vater mit Betonung.
»Du weißt doch, Vater, daß ich ihm meine Verlobung zuerst verschweigen wollte. Aus Rücksichtnahme, aus keinem anderen Grunde sonst. Du weißt selbst, er ist ein schwieriger Mensch. Ich sagte mir, von anderer Seite kann er von meiner Verlobung wohl erfahren, wenn das auch bei seiner einsamen Lebensweise kaum wahrscheinlich ist – das kann ich nicht hindern –, aber von mir selbst soll er es nun einmal nicht erfahren.«
»Und jetzt hast du es dir wieder anders überlegt?« fragte der Vater, legte die große Zeitung auf den Fensterbord und auf die Zeitung die Brille, die er mit der Hand bedeckte.
»Ja, jetzt habe ich es mir wieder überlegt. Wenn er mein guter Freund ist, sagte ich mir, dann ist meine glückliche Verlobung auch für ihn ein Glück. Und deshalb habe ich nicht mehr gezögert, es ihm anzuzeigen. Ehe ich jedoch den Brief einwarf, wollte ich es dir sagen.«
»Georg,« sagte der Vater und zog den zahnlosen Mund in die Breite, »hör' einmal! Du bist wegen dieser Sache zu mir gekommen,um dich mit mir zu beraten. Das ehrt dich ohne Zweifel. Aber es ist nichts, es ist ärger als nichts, wenn du mir jetzt nicht die volle Wahrheit sagst. Ich will nicht Dinge aufrühren, die nicht hierher gehören. Seit dem Tode unserer teueren Mutter sind gewisse unschöne Dinge vorgegangen. Vielleicht kommt auch für sie die Zeit und vielleicht kommt sie früher, als wir denken. Im Geschäft entgeht mir manches, es wird mir vielleicht nicht verborgen – ich will jetzt gar nicht die Annahme machen, daß es mir verborgen wird –, ich bin nicht mehr kräftig genug, mein Gedächtnis läßt nach, ich habe nicht mehr den Blick für alle die vielen Sachen. Das ist erstens der Ablauf der Natur, und zweitens hat mich der Tod unseres Mütterchens viel mehr niedergeschlagen als dich. – Aber weil wir gerade bei dieser Sache halten, bei diesem Brief, so bitte ich dich, Georg, täusche mich nicht. Es ist eine Kleinigkeit, es ist nicht des Atems wert, also täusche mich nicht. Hast du wirklich diesen Freund in Petersburg?«
Georg stand verlegen auf. »Lassen wir meine Freunde sein. Tausend Freunde ersetzenmir nicht meinen Vater. Weißt du, was ich glaube? Du schonst dich nicht genug. Aber das Alter verlangt seine Rechte. Du bist mir im Geschäft unentbehrlich, das weißt du ja sehr genau, aber wenn das Geschäft deine Gesundheit bedrohen sollte, sperre ich es noch morgen für immer. Das geht nicht. Wir müssen da eine andere Lebensweise für dich einführen. Aber von Grund aus. Du sitzt hier im Dunkel, und im Wohnzimmer hättest du schönes Licht. Du nippst vom Frühstück, statt dich ordentlich zu stärken. Du sitzt bei geschlossenem Fenster, und die Luft würde dir so gut tun. Nein, mein Vater! Ich werde den Arzt holen und seinen Vorschriften werden wir folgen. Die Zimmer werden wir wechseln, du wirst ins Vorderzimmer ziehen, ich hierher. Es wird keine Veränderung für dich sein, alles wird mit übertragen werden. Aber das alles hat Zeit, jetzt lege dich noch ein wenig ins Bett, du brauchst unbedingt Ruhe. Komm, ich werde dir beim Ausziehn helfen, du wirst sehn, ich kann es. Oder willst du gleich ins Vorderzimmer gehn, dann legst du dich vorläufigin mein Bett. Das wäre übrigens sehr vernünftig.«
Georg stand knapp neben seinem Vater, der den Kopf mit dem struppigen weißen Haar auf die Brust hatte sinken lassen.
»Georg«, sagte der Vater leise, ohne Bewegung.
Georg kniete sofort neben dem Vater nieder, er sah die Pupillen in dem müden Gesicht des Vaters übergroß in den Winkeln der Augen auf sich gerichtet.
»Du hast keinen Freund in Petersburg. Du bist immer ein Spaßmacher gewesen und hast dich auch mir gegenüber nicht zurückgehalten. Wie solltest du denn gerade dort einen Freund haben! Das kann ich gar nicht glauben.«
(Franz Kafka)
(Ein Auszug)
Georg staunte darüber, wie dunkel das Zimmer des Vaters selbst an diesem sonnigen Vormittag war. Einen solchen Schatten warf also die hohe Mauer, die sich jenseits des schmalen Hofes erhob. Der Vater saß beim Fenster in einer Ecke, die mit verschiedenen Andenken an die selige Mutter ausgeschmückt war, und las die Zeitung, die er seitlich vor die Augen hielt, wodurch er irgendeine Augenschwäche auszugleichen suchte. Auf dem Tisch standen die Reste des Frühstücks, von dem nicht viel verzehrt zu sein schien.
»Ah, Georg!« sagte der Vater und ging ihm gleich entgegen. Sein schwerer Schlafrock öffnete sich im Gehen, die Enden umflatterten ihn – »mein Vater ist noch immer ein Riese«, sagte sich Georg.
»Hier ist es ja unerträglich dunkel«, sagte er dann.
»Ja, dunkel ist es schon«, antwortete der Vater.
»Das Fenster hast du auch geschlossen?«
»Ich habe es lieber so.«
»Es ist ja ganz warm draußen«, sagte Georg, wie im Nachhang zu dem Früheren, und setzte sich.
Der Vater räumte das Frühstücksgeschirr ab und stellte es auf einen Kasten.
»Ich wollte dir eigentlich nur sagen,« fuhr Georg fort, der den Bewegungen des alten Mannes ganz verloren folgte, »daß ich nun doch nach Petersburg meine Verlobung angezeigt habe.« Er zog den Brief ein wenig aus der Tasche und ließ ihn wieder zurückfallen.
»Nach Petersburg?« fragte der Vater.
»Meinem Freunde doch«, sagte Georg und suchte des Vaters Augen. – »Im Geschäft ist er doch ganz anders,« dachte er, »wie er hier breit sitzt und die Arme über der Brust kreuzt.«
»Ja. Deinem Freunde«, sagte der Vater mit Betonung.
»Du weißt doch, Vater, daß ich ihm meine Verlobung zuerst verschweigen wollte. Aus Rücksichtnahme, aus keinem anderen Grunde sonst. Du weißt selbst, er ist ein schwieriger Mensch. Ich sagte mir, von anderer Seite kann er von meiner Verlobung wohl erfahren, wenn das auch bei seiner einsamen Lebensweise kaum wahrscheinlich ist – das kann ich nicht hindern –, aber von mir selbst soll er es nun einmal nicht erfahren.«
»Und jetzt hast du es dir wieder anders überlegt?« fragte der Vater, legte die große Zeitung auf den Fensterbord und auf die Zeitung die Brille, die er mit der Hand bedeckte.
»Ja, jetzt habe ich es mir wieder überlegt. Wenn er mein guter Freund ist, sagte ich mir, dann ist meine glückliche Verlobung auch für ihn ein Glück. Und deshalb habe ich nicht mehr gezögert, es ihm anzuzeigen. Ehe ich jedoch den Brief einwarf, wollte ich es dir sagen.«
»Georg,« sagte der Vater und zog den zahnlosen Mund in die Breite, »hör' einmal! Du bist wegen dieser Sache zu mir gekommen,um dich mit mir zu beraten. Das ehrt dich ohne Zweifel. Aber es ist nichts, es ist ärger als nichts, wenn du mir jetzt nicht die volle Wahrheit sagst. Ich will nicht Dinge aufrühren, die nicht hierher gehören. Seit dem Tode unserer teueren Mutter sind gewisse unschöne Dinge vorgegangen. Vielleicht kommt auch für sie die Zeit und vielleicht kommt sie früher, als wir denken. Im Geschäft entgeht mir manches, es wird mir vielleicht nicht verborgen – ich will jetzt gar nicht die Annahme machen, daß es mir verborgen wird –, ich bin nicht mehr kräftig genug, mein Gedächtnis läßt nach, ich habe nicht mehr den Blick für alle die vielen Sachen. Das ist erstens der Ablauf der Natur, und zweitens hat mich der Tod unseres Mütterchens viel mehr niedergeschlagen als dich. – Aber weil wir gerade bei dieser Sache halten, bei diesem Brief, so bitte ich dich, Georg, täusche mich nicht. Es ist eine Kleinigkeit, es ist nicht des Atems wert, also täusche mich nicht. Hast du wirklich diesen Freund in Petersburg?«
Georg stand verlegen auf. »Lassen wir meine Freunde sein. Tausend Freunde ersetzenmir nicht meinen Vater. Weißt du, was ich glaube? Du schonst dich nicht genug. Aber das Alter verlangt seine Rechte. Du bist mir im Geschäft unentbehrlich, das weißt du ja sehr genau, aber wenn das Geschäft deine Gesundheit bedrohen sollte, sperre ich es noch morgen für immer. Das geht nicht. Wir müssen da eine andere Lebensweise für dich einführen. Aber von Grund aus. Du sitzt hier im Dunkel, und im Wohnzimmer hättest du schönes Licht. Du nippst vom Frühstück, statt dich ordentlich zu stärken. Du sitzt bei geschlossenem Fenster, und die Luft würde dir so gut tun. Nein, mein Vater! Ich werde den Arzt holen und seinen Vorschriften werden wir folgen. Die Zimmer werden wir wechseln, du wirst ins Vorderzimmer ziehen, ich hierher. Es wird keine Veränderung für dich sein, alles wird mit übertragen werden. Aber das alles hat Zeit, jetzt lege dich noch ein wenig ins Bett, du brauchst unbedingt Ruhe. Komm, ich werde dir beim Ausziehn helfen, du wirst sehn, ich kann es. Oder willst du gleich ins Vorderzimmer gehn, dann legst du dich vorläufigin mein Bett. Das wäre übrigens sehr vernünftig.«
Georg stand knapp neben seinem Vater, der den Kopf mit dem struppigen weißen Haar auf die Brust hatte sinken lassen.
»Georg«, sagte der Vater leise, ohne Bewegung.
Georg kniete sofort neben dem Vater nieder, er sah die Pupillen in dem müden Gesicht des Vaters übergroß in den Winkeln der Augen auf sich gerichtet.
»Du hast keinen Freund in Petersburg. Du bist immer ein Spaßmacher gewesen und hast dich auch mir gegenüber nicht zurückgehalten. Wie solltest du denn gerade dort einen Freund haben! Das kann ich gar nicht glauben.«
(Franz Kafka)
দণ্ড
(নির্বাচিত অংশ)
এমন রোদ ঝলমলে দিনের বেলাতেও বাবার ঘরটা এত অন্ধকার দেখে, গেয়র্গ অবাক হয় ৷ ছোট্ট উঠান পেরিয়ে খাড়া হয়ে থাকা উঁচু পাঁচিলটার ছায়া পড়েছিল ৷ বাবা বসেছিল জানলার পাশের এক কোনায়, যা প্রয়াত মায়ের নানান স্মারক দিয়ে সাজানো, আর খবরের কাগজ পড়ছিল, যেটা তার চোখের সামনে এক পাশে ধরা, যাতে তার দৃষ্টির কোনো একটা দুর্বলতা সামাল দেওয়া যায় ৷ টেবিলের উপরে পড়ে ছিল অবশিষ্ট প্রাতঃরাশ, যার মধ্যে খুব একটা বেশি কিছু খাওয়া হয়েছে বলে মনে হয় না ৷
„আহ্, গেয়র্গ!“ বাবা বলে ওঠে, আর সেই সঙ্গে এগিয়ে আসে তার দিকে ৷ হাঁটতে গিয়ে তার ভারি গাউন ফাঁক হয়ে যায়, তলার দিকটা তাকে ঘিরে পতপত করে, - „এখনও এক অতিকায় মানুষ আমার বাবা“, নিজের মনে ভাবে গেয়র্গ ৷
সে তখন বলে, „এখানে সত্যিই অসহ্য অন্ধকার ৷“
“হ্যাঁ, অন্ধকার হয়ে গেছে”, জবাব দেয় বাবা ৷
“জানলাটাও তুমি বন্ধ করে রেখেছ?“
“আমার এরকমই ভালো লাগে ৷”
“বাইরে কিন্তু বেশ গরম“, আগের কথার রেশ টেনেই বলে গেয়র্গ, তারপর সেখানে বসে ৷
প্রাতঃরাশের বাসনকোসন সেখান থেকে তুলে নিয়ে গিয়ে এক দেরাজের ওপরে রাখে বাবা ৷
“আসলে আমি তোমাকে শুধু এটাই বলতে চাই”, বয়স্ক মানুষটার জবুথবু নড়াচড়া দেখতে দেখতে, কথা চালায় গেয়র্গ, “যে, এখন আমি আমার বাগদানের কথা পেটার্সবুর্গে জানিয়ে দিয়েছি ৷” পকেট থেকে চিঠিটা একটু বের করে, আবার ভেতরে রেখে দেয় ৷
“পেটার্সবুর্গে?” বাবা জিগ্যেস করে ৷
“অবশ্যই, আমার বন্ধুকে”, গেয়র্গ বলে, আর বাবার দুচোখে তন্ন তন্ন করে খোঁজে – “এখানে যেমন দুহাত বুকের ওপরে বেঁধে, ছড়িয়ে ছিটিয়ে বসে আছে”, সে ভাবে, “দোকানে তার রকমসকম একদমই আলাদা ৷”
“হ্যাঁ ৷ তোমার বন্ধুকে”, বাবা বলে টেনে টেনে ৷
“তুমি তো জানোই বাবা যে, প্রথমে আমার বাগদানের কথা ওর কাছে আমি চেপে যেতে চেয়েছি ৷ সহমর্মিতার কারণে, এছাড়া অন্য কোনো কারণ নেই ৷ তুমি নিজেও জানো, ও একটু জটিল গোছের ৷ আমি ভেবে দেখলাম, অন্য কোথাও থেকে আমার বাগদানের খবর পেতেও পারে, যদিও তার একান্ত জীবনযাপনে সেই সম্ভাবনা নেহাতই কম – আমি তা ঠেকাতে পারব না –, তবে আমার নিজের কাছ থেকে আসলে ওর কিছু না জানা-ই উচিত ৷”
“আর এখন আবার তুমি মত বদলেছ?” জিগ্যেস করে বাবা, জানলার তাকে বড় খবরেরকাগজটা রেখে সেই কাগজের ওপর চশমাটা রাখে, যেটা হাত দিয়ে চাপা দেয় ৷
“হ্যাঁ, এখন আবার আমি মত বদলেছি ৷ যদি ও আমার ভালো বন্ধু হয়, আমার মনে হলো, তাহলে আমার আনন্দের বাগদান তার জন্যেও আনন্দেরই হবে ৷ আর তাই তাকে একথা জানাতে আর কোনো দ্বিধা থাকল না ৷ তবু চিঠিটা ডাকে ফেলবার আগে, তোমাকে সেকথা জানাতে চাইছিলাম ৷”
“গেয়র্গ”, ফোকলা মুখ আড়াআড়ি ফাঁক করে বাবা বলে, “শুনে রাখো ! এই ব্যাপার নিয়ে আমার সঙ্গে পরামর্শ করতে এসেছ৷ তা নিঃসন্দেহে সম্মানজনক ৷ তবে এর কোনো মানে নেই, এর থেকে খারাপ কিছু হয় না, যদি এখন তুমি আমাকে সম্পূর্ণ সত্যটা না বলো ৷ যা এখানকার নয়, সেসব নিয়ে আমি ঘাঁটাঘাঁটি করতে চাই না ৷ আমাদের প্রিয় মায়ের মৃত্যুর পর থেকে নানান অপ্রীতিকর ব্যাপার ঘটেই চলছে ৷ হয়তো সেসবের সময়ও এসেছে আর হয়তো আমরা যেমন ভেবেছি তার তুলনায় আগেই এসেছে ৷ ব্যবসায় নানা কিছুই আমার নজর এড়িয়ে যাচ্ছে, বোধহয় তা আমার কাছে লুকিয়ে রাখা হবে না – এখন আমি আদৌ মনে করতে চাই না যে, সেই সবকিছু আমার কাছে আড়াল করা হবে –, এখন আমি আর যথেষ্ট শক্তসমর্থ নই, স্মৃতি কমজোর হয়ে পড়েছে ৷ সমস্ত বিষয়ের দিকে নজর দেওয়ার মতো অবস্থা আমার আর নেই ৷ প্রথমত এটা প্রকৃতির নিয়ম, আর দ্বিতীয়ত আমাদের মামণির না থাকা আমাকে তোমার তুলনায় অনেক বেশি পেড়ে ফেলেছে ৷ – তবে যেহেতু এখনই আমরা এই ব্যাপারটা নিয়ে কথা বলছি, এই চিঠি নিয়ে, তাই আমি তোমার কাছে মিনতি করছি গেয়র্গ, আমাকে ধাপ্পা মেরো না ৷ সামান্য ব্যাপার, এর কোনো দামই নেই, তাই আমাকে বেকুব বানিও না ৷ সত্যিই কি পেটার্সবুর্গে তোমার এমন কোনো বন্ধু আছে?”
অপ্রস্তুতভাবে উঠে দাঁড়ায় গেয়র্গ, “আমার বন্ধুর কথা থাক ৷ হাজার বন্ধু এলেও আমার বাবার জায়গা নিতে পারবে না ৷ আমার কী মনে হয় জানো? তুমি যথেষ্ট বিশ্রাম নিচ্ছ না ৷ বয়সের তো কিছু চাহিদা আছে ৷ ব্যবসায় তোমাকে ছাড়া আমার চলবে না, সেকথা তুমি ভালো করেই জানো; তবে ব্যবসা যদি তোমার স্বাস্থ্যের জন্যে বিপদের কারণ হয়ে পড়ে, কাল থেকেই তা আমি বরাবরের জন্য বন্ধ করে দেবো ৷ এ চলবে না ৷ তোমার জীবনযাপনের একটা আলাদা বন্দোবস্ত চালু করতে হবে আমাদের ৷ তবে সেটা একদম গোড়া থেকেই ৷ তুমি এখানে অন্ধকারে বসে আর এদিকে বসার ঘরে এত ঝলমলে আলো ৷ ঠিকমত নিজের পুষ্টিবৃদ্ধির বদলে তুমি প্রাতঃরাশ খুঁটে খুঁটে মুখে তুলছ ৷ বন্ধ জানলার পাশে বসে আছ, যেখানে বাতাসে তোমার কত উপকার হতো ৷ না বাবা! আমি ডাক্তার ডেকে নিয়ে আসব আর আমরা তার নির্দেশ মেনে চলব ৷ আমাদের ঘর বদলাতে হবে, তুমি যাবে সামনের ঘরে, আমি এই ঘরে ৷ তোমার কিছুই বদলাবে না, সমস্ত কিছুই সঙ্গে নিয়ে যাওয়া হবে ৷ তবে সেসবের দেরি আছে, এখন একটু বিছানায় এসে শোও, তোমার অবশ্যই বিশ্রাম দরকার ৷ এস, আমি তোমার পোশাক বদলে দিই, তুমি দেখবে, আমি তা পারি ৷ নাকি তুমি এখনই সামনের ঘরে যেতে চাও, তাহলে আপাতত তুমি আমার বিছানায় শোও ৷ তাও একদিক থেকে ঠিকঠাকই হবে ৷”
গেয়র্গ তার বাবার গা-ঘেঁসে দাঁড়ায়, যার ঝাঁকড়া সাদা চুলে ভরা মাথাটা বুকের ওপর ঝুঁকে পড়েছে ৷
"গেয়র্গ", নিচু স্বরে বলে বাবা, একটুও নড়াচড়া না করে ৷
গেয়র্গ সঙ্গে সঙ্গেই বাবার পাশে হাঁটু গেড়ে বসে, দেখে বাবার ক্লান্ত মুখে বেখাপ্পা বড় চোখের মণি চোখের কোনা দিয়ে তার দিকে ফেরানো ৷
"পেটার্সবুর্গে তোমার কোনো বন্ধু নেই ৷ তুমি তো চিরকালের রগুড়ে আর এমনকী আমাকেও রেহাই দাওনি ৷ ঠিক ওখানেই তোমার এক বন্ধু থাকবে কীভাবে ! একথা আমি বিশ্বাসই করি না ৷"
(অনুবাদ: অমিত লাহিড়ী)
Übersetzung: Amit Lahiri
Vorgelesen von: Shekhar Sarkar
(নির্বাচিত অংশ)
এমন রোদ ঝলমলে দিনের বেলাতেও বাবার ঘরটা এত অন্ধকার দেখে, গেয়র্গ অবাক হয় ৷ ছোট্ট উঠান পেরিয়ে খাড়া হয়ে থাকা উঁচু পাঁচিলটার ছায়া পড়েছিল ৷ বাবা বসেছিল জানলার পাশের এক কোনায়, যা প্রয়াত মায়ের নানান স্মারক দিয়ে সাজানো, আর খবরের কাগজ পড়ছিল, যেটা তার চোখের সামনে এক পাশে ধরা, যাতে তার দৃষ্টির কোনো একটা দুর্বলতা সামাল দেওয়া যায় ৷ টেবিলের উপরে পড়ে ছিল অবশিষ্ট প্রাতঃরাশ, যার মধ্যে খুব একটা বেশি কিছু খাওয়া হয়েছে বলে মনে হয় না ৷
„আহ্, গেয়র্গ!“ বাবা বলে ওঠে, আর সেই সঙ্গে এগিয়ে আসে তার দিকে ৷ হাঁটতে গিয়ে তার ভারি গাউন ফাঁক হয়ে যায়, তলার দিকটা তাকে ঘিরে পতপত করে, - „এখনও এক অতিকায় মানুষ আমার বাবা“, নিজের মনে ভাবে গেয়র্গ ৷
সে তখন বলে, „এখানে সত্যিই অসহ্য অন্ধকার ৷“
“হ্যাঁ, অন্ধকার হয়ে গেছে”, জবাব দেয় বাবা ৷
“জানলাটাও তুমি বন্ধ করে রেখেছ?“
“আমার এরকমই ভালো লাগে ৷”
“বাইরে কিন্তু বেশ গরম“, আগের কথার রেশ টেনেই বলে গেয়র্গ, তারপর সেখানে বসে ৷
প্রাতঃরাশের বাসনকোসন সেখান থেকে তুলে নিয়ে গিয়ে এক দেরাজের ওপরে রাখে বাবা ৷
“আসলে আমি তোমাকে শুধু এটাই বলতে চাই”, বয়স্ক মানুষটার জবুথবু নড়াচড়া দেখতে দেখতে, কথা চালায় গেয়র্গ, “যে, এখন আমি আমার বাগদানের কথা পেটার্সবুর্গে জানিয়ে দিয়েছি ৷” পকেট থেকে চিঠিটা একটু বের করে, আবার ভেতরে রেখে দেয় ৷
“পেটার্সবুর্গে?” বাবা জিগ্যেস করে ৷
“অবশ্যই, আমার বন্ধুকে”, গেয়র্গ বলে, আর বাবার দুচোখে তন্ন তন্ন করে খোঁজে – “এখানে যেমন দুহাত বুকের ওপরে বেঁধে, ছড়িয়ে ছিটিয়ে বসে আছে”, সে ভাবে, “দোকানে তার রকমসকম একদমই আলাদা ৷”
“হ্যাঁ ৷ তোমার বন্ধুকে”, বাবা বলে টেনে টেনে ৷
“তুমি তো জানোই বাবা যে, প্রথমে আমার বাগদানের কথা ওর কাছে আমি চেপে যেতে চেয়েছি ৷ সহমর্মিতার কারণে, এছাড়া অন্য কোনো কারণ নেই ৷ তুমি নিজেও জানো, ও একটু জটিল গোছের ৷ আমি ভেবে দেখলাম, অন্য কোথাও থেকে আমার বাগদানের খবর পেতেও পারে, যদিও তার একান্ত জীবনযাপনে সেই সম্ভাবনা নেহাতই কম – আমি তা ঠেকাতে পারব না –, তবে আমার নিজের কাছ থেকে আসলে ওর কিছু না জানা-ই উচিত ৷”
“আর এখন আবার তুমি মত বদলেছ?” জিগ্যেস করে বাবা, জানলার তাকে বড় খবরেরকাগজটা রেখে সেই কাগজের ওপর চশমাটা রাখে, যেটা হাত দিয়ে চাপা দেয় ৷
“হ্যাঁ, এখন আবার আমি মত বদলেছি ৷ যদি ও আমার ভালো বন্ধু হয়, আমার মনে হলো, তাহলে আমার আনন্দের বাগদান তার জন্যেও আনন্দেরই হবে ৷ আর তাই তাকে একথা জানাতে আর কোনো দ্বিধা থাকল না ৷ তবু চিঠিটা ডাকে ফেলবার আগে, তোমাকে সেকথা জানাতে চাইছিলাম ৷”
“গেয়র্গ”, ফোকলা মুখ আড়াআড়ি ফাঁক করে বাবা বলে, “শুনে রাখো ! এই ব্যাপার নিয়ে আমার সঙ্গে পরামর্শ করতে এসেছ৷ তা নিঃসন্দেহে সম্মানজনক ৷ তবে এর কোনো মানে নেই, এর থেকে খারাপ কিছু হয় না, যদি এখন তুমি আমাকে সম্পূর্ণ সত্যটা না বলো ৷ যা এখানকার নয়, সেসব নিয়ে আমি ঘাঁটাঘাঁটি করতে চাই না ৷ আমাদের প্রিয় মায়ের মৃত্যুর পর থেকে নানান অপ্রীতিকর ব্যাপার ঘটেই চলছে ৷ হয়তো সেসবের সময়ও এসেছে আর হয়তো আমরা যেমন ভেবেছি তার তুলনায় আগেই এসেছে ৷ ব্যবসায় নানা কিছুই আমার নজর এড়িয়ে যাচ্ছে, বোধহয় তা আমার কাছে লুকিয়ে রাখা হবে না – এখন আমি আদৌ মনে করতে চাই না যে, সেই সবকিছু আমার কাছে আড়াল করা হবে –, এখন আমি আর যথেষ্ট শক্তসমর্থ নই, স্মৃতি কমজোর হয়ে পড়েছে ৷ সমস্ত বিষয়ের দিকে নজর দেওয়ার মতো অবস্থা আমার আর নেই ৷ প্রথমত এটা প্রকৃতির নিয়ম, আর দ্বিতীয়ত আমাদের মামণির না থাকা আমাকে তোমার তুলনায় অনেক বেশি পেড়ে ফেলেছে ৷ – তবে যেহেতু এখনই আমরা এই ব্যাপারটা নিয়ে কথা বলছি, এই চিঠি নিয়ে, তাই আমি তোমার কাছে মিনতি করছি গেয়র্গ, আমাকে ধাপ্পা মেরো না ৷ সামান্য ব্যাপার, এর কোনো দামই নেই, তাই আমাকে বেকুব বানিও না ৷ সত্যিই কি পেটার্সবুর্গে তোমার এমন কোনো বন্ধু আছে?”
অপ্রস্তুতভাবে উঠে দাঁড়ায় গেয়র্গ, “আমার বন্ধুর কথা থাক ৷ হাজার বন্ধু এলেও আমার বাবার জায়গা নিতে পারবে না ৷ আমার কী মনে হয় জানো? তুমি যথেষ্ট বিশ্রাম নিচ্ছ না ৷ বয়সের তো কিছু চাহিদা আছে ৷ ব্যবসায় তোমাকে ছাড়া আমার চলবে না, সেকথা তুমি ভালো করেই জানো; তবে ব্যবসা যদি তোমার স্বাস্থ্যের জন্যে বিপদের কারণ হয়ে পড়ে, কাল থেকেই তা আমি বরাবরের জন্য বন্ধ করে দেবো ৷ এ চলবে না ৷ তোমার জীবনযাপনের একটা আলাদা বন্দোবস্ত চালু করতে হবে আমাদের ৷ তবে সেটা একদম গোড়া থেকেই ৷ তুমি এখানে অন্ধকারে বসে আর এদিকে বসার ঘরে এত ঝলমলে আলো ৷ ঠিকমত নিজের পুষ্টিবৃদ্ধির বদলে তুমি প্রাতঃরাশ খুঁটে খুঁটে মুখে তুলছ ৷ বন্ধ জানলার পাশে বসে আছ, যেখানে বাতাসে তোমার কত উপকার হতো ৷ না বাবা! আমি ডাক্তার ডেকে নিয়ে আসব আর আমরা তার নির্দেশ মেনে চলব ৷ আমাদের ঘর বদলাতে হবে, তুমি যাবে সামনের ঘরে, আমি এই ঘরে ৷ তোমার কিছুই বদলাবে না, সমস্ত কিছুই সঙ্গে নিয়ে যাওয়া হবে ৷ তবে সেসবের দেরি আছে, এখন একটু বিছানায় এসে শোও, তোমার অবশ্যই বিশ্রাম দরকার ৷ এস, আমি তোমার পোশাক বদলে দিই, তুমি দেখবে, আমি তা পারি ৷ নাকি তুমি এখনই সামনের ঘরে যেতে চাও, তাহলে আপাতত তুমি আমার বিছানায় শোও ৷ তাও একদিক থেকে ঠিকঠাকই হবে ৷”
গেয়র্গ তার বাবার গা-ঘেঁসে দাঁড়ায়, যার ঝাঁকড়া সাদা চুলে ভরা মাথাটা বুকের ওপর ঝুঁকে পড়েছে ৷
"গেয়র্গ", নিচু স্বরে বলে বাবা, একটুও নড়াচড়া না করে ৷
গেয়র্গ সঙ্গে সঙ্গেই বাবার পাশে হাঁটু গেড়ে বসে, দেখে বাবার ক্লান্ত মুখে বেখাপ্পা বড় চোখের মণি চোখের কোনা দিয়ে তার দিকে ফেরানো ৷
"পেটার্সবুর্গে তোমার কোনো বন্ধু নেই ৷ তুমি তো চিরকালের রগুড়ে আর এমনকী আমাকেও রেহাই দাওনি ৷ ঠিক ওখানেই তোমার এক বন্ধু থাকবে কীভাবে ! একথা আমি বিশ্বাসই করি না ৷"
(অনুবাদ: অমিত লাহিড়ী)
Vorgelesen von: Shekhar Sarkar
ತೀರ್ಪು
(ಆಯ್ದ ಭಾಗ)
ಹೊರಗೆ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕು ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದರೂ ತಂದೆಯ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಆವರಿಸಿದ್ದ ಕತ್ತಲನ್ನು ಕಂಡು ಗೆಯೋರ್ಗ್ನಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯಾಯಿತು. ಚಿಕ್ಕ ಅಂಗಳದ ಆಚೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಎತ್ತರದ ಗೋಡೆಗಳ ನೆರಳು ಕೋಣೆಯ ಒಳಗೆ ಬೆಳಕು ಬಾರದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದವು. ಕೋಣೆಯ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಪವಿತ್ರ ಮಾತೆಯ ನೆನಪಿನ ಕುರುಹುಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ತಂದೆಯು ಕಿಟಕಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಆ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿನ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಅಡ್ಡವಾಗಿ ಹಿಡಿದು ಯಾವುದೋ ದೃಷ್ಟಿದೋಷವನ್ನು ಸರಿದೂಗಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿಟ್ಟಿದ್ದ ತಿಂಡಿಯ ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾಗ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿದಿತ್ತು.
“ಗೆಯೋರ್ಗ್, ಬಂದೆಯಾ!” ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸಿದ ತಂದೆ ಮೇಲೆದ್ದು ನೇರವಾಗಿ ಅವನೆಡೆ ನಡೆದರು. ಅವರು ಎದ್ದು ಬಂದ ರಭಸಕ್ಕೆ ಅವರು ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ಭಾರಿ ಗೌನು ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ತೆರೆದುಕೊಂಡು, ಅದರ ಅಂಚು ಅವರ ಮೈಗೆ ಪಟಪಟನೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡಿತು. “ನನ್ನ ತಂದೆ ಈಗಲೂ ಒಬ್ಬ ದೈತ್ಯನೇ ಸರಿ” ಎಂದು ಗೆಯೋರ್ಗ್ ಅಂದುಕೊಂಡನು.
“ಇಲ್ಲೇನು ಇಷ್ಟು ಸಹಿಸಲಾಗದ ಕತ್ತಲೆಯಿದೆ” ಎಂದನು.
“ಹೂಂ, ಕತ್ತಲೆ ಇರುವುದೇನೋ ನಿಜ” ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದರು ತಂದೆ.
“ಕಿಟಿಕಿಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದ್ದೀರಿ ಮತ್ತೆ?”
“ನನಗೆ ಹಾಗಿದ್ದರೇನೇ ಇಷ್ಟ”
“ಹೊರಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸೆಖೆ ಇದೆ” ಎಂದು ತಾನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತುಕೊಂಡನು.
ತಂದೆಯು ತಮ್ಮ ತಿಂಡಿಯ ತಟ್ಟೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಮೇಜಿನಿಂದ ಎತ್ತಿ ಕಪಾಟಿನ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟರು.
“ನಾನು ಏನು ಹೇಳಲು ಬಂದೆನೆಂದರೆ,” ಎಂದು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಚಲನವಲನಗಳನ್ನು ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗದವನಂತೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಾ ಗೆಯೋರ್ಗ್ ಮಾತನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದನು.
“ನನ್ನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ಈಗಷ್ಟೇ ಪೀಟರ್ಸ್ಬರ್ಗ್ ನಗರಕ್ಕೆ ಪತ್ರವೊಂದನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಜೇಬಿನಿಂದ ಕಾಗದವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಹೊರತೆಗೆದು ಹಾಗೆಯೇ ಇಳಿಬಿಟ್ಟನು.
“ಪೀಟರ್ಸ್ಬರ್ಗ್ಗೆ ಏಕೆ?”, ಎಂದು ತಂದೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು.
“ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನಿದ್ದಾನಲ್ಲ”, ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದ ಗೆಯೋರ್ಗ್ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದನು. “ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಇವರು ಕೂರುವ ರೀತಿಯೇ ಬೇರೆ, ಇಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುವ ರೀತಿಯೇ ಬೇರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಅಗಲಿಸಿ ಕೈಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ” ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಂದುಕೊಂಡನು.
“ಹೌದೌದು, ಇದ್ದಾನೆ, ನಿನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಇದ್ದಾನೆ” ಎಂದು ತಂದೆಯು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದರು.
“ನನ್ನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ವಿಷಯವನ್ನು ಅವನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಡುವ ನನ್ನ ನಿರ್ಧಾರ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದೇ ಇದೆ. ಅವನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆ ಕೊಡಬೇಕು ಎಂದಷ್ಟೇ ಹೊರತು ಬೇರಾವ ಉದ್ದೇಶವೂ ಇಲ್ಲ. ಅವನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದವನಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನಿಮಗೂ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಒಂದು ಪಕ್ಷ ಅವನಿಗೆ ಬೇರೆ ಮೂಲಗಳಿಂದ ನನ್ನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ಸುದ್ದಿ ಮುಟ್ಟಬಹುದು, ಅದನ್ನು ಮಾತ್ರ ನನ್ನಿಂದ ತಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.
ಅವನ ಏಕಾಂಗಿ ಬದುಕನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ ಅದರ ಸಾಧ್ಯತೆಯೂ ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ. ಆದರೆ ನನ್ನಿಂದಲೇ ಈ ವಿಷಯ ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಬಾರದು ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದೆ.”
“ಅಂದರೆ ಈಗ ನೀನು ನಿನ್ನ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಬದಲಿಸಿದೆಯಾ?” ಎಂದು ತಂದೆ ಕೇಳಿದರು. ಕಿಟಿಕಿಯ ಬದುವಿನ ಮೇಲೆ ತೆರೆದ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನೂ ಅದರ ಮೇಲೆ ಕನ್ನಡಕವನ್ನು ಇಟ್ಟು, ಅದನ್ನು ಕೈಯಿಂದ ಮರೆ ಮಾಡಿದರು.
“ಹೌದು, ನನ್ನ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ಬದಲಿಸದ್ದೇನೆ. ಅವನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದಂತಹ ಸಂತೋಷದ ಸುದ್ದಿ ಅವನಿಗೂ ಸಂತೋಷವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಅವನಿಗೆ ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ತಡಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಪತ್ರವನ್ನು ಅಂಚೆ ಡಬ್ಬಿಗೆ ಹಾಕುವ ಮುನ್ನ ನಿಮಗೆ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ಬಂದೆ.”
“ಗೆಯೋರ್ಗ್”, ಎಂದು ತಂದೆ ಬೊಚ್ಚುಬಾಯಿಯನ್ನು ಅಗಲಿಸಿದರು. “ಚನ್ನಾಗಿ ಕೇಳಿಸಿಕೋ. ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಸಲಹೆಯನ್ನು ಕೇಳಲೆಂದೇ ನೀನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿರುವುದು ಎಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತು. ಇದರಿಂದ ನಿನಗೂ ಮರ್ಯಾದೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ, ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನೀನು ನನಗೆ ಪೂರ್ತಿ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳಲೇಬೇಕು. ಅರ್ಧ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳುವ ಬದಲು ಏನನ್ನೂ ಹೇಳದಿರುವುದೇ ಲೇಸು, ತಿಳಿದುಕೋ. ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತವಲ್ಲದ ವಿಷಯವನ್ನು ಈಗ ಕೆದಕಲು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ತಾಯಿ ತೀರಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಕೆಲವು ಅಹಿತಕರ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದಿವೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಸಮಯ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ, ನಮ್ಮ ಊಹೆಗೂ ಮುನ್ನವೇ ಬರುತ್ತದೆ. ಅಂಗಡಿಯ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಹಲವಾರು ಸಂಗತಿಗಳು ಗೋಚರಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಹಾಗೆಂದು ಅವನ್ನು ನನ್ನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಡಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲೂ ನಾನು ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ದೇಹದ ಶಕ್ತಿ ಕುಂದುತ್ತಿದೆ, ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿಯೂ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ನನ್ನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಡಲ್ಪಟ್ಟ ಗುಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವಷ್ಟು ಚುರುಕುತನ ಇನ್ನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಮೊದಲನೆಯ ಕಾರಣ ವಯೋಸಹಜವಾದದ್ದು. ಎರಡನೆಯ ಕಾರಣ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ತಾಯಿಯ ಸಾವು ನಿನಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ನನ್ನನ್ನು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿದೆ. ನಾವು ಇದೇ ವಿಷಯದ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಈ ಪತ್ರ, ಗೆಯೋರ್ಗ್, ದಯವಿಟ್ಟು ನನಗೆ ವಂಚನೆ ಮಾಡಬೇಡ. ಇದೊಂದು ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ವಿಷಯ, ಇದಕ್ಕೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಬೆಲೆಯಿಲ್ಲ, ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನನಗೆ ವಂಚನೆ ಮಾಡಬೇಡ. ಪೀಟರ್ಸ್ಬರ್ಗ್ನಲ್ಲಿ ನಿನಗೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಇದ್ದಾನೆಯೇ?”
ಗೆಯೋರ್ಗ್ನಿಗೆ ಪೆಚ್ಚೆನಿಸಿ ಎದ್ದು ನಿಂತ. “ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ವಿಷಯ ಬಿಡಿ. ಇಂತಹ ಸಾವಿರ ಗೆಳೆಯರೂ ನನ್ನ ತಂದೆಗೆ ಸಮನಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಹೇಳಲೇ? ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಯೋಗಕ್ಷೇಮವನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದ ಬೇಡಿಕೆಗಳಿಗೆ ತಲೆಬಾಗಲೇ ಬೇಕು, ಬೇರೆ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲ. ಅಂಗಡಿಯ ವ್ಯವಹಾರಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲು ನೀವು ಅತ್ಯಗತ್ಯ, ಅದು ನಿಮಗೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಅಂಗಡಿಯ ವ್ಯವಹಾರದಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೇನಾದರೂ ತೊಂದರೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ನಾನು ನಾಳೆಯೇ ಮುಚ್ಚಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಬೇರೆ ಮಾತೇ ಇಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಈಗಿನ ಜೀವನಕ್ರಮವನ್ನು ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡಿ ಹೊಸ ಜೀವನಕ್ರಮವನ್ನು ಮೈಗೊಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ. ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳಕು ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದರೂ ನೀವೇಕೆ ಈ ಕತ್ತಲ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಬೇಕು? ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಂದುಂಡು ಮಾಡದೇ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ರುಚಿನೋಡಿ ಹಾಗೆಯೇ ಇಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತೀರಿ. ಕಿಟಿಕಿಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೇ ಕುಳಿತಿರುತ್ತೀರಿ. ತಾಜಾ ಹವೆಯು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲಾಸವನ್ನು ತುಂಬುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ತಂದೆಯೇ, ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಈ ರೀತಿ ಜೀವಿಸಲು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ! ನಾನು ವೈದ್ಯರನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತೇನೆ. ಅವರು ನೀಡುವ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ನಾವು ಚಾಚೂತಪ್ಪದೆ ಪಾಲಿಸೋಣ. ನಿಮ್ಮ ವಾಸ್ತವ್ಯದ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಬದಲಿಸೋಣ. ಇಂದಿನಿಂದ ನೀವು ಮನೆಯ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿ, ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೇನೆ. ನಿಮಗೆ ಈ ಯಾವ ಬದಲಾವಣೆಗಳೂ ಹೊಸತು ಅನ್ನಿಸದಂತೆ ಇಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೂ ಬೆಳಕಿರುವ ಕೋಣೆಗೆ ಸಾಗಿಸೋಣ. ಅವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸಾಗಿಸಲು ಸಮಯ ಬೇಕು. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ನೀವು ಮಲಗಿ ವಿಶ್ರಮಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ, ನಿಮಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯ ತುರ್ತು ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಮೊದಲು ನಿಮ್ಮ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಕಳಚಿ, ನಾನು ನಿಮಗೆ ಹೇಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತೇನೆಂದು ಈಗ ನೀವೇ ನೋಡಿ. ಮನೆಯ ಮುಂಭಾಗದ ಕೋಣೆಗೆ ಈಗಲೇ ಹೋಗುವಿರೇನು? ನೀವು ನನ್ನ ಮಂಚದ ಮೇಲೆಯೇ ಮಲಗಬಹುದು. ಅದೇ ಸರಿ, ಹಾಗೇ ಮಾಡೋಣ.”
ಗೆಯೋರ್ಗ್ ಅವನ ತಂದೆಗೆ ಬಹಳ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ನಿಂತನು. ಅವನು ನೋಡನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಂದೆಯ ಕೆದರಿದ ಬಿಳಿಗೂದಲು ತುಂಬಿದ ತಲೆ ಎದೆಯ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಕುಸಿಯಿತು.
“ಗೆಯೋರ್ಗ್” ತಂದೆಯು ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಮಿಸುಕಾಡದೆ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಹೇಳಿದರು.
ಗೆಯೋರ್ಗ್ ತಟಕ್ಕನೆ ತಂದೆಯ ಪಕ್ಕ ಮಂಡಿಯೂರಿ ಕುಳಿತನು, ಅವನಿಗೆ ತಂದೆಯ ಬಳಲಿದ ಮುಖವು ಕಂಡಿತು, ದೊಡ್ಡದೊಡ್ಡ ಪಾಪೆಗಳು ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವನೆಡೆಗೇ ನೆಟ್ಟಿದ್ದವು.
“ನಿನಗೆ ಪೀಟರ್ಸ್ಬರ್ಗ್ ನಗರದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಗೆಳೆಯನೂ ಇಲ್ಲ. ಮೊದಲಿಂದಲೂ ನೀನೊಬ್ಬ ಕೋಡಂಗಿ. ನನ್ನ ಮುಂದೆಯೂ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಲು ಹೇಸುವವನಲ್ಲ ನೀನು. ಎಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ನಿನಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಏಕೆ ಗೆಳೆಯನಿರಬೇಕು? ನನಗೆ ಇದನ್ನು ನಂಬಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.”
(ಅನುವಾದ: ಹರ್ಷ ರಘುರಾಮ್)
Übersetzung: Harsha Raghuram
Vorgelesen von: Sanju Lamani
(ಆಯ್ದ ಭಾಗ)
ಹೊರಗೆ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕು ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದರೂ ತಂದೆಯ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಆವರಿಸಿದ್ದ ಕತ್ತಲನ್ನು ಕಂಡು ಗೆಯೋರ್ಗ್ನಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯಾಯಿತು. ಚಿಕ್ಕ ಅಂಗಳದ ಆಚೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಎತ್ತರದ ಗೋಡೆಗಳ ನೆರಳು ಕೋಣೆಯ ಒಳಗೆ ಬೆಳಕು ಬಾರದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದವು. ಕೋಣೆಯ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಪವಿತ್ರ ಮಾತೆಯ ನೆನಪಿನ ಕುರುಹುಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ತಂದೆಯು ಕಿಟಕಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಆ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿನ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ಅಡ್ಡವಾಗಿ ಹಿಡಿದು ಯಾವುದೋ ದೃಷ್ಟಿದೋಷವನ್ನು ಸರಿದೂಗಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿಟ್ಟಿದ್ದ ತಿಂಡಿಯ ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾಗ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿದಿತ್ತು.
“ಗೆಯೋರ್ಗ್, ಬಂದೆಯಾ!” ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸಿದ ತಂದೆ ಮೇಲೆದ್ದು ನೇರವಾಗಿ ಅವನೆಡೆ ನಡೆದರು. ಅವರು ಎದ್ದು ಬಂದ ರಭಸಕ್ಕೆ ಅವರು ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ಭಾರಿ ಗೌನು ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ತೆರೆದುಕೊಂಡು, ಅದರ ಅಂಚು ಅವರ ಮೈಗೆ ಪಟಪಟನೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡಿತು. “ನನ್ನ ತಂದೆ ಈಗಲೂ ಒಬ್ಬ ದೈತ್ಯನೇ ಸರಿ” ಎಂದು ಗೆಯೋರ್ಗ್ ಅಂದುಕೊಂಡನು.
“ಇಲ್ಲೇನು ಇಷ್ಟು ಸಹಿಸಲಾಗದ ಕತ್ತಲೆಯಿದೆ” ಎಂದನು.
“ಹೂಂ, ಕತ್ತಲೆ ಇರುವುದೇನೋ ನಿಜ” ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದರು ತಂದೆ.
“ಕಿಟಿಕಿಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದ್ದೀರಿ ಮತ್ತೆ?”
“ನನಗೆ ಹಾಗಿದ್ದರೇನೇ ಇಷ್ಟ”
“ಹೊರಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸೆಖೆ ಇದೆ” ಎಂದು ತಾನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತುಕೊಂಡನು.
ತಂದೆಯು ತಮ್ಮ ತಿಂಡಿಯ ತಟ್ಟೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಮೇಜಿನಿಂದ ಎತ್ತಿ ಕಪಾಟಿನ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟರು.
“ನಾನು ಏನು ಹೇಳಲು ಬಂದೆನೆಂದರೆ,” ಎಂದು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಚಲನವಲನಗಳನ್ನು ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗದವನಂತೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಾ ಗೆಯೋರ್ಗ್ ಮಾತನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದನು.
“ನನ್ನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ಈಗಷ್ಟೇ ಪೀಟರ್ಸ್ಬರ್ಗ್ ನಗರಕ್ಕೆ ಪತ್ರವೊಂದನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಜೇಬಿನಿಂದ ಕಾಗದವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಹೊರತೆಗೆದು ಹಾಗೆಯೇ ಇಳಿಬಿಟ್ಟನು.
“ಪೀಟರ್ಸ್ಬರ್ಗ್ಗೆ ಏಕೆ?”, ಎಂದು ತಂದೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು.
“ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನಿದ್ದಾನಲ್ಲ”, ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದ ಗೆಯೋರ್ಗ್ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದನು. “ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಇವರು ಕೂರುವ ರೀತಿಯೇ ಬೇರೆ, ಇಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುವ ರೀತಿಯೇ ಬೇರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಅಗಲಿಸಿ ಕೈಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ” ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಂದುಕೊಂಡನು.
“ಹೌದೌದು, ಇದ್ದಾನೆ, ನಿನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಇದ್ದಾನೆ” ಎಂದು ತಂದೆಯು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದರು.
“ನನ್ನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ವಿಷಯವನ್ನು ಅವನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಡುವ ನನ್ನ ನಿರ್ಧಾರ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದೇ ಇದೆ. ಅವನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆ ಕೊಡಬೇಕು ಎಂದಷ್ಟೇ ಹೊರತು ಬೇರಾವ ಉದ್ದೇಶವೂ ಇಲ್ಲ. ಅವನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದವನಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನಿಮಗೂ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಒಂದು ಪಕ್ಷ ಅವನಿಗೆ ಬೇರೆ ಮೂಲಗಳಿಂದ ನನ್ನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ಸುದ್ದಿ ಮುಟ್ಟಬಹುದು, ಅದನ್ನು ಮಾತ್ರ ನನ್ನಿಂದ ತಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.
ಅವನ ಏಕಾಂಗಿ ಬದುಕನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ ಅದರ ಸಾಧ್ಯತೆಯೂ ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ. ಆದರೆ ನನ್ನಿಂದಲೇ ಈ ವಿಷಯ ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಬಾರದು ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದೆ.”
“ಅಂದರೆ ಈಗ ನೀನು ನಿನ್ನ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಬದಲಿಸಿದೆಯಾ?” ಎಂದು ತಂದೆ ಕೇಳಿದರು. ಕಿಟಿಕಿಯ ಬದುವಿನ ಮೇಲೆ ತೆರೆದ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನೂ ಅದರ ಮೇಲೆ ಕನ್ನಡಕವನ್ನು ಇಟ್ಟು, ಅದನ್ನು ಕೈಯಿಂದ ಮರೆ ಮಾಡಿದರು.
“ಹೌದು, ನನ್ನ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ಬದಲಿಸದ್ದೇನೆ. ಅವನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದಂತಹ ಸಂತೋಷದ ಸುದ್ದಿ ಅವನಿಗೂ ಸಂತೋಷವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಅವನಿಗೆ ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ತಡಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಪತ್ರವನ್ನು ಅಂಚೆ ಡಬ್ಬಿಗೆ ಹಾಕುವ ಮುನ್ನ ನಿಮಗೆ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ಬಂದೆ.”
“ಗೆಯೋರ್ಗ್”, ಎಂದು ತಂದೆ ಬೊಚ್ಚುಬಾಯಿಯನ್ನು ಅಗಲಿಸಿದರು. “ಚನ್ನಾಗಿ ಕೇಳಿಸಿಕೋ. ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಸಲಹೆಯನ್ನು ಕೇಳಲೆಂದೇ ನೀನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿರುವುದು ಎಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತು. ಇದರಿಂದ ನಿನಗೂ ಮರ್ಯಾದೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ, ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನೀನು ನನಗೆ ಪೂರ್ತಿ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳಲೇಬೇಕು. ಅರ್ಧ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳುವ ಬದಲು ಏನನ್ನೂ ಹೇಳದಿರುವುದೇ ಲೇಸು, ತಿಳಿದುಕೋ. ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತವಲ್ಲದ ವಿಷಯವನ್ನು ಈಗ ಕೆದಕಲು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ತಾಯಿ ತೀರಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಕೆಲವು ಅಹಿತಕರ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದಿವೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಸಮಯ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ, ನಮ್ಮ ಊಹೆಗೂ ಮುನ್ನವೇ ಬರುತ್ತದೆ. ಅಂಗಡಿಯ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಹಲವಾರು ಸಂಗತಿಗಳು ಗೋಚರಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಹಾಗೆಂದು ಅವನ್ನು ನನ್ನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಡಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲೂ ನಾನು ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ದೇಹದ ಶಕ್ತಿ ಕುಂದುತ್ತಿದೆ, ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿಯೂ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ನನ್ನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಡಲ್ಪಟ್ಟ ಗುಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವಷ್ಟು ಚುರುಕುತನ ಇನ್ನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಮೊದಲನೆಯ ಕಾರಣ ವಯೋಸಹಜವಾದದ್ದು. ಎರಡನೆಯ ಕಾರಣ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ತಾಯಿಯ ಸಾವು ನಿನಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ನನ್ನನ್ನು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿದೆ. ನಾವು ಇದೇ ವಿಷಯದ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಈ ಪತ್ರ, ಗೆಯೋರ್ಗ್, ದಯವಿಟ್ಟು ನನಗೆ ವಂಚನೆ ಮಾಡಬೇಡ. ಇದೊಂದು ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ವಿಷಯ, ಇದಕ್ಕೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಬೆಲೆಯಿಲ್ಲ, ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನನಗೆ ವಂಚನೆ ಮಾಡಬೇಡ. ಪೀಟರ್ಸ್ಬರ್ಗ್ನಲ್ಲಿ ನಿನಗೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಇದ್ದಾನೆಯೇ?”
ಗೆಯೋರ್ಗ್ನಿಗೆ ಪೆಚ್ಚೆನಿಸಿ ಎದ್ದು ನಿಂತ. “ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ವಿಷಯ ಬಿಡಿ. ಇಂತಹ ಸಾವಿರ ಗೆಳೆಯರೂ ನನ್ನ ತಂದೆಗೆ ಸಮನಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಹೇಳಲೇ? ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಯೋಗಕ್ಷೇಮವನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದ ಬೇಡಿಕೆಗಳಿಗೆ ತಲೆಬಾಗಲೇ ಬೇಕು, ಬೇರೆ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲ. ಅಂಗಡಿಯ ವ್ಯವಹಾರಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲು ನೀವು ಅತ್ಯಗತ್ಯ, ಅದು ನಿಮಗೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಅಂಗಡಿಯ ವ್ಯವಹಾರದಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೇನಾದರೂ ತೊಂದರೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ನಾನು ನಾಳೆಯೇ ಮುಚ್ಚಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಬೇರೆ ಮಾತೇ ಇಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಈಗಿನ ಜೀವನಕ್ರಮವನ್ನು ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡಿ ಹೊಸ ಜೀವನಕ್ರಮವನ್ನು ಮೈಗೊಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ. ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳಕು ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದರೂ ನೀವೇಕೆ ಈ ಕತ್ತಲ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಬೇಕು? ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಂದುಂಡು ಮಾಡದೇ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ರುಚಿನೋಡಿ ಹಾಗೆಯೇ ಇಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತೀರಿ. ಕಿಟಿಕಿಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೇ ಕುಳಿತಿರುತ್ತೀರಿ. ತಾಜಾ ಹವೆಯು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲಾಸವನ್ನು ತುಂಬುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ತಂದೆಯೇ, ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಈ ರೀತಿ ಜೀವಿಸಲು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ! ನಾನು ವೈದ್ಯರನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತೇನೆ. ಅವರು ನೀಡುವ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ನಾವು ಚಾಚೂತಪ್ಪದೆ ಪಾಲಿಸೋಣ. ನಿಮ್ಮ ವಾಸ್ತವ್ಯದ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಬದಲಿಸೋಣ. ಇಂದಿನಿಂದ ನೀವು ಮನೆಯ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿ, ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೇನೆ. ನಿಮಗೆ ಈ ಯಾವ ಬದಲಾವಣೆಗಳೂ ಹೊಸತು ಅನ್ನಿಸದಂತೆ ಇಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೂ ಬೆಳಕಿರುವ ಕೋಣೆಗೆ ಸಾಗಿಸೋಣ. ಅವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸಾಗಿಸಲು ಸಮಯ ಬೇಕು. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ನೀವು ಮಲಗಿ ವಿಶ್ರಮಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ, ನಿಮಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯ ತುರ್ತು ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಮೊದಲು ನಿಮ್ಮ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಕಳಚಿ, ನಾನು ನಿಮಗೆ ಹೇಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತೇನೆಂದು ಈಗ ನೀವೇ ನೋಡಿ. ಮನೆಯ ಮುಂಭಾಗದ ಕೋಣೆಗೆ ಈಗಲೇ ಹೋಗುವಿರೇನು? ನೀವು ನನ್ನ ಮಂಚದ ಮೇಲೆಯೇ ಮಲಗಬಹುದು. ಅದೇ ಸರಿ, ಹಾಗೇ ಮಾಡೋಣ.”
ಗೆಯೋರ್ಗ್ ಅವನ ತಂದೆಗೆ ಬಹಳ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ನಿಂತನು. ಅವನು ನೋಡನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಂದೆಯ ಕೆದರಿದ ಬಿಳಿಗೂದಲು ತುಂಬಿದ ತಲೆ ಎದೆಯ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಕುಸಿಯಿತು.
“ಗೆಯೋರ್ಗ್” ತಂದೆಯು ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಮಿಸುಕಾಡದೆ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಹೇಳಿದರು.
ಗೆಯೋರ್ಗ್ ತಟಕ್ಕನೆ ತಂದೆಯ ಪಕ್ಕ ಮಂಡಿಯೂರಿ ಕುಳಿತನು, ಅವನಿಗೆ ತಂದೆಯ ಬಳಲಿದ ಮುಖವು ಕಂಡಿತು, ದೊಡ್ಡದೊಡ್ಡ ಪಾಪೆಗಳು ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವನೆಡೆಗೇ ನೆಟ್ಟಿದ್ದವು.
“ನಿನಗೆ ಪೀಟರ್ಸ್ಬರ್ಗ್ ನಗರದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಗೆಳೆಯನೂ ಇಲ್ಲ. ಮೊದಲಿಂದಲೂ ನೀನೊಬ್ಬ ಕೋಡಂಗಿ. ನನ್ನ ಮುಂದೆಯೂ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಲು ಹೇಸುವವನಲ್ಲ ನೀನು. ಎಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ನಿನಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಏಕೆ ಗೆಳೆಯನಿರಬೇಕು? ನನಗೆ ಇದನ್ನು ನಂಬಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.”
(ಅನುವಾದ: ಹರ್ಷ ರಘುರಾಮ್)
Vorgelesen von: Sanju Lamani
असाही एक मृत्युदंड
(उतारा)
सूर्यप्रकाशात न्हाऊन निघालेल्या व मध्यान्हीकडे झुकलेल्या या प्रहरी आपल्या वडिलांची खोली इतकी अंधारलेली बघून जॅार्ज स्तंभित झाला.अरूंद पटांगणाच्या पलीकडील बाजूस झेपावलेली ती त्या उंच भिंतीची सावली होती तर ! देवाघरी धन्य पावलेल्या आईच्या विविध स्मृतीचिन्हांनी सुशोभित केलेल्या खिडकीजवळ वडील एका कोपऱ्यात बसले होते आणि ते डोळ्यांसमोर वर्तमानपत्र उभे धरून एका बाजूने वाचत होते. असे करून डोळ्यांच्या कोणत्यातरी दृष्टिदोषाची भरपाई करण्याचा ते प्रयत्न करत होते. टेबलावर उरलेला नाश्ता तसाच होता. त्यातले फारसे काही खाल्लेले दिसत नव्हते.
“अरे जॅार्ज!”, वडील बोलत बोलत थेट त्याला भेटायला पुढे सरसावले.त्यांचा तो बोजड नाईट गाऊन चालताना उघडा पडत होता, त्याची टोकं त्याभोवती फडफडत होती -
“माझे बाबा कसे अजूनही धिप्पाड आहेत!”, जॅार्जच्या मनात विचार आला. ”इथला अंधार अगदी असह्य होतोय,” जॅार्ज म्हणाला.
“हो ना! अंधार कधीचा झाला आहे.” वडिलांनी उत्तर दिले.
“तुम्ही खिडकी पण बंद केली की काय?”
“मी सगळ्यात आधी तेच करतो.”
“बाहेर खरंच अगदी उबदार आहे.”, आपल्या आधीच्या वक्तव्याला जोडून जॅार्जने आपले संभाषण चालू ठेवले आणि तो खाली बसला.
वडिलांनी नाश्त्याची भांडी साफ करून एका खोकड्यावर ठेवली. आपल्या वयोवृध्द बाबांच्या पूर्णत: अनियंत्रित हालचाली टिपत जॅार्ज म्हणाला, ”मला खरं तर तुम्हाला फक्त हेच सांगायचं होतं की मी माझ्या साखरपुड्याविषयी आता पीटर्सबर्गला कळवलं आहे.” त्याने खिशातून पत्र जरासं बाहेर काढलं आणि नंतर ते पुन्हा आत सरकवलं.
“पीटर्सबर्गला?”, वडिलांनी विचारले.
“माझ्या मित्राला, हो”, स्पष्टीकरण देत जॅार्ज वडिलांच्या डोळ्यांतील भाव शोधू लागला.
— “व्यवसायातील त्यांचे वागणे अगदी वेगळे असते,“ जॅार्जने विचार केला,”इथे ते कसे छातीवर हाताची घडी घालून अगदी आरामात एैसपैस बसतात!“ --
“हो, तुझ्या मित्राला का!”, वडील उंच आवाजात म्हणाले.
“तुम्हाला माहीत आहे बाबा, सुरूवातीपासूनच मला माझा साखरपुडा त्याच्यापासून लपवून ठेवायचा होता,फक्त काळजीखातर, बाकी दुसरे कोणतेही कारण नाही. तुम्हाला तर चांगलंच माहीत आहे की तो किती अवघड वल्ली आहे ते !मी स्वत:लाच सांगितले की कदाचित दुसरीकडून त्याला माझ्या साखरपुड्याविषयी समजेल,अर्थात ते सुध्दा त्याच्या एकाकी जीवनशैलीत अगदी क्वचितच घडू शकते. — मी ते थांबवू शकणार नाही — पण स्वत: माझ्याकडून त्याला ते एकदाही समजणार नाही.”
“आणि आता तू पुन्हा तुझा विचार बदललेला आहेस तर!” वडिलांनी जॅार्जला प्रश्न करत ते मोठ्ठे वर्तमानपत्र खिडकीच्या चौकटीत ठेवले आणि त्या वर्तमानपत्रावर चष्मा ठेवून त्यांनी तो हातांनी झाकला.
“हो,त्याबाबतीत आता मी पुन:र्विचार केला आहे. मी स्वत:लाच समजावले की तो माझा चांगला जवळचा मित्र आहे तर माझ्या साखरपुड्याची आनंददायी घटना त्याच्याकरीता देखील भाग्यदायीच आहे आणि म्हणूनच त्याला ते कळू द्यायची टाळाटाळ नंतर मी केली नाही. पण पत्र पोस्ट करायच्या आधी मला तुम्हाला तसे सांगायचे होते.”
वडील आपले दंतहीन तोंडाचे बोळके पसरवत म्हणाले,” जॅार्ज, एकदा जरा ऐकलेस तर बरं होईल. तू या विषयावर माझ्याशी सल्लामसलत करण्यासाठी आला आहेस, ही बाब नि:शंकपणे वाखाणण्याजोगी असून तुला मोठेपणा देणारी आहे..पण मला काहीही माहीत नाही आणि जर तू मला आता पूर्ण सत्य सांगितले नाहीस तर ते काहीही माहीत नसण्यापेक्षाही वाईट आहे. मला इथे संबंध नसलेल्या भलत्याच गोष्टींना उजाळा द्यायचा नाही.आपल्या अनमोल अशा लाडक्या आईच्या मृत्यूच्या प्रसंगापासून काही अप्रिय घटना घडल्या आहेत. कदाचित आता त्यांच्याविषयी बोलण्याची वेळ आली आहे, किंबहुना आपला अंदाज आहे त्याहीपेक्षा लवकरच. व्यवसायातील बऱ्याच चांगल्या गोष्टी माझ्याकडून निसटतात,हे मी जाणून आहे, त्या खरं तर माझ्यापासून लपलेल्या नसतात - या क्षणी मी असाही दावा करत नाही की त्या माझ्या परोक्ष घडतात —. मी पुरेसा ताकदवान नाही, माझी क्षीण स्मरणशक्तीही आता किती तग धरणार आहे ! यापुढे मी सर्व गोष्टींकडे काळजीपूर्वक लक्षही देऊ शकणार नाही.
प्रथम, निसर्गाची प्रक्रिया आणि दुसरे म्हणजे सर्वांच्या माऊलीचे निधन, यामुळे मी तुमच्यापेक्षा जास्त खचून गेलो — पण आता आपण या परिस्थितीविषयी बोलतच आहोत म्हणून मी तुला विनवणी करतो जॅार्ज, मला या पत्राच्या बाबतीत निराश करू नकोस. ही क्षुल्लक गोष्ट आहे, ती श्वासाइतकी किमती नाही म्हणून मला फसवू नकोस. पीटर्सबर्गमध्ये तुला खरोखरच हा मित्र आहे?”
जॅार्ज खजील होऊन उभा राहीला.” माझे मित्र बाजूला राहू देत. हजार मित्र असले तरी ते माझ्या बाबांची जागा घेऊ शकणार नाहीत. मी काय विचार करतो, हे माहीत आहे का तुम्हाला बाबा ? तुम्ही स्वत:ची पुरेशी काळजी घेत नाही. पण वय कोणासाठी थांबत नाही, ते आपला हक्क बजावतेच. व्यवसायात मला तुमचे मार्गदर्शन मिळणे अगदी आवश्यक आहे आणि ही गोष्ट तुम्हाला चांगलीच परिचित आहे. पण व्यवसायामुळे तुमच्या तब्येतीवर वाईट परिणाम झाला तर मी उद्या तो कायमचा बंद करायला मागेपुढे पाहणार नाही. म्हणून असे चालणार नाही. आपल्याला तुमच्याकरिता अगदी एका वेगळ्या जीवनशैलीचे अवलंबन करणे आवश्यक आहे, पण अगदी आमूलाग्र वेगळी.
इथे अंधारात बसून राहता त्याऐवजी बैठकीच्या खोलीत तुम्हाला छानसा प्रकाश मिळाला असता. तुम्ही स्वत:ची व्यवस्थित ताकद वाढवायला हवी. पण तुम्ही न्याहारीसुध्दा नीट करत नाही. अन्न व्यवस्थित चावून खात नाही तर गिळल्यासारखे करता. तुम्ही बंद खिडकीपाशी बसून राहता. खरं तर खेळता वारा तुमच्यासाठी आरोग्यदायी आहे. ते काही नाही बाबा, मी जाऊन डॅाक्टरांना घेऊन येतो आणि आपण त्यांच्या सूचनांचे पालन करू. आपण खोल्यांची अदलाबदल करूया. तुम्ही समोरच्या खोलीत जा. माझ्यासाठी इथेच ठीक आहे. तुमच्याकरिता नाही काही बदल करायचा. सगळं काही तुमच्यासोबतच राहील. हे सगळं अंमलात आणायला अजून वेळ आहे. सध्यातरी तुम्ही बिछान्यातच पडून रहा. तुम्हाला थोडीफार विश्रांती मिळायलाच हवी. इकडे या बरं, मी तुम्हाला तुमचे कपडे बदलायला मदत करतो. तुम्हाला दिसेलच की मी ते करू शकतो किंवा तुम्हाला समोरच्या खोलीत जायचे असेल तर तुम्ही माझ्या बिछान्यावर अंमळ पडू शकता. जरा बरं वाटेल तुम्हाला.”
जॅार्ज त्याच्या बाबांना अगदी खेटूनच उभा होता. बाबांनी त्यांचे अस्ताव्यस्त झालेल्या पांढऱ्या केसांचे डोके स्वत:च्या छातीवर झुकवले होते.
“जॅार्ज!“ काहीही हालचाल न करता बाबांनी हळूच आवाज दिला. जॅार्ज ताबडतोब त्याच्या बाबांशेजारी गुडघ्यांवर बसला. त्याच्या लक्षात आलं की बाबांच्या थकलेल्या चेहऱ्यावरच्या त्यांच्या डोळ्यांच्या बाहुल्या कोपऱ्यात जास्तच रुंदावल्या असून त्याच्यावर लक्ष केंद्रित करून आहेत.
“पीटर्सबर्गमध्ये तुला कोणीही मित्र नाही. तू नेहमीच विनोद करणारा गमत्या आहेस आणि याबाबतीत तू मलाही सोडले नाहीस. या पार्श्वभूमीवर तुला तिथे मित्र कसा असेल ? तुला काय वाटतं,माझा यावर विश्वास बसेल? अशक्यप्राय गोष्ट आहे ती!”
---
तळटीप:
*पीटर्सबर्ग: सेंट पीटर्सबर्ग हे रशियातील एक शहर
(भाषांतर: आस्मिन आ. खान)
Übersetzung: Asmeen Khan
Vorgelesen von: Sanket Deshpande
(उतारा)
सूर्यप्रकाशात न्हाऊन निघालेल्या व मध्यान्हीकडे झुकलेल्या या प्रहरी आपल्या वडिलांची खोली इतकी अंधारलेली बघून जॅार्ज स्तंभित झाला.अरूंद पटांगणाच्या पलीकडील बाजूस झेपावलेली ती त्या उंच भिंतीची सावली होती तर ! देवाघरी धन्य पावलेल्या आईच्या विविध स्मृतीचिन्हांनी सुशोभित केलेल्या खिडकीजवळ वडील एका कोपऱ्यात बसले होते आणि ते डोळ्यांसमोर वर्तमानपत्र उभे धरून एका बाजूने वाचत होते. असे करून डोळ्यांच्या कोणत्यातरी दृष्टिदोषाची भरपाई करण्याचा ते प्रयत्न करत होते. टेबलावर उरलेला नाश्ता तसाच होता. त्यातले फारसे काही खाल्लेले दिसत नव्हते.
“अरे जॅार्ज!”, वडील बोलत बोलत थेट त्याला भेटायला पुढे सरसावले.त्यांचा तो बोजड नाईट गाऊन चालताना उघडा पडत होता, त्याची टोकं त्याभोवती फडफडत होती -
“माझे बाबा कसे अजूनही धिप्पाड आहेत!”, जॅार्जच्या मनात विचार आला. ”इथला अंधार अगदी असह्य होतोय,” जॅार्ज म्हणाला.
“हो ना! अंधार कधीचा झाला आहे.” वडिलांनी उत्तर दिले.
“तुम्ही खिडकी पण बंद केली की काय?”
“मी सगळ्यात आधी तेच करतो.”
“बाहेर खरंच अगदी उबदार आहे.”, आपल्या आधीच्या वक्तव्याला जोडून जॅार्जने आपले संभाषण चालू ठेवले आणि तो खाली बसला.
वडिलांनी नाश्त्याची भांडी साफ करून एका खोकड्यावर ठेवली. आपल्या वयोवृध्द बाबांच्या पूर्णत: अनियंत्रित हालचाली टिपत जॅार्ज म्हणाला, ”मला खरं तर तुम्हाला फक्त हेच सांगायचं होतं की मी माझ्या साखरपुड्याविषयी आता पीटर्सबर्गला कळवलं आहे.” त्याने खिशातून पत्र जरासं बाहेर काढलं आणि नंतर ते पुन्हा आत सरकवलं.
“पीटर्सबर्गला?”, वडिलांनी विचारले.
“माझ्या मित्राला, हो”, स्पष्टीकरण देत जॅार्ज वडिलांच्या डोळ्यांतील भाव शोधू लागला.
— “व्यवसायातील त्यांचे वागणे अगदी वेगळे असते,“ जॅार्जने विचार केला,”इथे ते कसे छातीवर हाताची घडी घालून अगदी आरामात एैसपैस बसतात!“ --
“हो, तुझ्या मित्राला का!”, वडील उंच आवाजात म्हणाले.
“तुम्हाला माहीत आहे बाबा, सुरूवातीपासूनच मला माझा साखरपुडा त्याच्यापासून लपवून ठेवायचा होता,फक्त काळजीखातर, बाकी दुसरे कोणतेही कारण नाही. तुम्हाला तर चांगलंच माहीत आहे की तो किती अवघड वल्ली आहे ते !मी स्वत:लाच सांगितले की कदाचित दुसरीकडून त्याला माझ्या साखरपुड्याविषयी समजेल,अर्थात ते सुध्दा त्याच्या एकाकी जीवनशैलीत अगदी क्वचितच घडू शकते. — मी ते थांबवू शकणार नाही — पण स्वत: माझ्याकडून त्याला ते एकदाही समजणार नाही.”
“आणि आता तू पुन्हा तुझा विचार बदललेला आहेस तर!” वडिलांनी जॅार्जला प्रश्न करत ते मोठ्ठे वर्तमानपत्र खिडकीच्या चौकटीत ठेवले आणि त्या वर्तमानपत्रावर चष्मा ठेवून त्यांनी तो हातांनी झाकला.
“हो,त्याबाबतीत आता मी पुन:र्विचार केला आहे. मी स्वत:लाच समजावले की तो माझा चांगला जवळचा मित्र आहे तर माझ्या साखरपुड्याची आनंददायी घटना त्याच्याकरीता देखील भाग्यदायीच आहे आणि म्हणूनच त्याला ते कळू द्यायची टाळाटाळ नंतर मी केली नाही. पण पत्र पोस्ट करायच्या आधी मला तुम्हाला तसे सांगायचे होते.”
वडील आपले दंतहीन तोंडाचे बोळके पसरवत म्हणाले,” जॅार्ज, एकदा जरा ऐकलेस तर बरं होईल. तू या विषयावर माझ्याशी सल्लामसलत करण्यासाठी आला आहेस, ही बाब नि:शंकपणे वाखाणण्याजोगी असून तुला मोठेपणा देणारी आहे..पण मला काहीही माहीत नाही आणि जर तू मला आता पूर्ण सत्य सांगितले नाहीस तर ते काहीही माहीत नसण्यापेक्षाही वाईट आहे. मला इथे संबंध नसलेल्या भलत्याच गोष्टींना उजाळा द्यायचा नाही.आपल्या अनमोल अशा लाडक्या आईच्या मृत्यूच्या प्रसंगापासून काही अप्रिय घटना घडल्या आहेत. कदाचित आता त्यांच्याविषयी बोलण्याची वेळ आली आहे, किंबहुना आपला अंदाज आहे त्याहीपेक्षा लवकरच. व्यवसायातील बऱ्याच चांगल्या गोष्टी माझ्याकडून निसटतात,हे मी जाणून आहे, त्या खरं तर माझ्यापासून लपलेल्या नसतात - या क्षणी मी असाही दावा करत नाही की त्या माझ्या परोक्ष घडतात —. मी पुरेसा ताकदवान नाही, माझी क्षीण स्मरणशक्तीही आता किती तग धरणार आहे ! यापुढे मी सर्व गोष्टींकडे काळजीपूर्वक लक्षही देऊ शकणार नाही.
प्रथम, निसर्गाची प्रक्रिया आणि दुसरे म्हणजे सर्वांच्या माऊलीचे निधन, यामुळे मी तुमच्यापेक्षा जास्त खचून गेलो — पण आता आपण या परिस्थितीविषयी बोलतच आहोत म्हणून मी तुला विनवणी करतो जॅार्ज, मला या पत्राच्या बाबतीत निराश करू नकोस. ही क्षुल्लक गोष्ट आहे, ती श्वासाइतकी किमती नाही म्हणून मला फसवू नकोस. पीटर्सबर्गमध्ये तुला खरोखरच हा मित्र आहे?”
जॅार्ज खजील होऊन उभा राहीला.” माझे मित्र बाजूला राहू देत. हजार मित्र असले तरी ते माझ्या बाबांची जागा घेऊ शकणार नाहीत. मी काय विचार करतो, हे माहीत आहे का तुम्हाला बाबा ? तुम्ही स्वत:ची पुरेशी काळजी घेत नाही. पण वय कोणासाठी थांबत नाही, ते आपला हक्क बजावतेच. व्यवसायात मला तुमचे मार्गदर्शन मिळणे अगदी आवश्यक आहे आणि ही गोष्ट तुम्हाला चांगलीच परिचित आहे. पण व्यवसायामुळे तुमच्या तब्येतीवर वाईट परिणाम झाला तर मी उद्या तो कायमचा बंद करायला मागेपुढे पाहणार नाही. म्हणून असे चालणार नाही. आपल्याला तुमच्याकरिता अगदी एका वेगळ्या जीवनशैलीचे अवलंबन करणे आवश्यक आहे, पण अगदी आमूलाग्र वेगळी.
इथे अंधारात बसून राहता त्याऐवजी बैठकीच्या खोलीत तुम्हाला छानसा प्रकाश मिळाला असता. तुम्ही स्वत:ची व्यवस्थित ताकद वाढवायला हवी. पण तुम्ही न्याहारीसुध्दा नीट करत नाही. अन्न व्यवस्थित चावून खात नाही तर गिळल्यासारखे करता. तुम्ही बंद खिडकीपाशी बसून राहता. खरं तर खेळता वारा तुमच्यासाठी आरोग्यदायी आहे. ते काही नाही बाबा, मी जाऊन डॅाक्टरांना घेऊन येतो आणि आपण त्यांच्या सूचनांचे पालन करू. आपण खोल्यांची अदलाबदल करूया. तुम्ही समोरच्या खोलीत जा. माझ्यासाठी इथेच ठीक आहे. तुमच्याकरिता नाही काही बदल करायचा. सगळं काही तुमच्यासोबतच राहील. हे सगळं अंमलात आणायला अजून वेळ आहे. सध्यातरी तुम्ही बिछान्यातच पडून रहा. तुम्हाला थोडीफार विश्रांती मिळायलाच हवी. इकडे या बरं, मी तुम्हाला तुमचे कपडे बदलायला मदत करतो. तुम्हाला दिसेलच की मी ते करू शकतो किंवा तुम्हाला समोरच्या खोलीत जायचे असेल तर तुम्ही माझ्या बिछान्यावर अंमळ पडू शकता. जरा बरं वाटेल तुम्हाला.”
जॅार्ज त्याच्या बाबांना अगदी खेटूनच उभा होता. बाबांनी त्यांचे अस्ताव्यस्त झालेल्या पांढऱ्या केसांचे डोके स्वत:च्या छातीवर झुकवले होते.
“जॅार्ज!“ काहीही हालचाल न करता बाबांनी हळूच आवाज दिला. जॅार्ज ताबडतोब त्याच्या बाबांशेजारी गुडघ्यांवर बसला. त्याच्या लक्षात आलं की बाबांच्या थकलेल्या चेहऱ्यावरच्या त्यांच्या डोळ्यांच्या बाहुल्या कोपऱ्यात जास्तच रुंदावल्या असून त्याच्यावर लक्ष केंद्रित करून आहेत.
“पीटर्सबर्गमध्ये तुला कोणीही मित्र नाही. तू नेहमीच विनोद करणारा गमत्या आहेस आणि याबाबतीत तू मलाही सोडले नाहीस. या पार्श्वभूमीवर तुला तिथे मित्र कसा असेल ? तुला काय वाटतं,माझा यावर विश्वास बसेल? अशक्यप्राय गोष्ट आहे ती!”
---
तळटीप:
*पीटर्सबर्ग: सेंट पीटर्सबर्ग हे रशियातील एक शहर
(भाषांतर: आस्मिन आ. खान)
Vorgelesen von: Sanket Deshpande
විනිශ්චය
(උපුටා ගැනීමකි)
මේ හිරු බබලන උදෑසන පවා තම පියාගේ කාමරය කෙතරම් අඳුරුදැයි ජෝරජ් පුදුමයට පත් විය. පටු මිදුලෙන් ඔබ්බට නැඟුණු උස් තාප්පයෙන් සෙවනැල්ලක් වැටිණි. පියා තම සදාදර මවගේ විවිධ සිහිවටන වලින් සරසා ඇති මුල්ලක ජනේලය අසල වාඩි වී ඔහුගේ ඇස් ඉදිරිපිට ඇති පුවත්පත ඇස් කොණින් කියවමින් සිටියේ ඔහුගේ දර්ශනයේ යම් දුබලතාවයක් මඟහරවා ගැනීමට මෙනි. මේසය මත උදෑසන ආහාරය ඉතිරිව තිබූ අතර ඉන් වැඩි යමක් අනුභව නොකල වගක් පෙනෙන්ට තිබිණ.
“ආහ් ජෝර්ජ්!”
කියූ පියා විරුද්ධ දෙසට ඇවිද ගියේය. ඔහු ඇවිදින විට ඔහුගේ බරැති නිදන කබාය විවෘත වී කෙළවරින් ඔහු වටා සෙලවී ගියේය.
“තාත්තා තවමත් යෝධයෙක් වගේ” ජෝර්ජ් තනිව සිතුවේය.
“මෙතන දරාගන්න බැරි තරමටම කළුවරයි” ඔහු එවිට කීවේය.
“ඔව් කළුවරයි තමයි” ඔහුගේ පියා පිළිතුරු දුන්නේය.
“ඔයා ජනේලෙත් වැහුවද?”
“මම කැමති ඒ විදියට”
“එළියෙ හරිම රස්නෙයි” ජෝර්ජ් කලින් අදහසත් ප්රතිරාව නංවන සේ කීවේය.
ඔහුගේ පියා උදේ කෑම පිඟන් ඉවත් කර පෙට්ටියක් මත තැබුවේය.
“මට ඔයාට කියන්න ඕන වුණේ.” ජෝර්ජ් පැවසූයේ චලනයක් නතර වූ මහළු මිනිසාට අනුගත වෙමිනි.
“මම පීටර්ස්බර්ග් වලට මගේ විවාහ ගිවිස ගැනීම ගැන දැනුම් දුන්නා.”
ඔහු සාක්කුවෙන් ලියුම මඳක් එළියට ගෙන නැවතත් එය ආපසු වැටෙන්නට ඉඩ හැරියේය.
“පීටර්ස්බර්ග් වලට?” පියා ඇසුවේය.
“මගේ යාළුවට” ජෝර්ජ් තම පියාගේ දෑස් සොයමින් පැවසීය.
“ඔහු ව්යාපාර වලදී තනිකරම වෙනස්” ඔහු සිතුවේය. “දැන් මෙතැන හොදට වාඩි වෙලා අත්දෙක පපුව හරහට බැදගෙන ඉන්නවා වගේ”
“ඔව් ඔයාගේ යාලුවා” පියා අවධාරණයෙන් පැවසුවේය.
“ඔයා දන්නවනෙ තාත්තේ, මට මුලින්ම ඕන උනේ මගේ විවාහ ගිවිස ගැනීම එයාගෙන් රහසක්ව තියා ගන්න කියලා, හිතල බලල මිස වෙන හේතුවකට නෙමෙයි, එයා හරිම තේරුම් ගන්න අමාරු කෙනෙක් කියල ඔයා දන්නවනෙ. මටම තේරුණා එක අතකට මගේ විවාහ ගිවිස ගැනීම එයා වෙනත් කෙනෙක්ගෙන් දැනගනීවි කියලා, ඒත් එයාගෙ හුදෙකලා ජීවන රටාවේ හැටියට ඒක වෙන්න බැරි දෙයක්, මට ඒක නතර කරන්න බෑ, ඒත් එයා ඒක මගෙන් දැනගන්න බෑ.
“හරි, දැන් ඔයා ආයෙත් හිත වෙනස් කර ගත්තද? පියා ඇසුවේ විශාල පත්තරය ජනෙල් පඩිය මත තබමින් ඒ මත අතින් වසාගත් කන්නාඩිය තබමිනි.
“ඔව්, මම ආයෙත් පාරක් හිතල බැලුවා. මටම හිතුණා එයා මගේ හොදම යාළුවෙක් නම්, මගේ සතුටුදායක විවාහ ගිවිස ගැනීම එයාටත් සතුටක් වෙන බව. ඒක නිසා එයාට ඒක දැනුම් දෙන්න තවදුරටත් මම පසුබට වෙන්නෙ නැහැ. කොහොම උනත් ලියුම තැපැල් කරන්න කලින් මට ඔයාට ඒක දැනුම් දෙන්න ඕන උනා.”
“ජෝර්ජ්” පියා තම දත් නැති මුඛය පළල් කරමින් පැවසීය.
“මේ අහන්න! ඔයා මගේ ළඟට ආවෙ මේ කාරණය සම්බන්ධයෙන් උපදෙසක් ගන්න. නිසැකවම ඒක ඔයාට වටිනවා. ඒත් ඒ මුකුත් නෙමෙයි, දැන් මට සම්පූර්ණ ඇත්ත නොකිව්වොත්, ඒක මේ හැමදේකටම වඩා නරකයි. මෙතනට අයිති නැති දේවල් අවුස්සන්න මම කැමති නැහැ. අපේ ආදරණිය අම්මගේ මරණයෙන් පස්සේ යම් යම් අමිහිරි දේවල් සිදු වුණා. සමහර විට ඒවටත් වෙලාවක් ඒවි, සමහර විට අපි හිතනවටත් වඩා ඉක්මනටම. ව්යාපාර කටයුතු වලදි මට මඟ හැරෙන දේවල් ගොඩක් තියෙනවා. ඒත් ඒවා මට හංගන්න නරකයි. මට දැන් ඒ ගැන හිතන්නවත් ඕන නැහැ. ඒක මගෙන් හංගයි කියල මම හිතන්නවත් කැමති නැහැ. මම තවදුරටත් ශක්තිමත් නැහැ. මගේ මතකය දුර්වලයි. ගොඩක් දේවල් ගැන මට දැන් ලොකු තේරුමක් නැහැ. ඒකට මුල තමයි ලෝක ස්වභාවෙ, දෙවැනියට අපේ අම්මගෙ මරණය ඔයාට වඩා මට නරකට බලපෑව. මම ඉල්ලනවා ජෝර්ජ් ඒත් මේ කාරණාවෙදි, මේ ලියුම ගැන මාව රවට්ටන්න එපා. ඒක බොහොම සුළු දෙයක්. හුස්මක් තරමින් වත් නොවටිනා දෙයක්. ඒ නිසා මාව රවට්ටන්න එපා. ඔයාට ඇත්තටම පීටර්ස්බර්ග් වල එහෙම යාළුවෙක් ඉන්නවද?”
ජෝර්ජ් ලැජ්ජාවෙන් නැඟී සිටියේය.
“අපි දෙන්නා යාළුවො වෙමු. මට මගේ තාත්තව යාළුවො දාහකටවත් සමාන කරන්න බැහැ. ඔයා දන්නවද මම හිතන දේ? ඔයා, ඔයා ගැන සැලකිල්ලක් දක්වන්නේ නැහැ. නමුත් ඒ වයසට ඒ ඉඩ ලබා දෙන්න ඕන. මට මගේ ව්යාපාර වලදි ඔයාව අත්යාවශ්යයි. ඔයා ඒක හොඳින්ම දන්නවා. නමුත් ව්යාපාරය ඔයාගේ සෞඛ්යයට තර්ජනයක් නම් මම ඒක හෙටම නවත්තලා දානවා. ඒක හරියන්නේ නැහැ. අපි ඔයා වෙනුවෙන් වෙනස් ජීවන රටාවක් සොයා ගන්න ඕනි. හැබැයි මුල ඉඳලම. ඔයා මෙතන අඳුරෙ වාඩි වෙලා ඉන්නවා, අරෙහෙ විසිත්ත කාමරයේ හොඳ ආලෝකයක් තියෙනවා. ඔයා උදේ කෑම එක යන්තම් අත ගානවා විතරයි. හොඳට කාලා ශක්තිමත්ව ඉන්නේ නැතුව. ඔයා වාඩි වෙලා ඉන්නෙ වහපු ජනේලයක් ළඟ, නමුත් වාතාශ්රය ඔයාට හොද වෙයි. නෑ තාත්තෙ! මම දොස්තරව එක්කගෙන එන්නම්. අපි එයාගෙ උපදෙස් පිළිපදිමු. අපි කාමරේ වෙනස් කරමු. ඔයා ඉස්සරහ කාමරයට යන්න, මම මේ කාමරයට එන්නම්. ඔයාට කිසිම වෙනසක් වෙන එකක් නැහැ. සියලුම දේවල් ඔයත් එක්කම ගෙනේවි. ඒත් මේ හැම දේකටම කාලය ගත වේවි. දැන් පොඩි වෙලාවකට ඇඳෙන් හාන්සි වෙන්න. ඔයාට විවේකය අවශ්යයි. එන්න, මම ඔයාට අදුම් මාරු කරන්න උදව් කරන්නම්. ඔයාට තේරේවි, මට ඒක පුලුවනි කියලා. නැතිනම් ඔයාට මේ දැන්ම ඉස්සරහ කාමරයට යන්න ඕනි නම්, දැනට මගේ ඇඳෙන් හාන්සි වෙන්න. ඇත්තටම ඒක තමයි හරිම දේ.”
පපුව මතට ඔහේ වැටෙන්නට හැරි අවුල් වූ සුදු හිසකෙස් සහිත හිසක් ඇති පියා අසලින් ජෝර්ජ් සිට ගත්තේය.
“ජෝර්ජ්” පියා නොසෙල්වී පහත් හඬිින් කීවේය.
ජෝර්ජ් එසැණින් පියා අසල දණින් වැටුණේය. පියාගේ විඩාපත් මුහුණේ කලු ඉංගිරියාව විසල්ව, තමා වෙත අවධානය යොමු කර ඇති බව ඔහු ඇස් කොණින් දුටුවේය.
“ඔයාට පීටර්සිබර්ග් වල යාලුවෙක් නැහැ. ඔයා නිතරම විනෝදකාරයෙක් වෙලා හිටියෙ. අනික ඔයා මගෙන් කිසිම දෙයක් හංගලා නැහැ. ඉතින් කොහොමද ඔයාට එක පාරටම එහේ යාලුවෙක් ඉන්නෙ? මට නම් ඒක කොහොමවත් විශ්වාස කරන්න බැහැ.”
(පරිවර්තනය: සඳුනි ලියනගේ)
Übersetzung: Sanduni Liyanage
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
(උපුටා ගැනීමකි)
මේ හිරු බබලන උදෑසන පවා තම පියාගේ කාමරය කෙතරම් අඳුරුදැයි ජෝරජ් පුදුමයට පත් විය. පටු මිදුලෙන් ඔබ්බට නැඟුණු උස් තාප්පයෙන් සෙවනැල්ලක් වැටිණි. පියා තම සදාදර මවගේ විවිධ සිහිවටන වලින් සරසා ඇති මුල්ලක ජනේලය අසල වාඩි වී ඔහුගේ ඇස් ඉදිරිපිට ඇති පුවත්පත ඇස් කොණින් කියවමින් සිටියේ ඔහුගේ දර්ශනයේ යම් දුබලතාවයක් මඟහරවා ගැනීමට මෙනි. මේසය මත උදෑසන ආහාරය ඉතිරිව තිබූ අතර ඉන් වැඩි යමක් අනුභව නොකල වගක් පෙනෙන්ට තිබිණ.
“ආහ් ජෝර්ජ්!”
කියූ පියා විරුද්ධ දෙසට ඇවිද ගියේය. ඔහු ඇවිදින විට ඔහුගේ බරැති නිදන කබාය විවෘත වී කෙළවරින් ඔහු වටා සෙලවී ගියේය.
“තාත්තා තවමත් යෝධයෙක් වගේ” ජෝර්ජ් තනිව සිතුවේය.
“මෙතන දරාගන්න බැරි තරමටම කළුවරයි” ඔහු එවිට කීවේය.
“ඔව් කළුවරයි තමයි” ඔහුගේ පියා පිළිතුරු දුන්නේය.
“ඔයා ජනේලෙත් වැහුවද?”
“මම කැමති ඒ විදියට”
“එළියෙ හරිම රස්නෙයි” ජෝර්ජ් කලින් අදහසත් ප්රතිරාව නංවන සේ කීවේය.
ඔහුගේ පියා උදේ කෑම පිඟන් ඉවත් කර පෙට්ටියක් මත තැබුවේය.
“මට ඔයාට කියන්න ඕන වුණේ.” ජෝර්ජ් පැවසූයේ චලනයක් නතර වූ මහළු මිනිසාට අනුගත වෙමිනි.
“මම පීටර්ස්බර්ග් වලට මගේ විවාහ ගිවිස ගැනීම ගැන දැනුම් දුන්නා.”
ඔහු සාක්කුවෙන් ලියුම මඳක් එළියට ගෙන නැවතත් එය ආපසු වැටෙන්නට ඉඩ හැරියේය.
“පීටර්ස්බර්ග් වලට?” පියා ඇසුවේය.
“මගේ යාළුවට” ජෝර්ජ් තම පියාගේ දෑස් සොයමින් පැවසීය.
“ඔහු ව්යාපාර වලදී තනිකරම වෙනස්” ඔහු සිතුවේය. “දැන් මෙතැන හොදට වාඩි වෙලා අත්දෙක පපුව හරහට බැදගෙන ඉන්නවා වගේ”
“ඔව් ඔයාගේ යාලුවා” පියා අවධාරණයෙන් පැවසුවේය.
“ඔයා දන්නවනෙ තාත්තේ, මට මුලින්ම ඕන උනේ මගේ විවාහ ගිවිස ගැනීම එයාගෙන් රහසක්ව තියා ගන්න කියලා, හිතල බලල මිස වෙන හේතුවකට නෙමෙයි, එයා හරිම තේරුම් ගන්න අමාරු කෙනෙක් කියල ඔයා දන්නවනෙ. මටම තේරුණා එක අතකට මගේ විවාහ ගිවිස ගැනීම එයා වෙනත් කෙනෙක්ගෙන් දැනගනීවි කියලා, ඒත් එයාගෙ හුදෙකලා ජීවන රටාවේ හැටියට ඒක වෙන්න බැරි දෙයක්, මට ඒක නතර කරන්න බෑ, ඒත් එයා ඒක මගෙන් දැනගන්න බෑ.
“හරි, දැන් ඔයා ආයෙත් හිත වෙනස් කර ගත්තද? පියා ඇසුවේ විශාල පත්තරය ජනෙල් පඩිය මත තබමින් ඒ මත අතින් වසාගත් කන්නාඩිය තබමිනි.
“ඔව්, මම ආයෙත් පාරක් හිතල බැලුවා. මටම හිතුණා එයා මගේ හොදම යාළුවෙක් නම්, මගේ සතුටුදායක විවාහ ගිවිස ගැනීම එයාටත් සතුටක් වෙන බව. ඒක නිසා එයාට ඒක දැනුම් දෙන්න තවදුරටත් මම පසුබට වෙන්නෙ නැහැ. කොහොම උනත් ලියුම තැපැල් කරන්න කලින් මට ඔයාට ඒක දැනුම් දෙන්න ඕන උනා.”
“ජෝර්ජ්” පියා තම දත් නැති මුඛය පළල් කරමින් පැවසීය.
“මේ අහන්න! ඔයා මගේ ළඟට ආවෙ මේ කාරණය සම්බන්ධයෙන් උපදෙසක් ගන්න. නිසැකවම ඒක ඔයාට වටිනවා. ඒත් ඒ මුකුත් නෙමෙයි, දැන් මට සම්පූර්ණ ඇත්ත නොකිව්වොත්, ඒක මේ හැමදේකටම වඩා නරකයි. මෙතනට අයිති නැති දේවල් අවුස්සන්න මම කැමති නැහැ. අපේ ආදරණිය අම්මගේ මරණයෙන් පස්සේ යම් යම් අමිහිරි දේවල් සිදු වුණා. සමහර විට ඒවටත් වෙලාවක් ඒවි, සමහර විට අපි හිතනවටත් වඩා ඉක්මනටම. ව්යාපාර කටයුතු වලදි මට මඟ හැරෙන දේවල් ගොඩක් තියෙනවා. ඒත් ඒවා මට හංගන්න නරකයි. මට දැන් ඒ ගැන හිතන්නවත් ඕන නැහැ. ඒක මගෙන් හංගයි කියල මම හිතන්නවත් කැමති නැහැ. මම තවදුරටත් ශක්තිමත් නැහැ. මගේ මතකය දුර්වලයි. ගොඩක් දේවල් ගැන මට දැන් ලොකු තේරුමක් නැහැ. ඒකට මුල තමයි ලෝක ස්වභාවෙ, දෙවැනියට අපේ අම්මගෙ මරණය ඔයාට වඩා මට නරකට බලපෑව. මම ඉල්ලනවා ජෝර්ජ් ඒත් මේ කාරණාවෙදි, මේ ලියුම ගැන මාව රවට්ටන්න එපා. ඒක බොහොම සුළු දෙයක්. හුස්මක් තරමින් වත් නොවටිනා දෙයක්. ඒ නිසා මාව රවට්ටන්න එපා. ඔයාට ඇත්තටම පීටර්ස්බර්ග් වල එහෙම යාළුවෙක් ඉන්නවද?”
ජෝර්ජ් ලැජ්ජාවෙන් නැඟී සිටියේය.
“අපි දෙන්නා යාළුවො වෙමු. මට මගේ තාත්තව යාළුවො දාහකටවත් සමාන කරන්න බැහැ. ඔයා දන්නවද මම හිතන දේ? ඔයා, ඔයා ගැන සැලකිල්ලක් දක්වන්නේ නැහැ. නමුත් ඒ වයසට ඒ ඉඩ ලබා දෙන්න ඕන. මට මගේ ව්යාපාර වලදි ඔයාව අත්යාවශ්යයි. ඔයා ඒක හොඳින්ම දන්නවා. නමුත් ව්යාපාරය ඔයාගේ සෞඛ්යයට තර්ජනයක් නම් මම ඒක හෙටම නවත්තලා දානවා. ඒක හරියන්නේ නැහැ. අපි ඔයා වෙනුවෙන් වෙනස් ජීවන රටාවක් සොයා ගන්න ඕනි. හැබැයි මුල ඉඳලම. ඔයා මෙතන අඳුරෙ වාඩි වෙලා ඉන්නවා, අරෙහෙ විසිත්ත කාමරයේ හොඳ ආලෝකයක් තියෙනවා. ඔයා උදේ කෑම එක යන්තම් අත ගානවා විතරයි. හොඳට කාලා ශක්තිමත්ව ඉන්නේ නැතුව. ඔයා වාඩි වෙලා ඉන්නෙ වහපු ජනේලයක් ළඟ, නමුත් වාතාශ්රය ඔයාට හොද වෙයි. නෑ තාත්තෙ! මම දොස්තරව එක්කගෙන එන්නම්. අපි එයාගෙ උපදෙස් පිළිපදිමු. අපි කාමරේ වෙනස් කරමු. ඔයා ඉස්සරහ කාමරයට යන්න, මම මේ කාමරයට එන්නම්. ඔයාට කිසිම වෙනසක් වෙන එකක් නැහැ. සියලුම දේවල් ඔයත් එක්කම ගෙනේවි. ඒත් මේ හැම දේකටම කාලය ගත වේවි. දැන් පොඩි වෙලාවකට ඇඳෙන් හාන්සි වෙන්න. ඔයාට විවේකය අවශ්යයි. එන්න, මම ඔයාට අදුම් මාරු කරන්න උදව් කරන්නම්. ඔයාට තේරේවි, මට ඒක පුලුවනි කියලා. නැතිනම් ඔයාට මේ දැන්ම ඉස්සරහ කාමරයට යන්න ඕනි නම්, දැනට මගේ ඇඳෙන් හාන්සි වෙන්න. ඇත්තටම ඒක තමයි හරිම දේ.”
පපුව මතට ඔහේ වැටෙන්නට හැරි අවුල් වූ සුදු හිසකෙස් සහිත හිසක් ඇති පියා අසලින් ජෝර්ජ් සිට ගත්තේය.
“ජෝර්ජ්” පියා නොසෙල්වී පහත් හඬිින් කීවේය.
ජෝර්ජ් එසැණින් පියා අසල දණින් වැටුණේය. පියාගේ විඩාපත් මුහුණේ කලු ඉංගිරියාව විසල්ව, තමා වෙත අවධානය යොමු කර ඇති බව ඔහු ඇස් කොණින් දුටුවේය.
“ඔයාට පීටර්සිබර්ග් වල යාලුවෙක් නැහැ. ඔයා නිතරම විනෝදකාරයෙක් වෙලා හිටියෙ. අනික ඔයා මගෙන් කිසිම දෙයක් හංගලා නැහැ. ඉතින් කොහොමද ඔයාට එක පාරටම එහේ යාලුවෙක් ඉන්නෙ? මට නම් ඒක කොහොමවත් විශ්වාස කරන්න බැහැ.”
(පරිවර්තනය: සඳුනි ලියනගේ)
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
தீர்ப்பு
(ஒரு பகுதி)
தனது தந்தையின் அறை அந்த சூரிய ஒளி மிக்க காலையிலும் அவ்வளவு இருட்டாக இருப்பதை கண்டு ஜார்ஜ் ஆச்சரியமடைந்தான். அதற்கு காரணம் அந்த சிறிய முற்றத்தின் மறுபக்கம் இருந்த உயர்ந்த சுவற்றின் நிழல் அப்படியே அதன் மேல் விழுந்தது தான். ஜன்னலின் பக்கத்தில் அவன் தந்தை மறைந்த அவனது தாயின் நினைவுகளால் அலங்கரிக்கப்பட்ட ஒரு மூலையில் அமர்ந்து, செய்தித்தாளை வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். பார்வை மங்கியதால் அவர் செய்தித்தாளை எளிதாக படிப்பதற்கு பக்கவாட்டாகப் பிடித்துக் வாசித்துக்கொண்டிருந்தார். மேஜையின் மேல் காலை உணவு மீந்திருந்தது; அவர் அதிகம் சாப்பிட்டதாக தெரியவில்லை.
“ஆ, ஜார்ஜ்!” என்றவாரே அவன் தந்தை எழுந்து அவனை நோக்கி வந்தார். அவரது கனமான ட்ரெஸ்ஸிங் கவுனின் முன்பக்கம் திறந்து இரு பக்கமும் தொங்கின.
“என் தந்தை இன்னும் கூட பேராற்றல் வாய்ந்தவர் தான்” என்று ஜார்ஜ் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டான்.
“இங்கு மிகவும் இருட்டாக இருக்கிறது” என்றான் அவன்.
"ஆம், இருட்டாக இருக்கிறது" என்று தந்தையும் பதிலளித்தார்.
"நீங்கள் ஜன்னலை வேறு மூடி இருக்கிறீர்கள்."
“இப்படி இருப்பதே எனக்கு பிடித்திருக்கிறது.”
“வெளியில் மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது.” என்று முன்பு சொன்ன கருத்தையே மீண்டும் சொல்வதைப் போல் சொல்லிக் கொண்டு ஜார்ஜ் உட்கார்ந்தான்.
அவன் தந்தை காலை உணவிற்கு உபயோகித்த பாத்திரங்களை அகற்றி கப்போர்ட்டின் மேல் வைத்தார்.
முதியவரின் அசைவுகளை கவனக்குறைவாக பார்த்துக்கொண்டே “நான் உண்மையில் ஒரு விஷயம் சொல்ல வேண்டும்,"என்று ஜார்ஜ் தொடர்ந்தான்.
“என் நிச்சயதார்த்ததை பற்றி செய்ன்ட் பீட்டர்ஸ்பர்ககிற்கு தெரிவிக்க போகிறேன்.” என்று சொல்லிக்கொண்டே சட்டைப்பையிலிருந்த கடிதத்தை கொஞ்சம் வெளியே எடுத்து அதை மீண்டும் பையிகுள் வைத்தான்.
“பீட்டர்ஸ்பர்கிற்கா? ஏன்?” என தந்தைக் கேட்டார்.
“எனது நண்பனுக்கு!” என்று கூறிய ஜார்ஜ் தனது தந்தையின் பார்வையை சந்திக்க முயன்றான். "வியாபார விவகாரங்களில் முற்றிலும் வித்தியாசமான மனிதர் இவர், ஆனால் இங்கோ எப்படி தனது கைகளை மார்பின் குறுக்கக் கட்டிக்கொண்டு அமர்ந்திருக்கிறார்” என்று ஜார்ஜ் யோசித்தான்.
“ஓ, உனது நண்பனுக்கு”, என்று தந்தை வலியுறித்தி சொன்னார்.
“அப்பா, உங்களுக்கு தெரியும், முதலில் நான் அவனிடம் எனது நிச்சயதார்த்தத்தை பற்றி சொல்லவேண்டாம் என்று தான் நினைத்தேன். அவன் மீது உள்ள கரிசனத்தால் மட்டும் தான், வேறு எந்த காரணமும் இல்லை. உங்களுக்கே தெரியும் அவன் வித்தியாசமாணவன் என்று. அவன் வேறு யாரிடமிருந்தாவது எனது நிச்சயதார்த்தத்தை பற்றி அறிந்துகொள்ள வாய்ப்பு உண்டு, நான் அதை தடுக்க முடியாது, ஆனால், அவன் ஒரு தனிமையான வாழ்க்கை வாழ்வதால் அதற்கு சாத்தியம் இல்லை. அவன் இதைப்பற்றி என்னிடமிருந்து தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியமும்மில்லை என்று தான் முதலில் நினைத்தேன்.
“நீ இதைப்பற்றி இப்பொழுது உனது எண்ணத்தை மாற்றிவிட்டாயா?” என்று கேட்டுக் கொண்டே அவன் தந்தை செய்தித்தாளை ஜன்னலோரத்தில் வைத்து அதன்மேல் தன் மூக்குக் கண்ணாடியை கைகளால் மூடியபடி வைத்தார்.
“ஆமாம், நான் அதை பற்றி மீண்டும் யோசித்தேன். அவன் உண்மையான நண்பனாக இருந்தால், என் நிச்சயதார்த்தம் அவனை மகிழ்ச்சி அடைவிக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன். இனி இந்த செய்தியை அவனுக்கு நான் தெரிவிக்க தயங்கவில்லை. ஆனால் அவனுக்கு கடிதம் அனுப்பும் முன் அதை பற்றி ஒரு வார்த்தை உங்களிடம் சொல்ல விரும்பினேன்.”
அவன் தந்தை, “ஜார்ஜ்,” என்று தன் பொக்கை வாயை அகல திறந்து கூறினார்: “நான் சொல்வதை கேள்! இந்த விவகாரத்தில் என்னிடம் ஆலோசனை கேட்க வந்திருக்கிறாய், அதை நான் பாராட்டுகிறேன். ஆனால் நீ இப்போது முழு உண்மையையும் என்னிடம் சொல்லவில்லை என்றால் நீ என்னிடம் ஆலோசனை கேட்பதில் அர்த்தமில்லை. அவசியமில்லாத விஷயங்களை நான் கிளற விரும்பவில்லை. நம்மிடம் மிகுந்த அன்பு காட்டிய அம்மாவின் மரணத்திற்குப் பிறகு, சில விரும்பத்தகாத விஷயங்கள் நடந்துள்ளன. நாம் நினைத்ததை விட விரைவில் அவற்றை பற்றி பேச நேரம் வரலாம். வியாபாரம் சம்பந்தமான சில விஷயங்கள் எனது கவனத்திற்கு கொண்டு வரப்படுவதில்லை. ஒருவேளை அது என்னிடம் இருந்து மறைக்கப்படவில்லை — இந்த நேரத்தில் அது என்னிடமிருந்து மறைக்கப்பட்டதாக நான் சொல்லவில்லை — முன் போல் என்னிடம் போதுமான வலிமை இல்லை. இப்பொழுது எனக்கு அடிக்கடி ஞாபகமறதியும் உண்டு. என்னால் முன்பு போல் எல்லா விஷயங்களையும் பார்த்துக்கொள்ள முடியவில்லை. — ஒன்று, இது இயற்கையின் நியதி; மற்றும் இரண்டாவது, அம்மாவின் மறைவு உன்னைவிட என்னைத் தான் அதிகமாக பாதித்திருக்கிறது. ஆனால், ஜார்ஜ், நாம் இந்த கடிதத்தை பற்றி பேசுவதென்றால் என்னை ஏமாற்றாதே என்று கேட்டுக்கொள்கிறேன். இது ஒரு சின்ன விஷயம்தான், இந்த மதிப்புப்பெறாத விஷயத்திற்காக என்னை ஏமாற்றாதே. உண்மையிலேயே உனக்கு பீட்டர்ஸ்புர்கில் அப்படி ஒரு நண்பன் இருக்கிறானா?”
ஜார்ஜ் தர்மசங்கடத்துடன் எழுந்து நின்றான். “என் நண்பர்கள் இருக்கட்டும்! ஆயிரம் நண்பர்கள் கூட என் தந்தைக்கு சமம் ஆக முடியாது! உங்களுக்கு தெரியுமா நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்று? நீங்கள் உங்களை போதுமான கவனமெடுத்துக் கொள்வதில்லை. அது முதுமையின் விளைவு. வியாபாரத்தில் எனக்கு நீங்கள் இன்றியமையாதவர் – இதை நீங்களே நன்கு அறிவீர்கள் – எனினும் அவ்வியாபாரம் உங்கள் ஆரோக்கியத்தை பாதிப்பதாக இருந்தால், நான் நாளையே அதை என்றைக்குமாக நிறுத்தி விடுவேன். அது நடக்காது. அடிப்படையாக உங்கள் வாழ்க்கை முறையை நாம் முற்றிலும் மாற்றியாக வேண்டும்! வரவேற்பறையில் நல்ல வெளிச்சம் இருக்கும் போது நீங்கள் எப்பொழுதும் இந்த இருட்டு அறையில் அமர்ந்திருக்கிறீர்கள். நீங்கள் காலை உணவை வெறும் பெயருக்காக கொஞ்சம் சாப்பிட்டு உங்கள் பலத்தை பராமரிக்காமல் விட்டு விடுகிறீர்கள். காற்று உங்களுக்கு மிகவும் நல்லது ஆனால் நீங்கள் மூடிய ஜன்னலுக்கு அருகே உட்கார்ந்திருக்கிறீர்கள். அப்பா! நான் மருத்துவரை கூட்டிக்கொண்டு வருகிறேன். நாம் அவரது பரிந்துரைகளைப் பின்பற்றலாம். நமது படுக்கை அறைகளையும் மாற்றிக்கொள்ளலாம், நீங்கள் முன்புறம் உள்ள என் அறைக்கு செல்லுங்கள், நான் இந்த அறைக்கு வந்து விடுகிறேன். உங்களுக்கு இது பெரிய மாற்றமாக இருக்காது, உங்களுடைய எல்லா பொருட்களும் அந்த அறைக்கு மாற்றப்படும். அதற்கெல்லாம் போதுமான நேரம் இருக்கிறது. இப்பொழுது நீங்கள் சிறிது நேரம் படுத்துக் கொள்ள வேண்டும், உங்களுக்கு கட்டாயம் ஓய்வு தேவை. வாங்க, உங்களுக்கு ஆடைகளை மாற்ற நான் உதவுகிறேன். என்னால் முடியும் என்பதை புரிந்துக் கொள்வீர்கள். அல்லது நீங்கள் இப்பொழுதே முன் புறம் உள்ள அறைக்கு சென்று, தற்காலிகமாக அங்கு என் படுக்கையில் படுத்துக்கொள்கிறீர்களா? அதுவும் நல்லது தான்.
ஜார்ஜ் தனது தந்தையின் மிக அருகில் சென்று நின்றான். அவர் கலைந்த நரைமுடியுடன் மார்பில் குனிந்த தலையை தூக்காமல் தாழ்ந்த குரலில் “ஜார்ஜ்” என்றார்.
ஜார்ஜ் உடனே தந்தையின் அருகே மண்டியிட்டான்; அவரின் சோர்வடைந்த முகத்தில், மிகப்பெரிய கண்ணின் மணியின் ஓரத்தால் அவனையே உற்றுப் பார்ப்பதை அவன் கவனித்தான்.
“பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் உனக்கு நண்பன் யாரும் இல்லை. நீ எப்பொழுதுமே ஒரு கோமாளிதான், என்னிடம் கூட நீ உன்னை கட்டுப்படுத்தி கொள்வதில்லை. அப்படி இருக்கையில் எப்படி உனக்கு அங்கு ஒரு நண்பன் இருக்க முடியும்? என்னால் அதை நம்ப முடியவில்லை!"
(மொழிபெயர்ப்பு: கிருத்திகா கணேஷ்)
Übersetzung: Krithiga Ganesh
Vorgelesen von: Sabthika Mathanamohan
(ஒரு பகுதி)
தனது தந்தையின் அறை அந்த சூரிய ஒளி மிக்க காலையிலும் அவ்வளவு இருட்டாக இருப்பதை கண்டு ஜார்ஜ் ஆச்சரியமடைந்தான். அதற்கு காரணம் அந்த சிறிய முற்றத்தின் மறுபக்கம் இருந்த உயர்ந்த சுவற்றின் நிழல் அப்படியே அதன் மேல் விழுந்தது தான். ஜன்னலின் பக்கத்தில் அவன் தந்தை மறைந்த அவனது தாயின் நினைவுகளால் அலங்கரிக்கப்பட்ட ஒரு மூலையில் அமர்ந்து, செய்தித்தாளை வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். பார்வை மங்கியதால் அவர் செய்தித்தாளை எளிதாக படிப்பதற்கு பக்கவாட்டாகப் பிடித்துக் வாசித்துக்கொண்டிருந்தார். மேஜையின் மேல் காலை உணவு மீந்திருந்தது; அவர் அதிகம் சாப்பிட்டதாக தெரியவில்லை.
“ஆ, ஜார்ஜ்!” என்றவாரே அவன் தந்தை எழுந்து அவனை நோக்கி வந்தார். அவரது கனமான ட்ரெஸ்ஸிங் கவுனின் முன்பக்கம் திறந்து இரு பக்கமும் தொங்கின.
“என் தந்தை இன்னும் கூட பேராற்றல் வாய்ந்தவர் தான்” என்று ஜார்ஜ் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டான்.
“இங்கு மிகவும் இருட்டாக இருக்கிறது” என்றான் அவன்.
"ஆம், இருட்டாக இருக்கிறது" என்று தந்தையும் பதிலளித்தார்.
"நீங்கள் ஜன்னலை வேறு மூடி இருக்கிறீர்கள்."
“இப்படி இருப்பதே எனக்கு பிடித்திருக்கிறது.”
“வெளியில் மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது.” என்று முன்பு சொன்ன கருத்தையே மீண்டும் சொல்வதைப் போல் சொல்லிக் கொண்டு ஜார்ஜ் உட்கார்ந்தான்.
அவன் தந்தை காலை உணவிற்கு உபயோகித்த பாத்திரங்களை அகற்றி கப்போர்ட்டின் மேல் வைத்தார்.
முதியவரின் அசைவுகளை கவனக்குறைவாக பார்த்துக்கொண்டே “நான் உண்மையில் ஒரு விஷயம் சொல்ல வேண்டும்,"என்று ஜார்ஜ் தொடர்ந்தான்.
“என் நிச்சயதார்த்ததை பற்றி செய்ன்ட் பீட்டர்ஸ்பர்ககிற்கு தெரிவிக்க போகிறேன்.” என்று சொல்லிக்கொண்டே சட்டைப்பையிலிருந்த கடிதத்தை கொஞ்சம் வெளியே எடுத்து அதை மீண்டும் பையிகுள் வைத்தான்.
“பீட்டர்ஸ்பர்கிற்கா? ஏன்?” என தந்தைக் கேட்டார்.
“எனது நண்பனுக்கு!” என்று கூறிய ஜார்ஜ் தனது தந்தையின் பார்வையை சந்திக்க முயன்றான். "வியாபார விவகாரங்களில் முற்றிலும் வித்தியாசமான மனிதர் இவர், ஆனால் இங்கோ எப்படி தனது கைகளை மார்பின் குறுக்கக் கட்டிக்கொண்டு அமர்ந்திருக்கிறார்” என்று ஜார்ஜ் யோசித்தான்.
“ஓ, உனது நண்பனுக்கு”, என்று தந்தை வலியுறித்தி சொன்னார்.
“அப்பா, உங்களுக்கு தெரியும், முதலில் நான் அவனிடம் எனது நிச்சயதார்த்தத்தை பற்றி சொல்லவேண்டாம் என்று தான் நினைத்தேன். அவன் மீது உள்ள கரிசனத்தால் மட்டும் தான், வேறு எந்த காரணமும் இல்லை. உங்களுக்கே தெரியும் அவன் வித்தியாசமாணவன் என்று. அவன் வேறு யாரிடமிருந்தாவது எனது நிச்சயதார்த்தத்தை பற்றி அறிந்துகொள்ள வாய்ப்பு உண்டு, நான் அதை தடுக்க முடியாது, ஆனால், அவன் ஒரு தனிமையான வாழ்க்கை வாழ்வதால் அதற்கு சாத்தியம் இல்லை. அவன் இதைப்பற்றி என்னிடமிருந்து தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியமும்மில்லை என்று தான் முதலில் நினைத்தேன்.
“நீ இதைப்பற்றி இப்பொழுது உனது எண்ணத்தை மாற்றிவிட்டாயா?” என்று கேட்டுக் கொண்டே அவன் தந்தை செய்தித்தாளை ஜன்னலோரத்தில் வைத்து அதன்மேல் தன் மூக்குக் கண்ணாடியை கைகளால் மூடியபடி வைத்தார்.
“ஆமாம், நான் அதை பற்றி மீண்டும் யோசித்தேன். அவன் உண்மையான நண்பனாக இருந்தால், என் நிச்சயதார்த்தம் அவனை மகிழ்ச்சி அடைவிக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன். இனி இந்த செய்தியை அவனுக்கு நான் தெரிவிக்க தயங்கவில்லை. ஆனால் அவனுக்கு கடிதம் அனுப்பும் முன் அதை பற்றி ஒரு வார்த்தை உங்களிடம் சொல்ல விரும்பினேன்.”
அவன் தந்தை, “ஜார்ஜ்,” என்று தன் பொக்கை வாயை அகல திறந்து கூறினார்: “நான் சொல்வதை கேள்! இந்த விவகாரத்தில் என்னிடம் ஆலோசனை கேட்க வந்திருக்கிறாய், அதை நான் பாராட்டுகிறேன். ஆனால் நீ இப்போது முழு உண்மையையும் என்னிடம் சொல்லவில்லை என்றால் நீ என்னிடம் ஆலோசனை கேட்பதில் அர்த்தமில்லை. அவசியமில்லாத விஷயங்களை நான் கிளற விரும்பவில்லை. நம்மிடம் மிகுந்த அன்பு காட்டிய அம்மாவின் மரணத்திற்குப் பிறகு, சில விரும்பத்தகாத விஷயங்கள் நடந்துள்ளன. நாம் நினைத்ததை விட விரைவில் அவற்றை பற்றி பேச நேரம் வரலாம். வியாபாரம் சம்பந்தமான சில விஷயங்கள் எனது கவனத்திற்கு கொண்டு வரப்படுவதில்லை. ஒருவேளை அது என்னிடம் இருந்து மறைக்கப்படவில்லை — இந்த நேரத்தில் அது என்னிடமிருந்து மறைக்கப்பட்டதாக நான் சொல்லவில்லை — முன் போல் என்னிடம் போதுமான வலிமை இல்லை. இப்பொழுது எனக்கு அடிக்கடி ஞாபகமறதியும் உண்டு. என்னால் முன்பு போல் எல்லா விஷயங்களையும் பார்த்துக்கொள்ள முடியவில்லை. — ஒன்று, இது இயற்கையின் நியதி; மற்றும் இரண்டாவது, அம்மாவின் மறைவு உன்னைவிட என்னைத் தான் அதிகமாக பாதித்திருக்கிறது. ஆனால், ஜார்ஜ், நாம் இந்த கடிதத்தை பற்றி பேசுவதென்றால் என்னை ஏமாற்றாதே என்று கேட்டுக்கொள்கிறேன். இது ஒரு சின்ன விஷயம்தான், இந்த மதிப்புப்பெறாத விஷயத்திற்காக என்னை ஏமாற்றாதே. உண்மையிலேயே உனக்கு பீட்டர்ஸ்புர்கில் அப்படி ஒரு நண்பன் இருக்கிறானா?”
ஜார்ஜ் தர்மசங்கடத்துடன் எழுந்து நின்றான். “என் நண்பர்கள் இருக்கட்டும்! ஆயிரம் நண்பர்கள் கூட என் தந்தைக்கு சமம் ஆக முடியாது! உங்களுக்கு தெரியுமா நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்று? நீங்கள் உங்களை போதுமான கவனமெடுத்துக் கொள்வதில்லை. அது முதுமையின் விளைவு. வியாபாரத்தில் எனக்கு நீங்கள் இன்றியமையாதவர் – இதை நீங்களே நன்கு அறிவீர்கள் – எனினும் அவ்வியாபாரம் உங்கள் ஆரோக்கியத்தை பாதிப்பதாக இருந்தால், நான் நாளையே அதை என்றைக்குமாக நிறுத்தி விடுவேன். அது நடக்காது. அடிப்படையாக உங்கள் வாழ்க்கை முறையை நாம் முற்றிலும் மாற்றியாக வேண்டும்! வரவேற்பறையில் நல்ல வெளிச்சம் இருக்கும் போது நீங்கள் எப்பொழுதும் இந்த இருட்டு அறையில் அமர்ந்திருக்கிறீர்கள். நீங்கள் காலை உணவை வெறும் பெயருக்காக கொஞ்சம் சாப்பிட்டு உங்கள் பலத்தை பராமரிக்காமல் விட்டு விடுகிறீர்கள். காற்று உங்களுக்கு மிகவும் நல்லது ஆனால் நீங்கள் மூடிய ஜன்னலுக்கு அருகே உட்கார்ந்திருக்கிறீர்கள். அப்பா! நான் மருத்துவரை கூட்டிக்கொண்டு வருகிறேன். நாம் அவரது பரிந்துரைகளைப் பின்பற்றலாம். நமது படுக்கை அறைகளையும் மாற்றிக்கொள்ளலாம், நீங்கள் முன்புறம் உள்ள என் அறைக்கு செல்லுங்கள், நான் இந்த அறைக்கு வந்து விடுகிறேன். உங்களுக்கு இது பெரிய மாற்றமாக இருக்காது, உங்களுடைய எல்லா பொருட்களும் அந்த அறைக்கு மாற்றப்படும். அதற்கெல்லாம் போதுமான நேரம் இருக்கிறது. இப்பொழுது நீங்கள் சிறிது நேரம் படுத்துக் கொள்ள வேண்டும், உங்களுக்கு கட்டாயம் ஓய்வு தேவை. வாங்க, உங்களுக்கு ஆடைகளை மாற்ற நான் உதவுகிறேன். என்னால் முடியும் என்பதை புரிந்துக் கொள்வீர்கள். அல்லது நீங்கள் இப்பொழுதே முன் புறம் உள்ள அறைக்கு சென்று, தற்காலிகமாக அங்கு என் படுக்கையில் படுத்துக்கொள்கிறீர்களா? அதுவும் நல்லது தான்.
ஜார்ஜ் தனது தந்தையின் மிக அருகில் சென்று நின்றான். அவர் கலைந்த நரைமுடியுடன் மார்பில் குனிந்த தலையை தூக்காமல் தாழ்ந்த குரலில் “ஜார்ஜ்” என்றார்.
ஜார்ஜ் உடனே தந்தையின் அருகே மண்டியிட்டான்; அவரின் சோர்வடைந்த முகத்தில், மிகப்பெரிய கண்ணின் மணியின் ஓரத்தால் அவனையே உற்றுப் பார்ப்பதை அவன் கவனித்தான்.
“பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் உனக்கு நண்பன் யாரும் இல்லை. நீ எப்பொழுதுமே ஒரு கோமாளிதான், என்னிடம் கூட நீ உன்னை கட்டுப்படுத்தி கொள்வதில்லை. அப்படி இருக்கையில் எப்படி உனக்கு அங்கு ஒரு நண்பன் இருக்க முடியும்? என்னால் அதை நம்ப முடியவில்லை!"
(மொழிபெயர்ப்பு: கிருத்திகா கணேஷ்)
Vorgelesen von: Sabthika Mathanamohan
فیصلہ
(ایک انتخاب)
جارج اس بات پر حیران کن تھا کہ اس دھوپ بھری صبح میں بھی اسکے والد کے کمرے میں اندھیرا کیسے ہے۔ صحن کی دوسری طرف کھڑی اونچی دیوار کچھ اسی طرح ہی سایہ ڈال رہی تھی۔والد صاحب کھڑکی کے پاس ایک کونے میں، جسے والدہ محترمہ کے مختلف یادگاروں سے مزین کیا گیا تھا، بیٹھے ہوئے تھے اور اخبار کو اپنی آنکھوں کے بہت نزدیک لاکر پڑھ رہے تھے، تاکہ انکی آنکھوں کی کمزوری کی بھرپائی ہو سکے۔ میز پر بچا ہوا ناشتا پڑا تھا، اور ایسا لگ رہا تھا کہ اس میں سے بہت کم کھایا گیا ہے۔
آه جارج!" والد صاحب نے کہا اور فوراً اسکی طرف بڑھے۔"
انکا بھاری گاوَن چلنے میں کھل گیا اور اسکے سرے لہرانےلگے۔
میرے والد ابھی بھی ایک دیو قامت انسان ہیں!" جارج نے دل میں سوچا۔"
"پھر اسنے کہا، "بہت زیاده اندھیرا ہے یہاں
ہاں،اندھیرا تو ہے۔“ اسکے والد نے جواب دیا۔"
"آپ نے کھڑکی بھی بند کردی؟"
“ہاں، مجھے ایسے ہی پسند ہے۔"
باہر واقعی بہت گرمی ہے۔" جارج نے کہا، اور اپنی بات کو پورا کرتے کرتے بیٹھ گیا۔"
والد صاحب نے ناشتے کے برتن سمیٹے اور ان ہیں ایک ڈبے پر رکھ دیا۔ “میں صرف آپکو بتانا چاہتا تھا کہ،" جارج نے اس ضعیف آدمی کے ہلنے ڈلنے کے ختم ہونے سے پہلے ہی اپنی بات کو آگے بڑھاتے ہوئے کہا، "میں نے پیٹرس برگ میں اپنے دوست کو اپنی منگنی کی اطلاع دی ہے۔" ۔اسنے اپنی بیگ سے خط کو تھوڑا سا نکالا اور اسے واپس بیگ میں گرنے دیا۔
پیٹرس برگ میں؟" والد صاحب نے پوچھا۔"
اپنے دوست سے۔" جارج نے کہا اور والد کی آنکھوں میں دیکھا۔"
جب وه کام پر ہوتے ہیں تو کتنا الگ دکھتے ہیں۔" اس نے سوچا۔"
"اب یہاں دیکئے کیسے بازو سینے! پر باندھے ہوئے بیٹھے ہیں۔"
ہاں۔ تمہارا دوست۔" والد صاحب نے زور دیتے ہوئے کہا۔"
جارج نے کہا، “والد صاحب آپکو معلوم ہے کہ پہلے میں اس سے اپنی منگنی چھپانا چاہتا تھا۔بس میرے ذہن سے نکل گیا تھا، کوئی اور وجہ نہیں تھی۔ آپکو معلوم ہے وه کیسا آدمی ہے، اسے سنبھالنا تھوڑا مشکل ہے۔ میں نے سوچا، اس سے کچھ بھی چھپانا ممکن نہیں ،وه میری منگنی کے بارے میں لڑکی والوں کی طرف سے بھی معلوم کر لیتا، حالانکہ اسکی تنہا زندگی میں شائد ہی اس بات کا امکان ہو۔لیکن یہ بات اسے مجھ سے نہیں معلوم چلنی چاہئیے تھی"۔
"اور پھر تم نے اپنا اراده بدل لیا؟"
والد صاحب نے بڑے اخبار کو کھڑکی پررکھ دیا، اوروه چشما جسے اپنے ہاتھ سے ڈھانپے ہوئے تھے،اسے اخبار پر رکھ دیا۔
جارج نے کہا، "جی، اب میں نے دوباره اس پر غور کیا۔ اگر وه میرا اچھا دوست ہے تومیری منگنی کی خوشی میں اسکی خوشی بھی شامل ہوگی، میں نے اپنے آپ سے کہا۔ اور اسلئے اسے میں اس بارے میں اطلاع دینے میں مزید ہچکچاہٹ نہیں محسوس کرتا۔ تاہم، خط پوسٹ کرنے سے پہلے میں یہ بات آپکو بتانا چاہتا تھا"۔
“!جارج"
والد صاحب نے بنا دانت کے منہ کو بچکاتے ہوئے کہا، ”سنو، تم میرے پاس اس معاملے میں مشوره کرنے آئے ہو ایسا کرنے سے تمہاری بلاشبہ عزت افزائی ہوگی لیکن واعقی یہ کوئی بڑی بات نہیں ، اگر تم مجھ سے ابھی بھی پورا سچ چھپا رہے ہو، تو یہ کافی گھٹیا بات ہے ۔ میں ان چیزوں کو نہیں چھیڑنا چاہتا جنکا اس مسئلے سے کوئی مطلب نہیں ۔ تمہاری پیاری والده کی وفات کے بعد سے کچھ ناخوشگوارواقعات رونما ہوئے۔ شائد ایک دن ان کے ذکر کا وقت بھی آئے اور شائد ہمارے امّید سے پہلے ہی آ جائے۔ کاروبار میں بہت ساری چیزیں ہیں جو میرے ذہن سے نکل جاتی ہیں ، شاید وه باتیں مجھ سے پوشیده نہیں رکھی جاتی، اب میں قبولونے کو تیار نہیں کہ یہ مجھ سے پوشیده رکھی جاتی ہیں، میری تاقت بھی میرا ساتھ چھوڑ رہی ہے، میری یادداشت کمزور ہو رہی ہے، میں اب بہت سی چیزوں پر نظر نہیں رکھ پاتا ہوں۔ ویسے تو یہ قدرت کا نظام ہے اور تمہاری والده کی موت نے مجھے تم سے زیاده تباه کیا ہے لیکن چونکہ ہم اس خط پر بات کر ہی رہے ہیں ، تو میں تم سے التجا کرتا ہوں جارج، مجھے دھوکہ مت دو۔ اس چھوٹی سی معمولی بات کے لیے جسکی کوئی قیمت نہیں تمہاری سانسوں کے برابر تو نہیں، لہٰذا مجھے دھوکہ مت دو۔ کیا واقعی تمہارا یہ دوست پیٹرسبرگ میں رہتا ہے"؟
جارج شرمنده کھڑا تھا۔ ”بھاڑ میں جایئں میرے دوست بھول جایئے انہیں۔ ہزاروں دوست بھی آپکی جگہ نہیں لے سکتے۔ پتہ ہے آپکو، مجھے کیا لگتا ہے؟ آپ اپنا خیال نہیں رکھتے ۔ بڑھتی عمرکی اپنی ضروریات ہیں۔ کاروبار میں میرے لیے آپکی جگہ کوئی نہیں لے سکتا۔ یہ آپ اچھی طرح جانتے ہیں لیکن اگر کاروبار سے اپ کی صحت کو خطره ہے تو میں کل سے اسے ہمیشہ کے لیے بند کر دوں گا۔ ایسے نہیں چلیگا۔ ہمیں آپ کے لیے زندگی کا مختلف طریقہ متعارف کروانا ہے ، وه بھی مکمل طور پر۔ آپ یہاں اندھیرے میں بیٹھے ہیں مگر کمرے میں اچھی روشنی ہو سکتی ہے۔ خود کو مضبوط بنانے کے بجائے ناشتے میں آپ بس نام بھر کھاتے ہیں۔ آپ کھڑکی بند کر کے بیٹھے ہیں جبکہ آپکو تازه ہوا چاہیے۔ نہیں والد صاحب! میں ڈاکٹر کو لے آؤں گا اور ہم ان کی ہدایت پر عمل کریں گے۔ ہم کمرے بدل لیں گے، آپ سامنے والے کمرے میں چلے جائیں گے اور میں یہاں آ جاؤں گا۔ آپ کے لیے کوئی تبدیلی نہیں ہوگی۔ آپ کے ساتھ ساری چیزیں بھی وہاں چلی جائیں گی۔ لیکن یہ سب ہونے میں ابھی وقت لگیگا۔ آپکو آرام کرنے کی ضرورت ہے۔ میں آپکو بستر پر لے چلتا ہوں۔ آئیے، میں اپ کے کپڑے اتارنے میں مدد کرتا ہوں، دیکھیے میں یہ کر سکتا ہوں۔ یا اگر آپ سیدھے سامنے والے کمرے میں جانا چاہتے ہیں تو فی الحال آپ میرے بستر پر سو جائیے، یہی صحیح ہوگا"۔
جارج اپنے والد کے بالکل نزدیک کھڑا تھا، جنہوں نے جھبرے سفید بالوں سے ڈھکے ہوئے اپنے سر کو اس کے سینے پر ٹکا رکھا تھا۔
جارج" والد نے بنا ہلے خاموشی سے کہا۔"
جارج فوراً اپنے والد کے پاس گھٹنے ٹیک کر بیٹھ گیا، اس نے والد کے تھکے ہوئے چہرے کی انکھوں کے کونوں کی پتلیوں کو دیکھا جو معمول سے ذیاده بڑی تھی،وه پتلیاں اسی پرٹکی تھیں۔
والد نے کہا، "پیٹرسبرگ میں تمہارا کوئی دوست نہیں ہے۔تم ہمیشہ کے مسخرے دغاباز تھے اور تم مجھ سے بھی دغابازی کرنے سے باز نہ آئے۔ وہاں پر تمہارا کوئی دوست کیسے ہو سکتا ہے! مجھے اس پر ذرا بھی یقین نہیں ہو رہا"۔
(مترجم: محمد عزیر)
(ایک انتخاب)
جارج اس بات پر حیران کن تھا کہ اس دھوپ بھری صبح میں بھی اسکے والد کے کمرے میں اندھیرا کیسے ہے۔ صحن کی دوسری طرف کھڑی اونچی دیوار کچھ اسی طرح ہی سایہ ڈال رہی تھی۔والد صاحب کھڑکی کے پاس ایک کونے میں، جسے والدہ محترمہ کے مختلف یادگاروں سے مزین کیا گیا تھا، بیٹھے ہوئے تھے اور اخبار کو اپنی آنکھوں کے بہت نزدیک لاکر پڑھ رہے تھے، تاکہ انکی آنکھوں کی کمزوری کی بھرپائی ہو سکے۔ میز پر بچا ہوا ناشتا پڑا تھا، اور ایسا لگ رہا تھا کہ اس میں سے بہت کم کھایا گیا ہے۔
آه جارج!" والد صاحب نے کہا اور فوراً اسکی طرف بڑھے۔"
انکا بھاری گاوَن چلنے میں کھل گیا اور اسکے سرے لہرانےلگے۔
میرے والد ابھی بھی ایک دیو قامت انسان ہیں!" جارج نے دل میں سوچا۔"
"پھر اسنے کہا، "بہت زیاده اندھیرا ہے یہاں
ہاں،اندھیرا تو ہے۔“ اسکے والد نے جواب دیا۔"
"آپ نے کھڑکی بھی بند کردی؟"
“ہاں، مجھے ایسے ہی پسند ہے۔"
باہر واقعی بہت گرمی ہے۔" جارج نے کہا، اور اپنی بات کو پورا کرتے کرتے بیٹھ گیا۔"
والد صاحب نے ناشتے کے برتن سمیٹے اور ان ہیں ایک ڈبے پر رکھ دیا۔ “میں صرف آپکو بتانا چاہتا تھا کہ،" جارج نے اس ضعیف آدمی کے ہلنے ڈلنے کے ختم ہونے سے پہلے ہی اپنی بات کو آگے بڑھاتے ہوئے کہا، "میں نے پیٹرس برگ میں اپنے دوست کو اپنی منگنی کی اطلاع دی ہے۔" ۔اسنے اپنی بیگ سے خط کو تھوڑا سا نکالا اور اسے واپس بیگ میں گرنے دیا۔
پیٹرس برگ میں؟" والد صاحب نے پوچھا۔"
اپنے دوست سے۔" جارج نے کہا اور والد کی آنکھوں میں دیکھا۔"
جب وه کام پر ہوتے ہیں تو کتنا الگ دکھتے ہیں۔" اس نے سوچا۔"
"اب یہاں دیکئے کیسے بازو سینے! پر باندھے ہوئے بیٹھے ہیں۔"
ہاں۔ تمہارا دوست۔" والد صاحب نے زور دیتے ہوئے کہا۔"
جارج نے کہا، “والد صاحب آپکو معلوم ہے کہ پہلے میں اس سے اپنی منگنی چھپانا چاہتا تھا۔بس میرے ذہن سے نکل گیا تھا، کوئی اور وجہ نہیں تھی۔ آپکو معلوم ہے وه کیسا آدمی ہے، اسے سنبھالنا تھوڑا مشکل ہے۔ میں نے سوچا، اس سے کچھ بھی چھپانا ممکن نہیں ،وه میری منگنی کے بارے میں لڑکی والوں کی طرف سے بھی معلوم کر لیتا، حالانکہ اسکی تنہا زندگی میں شائد ہی اس بات کا امکان ہو۔لیکن یہ بات اسے مجھ سے نہیں معلوم چلنی چاہئیے تھی"۔
"اور پھر تم نے اپنا اراده بدل لیا؟"
والد صاحب نے بڑے اخبار کو کھڑکی پررکھ دیا، اوروه چشما جسے اپنے ہاتھ سے ڈھانپے ہوئے تھے،اسے اخبار پر رکھ دیا۔
جارج نے کہا، "جی، اب میں نے دوباره اس پر غور کیا۔ اگر وه میرا اچھا دوست ہے تومیری منگنی کی خوشی میں اسکی خوشی بھی شامل ہوگی، میں نے اپنے آپ سے کہا۔ اور اسلئے اسے میں اس بارے میں اطلاع دینے میں مزید ہچکچاہٹ نہیں محسوس کرتا۔ تاہم، خط پوسٹ کرنے سے پہلے میں یہ بات آپکو بتانا چاہتا تھا"۔
“!جارج"
والد صاحب نے بنا دانت کے منہ کو بچکاتے ہوئے کہا، ”سنو، تم میرے پاس اس معاملے میں مشوره کرنے آئے ہو ایسا کرنے سے تمہاری بلاشبہ عزت افزائی ہوگی لیکن واعقی یہ کوئی بڑی بات نہیں ، اگر تم مجھ سے ابھی بھی پورا سچ چھپا رہے ہو، تو یہ کافی گھٹیا بات ہے ۔ میں ان چیزوں کو نہیں چھیڑنا چاہتا جنکا اس مسئلے سے کوئی مطلب نہیں ۔ تمہاری پیاری والده کی وفات کے بعد سے کچھ ناخوشگوارواقعات رونما ہوئے۔ شائد ایک دن ان کے ذکر کا وقت بھی آئے اور شائد ہمارے امّید سے پہلے ہی آ جائے۔ کاروبار میں بہت ساری چیزیں ہیں جو میرے ذہن سے نکل جاتی ہیں ، شاید وه باتیں مجھ سے پوشیده نہیں رکھی جاتی، اب میں قبولونے کو تیار نہیں کہ یہ مجھ سے پوشیده رکھی جاتی ہیں، میری تاقت بھی میرا ساتھ چھوڑ رہی ہے، میری یادداشت کمزور ہو رہی ہے، میں اب بہت سی چیزوں پر نظر نہیں رکھ پاتا ہوں۔ ویسے تو یہ قدرت کا نظام ہے اور تمہاری والده کی موت نے مجھے تم سے زیاده تباه کیا ہے لیکن چونکہ ہم اس خط پر بات کر ہی رہے ہیں ، تو میں تم سے التجا کرتا ہوں جارج، مجھے دھوکہ مت دو۔ اس چھوٹی سی معمولی بات کے لیے جسکی کوئی قیمت نہیں تمہاری سانسوں کے برابر تو نہیں، لہٰذا مجھے دھوکہ مت دو۔ کیا واقعی تمہارا یہ دوست پیٹرسبرگ میں رہتا ہے"؟
جارج شرمنده کھڑا تھا۔ ”بھاڑ میں جایئں میرے دوست بھول جایئے انہیں۔ ہزاروں دوست بھی آپکی جگہ نہیں لے سکتے۔ پتہ ہے آپکو، مجھے کیا لگتا ہے؟ آپ اپنا خیال نہیں رکھتے ۔ بڑھتی عمرکی اپنی ضروریات ہیں۔ کاروبار میں میرے لیے آپکی جگہ کوئی نہیں لے سکتا۔ یہ آپ اچھی طرح جانتے ہیں لیکن اگر کاروبار سے اپ کی صحت کو خطره ہے تو میں کل سے اسے ہمیشہ کے لیے بند کر دوں گا۔ ایسے نہیں چلیگا۔ ہمیں آپ کے لیے زندگی کا مختلف طریقہ متعارف کروانا ہے ، وه بھی مکمل طور پر۔ آپ یہاں اندھیرے میں بیٹھے ہیں مگر کمرے میں اچھی روشنی ہو سکتی ہے۔ خود کو مضبوط بنانے کے بجائے ناشتے میں آپ بس نام بھر کھاتے ہیں۔ آپ کھڑکی بند کر کے بیٹھے ہیں جبکہ آپکو تازه ہوا چاہیے۔ نہیں والد صاحب! میں ڈاکٹر کو لے آؤں گا اور ہم ان کی ہدایت پر عمل کریں گے۔ ہم کمرے بدل لیں گے، آپ سامنے والے کمرے میں چلے جائیں گے اور میں یہاں آ جاؤں گا۔ آپ کے لیے کوئی تبدیلی نہیں ہوگی۔ آپ کے ساتھ ساری چیزیں بھی وہاں چلی جائیں گی۔ لیکن یہ سب ہونے میں ابھی وقت لگیگا۔ آپکو آرام کرنے کی ضرورت ہے۔ میں آپکو بستر پر لے چلتا ہوں۔ آئیے، میں اپ کے کپڑے اتارنے میں مدد کرتا ہوں، دیکھیے میں یہ کر سکتا ہوں۔ یا اگر آپ سیدھے سامنے والے کمرے میں جانا چاہتے ہیں تو فی الحال آپ میرے بستر پر سو جائیے، یہی صحیح ہوگا"۔
جارج اپنے والد کے بالکل نزدیک کھڑا تھا، جنہوں نے جھبرے سفید بالوں سے ڈھکے ہوئے اپنے سر کو اس کے سینے پر ٹکا رکھا تھا۔
جارج" والد نے بنا ہلے خاموشی سے کہا۔"
جارج فوراً اپنے والد کے پاس گھٹنے ٹیک کر بیٹھ گیا، اس نے والد کے تھکے ہوئے چہرے کی انکھوں کے کونوں کی پتلیوں کو دیکھا جو معمول سے ذیاده بڑی تھی،وه پتلیاں اسی پرٹکی تھیں۔
والد نے کہا، "پیٹرسبرگ میں تمہارا کوئی دوست نہیں ہے۔تم ہمیشہ کے مسخرے دغاباز تھے اور تم مجھ سے بھی دغابازی کرنے سے باز نہ آئے۔ وہاں پر تمہارا کوئی دوست کیسے ہو سکتا ہے! مجھے اس پر ذرا بھی یقین نہیں ہو رہا"۔
(مترجم: محمد عزیر)
Vorgelesen von: Khaled Anam
Die Verwandlung
1915 veröffentlicht
Der Handelsvertreter Gregor Samsa wacht eines Morgens auf und findet sich auf unerklärliche Weise in ein riesiges "Ungeziefer" verwandelt. Die Geschichte folgt seiner misslichen Lage - und wie diese Verwandlung die Kommunikation seines sozialen Umfelds mit ihm immer mehr hemmt, bis er von seiner Familie für untragbar gehalten wird und schließlich zugrunde geht.
Der Handelsvertreter Gregor Samsa wacht eines Morgens auf und findet sich auf unerklärliche Weise in ein riesiges "Ungeziefer" verwandelt. Die Geschichte folgt seiner misslichen Lage - und wie diese Verwandlung die Kommunikation seines sozialen Umfelds mit ihm immer mehr hemmt, bis er von seiner Familie für untragbar gehalten wird und schließlich zugrunde geht.
Die Verwandlung
(Ein Auszug)
Immerfort nur auf rasches Kriechen bedacht, achtete er kaum da auf, daß kein Wort, kein Ausruf seiner Familie ihn störte.
Erst als er schon in der Tür war, wendete er den Kopf, nicht vollständig, denn er fühlte den Hals steif werden, immerhin sah er noch, daß sich hinter ihm nichts verändert hatte, nur die Schwester war aufgestanden. Sein letzter Blick streifte die Mutter, die nun völlig eingeschlafen war.
Kaum war er innerhalb seines Zimmers, wurde die Tür eiligst zu gedrückt festgeriegelt und versperrt. Über den plötzlichen Lärm hinter sich erschrak Gregor so, daß ihm die Beinchen einknickten. Es war die Schwester, die sich so beeilt hatte. Aufrecht war sie schon da gestanden und hatte gewartet, leichtfüßig war sie dann vorwärtsgesprungen, Gregor hatte sie gar nicht kommen hören, und ein »Endlich!« rief sie den Eltern zu, während sie den Schlüssel im Schloß umdrehte.
»Und jetzt?« fragte sich Gregor und sah sich im Dunkeln um. Er machte bald die Entdeckung, daß er sich nun überhaupt nicht mehr rühren konnte. Er wunderte sich darüber nicht, eher kam es ihm unnatürlich vor, daß er sich bis jetzt tatsächlich mit diesen dünnen Beinchen hatte fortbewegen können. Im übrigen fühlte er sich verhältnismäßig behaglich. Er hatte zwar Schmerzen im ganzen Leib, aber ihm war, als würden sie allmählich schwächer und schwächer und würden schließlich ganz vergehen. Den verfaulten Apfel in seinem Rücken und die entzündete Umgebung, die ganz von weichem Staub bedeckt waren, spürte er schon kaum. An seine Familie dachte er mit Rührung und Liebe zurück. Seine Meinung darüber, daß er verschwinden müsse, war womöglich noch entschiedener, als die seiner Schwester. In diesem Zustand leeren und friedlichen Nachdenkens blieb er, bis die Turmuhr die dritte Morgenstunde schlug. Den Anfang des allgemeinen Hellerwerdens draußen vor dem Fenster erlebte er noch. Dann sank sein Kopf ohne seinen Willen gänzlich nieder, und aus seinen Nüstern strömte sein letzter Atem schwach hervor.
Als am frühen Morgen die Bedienerin kam – vor lauter Kraft und Eile schlug sie, wie oft man sie auch schon gebeten hatte, das zu vermeiden, alle Türen derartig zu, daß in der ganzen Wohnung von ihrem Kommen an kein ruhiger Schlaf mehr möglich war – , fand sie bei ihrem gewöhnlichen kurzen Besuch an Gregor zuerst nichts Besonderes. Sie dachte, er liege absichtlich so unbeweglich da und spiele den Beleidigten; sie traute ihm allen möglichen Verstand zu. Weil sie zufällig den langen Besen in der Hand hielt, suchte sie mit ihm Gregor von der Tür aus zu kitzeln. Als sich auch da kein Erfolg zeigte, wurde sie ärgerlich und stieß ein wenig in Gregor hinein, und erst als sie ihn ohne jeden Widerstand von seinem Platze geschoben hatte, wurde sie aufmerksam. Als sie bald den wahren Sachverhalt erkannte, machte sie große Augen, pfiff vor sich hin, hielt sich aber nicht lange auf, sondern riß die Tür des Schlafzimmers auf und rief mit lauter Stimme in das Dunkel hinein: »Sehen Sie nur mal an, es ist krepiert; da liegt es, ganz und gar krepiert!«
(Franz Kafka)
(Ein Auszug)
Immerfort nur auf rasches Kriechen bedacht, achtete er kaum da auf, daß kein Wort, kein Ausruf seiner Familie ihn störte.
Erst als er schon in der Tür war, wendete er den Kopf, nicht vollständig, denn er fühlte den Hals steif werden, immerhin sah er noch, daß sich hinter ihm nichts verändert hatte, nur die Schwester war aufgestanden. Sein letzter Blick streifte die Mutter, die nun völlig eingeschlafen war.
Kaum war er innerhalb seines Zimmers, wurde die Tür eiligst zu gedrückt festgeriegelt und versperrt. Über den plötzlichen Lärm hinter sich erschrak Gregor so, daß ihm die Beinchen einknickten. Es war die Schwester, die sich so beeilt hatte. Aufrecht war sie schon da gestanden und hatte gewartet, leichtfüßig war sie dann vorwärtsgesprungen, Gregor hatte sie gar nicht kommen hören, und ein »Endlich!« rief sie den Eltern zu, während sie den Schlüssel im Schloß umdrehte.
»Und jetzt?« fragte sich Gregor und sah sich im Dunkeln um. Er machte bald die Entdeckung, daß er sich nun überhaupt nicht mehr rühren konnte. Er wunderte sich darüber nicht, eher kam es ihm unnatürlich vor, daß er sich bis jetzt tatsächlich mit diesen dünnen Beinchen hatte fortbewegen können. Im übrigen fühlte er sich verhältnismäßig behaglich. Er hatte zwar Schmerzen im ganzen Leib, aber ihm war, als würden sie allmählich schwächer und schwächer und würden schließlich ganz vergehen. Den verfaulten Apfel in seinem Rücken und die entzündete Umgebung, die ganz von weichem Staub bedeckt waren, spürte er schon kaum. An seine Familie dachte er mit Rührung und Liebe zurück. Seine Meinung darüber, daß er verschwinden müsse, war womöglich noch entschiedener, als die seiner Schwester. In diesem Zustand leeren und friedlichen Nachdenkens blieb er, bis die Turmuhr die dritte Morgenstunde schlug. Den Anfang des allgemeinen Hellerwerdens draußen vor dem Fenster erlebte er noch. Dann sank sein Kopf ohne seinen Willen gänzlich nieder, und aus seinen Nüstern strömte sein letzter Atem schwach hervor.
Als am frühen Morgen die Bedienerin kam – vor lauter Kraft und Eile schlug sie, wie oft man sie auch schon gebeten hatte, das zu vermeiden, alle Türen derartig zu, daß in der ganzen Wohnung von ihrem Kommen an kein ruhiger Schlaf mehr möglich war – , fand sie bei ihrem gewöhnlichen kurzen Besuch an Gregor zuerst nichts Besonderes. Sie dachte, er liege absichtlich so unbeweglich da und spiele den Beleidigten; sie traute ihm allen möglichen Verstand zu. Weil sie zufällig den langen Besen in der Hand hielt, suchte sie mit ihm Gregor von der Tür aus zu kitzeln. Als sich auch da kein Erfolg zeigte, wurde sie ärgerlich und stieß ein wenig in Gregor hinein, und erst als sie ihn ohne jeden Widerstand von seinem Platze geschoben hatte, wurde sie aufmerksam. Als sie bald den wahren Sachverhalt erkannte, machte sie große Augen, pfiff vor sich hin, hielt sich aber nicht lange auf, sondern riß die Tür des Schlafzimmers auf und rief mit lauter Stimme in das Dunkel hinein: »Sehen Sie nur mal an, es ist krepiert; da liegt es, ganz und gar krepiert!«
(Franz Kafka)
রূপান্তর
(নির্বাচিত অংশ)
সর্বক্ষণ শুধু ত্বরিত গতিতে হামাগুড়ি দিয়ে চলতে নিমগ্ন, তার কোন খেয়ালই ছিল না, যে তার পরিবারের পক্ষ থেকে কোনও শব্দ, বা কোন প্রকার বিস্ময়োক্তি তাকে বিব্রত করছে না। শুধু দরজায় পৌঁছানর মুহূর্তে মাথা ঘুরিয়ে, পুরোপুরি নয়, কারণ সে অনুভব করে তার ঘাড় শক্ত হয়ে রয়েছে, তবু সে দেখে নেয় যে তার পেছনের কোন কিছুরই বদল ঘটেনি, শুধু তার বোন উঠে দাঁড়িয়েছে। তার শেষ দৃষ্টি ক্ষণিকের জন্য তার মাকে ছুঁয়ে যায়, যে এখন সম্পূর্ণ নিদ্রাছন্ন।
ঘরের ভেতর ঢুকতে না ঢুকতেই ঘরের দরজা সাত তাড়াতাড়ি বন্ধ হয়ে খিল লাগিয়ে তালাবদ্ধ হয়ে যায়। তার পেছনে, আকস্মিক কোলাহলে গ্রেগর এতটাই চমকে যায় যে তার ছোট পা দুটি তার শরীরের ভার বইতে অক্ষম হয়ে পড়ে। এত তাড়াহুড়োর কারণ তার বোন। সোজা হয়ে দাঁড়িয়ে সে অপেক্ষারত ছিল, আর পা টিপে টিপে এসে সামনের দিকে লাফিয়েছিল, তার আসার শব্দ তাই গ্রেগর শুনতেও পায়নি। দরজার তালায় চাবি ঘোরাতে ঘোরাতে মা বাবার উদ্দেশ্যে সে চিৎকার করে বলেছিল, “অবশেষে!”
“তাহলে এখন?” গ্রেগর চিন্তা করে, তার চারপাশের অন্ধকার প্রত্যক্ষ করতে করতে। শীগগিরই সে আবিষ্কার করে যে নিজেকে সে আর নড়াতেই পারছেনা। তাতে আশ্চর্য হয় না সে, বরং এখন পর্যন্ত তার এটাই অস্বাভাবিক মনে হয়েছে যে তার এই ক্ষীণকায় ছোট পা দুটো নিয়েও সে ঘোরাফেরা করতে পারে। অধিকন্তু তার মনে হয় তুলনামূলক ভাবে সে বরং আরামপ্রদ অবস্থায় রয়েছে। যদিও তার সর্বাঙ্গে ব্যথা, তবে তার মনে হয়, ক্রমেই সেই ব্যাথা দুর্বল থেকে দুর্বলতর হতে হতে শেষ পর্যন্ত্য বুঝি নিঃশেষ হয়ে যাবে। তার পিঠের পচা আপেল আর তার চারপাশের স্ফীত অংশ, যা কিনা সম্পূর্ণভাবে নরম ধূলোর চাদরে ঢেকে গেছে, তা সে বিশেষ অনুভব করে না। নিজের পরিবারের কথা আবেগ ও ভালোবাসার সঙ্গে তার মনে ফিরে ফিরে আসে। তার নিজস্ব মতামত, যে তার অদৃশ্য হয়ে যাওয়া উচিত, তা সম্ভবত তার বোনের মতামতের চেয়েও বেশি নির্ণায়ক ছিল। এই রকম এক শূন্যতায় ভরা শান্তিপূর্ণ রোমন্থনে সে রয়ে যায়, যতক্ষন না টাওয়ারের ঘড়ি রাত তিনটে ঘোষনা করে। জানলার বাইরে ধীরে ধীরে আলোকোজ্জ্বল হয়ে ওঠার শুরুটাও সে অনুধাবন করে। তার পরে তার ইচ্ছার অবর্তমানেই তার মাথা নুয়ে আসে, আর নাক দিয়ে তার শেষ নিঃশাস ধীরে ধীরে বিলীন হয়ে যায়।
ভোরবেলায় গৃহপরিচারিকা এসে যখন তাড়াহুড়োয় সজোরে সব দরজা খোলার আওয়াজ করতে শুরু করে, - তাকে কতবারই না এর থেকে বিরত থাকতে বলা সত্ত্বেও, ফলত পুরো বাড়ীতে কারুর আর শান্তিতে ঘুমোনোর সম্ভাবনা থাকে না, - তখন গ্রেগরের সঙ্গে তার গতানুগতিক সংক্ষিপ্ত সাক্ষাতে তেমন বিশেষ কিছুই লক্ষ্য করে না সে। তার ধারণা হয় গ্রেগর ইচ্ছাকৃতভাবেই নিশ্চল হয়ে শুয়ে আছে, নিজেকে বিক্ষুব্ধ হিসেবে প্রতিপন্ন করার জন্য। গ্রেগরের বিচারবোধের ওপর তার সম্পূর্ণ আস্থা ছিল। ঘর সাফ করার জন্য তার হাতে লম্বা ঝাড়ুটা থাকায়, তা দিয়ে সে দরজায় দাঁড়িয়েই চেষ্টা করে গ্রেগরকে খুঁচিয়ে দিতে। তাতেও কোনো সাড়া না পেয়ে চিন্তিত হয়ে সে গ্রেগরের কিছুটা কাছে আসে, এবং গ্রেগরকে যখন কোন প্রতিরোধ ছাড়াই তার জায়গা থেকে সরিয়ে দিতে সক্ষম হয়, সচকিত হয়ে ওঠে সে। আসল ব্যাপারটা বোধগম্য হওয়ার মূহুর্তে চোখ ছানাবড়া হয়ে যায় তার, মুখ দিয়ে আচমকা শিসের মত আওয়াজ বেরিয়ে আসে। বেশিক্ষণ এ অবস্থায় নিজেকে ধরে রাখতে পারেনা সে, সত্বর শোবার ঘরের দরজা খুলে অন্ধকারের মধ্যেই চিৎকার করে ওঠে, “দেখে যাও এক্ষুনি, ও মারা গিয়েছে, সম্পূর্ণ মরে পড়ে রয়েছে ও”।
(অনুবাদ: অনির্বাণ দত্ত)
Übersetzung: Anirban Datta
Vorgelesen von: Shekhar Sarkar
(নির্বাচিত অংশ)
সর্বক্ষণ শুধু ত্বরিত গতিতে হামাগুড়ি দিয়ে চলতে নিমগ্ন, তার কোন খেয়ালই ছিল না, যে তার পরিবারের পক্ষ থেকে কোনও শব্দ, বা কোন প্রকার বিস্ময়োক্তি তাকে বিব্রত করছে না। শুধু দরজায় পৌঁছানর মুহূর্তে মাথা ঘুরিয়ে, পুরোপুরি নয়, কারণ সে অনুভব করে তার ঘাড় শক্ত হয়ে রয়েছে, তবু সে দেখে নেয় যে তার পেছনের কোন কিছুরই বদল ঘটেনি, শুধু তার বোন উঠে দাঁড়িয়েছে। তার শেষ দৃষ্টি ক্ষণিকের জন্য তার মাকে ছুঁয়ে যায়, যে এখন সম্পূর্ণ নিদ্রাছন্ন।
ঘরের ভেতর ঢুকতে না ঢুকতেই ঘরের দরজা সাত তাড়াতাড়ি বন্ধ হয়ে খিল লাগিয়ে তালাবদ্ধ হয়ে যায়। তার পেছনে, আকস্মিক কোলাহলে গ্রেগর এতটাই চমকে যায় যে তার ছোট পা দুটি তার শরীরের ভার বইতে অক্ষম হয়ে পড়ে। এত তাড়াহুড়োর কারণ তার বোন। সোজা হয়ে দাঁড়িয়ে সে অপেক্ষারত ছিল, আর পা টিপে টিপে এসে সামনের দিকে লাফিয়েছিল, তার আসার শব্দ তাই গ্রেগর শুনতেও পায়নি। দরজার তালায় চাবি ঘোরাতে ঘোরাতে মা বাবার উদ্দেশ্যে সে চিৎকার করে বলেছিল, “অবশেষে!”
“তাহলে এখন?” গ্রেগর চিন্তা করে, তার চারপাশের অন্ধকার প্রত্যক্ষ করতে করতে। শীগগিরই সে আবিষ্কার করে যে নিজেকে সে আর নড়াতেই পারছেনা। তাতে আশ্চর্য হয় না সে, বরং এখন পর্যন্ত তার এটাই অস্বাভাবিক মনে হয়েছে যে তার এই ক্ষীণকায় ছোট পা দুটো নিয়েও সে ঘোরাফেরা করতে পারে। অধিকন্তু তার মনে হয় তুলনামূলক ভাবে সে বরং আরামপ্রদ অবস্থায় রয়েছে। যদিও তার সর্বাঙ্গে ব্যথা, তবে তার মনে হয়, ক্রমেই সেই ব্যাথা দুর্বল থেকে দুর্বলতর হতে হতে শেষ পর্যন্ত্য বুঝি নিঃশেষ হয়ে যাবে। তার পিঠের পচা আপেল আর তার চারপাশের স্ফীত অংশ, যা কিনা সম্পূর্ণভাবে নরম ধূলোর চাদরে ঢেকে গেছে, তা সে বিশেষ অনুভব করে না। নিজের পরিবারের কথা আবেগ ও ভালোবাসার সঙ্গে তার মনে ফিরে ফিরে আসে। তার নিজস্ব মতামত, যে তার অদৃশ্য হয়ে যাওয়া উচিত, তা সম্ভবত তার বোনের মতামতের চেয়েও বেশি নির্ণায়ক ছিল। এই রকম এক শূন্যতায় ভরা শান্তিপূর্ণ রোমন্থনে সে রয়ে যায়, যতক্ষন না টাওয়ারের ঘড়ি রাত তিনটে ঘোষনা করে। জানলার বাইরে ধীরে ধীরে আলোকোজ্জ্বল হয়ে ওঠার শুরুটাও সে অনুধাবন করে। তার পরে তার ইচ্ছার অবর্তমানেই তার মাথা নুয়ে আসে, আর নাক দিয়ে তার শেষ নিঃশাস ধীরে ধীরে বিলীন হয়ে যায়।
ভোরবেলায় গৃহপরিচারিকা এসে যখন তাড়াহুড়োয় সজোরে সব দরজা খোলার আওয়াজ করতে শুরু করে, - তাকে কতবারই না এর থেকে বিরত থাকতে বলা সত্ত্বেও, ফলত পুরো বাড়ীতে কারুর আর শান্তিতে ঘুমোনোর সম্ভাবনা থাকে না, - তখন গ্রেগরের সঙ্গে তার গতানুগতিক সংক্ষিপ্ত সাক্ষাতে তেমন বিশেষ কিছুই লক্ষ্য করে না সে। তার ধারণা হয় গ্রেগর ইচ্ছাকৃতভাবেই নিশ্চল হয়ে শুয়ে আছে, নিজেকে বিক্ষুব্ধ হিসেবে প্রতিপন্ন করার জন্য। গ্রেগরের বিচারবোধের ওপর তার সম্পূর্ণ আস্থা ছিল। ঘর সাফ করার জন্য তার হাতে লম্বা ঝাড়ুটা থাকায়, তা দিয়ে সে দরজায় দাঁড়িয়েই চেষ্টা করে গ্রেগরকে খুঁচিয়ে দিতে। তাতেও কোনো সাড়া না পেয়ে চিন্তিত হয়ে সে গ্রেগরের কিছুটা কাছে আসে, এবং গ্রেগরকে যখন কোন প্রতিরোধ ছাড়াই তার জায়গা থেকে সরিয়ে দিতে সক্ষম হয়, সচকিত হয়ে ওঠে সে। আসল ব্যাপারটা বোধগম্য হওয়ার মূহুর্তে চোখ ছানাবড়া হয়ে যায় তার, মুখ দিয়ে আচমকা শিসের মত আওয়াজ বেরিয়ে আসে। বেশিক্ষণ এ অবস্থায় নিজেকে ধরে রাখতে পারেনা সে, সত্বর শোবার ঘরের দরজা খুলে অন্ধকারের মধ্যেই চিৎকার করে ওঠে, “দেখে যাও এক্ষুনি, ও মারা গিয়েছে, সম্পূর্ণ মরে পড়ে রয়েছে ও”।
(অনুবাদ: অনির্বাণ দত্ত)
Vorgelesen von: Shekhar Sarkar
कायांतरण
(अंश)
जल्द से जल्द रेंगकर वापस जाने की कोशिश में ग्रेगोर ने शायद ही इस बात पर ध्यान दिया कि उसके परिवार की तरफ से एक भी शब्द या पुकार उसे रोकने के लिए नहीं आई। उसने तब तक पीछे मुड़कर नहीं देखा जब तक वह अपने कमरे के दरवाज़े तक नहीं पहुँच गया। उसकी गर्दन में अकड़न महसूस हो रही थी, इसलिए पूरी तरह से तो गर्दन नहीं घुमा पाया, लेकिन मुड़कर जितना भी देखा उसने पाया कि पीछे कुछ नहीं बदला था, सब कुछ वैसे का वैसा था, बस उसकी बहन अब अपनी जगह से उठ कर खड़ी हो गयी थी। उसकी आखिरी नज़र अपनी माँ पर पड़ी, जो अब पूरी तरह सो चुकी थी।
ग्रेगोर अपने कमरे में घुसा ही था कि तभी कमरे का दरवाज़ा ज़ोर से बंद कर दिया गया, और उस पर कड़ी लगाकर ताला लगा दिया गया। इस अचानक हुए शोर ने ग्रेगोर को इतना भयभीत कर दिया कि उसकी छोटी सी टाँगें लड़खड़ा गईं। यह उसकी बहन थी जिसे इतनी जल्दी थी। वह पहले ही उठ कर खड़ी हो गई थी और इंतज़ार कर रही थी, अब वह तेज़ी से आगे की ओर बढ़ी। ग्रेगोर को उसके क़दमों की आहट भी सुनाई नहीं दी। ताले में चाभी घुमाते हुए उसने अपने माता-पिता की ओर देख कर ज़ोर से कहा “उफ़, आखिरकार!”
"अब क्या?" ग्रेगोर ने खुद से पूछा और अँधेरे कमरे में इधर-उधर देखा। जल्द ही उसने पाया कि अब वह बिल्कुल भी हिल नहीं पा रहा था। ख़ैर उसे इस बात पर अचरज नहीं हुआ। बल्कि आश्चर्य उसे इस बात का था कि वह अब तक इन छोटी पतली टाँगों पर कैसे चल पाया था। इसके अलावा ग्रेगोर अपने आप को अपेक्षाकृत ठीक-ठाक महसूस कर रहा था। निश्चित रूप से उसके पूरे शरीर में दर्द हो रहा था, लेकिन साथ ही ऐसा प्रतीत हो रहा था कि जैसे दर्द धीरे-धीरे कम हो रहा हो, और अंततः पूरी तरह से गायब हो जाएगा। वह ब-मुश्किल ही अपनी पीठ में फंसे सड़े हुए सेब को ओर आस-पास के सूजे हुए हिस्से को महसूस कर पा रहा था। घाव पूरी तरह सफ़ेद धूल में ढका हुआ था। उसने अपने परिवार को पूरे भावनात्मक आवेग और प्रेम से याद किया। बहन तो बस सोचती थी कि ग्रेगोर कहीं ग़ायब हो जाए या चला जाए, ग़ायब होने की ग्रेगोर की अपनी इच्छा कहीं ज़्यादा प्रबल थी। वह इस ख़ामोशी ओर शांतिपूर्ण चिंतन की अवस्था में तब तक पड़ा रहा जब तक घंटाघर में सुबह तीन बजे का घंटा नहीं बज गया। खिड़की के बाहर भोर का हल्का उजाला होते हुए भी उसने देखा। फिर उसका सिर उसकी इच्छा के बिना पूर्णतयः नीचे की और झुक गया। उसकी आखिरी साँस नासिका से धीरे से निकल गई।
सुबह सवेरे सफ़ाई करने वाली आ गई। जल्दबाज़ी में फ़ुर्ती के साथ वह दरवाज़ों को ज़ोर से खोलने और बंद करने लगी, हालाँकि उसे हज़ार दफ़ा ऐसा करने से मना किया गया था। उसके आने के बाद तो चैन से सोने का सवाल ही नहीं उठता था। सफ़ाई-वाली ने हमेशा की तरह ग्रेगोर के कमरे में जब एक नज़र मारी तो उसे सब ठीक ही लगा।
उसे लगा कि वह अपनी बेचारगी का प्रदर्शन करने के लिए जानबूझकर बिना हिले-डुले वहाँ पड़ा है। उसके हिसाब से ग्रेगोर को सब कुछ समझ आता था। चूँकि उसके हाथ में इत्तेफ़ाक़ से लम्बी झाड़ू थी, सो उसने दरवाज़े के पास खड़े हो कर ग्रेगोर को झाड़ू से गुदगुदी की। जब यह पैंतरा भी काम नहीं आया तो गुस्से में आ कर उसने ग्रेगोर को थोड़ा ज़ोर से हिलाया । जब ग्रेगोर उसके ऐसा करने पर बिना किसी प्रतिरोध वाकई अपनी जगह से खिसक गया, तब कहीं जाकर सफ़ाई-वाली का माथा ठनका।
जब उसे ग्रेगोर की वास्तविक स्थिति का ज्ञात हुआ, तो उसकी आँखें फटी रह गईं। आश्चर्य तो बहुत हुआ, लेकिन बिना वक़्त गँवाए उसने कमरे का दरवाज़ा पूरा खोल दिया और अंधकार में ज़ोर से चिल्लाई: "जल्दी आइये, आकर देखिये, यह मर गया, देखिये वहाँ पड़ा है, पूरी तरह से मरा हुआ!”
(अनुवाद: शुभांगी अग्रवाल)
Übersetzung: Shubhangi Agarwal
Vorgelesen von: Kavita Khatri
(अंश)
जल्द से जल्द रेंगकर वापस जाने की कोशिश में ग्रेगोर ने शायद ही इस बात पर ध्यान दिया कि उसके परिवार की तरफ से एक भी शब्द या पुकार उसे रोकने के लिए नहीं आई। उसने तब तक पीछे मुड़कर नहीं देखा जब तक वह अपने कमरे के दरवाज़े तक नहीं पहुँच गया। उसकी गर्दन में अकड़न महसूस हो रही थी, इसलिए पूरी तरह से तो गर्दन नहीं घुमा पाया, लेकिन मुड़कर जितना भी देखा उसने पाया कि पीछे कुछ नहीं बदला था, सब कुछ वैसे का वैसा था, बस उसकी बहन अब अपनी जगह से उठ कर खड़ी हो गयी थी। उसकी आखिरी नज़र अपनी माँ पर पड़ी, जो अब पूरी तरह सो चुकी थी।
ग्रेगोर अपने कमरे में घुसा ही था कि तभी कमरे का दरवाज़ा ज़ोर से बंद कर दिया गया, और उस पर कड़ी लगाकर ताला लगा दिया गया। इस अचानक हुए शोर ने ग्रेगोर को इतना भयभीत कर दिया कि उसकी छोटी सी टाँगें लड़खड़ा गईं। यह उसकी बहन थी जिसे इतनी जल्दी थी। वह पहले ही उठ कर खड़ी हो गई थी और इंतज़ार कर रही थी, अब वह तेज़ी से आगे की ओर बढ़ी। ग्रेगोर को उसके क़दमों की आहट भी सुनाई नहीं दी। ताले में चाभी घुमाते हुए उसने अपने माता-पिता की ओर देख कर ज़ोर से कहा “उफ़, आखिरकार!”
"अब क्या?" ग्रेगोर ने खुद से पूछा और अँधेरे कमरे में इधर-उधर देखा। जल्द ही उसने पाया कि अब वह बिल्कुल भी हिल नहीं पा रहा था। ख़ैर उसे इस बात पर अचरज नहीं हुआ। बल्कि आश्चर्य उसे इस बात का था कि वह अब तक इन छोटी पतली टाँगों पर कैसे चल पाया था। इसके अलावा ग्रेगोर अपने आप को अपेक्षाकृत ठीक-ठाक महसूस कर रहा था। निश्चित रूप से उसके पूरे शरीर में दर्द हो रहा था, लेकिन साथ ही ऐसा प्रतीत हो रहा था कि जैसे दर्द धीरे-धीरे कम हो रहा हो, और अंततः पूरी तरह से गायब हो जाएगा। वह ब-मुश्किल ही अपनी पीठ में फंसे सड़े हुए सेब को ओर आस-पास के सूजे हुए हिस्से को महसूस कर पा रहा था। घाव पूरी तरह सफ़ेद धूल में ढका हुआ था। उसने अपने परिवार को पूरे भावनात्मक आवेग और प्रेम से याद किया। बहन तो बस सोचती थी कि ग्रेगोर कहीं ग़ायब हो जाए या चला जाए, ग़ायब होने की ग्रेगोर की अपनी इच्छा कहीं ज़्यादा प्रबल थी। वह इस ख़ामोशी ओर शांतिपूर्ण चिंतन की अवस्था में तब तक पड़ा रहा जब तक घंटाघर में सुबह तीन बजे का घंटा नहीं बज गया। खिड़की के बाहर भोर का हल्का उजाला होते हुए भी उसने देखा। फिर उसका सिर उसकी इच्छा के बिना पूर्णतयः नीचे की और झुक गया। उसकी आखिरी साँस नासिका से धीरे से निकल गई।
सुबह सवेरे सफ़ाई करने वाली आ गई। जल्दबाज़ी में फ़ुर्ती के साथ वह दरवाज़ों को ज़ोर से खोलने और बंद करने लगी, हालाँकि उसे हज़ार दफ़ा ऐसा करने से मना किया गया था। उसके आने के बाद तो चैन से सोने का सवाल ही नहीं उठता था। सफ़ाई-वाली ने हमेशा की तरह ग्रेगोर के कमरे में जब एक नज़र मारी तो उसे सब ठीक ही लगा।
उसे लगा कि वह अपनी बेचारगी का प्रदर्शन करने के लिए जानबूझकर बिना हिले-डुले वहाँ पड़ा है। उसके हिसाब से ग्रेगोर को सब कुछ समझ आता था। चूँकि उसके हाथ में इत्तेफ़ाक़ से लम्बी झाड़ू थी, सो उसने दरवाज़े के पास खड़े हो कर ग्रेगोर को झाड़ू से गुदगुदी की। जब यह पैंतरा भी काम नहीं आया तो गुस्से में आ कर उसने ग्रेगोर को थोड़ा ज़ोर से हिलाया । जब ग्रेगोर उसके ऐसा करने पर बिना किसी प्रतिरोध वाकई अपनी जगह से खिसक गया, तब कहीं जाकर सफ़ाई-वाली का माथा ठनका।
जब उसे ग्रेगोर की वास्तविक स्थिति का ज्ञात हुआ, तो उसकी आँखें फटी रह गईं। आश्चर्य तो बहुत हुआ, लेकिन बिना वक़्त गँवाए उसने कमरे का दरवाज़ा पूरा खोल दिया और अंधकार में ज़ोर से चिल्लाई: "जल्दी आइये, आकर देखिये, यह मर गया, देखिये वहाँ पड़ा है, पूरी तरह से मरा हुआ!”
(अनुवाद: शुभांगी अग्रवाल)
Vorgelesen von: Kavita Khatri
ರೂಪಾಂತರ
(ಆಯ್ದ ಭಾಗ)
ಇನ್ನಷ್ಟು ಬೇಗ ದೇಕುವ ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಇದ್ದ ಅವನಿಗೆ, ಮನೆಯವರ ಯಾವ ಪದ, ಯಾವ ಕರೆಯೂ ತೊಂದರೆ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬುದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬಾಗಿಲಿನ ಬಳಿ ಹೋದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವನು ತಲೆಯನ್ನು ತಿರುಗಿಸಿದ. ಪೂರ್ತಿಯಾಗಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ, ಅವನ ಕುತ್ತಿಗೆ ಸೆಟೆದುನಿಂತಂತೆ ಅವನಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಆದರೂ ಅವನ ಹಿಂದೆ ಏನೂ ಬದಲಾಯಿಸಿರಲಿಲ್ಲವೆಂಬುದನ್ನು ಅವನು ಗಮನಿಸಿದ. ಅವನ ತಂಗಿಯೊಬ್ಬಳೆ ಎದ್ದಿದ್ದಳು. ಅವನ ನೋಟ ಕೊನೆಗೆ ಈಗ ಗಾಢ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ತಾಯಿಯನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿತು.
ಅವನು ತನ್ನ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ಆಗತಾನೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ್ದ, ಅ಼ಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿ, ಚಿಲಕ ಹಾಕಿ ಭದ್ರಪಡಿಸಲಾಯಿತು. ತನ್ನ ಹಿಂದೆ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾದ ಆ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಗ್ರೆಗೋರ್ ಎಷ್ಟು ಬೆಚ್ಚುಬಿದ್ದನೆಂದರೆ ಅವನ ಚಿಕ್ಕ ಕಾಲುಗಳು ಕುಸಿದವು. ಅವನ ತಂಗಿಯು ಹಾಗೆ ಅವಸರಿಸಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಆಗಲೆ ನೇರವಾಗಿ ನಿಂತು, ಕಾದು, ಆಮೇಲೆ ಮೆಲ್ಲನೆ ಮುಂದೆ ಹಾರಿದ್ದಳು. ಗ್ರೆಗೋರ್ಗೆ ಅವಳು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ್ದು ಕೇಳಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಬೀಗದಕೈಯನ್ನು ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ತಿರುಗಿಸುತ್ತ, “ಅಬ್ಬ, ಕೊನೆಗೂ…” ಎಂದು ತಂದೆ-ತಾಯಿಯನ್ನು ಕರೆದಳು.
“ಮತ್ತೆ ಈಗ?” ಎಂದು ಗ್ರೆಗೋರ್ ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡು ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡಿದ. ಈಗ ಅವನಿಗೆ ಕದಲುವುದಕ್ಕೇ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬ ಅರಿವಾಯಿತು. ಅವನು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಪಡಲಿಲ್ಲ. ಅದರ ಬದಲು, ಅವನು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಈ ಚಿಕ್ಕ ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದನೆಂಬುದೇ ಅವನಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವೆನಿಸಿತು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಅವನಿಗೀಗ ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಹಿತಕರವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಮೈಕೈಗಳಲ್ಲಿ ನೋವಿದ್ದರೂ, ಅದು ಕ್ರಮೇಣ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಾ ಬಂದು, ಕೊನೆಗೆ ಒಂದು ದಿನ ಮಾಯವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆಂದು ಅವನಿಗೆ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಬೆನ್ನಿನ ಮೇಲಿನ ಕೊಳತಿದ್ದ ಸೇಬು ಮತ್ತು ಅದರ ಸುತ್ತಲಿನ, ನುಣಪಾದ ಧೂಳಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚುಹೋಗಿದ್ದ ಸೋಂಕಿತ ಪ್ರದೇಶದ ಅರಿವು ಅವನಿಗೆ ಇಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಆಗಿತ್ತು. ಅವನ ಪರಿವಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಅವನು ಶಾಂತವಾಗಿ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಆಲೋಚಿಸಿದ. ಅವನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟುಹೋಗಬೇಕು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಅವನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಅವನ ತಂಗಿಯದಕ್ಕಿಂತ ಬಹುಶಃ ಹೆಚ್ಚು ಧೃಢವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಬರಿದಾದ, ಶಾಂತವಾದ ಆಲೋಚನೆಗಳುಳ್ಳ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೇ ಅವನು ಗಡಿಯಾರ ಬೆಳಗಿನ ಮೂರನೆ ಘಂಟೆಯನ್ನು ಹೊಡೆಯುವವರೆಗೆ ಇದ್ದ. ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ಬೆಳಗಾಗುತ್ತಿರುವ ಆರಂಭದ ಗಳಿಗೆಯನ್ನು ಅವನು ಅನುಭವಿಸಿದ. ಆಮೇಲೆ ಅವನ ತಲೆಯು ಅವನಿಗೇ ತಿಳಿಯದೆ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಕುಸಿದು, ಅವನ ನಾಸಾಪುಟದಿಂದ ಅವನ ಕೊನೆಯ ಉಸಿರು ದುರ್ಬಲವಾಗಿ ಚಿಮ್ಮಿತು.
ಬೆಳಗಿನಜಾವ ಕೆಲಸದವಳು ಬಂದು – ಎಷ್ಟು ಸಲ ಹಾಗೆ ಮಾಡಬೇಡವೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದರೂ ಅವಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಜೋರಾಗಿ, ಅವಸರವಾಗಿ ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು ಯಾವ ರೀತಿ ಬಡಿಯುವಳೆಂದರೆ, ಅವಳು ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮನೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಇನ್ನು ಸುಖಮಯ ನಿದ್ರೆ ಅಸಾಧ್ಯ – ಗ್ರೆಗೋರನ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಎಂದಿನಂತೆ ಹೊಕ್ಕಾಗ ಮೊದಲು ಅವಳಿಗೆ ಏನೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅಲುಗಾಡದೆ ಮಲಗಿದ್ದು, ಮುನಿಸಿಕೊಂಡಿರುವಂತೆ ನಟಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆಂದು ಅಂದುಕೊಂಡಳು; ಅವನು ಈ ತರಹ ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡಬಲ್ಲ ಎಂದು ಅವಳ ನಂಬಿಕೆ. ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೂ ದೊಡ್ಡ ಪೊರಕೆ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಅವಳು ಅದರಿಂದ ಗ್ರೆಗೋರನ್ನು ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಒಲಿಸಲು ನೋಡಿದಳು. ಅದು ಪ್ರತಿಫಲಿಸದಿದ್ದಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಕೋಪ ಬಂದು ಗ್ರೆಗೋರನನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ದೂಡಿದಳು. ಅವನನ್ನು ಅವನಿದ್ದ ಸ್ಥಳದಿಂದ ಏನೂ ವಿರೋಧವಿಲ್ಲದೆ ತಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾದಾಗ ಅವಳು ಜಾಗರೂಕಳಾದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ನಿಜವಾಗಿ ಆಗಿರುವುದೇನೆಂದು ಅರ್ಥವಾದಾಗ ಅವಳು ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ ಏದುಸಿರು ಬಿಟ್ಟಳು. ಆದರೆ ತಡಮಾಡದೆ ಮಲಗುವ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಒರಟಾಗಿ ತೆರೆದು ಜೋರಾಗಿ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕೂಗಿದಳು: “ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ನೋಡಿ, ಅದು ಸತ್ತು ಹೋಗಿದೆ; ಅಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದೆ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸತ್ತುಹೋಗಿದೆ!”
(ಅನುವಾದ: ಮಮತಾ ರಮೇಶ್)
Übersetzung: Mamatha Ramesh
Vorgelesen von: Sanju Lamani
(ಆಯ್ದ ಭಾಗ)
ಇನ್ನಷ್ಟು ಬೇಗ ದೇಕುವ ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಇದ್ದ ಅವನಿಗೆ, ಮನೆಯವರ ಯಾವ ಪದ, ಯಾವ ಕರೆಯೂ ತೊಂದರೆ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬುದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬಾಗಿಲಿನ ಬಳಿ ಹೋದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವನು ತಲೆಯನ್ನು ತಿರುಗಿಸಿದ. ಪೂರ್ತಿಯಾಗಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ, ಅವನ ಕುತ್ತಿಗೆ ಸೆಟೆದುನಿಂತಂತೆ ಅವನಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಆದರೂ ಅವನ ಹಿಂದೆ ಏನೂ ಬದಲಾಯಿಸಿರಲಿಲ್ಲವೆಂಬುದನ್ನು ಅವನು ಗಮನಿಸಿದ. ಅವನ ತಂಗಿಯೊಬ್ಬಳೆ ಎದ್ದಿದ್ದಳು. ಅವನ ನೋಟ ಕೊನೆಗೆ ಈಗ ಗಾಢ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ತಾಯಿಯನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿತು.
ಅವನು ತನ್ನ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ಆಗತಾನೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ್ದ, ಅ಼ಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿ, ಚಿಲಕ ಹಾಕಿ ಭದ್ರಪಡಿಸಲಾಯಿತು. ತನ್ನ ಹಿಂದೆ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾದ ಆ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಗ್ರೆಗೋರ್ ಎಷ್ಟು ಬೆಚ್ಚುಬಿದ್ದನೆಂದರೆ ಅವನ ಚಿಕ್ಕ ಕಾಲುಗಳು ಕುಸಿದವು. ಅವನ ತಂಗಿಯು ಹಾಗೆ ಅವಸರಿಸಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಆಗಲೆ ನೇರವಾಗಿ ನಿಂತು, ಕಾದು, ಆಮೇಲೆ ಮೆಲ್ಲನೆ ಮುಂದೆ ಹಾರಿದ್ದಳು. ಗ್ರೆಗೋರ್ಗೆ ಅವಳು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ್ದು ಕೇಳಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಬೀಗದಕೈಯನ್ನು ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ತಿರುಗಿಸುತ್ತ, “ಅಬ್ಬ, ಕೊನೆಗೂ…” ಎಂದು ತಂದೆ-ತಾಯಿಯನ್ನು ಕರೆದಳು.
“ಮತ್ತೆ ಈಗ?” ಎಂದು ಗ್ರೆಗೋರ್ ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡು ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡಿದ. ಈಗ ಅವನಿಗೆ ಕದಲುವುದಕ್ಕೇ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬ ಅರಿವಾಯಿತು. ಅವನು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಪಡಲಿಲ್ಲ. ಅದರ ಬದಲು, ಅವನು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಈ ಚಿಕ್ಕ ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದನೆಂಬುದೇ ಅವನಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವೆನಿಸಿತು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಅವನಿಗೀಗ ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಹಿತಕರವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಮೈಕೈಗಳಲ್ಲಿ ನೋವಿದ್ದರೂ, ಅದು ಕ್ರಮೇಣ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಾ ಬಂದು, ಕೊನೆಗೆ ಒಂದು ದಿನ ಮಾಯವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆಂದು ಅವನಿಗೆ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಬೆನ್ನಿನ ಮೇಲಿನ ಕೊಳತಿದ್ದ ಸೇಬು ಮತ್ತು ಅದರ ಸುತ್ತಲಿನ, ನುಣಪಾದ ಧೂಳಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚುಹೋಗಿದ್ದ ಸೋಂಕಿತ ಪ್ರದೇಶದ ಅರಿವು ಅವನಿಗೆ ಇಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಆಗಿತ್ತು. ಅವನ ಪರಿವಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಅವನು ಶಾಂತವಾಗಿ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಆಲೋಚಿಸಿದ. ಅವನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟುಹೋಗಬೇಕು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಅವನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಅವನ ತಂಗಿಯದಕ್ಕಿಂತ ಬಹುಶಃ ಹೆಚ್ಚು ಧೃಢವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಬರಿದಾದ, ಶಾಂತವಾದ ಆಲೋಚನೆಗಳುಳ್ಳ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೇ ಅವನು ಗಡಿಯಾರ ಬೆಳಗಿನ ಮೂರನೆ ಘಂಟೆಯನ್ನು ಹೊಡೆಯುವವರೆಗೆ ಇದ್ದ. ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ಬೆಳಗಾಗುತ್ತಿರುವ ಆರಂಭದ ಗಳಿಗೆಯನ್ನು ಅವನು ಅನುಭವಿಸಿದ. ಆಮೇಲೆ ಅವನ ತಲೆಯು ಅವನಿಗೇ ತಿಳಿಯದೆ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಕುಸಿದು, ಅವನ ನಾಸಾಪುಟದಿಂದ ಅವನ ಕೊನೆಯ ಉಸಿರು ದುರ್ಬಲವಾಗಿ ಚಿಮ್ಮಿತು.
ಬೆಳಗಿನಜಾವ ಕೆಲಸದವಳು ಬಂದು – ಎಷ್ಟು ಸಲ ಹಾಗೆ ಮಾಡಬೇಡವೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದರೂ ಅವಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಜೋರಾಗಿ, ಅವಸರವಾಗಿ ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು ಯಾವ ರೀತಿ ಬಡಿಯುವಳೆಂದರೆ, ಅವಳು ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮನೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಇನ್ನು ಸುಖಮಯ ನಿದ್ರೆ ಅಸಾಧ್ಯ – ಗ್ರೆಗೋರನ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಎಂದಿನಂತೆ ಹೊಕ್ಕಾಗ ಮೊದಲು ಅವಳಿಗೆ ಏನೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅಲುಗಾಡದೆ ಮಲಗಿದ್ದು, ಮುನಿಸಿಕೊಂಡಿರುವಂತೆ ನಟಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆಂದು ಅಂದುಕೊಂಡಳು; ಅವನು ಈ ತರಹ ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡಬಲ್ಲ ಎಂದು ಅವಳ ನಂಬಿಕೆ. ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೂ ದೊಡ್ಡ ಪೊರಕೆ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಅವಳು ಅದರಿಂದ ಗ್ರೆಗೋರನ್ನು ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಒಲಿಸಲು ನೋಡಿದಳು. ಅದು ಪ್ರತಿಫಲಿಸದಿದ್ದಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಕೋಪ ಬಂದು ಗ್ರೆಗೋರನನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ದೂಡಿದಳು. ಅವನನ್ನು ಅವನಿದ್ದ ಸ್ಥಳದಿಂದ ಏನೂ ವಿರೋಧವಿಲ್ಲದೆ ತಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾದಾಗ ಅವಳು ಜಾಗರೂಕಳಾದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ನಿಜವಾಗಿ ಆಗಿರುವುದೇನೆಂದು ಅರ್ಥವಾದಾಗ ಅವಳು ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ ಏದುಸಿರು ಬಿಟ್ಟಳು. ಆದರೆ ತಡಮಾಡದೆ ಮಲಗುವ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಒರಟಾಗಿ ತೆರೆದು ಜೋರಾಗಿ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕೂಗಿದಳು: “ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ನೋಡಿ, ಅದು ಸತ್ತು ಹೋಗಿದೆ; ಅಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದೆ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸತ್ತುಹೋಗಿದೆ!”
(ಅನುವಾದ: ಮಮತಾ ರಮೇಶ್)
Vorgelesen von: Sanju Lamani
രൂപാന്തരീകരണം
(ഉദ്ധരണി)
അതിവേഗത്തിലുള്ള ഇഴച്ചിലിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നതിനാൽ വീട്ടിൽനിന്നുള്ള ഏതെങ്കിലും വാക്കോ വിളിയോ ശല്യപ്പെടുത്തുന്നതായി അവനു തോന്നിയതേ ഇല്ല. വാതിൽക്കൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മാത്രമാണ് അവൻ തലയൊന്നു തിരിച്ചത്, അതും മുഴുവനായിട്ടല്ല, കാരണം തന്റെ പിടലി കടുത്തു കല്ലിച്ച പോലെ അവനു തോന്നി, അപ്പോഴും തനിക്കു പിന്നിൽ എന്തെങ്കിലും മാറിയിട്ടുള്ളതായി അവനു തോന്നിയില്ല, സഹോദരി മാത്രം അപ്പോഴേക്കും ഉറക്കമെണീറ്റിരുന്നു. അപ്പോൾ പൂർണ്ണമായും ഉറക്കത്തിലാണ്ട അമ്മയെ അവന്റെ അവസാന ദൃഷ്ടി ഒന്നുഴിഞ്ഞു.
അവൻ തന്റെ മുറിക്കകത്തെത്തിയതും പുറത്തുനിന്നും കതക് അതിവേഗം തള്ളിയടഞ്ഞു, കുറ്റിവീണു. അവൻ തടവിലായിക്കഴിഞ്ഞു. പുറകിൽ നിന്ന് പൊടുന്നനെയുണ്ടായ ശബ്ദം കേട്ട നടുക്കത്തിൽ ഗ്രിഗറിന്റെ കാലുകൾ മടങ്ങിപ്പോയി. അപ്പോൾ തിരക്കിട്ടെത്തിയത് സഹോദരിയായിരുന്നു. അവൾ അവിടെ കാത്തു നിന്നിട്ട് ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ മുന്നോട്ടു കുതിച്ചു, അവളുടെ വരവ് ഗ്രിഗർ കേട്ടതുപോലുമില്ല, പൂട്ടിൽ താക്കോൽ തിരിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ തന്റെ മാതാപിതാക്കളെ നോക്കി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു – “ഒടുവിൽ!"
"ഇനിയെന്ത്?" ചുറ്റുമുള്ള ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് ഗ്രിഗർ സ്വയം ചോദിച്ചു. അധികം താമസിയാതെ തന്നെ തനിക്ക് ഇപ്പോൾ ഒട്ടും അനങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ലെന്ന് അവൻ കണ്ടെത്തി. അതിലവന് അത്ഭുതമൊന്നും തോന്നിയില്ല. അതിലേറെ അവന് അസ്വാഭാവികമായിത്തോന്നിയത്, ഇത്രയും നേരം ഈ മെലിഞ്ഞ ചെറുകാലുകൾ കൊണ്ട് തനിക്ക് ചലിക്കാൻ സാധിച്ചല്ലോ എന്നതായിരുന്നു. അതൊഴിച്ചാൽ അവന് താരതമ്യേന സ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെട്ടു. അവന് ശരീരമാകെ വേദനകളുണ്ടായിരുന്നു, എങ്കിലും അവ ക്രമേണ ദുർബ്ബലമായി വരുമെന്നും അങ്ങനെ ഒടുവിൽ പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതാവുമെന്നും അവനു തോന്നി.
അവന്റെ പുറത്തെ അഴുകിയ ആപ്പിളും അതു പതിച്ചുണ്ടായ ചുറ്റുമുള്ള തൊലിയുടെ പൂർണ്ണമായും നനുത്ത പൊടി കൊണ്ടു മൂടപ്പെട്ട ഭാഗത്തെ വിങ്ങലും അവന് അനുഭവപ്പെട്ടതേയില്ല. തന്റെ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ച് അവൻ സ്നേഹത്തോടെയും വികാരവായ്പ്പോടെയും ഓർത്തു. അവൻ ഇല്ലാതാവണമെന്ന അവന്റെ തന്നെ അഭിപ്രായം ഒരുപക്ഷേ അവന്റെ സഹോദരിയുടേതിനേക്കാൾ ഉറപ്പുള്ളതായിരുന്നു. ക്ളോക് ടവറിൽ രാവിലെ മൂന്നു മണി മുഴങ്ങും വരെ ശൂന്യവും ശാന്തിനിറഞ്ഞതുമായ ചിന്തയോടെ അവനിരുന്നു. ജനാലയ്ക്ക് മുമ്പിലെ ഉദയസൂര്യന്റെ ആദ്യകിരണങ്ങൾ അവൻ അപ്പോഴും അനുഭവിച്ചു. അതിനു ശേഷം, തന്റെ ഇച്ഛയ്ക്കെതിരായി അവന്റെ തല പൂർണ്ണമായും താഴ്ന്നു, അവന്റെ അവസാന ശ്വാസം നാസാരന്ധ്രങ്ങളിൽനിന്നും ദുർബ്ബലമായി പുറത്തേക്കു വന്നു. വീട്ടിൽ സഹായിക്കാൻ വരുന്ന സ്ത്രീ അതിരാവിലെ എത്തിയപ്പോൾ -- എത്രതവണ ഒഴിവാക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ടും ശക്തിയിലും തിടുക്കത്തിലും അവർ വാതിലുകൾ വലിച്ചടച്ചതിനാൽ ആ അപ്പാർട്ട്മെന്റ്റിൽ തന്നെ ആർക്കും അവർ വന്ന നിമിഷം മുതൽ സ്വസ്ഥമായൊന്നുറങ്ങാൻ സാധിക്കാറില്ലായിരുന്നു - തന്റെ പതിവ് ഹ്രസ്വസന്ദർശനത്തിൽ ഗ്രിഗറിൽ അവർ സവിശേഷമായി ആദ്യം ഒന്നും കണ്ടില്ല. മന:പൂർവ്വം അനങ്ങാതെ കിടന്ന് അപമാനിക്കപ്പെട്ടയാൾ കളിക്കുകയാണ് അവനെന്ന് അവർ കരുതി; അവന് നല്ല ബോധമുണ്ടെന്ന് അവർ വിശ്വസിച്ചു. കയ്യിൽ നീളമുള്ള ഒരു ചൂൽ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ അവർ ഗ്രിഗറിനെ വാതിലിനടുത്തു തന്നെ നിന്നു കൊണ്ടു ചൂലു വച്ച് ഇക്കിളിപ്പെടുത്താൻ നോക്കി. ഫലം കാണാതായപ്പോൾ ദേഷ്യം തോന്നി അവർ ഗ്രിഗോറിനെ ഒന്നു കുത്തുകയും ഒട്ടും പ്രധിരോധിക്കാതെ തൽസ്ഥാനത്ത് നിന്ന് ഗ്രിഗർ നീങ്ങുകയും ചെയ്തപ്പോഴാണ് അവർ ശ്രദ്ധിച്ചത്. കാര്യത്തിന്റെ കിടപ്പ് മനസ്സിലായപ്പോൾ അമ്പരപ്പോടെ അവരുടെ കണ്ണുകൾ വികസിച്ചു, സ്വയം ചൂളമടിച്ചു, പിന്നെ അധികം നേരം അവിടെ നിൽക്കാതെ കിടപ്പു മുറിയുടെ വാതിൽ വലിച്ചു തുറന്ന്, ഇരുട്ടിലേക്ക് ഉച്ചത്തിൽ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞു, "അതിനെ ഒന്നു നോക്കൂ, അതു ചത്തു; അതാ അതവിടെ മുഴുവനായും ചത്തു കിടക്കുന്നു!”
(വിവർത്തനം: ഡോ. രേഷ്മ രാധാകൃഷ്ണൻ)
Übersetzung: Dr. Reshma Radhakrishnan
Vorgelesen von: Dr. Reshma Radhakrishnan
(ഉദ്ധരണി)
അതിവേഗത്തിലുള്ള ഇഴച്ചിലിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നതിനാൽ വീട്ടിൽനിന്നുള്ള ഏതെങ്കിലും വാക്കോ വിളിയോ ശല്യപ്പെടുത്തുന്നതായി അവനു തോന്നിയതേ ഇല്ല. വാതിൽക്കൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മാത്രമാണ് അവൻ തലയൊന്നു തിരിച്ചത്, അതും മുഴുവനായിട്ടല്ല, കാരണം തന്റെ പിടലി കടുത്തു കല്ലിച്ച പോലെ അവനു തോന്നി, അപ്പോഴും തനിക്കു പിന്നിൽ എന്തെങ്കിലും മാറിയിട്ടുള്ളതായി അവനു തോന്നിയില്ല, സഹോദരി മാത്രം അപ്പോഴേക്കും ഉറക്കമെണീറ്റിരുന്നു. അപ്പോൾ പൂർണ്ണമായും ഉറക്കത്തിലാണ്ട അമ്മയെ അവന്റെ അവസാന ദൃഷ്ടി ഒന്നുഴിഞ്ഞു.
അവൻ തന്റെ മുറിക്കകത്തെത്തിയതും പുറത്തുനിന്നും കതക് അതിവേഗം തള്ളിയടഞ്ഞു, കുറ്റിവീണു. അവൻ തടവിലായിക്കഴിഞ്ഞു. പുറകിൽ നിന്ന് പൊടുന്നനെയുണ്ടായ ശബ്ദം കേട്ട നടുക്കത്തിൽ ഗ്രിഗറിന്റെ കാലുകൾ മടങ്ങിപ്പോയി. അപ്പോൾ തിരക്കിട്ടെത്തിയത് സഹോദരിയായിരുന്നു. അവൾ അവിടെ കാത്തു നിന്നിട്ട് ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ മുന്നോട്ടു കുതിച്ചു, അവളുടെ വരവ് ഗ്രിഗർ കേട്ടതുപോലുമില്ല, പൂട്ടിൽ താക്കോൽ തിരിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ തന്റെ മാതാപിതാക്കളെ നോക്കി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു – “ഒടുവിൽ!"
"ഇനിയെന്ത്?" ചുറ്റുമുള്ള ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് ഗ്രിഗർ സ്വയം ചോദിച്ചു. അധികം താമസിയാതെ തന്നെ തനിക്ക് ഇപ്പോൾ ഒട്ടും അനങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ലെന്ന് അവൻ കണ്ടെത്തി. അതിലവന് അത്ഭുതമൊന്നും തോന്നിയില്ല. അതിലേറെ അവന് അസ്വാഭാവികമായിത്തോന്നിയത്, ഇത്രയും നേരം ഈ മെലിഞ്ഞ ചെറുകാലുകൾ കൊണ്ട് തനിക്ക് ചലിക്കാൻ സാധിച്ചല്ലോ എന്നതായിരുന്നു. അതൊഴിച്ചാൽ അവന് താരതമ്യേന സ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെട്ടു. അവന് ശരീരമാകെ വേദനകളുണ്ടായിരുന്നു, എങ്കിലും അവ ക്രമേണ ദുർബ്ബലമായി വരുമെന്നും അങ്ങനെ ഒടുവിൽ പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതാവുമെന്നും അവനു തോന്നി.
അവന്റെ പുറത്തെ അഴുകിയ ആപ്പിളും അതു പതിച്ചുണ്ടായ ചുറ്റുമുള്ള തൊലിയുടെ പൂർണ്ണമായും നനുത്ത പൊടി കൊണ്ടു മൂടപ്പെട്ട ഭാഗത്തെ വിങ്ങലും അവന് അനുഭവപ്പെട്ടതേയില്ല. തന്റെ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ച് അവൻ സ്നേഹത്തോടെയും വികാരവായ്പ്പോടെയും ഓർത്തു. അവൻ ഇല്ലാതാവണമെന്ന അവന്റെ തന്നെ അഭിപ്രായം ഒരുപക്ഷേ അവന്റെ സഹോദരിയുടേതിനേക്കാൾ ഉറപ്പുള്ളതായിരുന്നു. ക്ളോക് ടവറിൽ രാവിലെ മൂന്നു മണി മുഴങ്ങും വരെ ശൂന്യവും ശാന്തിനിറഞ്ഞതുമായ ചിന്തയോടെ അവനിരുന്നു. ജനാലയ്ക്ക് മുമ്പിലെ ഉദയസൂര്യന്റെ ആദ്യകിരണങ്ങൾ അവൻ അപ്പോഴും അനുഭവിച്ചു. അതിനു ശേഷം, തന്റെ ഇച്ഛയ്ക്കെതിരായി അവന്റെ തല പൂർണ്ണമായും താഴ്ന്നു, അവന്റെ അവസാന ശ്വാസം നാസാരന്ധ്രങ്ങളിൽനിന്നും ദുർബ്ബലമായി പുറത്തേക്കു വന്നു. വീട്ടിൽ സഹായിക്കാൻ വരുന്ന സ്ത്രീ അതിരാവിലെ എത്തിയപ്പോൾ -- എത്രതവണ ഒഴിവാക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ടും ശക്തിയിലും തിടുക്കത്തിലും അവർ വാതിലുകൾ വലിച്ചടച്ചതിനാൽ ആ അപ്പാർട്ട്മെന്റ്റിൽ തന്നെ ആർക്കും അവർ വന്ന നിമിഷം മുതൽ സ്വസ്ഥമായൊന്നുറങ്ങാൻ സാധിക്കാറില്ലായിരുന്നു - തന്റെ പതിവ് ഹ്രസ്വസന്ദർശനത്തിൽ ഗ്രിഗറിൽ അവർ സവിശേഷമായി ആദ്യം ഒന്നും കണ്ടില്ല. മന:പൂർവ്വം അനങ്ങാതെ കിടന്ന് അപമാനിക്കപ്പെട്ടയാൾ കളിക്കുകയാണ് അവനെന്ന് അവർ കരുതി; അവന് നല്ല ബോധമുണ്ടെന്ന് അവർ വിശ്വസിച്ചു. കയ്യിൽ നീളമുള്ള ഒരു ചൂൽ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ അവർ ഗ്രിഗറിനെ വാതിലിനടുത്തു തന്നെ നിന്നു കൊണ്ടു ചൂലു വച്ച് ഇക്കിളിപ്പെടുത്താൻ നോക്കി. ഫലം കാണാതായപ്പോൾ ദേഷ്യം തോന്നി അവർ ഗ്രിഗോറിനെ ഒന്നു കുത്തുകയും ഒട്ടും പ്രധിരോധിക്കാതെ തൽസ്ഥാനത്ത് നിന്ന് ഗ്രിഗർ നീങ്ങുകയും ചെയ്തപ്പോഴാണ് അവർ ശ്രദ്ധിച്ചത്. കാര്യത്തിന്റെ കിടപ്പ് മനസ്സിലായപ്പോൾ അമ്പരപ്പോടെ അവരുടെ കണ്ണുകൾ വികസിച്ചു, സ്വയം ചൂളമടിച്ചു, പിന്നെ അധികം നേരം അവിടെ നിൽക്കാതെ കിടപ്പു മുറിയുടെ വാതിൽ വലിച്ചു തുറന്ന്, ഇരുട്ടിലേക്ക് ഉച്ചത്തിൽ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞു, "അതിനെ ഒന്നു നോക്കൂ, അതു ചത്തു; അതാ അതവിടെ മുഴുവനായും ചത്തു കിടക്കുന്നു!”
(വിവർത്തനം: ഡോ. രേഷ്മ രാധാകൃഷ്ണൻ)
Vorgelesen von: Dr. Reshma Radhakrishnan
රූපාන්තරය
(උපුටා ගැනීමකි)
සෑ ම විටම, ඉක්මනින් මාරු වී යාමට අදහස් කරන ඔහු, තම පවුලේ අයගෙන් කිසිදු වචනයක් හෝ විස්මයක් තමා ට බාධා නො කළ බවට කිසිදු අවධා නයක් යො මු කළේ නැ ත. ඒ වන විටත් දො ර ළඟ සිටින ඔහු ,හිස සම්පූර්ණයෙන්ම හැරවූයේ නැත, මන්ද ඔහුගේ බෙල්ල දැ ඩි වී ඇති බව ඔහුට දැ නුණද, ඔහු පිටුපසින් කිසිවක් වෙනස් වී නැ ති බව ඔහුට තවමත් දැ කගත හැ කි විය, ඔහුගේ සහෝදරිය පමණක් නැගිට ඇත. ඔහුගේ අවසන් බැ ල්ම වූයේ මේ වන විට සම්පූර්ණයෙන්ම නින්දේ පසුවන තම මව දෙසය.
ඔහු තම කා මරයට ඇතුළු වූ වහා ම දොර ඉක්මනින් තල්ලු කර, අගුලු දැ මීය. ඔහුගේ පිටුපසින් ඇති වූ හදිසි ශබ්දය නිසා ග්රෙගෝ ර් කෙතරම් තිගැස්සී ගියේද යත් ඔහුගේ කකුල් ගැ හෙන්නට විය. දුවගෙන ආවේ අක්කා. :ඇය ඒ වන විටත් එහි කෙළින් සිටගෙන බලා සිටියා ය, පසුව ඇය සැ හැ ල්ලුවෙන් ඉදිරියට පැන්නා ය, ග්රෙගෝර්ට ඇය එන සද්දයක්වත් ඇසුණේ නැත, අගුලේ යතුර හරවන අතරතුර ඇය තම දෙමා පියන්ට “අවසානය!” කියා කෑ ගැසුවා ය. …හා දැන්… ග්රෙගර් තමා ගෙන්ම ප්රශ්න කරගෙන අඳුරේම වටපිට බැ ලුවා. ඔහුට තවදුරටත් චලනය විය නො හැ කි බව ඔහු ඉක්මනින්ම සො යා ගත්තේය. ඔහු පුදුම වූයේ නැත.
ඒ වෙනුවට, ඔහුට මේ දක්වා මේ සිහින් කුඩා කකුල් සමඟ සැරිසැරීමට හැකි වූ බවත් ඔහු අස්වාභාවික බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි. එසේ නොමැති නම් ඔහුට සාපේක්ෂව සුවපහසුවක් දැනුනි. ඔහුගේ සිරුර පුරා වේදනාවන් ඇති වූ නමුත් ඒවා ටිකෙන් ටික දුර්වල වෙමින් අවසානයේ සම්පූර්ණයෙන්ම පහව යන බව ඔහුට පෙනුනි. ඔහුගේ පිටේ තිබූ කුණු වූ ඇපල් ගෙඩියත්, සිනිඳු දූවිල්ලෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම වැසී ගිය ගිනිගත් වටපිටාවත් ඔහුට යන්තම් දැනුණේ නැත. ඔහු තම පවුල ගැන හැඟුම්බරව හා ආදරයෙන් ආපසු කල්පනා කළේය. ඔහුට අතුරුදහන් වීමට සිදු වූ බව ,ඔහුගේ මතය සමහර විට ඔහුගේ සහෝදරියගේ අදහසට වඩා තීරණාත්මක විය. ඔරලෝසු කණුවේ උදෑසන තුන්වන පැය නාද වන තුරු ඔහු මෙම හිස් හා සාමකාමී පරාවර්තනයේ රැඳී සිටියේය. ඔහු ජනේලයෙන් පිටත සාමාන්ය විදුලි ආලෝකයේ ආරම්භය දුටුවේය. එවිට, ඔහුගේ කැමැත්තෙන් තොරව, ඔහුගේ හිස සම්පූර්ණයෙන්ම ගිලී ගිය අතර, ඔහුගේ අවසන් හුස්ම ඔහුගේ නාස්පුඩු වලින් දුර්වල ලෙස පිට විය.
සේවකයා උදේ පාන්දරම පැමිණි විට, දැඩි ශක්තියෙන් හා ඉක්මන් ගමනින්, ඇය කොපමණ වාරයක් ඉල්ලා සිටියද, ඇය සියලු දොරවල් වසා දැමුවාය, එබැවින් ඇය පැමිණි මොහොතේ සිට තවදුරටත් සාමකාමී නින්දක් නොලැබුණි. මුළු මහල් නිවාසය තුළම, ග්රෙගර් වෙත සුපුරුදු කෙටි සංචාරයේදී විශේෂ කිසිවක් හමු නොවීය. ඔහු හිතාමතාම එහි නොසෙල්වී, අමනාප වූ බව මවාපාමින් එහි වැතිර සිටින බව ඇය සිතුවාය. ඇය ඔහුට සියලු ආකාරයේ හැඟීම් සඳහා ගෞරවය ලබා දුන්නාය. ඇය දිගු කොස්ස අල්ලාගෙන සිටි නිසා, ඇය දොරෙන් ග්රෙගෝර්ට කිති කැවීමට එය භාවිතා කිරීමට උත්සාහ කළාය. එහිදීද සාර්ථකත්වයක් නොමැති වූ විට ඇය කෝපයට පත් වී ග්රෙගර් වෙතට මඳක් තල්ලු කළ අතර කිසිදු ප්රතිරෝධයක් නොමැතිව ඇය ඔහුව ඔහුගේ ස්ථානයෙන් ඉවතට තල්ලු කළ විට පමණක් ඇය දැනුවත් විය. ඇය ඉක්මනින් සැබෑ තත්වය වටහා ගත් විට, ඇගේ දෑස් විශාල විය, ඇය තමාටම කෑ ගැසුවාය, නමුත් ඇය වැඩි වේලාවක් එහි නොසිටි අතර, ඒ වෙනුවට ඇය නිදන කාමරයේ දොර විවර කරගෙන, මහ හඬින් අඳුරට කතා කළාය: "ඒක බලන්න. මැරිලා; එයා ඇත්තටම මැරිලා!"
(පරිවර්තනය: කෞශල්යා යමසිංහ)
Übersetzung: Kaushalya Yamasinghe
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
(උපුටා ගැනීමකි)
සෑ ම විටම, ඉක්මනින් මාරු වී යාමට අදහස් කරන ඔහු, තම පවුලේ අයගෙන් කිසිදු වචනයක් හෝ විස්මයක් තමා ට බාධා නො කළ බවට කිසිදු අවධා නයක් යො මු කළේ නැ ත. ඒ වන විටත් දො ර ළඟ සිටින ඔහු ,හිස සම්පූර්ණයෙන්ම හැරවූයේ නැත, මන්ද ඔහුගේ බෙල්ල දැ ඩි වී ඇති බව ඔහුට දැ නුණද, ඔහු පිටුපසින් කිසිවක් වෙනස් වී නැ ති බව ඔහුට තවමත් දැ කගත හැ කි විය, ඔහුගේ සහෝදරිය පමණක් නැගිට ඇත. ඔහුගේ අවසන් බැ ල්ම වූයේ මේ වන විට සම්පූර්ණයෙන්ම නින්දේ පසුවන තම මව දෙසය.
ඔහු තම කා මරයට ඇතුළු වූ වහා ම දොර ඉක්මනින් තල්ලු කර, අගුලු දැ මීය. ඔහුගේ පිටුපසින් ඇති වූ හදිසි ශබ්දය නිසා ග්රෙගෝ ර් කෙතරම් තිගැස්සී ගියේද යත් ඔහුගේ කකුල් ගැ හෙන්නට විය. දුවගෙන ආවේ අක්කා. :ඇය ඒ වන විටත් එහි කෙළින් සිටගෙන බලා සිටියා ය, පසුව ඇය සැ හැ ල්ලුවෙන් ඉදිරියට පැන්නා ය, ග්රෙගෝර්ට ඇය එන සද්දයක්වත් ඇසුණේ නැත, අගුලේ යතුර හරවන අතරතුර ඇය තම දෙමා පියන්ට “අවසානය!” කියා කෑ ගැසුවා ය. …හා දැන්… ග්රෙගර් තමා ගෙන්ම ප්රශ්න කරගෙන අඳුරේම වටපිට බැ ලුවා. ඔහුට තවදුරටත් චලනය විය නො හැ කි බව ඔහු ඉක්මනින්ම සො යා ගත්තේය. ඔහු පුදුම වූයේ නැත.
ඒ වෙනුවට, ඔහුට මේ දක්වා මේ සිහින් කුඩා කකුල් සමඟ සැරිසැරීමට හැකි වූ බවත් ඔහු අස්වාභාවික බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි. එසේ නොමැති නම් ඔහුට සාපේක්ෂව සුවපහසුවක් දැනුනි. ඔහුගේ සිරුර පුරා වේදනාවන් ඇති වූ නමුත් ඒවා ටිකෙන් ටික දුර්වල වෙමින් අවසානයේ සම්පූර්ණයෙන්ම පහව යන බව ඔහුට පෙනුනි. ඔහුගේ පිටේ තිබූ කුණු වූ ඇපල් ගෙඩියත්, සිනිඳු දූවිල්ලෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම වැසී ගිය ගිනිගත් වටපිටාවත් ඔහුට යන්තම් දැනුණේ නැත. ඔහු තම පවුල ගැන හැඟුම්බරව හා ආදරයෙන් ආපසු කල්පනා කළේය. ඔහුට අතුරුදහන් වීමට සිදු වූ බව ,ඔහුගේ මතය සමහර විට ඔහුගේ සහෝදරියගේ අදහසට වඩා තීරණාත්මක විය. ඔරලෝසු කණුවේ උදෑසන තුන්වන පැය නාද වන තුරු ඔහු මෙම හිස් හා සාමකාමී පරාවර්තනයේ රැඳී සිටියේය. ඔහු ජනේලයෙන් පිටත සාමාන්ය විදුලි ආලෝකයේ ආරම්භය දුටුවේය. එවිට, ඔහුගේ කැමැත්තෙන් තොරව, ඔහුගේ හිස සම්පූර්ණයෙන්ම ගිලී ගිය අතර, ඔහුගේ අවසන් හුස්ම ඔහුගේ නාස්පුඩු වලින් දුර්වල ලෙස පිට විය.
සේවකයා උදේ පාන්දරම පැමිණි විට, දැඩි ශක්තියෙන් හා ඉක්මන් ගමනින්, ඇය කොපමණ වාරයක් ඉල්ලා සිටියද, ඇය සියලු දොරවල් වසා දැමුවාය, එබැවින් ඇය පැමිණි මොහොතේ සිට තවදුරටත් සාමකාමී නින්දක් නොලැබුණි. මුළු මහල් නිවාසය තුළම, ග්රෙගර් වෙත සුපුරුදු කෙටි සංචාරයේදී විශේෂ කිසිවක් හමු නොවීය. ඔහු හිතාමතාම එහි නොසෙල්වී, අමනාප වූ බව මවාපාමින් එහි වැතිර සිටින බව ඇය සිතුවාය. ඇය ඔහුට සියලු ආකාරයේ හැඟීම් සඳහා ගෞරවය ලබා දුන්නාය. ඇය දිගු කොස්ස අල්ලාගෙන සිටි නිසා, ඇය දොරෙන් ග්රෙගෝර්ට කිති කැවීමට එය භාවිතා කිරීමට උත්සාහ කළාය. එහිදීද සාර්ථකත්වයක් නොමැති වූ විට ඇය කෝපයට පත් වී ග්රෙගර් වෙතට මඳක් තල්ලු කළ අතර කිසිදු ප්රතිරෝධයක් නොමැතිව ඇය ඔහුව ඔහුගේ ස්ථානයෙන් ඉවතට තල්ලු කළ විට පමණක් ඇය දැනුවත් විය. ඇය ඉක්මනින් සැබෑ තත්වය වටහා ගත් විට, ඇගේ දෑස් විශාල විය, ඇය තමාටම කෑ ගැසුවාය, නමුත් ඇය වැඩි වේලාවක් එහි නොසිටි අතර, ඒ වෙනුවට ඇය නිදන කාමරයේ දොර විවර කරගෙන, මහ හඬින් අඳුරට කතා කළාය: "ඒක බලන්න. මැරිලා; එයා ඇත්තටම මැරිලා!"
(පරිවර්තනය: කෞශල්යා යමසිංහ)
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
உருமாற்றம்
(ஒரு பகுதி)
ஊர்ந்து சென்று விட வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்தில் மட்டுமே இருந்தான் அவன்; குடும்பத்தினரின் வார்த்தைகளோ, அவரிடையில் சத்தங்களோ, அவன் கவனத்தை சிதறவில்லை என்பதைக் கூட அவன் உணரவில்லை. கதவின் அருகில் எட்டியபிறகு தலையைத் திருப்பினான். சற்றே—முற்றிலும் அல்ல, கழுத்து பிடித்ததுபோல் ஓர் உணர்வு; ஆனால் மாற்றம் எதுவும் இல்லை, சகோதரி மட்டும் எழுந்து நின்றிருந்தாள். அவன் கடைசி பார்வையால் அவன் தாய் ஆழ்ந்து தூங்கிவிட்டாள் என்பதை கண்டான் .
அவன் அறையில் நுழைந்த மறு வினாடியே, விறைந்து கதவு வேகமாக அடைக்கப்பட்டு, தாளிடப்பட்டது. அந்த திடீர் சத்தம் கேட்டு க்ரிகோர் திடுக்கிடவே, அவனது சிறு கால்கள் வளைந்தன. அவசரமாகக் கதவை அடைத்தது அவன் சகோதரி தான். அவள் ஏற்கனவே எழுந்து நின்று காத்துக் கொண்டிருந்தாள். சத்தமின்றி மெதுவாக முன்நோக்கி பாய்ந்தாள். அவள் நெருங்கும் சத்தம் க்ரிகோருக்குக் கேட்கவே இல்லை. கதவின் பூட்டில் சாவியைத் திருப்பும் போது, பெற்றோரிடம், " அப்பா, ஒரு வழியா…!" என்றாள் உறக்க.
"இனி என்ன?" என்று க்ரிகோர் தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டு, இருளில் சுற்றிப் பார்த்தான். தன்னால் இனி நகரவே முடியாது என்பதை அவன் விரைவில் உணர்ந்தான். அதில் எந்த சந்தேகமுமில்லை; மாறாக, அந்த மெல்லிய சிறு கால்களால் எப்படி நகர முடிந்தது என்பது தான் அவனுக்கு ஆச்சிரியமாக இருந்தது. சொல்லப்போனால், இப்போது தான் உடல் சற்று நன்றாக இருப்பதாக உணர்ந்தான். உண்மை தான், இதற்கு முன் அவனுக்கு உடல் எங்கும் வலித்தது, ஆனால் அவ்வுடல் இப்போது படிப்படியாக வலுவிழந்து, வலி குறைந்து, இறுதியாக முற்றிலும் மறைந்துவிடும் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. அவனது முதுகில் பதிந்திருந்த அழுகிய ஆப்பிளையோ, அதைச் சுற்றி வீங்கியிருந்த பகுதியின் மேலிருந்த மெல்லிய தூசியையோ அவன் கவனிக்கவில்லை. அவன் தனது குடும்பத்தினரை மிக அன்போடும், பாசத்தோடும் நினைத்துப் பார்த்தான். முடிந்தால் மறைந்து விட வேண்டும் என்று அவனது சகோதரியை விட, அவன் தான் மிகவும் வலுவாக விரும்பினான். கடிகார கோபுரம் அதிகாலை மூன்று மணி அடிக்கும் வரை அவன் வெறுமையாக, அமைதியாக, சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தான். ஜன்னலின் வெளியே வெளிச்சம் பரவ ஆரம்பிப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் விருப்பமின்றி, அவன் தலை தானாக சாய்ந்துவிட்டது, நாசியிலிருந்து கடைசி மூச்சு பலவீனமாக வெளியேறியது.
அதிகாலையில் பணிப் பெண் வந்ததும் – பல முறை அவளிடம் கதவுகளை ஓங்கி அடிப்பதைத் தவிர்க்குமாறு கேட்டிருந்தாலும், வேலை அவசரத்தில், முழு சக்தியால் அவள் கதவுகளை தொடர்ந்து ஓங்கி அடித்தாள், அவள் உள்ளே நுழைந்ததும் வீட்டில் நிம்மதியாக தூங்குவதற்க்கு வாய்ப்பே இல்லை – விரைவாக, வழக்கம் போல, க்ரிகோரைப் பார்வையிட்டப் போது, முதலில் புதிதாக எதுவும் தென்படவில்லை. அவன் வேண்டுமென்றே அசையாமல் படுத்திருப்பதாகத் தான் அவள் நினைத்தாள். தியாகியை போல நடிக்கிறான் என்றே நம்பினாள். ஒரு நீண்ட துடப்பத்தைக் கையில் பிடித்திருந்ததால், கதவின் அருகிலிருந்தே அதைக்கொண்டு க்ரிகோரை லேசக சீண்ட முயன்றாள். முயற்சி வெற்றியடையாததால், எரிச்சலடைந்து அவள் க்ரிகோரை துடப்பத்தால் வலுவாகவே குத்தினாள். அவனை எந்த எதிர்ப்புமின்றி, இடத்திலிருந்து அவனை தள்ளியப் போதுதான் அவள் அவன் நிலையை சரியாக கவனித்தாள். என்ன நடந்ததென்று புரிந்தபோது, ஆச்சிரியத்தில் கண் விரிந்து தனக்குத்தானே மெல்லிய விசில் அடித்தாள், நொடிகளை வீணாக்காமல் படுக்கையறையின் கதவுகளை இழுத்துத் திறந்து, படுக்கையறையின் இருளில் உறக்கக் கத்தினாள்: "ஐயோ, அத பாருங்க! அது செத்துபோயிரிச்சு; அது அங்க கல்லு மாதிரி செத்துக்கிடக்குது!"
(மொழிபெயர்ப்பு: இந்திரா பாலசுப்ரமணியன்)
Übersetzung: Indra Balasubramanyan
Vorgelesen von: Sabthika Mathanamohan
(ஒரு பகுதி)
ஊர்ந்து சென்று விட வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்தில் மட்டுமே இருந்தான் அவன்; குடும்பத்தினரின் வார்த்தைகளோ, அவரிடையில் சத்தங்களோ, அவன் கவனத்தை சிதறவில்லை என்பதைக் கூட அவன் உணரவில்லை. கதவின் அருகில் எட்டியபிறகு தலையைத் திருப்பினான். சற்றே—முற்றிலும் அல்ல, கழுத்து பிடித்ததுபோல் ஓர் உணர்வு; ஆனால் மாற்றம் எதுவும் இல்லை, சகோதரி மட்டும் எழுந்து நின்றிருந்தாள். அவன் கடைசி பார்வையால் அவன் தாய் ஆழ்ந்து தூங்கிவிட்டாள் என்பதை கண்டான் .
அவன் அறையில் நுழைந்த மறு வினாடியே, விறைந்து கதவு வேகமாக அடைக்கப்பட்டு, தாளிடப்பட்டது. அந்த திடீர் சத்தம் கேட்டு க்ரிகோர் திடுக்கிடவே, அவனது சிறு கால்கள் வளைந்தன. அவசரமாகக் கதவை அடைத்தது அவன் சகோதரி தான். அவள் ஏற்கனவே எழுந்து நின்று காத்துக் கொண்டிருந்தாள். சத்தமின்றி மெதுவாக முன்நோக்கி பாய்ந்தாள். அவள் நெருங்கும் சத்தம் க்ரிகோருக்குக் கேட்கவே இல்லை. கதவின் பூட்டில் சாவியைத் திருப்பும் போது, பெற்றோரிடம், " அப்பா, ஒரு வழியா…!" என்றாள் உறக்க.
"இனி என்ன?" என்று க்ரிகோர் தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டு, இருளில் சுற்றிப் பார்த்தான். தன்னால் இனி நகரவே முடியாது என்பதை அவன் விரைவில் உணர்ந்தான். அதில் எந்த சந்தேகமுமில்லை; மாறாக, அந்த மெல்லிய சிறு கால்களால் எப்படி நகர முடிந்தது என்பது தான் அவனுக்கு ஆச்சிரியமாக இருந்தது. சொல்லப்போனால், இப்போது தான் உடல் சற்று நன்றாக இருப்பதாக உணர்ந்தான். உண்மை தான், இதற்கு முன் அவனுக்கு உடல் எங்கும் வலித்தது, ஆனால் அவ்வுடல் இப்போது படிப்படியாக வலுவிழந்து, வலி குறைந்து, இறுதியாக முற்றிலும் மறைந்துவிடும் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. அவனது முதுகில் பதிந்திருந்த அழுகிய ஆப்பிளையோ, அதைச் சுற்றி வீங்கியிருந்த பகுதியின் மேலிருந்த மெல்லிய தூசியையோ அவன் கவனிக்கவில்லை. அவன் தனது குடும்பத்தினரை மிக அன்போடும், பாசத்தோடும் நினைத்துப் பார்த்தான். முடிந்தால் மறைந்து விட வேண்டும் என்று அவனது சகோதரியை விட, அவன் தான் மிகவும் வலுவாக விரும்பினான். கடிகார கோபுரம் அதிகாலை மூன்று மணி அடிக்கும் வரை அவன் வெறுமையாக, அமைதியாக, சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தான். ஜன்னலின் வெளியே வெளிச்சம் பரவ ஆரம்பிப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் விருப்பமின்றி, அவன் தலை தானாக சாய்ந்துவிட்டது, நாசியிலிருந்து கடைசி மூச்சு பலவீனமாக வெளியேறியது.
அதிகாலையில் பணிப் பெண் வந்ததும் – பல முறை அவளிடம் கதவுகளை ஓங்கி அடிப்பதைத் தவிர்க்குமாறு கேட்டிருந்தாலும், வேலை அவசரத்தில், முழு சக்தியால் அவள் கதவுகளை தொடர்ந்து ஓங்கி அடித்தாள், அவள் உள்ளே நுழைந்ததும் வீட்டில் நிம்மதியாக தூங்குவதற்க்கு வாய்ப்பே இல்லை – விரைவாக, வழக்கம் போல, க்ரிகோரைப் பார்வையிட்டப் போது, முதலில் புதிதாக எதுவும் தென்படவில்லை. அவன் வேண்டுமென்றே அசையாமல் படுத்திருப்பதாகத் தான் அவள் நினைத்தாள். தியாகியை போல நடிக்கிறான் என்றே நம்பினாள். ஒரு நீண்ட துடப்பத்தைக் கையில் பிடித்திருந்ததால், கதவின் அருகிலிருந்தே அதைக்கொண்டு க்ரிகோரை லேசக சீண்ட முயன்றாள். முயற்சி வெற்றியடையாததால், எரிச்சலடைந்து அவள் க்ரிகோரை துடப்பத்தால் வலுவாகவே குத்தினாள். அவனை எந்த எதிர்ப்புமின்றி, இடத்திலிருந்து அவனை தள்ளியப் போதுதான் அவள் அவன் நிலையை சரியாக கவனித்தாள். என்ன நடந்ததென்று புரிந்தபோது, ஆச்சிரியத்தில் கண் விரிந்து தனக்குத்தானே மெல்லிய விசில் அடித்தாள், நொடிகளை வீணாக்காமல் படுக்கையறையின் கதவுகளை இழுத்துத் திறந்து, படுக்கையறையின் இருளில் உறக்கக் கத்தினாள்: "ஐயோ, அத பாருங்க! அது செத்துபோயிரிச்சு; அது அங்க கல்லு மாதிரி செத்துக்கிடக்குது!"
(மொழிபெயர்ப்பு: இந்திரா பாலசுப்ரமணியன்)
Vorgelesen von: Sabthika Mathanamohan
قلبِ ماہیئت
(ایک انتخاب)
تیزی سے لگاتار رینگنے کا اراده رکھتے ہوئے اس نے شاید ہی اس بات پر توجہ دی کہ اس کے گھر والوں کی طرف سے کوئی لفظ یا رونے کی آواز اسے پکارنے کو نہ آئی۔ دروازے تک پہونچ کر ہی اسنے اپنا سر گھومایا لیکن پوری طرح نہیں۔ کیونکہ اسے اپنی گردن کچھ اکڑی سی معلوم ہوئی۔ لیکن پھر بھی اس نے دیکھا کہ اس کے پیچھے کچھ نہیں بدلا تھا، صرف بہن ہی اٹھی تھی۔ اسنے ایک آخری بار نظر والده پر ڈالی جو اب مکمل طور پر سو چکی تھی۔
وه اپنے کمرے کے اندر گیا ہی تھا کہ دروازه جھٹ سے بند کر دیا گیا، کنڈی لگا دی گئی اور تالا بھی لگا دیا گیا۔ گریگور اپنے پیچھے اچانک ہوئے شور سے اتنا چونکا کہ اس کے چھوٹے چھوٹے پیر کانپنے لگے۔ یہ اس کی بہن تھی جو کافی جلدی میں تھی۔ وه پہلے سے ہی وہیں سیدھی کھڑی تھی، اور انتظار کر رہی تھی، پھر وه چپکے سے آگے بڑھی، گریگور نے اسکے آنے کی آہٹ بالکل بھی نہیں سنی تھی۔ بہن نے تالے کی چابی گھماتے ہوئے اپنے والدین کو سنانے کے لئے اونچی آواز میں کہا "شکرہے"۔
”اور اب؟"
گریگور نے خود سے اندھیرے میں چاروں طرف دیکھتے ہوئے پوچھا۔ اسے جلد ہی احساس ہو گیا کہ وہ اب بالکل بھی حرکت نہیں کر سکتا۔ اسے اس بات پر کوئی حیرت نہیں ہوئی، بلکہ یہ بات بے حد غیر فطری لگ رہی تھی کہ وہ اب تک ان پتلی چھوٹی ٹانگوں پر گھومنے پھرنے کے قابل تھا۔ حالانکہ وہ پہلے کے مقابلے زیادہ آرام محسوس کررہا تھا، یوں تو اس کے پورے جسم میں درد ہو رہا تھا لیکن ایسا بھی لگ رہا تھا کہ خاص طور سے پیر آہستہ آہستہ مزید کمزور ہوتے جا رہے ہیں ، آخر میں وہ شاید پوری طرح ضیاع ہو جائیں گے۔ شاید ہی اس نے اپنی پیٹھ میں سڑے ہوئے سیب اور اس کے آس پاس کی سوجن والی جگہ کو محسوس کیا، اسکی پیٹھ دھول کی ایک پتلی تہہ سے مکمل طور پر ڈھکی ہوئی تھی۔ اس نے جذبات اور محبت میں ڈوب کر اپنے خاندان کے بارے میں دوبارہ سوچا، ممکن ہے کہ اسے اپنی بہن سے دور جانا پڑے گا۔ وہ اسی خالی اور پرسکون غور و فکر کی حالت میں رات بھر جاگتا رہا ، یہاں تک کہ گھنٹا گھر سے صبح کے تین بجنے کی آواز گونجنے لگی ۔ اب بس کھڑکی کے باہر پو پھٹنے کی چمک کا ددار کرنا رہ گیا تھا۔ پھر اس کی مرضی کے بغیر اس کا سر مکمل طور پر نیچے جھک گیا ۔ اس کی آخری سانس نتھنوں کے راستے دھیرے دھیرے نکل گئی۔
جب صبح سویرے گھر پر نوکرانی آتی تھی تو گھر کے لوگ اکثر اس سے کہا کرتے تھے کہ دروازہ نہ کھٹکھٹائے، لیکن اپنی طاقت اور ہڑبڑاہٹ میں اس نے وہی کیا جسکی مناعی تھی، تاکہ گھر میں موجود ہر شخص کو معلوم ہو جائے کہ وہ آگئی ہے، اس کے آنے کے بعد سکون سے مزید سونا ممکن نہیں تھا۔ اس نے اپنے روزمرّہ کے مختصر پھیرے میں گریگور میں کچھ خاص نہیں پایا ۔ اس نے سوچا کہ وہ جان بوجھ کر خاموش پڑا ہے اور ناراض ہونے کا ڈھونگ کر رہا ہے؛ نوکرانی نے اپنا کُل فہم جمعہ کیا تاکہ اس لمبی جھاڑو سے، جو اسکے ہاتھ میں تھی، دروازے سے ہی گریگور کو گدگدی کرسکے۔ جب اس میں بھی کامیابی نہ ملی تو وہ پریشان ہو
گئی اور پھر گریگور کو تھوڑا سا اندر کی طرف ڈھکیلا، جب اسے معلوم ہوا کہ وہ اسے کسی رکاوٹ بغیر اپنی جگہ سے فرش پر ڈھکیل سکتی ہے تو اس نےتھوڑا دھیان دیا۔ اسے جلد ہی اصلیت کا احساس ہو گیا، اس نے حیرانی سے اپنی آنکھیں کھولیں، سیٹی بجائی، لیکن کمرے کا دروازہ کھولنے میں وقت ضائع نہیں کیا، اور اندھیرے میں ہی زور سے چلائی
"!آؤ دیکھو اسے، یہ تو ٹے ہو گیا ؛ یہیں پڑا ہے، پتھر کی طرح بیجان"
(مترجم: محمد انتظار)
(ایک انتخاب)
تیزی سے لگاتار رینگنے کا اراده رکھتے ہوئے اس نے شاید ہی اس بات پر توجہ دی کہ اس کے گھر والوں کی طرف سے کوئی لفظ یا رونے کی آواز اسے پکارنے کو نہ آئی۔ دروازے تک پہونچ کر ہی اسنے اپنا سر گھومایا لیکن پوری طرح نہیں۔ کیونکہ اسے اپنی گردن کچھ اکڑی سی معلوم ہوئی۔ لیکن پھر بھی اس نے دیکھا کہ اس کے پیچھے کچھ نہیں بدلا تھا، صرف بہن ہی اٹھی تھی۔ اسنے ایک آخری بار نظر والده پر ڈالی جو اب مکمل طور پر سو چکی تھی۔
وه اپنے کمرے کے اندر گیا ہی تھا کہ دروازه جھٹ سے بند کر دیا گیا، کنڈی لگا دی گئی اور تالا بھی لگا دیا گیا۔ گریگور اپنے پیچھے اچانک ہوئے شور سے اتنا چونکا کہ اس کے چھوٹے چھوٹے پیر کانپنے لگے۔ یہ اس کی بہن تھی جو کافی جلدی میں تھی۔ وه پہلے سے ہی وہیں سیدھی کھڑی تھی، اور انتظار کر رہی تھی، پھر وه چپکے سے آگے بڑھی، گریگور نے اسکے آنے کی آہٹ بالکل بھی نہیں سنی تھی۔ بہن نے تالے کی چابی گھماتے ہوئے اپنے والدین کو سنانے کے لئے اونچی آواز میں کہا "شکرہے"۔
”اور اب؟"
گریگور نے خود سے اندھیرے میں چاروں طرف دیکھتے ہوئے پوچھا۔ اسے جلد ہی احساس ہو گیا کہ وہ اب بالکل بھی حرکت نہیں کر سکتا۔ اسے اس بات پر کوئی حیرت نہیں ہوئی، بلکہ یہ بات بے حد غیر فطری لگ رہی تھی کہ وہ اب تک ان پتلی چھوٹی ٹانگوں پر گھومنے پھرنے کے قابل تھا۔ حالانکہ وہ پہلے کے مقابلے زیادہ آرام محسوس کررہا تھا، یوں تو اس کے پورے جسم میں درد ہو رہا تھا لیکن ایسا بھی لگ رہا تھا کہ خاص طور سے پیر آہستہ آہستہ مزید کمزور ہوتے جا رہے ہیں ، آخر میں وہ شاید پوری طرح ضیاع ہو جائیں گے۔ شاید ہی اس نے اپنی پیٹھ میں سڑے ہوئے سیب اور اس کے آس پاس کی سوجن والی جگہ کو محسوس کیا، اسکی پیٹھ دھول کی ایک پتلی تہہ سے مکمل طور پر ڈھکی ہوئی تھی۔ اس نے جذبات اور محبت میں ڈوب کر اپنے خاندان کے بارے میں دوبارہ سوچا، ممکن ہے کہ اسے اپنی بہن سے دور جانا پڑے گا۔ وہ اسی خالی اور پرسکون غور و فکر کی حالت میں رات بھر جاگتا رہا ، یہاں تک کہ گھنٹا گھر سے صبح کے تین بجنے کی آواز گونجنے لگی ۔ اب بس کھڑکی کے باہر پو پھٹنے کی چمک کا ددار کرنا رہ گیا تھا۔ پھر اس کی مرضی کے بغیر اس کا سر مکمل طور پر نیچے جھک گیا ۔ اس کی آخری سانس نتھنوں کے راستے دھیرے دھیرے نکل گئی۔
جب صبح سویرے گھر پر نوکرانی آتی تھی تو گھر کے لوگ اکثر اس سے کہا کرتے تھے کہ دروازہ نہ کھٹکھٹائے، لیکن اپنی طاقت اور ہڑبڑاہٹ میں اس نے وہی کیا جسکی مناعی تھی، تاکہ گھر میں موجود ہر شخص کو معلوم ہو جائے کہ وہ آگئی ہے، اس کے آنے کے بعد سکون سے مزید سونا ممکن نہیں تھا۔ اس نے اپنے روزمرّہ کے مختصر پھیرے میں گریگور میں کچھ خاص نہیں پایا ۔ اس نے سوچا کہ وہ جان بوجھ کر خاموش پڑا ہے اور ناراض ہونے کا ڈھونگ کر رہا ہے؛ نوکرانی نے اپنا کُل فہم جمعہ کیا تاکہ اس لمبی جھاڑو سے، جو اسکے ہاتھ میں تھی، دروازے سے ہی گریگور کو گدگدی کرسکے۔ جب اس میں بھی کامیابی نہ ملی تو وہ پریشان ہو
گئی اور پھر گریگور کو تھوڑا سا اندر کی طرف ڈھکیلا، جب اسے معلوم ہوا کہ وہ اسے کسی رکاوٹ بغیر اپنی جگہ سے فرش پر ڈھکیل سکتی ہے تو اس نےتھوڑا دھیان دیا۔ اسے جلد ہی اصلیت کا احساس ہو گیا، اس نے حیرانی سے اپنی آنکھیں کھولیں، سیٹی بجائی، لیکن کمرے کا دروازہ کھولنے میں وقت ضائع نہیں کیا، اور اندھیرے میں ہی زور سے چلائی
"!آؤ دیکھو اسے، یہ تو ٹے ہو گیا ؛ یہیں پڑا ہے، پتھر کی طرح بیجان"
(مترجم: محمد انتظار)
Vorgelesen von: Md. Rahil Siddiqui
Der Prozess
1925 veröffentlicht
Der Protagonist Josef K. wird eines Verbrechens beschuldigt, ohne dass ihm die Art des Verbrechens mitgeteilt wird. Er geht vor Gericht und versucht, seinen Namen reinzuwaschen, aber er stellt fest, dass das Gesetz eine absurde Bürokratie ist, die keine wirklichen Lösungen bietet. Am Ende wird er scheinbar grundlos hingerichtet.
Der Protagonist Josef K. wird eines Verbrechens beschuldigt, ohne dass ihm die Art des Verbrechens mitgeteilt wird. Er geht vor Gericht und versucht, seinen Namen reinzuwaschen, aber er stellt fest, dass das Gesetz eine absurde Bürokratie ist, die keine wirklichen Lösungen bietet. Am Ende wird er scheinbar grundlos hingerichtet.
Der Prozess
(Ein Auszug)
„Also,“ sagte der Untersuchungsrichter, blätterte in dem Heft und wendete sich im Tone einer Feststellung an K., „Sie sind Zimmermaler?“ „Nein,“ sagte K. „sondern erster Prokurist einer großen Bank.“ Dieser Antwort folgte bei der rechten Partei ein Gelächter, das so herzlich war, daß K. mitlachen mußte. Die Leute stützten sich mit den Händen auf ihre Knie und schüttelten sich wie unter schweren Hustenanfällen. Es lachten sogar einzelne auf der Galerie. Der ganz böse gewordene Untersuchungsrichter, der wahrscheinlich gegen die Leute unten machtlos war, suchte sich an der Galerie zu entschädigen, sprang auf, drohte der Galerie, und seine sonst wenig auffallenden Augenbrauen drängten sich buschig, schwarz und groß über seinen Augen.
(...)
„Ihre Frage, Herr Untersuchungsrichter, ob ich Zimmermaler bin — vielmehr Sie haben gar nicht gefragt, sondern es mir auf den Kopf zugesagt — ist bezeichnend für die ganze Art des Verfahrens, das gegen mich geführt wird. Sie können einwenden, daß es ja überhaupt kein Verfahren ist, Sie haben sehr Recht, denn es ist ja nur ein Verfahren, wenn ich es als solches anerkenne. Aber ich erkenne es also für den Augenblick jetzt an, aus Mitleid gewissermaßen. Man kann sich nicht anders als mitleidig dazu stellen, wenn man es überhaupt beachten will. Ich sage nicht, daß es ein liederliches Verfahren ist, aber ich möchte Ihnen diese Bezeichnung zur Selbsterkenntnis angeboten haben.“
(...)
„Was mir geschehen ist,“ fuhr K. fort, etwas leiser als früher, und suchte immer wieder die Gesichter der ersten Reihe ab, was seiner Rede einen etwas fahrigen Ausdruck gab, „was mir geschehen ist, ist ja nur ein einzelner Fall und als solcher nicht sehr wichtig, da ich es nicht sehr schwer nehme, aber es ist das Zeichen eines Verfahrens, wie es gegen viele geübt wird. Für diese stehe ich hier ein, nicht für mich.“
(...)
„Ich will nicht Rednererfolg,“ sagte K. aus dieser Überlegung heraus, „er dürfte mir auch nicht erreichbar sein. Der Herr Untersuchungsrichter spricht wahrscheinlich viel besser, es gehört ja zu seinem Beruf. Was ich will, ist nur die öffentliche Besprechung eines öffentlichen Mißstandes. Hören Sie: Ich bin vor etwa 10 Tagen verhaftet worden, über die Tatsache der Verhaftung selbst lache ich, aber das gehört jetzt nicht hierher. Ich wurde früh im Bett überfallen, vielleicht hatte man — es ist nach dem, was der Untersuchungsrichter sagte, nicht ausgeschlossen — den Befehl, irgendeinen Zimmermaler, der ebenso unschuldig ist wie ich, zu verhaften, aber man wählte mich. Das Nebenzimmer war von zwei groben Wächtern besetzt. Wenn ich ein gefährlicher Räuber wäre, hätte man nicht bessere Vorsorge treffen können. Diese Wächter waren überdies demoralisiertes Gesindel, sie schwätzten mir die Ohren voll, sie wollten sich bestechen lassen, sie wollten mir unter Vorspiegelungen Wäsche und Kleider herauslocken, sie wollten Geld, um mir angeblich ein Frühstück zu bringen, nachdem sie mein eigenes Frühstück vor meinen Augen schamlos aufgegessen hatten. Nicht genug daran. Ich wurde in ein drittes Zimmer vor den Aufseher geführt. Es war das Zimmer einer Dame, die ich sehr schätze, und ich mußte zusehen, wie dieses Zimmer meinetwegen, aber ohne meine Schuld durch die Anwesenheit der Wächter und des Aufsehers gewissermaßen verunreinigt wurde. Es war nicht leicht, ruhig zu bleiben. Es gelang mir aber, und ich fragte den Aufseher vollständig ruhig — wenn er hier wäre, müßte er es bestätigen — warum ich verhaftet sei. Was antwortete nun dieser Aufseher, den ich jetzt noch vor mir sehe, wie er auf dem Sessel der erwähnten Dame als eine Darstellung des stumpfsinnigsten Hochmuts sitzt? Meine Herren, er antwortete im Grunde nichts, vielleicht wußte er wirklich nichts, er hatte mich verhaftet und war damit zufrieden. Er hat sogar noch ein übriges getan und in das Zimmer jener Dame drei niedrige Angestellte meiner Bank gebracht, die sich damit beschäftigten, Photographien, Eigentum der Dame, zu betasten und in Unordnung zu bringen."
(...)
„Es ist kein Zweifel,“ sagte K. sehr leise, denn ihn freute das angespannte Aufhorchen der ganzen Versammlung, in dieser Stille entstand ein Sausen, das aufreizender war als der verzückteste Beifall, „es ist kein Zweifel, daß hinter allen Äußerungen dieses Gerichtes, in meinem Fall also hinter der Verhaftung und der heutigen Untersuchung eine große Organisation sich befindet. Eine Organisation, die nicht nur bestechliche Wächter, läppische Aufseher und Untersuchungsrichter, die günstigsten Falles bescheiden sind, beschäftigt, sondern die weiterhin jedenfalls eine Richterschaft hohen und höchsten Grades unterhält, mit dem zahllosen unumgänglichen Gefolge von Dienern, Schreibern, Gendarmen und andern Hilfskräften, vielleicht sogar Henkern, ich scheue vor dem Wort nicht zurück. Und der Sinn dieser großen Organisation, meine Herren? Er besteht darin, daß unschuldige Personen verhaftet werden und gegen sie ein sinnloses und meistens wie in meinem Fall ergebnisloses Verfahren eingeleitet wird. Wie ließe sich bei dieser Sinnlosigkeit des Ganzen die schlimmste Korruption der Beamtenschaft vertuschen? Das ist unmöglich, das brächte auch der höchste Richter nicht einmal für sich selbst zustande. Darum suchen die Wächter den Verhafteten die Kleider vom Leib zu stehlen, darum brechen Aufseher in fremde Wohnungen ein, darum sollen Unschuldige statt verhört lieber vor ganzen Versammlungen entwürdigt werden."
(...)
Alle hatten diese Abzeichen, soweit man sehen konnte. Alle gehörten zueinander, die scheinbaren Parteien rechts und links, und als er sich plötzlich umdrehte, sah er die gleichen Abzeichen am Kragen des Untersuchungsrichters, der, die Hände im Schoß, ruhig hinuntersah. „So,“ rief K. und warf die Arme in die Höhe, die plötzliche Erkenntnis wollte Raum, „ihr seid ja alle Beamte, wie ich sehe, ihr seid ja die korrupte Bande, gegen die ich sprach, ihr habt euch hier gedrängt, als Zuhörer und Schnüffler, habt scheinbar Parteien gebildet, und eine hat applaudiert, um mich zu prüfen, ihr wolltet lernen, wie man Unschuldige verführen soll. Nun, ihr seid richtig nutzlos hier gewesen, hoffe ich, entweder habt ihr euch darüber unterhalten, daß jemand die Verteidigung der Unschuld[83]von euch erwartet hat, oder aber — laß mich oder ich schlage,“ rief K. einem zitternden Greis zu, der sich besonders nahe an ihn geschoben hatte — „oder aber ihr habt wirklich etwas gelernt. Und damit wünsche ich euch Glück zu eurem Gewerbe.“ Er nahm schnell seinen Hut, der am Rand des Tisches lag, und drängte sich unter allgemeiner Stille, jedenfalls der Stille vollkommenster Überraschung, zum Ausgang. Der Untersuchungsrichter schien aber noch schneller als K. gewesen zu sein, denn er erwartete ihn bei der Tür. „Einen Augenblick,“ sagte er. K. blieb stehen, sah aber nicht auf den Untersuchungsrichter, sondern auf die Tür, deren Klinke er schon ergriffen hatte. „Ich wollte Sie nur darauf aufmerksam machen,“ sagte der Untersuchungsrichter, „daß Sie sich heute — es dürfte Ihnen noch nicht zu Bewußtsein gekommen sein — des Vorteils beraubt haben, den ein Verhör für den Verhafteten in jedem Falle bedeutet.“ K. lachte die Tür an. „Ihr Lumpen, ich schenke euch alle Verhöre,“ rief er, öffnete die Tür und eilte die Treppe hinunter. Hinter ihm erhob sich der Lärm der wieder lebendig gewordenen Versammlung, welche die Vorfälle nach Art von Studierenden zu besprechen begann.
(Franz Kafka)
(Ein Auszug)
„Also,“ sagte der Untersuchungsrichter, blätterte in dem Heft und wendete sich im Tone einer Feststellung an K., „Sie sind Zimmermaler?“ „Nein,“ sagte K. „sondern erster Prokurist einer großen Bank.“ Dieser Antwort folgte bei der rechten Partei ein Gelächter, das so herzlich war, daß K. mitlachen mußte. Die Leute stützten sich mit den Händen auf ihre Knie und schüttelten sich wie unter schweren Hustenanfällen. Es lachten sogar einzelne auf der Galerie. Der ganz böse gewordene Untersuchungsrichter, der wahrscheinlich gegen die Leute unten machtlos war, suchte sich an der Galerie zu entschädigen, sprang auf, drohte der Galerie, und seine sonst wenig auffallenden Augenbrauen drängten sich buschig, schwarz und groß über seinen Augen.
(...)
„Ihre Frage, Herr Untersuchungsrichter, ob ich Zimmermaler bin — vielmehr Sie haben gar nicht gefragt, sondern es mir auf den Kopf zugesagt — ist bezeichnend für die ganze Art des Verfahrens, das gegen mich geführt wird. Sie können einwenden, daß es ja überhaupt kein Verfahren ist, Sie haben sehr Recht, denn es ist ja nur ein Verfahren, wenn ich es als solches anerkenne. Aber ich erkenne es also für den Augenblick jetzt an, aus Mitleid gewissermaßen. Man kann sich nicht anders als mitleidig dazu stellen, wenn man es überhaupt beachten will. Ich sage nicht, daß es ein liederliches Verfahren ist, aber ich möchte Ihnen diese Bezeichnung zur Selbsterkenntnis angeboten haben.“
(...)
„Was mir geschehen ist,“ fuhr K. fort, etwas leiser als früher, und suchte immer wieder die Gesichter der ersten Reihe ab, was seiner Rede einen etwas fahrigen Ausdruck gab, „was mir geschehen ist, ist ja nur ein einzelner Fall und als solcher nicht sehr wichtig, da ich es nicht sehr schwer nehme, aber es ist das Zeichen eines Verfahrens, wie es gegen viele geübt wird. Für diese stehe ich hier ein, nicht für mich.“
(...)
„Ich will nicht Rednererfolg,“ sagte K. aus dieser Überlegung heraus, „er dürfte mir auch nicht erreichbar sein. Der Herr Untersuchungsrichter spricht wahrscheinlich viel besser, es gehört ja zu seinem Beruf. Was ich will, ist nur die öffentliche Besprechung eines öffentlichen Mißstandes. Hören Sie: Ich bin vor etwa 10 Tagen verhaftet worden, über die Tatsache der Verhaftung selbst lache ich, aber das gehört jetzt nicht hierher. Ich wurde früh im Bett überfallen, vielleicht hatte man — es ist nach dem, was der Untersuchungsrichter sagte, nicht ausgeschlossen — den Befehl, irgendeinen Zimmermaler, der ebenso unschuldig ist wie ich, zu verhaften, aber man wählte mich. Das Nebenzimmer war von zwei groben Wächtern besetzt. Wenn ich ein gefährlicher Räuber wäre, hätte man nicht bessere Vorsorge treffen können. Diese Wächter waren überdies demoralisiertes Gesindel, sie schwätzten mir die Ohren voll, sie wollten sich bestechen lassen, sie wollten mir unter Vorspiegelungen Wäsche und Kleider herauslocken, sie wollten Geld, um mir angeblich ein Frühstück zu bringen, nachdem sie mein eigenes Frühstück vor meinen Augen schamlos aufgegessen hatten. Nicht genug daran. Ich wurde in ein drittes Zimmer vor den Aufseher geführt. Es war das Zimmer einer Dame, die ich sehr schätze, und ich mußte zusehen, wie dieses Zimmer meinetwegen, aber ohne meine Schuld durch die Anwesenheit der Wächter und des Aufsehers gewissermaßen verunreinigt wurde. Es war nicht leicht, ruhig zu bleiben. Es gelang mir aber, und ich fragte den Aufseher vollständig ruhig — wenn er hier wäre, müßte er es bestätigen — warum ich verhaftet sei. Was antwortete nun dieser Aufseher, den ich jetzt noch vor mir sehe, wie er auf dem Sessel der erwähnten Dame als eine Darstellung des stumpfsinnigsten Hochmuts sitzt? Meine Herren, er antwortete im Grunde nichts, vielleicht wußte er wirklich nichts, er hatte mich verhaftet und war damit zufrieden. Er hat sogar noch ein übriges getan und in das Zimmer jener Dame drei niedrige Angestellte meiner Bank gebracht, die sich damit beschäftigten, Photographien, Eigentum der Dame, zu betasten und in Unordnung zu bringen."
(...)
„Es ist kein Zweifel,“ sagte K. sehr leise, denn ihn freute das angespannte Aufhorchen der ganzen Versammlung, in dieser Stille entstand ein Sausen, das aufreizender war als der verzückteste Beifall, „es ist kein Zweifel, daß hinter allen Äußerungen dieses Gerichtes, in meinem Fall also hinter der Verhaftung und der heutigen Untersuchung eine große Organisation sich befindet. Eine Organisation, die nicht nur bestechliche Wächter, läppische Aufseher und Untersuchungsrichter, die günstigsten Falles bescheiden sind, beschäftigt, sondern die weiterhin jedenfalls eine Richterschaft hohen und höchsten Grades unterhält, mit dem zahllosen unumgänglichen Gefolge von Dienern, Schreibern, Gendarmen und andern Hilfskräften, vielleicht sogar Henkern, ich scheue vor dem Wort nicht zurück. Und der Sinn dieser großen Organisation, meine Herren? Er besteht darin, daß unschuldige Personen verhaftet werden und gegen sie ein sinnloses und meistens wie in meinem Fall ergebnisloses Verfahren eingeleitet wird. Wie ließe sich bei dieser Sinnlosigkeit des Ganzen die schlimmste Korruption der Beamtenschaft vertuschen? Das ist unmöglich, das brächte auch der höchste Richter nicht einmal für sich selbst zustande. Darum suchen die Wächter den Verhafteten die Kleider vom Leib zu stehlen, darum brechen Aufseher in fremde Wohnungen ein, darum sollen Unschuldige statt verhört lieber vor ganzen Versammlungen entwürdigt werden."
(...)
Alle hatten diese Abzeichen, soweit man sehen konnte. Alle gehörten zueinander, die scheinbaren Parteien rechts und links, und als er sich plötzlich umdrehte, sah er die gleichen Abzeichen am Kragen des Untersuchungsrichters, der, die Hände im Schoß, ruhig hinuntersah. „So,“ rief K. und warf die Arme in die Höhe, die plötzliche Erkenntnis wollte Raum, „ihr seid ja alle Beamte, wie ich sehe, ihr seid ja die korrupte Bande, gegen die ich sprach, ihr habt euch hier gedrängt, als Zuhörer und Schnüffler, habt scheinbar Parteien gebildet, und eine hat applaudiert, um mich zu prüfen, ihr wolltet lernen, wie man Unschuldige verführen soll. Nun, ihr seid richtig nutzlos hier gewesen, hoffe ich, entweder habt ihr euch darüber unterhalten, daß jemand die Verteidigung der Unschuld[83]von euch erwartet hat, oder aber — laß mich oder ich schlage,“ rief K. einem zitternden Greis zu, der sich besonders nahe an ihn geschoben hatte — „oder aber ihr habt wirklich etwas gelernt. Und damit wünsche ich euch Glück zu eurem Gewerbe.“ Er nahm schnell seinen Hut, der am Rand des Tisches lag, und drängte sich unter allgemeiner Stille, jedenfalls der Stille vollkommenster Überraschung, zum Ausgang. Der Untersuchungsrichter schien aber noch schneller als K. gewesen zu sein, denn er erwartete ihn bei der Tür. „Einen Augenblick,“ sagte er. K. blieb stehen, sah aber nicht auf den Untersuchungsrichter, sondern auf die Tür, deren Klinke er schon ergriffen hatte. „Ich wollte Sie nur darauf aufmerksam machen,“ sagte der Untersuchungsrichter, „daß Sie sich heute — es dürfte Ihnen noch nicht zu Bewußtsein gekommen sein — des Vorteils beraubt haben, den ein Verhör für den Verhafteten in jedem Falle bedeutet.“ K. lachte die Tür an. „Ihr Lumpen, ich schenke euch alle Verhöre,“ rief er, öffnete die Tür und eilte die Treppe hinunter. Hinter ihm erhob sich der Lärm der wieder lebendig gewordenen Versammlung, welche die Vorfälle nach Art von Studierenden zu besprechen begann.
(Franz Kafka)
বিচার
(নির্বাচিত অংশ)
১. প্রাথমিক তদন্ত
‘তাহলে’, খাতার পাতা ওলটাতে ওলটাতে জরিপ করার ভঙ্গিতে ক-এর দিকে ঘুরে তাকিয়ে তদন্তবিচারপতি বলে ওঠেন, ‘আপনি পেশায় রংমিস্তিরি?’ ‘আজ্ঞে না’, বলেন ক, ‘বরং মস্ত এক ব্যাঙ্কের প্রধান কর্মকর্তা’। এই উত্তরের জেরে নীচে ডান দিকের দল এমনি বেদম অট্টহাসিতে ফেটে পড়ে, যে ক নিজেও তাদের হাসাহাসিতে সামিল হতে বাধ্য হন। দু-হাত দিয়ে হাঁটু আঁকড়ে, তাতে ঠেকনা দিয়ে বসেছিল লোকজন, আর ভীষণ কাশির দমক ওঠার মতো থরথর করে কেঁপে উঠছিল। এমনকি গ্যালারির এক-দুজনও হাসিতে যোগ দিয়েছিল। গ্যালারির এই শোরগোলের একটা বিহিত করার উপক্রমে তদন্তবিচারপতি তড়াক করে লাফিয়ে ওঠেন, গ্যালারির বাকিদের উদ্দেশ্যে হুঙ্কার ছোঁড়েন, আর তাঁর এমনিতে তেমন চোখে-না-পড়া নিরীহ ভুরুযুগল চোখের উপরে মিশমিশে কালো আর মস্ত বড় হয়ে ঠিকরে বেরোয়।
(…)
‘মাননীয় তদন্তবিচারপতি মশাই, আপনার প্রশ্ন, আমি রঙের মিস্তিরি কিনা - উপরন্তু আপনি মোটেই প্রশ্ন করেননি, বরং তা আমার মুখের উপর বলেছেন - এটা এই মামলা মোকদ্দমার আপাদমস্তক ধরনটার জন্য একেবারে মার্কামারা, যা আমার বিরুদ্ধে চালানো হচ্ছে। আপনি প্রতিবাদ করতে পারেন, যে এটা মোটেই কোনো মামলা মোকদ্দমা নয়, সেটা খুব খাঁটি কথা হবে, এটা শুধু তখনি কোনো মামলা মোকদ্দমা হতে পারে, যখন আমি তাকে সেরকম কোনোকিছু বলে মেনে নেবো। কিন্তু আমি এখন সেটা এক মুহূর্তের জন্য মেনেই নিলাম, কতকটা করুণা করেই। এটাকে আদৌ বিবেচনার মধ্যে আনতে চাইলে করুণা করা ছাড়া এর পক্ষ নেওয়া সম্ভব নয়। আমি বলছিনা এটা একটা রদ্দি মামলা মোকদ্দমা, কিন্তু আপনার আত্মোপলব্ধির জন্য এই ধারণাটা আমি পেশ করতে চাই।
(…)
‘আমার সঙ্গে যা ঘটেছে’, আগের থেকে কিছুটা নিচু স্বরে ক বলতে থাকেন, আর সামনের সারির মুখগুলোর দিকে বারবার তাকিয়ে কিছু একটা খোঁজার চেষ্টা করেন, যা তাঁর কথা বলার মধ্যে কেমন একটা অস্থির আনমনা ভাব এনে ফেলে, ‘আমার সাথে যা ঘটেছে তা কেবল একটা বিচ্ছিন্ন ঘটনা, এবং সেই অনুযায়ী আহামরি জরুরি কিছু নয়, যেহেতু আমি এটাকে তেমন গুরুত্ব দিচ্ছিনা, কিন্তু এটা একটা আইনি ব্যবস্থার প্রতীকস্বরূপ, যেমনটা অনেকের বিরুদ্ধেই নেওয়া হয়ে থাকে। আমি এখানে তাদের হয়ে দাঁড়াতে এসেছি, নিজের জন্য নয়।
(…)
‘বক্তার সাফল্য আমার কাম্য নয়’, ক এই বিবেচনা থেকে বলে ওঠেন, ‘তা আমার প্রাপ্যও নয়। মাননীয় তদন্তবিচারপতি নিশ্চিত আরও অনেক ভালো বক্তা, সেটা তো তাঁর পেশাতেই পড়ে। আমি যা চাই, তা হলো একটা সাধারণ ভুল নিয়ে কেবল একটা প্রকাশ্য আলোচনা। শুনুন আপনারা: মোটামুটি দিন দশেক আগে আমাকে গ্রেফতার করা হয়, গ্রেফতারের ব্যাপারখানা নিয়ে আমার নিজেরই হাসি পায়, কিন্তু সেটা এখানে আলোচ্য বিষয় নয়। সকাল সকাল বিছানায় আমার ওপর হামলা করা হয়, হয়তো কারো - তদন্তবিচারপতি যা বললেন সে অনুযায়ী তা অসম্ভব নয় - আদেশ ছিল আমারই মতো নির্দোষ কোনো এক রংমিস্তিরিকে গ্রেফতার করবার, কিন্তু সে আমায় ধরে বসলো। পাশের ঘরটা দুটো অভদ্র পাহারাদার দখল করে রেখেছিল। আমি যদি এক খতরনাক ডাকু হতাম, তাহলে কারোর পক্ষে এর চেয়ে ভালো সাবধানতা অবলম্বন করার দরকার হত না। তাছাড়া এই পাহারাদারগুলো ছিল নীতিহীন জঘন্য ইতর প্রকৃতির, বকে বকে তারা আমার কানের পোকা নাড়িয়ে দেয়, ঘুষ নেওয়ার মতলব করে, কায়দা করে আমার কাপড়চোপড় হাতড়ানোর ফন্দি করে, আমারই চোখের সামনে আমার প্রাতঃরাশ গবগব করে খেয়ে ফেলার পর আমার জন্য নাকি নাস্তা এনে দেবে তাই টাকা চায়। শুধু এই নয়, আমাকে একটা তৃতীয় ঘরে এক তত্ত্বাবধায়কের সামনে নিয়ে আসা হয়। এই ঘরটা ছিল একজন মহিলার যাকে আমি ভীষণ সমাদর করি, আর আমায় দাঁড়িয়ে দাঁড়িয়ে দেখতে হলো, কিভাবে এই ঘরটাকে আমার জন্য, কিন্তু আমার কোনো দোষ ছাড়াই, পাহারাদারগুলোর আর তত্ত্বাবধায়কের উপস্থিতির দরুন কতকটা কলুষিত করা হলো। শান্ত থাকা সহজ ছিল না। অথচ আমি তা পারলাম, আর একেবারে শান্ত গলায় তত্ত্বাবধায়ককে জিজ্ঞেস করলাম - উনি যদি এখানে থাকতেন, নিশ্চয়ই সায় দিতেন - আমায় কেন গ্রেফতার করা হল। সেই তত্ত্বাবধায়ক, যাকে আমি এখন আবারও আমার সামনে দেখতে পাচ্ছি, আমার উল্লিখিত মহিলার চেয়ারে কেমন এক নির্বোধ ঔদ্ধত্য’র দর্শনমূর্তি হয়ে বসে, এবার কি উত্তর দিলেন? মহাশয়গণ, আদতে তিনি আমায় কোনো উত্তরই দেননি, তিনি আমায় গ্রেফতার করেন আর তা নিয়েই সন্তুষ্ট থাকে্ন। অবশ্যই উনি আরও একটা ব্যাপার ঘটান, আর সেটা হল এই মহিলার ঘরে আমার ব্যাঙ্কের তিনজন অধস্তন কর্মচারীদের হাজির করা, যারা এই মহিলার ছবি আর ব্যক্তিগত জিনিসপত্র নাড়াঘাঁটা করে অগোছালো করায় ব্যস্ত ছিল।
(…)
‘এটা নিয়ে কোনো সন্দেহ নেই’, খুব নরম স্বরে ক বলতে থাকেন, যেহেতু এই পুরো সমাবেশের টানটান মনোযোগ তাকে আনন্দ দিচ্ছিল, এই স্তব্ধতায় একটা গুঞ্জন উঠছিল, যা অতি উচ্ছ্বসিত সমর্থনের থেকেও বেশী উত্তেজক, ‘এটা নিয়ে কোনো সন্দেহ নেই, যে এই আদালতের সমস্ত রায়-বিচারের পিছনে, অর্থাৎ আমার ক্ষেত্রে এই গ্রেফতার, আর আজকের তদন্তের পিছনে বড়ো কোনো সংগঠন রয়েছে। এমন একটা সংগঠন, যা কেবলমাত্র ঘুষখোর পাহারাদার, হাস্যকর তত্ত্বাবধায়ক, আর তদন্তবিচারপতি, যাঁরা কপাল খুব ভালো থাকলে বড়জোর ভদ্র হতে পারেন, তাদেরই নিয়োগ করে না, উপরন্তু যারা অসংখ্য চাকরবাকর, লিপিকার, দারোগা প্রভৃতি কাজের লোক, এমনকি হয়তো ফাঁসুড়েদের এক অপ্রতিরোধ্য দল নিয়ে এক উচ্চ থেকে উচ্চতর বিচার ব্যাবস্থা বজায় রাখে, এই কথাগুলো বলতে আমি ভয় পাই না। আর এই বিশাল সংগঠনের উদ্দেশ্য, মহাশয়গণ? সেটা হল নির্দোষ লোকেদের গ্রেফতার করা আর তাদের বিরুদ্ধে অর্থহীন, আর বেশীভাগ সময়ে, যেমনটা আমার ক্ষেত্রে, নিষ্ফল মামলা-মোকদ্দমা চালিয়ে যাওয়া। এই সামগ্রিক অর্থহীনতার মাঝে আধিকারিকদের নিকৃষ্টতম দুর্নীতি কোন উপায়ে এড়ানো যেতে পারে? তা অসম্ভব, এমনকি সর্বোচ্চ বিচারপতিরও সাধ্যের বাইরে। এই কারণেই যারা গ্রেফতার হয়, পাহারাদারেরা তাদের পোশাক শরীর থেকে ছিনিয়ে নেয়, তত্ত্বাবধায়করা অচেনা বাড়িতে হানা দেয়, এই কারণেই নিরপরাধীদের জেরার বদলে সমস্ত জমায়েতের সামনে অপমানিত হতে হয়।
(...)
যতদূর দেখা যায় সকলের গায়ে এই একই ব্যাজ আঁটা ছিল। সকলে একে অপরের সাথে জোট বেঁধে ছিল, দৃশ্যত ডানদিকের আর বাঁদিকের দলেরা, আর যেই তিনি হঠাৎ পিছন ফিরে তাকালেন, তদন্তবিচারপতির কলারে সেই একই ব্যাজ তাঁর চোখে পড়লো, যিনি কোলের উপর হাত রেখে শান্তিমনে নীচের কাণ্ডকারখানা দেখছিলেন। ‘ও’, ক চেঁচিয়ে ওঠেন, আর শুন্যে দু’বাহু ছুঁড়ে দেন, এই আকস্মিক উপলব্ধি কিছুটা জায়গা দাবি করছিল - ‘যা দেখতে পাচ্ছি তোরা সকলেই কর্মচারী, তোরা হলি সেই নষ্টের দল যাদের বিরুদ্ধে আমি কথা বলছিলাম, তোরা সকলে এখানে গাঁদিয়ে ঢুকেছিস, শ্রোতা আর টিকটিকির বেশে, ভুয়ো দল গঠন করেছিস, আর এক দল আমায় বাজিয়ে দেখার জন্য হাততালি দিলি, তোরা শিখতে চাইলি, কি ভাবে নিরপধারীকে ফাঁদে ফেলা যায়। এখন আশা করি তোদের এখানে থাকাটা বৃথা হয়নি, হয় তোরা আলোচনা করেছিস, যে কেউ আশা করছিল তোরা নিরপরাধীর পক্ষ সমর্থন করবি, - বলতে দে নয়ত থাবড়া খাবি’, থরথর কাঁপতে থাকা এক বুড়োর দিকে খিঁচিয়ে ওঠেন ক, যে তাঁর বড্ড কাছে ঘেঁষে এসেছিল - ‘আর নয়ত তোরা সত্যি কিছু শিখেছিস। আর সেই সাথে আমি তোদের কারবারের মঙ্গল কামনা করি।‘ টেবিলের ধারে পড়ে থাকা টুপিটা তড়িঘড়ি তুলে নিয়ে তিনি চারিদিকের নিস্তব্ধতার মাঝে, অবশ্যই যা আপদমস্তক হতচকিত হওয়ার মতো নিস্তব্ধতা, দ্রুত বাইরে বেরোনোর দরজার দিকে এগিয়ে গেলেন। দেখা গেল তদন্তবিচারপতি ক-এর থেকেও চটপটে, কারণ তিনি দরজার পাশে তাঁর জন্য অপেক্ষা করছিলেন। ‘এক সেকণ্ড’, তিনি বললেন, ক দাঁড়িয়ে রইলেন, কিন্তু তদন্তবিচারপতির দিকে না তাকিয়ে দরজার দিকে ফিরে, যার হাতল তিনি ইতিমধ্যেই আঁকড়ে ধরেছিলেন। ‘আমি আপনাকে শুধু সতর্ক করতে চাইছিলাম’, বললেন তদন্তবিচারপতি, ‘যে আপনি আজ - হয়তো এখনও তা আপনার চেতনায় আসেনি - নিজের থেকে সেই সুযোগটা ছিনিয়ে নিলেন, যা কোনো শুনানি আসামীদের সবসময় দিয়ে থাকে।‘ ক হাসতে হাসতে দরজা খোলেন। ‘তোরা অপদার্থরা’, চেঁচিয়ে বলেন, ‘তোদের সবকটাকে আমি শুনানি উপহার পাঠাবো’, দরজা খুলে গটগট করে সিঁড়ি দিয়ে নেমে যান। পিছনে ফেলে আসা পুনরায় প্রাণবন্ত হয়ে ওঠা জমায়াতের কলরোল ক্রমে বেড়ে উঠতে থাকে, ঘটনাগুলো তারা হয়তো পড়ুয়াদের মতো কাটা-ছেঁড়া করতে আরম্ভ করে।
(অনুবাদ: শৌণক দাশ)
Übersetzung: Sounak Das
Vorgelesen von: Shekhar Sarkar
(নির্বাচিত অংশ)
১. প্রাথমিক তদন্ত
‘তাহলে’, খাতার পাতা ওলটাতে ওলটাতে জরিপ করার ভঙ্গিতে ক-এর দিকে ঘুরে তাকিয়ে তদন্তবিচারপতি বলে ওঠেন, ‘আপনি পেশায় রংমিস্তিরি?’ ‘আজ্ঞে না’, বলেন ক, ‘বরং মস্ত এক ব্যাঙ্কের প্রধান কর্মকর্তা’। এই উত্তরের জেরে নীচে ডান দিকের দল এমনি বেদম অট্টহাসিতে ফেটে পড়ে, যে ক নিজেও তাদের হাসাহাসিতে সামিল হতে বাধ্য হন। দু-হাত দিয়ে হাঁটু আঁকড়ে, তাতে ঠেকনা দিয়ে বসেছিল লোকজন, আর ভীষণ কাশির দমক ওঠার মতো থরথর করে কেঁপে উঠছিল। এমনকি গ্যালারির এক-দুজনও হাসিতে যোগ দিয়েছিল। গ্যালারির এই শোরগোলের একটা বিহিত করার উপক্রমে তদন্তবিচারপতি তড়াক করে লাফিয়ে ওঠেন, গ্যালারির বাকিদের উদ্দেশ্যে হুঙ্কার ছোঁড়েন, আর তাঁর এমনিতে তেমন চোখে-না-পড়া নিরীহ ভুরুযুগল চোখের উপরে মিশমিশে কালো আর মস্ত বড় হয়ে ঠিকরে বেরোয়।
(…)
‘মাননীয় তদন্তবিচারপতি মশাই, আপনার প্রশ্ন, আমি রঙের মিস্তিরি কিনা - উপরন্তু আপনি মোটেই প্রশ্ন করেননি, বরং তা আমার মুখের উপর বলেছেন - এটা এই মামলা মোকদ্দমার আপাদমস্তক ধরনটার জন্য একেবারে মার্কামারা, যা আমার বিরুদ্ধে চালানো হচ্ছে। আপনি প্রতিবাদ করতে পারেন, যে এটা মোটেই কোনো মামলা মোকদ্দমা নয়, সেটা খুব খাঁটি কথা হবে, এটা শুধু তখনি কোনো মামলা মোকদ্দমা হতে পারে, যখন আমি তাকে সেরকম কোনোকিছু বলে মেনে নেবো। কিন্তু আমি এখন সেটা এক মুহূর্তের জন্য মেনেই নিলাম, কতকটা করুণা করেই। এটাকে আদৌ বিবেচনার মধ্যে আনতে চাইলে করুণা করা ছাড়া এর পক্ষ নেওয়া সম্ভব নয়। আমি বলছিনা এটা একটা রদ্দি মামলা মোকদ্দমা, কিন্তু আপনার আত্মোপলব্ধির জন্য এই ধারণাটা আমি পেশ করতে চাই।
(…)
‘আমার সঙ্গে যা ঘটেছে’, আগের থেকে কিছুটা নিচু স্বরে ক বলতে থাকেন, আর সামনের সারির মুখগুলোর দিকে বারবার তাকিয়ে কিছু একটা খোঁজার চেষ্টা করেন, যা তাঁর কথা বলার মধ্যে কেমন একটা অস্থির আনমনা ভাব এনে ফেলে, ‘আমার সাথে যা ঘটেছে তা কেবল একটা বিচ্ছিন্ন ঘটনা, এবং সেই অনুযায়ী আহামরি জরুরি কিছু নয়, যেহেতু আমি এটাকে তেমন গুরুত্ব দিচ্ছিনা, কিন্তু এটা একটা আইনি ব্যবস্থার প্রতীকস্বরূপ, যেমনটা অনেকের বিরুদ্ধেই নেওয়া হয়ে থাকে। আমি এখানে তাদের হয়ে দাঁড়াতে এসেছি, নিজের জন্য নয়।
(…)
‘বক্তার সাফল্য আমার কাম্য নয়’, ক এই বিবেচনা থেকে বলে ওঠেন, ‘তা আমার প্রাপ্যও নয়। মাননীয় তদন্তবিচারপতি নিশ্চিত আরও অনেক ভালো বক্তা, সেটা তো তাঁর পেশাতেই পড়ে। আমি যা চাই, তা হলো একটা সাধারণ ভুল নিয়ে কেবল একটা প্রকাশ্য আলোচনা। শুনুন আপনারা: মোটামুটি দিন দশেক আগে আমাকে গ্রেফতার করা হয়, গ্রেফতারের ব্যাপারখানা নিয়ে আমার নিজেরই হাসি পায়, কিন্তু সেটা এখানে আলোচ্য বিষয় নয়। সকাল সকাল বিছানায় আমার ওপর হামলা করা হয়, হয়তো কারো - তদন্তবিচারপতি যা বললেন সে অনুযায়ী তা অসম্ভব নয় - আদেশ ছিল আমারই মতো নির্দোষ কোনো এক রংমিস্তিরিকে গ্রেফতার করবার, কিন্তু সে আমায় ধরে বসলো। পাশের ঘরটা দুটো অভদ্র পাহারাদার দখল করে রেখেছিল। আমি যদি এক খতরনাক ডাকু হতাম, তাহলে কারোর পক্ষে এর চেয়ে ভালো সাবধানতা অবলম্বন করার দরকার হত না। তাছাড়া এই পাহারাদারগুলো ছিল নীতিহীন জঘন্য ইতর প্রকৃতির, বকে বকে তারা আমার কানের পোকা নাড়িয়ে দেয়, ঘুষ নেওয়ার মতলব করে, কায়দা করে আমার কাপড়চোপড় হাতড়ানোর ফন্দি করে, আমারই চোখের সামনে আমার প্রাতঃরাশ গবগব করে খেয়ে ফেলার পর আমার জন্য নাকি নাস্তা এনে দেবে তাই টাকা চায়। শুধু এই নয়, আমাকে একটা তৃতীয় ঘরে এক তত্ত্বাবধায়কের সামনে নিয়ে আসা হয়। এই ঘরটা ছিল একজন মহিলার যাকে আমি ভীষণ সমাদর করি, আর আমায় দাঁড়িয়ে দাঁড়িয়ে দেখতে হলো, কিভাবে এই ঘরটাকে আমার জন্য, কিন্তু আমার কোনো দোষ ছাড়াই, পাহারাদারগুলোর আর তত্ত্বাবধায়কের উপস্থিতির দরুন কতকটা কলুষিত করা হলো। শান্ত থাকা সহজ ছিল না। অথচ আমি তা পারলাম, আর একেবারে শান্ত গলায় তত্ত্বাবধায়ককে জিজ্ঞেস করলাম - উনি যদি এখানে থাকতেন, নিশ্চয়ই সায় দিতেন - আমায় কেন গ্রেফতার করা হল। সেই তত্ত্বাবধায়ক, যাকে আমি এখন আবারও আমার সামনে দেখতে পাচ্ছি, আমার উল্লিখিত মহিলার চেয়ারে কেমন এক নির্বোধ ঔদ্ধত্য’র দর্শনমূর্তি হয়ে বসে, এবার কি উত্তর দিলেন? মহাশয়গণ, আদতে তিনি আমায় কোনো উত্তরই দেননি, তিনি আমায় গ্রেফতার করেন আর তা নিয়েই সন্তুষ্ট থাকে্ন। অবশ্যই উনি আরও একটা ব্যাপার ঘটান, আর সেটা হল এই মহিলার ঘরে আমার ব্যাঙ্কের তিনজন অধস্তন কর্মচারীদের হাজির করা, যারা এই মহিলার ছবি আর ব্যক্তিগত জিনিসপত্র নাড়াঘাঁটা করে অগোছালো করায় ব্যস্ত ছিল।
(…)
‘এটা নিয়ে কোনো সন্দেহ নেই’, খুব নরম স্বরে ক বলতে থাকেন, যেহেতু এই পুরো সমাবেশের টানটান মনোযোগ তাকে আনন্দ দিচ্ছিল, এই স্তব্ধতায় একটা গুঞ্জন উঠছিল, যা অতি উচ্ছ্বসিত সমর্থনের থেকেও বেশী উত্তেজক, ‘এটা নিয়ে কোনো সন্দেহ নেই, যে এই আদালতের সমস্ত রায়-বিচারের পিছনে, অর্থাৎ আমার ক্ষেত্রে এই গ্রেফতার, আর আজকের তদন্তের পিছনে বড়ো কোনো সংগঠন রয়েছে। এমন একটা সংগঠন, যা কেবলমাত্র ঘুষখোর পাহারাদার, হাস্যকর তত্ত্বাবধায়ক, আর তদন্তবিচারপতি, যাঁরা কপাল খুব ভালো থাকলে বড়জোর ভদ্র হতে পারেন, তাদেরই নিয়োগ করে না, উপরন্তু যারা অসংখ্য চাকরবাকর, লিপিকার, দারোগা প্রভৃতি কাজের লোক, এমনকি হয়তো ফাঁসুড়েদের এক অপ্রতিরোধ্য দল নিয়ে এক উচ্চ থেকে উচ্চতর বিচার ব্যাবস্থা বজায় রাখে, এই কথাগুলো বলতে আমি ভয় পাই না। আর এই বিশাল সংগঠনের উদ্দেশ্য, মহাশয়গণ? সেটা হল নির্দোষ লোকেদের গ্রেফতার করা আর তাদের বিরুদ্ধে অর্থহীন, আর বেশীভাগ সময়ে, যেমনটা আমার ক্ষেত্রে, নিষ্ফল মামলা-মোকদ্দমা চালিয়ে যাওয়া। এই সামগ্রিক অর্থহীনতার মাঝে আধিকারিকদের নিকৃষ্টতম দুর্নীতি কোন উপায়ে এড়ানো যেতে পারে? তা অসম্ভব, এমনকি সর্বোচ্চ বিচারপতিরও সাধ্যের বাইরে। এই কারণেই যারা গ্রেফতার হয়, পাহারাদারেরা তাদের পোশাক শরীর থেকে ছিনিয়ে নেয়, তত্ত্বাবধায়করা অচেনা বাড়িতে হানা দেয়, এই কারণেই নিরপরাধীদের জেরার বদলে সমস্ত জমায়েতের সামনে অপমানিত হতে হয়।
(...)
যতদূর দেখা যায় সকলের গায়ে এই একই ব্যাজ আঁটা ছিল। সকলে একে অপরের সাথে জোট বেঁধে ছিল, দৃশ্যত ডানদিকের আর বাঁদিকের দলেরা, আর যেই তিনি হঠাৎ পিছন ফিরে তাকালেন, তদন্তবিচারপতির কলারে সেই একই ব্যাজ তাঁর চোখে পড়লো, যিনি কোলের উপর হাত রেখে শান্তিমনে নীচের কাণ্ডকারখানা দেখছিলেন। ‘ও’, ক চেঁচিয়ে ওঠেন, আর শুন্যে দু’বাহু ছুঁড়ে দেন, এই আকস্মিক উপলব্ধি কিছুটা জায়গা দাবি করছিল - ‘যা দেখতে পাচ্ছি তোরা সকলেই কর্মচারী, তোরা হলি সেই নষ্টের দল যাদের বিরুদ্ধে আমি কথা বলছিলাম, তোরা সকলে এখানে গাঁদিয়ে ঢুকেছিস, শ্রোতা আর টিকটিকির বেশে, ভুয়ো দল গঠন করেছিস, আর এক দল আমায় বাজিয়ে দেখার জন্য হাততালি দিলি, তোরা শিখতে চাইলি, কি ভাবে নিরপধারীকে ফাঁদে ফেলা যায়। এখন আশা করি তোদের এখানে থাকাটা বৃথা হয়নি, হয় তোরা আলোচনা করেছিস, যে কেউ আশা করছিল তোরা নিরপরাধীর পক্ষ সমর্থন করবি, - বলতে দে নয়ত থাবড়া খাবি’, থরথর কাঁপতে থাকা এক বুড়োর দিকে খিঁচিয়ে ওঠেন ক, যে তাঁর বড্ড কাছে ঘেঁষে এসেছিল - ‘আর নয়ত তোরা সত্যি কিছু শিখেছিস। আর সেই সাথে আমি তোদের কারবারের মঙ্গল কামনা করি।‘ টেবিলের ধারে পড়ে থাকা টুপিটা তড়িঘড়ি তুলে নিয়ে তিনি চারিদিকের নিস্তব্ধতার মাঝে, অবশ্যই যা আপদমস্তক হতচকিত হওয়ার মতো নিস্তব্ধতা, দ্রুত বাইরে বেরোনোর দরজার দিকে এগিয়ে গেলেন। দেখা গেল তদন্তবিচারপতি ক-এর থেকেও চটপটে, কারণ তিনি দরজার পাশে তাঁর জন্য অপেক্ষা করছিলেন। ‘এক সেকণ্ড’, তিনি বললেন, ক দাঁড়িয়ে রইলেন, কিন্তু তদন্তবিচারপতির দিকে না তাকিয়ে দরজার দিকে ফিরে, যার হাতল তিনি ইতিমধ্যেই আঁকড়ে ধরেছিলেন। ‘আমি আপনাকে শুধু সতর্ক করতে চাইছিলাম’, বললেন তদন্তবিচারপতি, ‘যে আপনি আজ - হয়তো এখনও তা আপনার চেতনায় আসেনি - নিজের থেকে সেই সুযোগটা ছিনিয়ে নিলেন, যা কোনো শুনানি আসামীদের সবসময় দিয়ে থাকে।‘ ক হাসতে হাসতে দরজা খোলেন। ‘তোরা অপদার্থরা’, চেঁচিয়ে বলেন, ‘তোদের সবকটাকে আমি শুনানি উপহার পাঠাবো’, দরজা খুলে গটগট করে সিঁড়ি দিয়ে নেমে যান। পিছনে ফেলে আসা পুনরায় প্রাণবন্ত হয়ে ওঠা জমায়াতের কলরোল ক্রমে বেড়ে উঠতে থাকে, ঘটনাগুলো তারা হয়তো পড়ুয়াদের মতো কাটা-ছেঁড়া করতে আরম্ভ করে।
(অনুবাদ: শৌণক দাশ)
Vorgelesen von: Shekhar Sarkar
ವಿಚಾರಣೆ
(ಆಯ್ದ ಭಾಗ)
“ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ”, ಎಂದು ಪುಸ್ತಕದ ಹಾಳೆಗಳನ್ನು ತಿರುಗಿಸುತ್ತ ಹೇಳಿಕೆಯ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ’ಕ’ನನ್ನು “ನೀವು ಮನೆಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿಯುವವರೋ?” ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದನು. “ಅಲ್ಲ”, ಎಂದ ’ಕ’, “ಬದಲಾಗಿ, ನಾನು ದೊಡ್ಡ ಬ್ಯಾಂಕೊಂದರ ಅಧಿಕೃತ ಪ್ರತಿನಿಧಿ.” ಈ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಕೆಳಗೆ ಬಲದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದವರು ಎಷ್ಟು ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನಗತೊಡಗಿದರೆಂದರೆ ’ಕ’ ಕೂಡ ಅವರೊಡನೆ ನಗಬೇಕಾಯಿತು. ಜನರು ತಮ್ಮ ಕೈಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಕ್ಕಾಗಿ ಮೊಣಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೂರಿ ಬಲವಾದ ಕೆಮ್ಮಿದ್ದವರಂತೆ ಕಂಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಗ್ಯಾಲರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಕೆಲವು ಮಂದಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು ಕೂಡ. ಅತ್ಯಂತ ಕೋಪಗೊಂಡಿದ್ದ ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ಬಹುಶಃ ಅಧಿಕಾರಶೂನ್ಯನಾಗಿ ಅವನ ಕೆಳಗಿದ್ದ ಜನರಿಗೆ ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗದೆ ಗ್ಯಾಲರಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸರಿದೂಗಿಸಲೆಂಬಂತೆ ಪುಟಿದೆದ್ದು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಜನರನ್ನು ಬೆದರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅಷ್ಟೇನೂ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಕಾಣಿಸದ ಅವನ ಕಣ್ಣಿನ ಹುಬ್ಬುಗಳೂ ಈಗ ಕಣ್ಣಿನ ಮೇಲೆ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಒತ್ತಿಕೊಂಡ ಕಪ್ಪು ಪೊದೆಗಳಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.
(...)
“ಮಾನ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರೇ, ನಾನು ಬಣ್ಣ ಬಳಿಯುವವನೆ ಎಂಬ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಶ್ನೆ – ನೀವೇನೂ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಸಾರಾಸಗಟಾಗಿ ಹೇಳಿದಿರಿ – ನನ್ನ ವಿರುದ್ಧ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಈ ಒಟ್ಟು ವಿಚಾರಣೆಯ ಸ್ವರೂಪದ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ ಅದು. ನೀವು ಇದೊಂದು ವಿಚಾರಣೆಯೇ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಸಾಧಿಸಬಹುದು; ಹಾಗೆ ನೀವು ಹೇಳುವುದು ಖಂಡಿತವಾಗಿ ಸರಿಯೇ. ಏಕೆಂದರೆ, ನಾನು ಅದನ್ನು ಹಾಗೆಂದು ಗುರುತಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಅದು ವಿಚಾರಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಅನುಕಂಪದಿಂದಾಗಿ ನಾನು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದನ್ನು ಹಾಗೆಂದೇ ಗುರುತಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಯಾರಾದರೂ ಇದಕ್ಕೆ ಗಮನ ಕೊಡಲೇಬೇಕು ಎಂದಾದರೆ ಇದನ್ನು ಅನುಕಂಪದಿಂದಷ್ಟೇ ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಈ ವಿಚಾರಣೆ ಅವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿದೆಯೆಂದು ನಾನು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಾನು ಈ ವರ್ಣನೆಯನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಅವಗಾಹನೆಗೆ ತರಲು ಇಚ್ಛಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.
(...)
“ನನಗಾಗಿರುವುದೇನು”, ಮುಂಚಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಶಾಂತವಾಗಿ ಮುಂದಿನ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಮುಖಗಳನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹುಡುಕುತ್ತಾ ’ಕ’ ಮಾತು ಮುಂದುವರೆಸಿದ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ಏರುಪೇರಾಯಿತು: “ನನಗಾಗಿರುವುದು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಪ್ರಕರಣ ಮಾತ್ರವಾದ್ದರಿಂದ ಅದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹತ್ವದ್ದಲ್ಲವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು. ಅದನ್ನು ನಾನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲವಾದರೂ ಈ ವಿಚಾರಣೆ ಹಲವಾರು ಜನರ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ನಡೆಸಿದ ವಿಧಾನದ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿದೆ. ನಾನು ಅವರ ಬೆಂಬಲಕ್ಕಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೇನೆಯೇ ಹೊರತು ನನಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ.”
(...)
“ನಾನು ವಾಗ್ಮಿಯಾಗಿ ಯಶಸ್ಸನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ”, ಎಂದು ’ಕ’ ಈ ಆಲೋಚನೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೇಳಿದ, “ಪ್ರಾಯಶಃ ನಾನು ಅದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಮಾನ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರೇ ಬಹುಶಃ ಇನ್ನೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಭಾಷಣಕಾರರಾಗಿರಬಹುದು; ಎಷ್ಟೆಂದರೂ ಅದು ಅವರ ವೃತ್ತಿಗೆ ಸಹಜವಾದದ್ದು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಬೇಕಿರುವುದೇನೆಂದರೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ದುರಾಡಳಿತವನ್ನು ಕುರಿತಂತೆ ನಡೆಸಬೇಕಾದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಚರ್ಚೆ ಮಾತ್ರ. ಇಲ್ಲಿ ಆಲಿಸಿ: ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ದಿನದ ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ಬಂಧನವಾಯಿತು. ಆ ಬಂಧನದ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ನನಗೇ ನಗು ಬಂದಿತು, ಆದರೆ ಅದು ಬೇರೆಯ ವಿಷಯವೇ. ನಾನು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಇನ್ನೂ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ದಾಳಿಯಾಯಿತು. ಬಹುಶಃ ಅವರಿಗೆ ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ಮನೆಗೆ ಸುಣ್ಣ ಬಳಿಯುವವನನ್ನು ಬಂಧಿಸಲು ಆದೇಶ ಬಂದಿರಬೇಕು. ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿದ ಮೇಲೆ ಈ ಅಂಶವನ್ನು ತಳ್ಳಿಹಾಕುವಂತಿಲ್ಲ. ಯಾರೋ ನನ್ನಂತಹ ಮುಗ್ಧನೊಬ್ಬನನ್ನು ಬಂಧಿಸಲು ಆದೇಶವಿತ್ತೇನೋ, ಆದರೆ ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು. ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಒರಟಾದ ಕಾವಲುಗಾರರು ಬಂದು ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ನಾನೇನಾದರೂ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಕಳ್ಳನಾಗಿದ್ದರೆ, ಇದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಮುನ್ನೆಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ವಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ, ಈ ಕಾವಲುಗಾರರು ನೀತಿಗೆಟ್ಟ ಧೂರ್ತರು. ನನ್ನ ಕಿವಿ ತುಂಬುವಷ್ಟು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಬಡಬಡಿಸುತ್ತ ಲಂಚವನ್ನು ಕೊಡುವಂತೆ ಕೇಳಿದರು. ಏನೋ ಸುಳ್ಳು ನೆವ ತೆಗೆದು ನನ್ನನ್ನು ಒಳವಸ್ತ್ರ, ಬಟ್ಟೆಗಳಿಂದ ವಂಚಿತಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ನನ್ನ ಉಪಹಾರವನ್ನು ನಾಚಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಅವರೇ ತಿಂದ ನಂತರ ನನಗೆ ಉಪಹಾರ ತರಲು ಅವರಿಗೆ ಹಣ ಬೇಕಿತ್ತಂತೆ. ಅದೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿಗೇ ನಿಲ್ಲದೆ ಅವರ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕನ ಬಳಿಗೆಂದು ಮೂರನೆಯ ಕೋಣೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ದರು. ಅದು ನಾನು ತುಂಬ ಗೌರವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬರ ಕೋಣೆಯಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನದೇನೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನನ್ನಿಂದಾಗಿ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾವಲುಗಾರರ ಮತ್ತು ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕನ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಿಂದಾಗಿ ಈ ಕೋಣೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಲಿನವಾಗಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಬೇಕಾಯಿತು. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಶಾಂತವಾಗಿ ಸುಮ್ಮನಿರುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೂ ನಾನು ಸಮಾಧಾನವಾಗಿರುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ; ಅವರು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವುದರಿಂದ ನಾನು ಯಾಕೆ ಬಂಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಸಬೇಕೆಂದು. ನಾನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ ಆ ಮಹಿಳೆಯ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತು ಮಂದಬುದ್ಧಿಯ ದುರಹಂಕಾರದ ಮೂರ್ತಿಯಂತಿದ್ದ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕ ಅದಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರವಾದರೂ ಏನು? ಮಾನ್ಯರೇ, ಅವನು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವನ್ನೇ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ನಿಜವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಬಹುಶಃ ಅವನಿಗೆ ಏನೂ ಗೊತ್ತಿರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ, ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ತೃಪ್ತನಾಗಿದ್ದನು. ಮತ್ತೂ ಮುಂದುವರಿದು ಅವನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕ್ರಮವೇನೆಂದರೆ, ಆ ಮಹಿಳೆಯ ಕೋಣೆಗೆ ನನ್ನ ಮೂವರು ಕಿರಿಯ ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಕರೆಸುವುದು. ಅವರು ಆ ಮಹಿಳೆಯ ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗಳನ್ನು, ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ತಡಕಾಡುತ್ತ, ಅವುಗಳನ್ನು ಬೆರೆಸಿ ಕಲಸುಮೇಲೋಗರ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನರಾಗಿದ್ದರು.
(...)
“ಇದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವೇ ಇಲ್ಲ,”, ’ಕ’ ಮೆಲ್ಲಗೆ ನುಡಿದ. ಇಡೀ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿದ್ದವರೆಲ್ಲಾ ಉದ್ವಿಗ್ನತೆಯಿಂದ ಅವನ ಮಾತನ್ನು ಗಮನಕೊಟ್ಟು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದ. ಆ ನಿಶ್ಶಬ್ದತೆಯಲ್ಲೂ ಕೇಳಿಬಂದ ಗುಸುಗುಸು ಶಬ್ದವು ಹರ್ಷದ ಚಪ್ಪಾಳೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ರೋಮಾಂಚನಕಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. “ಇದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವೇ ಇಲ್ಲ, ಈ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಪ್ರಕಟಿಸಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಹೇಳಿಕೆಗಳ ಹಿಂದೆ, ಅದೂ ನನ್ನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ, ಬಂಧನ ಮತ್ತು ನಂತರದ ವಿಚಾರಣೆಯ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಸಂಘಟನೆಯೇ ಇದೆ. ಆ ಸಂಘಟನೆಯು ಭ್ರಷ್ಟ ಕಾವಲುಗಾರರನ್ನು, ಅವಿವೇಕಿ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ವಿನಮ್ರವಾಗಿರುವಂತಹ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರನ್ನು ಕೂಡ ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಈ ಸಂಘಟನೆಯ ಪೋಷಣೆಯಿರುವುದು ಎಲ್ಲ ಹಂತದ ಮೇಲ್ದರ್ಜೆಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರುಗಳಿಗೆ, ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಸಹಾಯಕರಿಗೆ, ಲಿಪಿಕಾರರಿಗೆ, ಪೋಲೀಸು ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಹಾಯಕ ದಳಗಳಿಗೆ, ಬಹುಶಃ ನೇಣುಗಂಬಕ್ಕೇರಿಸುವವರಿಗೂ ಕೂಡ - ಈ ಪದ ಬಳಸುವುದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ನಾಚಿಕೆಯೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಮಾನ್ಯರೇ, ಈ ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಸಂಘಟನೆಯ ಉದ್ದೇಶವೇನು ಗೊತ್ತೆ? ಅಮಾಯಕ ಜನರನ್ನು ಬಂಧಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಇಲ್ಲಸಲ್ಲದ ಅವಿವೇಕದ, ಬಹಳಷ್ಟು ಬಾರಿ, ನನ್ನ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಆದಂತೆ ಅನಿರ್ಣಾಯಕ ವಿಚಾರಣೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸುವುದು. ಈ ವಿದ್ಯಮಾನದ ಒಟ್ಟು ನಿರರ್ಥಕತೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಈ ರಾಜ್ಯಸೇವಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಭ್ರಷ್ಟವಾಗದೆ ಉಳಿಯುವುದು ಹೇಗೆ ತಾನೆ ಸಾಧ್ಯ? ಇದು ಅತ್ಯುನ್ನತ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶನಿಗೆ ಕೂಡ ಅಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಕಾವಲುಗಾರರು ಬಂಧಿತರ ಮೈಮೇಲಿಂದಲೇ ಅವರ ಅಂಗಿಗಳನ್ನು ಕದಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕರು ಅಪರಿಚಿತರ ಮನೆಗಳ ಬೀಗ ಮುರಿದು ಒಳ ನುಗ್ಗುತ್ತಾರೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಅಮಾಯಕ ಜನರು ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಒಳಪಡುವ ಬದಲಾಗಿ ಸಭೆಯ ಮುಂದೆ ಅಪಮಾನಕ್ಕೊಳಪಡುತ್ತಾರೆ.
(....)
ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲರೂ ಪದಕಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿದ್ದರು. ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಎಡ ಮತ್ತು ಬಲ ಪಕ್ಷಗಳ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ಗುಂಪಾಗಿದ್ದದ್ದು ಕಂಡುಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನು ತಕ್ಷಣ ತಿರುಗಿದಾಗ ತನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಶಾಂತವಾಗಿ ಕೆಳಗೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರ ಕೊರಳು ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಅದೇ ಪದಕ ಕಂಡಿತು. “ಹಾಗಾದರೆ!” ತನ್ನ ತೋಳುಗಳನ್ನು ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಸುತ್ತಾ ’ಕ’ ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗಿದ. ಈ ತತ್ ಕ್ಷಣದ ಒಳನೋಟದಿಂದ ಹಾಗೆ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕೆಂಬ ತುಡಿತ ಅವನಲ್ಲುಂಟಾಗಿತ್ತು: “ನನಗೆ ಗೊತ್ತು, ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು. ನಾನು ಯಾರ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡಿದೆನೋ ಆ ಭ್ರಷ್ಟ ಜನಸಮುದಾಯ ನೀವೇನೇ. ನೀವು ಇಲ್ಲಿ ಕೇಳುಗರಾಗಿ ಮತ್ತು ಗೂಢಾಚಾರಿಗಳಾಗಿಯೇ ಗುಂಪುಗೂಡಿರುವುದು. ನೀವು ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಪಕ್ಷಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ್ದೀರಿ. ಒಬ್ಬರು ನನ್ನನ್ನು ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿಲೆಂದು ಬಂದಿದ್ದೀರಿ. ಮುಗ್ಧ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಹೇಗೆ ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿಸಬಹುದೆಂಬುದನ್ನು ಕಲಿಯಲು ಬಂದಿದ್ದೀರಿ. ನೀವು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ನಿಮ್ಮ ಶ್ರಮವನ್ನು ವ್ಯರ್ಥಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲವೆಂದು ನಂಬಿದ್ದೇನೆ. ಅಥವಾ ಯಾರಾದರೂ ಮುಗ್ಧರನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತೀರೆಂದು ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರಾದರೂ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡೋ ಅಥವಾ - ಹಿಂದೆ ಸರಿಯಿರಿ ಇಲ್ಲವೆ ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಬಡಿಯುತ್ತೇನೆ”, ಎಂದು ಅವನ ಹತ್ತಿರ ಸರಿದಿದ್ದ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದ ಮುದುಕನನ್ನು ನೋಡಿ ’ಕ’ ಕಿರುಚಿದ. “ಅಥವಾ ಇದರಿಂದ ನೀವು ನಿಜವಾಗಲೂ ಏನನ್ನಾದರೂ ಕಲಿತಿರಬಹುದು. ಈ ಮೂಲಕ ನಿಮ್ಮ ಕಸುಬಿನಲ್ಲಿ ನಿಮಗೆ ಜಯ ಸಿಗಲಿ ಎಂದು ಹಾರೈಸುತ್ತೇನೆ.” ಅವನು ಕೂಡಲೇ ಮೇಜಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ತನ್ನ ಟೋಪಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಎಲ್ಲರ ಮೌನವನ್ನು, ಕನಿಷ್ಠ ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾದ ಮೌನವನ್ನು, ಸೀಳಿ ದಾರಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೊರಟ. ಇಷ್ಟಾದರೂ, ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ’ಕ’ಗಿಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಮುಂಚೆಯೇ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ. “ಒಂದು ನಿಮಿಷ,” ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ’ಕ’ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತು, ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶನನ್ನು ನೋಡದೆ ಈಗಾಗಲೇ ಆತನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಬಾಗಿಲ ಹಿಡಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತ. “ನಾನು ಕೇವಲ ಒಂದು ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ”, ಎಂದು ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ಅವನಿಗೆ ಹೇಳಿದ, “ಇಂದು ನೀವು - ಇದನ್ನು ನೀವಿನ್ನೂ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿಲ್ಲದಿರಬಹುದು - ಬಂಧಿತ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನಿಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲೂ ಪಾಟಿ ಸವಾಲು ಮಾಡುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ.” ಬಾಗಿಲನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ’ಕ’ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕ. “ನೀವು ನೀಚರು”, ಎಂದು ಕಿರುಚಿದ, “ನಿಮಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತೇನೆ ತಡಿಯಿರಿ”, ಎನ್ನುತ್ತ ಅವನು ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆಗೆದು ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ಟಲಿಳಿದು ಹೋದ. ಅವನ ಹಿಂದೆ ಆ ಸಭೆಯು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಜೀವ ತಳೆದು ಅದರ ಸದ್ದು ಗದ್ದಲ ಜೋರಾಯಿತು. ಸಭಿಕರು ಬಹುಶಃ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಂತೆ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನಡೆದದ್ದನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದರು.
(ಅನುವಾದ: ಮೈತ್ರಿ ಬೆಂಗಳೂರು)
Übersetzung: Mythri Bangalore
Vorgelesen von: Sanju Lamani
(ಆಯ್ದ ಭಾಗ)
“ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ”, ಎಂದು ಪುಸ್ತಕದ ಹಾಳೆಗಳನ್ನು ತಿರುಗಿಸುತ್ತ ಹೇಳಿಕೆಯ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ’ಕ’ನನ್ನು “ನೀವು ಮನೆಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿಯುವವರೋ?” ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದನು. “ಅಲ್ಲ”, ಎಂದ ’ಕ’, “ಬದಲಾಗಿ, ನಾನು ದೊಡ್ಡ ಬ್ಯಾಂಕೊಂದರ ಅಧಿಕೃತ ಪ್ರತಿನಿಧಿ.” ಈ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಕೆಳಗೆ ಬಲದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದವರು ಎಷ್ಟು ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನಗತೊಡಗಿದರೆಂದರೆ ’ಕ’ ಕೂಡ ಅವರೊಡನೆ ನಗಬೇಕಾಯಿತು. ಜನರು ತಮ್ಮ ಕೈಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಕ್ಕಾಗಿ ಮೊಣಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೂರಿ ಬಲವಾದ ಕೆಮ್ಮಿದ್ದವರಂತೆ ಕಂಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಗ್ಯಾಲರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಕೆಲವು ಮಂದಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು ಕೂಡ. ಅತ್ಯಂತ ಕೋಪಗೊಂಡಿದ್ದ ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ಬಹುಶಃ ಅಧಿಕಾರಶೂನ್ಯನಾಗಿ ಅವನ ಕೆಳಗಿದ್ದ ಜನರಿಗೆ ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗದೆ ಗ್ಯಾಲರಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸರಿದೂಗಿಸಲೆಂಬಂತೆ ಪುಟಿದೆದ್ದು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಜನರನ್ನು ಬೆದರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅಷ್ಟೇನೂ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಕಾಣಿಸದ ಅವನ ಕಣ್ಣಿನ ಹುಬ್ಬುಗಳೂ ಈಗ ಕಣ್ಣಿನ ಮೇಲೆ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಒತ್ತಿಕೊಂಡ ಕಪ್ಪು ಪೊದೆಗಳಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.
(...)
“ಮಾನ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರೇ, ನಾನು ಬಣ್ಣ ಬಳಿಯುವವನೆ ಎಂಬ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಶ್ನೆ – ನೀವೇನೂ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಸಾರಾಸಗಟಾಗಿ ಹೇಳಿದಿರಿ – ನನ್ನ ವಿರುದ್ಧ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಈ ಒಟ್ಟು ವಿಚಾರಣೆಯ ಸ್ವರೂಪದ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ ಅದು. ನೀವು ಇದೊಂದು ವಿಚಾರಣೆಯೇ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಸಾಧಿಸಬಹುದು; ಹಾಗೆ ನೀವು ಹೇಳುವುದು ಖಂಡಿತವಾಗಿ ಸರಿಯೇ. ಏಕೆಂದರೆ, ನಾನು ಅದನ್ನು ಹಾಗೆಂದು ಗುರುತಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಅದು ವಿಚಾರಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಅನುಕಂಪದಿಂದಾಗಿ ನಾನು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಅದನ್ನು ಹಾಗೆಂದೇ ಗುರುತಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಯಾರಾದರೂ ಇದಕ್ಕೆ ಗಮನ ಕೊಡಲೇಬೇಕು ಎಂದಾದರೆ ಇದನ್ನು ಅನುಕಂಪದಿಂದಷ್ಟೇ ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಈ ವಿಚಾರಣೆ ಅವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿದೆಯೆಂದು ನಾನು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಾನು ಈ ವರ್ಣನೆಯನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಅವಗಾಹನೆಗೆ ತರಲು ಇಚ್ಛಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.
(...)
“ನನಗಾಗಿರುವುದೇನು”, ಮುಂಚಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಶಾಂತವಾಗಿ ಮುಂದಿನ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಮುಖಗಳನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹುಡುಕುತ್ತಾ ’ಕ’ ಮಾತು ಮುಂದುವರೆಸಿದ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ಏರುಪೇರಾಯಿತು: “ನನಗಾಗಿರುವುದು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಪ್ರಕರಣ ಮಾತ್ರವಾದ್ದರಿಂದ ಅದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹತ್ವದ್ದಲ್ಲವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು. ಅದನ್ನು ನಾನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲವಾದರೂ ಈ ವಿಚಾರಣೆ ಹಲವಾರು ಜನರ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ನಡೆಸಿದ ವಿಧಾನದ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿದೆ. ನಾನು ಅವರ ಬೆಂಬಲಕ್ಕಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೇನೆಯೇ ಹೊರತು ನನಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ.”
(...)
“ನಾನು ವಾಗ್ಮಿಯಾಗಿ ಯಶಸ್ಸನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ”, ಎಂದು ’ಕ’ ಈ ಆಲೋಚನೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೇಳಿದ, “ಪ್ರಾಯಶಃ ನಾನು ಅದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಮಾನ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರೇ ಬಹುಶಃ ಇನ್ನೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಭಾಷಣಕಾರರಾಗಿರಬಹುದು; ಎಷ್ಟೆಂದರೂ ಅದು ಅವರ ವೃತ್ತಿಗೆ ಸಹಜವಾದದ್ದು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಬೇಕಿರುವುದೇನೆಂದರೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ದುರಾಡಳಿತವನ್ನು ಕುರಿತಂತೆ ನಡೆಸಬೇಕಾದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಚರ್ಚೆ ಮಾತ್ರ. ಇಲ್ಲಿ ಆಲಿಸಿ: ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ದಿನದ ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ಬಂಧನವಾಯಿತು. ಆ ಬಂಧನದ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ನನಗೇ ನಗು ಬಂದಿತು, ಆದರೆ ಅದು ಬೇರೆಯ ವಿಷಯವೇ. ನಾನು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಇನ್ನೂ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ದಾಳಿಯಾಯಿತು. ಬಹುಶಃ ಅವರಿಗೆ ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ಮನೆಗೆ ಸುಣ್ಣ ಬಳಿಯುವವನನ್ನು ಬಂಧಿಸಲು ಆದೇಶ ಬಂದಿರಬೇಕು. ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿದ ಮೇಲೆ ಈ ಅಂಶವನ್ನು ತಳ್ಳಿಹಾಕುವಂತಿಲ್ಲ. ಯಾರೋ ನನ್ನಂತಹ ಮುಗ್ಧನೊಬ್ಬನನ್ನು ಬಂಧಿಸಲು ಆದೇಶವಿತ್ತೇನೋ, ಆದರೆ ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು. ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಒರಟಾದ ಕಾವಲುಗಾರರು ಬಂದು ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ನಾನೇನಾದರೂ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಕಳ್ಳನಾಗಿದ್ದರೆ, ಇದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಮುನ್ನೆಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ವಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ, ಈ ಕಾವಲುಗಾರರು ನೀತಿಗೆಟ್ಟ ಧೂರ್ತರು. ನನ್ನ ಕಿವಿ ತುಂಬುವಷ್ಟು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಬಡಬಡಿಸುತ್ತ ಲಂಚವನ್ನು ಕೊಡುವಂತೆ ಕೇಳಿದರು. ಏನೋ ಸುಳ್ಳು ನೆವ ತೆಗೆದು ನನ್ನನ್ನು ಒಳವಸ್ತ್ರ, ಬಟ್ಟೆಗಳಿಂದ ವಂಚಿತಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ನನ್ನ ಉಪಹಾರವನ್ನು ನಾಚಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಅವರೇ ತಿಂದ ನಂತರ ನನಗೆ ಉಪಹಾರ ತರಲು ಅವರಿಗೆ ಹಣ ಬೇಕಿತ್ತಂತೆ. ಅದೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿಗೇ ನಿಲ್ಲದೆ ಅವರ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕನ ಬಳಿಗೆಂದು ಮೂರನೆಯ ಕೋಣೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ದರು. ಅದು ನಾನು ತುಂಬ ಗೌರವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬರ ಕೋಣೆಯಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನದೇನೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನನ್ನಿಂದಾಗಿ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾವಲುಗಾರರ ಮತ್ತು ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕನ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಿಂದಾಗಿ ಈ ಕೋಣೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಲಿನವಾಗಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಬೇಕಾಯಿತು. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಶಾಂತವಾಗಿ ಸುಮ್ಮನಿರುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೂ ನಾನು ಸಮಾಧಾನವಾಗಿರುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ; ಅವರು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವುದರಿಂದ ನಾನು ಯಾಕೆ ಬಂಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಸಬೇಕೆಂದು. ನಾನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ ಆ ಮಹಿಳೆಯ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತು ಮಂದಬುದ್ಧಿಯ ದುರಹಂಕಾರದ ಮೂರ್ತಿಯಂತಿದ್ದ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕ ಅದಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರವಾದರೂ ಏನು? ಮಾನ್ಯರೇ, ಅವನು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವನ್ನೇ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ನಿಜವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಬಹುಶಃ ಅವನಿಗೆ ಏನೂ ಗೊತ್ತಿರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ, ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ತೃಪ್ತನಾಗಿದ್ದನು. ಮತ್ತೂ ಮುಂದುವರಿದು ಅವನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕ್ರಮವೇನೆಂದರೆ, ಆ ಮಹಿಳೆಯ ಕೋಣೆಗೆ ನನ್ನ ಮೂವರು ಕಿರಿಯ ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಕರೆಸುವುದು. ಅವರು ಆ ಮಹಿಳೆಯ ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗಳನ್ನು, ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ತಡಕಾಡುತ್ತ, ಅವುಗಳನ್ನು ಬೆರೆಸಿ ಕಲಸುಮೇಲೋಗರ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನರಾಗಿದ್ದರು.
(...)
“ಇದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವೇ ಇಲ್ಲ,”, ’ಕ’ ಮೆಲ್ಲಗೆ ನುಡಿದ. ಇಡೀ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿದ್ದವರೆಲ್ಲಾ ಉದ್ವಿಗ್ನತೆಯಿಂದ ಅವನ ಮಾತನ್ನು ಗಮನಕೊಟ್ಟು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದ. ಆ ನಿಶ್ಶಬ್ದತೆಯಲ್ಲೂ ಕೇಳಿಬಂದ ಗುಸುಗುಸು ಶಬ್ದವು ಹರ್ಷದ ಚಪ್ಪಾಳೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ರೋಮಾಂಚನಕಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. “ಇದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವೇ ಇಲ್ಲ, ಈ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಪ್ರಕಟಿಸಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಹೇಳಿಕೆಗಳ ಹಿಂದೆ, ಅದೂ ನನ್ನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ, ಬಂಧನ ಮತ್ತು ನಂತರದ ವಿಚಾರಣೆಯ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಸಂಘಟನೆಯೇ ಇದೆ. ಆ ಸಂಘಟನೆಯು ಭ್ರಷ್ಟ ಕಾವಲುಗಾರರನ್ನು, ಅವಿವೇಕಿ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ವಿನಮ್ರವಾಗಿರುವಂತಹ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರನ್ನು ಕೂಡ ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಈ ಸಂಘಟನೆಯ ಪೋಷಣೆಯಿರುವುದು ಎಲ್ಲ ಹಂತದ ಮೇಲ್ದರ್ಜೆಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರುಗಳಿಗೆ, ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಸಹಾಯಕರಿಗೆ, ಲಿಪಿಕಾರರಿಗೆ, ಪೋಲೀಸು ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಹಾಯಕ ದಳಗಳಿಗೆ, ಬಹುಶಃ ನೇಣುಗಂಬಕ್ಕೇರಿಸುವವರಿಗೂ ಕೂಡ - ಈ ಪದ ಬಳಸುವುದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ನಾಚಿಕೆಯೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಮಾನ್ಯರೇ, ಈ ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಸಂಘಟನೆಯ ಉದ್ದೇಶವೇನು ಗೊತ್ತೆ? ಅಮಾಯಕ ಜನರನ್ನು ಬಂಧಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಇಲ್ಲಸಲ್ಲದ ಅವಿವೇಕದ, ಬಹಳಷ್ಟು ಬಾರಿ, ನನ್ನ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಆದಂತೆ ಅನಿರ್ಣಾಯಕ ವಿಚಾರಣೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸುವುದು. ಈ ವಿದ್ಯಮಾನದ ಒಟ್ಟು ನಿರರ್ಥಕತೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಈ ರಾಜ್ಯಸೇವಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಭ್ರಷ್ಟವಾಗದೆ ಉಳಿಯುವುದು ಹೇಗೆ ತಾನೆ ಸಾಧ್ಯ? ಇದು ಅತ್ಯುನ್ನತ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶನಿಗೆ ಕೂಡ ಅಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಕಾವಲುಗಾರರು ಬಂಧಿತರ ಮೈಮೇಲಿಂದಲೇ ಅವರ ಅಂಗಿಗಳನ್ನು ಕದಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕರು ಅಪರಿಚಿತರ ಮನೆಗಳ ಬೀಗ ಮುರಿದು ಒಳ ನುಗ್ಗುತ್ತಾರೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಅಮಾಯಕ ಜನರು ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಒಳಪಡುವ ಬದಲಾಗಿ ಸಭೆಯ ಮುಂದೆ ಅಪಮಾನಕ್ಕೊಳಪಡುತ್ತಾರೆ.
(....)
ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲರೂ ಪದಕಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿದ್ದರು. ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಎಡ ಮತ್ತು ಬಲ ಪಕ್ಷಗಳ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ಗುಂಪಾಗಿದ್ದದ್ದು ಕಂಡುಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನು ತಕ್ಷಣ ತಿರುಗಿದಾಗ ತನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಶಾಂತವಾಗಿ ಕೆಳಗೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರ ಕೊರಳು ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಅದೇ ಪದಕ ಕಂಡಿತು. “ಹಾಗಾದರೆ!” ತನ್ನ ತೋಳುಗಳನ್ನು ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಸುತ್ತಾ ’ಕ’ ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗಿದ. ಈ ತತ್ ಕ್ಷಣದ ಒಳನೋಟದಿಂದ ಹಾಗೆ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕೆಂಬ ತುಡಿತ ಅವನಲ್ಲುಂಟಾಗಿತ್ತು: “ನನಗೆ ಗೊತ್ತು, ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು. ನಾನು ಯಾರ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡಿದೆನೋ ಆ ಭ್ರಷ್ಟ ಜನಸಮುದಾಯ ನೀವೇನೇ. ನೀವು ಇಲ್ಲಿ ಕೇಳುಗರಾಗಿ ಮತ್ತು ಗೂಢಾಚಾರಿಗಳಾಗಿಯೇ ಗುಂಪುಗೂಡಿರುವುದು. ನೀವು ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಪಕ್ಷಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ್ದೀರಿ. ಒಬ್ಬರು ನನ್ನನ್ನು ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿಲೆಂದು ಬಂದಿದ್ದೀರಿ. ಮುಗ್ಧ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಹೇಗೆ ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿಸಬಹುದೆಂಬುದನ್ನು ಕಲಿಯಲು ಬಂದಿದ್ದೀರಿ. ನೀವು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ನಿಮ್ಮ ಶ್ರಮವನ್ನು ವ್ಯರ್ಥಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲವೆಂದು ನಂಬಿದ್ದೇನೆ. ಅಥವಾ ಯಾರಾದರೂ ಮುಗ್ಧರನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತೀರೆಂದು ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರಾದರೂ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡೋ ಅಥವಾ - ಹಿಂದೆ ಸರಿಯಿರಿ ಇಲ್ಲವೆ ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಬಡಿಯುತ್ತೇನೆ”, ಎಂದು ಅವನ ಹತ್ತಿರ ಸರಿದಿದ್ದ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದ ಮುದುಕನನ್ನು ನೋಡಿ ’ಕ’ ಕಿರುಚಿದ. “ಅಥವಾ ಇದರಿಂದ ನೀವು ನಿಜವಾಗಲೂ ಏನನ್ನಾದರೂ ಕಲಿತಿರಬಹುದು. ಈ ಮೂಲಕ ನಿಮ್ಮ ಕಸುಬಿನಲ್ಲಿ ನಿಮಗೆ ಜಯ ಸಿಗಲಿ ಎಂದು ಹಾರೈಸುತ್ತೇನೆ.” ಅವನು ಕೂಡಲೇ ಮೇಜಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ತನ್ನ ಟೋಪಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಎಲ್ಲರ ಮೌನವನ್ನು, ಕನಿಷ್ಠ ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾದ ಮೌನವನ್ನು, ಸೀಳಿ ದಾರಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೊರಟ. ಇಷ್ಟಾದರೂ, ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ’ಕ’ಗಿಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಮುಂಚೆಯೇ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ. “ಒಂದು ನಿಮಿಷ,” ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ’ಕ’ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತು, ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶನನ್ನು ನೋಡದೆ ಈಗಾಗಲೇ ಆತನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಬಾಗಿಲ ಹಿಡಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತ. “ನಾನು ಕೇವಲ ಒಂದು ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ”, ಎಂದು ವಿಚಾರಣಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ಅವನಿಗೆ ಹೇಳಿದ, “ಇಂದು ನೀವು - ಇದನ್ನು ನೀವಿನ್ನೂ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿಲ್ಲದಿರಬಹುದು - ಬಂಧಿತ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನಿಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲೂ ಪಾಟಿ ಸವಾಲು ಮಾಡುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ.” ಬಾಗಿಲನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ’ಕ’ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕ. “ನೀವು ನೀಚರು”, ಎಂದು ಕಿರುಚಿದ, “ನಿಮಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತೇನೆ ತಡಿಯಿರಿ”, ಎನ್ನುತ್ತ ಅವನು ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆಗೆದು ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ಟಲಿಳಿದು ಹೋದ. ಅವನ ಹಿಂದೆ ಆ ಸಭೆಯು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಜೀವ ತಳೆದು ಅದರ ಸದ್ದು ಗದ್ದಲ ಜೋರಾಯಿತು. ಸಭಿಕರು ಬಹುಶಃ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಂತೆ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನಡೆದದ್ದನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದರು.
(ಅನುವಾದ: ಮೈತ್ರಿ ಬೆಂಗಳೂರು)
Vorgelesen von: Sanju Lamani
खटला
(उतारा)
“तुम्ही रंगारी आहात तर?” तपास अधिकारी आपल्या वहीत बघत जणू एखादे निरीक्षण करत आहे अशा सुरात ‘का.’ला म्हणाला. त्यावर ‘का.’ने उत्तर दिले, “नाही. मी एका मोठ्या बँकेत मुख्य कार्यकारी अधिकारी आहे.” हे ऐकून खाली उजव्या गटातील मंडळी मोठ्यांदा हसू लागली, अगदी एवढ्या मनापासून, की ‘का.’ला पण त्यांच्यासोबत हसण्यावाचून पर्याय उरला नाही. गुडघ्यावर कोपरं टेकूवन हसताना ते उबळ आल्यासारखे हलत होते. वर गॅलरीत बसलेला एखाददुसरा पण हसत होता. तपास अधिकारी एव्हाना संतापला होता. खाली बसलेले लोक बहुधा त्याच्या आवाक्या बाहेरचे असावेत, याची भरपाई म्हणून तो गॅलरीच्या दिशेने झेपावला आणि त्याने तिथे बसलेल्यांना ताकीद दिली. एरवी त्याच्या भुवया फारशा लक्षवेधक नसल्या तरी आता त्या वक्र झालेल्या काळ्या ठसठशीत भुवया कपाळावर उठून दिसत होत्या.
(…)
“तपास अधिकारी साहेब, मी रंगारी आहे का – असा प्रश्न न विचारता, तुम्हीच मला तोंडावर सांगितले – यातूनच माझ्याविरुद्ध भरलेला हा खटला पुढे कसा चालणार हे स्पष्ट होते. ‘मुदलात हा खटलाच नाहीय’ असाही आक्षेप तुम्ही घेऊ शकता. तुमचं तसं म्हणणंही बरोबर आहे, कारण मी मान्य केलं तरंच तो ‘खटला’ ठरेल. पण केवळ दयेपोटी मी याला तात्पुरती तशी मान्यता देतो. मुळातच जर या गोष्टीची दखल घ्यायची असेल तर हळहळ वाटण्याला पर्याय नाही. या खटल्यात काही अश्लीलता आहे असं मला मुळीच म्हणायचं नाहीय पण याची जाणीव तुम्हाला होण्यासाठी मी तसं इथं मांडलं पाहिजे.”
(…)
“माझ्यासोबत जे काही घडलंय…” थोड्या हळू आवाजात बोलत पहिल्या रांगेतल्या चेहऱ्यांमध्ये काहीतरी शोधत असल्यामुळे त्याच्या म्हणण्यात एक अस्वस्थता जाणवत होती. ‘का.’ने त्याचे म्हणणे चालूच ठेवले, “माझ्यासोबत जे घडलंय, ती एक विलक्षण घटना आहे आणि तसं ते फार काही महत्त्वाचं नाही कारण मला जे घडलं ते पेलणं जड जात नाहीय. पण असे खटले बऱ्याच लोकांविरुद्ध भरले जात आहेत याचं हे प्रतीक आहे. आणि त्यांच्यासाठी मी इथे बचाव पक्षात उभा आहे, स्वतःसाठी नाही.”
(…)
आपले विचार पुढे मांडत ‘का.’ म्हणाला, “मला काही टाळ्यांचा गजर नकोय. अर्थात तो मिळवण्याची सोय पण मला नसावी. तपास अधिकारी साहेब बहुधा माझ्यापेक्षा बरेच चांगले वक्ते असावेत, त्यांच्या पेशाचा भागच आहे तो. मला फक्त चार-चौघात घडलेल्या एका गैरकृत्याची जाहीर चर्चा व्हायला हवीय. हे बघा - मला सुमारे दहा दिवसांपूर्वी अटक झाली, आता अटक होणे हेच मला हास्यास्पद वाटतं, पण ती एक वेगळी बाब आहे. त्यांनी धाड घातली तेव्हा मी पलंगावर होतो. आता तपास अधिकाऱ्यांच्या आधीच्या विधानातून हा निष्कर्ष खोडून काढला जात नाही - पण कोणा रंगाऱ्याला अटक करावी असं फर्मान होतं बहुधा, असा रंगारी जो माझ्यासारखाच निर्दोष आहे. पण त्यांनी मला धरलं. शेजारच्या खोलीत दोन रांगडे पहारेकरी तैनात होते. जणू मी कोणी भयानक चोर-डाकू असल्यासारखं. यापेक्षा अधिक सावधगिरी बाळगणं शक्य नव्हतं. पण हे पहारेकरी नीतिभ्रष्ट भुरटे होते, ते सारखे पैसे मागून माझा छळ करत होते, खोटं-नाटं सांगून माझे धुवायचे व अंगावरचे कपडे पळवू बघत होते, माझ्याच डोळ्यांसमोर माझ्यासाठी आणलेला नाश्ता निर्लज्जपणे खाऊन टाकल्यानंतर माझ्याकडं तथाकथित नाश्ता आणण्यासाठी पैसे मागत होते. आता जणू हे सगळं पुरेसं नव्हतं म्हणून त्यांनी मला एका तिसऱ्या खोलीत अधिक्षकासमोर नेलं. ती खोली ज्या बाईंची होती त्यांना मी फार मानत होतो. यात माझा काही दोष नाही पण माझ्यामुळे त्या पहारेकरी व अधीक्षक यांच्या उपस्थितीमुळे ती खोली विटाळलेली मला पाहावी लागली. अशावेळी मनावर ताबा ठेवणं सोपं नव्हतं. पण मला ते जमलं आणि मी अधीक्षकाला अगदी शांतपणे ‘मला अटक का केली?’ हे विचारलं. अर्थात ते आता इथे उपस्थित असते तर त्यांना याची पुष्टी द्यावी लागली असती. ते त्या बाईंच्या आरामखुर्चीवर कसे रेलून बसले होते हे अजूनही माझ्या डोळ्यासमोर येतं, मूर्तिमंत निर्बुद्धपणा व गर्विष्ठपणा. आता त्या अधीक्षकांनी माझ्या प्रश्नाला काय उत्तर दिलं? बांधवांनो, मुळात त्यांनी काहीच उत्तर दिलं नाही, कदाचित त्यांना खरंच काहीच माहीत नसावं, त्यांनी मला अटक केली आणि त्यातच समाधान मानलं. मात्र अजून एक शेवटचे कृत्य त्यांनी केलं. त्या बाईंच्या खोलीत माझ्या बँकेतले खालच्या पदावर काम करणारे तीन कर्मचारी बोलवून घेतले आणि त्यांनी तिथे असलेले फोटो व बाईंचे इतर खाजगी सामान उचकापाचक करत अस्ताव्यस्त केलं.
(…)
“काही शंकाच नाही.” ‘का.’ अगदी हळू आवाजात म्हणाला, कारण तिथे जमलेल्या सगळ्यांनी त्याचे बोलणे लक्षपूर्वक ऐकणे त्याला आवडत होते. या स्तब्धतेतही एक चलबिचल होती, मंत्रमुग्ध झालेल्या प्रेक्षकांच्या टाळ्यांपेक्षा ती अधिक रोमहर्षक होती, “या न्यायालयाच्या प्रत्येक वक्तव्यामागे आणि माझ्या बाबतीत माझ्या अटकेमागे आणि आजच्या या तपासणीमागे निःसंशय एका मोठ्या संघटनेचा हात आहे. अशी संघटना फक्त लाचखोर पहारेकरी आणि हास्यास्पद अधीक्षक व तपास अधिकारी नियुक्त करते. ते त्यांना सर्वात जास्त फायदा कशात आहे हे बघतात. एवढंच नाही तर ती संघटना एक उच्च आणि सर्वोच्च न्यायव्यवस्थाही पोसते आणि तिच्यासोबत अपरिहार्य येतो तो म्हणजे एक अगणित अनुयायी वर्ग - यात चाकर, लिपिक, शिपाई व इतर सहाय्यक असतात, कदाचित फाशी देणारे जल्लादही असतात, ‘जल्लाद’ या शब्दाचा प्रयोग करणं मी टाळत नाहीय. आणि बांधवांनो, या मोठ्या संघटनेचं उद्धिष्ट काय असावं? उद्धिष्ट हेच की, निर्दोष लोकांना अटक व्हावी आणि त्यांच्याविरुद्ध एका अर्थहीन आणि बऱ्याचदा - जसं माझ्या बाबतीत घडत आहे तसं - अनिर्णित खटल्यासंदर्भात कारवाई व्हावी. आणि अशा सगळ्या निरर्थकतेत प्रशासनातल्यांचा व्यापक भ्रष्टाचार कसा टाळता येणार बरं? तसं शक्यच नाही, अगदी सर्वात श्रेष्ठ न्यायाधीशालाही ते जमण्या पलीकडचं असावं. आणि म्हणूनच पहारेकरी अटक झालेल्या माणसांच्या अंगावरचे कपडे चोरायला बघतात, म्हणूनच अधीक्षक दुसऱ्यांच्या घरांत घुसतात, आणि म्हणूनच निर्दोष लोकांची चौकशी होण्याऐवजी त्यांचा सगळ्या जमावापुढे अपमान केला जातो.
(…)
नजर पोहोचत होती तिथपर्यंत सगळ्यांनी एक सारखाच बिल्ला लावला असल्याचे त्याच्या ध्यानात आले. तथाकथित उजव्या आणि डाव्या गटातील सगळेच एकमेकांना सामील होते, मग त्याने एकदम मागे वळून बघितले तर तपास अधिकाऱ्याच्या कॉलरवर पण त्याला तोच बिल्ला दिसला. तपास अधिकारी खिशात हात घालून निवांतपणे हे सगळे बघत उभा होता. “तर मग” या नवीन लागलेल्या शोधामुळे उत्तेजित होत हात हवेत उचलत ‘का.’ मोठ्यांदा म्हणाला, — “मला दिसतंय की, तुम्ही सगळेच सरकारी कर्मचारी आहात, मी ज्यांच्या विरोधात बोलत होतो तोच भ्रष्ट लोकांचा कंपू तुम्हीआहात, तुम्ही भोचक प्रेक्षक म्हणून इथे घोळक्यात जमा होऊन वरवर वेगळे वाटणारे गट बनविले आहेत. माझी परीक्षा घेण्यासाठी एकाने मघाशी टाळ्याही वाजविल्या होत्या. निर्दोष लोकांची दिशाभूल कशी करायची हे तुम्हाला शिकायचं आहे. आशा करतो, तुमचं इथं येणं फोल गेलं नाहीय, एखादी व्यक्ती निर्दोष असल्यामुळं तुम्ही तिचा बचाव करणं अपेक्षित आहे यावर तुम्ही एकमेकांशी चर्चा तरी केली असावी किंवा … — मधे आलात तर खबरदार!”, ‘का.’ लोकांना बाजूला सारत त्याच्या जवळ आलेल्या थरथर कापणाऱ्या एका वृद्धावर ओरडला, — “किंवा तुम्ही त्यातून खरंच काही शिकलाही असाल. आणि तुमच्या या नवीन उद्योगासाठी मी तुम्हाला शुभेच्छा देतो.” त्याने चटकन टेबलावर पडलेली हॅट उचलली आणि तो त्या स्तब्धतेतून - म्हणजे आश्चर्याने ओतप्रोत भरलेल्या निःशब्दतेतून - दाराच्या दिशेने लोकांमधून वाट काढत जाऊ लागला. पण तपास अधिकारी ‘का.’पेक्षा अधिक चपळ असावा, कारण एव्हाना तो दारापाशी त्याची वाट बघत होता. “एक मिनिट” तो म्हणाला. ‘का.’ तसाच उभा राहिला, त्याची नजर तपास अधिकाऱ्यावर न जाता दारावर खिळून राहिली, त्याचा हात आता दाराच्या हॅन्डलवर होता. तपास अधिकारी म्हणाला, “अजून तुम्हाला याची जाणीव झाली नसावी पण आज तुम्ही अटक झालेल्या व्यक्तीसाठी कोणत्याही परिस्थितीत तपासणी किती महत्त्वाची असते हे कळण्याची संधी गमावून बसत आहात, फक्त याच्याकडे मला तुमचे लक्ष वेधून घ्यायचे होते.” ‘का.’ दाराकडे बघतच मोठ्याने हसत म्हणाला, “मूर्खांनो! तुमची तपासणी तुम्हालाच लखलाभ.” त्याने दार उघडले आणि तो भरभर जिना उतरला. जणू पुनरुज्जीवित झालेल्या त्या जमावाचा आवाज दारामागून येऊ लागला, अभ्यासकांप्रमाणे घडलेल्या गोष्टींची चर्चा ते करत असावेत.
(भाषांतर: श्रीकांत पाठक)
Übersetzung: Dr. Shrikant A. Pathak
Vorgelesen von: Sanket Deshpande
(उतारा)
“तुम्ही रंगारी आहात तर?” तपास अधिकारी आपल्या वहीत बघत जणू एखादे निरीक्षण करत आहे अशा सुरात ‘का.’ला म्हणाला. त्यावर ‘का.’ने उत्तर दिले, “नाही. मी एका मोठ्या बँकेत मुख्य कार्यकारी अधिकारी आहे.” हे ऐकून खाली उजव्या गटातील मंडळी मोठ्यांदा हसू लागली, अगदी एवढ्या मनापासून, की ‘का.’ला पण त्यांच्यासोबत हसण्यावाचून पर्याय उरला नाही. गुडघ्यावर कोपरं टेकूवन हसताना ते उबळ आल्यासारखे हलत होते. वर गॅलरीत बसलेला एखाददुसरा पण हसत होता. तपास अधिकारी एव्हाना संतापला होता. खाली बसलेले लोक बहुधा त्याच्या आवाक्या बाहेरचे असावेत, याची भरपाई म्हणून तो गॅलरीच्या दिशेने झेपावला आणि त्याने तिथे बसलेल्यांना ताकीद दिली. एरवी त्याच्या भुवया फारशा लक्षवेधक नसल्या तरी आता त्या वक्र झालेल्या काळ्या ठसठशीत भुवया कपाळावर उठून दिसत होत्या.
(…)
“तपास अधिकारी साहेब, मी रंगारी आहे का – असा प्रश्न न विचारता, तुम्हीच मला तोंडावर सांगितले – यातूनच माझ्याविरुद्ध भरलेला हा खटला पुढे कसा चालणार हे स्पष्ट होते. ‘मुदलात हा खटलाच नाहीय’ असाही आक्षेप तुम्ही घेऊ शकता. तुमचं तसं म्हणणंही बरोबर आहे, कारण मी मान्य केलं तरंच तो ‘खटला’ ठरेल. पण केवळ दयेपोटी मी याला तात्पुरती तशी मान्यता देतो. मुळातच जर या गोष्टीची दखल घ्यायची असेल तर हळहळ वाटण्याला पर्याय नाही. या खटल्यात काही अश्लीलता आहे असं मला मुळीच म्हणायचं नाहीय पण याची जाणीव तुम्हाला होण्यासाठी मी तसं इथं मांडलं पाहिजे.”
(…)
“माझ्यासोबत जे काही घडलंय…” थोड्या हळू आवाजात बोलत पहिल्या रांगेतल्या चेहऱ्यांमध्ये काहीतरी शोधत असल्यामुळे त्याच्या म्हणण्यात एक अस्वस्थता जाणवत होती. ‘का.’ने त्याचे म्हणणे चालूच ठेवले, “माझ्यासोबत जे घडलंय, ती एक विलक्षण घटना आहे आणि तसं ते फार काही महत्त्वाचं नाही कारण मला जे घडलं ते पेलणं जड जात नाहीय. पण असे खटले बऱ्याच लोकांविरुद्ध भरले जात आहेत याचं हे प्रतीक आहे. आणि त्यांच्यासाठी मी इथे बचाव पक्षात उभा आहे, स्वतःसाठी नाही.”
(…)
आपले विचार पुढे मांडत ‘का.’ म्हणाला, “मला काही टाळ्यांचा गजर नकोय. अर्थात तो मिळवण्याची सोय पण मला नसावी. तपास अधिकारी साहेब बहुधा माझ्यापेक्षा बरेच चांगले वक्ते असावेत, त्यांच्या पेशाचा भागच आहे तो. मला फक्त चार-चौघात घडलेल्या एका गैरकृत्याची जाहीर चर्चा व्हायला हवीय. हे बघा - मला सुमारे दहा दिवसांपूर्वी अटक झाली, आता अटक होणे हेच मला हास्यास्पद वाटतं, पण ती एक वेगळी बाब आहे. त्यांनी धाड घातली तेव्हा मी पलंगावर होतो. आता तपास अधिकाऱ्यांच्या आधीच्या विधानातून हा निष्कर्ष खोडून काढला जात नाही - पण कोणा रंगाऱ्याला अटक करावी असं फर्मान होतं बहुधा, असा रंगारी जो माझ्यासारखाच निर्दोष आहे. पण त्यांनी मला धरलं. शेजारच्या खोलीत दोन रांगडे पहारेकरी तैनात होते. जणू मी कोणी भयानक चोर-डाकू असल्यासारखं. यापेक्षा अधिक सावधगिरी बाळगणं शक्य नव्हतं. पण हे पहारेकरी नीतिभ्रष्ट भुरटे होते, ते सारखे पैसे मागून माझा छळ करत होते, खोटं-नाटं सांगून माझे धुवायचे व अंगावरचे कपडे पळवू बघत होते, माझ्याच डोळ्यांसमोर माझ्यासाठी आणलेला नाश्ता निर्लज्जपणे खाऊन टाकल्यानंतर माझ्याकडं तथाकथित नाश्ता आणण्यासाठी पैसे मागत होते. आता जणू हे सगळं पुरेसं नव्हतं म्हणून त्यांनी मला एका तिसऱ्या खोलीत अधिक्षकासमोर नेलं. ती खोली ज्या बाईंची होती त्यांना मी फार मानत होतो. यात माझा काही दोष नाही पण माझ्यामुळे त्या पहारेकरी व अधीक्षक यांच्या उपस्थितीमुळे ती खोली विटाळलेली मला पाहावी लागली. अशावेळी मनावर ताबा ठेवणं सोपं नव्हतं. पण मला ते जमलं आणि मी अधीक्षकाला अगदी शांतपणे ‘मला अटक का केली?’ हे विचारलं. अर्थात ते आता इथे उपस्थित असते तर त्यांना याची पुष्टी द्यावी लागली असती. ते त्या बाईंच्या आरामखुर्चीवर कसे रेलून बसले होते हे अजूनही माझ्या डोळ्यासमोर येतं, मूर्तिमंत निर्बुद्धपणा व गर्विष्ठपणा. आता त्या अधीक्षकांनी माझ्या प्रश्नाला काय उत्तर दिलं? बांधवांनो, मुळात त्यांनी काहीच उत्तर दिलं नाही, कदाचित त्यांना खरंच काहीच माहीत नसावं, त्यांनी मला अटक केली आणि त्यातच समाधान मानलं. मात्र अजून एक शेवटचे कृत्य त्यांनी केलं. त्या बाईंच्या खोलीत माझ्या बँकेतले खालच्या पदावर काम करणारे तीन कर्मचारी बोलवून घेतले आणि त्यांनी तिथे असलेले फोटो व बाईंचे इतर खाजगी सामान उचकापाचक करत अस्ताव्यस्त केलं.
(…)
“काही शंकाच नाही.” ‘का.’ अगदी हळू आवाजात म्हणाला, कारण तिथे जमलेल्या सगळ्यांनी त्याचे बोलणे लक्षपूर्वक ऐकणे त्याला आवडत होते. या स्तब्धतेतही एक चलबिचल होती, मंत्रमुग्ध झालेल्या प्रेक्षकांच्या टाळ्यांपेक्षा ती अधिक रोमहर्षक होती, “या न्यायालयाच्या प्रत्येक वक्तव्यामागे आणि माझ्या बाबतीत माझ्या अटकेमागे आणि आजच्या या तपासणीमागे निःसंशय एका मोठ्या संघटनेचा हात आहे. अशी संघटना फक्त लाचखोर पहारेकरी आणि हास्यास्पद अधीक्षक व तपास अधिकारी नियुक्त करते. ते त्यांना सर्वात जास्त फायदा कशात आहे हे बघतात. एवढंच नाही तर ती संघटना एक उच्च आणि सर्वोच्च न्यायव्यवस्थाही पोसते आणि तिच्यासोबत अपरिहार्य येतो तो म्हणजे एक अगणित अनुयायी वर्ग - यात चाकर, लिपिक, शिपाई व इतर सहाय्यक असतात, कदाचित फाशी देणारे जल्लादही असतात, ‘जल्लाद’ या शब्दाचा प्रयोग करणं मी टाळत नाहीय. आणि बांधवांनो, या मोठ्या संघटनेचं उद्धिष्ट काय असावं? उद्धिष्ट हेच की, निर्दोष लोकांना अटक व्हावी आणि त्यांच्याविरुद्ध एका अर्थहीन आणि बऱ्याचदा - जसं माझ्या बाबतीत घडत आहे तसं - अनिर्णित खटल्यासंदर्भात कारवाई व्हावी. आणि अशा सगळ्या निरर्थकतेत प्रशासनातल्यांचा व्यापक भ्रष्टाचार कसा टाळता येणार बरं? तसं शक्यच नाही, अगदी सर्वात श्रेष्ठ न्यायाधीशालाही ते जमण्या पलीकडचं असावं. आणि म्हणूनच पहारेकरी अटक झालेल्या माणसांच्या अंगावरचे कपडे चोरायला बघतात, म्हणूनच अधीक्षक दुसऱ्यांच्या घरांत घुसतात, आणि म्हणूनच निर्दोष लोकांची चौकशी होण्याऐवजी त्यांचा सगळ्या जमावापुढे अपमान केला जातो.
(…)
नजर पोहोचत होती तिथपर्यंत सगळ्यांनी एक सारखाच बिल्ला लावला असल्याचे त्याच्या ध्यानात आले. तथाकथित उजव्या आणि डाव्या गटातील सगळेच एकमेकांना सामील होते, मग त्याने एकदम मागे वळून बघितले तर तपास अधिकाऱ्याच्या कॉलरवर पण त्याला तोच बिल्ला दिसला. तपास अधिकारी खिशात हात घालून निवांतपणे हे सगळे बघत उभा होता. “तर मग” या नवीन लागलेल्या शोधामुळे उत्तेजित होत हात हवेत उचलत ‘का.’ मोठ्यांदा म्हणाला, — “मला दिसतंय की, तुम्ही सगळेच सरकारी कर्मचारी आहात, मी ज्यांच्या विरोधात बोलत होतो तोच भ्रष्ट लोकांचा कंपू तुम्हीआहात, तुम्ही भोचक प्रेक्षक म्हणून इथे घोळक्यात जमा होऊन वरवर वेगळे वाटणारे गट बनविले आहेत. माझी परीक्षा घेण्यासाठी एकाने मघाशी टाळ्याही वाजविल्या होत्या. निर्दोष लोकांची दिशाभूल कशी करायची हे तुम्हाला शिकायचं आहे. आशा करतो, तुमचं इथं येणं फोल गेलं नाहीय, एखादी व्यक्ती निर्दोष असल्यामुळं तुम्ही तिचा बचाव करणं अपेक्षित आहे यावर तुम्ही एकमेकांशी चर्चा तरी केली असावी किंवा … — मधे आलात तर खबरदार!”, ‘का.’ लोकांना बाजूला सारत त्याच्या जवळ आलेल्या थरथर कापणाऱ्या एका वृद्धावर ओरडला, — “किंवा तुम्ही त्यातून खरंच काही शिकलाही असाल. आणि तुमच्या या नवीन उद्योगासाठी मी तुम्हाला शुभेच्छा देतो.” त्याने चटकन टेबलावर पडलेली हॅट उचलली आणि तो त्या स्तब्धतेतून - म्हणजे आश्चर्याने ओतप्रोत भरलेल्या निःशब्दतेतून - दाराच्या दिशेने लोकांमधून वाट काढत जाऊ लागला. पण तपास अधिकारी ‘का.’पेक्षा अधिक चपळ असावा, कारण एव्हाना तो दारापाशी त्याची वाट बघत होता. “एक मिनिट” तो म्हणाला. ‘का.’ तसाच उभा राहिला, त्याची नजर तपास अधिकाऱ्यावर न जाता दारावर खिळून राहिली, त्याचा हात आता दाराच्या हॅन्डलवर होता. तपास अधिकारी म्हणाला, “अजून तुम्हाला याची जाणीव झाली नसावी पण आज तुम्ही अटक झालेल्या व्यक्तीसाठी कोणत्याही परिस्थितीत तपासणी किती महत्त्वाची असते हे कळण्याची संधी गमावून बसत आहात, फक्त याच्याकडे मला तुमचे लक्ष वेधून घ्यायचे होते.” ‘का.’ दाराकडे बघतच मोठ्याने हसत म्हणाला, “मूर्खांनो! तुमची तपासणी तुम्हालाच लखलाभ.” त्याने दार उघडले आणि तो भरभर जिना उतरला. जणू पुनरुज्जीवित झालेल्या त्या जमावाचा आवाज दारामागून येऊ लागला, अभ्यासकांप्रमाणे घडलेल्या गोष्टींची चर्चा ते करत असावेत.
(भाषांतर: श्रीकांत पाठक)
Vorgelesen von: Sanket Deshpande
පළමු පරීක්ෂණය
(උපුටා ගැනීමකි)
“ඉතින්,” පරීක්ෂක මහෙස්ත්රාත්වරයා, සටහන් පොත පෙරළා, නිරීක්ෂණ ස්වරයෙන් කේ දෙසට හැරී, “ඔබ කාමර පින්තාරු කරන්නෙක්?” “නැහැ, නමුත් විශාල බැංකුවක පළමු බලයලත් අත්සන්කරුවා”. මෙම පිළිතුරෙන් පසුව පහළින් සිටි දක්ෂිණාංශික පාර්ශවයෙන් සිනහවක් නැඟුණි, එය කේ. ගේ මුවට සිනහවක් නගන්නට සමත් වූ අතර ඔහු ද සිනාසෙන්නට විය. මිනිසුන් තම දැත් දණහිස් මත තබාගෙන ගැහෙන්නට වුයේ, දරුණු කැස්සකින් පෙලෙන්නා සේය. ගැලරියේ සිටි අය පවා සිනා සෙමින් සිටියහ. මහත් කෝපයට පත් වූ පරික්ෂක මහෙස්ත්රාත්වරයා පහතින් සිටින අයට එරෙහිව බල රහිත විය හැකි, ගැලරියේදී සමාව ගැනීමට උත්සාහ කළේය. ඔහු ඉහළට පැන, ගැලරියට තර්ජනය කළ අතර, ඔහුගේ වෙනත් ආකාරයකින් කැපී නොපෙනෙන ඇහිබැම ඔහුගේ ඇස්වලට ඉහළින් විශාල කළු පැහැති පදුරු මෙන් දිස්වූයේය.
(…)
“පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්තුමනි, ඔබේ ප්රශ්නය මම වඩු කාර්මිකයෙක්ද - ඇත්ත වශයෙන්ම, ඔබ කිසිසේත් ඇසුවේ නැත, නමුත් මට එසේ ඇගෙව්වේය. මට එරෙහි නඩු විභාගයේ සමස්ත ස්වභාවය පෙන්නුම් කරයි. ඔබට එයට විරුද්ධ විය හැකිය. එය කිසිසේත්ම ක්රියා පටිපාටියක් නොවේ, ඔබ හරියටම හරි, මන්ද එය මා එය හඳුනා ගන්නේ නම් එය ක්රියා පටිපාටියක් පමණි.නමුත් මම එය මේ මොහොතේ පිළිගනිමි, අනුකම්පාව නිසා බවට., ඔබට එයට අවධානය යොමු කිරීමට අවශ්ය නම්, ඔබට එය කෙරෙහි අනුකම්පා කරනු හැර වෙනත් විකල්පයක් නැහැ. එය කපටි ක්රියා පටිපාටියක් බව මම නොකියමි, නමුත් මම ඔබට මෙම තනතුර ලබා දීමට කැමතියි. ස්වයං දැනුම.”
(…)
“මට මොකද උනේ,” කේ. පෙරට වඩා ටිකක් නිශ්ශබ්දව දිගටම කතා කරගෙන යන්නට වුයේ, ඉදිරි පේළියේ මුහුණු පරිලෝකනය කරමින් වූ අතර, ඔහුගේ කතාවට තරමක් අවුල් සහගත ස්වරුපයක් ගෙන දුන්නේය, “මගේ නඩුව තවත් එක තනි නඩුවක් පමණි. එය එතරම් වැදගත් නොවේ, මන්ද මම එය එතරම් බැරෑරුම් ලෙස නොසලකන බැවින්. නමුත් එය බොහෝ දෙනෙකුට එරෙහිව ක්රියාත්මක වන ක්රියා පටිපාටියක ලකුණක්. මම පෙනී සිටින්නේ ඒ වෙනුවෙන්, මා වෙනුවෙන් නොවේ.”
(…)
“මට සාර්ථක කථිකයෙකු වීමට අවශ්ය නැත,” මෙම ප්රතිබිම්බයෙන් කේ. පැවසුවේ, ඔහු මට අත නොතැබිය යුතු ය. පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයා බොහෝ විට වඩා හොඳින් කතා කරයි, එය ඔහුගේ රැකියාවේ කොටසක්. මට අවශ්ය මහජන දුක්ගැනවිල්ලක් පිළිබඳ මහජන සාකච්ඡාවට පමණයි. සවන් දෙන්න: මාව අත්අඩංගුවට ගත්තේ මීට දින දහයකට පමණ පෙර, අත්අඩංගුවට ගැනීම ගැනම මට හිනා, නමුත් එය දැන් මෙතැනට අයත් නොවේ, මට ඇදේදී පහර දෙනු ලැබුවා, සමහර විට - පරීක්ෂක මහෙස්ත්රාත්වරයා විමසු ප්රශ්නයට අදාළ දෙයක් නොවෙන්න පුළුවන් - මා තරම් අහිංසක චිත්ර ශිල්පියෙකු අත්අඩංගුවට ගන්නා ලෙස ඔවුන්ට නියෝග කර තිබුණත් ඔවුන් මාව තෝරා ගත්තා, යාබද කාමරයේ රළු මුරකරුවන් දෙදෙනෙක් වාඩි වී සිටියහ. මා භයානක මංකොල්ලකාරයෙක් නම්, මීට වඩා පරිස්සම් විය නොහැකි වූවා. මෙම මුරකරුවන්, එපමනක් නොව, අධෛර්යයට පත් වූ රස්තියාදුකාරයෝ වූහ, ඔවුන් මගේ කන්වලට කතා කළහ, ඔවුන්ට අල්ලස් අවශ්ය විය, හොරෙන් මගේ ඇඳුම් සහ ඇඳුම් මගෙන් උදුරා ගැනීමට ඔවුන්ට අවශ්ය විය, ඔවුන් මගේ උදේ ආහාරය ලැජ්ජ නැතිව මගේ ඇස් ඉදිරිපිටම ආහාරයට ගැනීමෙන් පසුව මට උදැසන ආහාර රැගෙන ඒමට ඔවුන්ට මුදල් අවශ්යබව හැගවීමට ඔවුන්ට අවශ්ය වුනා. එය මදි වගේ. මාව ඕවර්සියර් ඉස්සරහ තුන්වෙනි කාමරයට ගෙන ගියා. එය මා බෙහෙවින් අගය කරන කාන්තාවකගේ කාමරයක් වූ අතර, මා එහි ගියේ මගේම වරදකින් තොරව, මුරකරුවන් සහ අධීක්ෂක පැමිණීමෙන් මෙම කාමරය දූෂණය වී ඇති ආකාරය මට දැකීමට සිදු විය. එයද මගේ වරදක් නොවිය. සන්සුන්ව සිටීම පහසු නොවීය. නමුත් මම සාර්ථක වූ අතර මම සන්සුන්ව මුරකරුගෙන් ඇසුවෙමි - ඔහු මෙහි සිටියේ නම්, ඔහුට එය තහවුරු කිරීමට සිදුවනු ඇත. මාව අත්අඩංගුවට ගත්තේ ඇයි? මා ඉදිරියේ තවමත් මා දකින ඉහත සදහන් කල කාන්තාවගේ පුටුවේ වාඩිවී සිටින මෝඩ අහංකාරකමේ නියෝජනයක් වන මේ අධීක්ෂකවරයාගේ පිළිතුර කුමක්ද? මහත්වරුනි, ඔහු ඇත්තටම කිසිම දෙයකට පිළිතුරු දුන්නේ නැත, සමහර විට ඔහු කිසිවක් නොදන්නවා විය හැකියි, ඔහු මාව අත්අඩංගුවට ගෙන එයින් සෑහීමකට පත් විය. ඔහු ඉතිරියද සම්පුර්ණ කර ඒ කාන්තාචගේ චායාරුප ගෙන අවුල් සහගත තත්ත්ව ඇති කරන ලදී. මගේ බැංකුවේ පහත් ලිපිකරුවන් තිදෙනෙක්
ද මේ කාන්තාවගේ කාමරයට ගෙන්වන ලදී.
(…)
“කිසිදු සැකයක් නැත,” කේ. ඉතා නිහඬව කීවේ, මුළු සභාවම නොසන්සුන්ව සවන් දීමෙන් ඔහු සතුටු වූ බැවිනි, මෙම නිශ්ශබ්දතාවය තුළ වඩාත් ප්රබෝධමත් අත්පොලසන් නාදයකට වඩා ප්රකෝපකාරී වූ නාදයක් නැඟී ගියේය. මේ උසාවියේ සියලුම ප්රකාශ පිටුපස, මගේ අත්අඩංගුවට ගැනීම සහ අද විමර්ශනය පිටුපස මහා සංවිධානයක් තිබෙන බවට කිසිදු සැකයක් නෑ. ඒ සංවිධානය සේවක සේවිකාවන්, ලිපිකරුවන්, පරීක්ෂකවරුන්, පරීක්ෂක මහේස්ත්රත්වරුන්, වෙනත් සහායකවරුන්, සමහර විට ඉහළම උපාධිය ලබා ගත් දීර්ඝ සේවා කාල හිමි සේවකයන් මෙන්ම අලුගෝසුවන් ද සිටිය හැකියි. මම වචනයෙන් පසුබට නොවෙමි. මෙම මහා සංවිධානයේ අරමුණ මහත්වරුනි? එය සමන්විත වන්නේ අහිංසක මිනිසුන් අත්අඩංගුවට ගැනීම සහ ඔවුන්ව නිරර්ථක සහ, බොහෝ අවස්ථාවලදී, මගේ නඩුවේදී මෙන්, අවිනිශ්චිත ක්රියාදාමයකට ගෙන ඒම. සමස්ත දෙයෙහි මෙම අඥානකම සමඟ, රාජ්ය සේවකයින්ගේ නරකම දූෂණය වළක්වා ගත හැක්කේ කෙසේද? මෙය කළ නොහැක්කක්, උත්තරීතර විනිසුරුවරයාට පවා එය කළ නොහැකි වනු ඇත. ඒකයි මුරකාරයෝ අත්අඩංගුවට ගත්ත අයගේ ඇඟේ තියෙන රෙදි ටික හොරකම් කරන්න හදන්නේ, ඒකයි මුරකාරයෝ අනුන්ගේ ගෙවල්වලට කඩා වදින්නේ, ඒකයි අහින්සක මිනිස්සුන්ව ප්රශ්න කරනවා වෙනුවට මුළු සභාවක් ඉස්සරහම පහත් කරන්න වෙන්නේ.
(…)
ඔය හැමෝටම පේන විදියට මේ හැමෝටම පදක්කම් තිබුන. ඔවුන් සියල්ලෝම එකිනෙකාට අයත් වූ අතර, දකුණට සහ වමට පෙනෙන පාර්ශ්වයන් වූ අතර, ඔහු හදිසියේම හැරී බැලූ විට, තම උකුලේ දෑත් තබා සන්සුන්ව බිම බලාගත් පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයාගේ කරපටියේ ද එම සලකුණු දුටුවේය. . “ඒ නිසා!” කේ. කෑගැසුවා, ඔහුගේ දෑත් අහසට විසි කර, හදිසි අවබෝධයට ඉඩක් ලබා ගැනීමට අවශ්ය විය, - “ඔබ සියල්ලෝම නිලධාරීන්, මට පෙනෙන්නේ, ඔබ මා විරුද්දව කතා කළ දූෂිත කල්ලියයි, ඔබ මෙහි රැස්ව සිටින්නේ අසන්නන් සහ හොරුන් ලෙසයි. පක්ෂ හදාගෙන. එකෙක් අප්පුඩි ගැහුවා මාව ටෙස්ට් කරන්න, ඔබට ඉගෙන ගන්න ඕන උනේ, අහිංසකයන්ව අන්දන්නේ කොහොමද කියලා. හොඳයි, මම හිතනවා ඔබ මෙතනට ආවේ නිකරුනේ නෙවෙයි කියලා, එක්කෝ ඔබ කතා කරලා තියෙන්නේ කවුරු හරි ඔබව ආරක්ෂා කරයි කියලා, ඔබගේ නිර්දෝෂීභාවය පිළිගනී කියල, නැත්නම් මට ඉඩ දෙන්න, නැත්නම් මම පහර දෙන්නම්,” කේ. විශේෂයෙන් තමා වෙතට තල්ලු කළ වෙව්ලන මහලු මිනිසෙකුට කෑගැසුවේය - “නැත්නම් ඔබ ඇත්තටම යමක් ඉගෙන ගෙන තියෙනවා. ඒ සමඟම, මම ඔබට වාසනාව ප්රාර්ථනා කරනවා.” ඔහු ඉක්මනින්ම මේසය අද්දර තිබූ තම තොප්පිය රැගෙන සාමාන්ය නිශ්ශබ්දතාවයකින් පිටවීමේ දොරටුව දෙසට ගමන් කළේය, කෙසේ හෝ එහි වුයේ පුදුම සහගත නිශ්ශබ්දතාවයකි. නමුත් පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයා වඩා වේගවත් වූ බවක් පෙනෙන්නට තිබුනේ, කේ. ඔහු එනතුරු දොරකඩ බලා සිටි නිසා. “එක මොහොතක්” ඔහු කීවේය. කේ. නැවතුන නමුත් පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයා දෙස නොබලා ම, ඔහු ඒ වන විටත් අල්ලාගෙන සිටි දොර හසුරුව දෙස බැලුවේය. “මට අවශ්ය වූයේ ඔබගේ අවධානය යොමු කිරීමට පමණයි”: “අද ඔබ විසින් ප්රශ්න කිරීමකින් ඕනෑම අවස්ථාවක රැඳවියාට ලැබෙන වාසිය ඔබට අහිමි කර ඇති බවට.” පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයා පැවසුවේය. කේ. දොර අසල සිටිමින් සිනාසුනේය. “රස්තියාදුකාරයෝ” කියා කෑ ගසා “මම ඔබට ප්රශ්න කිරීම් සියල්ල දෙන්නම්” කියා ඔහු දොර විවර කර පඩිපෙළෙන් බැස ගියේය. ඔහු පිටුපසින් පුනර්ජීවනය වූ රැස්වීමේ ඝෝෂාව නැඟී අතර, සිදුවීම් සාකච්ඡා කිරීමට පටන් ගත්තේය, සමහර විට සිසුන් ආකාරයෙන්.
(පරිවර්තනය: අෂානි රණසිංහ)
Übersetzung: Ashani Ranasinghe
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
(උපුටා ගැනීමකි)
“ඉතින්,” පරීක්ෂක මහෙස්ත්රාත්වරයා, සටහන් පොත පෙරළා, නිරීක්ෂණ ස්වරයෙන් කේ දෙසට හැරී, “ඔබ කාමර පින්තාරු කරන්නෙක්?” “නැහැ, නමුත් විශාල බැංකුවක පළමු බලයලත් අත්සන්කරුවා”. මෙම පිළිතුරෙන් පසුව පහළින් සිටි දක්ෂිණාංශික පාර්ශවයෙන් සිනහවක් නැඟුණි, එය කේ. ගේ මුවට සිනහවක් නගන්නට සමත් වූ අතර ඔහු ද සිනාසෙන්නට විය. මිනිසුන් තම දැත් දණහිස් මත තබාගෙන ගැහෙන්නට වුයේ, දරුණු කැස්සකින් පෙලෙන්නා සේය. ගැලරියේ සිටි අය පවා සිනා සෙමින් සිටියහ. මහත් කෝපයට පත් වූ පරික්ෂක මහෙස්ත්රාත්වරයා පහතින් සිටින අයට එරෙහිව බල රහිත විය හැකි, ගැලරියේදී සමාව ගැනීමට උත්සාහ කළේය. ඔහු ඉහළට පැන, ගැලරියට තර්ජනය කළ අතර, ඔහුගේ වෙනත් ආකාරයකින් කැපී නොපෙනෙන ඇහිබැම ඔහුගේ ඇස්වලට ඉහළින් විශාල කළු පැහැති පදුරු මෙන් දිස්වූයේය.
(…)
“පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්තුමනි, ඔබේ ප්රශ්නය මම වඩු කාර්මිකයෙක්ද - ඇත්ත වශයෙන්ම, ඔබ කිසිසේත් ඇසුවේ නැත, නමුත් මට එසේ ඇගෙව්වේය. මට එරෙහි නඩු විභාගයේ සමස්ත ස්වභාවය පෙන්නුම් කරයි. ඔබට එයට විරුද්ධ විය හැකිය. එය කිසිසේත්ම ක්රියා පටිපාටියක් නොවේ, ඔබ හරියටම හරි, මන්ද එය මා එය හඳුනා ගන්නේ නම් එය ක්රියා පටිපාටියක් පමණි.නමුත් මම එය මේ මොහොතේ පිළිගනිමි, අනුකම්පාව නිසා බවට., ඔබට එයට අවධානය යොමු කිරීමට අවශ්ය නම්, ඔබට එය කෙරෙහි අනුකම්පා කරනු හැර වෙනත් විකල්පයක් නැහැ. එය කපටි ක්රියා පටිපාටියක් බව මම නොකියමි, නමුත් මම ඔබට මෙම තනතුර ලබා දීමට කැමතියි. ස්වයං දැනුම.”
(…)
“මට මොකද උනේ,” කේ. පෙරට වඩා ටිකක් නිශ්ශබ්දව දිගටම කතා කරගෙන යන්නට වුයේ, ඉදිරි පේළියේ මුහුණු පරිලෝකනය කරමින් වූ අතර, ඔහුගේ කතාවට තරමක් අවුල් සහගත ස්වරුපයක් ගෙන දුන්නේය, “මගේ නඩුව තවත් එක තනි නඩුවක් පමණි. එය එතරම් වැදගත් නොවේ, මන්ද මම එය එතරම් බැරෑරුම් ලෙස නොසලකන බැවින්. නමුත් එය බොහෝ දෙනෙකුට එරෙහිව ක්රියාත්මක වන ක්රියා පටිපාටියක ලකුණක්. මම පෙනී සිටින්නේ ඒ වෙනුවෙන්, මා වෙනුවෙන් නොවේ.”
(…)
“මට සාර්ථක කථිකයෙකු වීමට අවශ්ය නැත,” මෙම ප්රතිබිම්බයෙන් කේ. පැවසුවේ, ඔහු මට අත නොතැබිය යුතු ය. පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයා බොහෝ විට වඩා හොඳින් කතා කරයි, එය ඔහුගේ රැකියාවේ කොටසක්. මට අවශ්ය මහජන දුක්ගැනවිල්ලක් පිළිබඳ මහජන සාකච්ඡාවට පමණයි. සවන් දෙන්න: මාව අත්අඩංගුවට ගත්තේ මීට දින දහයකට පමණ පෙර, අත්අඩංගුවට ගැනීම ගැනම මට හිනා, නමුත් එය දැන් මෙතැනට අයත් නොවේ, මට ඇදේදී පහර දෙනු ලැබුවා, සමහර විට - පරීක්ෂක මහෙස්ත්රාත්වරයා විමසු ප්රශ්නයට අදාළ දෙයක් නොවෙන්න පුළුවන් - මා තරම් අහිංසක චිත්ර ශිල්පියෙකු අත්අඩංගුවට ගන්නා ලෙස ඔවුන්ට නියෝග කර තිබුණත් ඔවුන් මාව තෝරා ගත්තා, යාබද කාමරයේ රළු මුරකරුවන් දෙදෙනෙක් වාඩි වී සිටියහ. මා භයානක මංකොල්ලකාරයෙක් නම්, මීට වඩා පරිස්සම් විය නොහැකි වූවා. මෙම මුරකරුවන්, එපමනක් නොව, අධෛර්යයට පත් වූ රස්තියාදුකාරයෝ වූහ, ඔවුන් මගේ කන්වලට කතා කළහ, ඔවුන්ට අල්ලස් අවශ්ය විය, හොරෙන් මගේ ඇඳුම් සහ ඇඳුම් මගෙන් උදුරා ගැනීමට ඔවුන්ට අවශ්ය විය, ඔවුන් මගේ උදේ ආහාරය ලැජ්ජ නැතිව මගේ ඇස් ඉදිරිපිටම ආහාරයට ගැනීමෙන් පසුව මට උදැසන ආහාර රැගෙන ඒමට ඔවුන්ට මුදල් අවශ්යබව හැගවීමට ඔවුන්ට අවශ්ය වුනා. එය මදි වගේ. මාව ඕවර්සියර් ඉස්සරහ තුන්වෙනි කාමරයට ගෙන ගියා. එය මා බෙහෙවින් අගය කරන කාන්තාවකගේ කාමරයක් වූ අතර, මා එහි ගියේ මගේම වරදකින් තොරව, මුරකරුවන් සහ අධීක්ෂක පැමිණීමෙන් මෙම කාමරය දූෂණය වී ඇති ආකාරය මට දැකීමට සිදු විය. එයද මගේ වරදක් නොවිය. සන්සුන්ව සිටීම පහසු නොවීය. නමුත් මම සාර්ථක වූ අතර මම සන්සුන්ව මුරකරුගෙන් ඇසුවෙමි - ඔහු මෙහි සිටියේ නම්, ඔහුට එය තහවුරු කිරීමට සිදුවනු ඇත. මාව අත්අඩංගුවට ගත්තේ ඇයි? මා ඉදිරියේ තවමත් මා දකින ඉහත සදහන් කල කාන්තාවගේ පුටුවේ වාඩිවී සිටින මෝඩ අහංකාරකමේ නියෝජනයක් වන මේ අධීක්ෂකවරයාගේ පිළිතුර කුමක්ද? මහත්වරුනි, ඔහු ඇත්තටම කිසිම දෙයකට පිළිතුරු දුන්නේ නැත, සමහර විට ඔහු කිසිවක් නොදන්නවා විය හැකියි, ඔහු මාව අත්අඩංගුවට ගෙන එයින් සෑහීමකට පත් විය. ඔහු ඉතිරියද සම්පුර්ණ කර ඒ කාන්තාචගේ චායාරුප ගෙන අවුල් සහගත තත්ත්ව ඇති කරන ලදී. මගේ බැංකුවේ පහත් ලිපිකරුවන් තිදෙනෙක්
ද මේ කාන්තාවගේ කාමරයට ගෙන්වන ලදී.
(…)
“කිසිදු සැකයක් නැත,” කේ. ඉතා නිහඬව කීවේ, මුළු සභාවම නොසන්සුන්ව සවන් දීමෙන් ඔහු සතුටු වූ බැවිනි, මෙම නිශ්ශබ්දතාවය තුළ වඩාත් ප්රබෝධමත් අත්පොලසන් නාදයකට වඩා ප්රකෝපකාරී වූ නාදයක් නැඟී ගියේය. මේ උසාවියේ සියලුම ප්රකාශ පිටුපස, මගේ අත්අඩංගුවට ගැනීම සහ අද විමර්ශනය පිටුපස මහා සංවිධානයක් තිබෙන බවට කිසිදු සැකයක් නෑ. ඒ සංවිධානය සේවක සේවිකාවන්, ලිපිකරුවන්, පරීක්ෂකවරුන්, පරීක්ෂක මහේස්ත්රත්වරුන්, වෙනත් සහායකවරුන්, සමහර විට ඉහළම උපාධිය ලබා ගත් දීර්ඝ සේවා කාල හිමි සේවකයන් මෙන්ම අලුගෝසුවන් ද සිටිය හැකියි. මම වචනයෙන් පසුබට නොවෙමි. මෙම මහා සංවිධානයේ අරමුණ මහත්වරුනි? එය සමන්විත වන්නේ අහිංසක මිනිසුන් අත්අඩංගුවට ගැනීම සහ ඔවුන්ව නිරර්ථක සහ, බොහෝ අවස්ථාවලදී, මගේ නඩුවේදී මෙන්, අවිනිශ්චිත ක්රියාදාමයකට ගෙන ඒම. සමස්ත දෙයෙහි මෙම අඥානකම සමඟ, රාජ්ය සේවකයින්ගේ නරකම දූෂණය වළක්වා ගත හැක්කේ කෙසේද? මෙය කළ නොහැක්කක්, උත්තරීතර විනිසුරුවරයාට පවා එය කළ නොහැකි වනු ඇත. ඒකයි මුරකාරයෝ අත්අඩංගුවට ගත්ත අයගේ ඇඟේ තියෙන රෙදි ටික හොරකම් කරන්න හදන්නේ, ඒකයි මුරකාරයෝ අනුන්ගේ ගෙවල්වලට කඩා වදින්නේ, ඒකයි අහින්සක මිනිස්සුන්ව ප්රශ්න කරනවා වෙනුවට මුළු සභාවක් ඉස්සරහම පහත් කරන්න වෙන්නේ.
(…)
ඔය හැමෝටම පේන විදියට මේ හැමෝටම පදක්කම් තිබුන. ඔවුන් සියල්ලෝම එකිනෙකාට අයත් වූ අතර, දකුණට සහ වමට පෙනෙන පාර්ශ්වයන් වූ අතර, ඔහු හදිසියේම හැරී බැලූ විට, තම උකුලේ දෑත් තබා සන්සුන්ව බිම බලාගත් පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයාගේ කරපටියේ ද එම සලකුණු දුටුවේය. . “ඒ නිසා!” කේ. කෑගැසුවා, ඔහුගේ දෑත් අහසට විසි කර, හදිසි අවබෝධයට ඉඩක් ලබා ගැනීමට අවශ්ය විය, - “ඔබ සියල්ලෝම නිලධාරීන්, මට පෙනෙන්නේ, ඔබ මා විරුද්දව කතා කළ දූෂිත කල්ලියයි, ඔබ මෙහි රැස්ව සිටින්නේ අසන්නන් සහ හොරුන් ලෙසයි. පක්ෂ හදාගෙන. එකෙක් අප්පුඩි ගැහුවා මාව ටෙස්ට් කරන්න, ඔබට ඉගෙන ගන්න ඕන උනේ, අහිංසකයන්ව අන්දන්නේ කොහොමද කියලා. හොඳයි, මම හිතනවා ඔබ මෙතනට ආවේ නිකරුනේ නෙවෙයි කියලා, එක්කෝ ඔබ කතා කරලා තියෙන්නේ කවුරු හරි ඔබව ආරක්ෂා කරයි කියලා, ඔබගේ නිර්දෝෂීභාවය පිළිගනී කියල, නැත්නම් මට ඉඩ දෙන්න, නැත්නම් මම පහර දෙන්නම්,” කේ. විශේෂයෙන් තමා වෙතට තල්ලු කළ වෙව්ලන මහලු මිනිසෙකුට කෑගැසුවේය - “නැත්නම් ඔබ ඇත්තටම යමක් ඉගෙන ගෙන තියෙනවා. ඒ සමඟම, මම ඔබට වාසනාව ප්රාර්ථනා කරනවා.” ඔහු ඉක්මනින්ම මේසය අද්දර තිබූ තම තොප්පිය රැගෙන සාමාන්ය නිශ්ශබ්දතාවයකින් පිටවීමේ දොරටුව දෙසට ගමන් කළේය, කෙසේ හෝ එහි වුයේ පුදුම සහගත නිශ්ශබ්දතාවයකි. නමුත් පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයා වඩා වේගවත් වූ බවක් පෙනෙන්නට තිබුනේ, කේ. ඔහු එනතුරු දොරකඩ බලා සිටි නිසා. “එක මොහොතක්” ඔහු කීවේය. කේ. නැවතුන නමුත් පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයා දෙස නොබලා ම, ඔහු ඒ වන විටත් අල්ලාගෙන සිටි දොර හසුරුව දෙස බැලුවේය. “මට අවශ්ය වූයේ ඔබගේ අවධානය යොමු කිරීමට පමණයි”: “අද ඔබ විසින් ප්රශ්න කිරීමකින් ඕනෑම අවස්ථාවක රැඳවියාට ලැබෙන වාසිය ඔබට අහිමි කර ඇති බවට.” පරීක්ෂක මහේස්ත්රාත්වරයා පැවසුවේය. කේ. දොර අසල සිටිමින් සිනාසුනේය. “රස්තියාදුකාරයෝ” කියා කෑ ගසා “මම ඔබට ප්රශ්න කිරීම් සියල්ල දෙන්නම්” කියා ඔහු දොර විවර කර පඩිපෙළෙන් බැස ගියේය. ඔහු පිටුපසින් පුනර්ජීවනය වූ රැස්වීමේ ඝෝෂාව නැඟී අතර, සිදුවීම් සාකච්ඡා කිරීමට පටන් ගත්තේය, සමහර විට සිසුන් ආකාරයෙන්.
(පරිවර්තනය: අෂානි රණසිංහ)
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
مقدمے کی سماعت
(ایک انتخاب)
تو جج نے کاپی کے پنے پلٹ تے ہوئے، ک کی جانب مڑ کر تَصدِیقی لہجے میں پوچھا، ”آپ پیشے سے سفیدی کرنے والے ہیں؟" ”نہیں،" ک نے کہا، ”ایک بڑے بینک میں اٹارنی ہوں۔" اس جواب کے رد عمل میں نیچے دائیں بازو کی پارٹی میں ہنسی کی لہر دوڑ گئی۔ جو اتنی مخلص تھی، کہ ک کو بھی ان کے ساتھ ہنسنا پڑا۔ لوگ جھکے ہوئے اپنے ہاتھوں کو گھٹنوں پر رکھ کر اس طرح ہنس رہے تھے جیسے انہیں کوئی کھانسی کا دوره پڑ گیا ہو۔ یہاں تک کہ گیلری میں موجود کچھ لوگ بھی ہنسنے لگے۔ جج مکمل طور پر غصے سے بھر چکا تھا، اورغالِباً نیچے کے لوگوں کے سامنے بے اختیار تھا، اس نے گیلری کو خاموش کرانے کی کوشش کی، نیچے کودا اور لوگوں کو دھمکایا، اسکی آم طور سے کم منفرد دکھنے والی بھویں، آنکھوں کے اوپر جمع ہوکر ذیاده کالی بڑی اور جھاڑی نما ہو گئی تھیں۔
(…)
ک نے کہا، "جناب جج صاحب آپ کا سوال کہ، کیا میں ایک سفیدی کرنے والا ہوں، - درحقیقت آپ نے پوچھا نہیں بلکہ میرے سرمڑدیا ہے -یہ میرے خلاف ہونے والی کاروائی کی نوعیت کی طرف اشاره ہے۔ آپ اعتراض کر سکتے ہیں کہ یہ کوئی کاروائی نہیں ہے، آپ بلکل درست ہیں ،کیونکہ یہ صرف تبھی ایک کاروائی کہی جائے گی جب میں اسے کاروائی کی طرح سے تسلیم کروں۔ لیکن چلیے میں اسکو ترس کھاکر کچھ وقت کے لیے ایک کاروائی تسلیم کرلیتا ہوں۔ ویسے بھی اگر کوئی اس پر نظر ثانی کرنا چاہے تب بھی اسے بغیر ترس کے کاروائی تسلیم نہیں کر سکتا ۔ میں یہ نہیں کہہ رہا ہوں کہ کاروائی میں کوئی گڑبڑ ہے لیکن میں آپ کی خدمت میں یہ تشریح آپ کے ذاتی علم کے لیے پیش کرنا چاہونگا"۔
(…)
"...جوکچھ میرے ساتھ ہوا"
ک نے پہلے سے کچھ زیاده خاموشی سے بات جاری رکھی، وه پہلی صف میں موجود چہروں کو تکتا رہا ،جس سے اس کی باتوں میں کچھ غیر مستحکم تاثر پیدا ہوا، "جو کچھ میرے ساتھ ہوا وه ایک واحد معاملہ ہے اور اس حیثیت سے اتنا اہم بھی نہیں ہے، کیونکہ میں خود اسے سنجیدگی سے نہیں لیتا، لیکن یہ ایک ایسے طریقہ کی علامت ہے جو بہت سے لوگوں کے خلاف رائج ہوگا، اسی لیے میں یہاں کھڑا ہوں، نہ کہ خود کے لیے۔"
(…)
"،مجھے ایک کامیاب مقرر نہیں بننا"
ک نے اس تدبیر کی بنیاد پر کہا، "یہ میری پہنچ سے باہر ہے ۔شاید جج صاحب ہی زیاده بہتر بولتے ہیں، کیونکہ یہ ان کے پیشےکا حصہ ہے۔ میں تو صرف یہ چاہتا ہوں کہ ایک عام بدسلوکی پر عوامی بحث و مباحثہ ہوسکے۔ سنیۓ: مجھے تقریباً دس دن پہلے گرفتار کیا گیا ہوگا ،گرفتاری کی وجہ پر مجھے خود ہنسی آتی ہے، لیکن اس بات کا اس بحث سے کوئی تعلق نہیں ،مجھ پر صبح، جب میں بستر میں تھا، چھاپہ مارا گیا، ابھی جو جج صاحب نے کہا اس کے بعد ایسا ہونا ناممکن نہیں ہے،شائد انہیں کچھ سفیدی کرنے والوں کو گرفتار کرنے کا حکم ملا ہو ،جو میری طرح ہی بے قصور تھے، لیکن انہوں نے مجھے چنا ۔اگلے کمرے پر دو نگران موجود تھے ۔اگر میں واقعی کوئی خطرناک ڈاکو ہوتا توکیا اس سے بہتر تدبیر نہیں کی جا سکتی تھی۔ مزید یہ کہ یہ نگران بہت رشوت خور تھے ،نہ جانے میرے کانوں میں کیا کیا اول فول بکا، وه رشوت لینا چاہتے تھے ،وه مجھ سے دھوکے سے کپڑے نکلوانا چاہتے تھے ، میرا ہی ناشتہ میرے ہی آنکھوں کے سامنے کھانے کے بعد ،پیسے لیناچاہتے تھے تاکہ میرے لیے ناشتہ لا سکیں ۔ اور اتنا ہی کافی نہیں تھا ،کہ مجھے تیسرے کمرے میں نگران کے سامنے لایا گیا ۔یہ ایک خاتون کا کمره تھا جس کا میں بہت لحاظ کرتا ہوں اور میں دیکھنا چاہتا تھا کہ یہ کمره میرے لیے کیسا ہے لیکن اس میں میری کوئی خطا نہ تھی کہ محافظوں اور نگران کی موجودگی میں کمره بہت گندا ہو گیا تھا۔ چپ رہنا آسان نہیں تھا لیکن میں کسی طرح کامیاب رہا اور نگران سے پوری خاموشی کے ساتھ پوچھا کہ مجھے کیوں گرفتار کیا گیا ہے ،اگر وه یہاں ہوتا تو اس کی تصدیق کرتا ۔۔اس نگران نے تب کیا جواب دیا؟ جوابھی بھی میرے سامنے اس مذکوره خاتون کی کرسی پر بے حد بیوقوف ،احمقانہ ڈھنگ سے ،تکبر کے ساتھ بیٹھا ہے۔ حَقِیقَتاً اس نے کوئی جواب نہیں دیا ،شاید وه واقعی کچھ بھی نہیں جانتا تھا، اس نے مجھے گرفتار کیا تھا اور ایسا کر کے وه خود سے مطمئن تھا۔ اس نے مزید یہ کیا کہ میرے بینک سے تین نچلے درجے کے ملازمین کو اس خاتون کے کمرے میں لے آیا جو اس خاتون کی تصویروں کو ٹٹولنے لگے اور انہیں تتربتر کررنے لگے"۔
(…)
"،اس میں کوئی شک نہیں"
ک نے نہایت خاموشی سے کہا، کیونکہ وه پورے مجمع کی توجہ سے خوش تھا، اس خاموش ماحول میں ایک گونج اٹھی جو انتہائی پرجوش تالیوں کی طرح اشتعال انگیز تھی، "اس میں کوئی شک نہیں کہ اس عدالت میں تمام بیانات، میرے مقدمے میں میری گرفتاری اور آج کی تفتیش ان ،سب کے پیچھے ایک بڑی تنظیم کا ہاتھ ہے۔ ایک ایسی تنظیم جو نہ صرف رشوت خور محافظوں، بیوقوف نگرانوں اور ایسے ججوں کو، جو خاص مقدموں میں نرمی برتتے ہیں، کو ملازمت دیتی ہے، بلکہ وه لاتعداد ناگریز نوکروں، کلرکوں، لُٹیروں اور دیگر معاون عملے کے ساتھ اعلیٰ ترین عدالتی نظام کو برقرار رکھتی ہے، شاید جلادوں کو بھی، میں اس الفاظ سے گریز نہیں کرتا۔ اور حضرات اس عظیم تنظیم کا مقصد کیا ہے؟ اس حقیقت پر مشتمل ہے کہ بے گناه لوگوں کو گرفتار کیا جاتا ہے اور ان کے خلاف بیہوده مقدمے چلائے جاتے ہیں، جیسا کہ میرے مقدمے میں ہوا۔ اس بے حسی کے پیشہ نظر سرکاری عملے کی بدترین رشوت خوری سے کیسے بچا جا سکتا ہے؟ یہ ناممکن ہے، حد ہے کہ اعلیٰ ترین جج بھی اس سے نہیں بچ سکتا۔ اسی لیے محافظ گرفتار ہونے والوں کے کپڑے چرانے کی کوشش کرتے ہیں، نگران دوسرے لوگوں کے کمرے میں گھس جاتے ہیں، اور بے گناه لوگوں سے تفتیش کرنے کے بجائے پورے مجمے کے سامنے ذلیل کرنے پر ترجیح دے دی جاتی ہے"۔
(…)
جہاں تک نظر جاتی تھی سب کے پاس وہ بلّے موجود تھے ۔بظاہر الگ الگ نظر آنے والا دایاں اور بایاں گروہ درحقیقت ایک ہی ہیں ۔اور پھر وہ جیسے ہی مڑا تو اسے جج کے کولر پر بھی وہی بلّا نظر آیا، اس کے ہاتھ گود میں تھے اور وہ خاموشی سے نیچے دیکھ رہا تھا۔ تب ک بازؤوں کو ہوا میں بلند کرتے ہوئے چیخا ،اس نئی جانکاری کو ظاہر کرنے کی ضرورت تھی، " صاف ہے کی تم سب افسران ہو، وہی رشوت خور افسران کا گروہ جس کی بات میں کر رہا تھا، تم یہاں ایک سننے والے اور جاسوس کی حیثیت سے جمع ہوئے ہو،صرف دکھاوے کے طور پر گروہ بنا لیے ہیں اور ایک شخص نے مجھ کو آزمانے کے لیے تالیاں بجائیں، تم یہ سیکھنا چاہتے تھے کہ بے گناہوں کو کیسے بہکایا جاتا ہے۔ یہاں فضول میں نہیں آئے ہو، مجھے لگتا ہے یا تو تم اس بات میں دلچسپی رکھتے ہو کہ کسی نے تم سے بے گناہ ہی کے دفاع کی کوشش کی ،یا پھر تم نے کچھ سیکھا“، ”چھوڑ دو ورنہ میرا ہاتھ اٹھ جائے گا!”، ک اس کانپتے ہوئے بوڑھے شخص پرچیخا جو کچھ ذیادہ ہی قریب آکر اس سے ٹکرایا،“اور اس سب سے تم نے یقیناً کچھ سیکھا ہوگا۔ تمہارے کاروبار کو خدا خیر و عافیت بخشے، دعا کرتا ہوں۔" اس نے جلدی سے اپنی ٹوپی اٹھائی جو میز کے کنارے پر پڑی ہوئی تھی، پھر وہ حیرانی سے بھری مکمل خاموشی کے بیچ باہر چلا گیا۔ لیکن جج صاحب ک سے بھی زیادہ جلدی میں لگ رہےتھے ۔ وہ اس کا دروازے پر انتظار کر رہے تھے۔ اسنے کہا، بس ایک منٹ، ک کھڑا رہا ،لیکن جج کی جانب نہیں دیکھا بلکہ دروازے کو دیکھتا رہا، جس کا کنڈا اس نے پہلے ہی پکڑرکھا تھا ۔ " میں صرف اپ کویہ واضح کرناچاہتا ہوں"،جج نے کہا،" شائد جس بات سےآپ بلکل بھی واقف نہیں ہیں ، جس کےفائدے سے آپ محروم ہیں۔ جس بھی شخص کو گرفتار کیا جاتا ہے اسے اس طرح کی تفتیش سے گزرنا ہوتا ہے“، ک دروازے پر مسکرا دیا اور پھر چلایا ”بدمعاشوں! ساری معلومات دے چکا ہوں!“ دروازہ کھولا اور تیزی سے سیڑھیوں سے نیچے اتر کر چلا گیا ۔اس کے پیچھے مجمع کے شور پھر سے بلند ہوا، لوگ شائد طلبہ کے انداز میں واقعات پر باتیں کرنے لگے تھے۔
(مترجم: محمد فہد)
(ایک انتخاب)
تو جج نے کاپی کے پنے پلٹ تے ہوئے، ک کی جانب مڑ کر تَصدِیقی لہجے میں پوچھا، ”آپ پیشے سے سفیدی کرنے والے ہیں؟" ”نہیں،" ک نے کہا، ”ایک بڑے بینک میں اٹارنی ہوں۔" اس جواب کے رد عمل میں نیچے دائیں بازو کی پارٹی میں ہنسی کی لہر دوڑ گئی۔ جو اتنی مخلص تھی، کہ ک کو بھی ان کے ساتھ ہنسنا پڑا۔ لوگ جھکے ہوئے اپنے ہاتھوں کو گھٹنوں پر رکھ کر اس طرح ہنس رہے تھے جیسے انہیں کوئی کھانسی کا دوره پڑ گیا ہو۔ یہاں تک کہ گیلری میں موجود کچھ لوگ بھی ہنسنے لگے۔ جج مکمل طور پر غصے سے بھر چکا تھا، اورغالِباً نیچے کے لوگوں کے سامنے بے اختیار تھا، اس نے گیلری کو خاموش کرانے کی کوشش کی، نیچے کودا اور لوگوں کو دھمکایا، اسکی آم طور سے کم منفرد دکھنے والی بھویں، آنکھوں کے اوپر جمع ہوکر ذیاده کالی بڑی اور جھاڑی نما ہو گئی تھیں۔
(…)
ک نے کہا، "جناب جج صاحب آپ کا سوال کہ، کیا میں ایک سفیدی کرنے والا ہوں، - درحقیقت آپ نے پوچھا نہیں بلکہ میرے سرمڑدیا ہے -یہ میرے خلاف ہونے والی کاروائی کی نوعیت کی طرف اشاره ہے۔ آپ اعتراض کر سکتے ہیں کہ یہ کوئی کاروائی نہیں ہے، آپ بلکل درست ہیں ،کیونکہ یہ صرف تبھی ایک کاروائی کہی جائے گی جب میں اسے کاروائی کی طرح سے تسلیم کروں۔ لیکن چلیے میں اسکو ترس کھاکر کچھ وقت کے لیے ایک کاروائی تسلیم کرلیتا ہوں۔ ویسے بھی اگر کوئی اس پر نظر ثانی کرنا چاہے تب بھی اسے بغیر ترس کے کاروائی تسلیم نہیں کر سکتا ۔ میں یہ نہیں کہہ رہا ہوں کہ کاروائی میں کوئی گڑبڑ ہے لیکن میں آپ کی خدمت میں یہ تشریح آپ کے ذاتی علم کے لیے پیش کرنا چاہونگا"۔
(…)
"...جوکچھ میرے ساتھ ہوا"
ک نے پہلے سے کچھ زیاده خاموشی سے بات جاری رکھی، وه پہلی صف میں موجود چہروں کو تکتا رہا ،جس سے اس کی باتوں میں کچھ غیر مستحکم تاثر پیدا ہوا، "جو کچھ میرے ساتھ ہوا وه ایک واحد معاملہ ہے اور اس حیثیت سے اتنا اہم بھی نہیں ہے، کیونکہ میں خود اسے سنجیدگی سے نہیں لیتا، لیکن یہ ایک ایسے طریقہ کی علامت ہے جو بہت سے لوگوں کے خلاف رائج ہوگا، اسی لیے میں یہاں کھڑا ہوں، نہ کہ خود کے لیے۔"
(…)
"،مجھے ایک کامیاب مقرر نہیں بننا"
ک نے اس تدبیر کی بنیاد پر کہا، "یہ میری پہنچ سے باہر ہے ۔شاید جج صاحب ہی زیاده بہتر بولتے ہیں، کیونکہ یہ ان کے پیشےکا حصہ ہے۔ میں تو صرف یہ چاہتا ہوں کہ ایک عام بدسلوکی پر عوامی بحث و مباحثہ ہوسکے۔ سنیۓ: مجھے تقریباً دس دن پہلے گرفتار کیا گیا ہوگا ،گرفتاری کی وجہ پر مجھے خود ہنسی آتی ہے، لیکن اس بات کا اس بحث سے کوئی تعلق نہیں ،مجھ پر صبح، جب میں بستر میں تھا، چھاپہ مارا گیا، ابھی جو جج صاحب نے کہا اس کے بعد ایسا ہونا ناممکن نہیں ہے،شائد انہیں کچھ سفیدی کرنے والوں کو گرفتار کرنے کا حکم ملا ہو ،جو میری طرح ہی بے قصور تھے، لیکن انہوں نے مجھے چنا ۔اگلے کمرے پر دو نگران موجود تھے ۔اگر میں واقعی کوئی خطرناک ڈاکو ہوتا توکیا اس سے بہتر تدبیر نہیں کی جا سکتی تھی۔ مزید یہ کہ یہ نگران بہت رشوت خور تھے ،نہ جانے میرے کانوں میں کیا کیا اول فول بکا، وه رشوت لینا چاہتے تھے ،وه مجھ سے دھوکے سے کپڑے نکلوانا چاہتے تھے ، میرا ہی ناشتہ میرے ہی آنکھوں کے سامنے کھانے کے بعد ،پیسے لیناچاہتے تھے تاکہ میرے لیے ناشتہ لا سکیں ۔ اور اتنا ہی کافی نہیں تھا ،کہ مجھے تیسرے کمرے میں نگران کے سامنے لایا گیا ۔یہ ایک خاتون کا کمره تھا جس کا میں بہت لحاظ کرتا ہوں اور میں دیکھنا چاہتا تھا کہ یہ کمره میرے لیے کیسا ہے لیکن اس میں میری کوئی خطا نہ تھی کہ محافظوں اور نگران کی موجودگی میں کمره بہت گندا ہو گیا تھا۔ چپ رہنا آسان نہیں تھا لیکن میں کسی طرح کامیاب رہا اور نگران سے پوری خاموشی کے ساتھ پوچھا کہ مجھے کیوں گرفتار کیا گیا ہے ،اگر وه یہاں ہوتا تو اس کی تصدیق کرتا ۔۔اس نگران نے تب کیا جواب دیا؟ جوابھی بھی میرے سامنے اس مذکوره خاتون کی کرسی پر بے حد بیوقوف ،احمقانہ ڈھنگ سے ،تکبر کے ساتھ بیٹھا ہے۔ حَقِیقَتاً اس نے کوئی جواب نہیں دیا ،شاید وه واقعی کچھ بھی نہیں جانتا تھا، اس نے مجھے گرفتار کیا تھا اور ایسا کر کے وه خود سے مطمئن تھا۔ اس نے مزید یہ کیا کہ میرے بینک سے تین نچلے درجے کے ملازمین کو اس خاتون کے کمرے میں لے آیا جو اس خاتون کی تصویروں کو ٹٹولنے لگے اور انہیں تتربتر کررنے لگے"۔
(…)
"،اس میں کوئی شک نہیں"
ک نے نہایت خاموشی سے کہا، کیونکہ وه پورے مجمع کی توجہ سے خوش تھا، اس خاموش ماحول میں ایک گونج اٹھی جو انتہائی پرجوش تالیوں کی طرح اشتعال انگیز تھی، "اس میں کوئی شک نہیں کہ اس عدالت میں تمام بیانات، میرے مقدمے میں میری گرفتاری اور آج کی تفتیش ان ،سب کے پیچھے ایک بڑی تنظیم کا ہاتھ ہے۔ ایک ایسی تنظیم جو نہ صرف رشوت خور محافظوں، بیوقوف نگرانوں اور ایسے ججوں کو، جو خاص مقدموں میں نرمی برتتے ہیں، کو ملازمت دیتی ہے، بلکہ وه لاتعداد ناگریز نوکروں، کلرکوں، لُٹیروں اور دیگر معاون عملے کے ساتھ اعلیٰ ترین عدالتی نظام کو برقرار رکھتی ہے، شاید جلادوں کو بھی، میں اس الفاظ سے گریز نہیں کرتا۔ اور حضرات اس عظیم تنظیم کا مقصد کیا ہے؟ اس حقیقت پر مشتمل ہے کہ بے گناه لوگوں کو گرفتار کیا جاتا ہے اور ان کے خلاف بیہوده مقدمے چلائے جاتے ہیں، جیسا کہ میرے مقدمے میں ہوا۔ اس بے حسی کے پیشہ نظر سرکاری عملے کی بدترین رشوت خوری سے کیسے بچا جا سکتا ہے؟ یہ ناممکن ہے، حد ہے کہ اعلیٰ ترین جج بھی اس سے نہیں بچ سکتا۔ اسی لیے محافظ گرفتار ہونے والوں کے کپڑے چرانے کی کوشش کرتے ہیں، نگران دوسرے لوگوں کے کمرے میں گھس جاتے ہیں، اور بے گناه لوگوں سے تفتیش کرنے کے بجائے پورے مجمے کے سامنے ذلیل کرنے پر ترجیح دے دی جاتی ہے"۔
(…)
جہاں تک نظر جاتی تھی سب کے پاس وہ بلّے موجود تھے ۔بظاہر الگ الگ نظر آنے والا دایاں اور بایاں گروہ درحقیقت ایک ہی ہیں ۔اور پھر وہ جیسے ہی مڑا تو اسے جج کے کولر پر بھی وہی بلّا نظر آیا، اس کے ہاتھ گود میں تھے اور وہ خاموشی سے نیچے دیکھ رہا تھا۔ تب ک بازؤوں کو ہوا میں بلند کرتے ہوئے چیخا ،اس نئی جانکاری کو ظاہر کرنے کی ضرورت تھی، " صاف ہے کی تم سب افسران ہو، وہی رشوت خور افسران کا گروہ جس کی بات میں کر رہا تھا، تم یہاں ایک سننے والے اور جاسوس کی حیثیت سے جمع ہوئے ہو،صرف دکھاوے کے طور پر گروہ بنا لیے ہیں اور ایک شخص نے مجھ کو آزمانے کے لیے تالیاں بجائیں، تم یہ سیکھنا چاہتے تھے کہ بے گناہوں کو کیسے بہکایا جاتا ہے۔ یہاں فضول میں نہیں آئے ہو، مجھے لگتا ہے یا تو تم اس بات میں دلچسپی رکھتے ہو کہ کسی نے تم سے بے گناہ ہی کے دفاع کی کوشش کی ،یا پھر تم نے کچھ سیکھا“، ”چھوڑ دو ورنہ میرا ہاتھ اٹھ جائے گا!”، ک اس کانپتے ہوئے بوڑھے شخص پرچیخا جو کچھ ذیادہ ہی قریب آکر اس سے ٹکرایا،“اور اس سب سے تم نے یقیناً کچھ سیکھا ہوگا۔ تمہارے کاروبار کو خدا خیر و عافیت بخشے، دعا کرتا ہوں۔" اس نے جلدی سے اپنی ٹوپی اٹھائی جو میز کے کنارے پر پڑی ہوئی تھی، پھر وہ حیرانی سے بھری مکمل خاموشی کے بیچ باہر چلا گیا۔ لیکن جج صاحب ک سے بھی زیادہ جلدی میں لگ رہےتھے ۔ وہ اس کا دروازے پر انتظار کر رہے تھے۔ اسنے کہا، بس ایک منٹ، ک کھڑا رہا ،لیکن جج کی جانب نہیں دیکھا بلکہ دروازے کو دیکھتا رہا، جس کا کنڈا اس نے پہلے ہی پکڑرکھا تھا ۔ " میں صرف اپ کویہ واضح کرناچاہتا ہوں"،جج نے کہا،" شائد جس بات سےآپ بلکل بھی واقف نہیں ہیں ، جس کےفائدے سے آپ محروم ہیں۔ جس بھی شخص کو گرفتار کیا جاتا ہے اسے اس طرح کی تفتیش سے گزرنا ہوتا ہے“، ک دروازے پر مسکرا دیا اور پھر چلایا ”بدمعاشوں! ساری معلومات دے چکا ہوں!“ دروازہ کھولا اور تیزی سے سیڑھیوں سے نیچے اتر کر چلا گیا ۔اس کے پیچھے مجمع کے شور پھر سے بلند ہوا، لوگ شائد طلبہ کے انداز میں واقعات پر باتیں کرنے لگے تھے۔
(مترجم: محمد فہد)
Vorgelesen von: Khaled Anam
Das Schloss
1926 veröffentlicht
Der Protagonist K. kommt in einem Dorf an und kämpft darum, Zugang zu den geheimnisvollen Behörden zu erhalten, die das Dorf von einem Schloss aus regieren. Die Geschichte folgt K.s Kampf gegen eine allmächtige aber unerreichbare Behörde und die undurchdringliche, völlig unlogische und verworrene Bürokratie ihrer Arbeitsweise.
Der Protagonist K. kommt in einem Dorf an und kämpft darum, Zugang zu den geheimnisvollen Behörden zu erhalten, die das Dorf von einem Schloss aus regieren. Die Geschichte folgt K.s Kampf gegen eine allmächtige aber unerreichbare Behörde und die undurchdringliche, völlig unlogische und verworrene Bürokratie ihrer Arbeitsweise.
Das Schloss
(Ein Auszug)
1. Ankunft
Es war spät abends, als K. ankam. Das Dorf lag in tiefem Schnee. Vom Schloßberg war nichts zu sehen, Nebel und Finsternis umgaben ihn, auch nicht der schwächste Lichtschein deutete das große Schloß an. Lange stand K. auf der Holzbrücke, die von der Landstraße zum Dorf führte, und blickte in die scheinbare Leere empor.
Dann ging er, ein Nachtlager suchen; im Wirtshaus war man noch wach, der Wirt hatte zwar kein Zimmer zu vermieten, aber er wollte, von dem späten Gast äußerst überrascht und verwirrt, K. in der Wirtsstube auf einem Strohsack schlafen lassen. K. war damit einverstanden. Einige Bauern waren noch beim Bier, aber er wollte sich mit niemandem unterhalten, holte selbst den Strohsack vom Dachboden und legte sich in der Nähe des Ofens hin. Warm war es, die Bauern waren still, ein wenig prüfte er sie noch mit den müden Augen, dann schlief er ein.
Aber kurze Zeit darauf wurde er schon geweckt. Ein junger Mann, städtisch angezogen, mit schauspielerhaftem Gesicht, die Augen schmal, die Augenbrauen stark, stand mit dem Wirt neben ihm. Die Bauern waren auch noch da, einige hatten ihre Sessel herumgedreht, um besser zu sehen und zu hören. Der junge Mensch entschuldigte sich sehr höflich, K. geweckt zu haben, stellte sich als Sohn des Schloßkastellans vor und sagte dann: »Dieses Dorf ist Besitz des Schlosses, wer hier wohnt oder übernachtet, wohnt oder übernachtet gewissermaßen im Schloß. Niemand darf das ohne gräfliche Erlaubnis. Sie aber haben eine solche Erlaubnis nicht oder haben sie wenigstens nicht vorgezeigt.«
K. hatte sich halb aufgerichtet, hatte die Haare zurechtgestrichen, blickte die Leute von unten her an und sagte: »In welches Dorf habe ich mich verirrt? Ist denn hier ein Schloß?«
»Allerdings«, sagte der junge Mann langsam, während hier und dort einer den Kopf über K. schüttelte, »das Schloß des Herrn Grafen Westwest.«
»Und man muß die Erlaubnis zum Übernachten haben?« fragte K., als wolle er sich davon überzeugen, ob er die früheren Mitteilungen nicht vielleicht geträumt hätte.
»Die Erlaubnis muß man haben«, war die Antwort, und es lag darin ein großer Spott für K., als der junge Mann mit ausgestrecktem Arm den Wirt und die Gäste fragte: »Oder muß man etwa die Erlaubnis nicht haben?«
»Dann werde ich mir also die Erlaubnis holen müssen«, sagte K. gähnend und schob die Decke von sich, als wolle er aufstehen.
»Ja von wem denn?« fragte der junge Mann.
»Vom Herrn Grafen«, sagte K., »es wird nichts anderes übrigbleiben.«
»Jetzt um Mitternacht die Erlaubnis vom Herrn Grafen holen?« rief der junge Mann und trat einen Schritt zurück.
»Ist das nicht möglich?« fragte K. gleichmütig. »Warum haben Sie mich also geweckt?«
Nun geriet aber der junge Mann außer sich. »Landstreichermanieren!« rief er. »Ich verlange Respekt vor der gräflichen Behörde! Ich habe Sie deshalb geweckt, um Ihnen mitzuteilen, daß Sie sofort das gräfliche Gebiet verlassen müssen.«
»Genug der Komödie«, sagte K. auffallend leise, legte sich nieder und zog die Decke über sich. »Sie gehen, junger Mann, ein wenig zu weit, und ich werde morgen noch auf Ihr Benehmen zurückkommen. Der Wirt und die Herren dort sind Zeugen, soweit ich überhaupt Zeugen brauche. Sonst aber lassen Sie es sich gesagt sein, daß ich der Landvermesser bin, den der Graf hat kommen lassen. Meine Gehilfen mit den Apparaten kommen morgen im Wagen nach. Ich wollte mir den Marsch durch den Schnee nicht entgehen lassen, bin aber leider einigemal vom Weg abgeirrt und deshalb erst so spät angekommen. Daß es jetzt zu spät war, im Schloß mich zu melden, wußte ich schon aus eigenem, noch vor Ihrer Belehrung. Deshalb habe ich mich auch mit diesem Nachtlager hier begnügt, das zu stören Sie die – gelinde gesagt – Unhöflichkeit hatten. Damit sind meine Erklärungen beendet. Gute Nacht, meine Herren.« Und K. drehte sich zum Ofen hin.
»Landvermesser?« hörte er noch hinter seinem Rücken zögernd fragen, dann war allgemeine Stille. Aber der junge Mann faßte sich bald und sagte zum Wirt in einem Ton, der genug gedämpft war, um als Rücksichtnahme auf K.s Schlaf zu gelten, und laut genug, um ihm verständlich zu sein: »Ich werde telefonisch anfragen.« Wie, auch ein Telefon war in diesem Dorfwirtshaus? Man war vorzüglich eingerichtet. Im einzelnen überraschte es K., im ganzen hatte er es freilich erwartet. Es zeigte sich, daß das Telefon fast über seinem Kopf angebracht war, in seiner Verschlafenheit hatte er es übersehen. Wenn nun der junge Mann telefonieren mußte, dann konnte er beim besten Willen K.s Schlaf nicht schonen, es handelte sich nur darum, ob K. ihn telefonieren lassen sollte, er beschloß, es zuzulassen. Dann hatte es aber freilich auch keinen Sinn, den Schlafenden zu spielen, und er kehrte deshalb in die Rückenlage zurück. Er sah die Bauern scheu zusammenrücken und sich besprechen, die Ankunft eines Landvermessers war nichts Geringes. Die Tür der Küche hatte sich geöffnet, türfüllend stand dort die mächtige Gestalt der Wirtin, auf den Fußspitzen näherte sich ihr der Wirt, um ihr zu berichten. Und nun begann das Telefongespräch. Der Kastellan schlief, aber ein Unterkastellan, einer der Unterkastellane, ein Herr Fritz, war da. Der junge Mann, der sich als Schwarzer vorstellte, erzählte, wie er K. gefunden, einen Mann in den Dreißigern, recht zerlumpt, auf einem Strohsack ruhig schlafend, mit einem winzigen Rucksack als Kopfkissen, einen Knotenstock in Reichweite. Nun sei er ihm natürlich verdächtig gewesen, und da der Wirt offenbar seine Pflicht vernachlässigt hatte, sei es seine, Schwarzers, Pflicht gewesen, der Sache auf den Grund zu gehen. Das Gewecktwerden, das Verhör, die pflichtgemäße Androhung der Verweisung aus der Grafschaft habe K. sehr ungnädig aufgenommen, wie es sich schließlich gezeigt habe, vielleicht mit Recht, denn er behaupte, ein vom Herrn Grafen bestellter Landvermesser zu sein. Natürlich sei es zumindest formale Pflicht, die Behauptung nachzuprüfen, und Schwarzer bitte deshalb Herrn Fritz, sich in der Zentralkanzlei zu erkundigen, ob ein Landvermesser dieser Art wirklich erwartet werde, und die Antwort gleich zu telefonieren.
Dann war es still, Fritz erkundigte sich drüben, und hier wartete man auf die Antwort. K. blieb wie bisher, drehte sich nicht einmal um, schien gar nicht neugierig, sah vor sich hin. Die Erzählung Schwarzers in ihrer Mischung von Bosheit und Vorsicht gab ihm eine Vorstellung von der gewissermaßen diplomatischen Bildung, über die im Schloß selbst kleine Leute wie Schwarzer leicht verfügten. Und auch an Fleiß ließen sie es dort nicht fehlen; die Zentralkanzlei hatte Nachtdienst. Und gab offenbar sehr schnell Antwort, denn schon klingelte Fritz. Dieser Bericht schien allerdings sehr kurz, denn sofort warf Schwarzer wütend den Hörer hin. »Ich habe es ja gesagt!« schrie er. »Keine Spur von Landvermesser, ein gemeiner, lügnerischer Landstreicher, wahrscheinlich aber Ärgeres.« Einen Augenblick dachte K., alle, Schwarzer, Bauern, Wirt und Wirtin, würden sich auf ihn stürzen. Um wenigstens dem ersten Ansturm auszuweichen, verkroch er sich ganz unter die Decke. Da läutete das Telefon nochmals, und, wie es K. schien, besonders stark. Er steckte langsam den Kopf wieder hervor. Obwohl es unwahrscheinlich war, daß es wieder K. betraf, stockten alle, und Schwarzer kehrte zum Apparat zurück. Er hörte dort eine längere Erklärung ab und sagte dann leise: »Ein Irrtum also? Das ist mir recht unangenehm. Der Bürochef selbst hat telefoniert? Sonderbar, sonderbar. Wie soll ich es dem Herrn Landvermesser erklären?«
K. horchte auf. Das Schloß hatte ihn also zum Landvermesser ernannt. Das war einerseits ungünstig für ihn, denn es zeigte, daß man im Schloß alles Nötige über ihn wußte, die Kräfteverhältnisse abgewogen hatte und den Kampf lächelnd aufnahm. Es war aber andererseits auch günstig, denn es bewies, seiner Meinung nach, daß man ihn unterschätzte und daß er mehr Freiheit haben würde, als er hätte von vornherein hoffen dürfen. Und wenn man glaubte, durch diese geistig gewiß überlegene Anerkennung seiner Landvermesserschaft ihn dauernd in Schrecken halten zu können, so täuschte man sich; es überschauerte ihn leicht, das war aber alles.
(Franz Kafka)
(Ein Auszug)
1. Ankunft
Es war spät abends, als K. ankam. Das Dorf lag in tiefem Schnee. Vom Schloßberg war nichts zu sehen, Nebel und Finsternis umgaben ihn, auch nicht der schwächste Lichtschein deutete das große Schloß an. Lange stand K. auf der Holzbrücke, die von der Landstraße zum Dorf führte, und blickte in die scheinbare Leere empor.
Dann ging er, ein Nachtlager suchen; im Wirtshaus war man noch wach, der Wirt hatte zwar kein Zimmer zu vermieten, aber er wollte, von dem späten Gast äußerst überrascht und verwirrt, K. in der Wirtsstube auf einem Strohsack schlafen lassen. K. war damit einverstanden. Einige Bauern waren noch beim Bier, aber er wollte sich mit niemandem unterhalten, holte selbst den Strohsack vom Dachboden und legte sich in der Nähe des Ofens hin. Warm war es, die Bauern waren still, ein wenig prüfte er sie noch mit den müden Augen, dann schlief er ein.
Aber kurze Zeit darauf wurde er schon geweckt. Ein junger Mann, städtisch angezogen, mit schauspielerhaftem Gesicht, die Augen schmal, die Augenbrauen stark, stand mit dem Wirt neben ihm. Die Bauern waren auch noch da, einige hatten ihre Sessel herumgedreht, um besser zu sehen und zu hören. Der junge Mensch entschuldigte sich sehr höflich, K. geweckt zu haben, stellte sich als Sohn des Schloßkastellans vor und sagte dann: »Dieses Dorf ist Besitz des Schlosses, wer hier wohnt oder übernachtet, wohnt oder übernachtet gewissermaßen im Schloß. Niemand darf das ohne gräfliche Erlaubnis. Sie aber haben eine solche Erlaubnis nicht oder haben sie wenigstens nicht vorgezeigt.«
K. hatte sich halb aufgerichtet, hatte die Haare zurechtgestrichen, blickte die Leute von unten her an und sagte: »In welches Dorf habe ich mich verirrt? Ist denn hier ein Schloß?«
»Allerdings«, sagte der junge Mann langsam, während hier und dort einer den Kopf über K. schüttelte, »das Schloß des Herrn Grafen Westwest.«
»Und man muß die Erlaubnis zum Übernachten haben?« fragte K., als wolle er sich davon überzeugen, ob er die früheren Mitteilungen nicht vielleicht geträumt hätte.
»Die Erlaubnis muß man haben«, war die Antwort, und es lag darin ein großer Spott für K., als der junge Mann mit ausgestrecktem Arm den Wirt und die Gäste fragte: »Oder muß man etwa die Erlaubnis nicht haben?«
»Dann werde ich mir also die Erlaubnis holen müssen«, sagte K. gähnend und schob die Decke von sich, als wolle er aufstehen.
»Ja von wem denn?« fragte der junge Mann.
»Vom Herrn Grafen«, sagte K., »es wird nichts anderes übrigbleiben.«
»Jetzt um Mitternacht die Erlaubnis vom Herrn Grafen holen?« rief der junge Mann und trat einen Schritt zurück.
»Ist das nicht möglich?« fragte K. gleichmütig. »Warum haben Sie mich also geweckt?«
Nun geriet aber der junge Mann außer sich. »Landstreichermanieren!« rief er. »Ich verlange Respekt vor der gräflichen Behörde! Ich habe Sie deshalb geweckt, um Ihnen mitzuteilen, daß Sie sofort das gräfliche Gebiet verlassen müssen.«
»Genug der Komödie«, sagte K. auffallend leise, legte sich nieder und zog die Decke über sich. »Sie gehen, junger Mann, ein wenig zu weit, und ich werde morgen noch auf Ihr Benehmen zurückkommen. Der Wirt und die Herren dort sind Zeugen, soweit ich überhaupt Zeugen brauche. Sonst aber lassen Sie es sich gesagt sein, daß ich der Landvermesser bin, den der Graf hat kommen lassen. Meine Gehilfen mit den Apparaten kommen morgen im Wagen nach. Ich wollte mir den Marsch durch den Schnee nicht entgehen lassen, bin aber leider einigemal vom Weg abgeirrt und deshalb erst so spät angekommen. Daß es jetzt zu spät war, im Schloß mich zu melden, wußte ich schon aus eigenem, noch vor Ihrer Belehrung. Deshalb habe ich mich auch mit diesem Nachtlager hier begnügt, das zu stören Sie die – gelinde gesagt – Unhöflichkeit hatten. Damit sind meine Erklärungen beendet. Gute Nacht, meine Herren.« Und K. drehte sich zum Ofen hin.
»Landvermesser?« hörte er noch hinter seinem Rücken zögernd fragen, dann war allgemeine Stille. Aber der junge Mann faßte sich bald und sagte zum Wirt in einem Ton, der genug gedämpft war, um als Rücksichtnahme auf K.s Schlaf zu gelten, und laut genug, um ihm verständlich zu sein: »Ich werde telefonisch anfragen.« Wie, auch ein Telefon war in diesem Dorfwirtshaus? Man war vorzüglich eingerichtet. Im einzelnen überraschte es K., im ganzen hatte er es freilich erwartet. Es zeigte sich, daß das Telefon fast über seinem Kopf angebracht war, in seiner Verschlafenheit hatte er es übersehen. Wenn nun der junge Mann telefonieren mußte, dann konnte er beim besten Willen K.s Schlaf nicht schonen, es handelte sich nur darum, ob K. ihn telefonieren lassen sollte, er beschloß, es zuzulassen. Dann hatte es aber freilich auch keinen Sinn, den Schlafenden zu spielen, und er kehrte deshalb in die Rückenlage zurück. Er sah die Bauern scheu zusammenrücken und sich besprechen, die Ankunft eines Landvermessers war nichts Geringes. Die Tür der Küche hatte sich geöffnet, türfüllend stand dort die mächtige Gestalt der Wirtin, auf den Fußspitzen näherte sich ihr der Wirt, um ihr zu berichten. Und nun begann das Telefongespräch. Der Kastellan schlief, aber ein Unterkastellan, einer der Unterkastellane, ein Herr Fritz, war da. Der junge Mann, der sich als Schwarzer vorstellte, erzählte, wie er K. gefunden, einen Mann in den Dreißigern, recht zerlumpt, auf einem Strohsack ruhig schlafend, mit einem winzigen Rucksack als Kopfkissen, einen Knotenstock in Reichweite. Nun sei er ihm natürlich verdächtig gewesen, und da der Wirt offenbar seine Pflicht vernachlässigt hatte, sei es seine, Schwarzers, Pflicht gewesen, der Sache auf den Grund zu gehen. Das Gewecktwerden, das Verhör, die pflichtgemäße Androhung der Verweisung aus der Grafschaft habe K. sehr ungnädig aufgenommen, wie es sich schließlich gezeigt habe, vielleicht mit Recht, denn er behaupte, ein vom Herrn Grafen bestellter Landvermesser zu sein. Natürlich sei es zumindest formale Pflicht, die Behauptung nachzuprüfen, und Schwarzer bitte deshalb Herrn Fritz, sich in der Zentralkanzlei zu erkundigen, ob ein Landvermesser dieser Art wirklich erwartet werde, und die Antwort gleich zu telefonieren.
Dann war es still, Fritz erkundigte sich drüben, und hier wartete man auf die Antwort. K. blieb wie bisher, drehte sich nicht einmal um, schien gar nicht neugierig, sah vor sich hin. Die Erzählung Schwarzers in ihrer Mischung von Bosheit und Vorsicht gab ihm eine Vorstellung von der gewissermaßen diplomatischen Bildung, über die im Schloß selbst kleine Leute wie Schwarzer leicht verfügten. Und auch an Fleiß ließen sie es dort nicht fehlen; die Zentralkanzlei hatte Nachtdienst. Und gab offenbar sehr schnell Antwort, denn schon klingelte Fritz. Dieser Bericht schien allerdings sehr kurz, denn sofort warf Schwarzer wütend den Hörer hin. »Ich habe es ja gesagt!« schrie er. »Keine Spur von Landvermesser, ein gemeiner, lügnerischer Landstreicher, wahrscheinlich aber Ärgeres.« Einen Augenblick dachte K., alle, Schwarzer, Bauern, Wirt und Wirtin, würden sich auf ihn stürzen. Um wenigstens dem ersten Ansturm auszuweichen, verkroch er sich ganz unter die Decke. Da läutete das Telefon nochmals, und, wie es K. schien, besonders stark. Er steckte langsam den Kopf wieder hervor. Obwohl es unwahrscheinlich war, daß es wieder K. betraf, stockten alle, und Schwarzer kehrte zum Apparat zurück. Er hörte dort eine längere Erklärung ab und sagte dann leise: »Ein Irrtum also? Das ist mir recht unangenehm. Der Bürochef selbst hat telefoniert? Sonderbar, sonderbar. Wie soll ich es dem Herrn Landvermesser erklären?«
K. horchte auf. Das Schloß hatte ihn also zum Landvermesser ernannt. Das war einerseits ungünstig für ihn, denn es zeigte, daß man im Schloß alles Nötige über ihn wußte, die Kräfteverhältnisse abgewogen hatte und den Kampf lächelnd aufnahm. Es war aber andererseits auch günstig, denn es bewies, seiner Meinung nach, daß man ihn unterschätzte und daß er mehr Freiheit haben würde, als er hätte von vornherein hoffen dürfen. Und wenn man glaubte, durch diese geistig gewiß überlegene Anerkennung seiner Landvermesserschaft ihn dauernd in Schrecken halten zu können, so täuschte man sich; es überschauerte ihn leicht, das war aber alles.
(Franz Kafka)
দুর্গ
(নির্বাচিত অংশ)
১. আগমন
ক-বাবু যখন এসে পৌঁছলেন তখন অনেক রাত হয়ে গেছিল। গভীর বরফে ঢেকে গেছিল গ্রামটি। পাহাড়ে অবস্থিত দুর্গটিকে আর দেখাই যাচ্ছিল না। কুয়াশা আর ধূসর আঁধার ঘিরে ফেলেছিল তাকে। সামান্য একটু আলোর ঝলকও দেখা যাচ্ছিল না যাতে পেল্লায় দুর্গটার অস্তিত্ব বোঝা যায়। বড় রাস্তা থেকে গ্রামের দিকে গেছে যে কাঠের সেতুটা, তার ওপর অনেকক্ষণ ধরে দাঁড়িয়ে, ওপরে আপাত শূন্যতার দিকে তাকিয়ে থাকলেন ক-বাবু।
অতঃপর রাত কাটানোর জন্য তিনি একটি জায়গা খুঁজতে লাগলেন। গ্রামের সরাইখানায় তখনও মানুষজন জেগে ছিল। ভাড়া দেওয়ার মতো যদিও সেখানে একখানা ঘরও আর খালি ছিল না, তবু রাতের অতিথির আগমনে যারপরনাই অবাক ও অপ্রস্তুত হয়ে যাওয়া মালিক ক-বাবুকে তার বাইরের বসার ঘরে একটি খড়ের গদি পেতে ঘুমোনোর অনুমতি দিল। ক-বাবু তাতে রাজী হয়ে গেলেন। কিছু চাষাভুষো মানুষ তখনও সেখানে বসে বিয়ার পান করছিল। কিন্তু তিনি কারও সঙ্গে গল্প করতে আগ্রহী হলেন না। চিলেকোঠা থেকে খড়ের গদিটা নিজেই নিয়ে এসে উনুনের পাশে সেটা পেতে উনি গা এলিয়ে দিলেন। গরম ছিল জায়গাটা। চাষীরা সব চুপচাপ বসে ছিল। ক্লান্ত চোখে তাদের কিঞ্চিৎ পরখ করতে করতে কিছু বাদে উনি ঘুমিয়ে পড়লেন।
কিন্তু কিছুক্ষণ পরেই ওঁকে উঠে পড়তে হলো। এক যুবক – তার পরনে শহুরে পোশাকআশাক, চোখমুখ বেশ অভিনেতাসুলভ, চোখদুটো ছোট ছোট আর ভ্রূ-যুগল মোটা – সরাইয়ের মালিককে সঙ্গে নিয়ে দাঁড়িয়ে ছিল তাঁর সামনে। চাষীরা তখনও সেখানে ছিল, তারা কয়েকজন এদিকে চেয়ার ঘুরিয়ে বসেছিল ঘটনাটি ভাল করে দেখবে-শুনবে বলে। ঘুম ভাঙিয়ে তোলার জন্য ক-বাবুর প্রতি বেশ ভদ্রভাবে দুঃখপ্রকাশ করে যুবকটি নিজের পরিচয় দিল দুর্গের দেওয়ানের ছেলে হিসেবে। তারপরে বলতে শুরু করলো, “এই গ্রাম হলো দুর্গের সম্পত্তি। এখানে থাকা বা রাত কাটানোর অর্থ একপ্রকার দুর্গের মধ্যেই থাকা বা রাত কাটানো। কাউন্ট-এর অনুমতি ছাড়া সে অধিকার কারুর নেই। আপনার কাছে কিন্তু এমন কোনো অনুমতি নেই, আর থাকলেও আপনি তা প্রদর্শন করেননি।“
ক-বাবু ইতিমধ্যে বিছানায় অর্ধেক উঠে বসে মাথার চুলগুলি কিছুটা ঠিকঠাক করে নিয়েছিলেন। সামনের মানুষগুলিকে সেখান থেকেই নিরীক্ষণ করতে করতে তিনি বললেন,
"আমি কোন গ্রামে ভুল করে এসে পড়েছি? এখানে কোনো দুর্গ আছে বুঝি?”
"অবশ্যই," যুবকটি ধীর গলায় উত্তর করলো। আশেপাশে কেউ একজন ক-বাবুর উদ্দেশ্যে বিরক্তিভরে ঘাড় নাড়ছিল। "এই কেল্লার মালিক শ্রীমান কাউন্ট ওয়েস্ট-ওয়েস্ট মহাশয়।“
"রাত কাটানোর জন্য এখানে অনুমতির দরকার বুঝি?" ক-বাবু এমনভাবে প্রশ্ন করলেন যেন তিনি নিজেকেই আশ্বস্ত করতে চাইছেন যে ইতিমধ্যে শোনা কথাগুলো সব ঘুমের ঘোরে দেখা কোনো স্বপ্ন নয়।
"অনুমতির দরকার আছে!" এই বলে যুবকটি সরাইয়ের মালিক আর উপস্থিত অন্য অতিথিদের দিকে হস্ত প্রসারিত করে ক-বাবুর প্রতি রূঢ় বিদ্রুপে জিজ্ঞাসা করলো, "নাকি দরকার নেই কোনো অনুমতির? কি বলেন আপনারা?"
"হুম, তাহলে দেখছি অনুমতিটা আমাকে নিয়ে আসতেই হচ্ছে।" একটা হাই তুলে নিজের গা থেকে কম্বলটা সরিয়ে দিয়ে বললেন ক-বাবু, যেন বিছানা ছেড়ে উঠেই পড়বেন।
"তার মানে? কার কাছ থেকে অনুমতি আনতে চললেন?" প্রশ্ন করলো যুবকটি।
"শ্রীমান কাউন্ট মহাশয়ের কাছ থেকে," বললেন ক-বাবু। "এছাড়া তো আর কোনো উপায় দেখছি না।"
"এই মাঝরাত্রে আপনি কাউন্টের কাছে অনুমতি আনতে যাবেন?" চেঁচিয়ে উঠে এক পা পিছিয়ে গেলো যুবক।
"কেন, তা সম্ভব নয়?" শান্তভাবে প্রশ্ন করলেন ক-বাবু। "তাহলে আমাকে ডেকে তুললেনই বা কেন?"
এবারে মেজাজ হারালো যুবকটি। "এই হলো ভবঘুরের সহবৎ!" চিৎকার করে বলল সে। "মহামান্য কাউন্টের প্রতি আমি যোগ্য সম্মান দাবী করছি! আপনাকে ডেকে তুলেছি এইটা জানাতে যে আপনাকে অবিলম্বে কাউন্ট-শাসিত এলাকা ছেড়ে চলে যেতে হবে।"
"যথেষ্ট মস্করা হয়েছে!" ঠাণ্ডা গলায় অনুচ্চ স্বরে কথাগুলি বলতে বলতে ক-বাবু শুয়ে পড়ে কম্বলটা মাথার ওপরে টেনে নিলেন। "ছোকরা, এবারে একটু বেশিই বাড়াবাড়ি হয়ে যাচ্ছে। আপনার এই আচরণ নিয়ে আমি আগামীকাল সকালবেলায় বোঝাপড়া করবো। সরাই-মালিক মহাশয় আর ওখানে বসে থাকা ভদ্রলোকেরা সাক্ষী থাকলেন, আদৌ যদি আমার সাক্ষীর প্রয়োজন থাকে। এছাড়া এটুকু বলে রাখার দরকার আছে, আমি হলাম কাউন্টের অনুরোধে জমি জরিপ করতে আসা আমিন। আমার সহকারীরা সব যন্ত্রপাতি নিয়ে গাড়িতে করে আগামীকাল এসে পৌঁছবে। আসলে বরফের মধ্যে দিয়ে হেঁটে আসবার রোমাঞ্চকর সুযোগটা আমি ছাড়তে চাইনি। তবে কয়েকবার পথ হারিয়ে ফেলার কারণে পৌঁছতে এত দেরি হয়ে গেল। এত রাত্রে দুর্গে না দেখা করতে যাওয়াই যে শ্রেয় সেই কাণ্ডজ্ঞানটা আমার নিজেরই ছিল, আপনার এ বিষয়ে আমাকে জ্ঞান দেবার আগে থেকেই। আর সেই কারণেই আজ রাতটুকু ঘুমোনোর জন্য এরকম একটা শোয়ার জায়গা নিয়ে আমাকে সন্তুষ্ট থাকতে হয়েছে। সেই ঘুম ভাঙিয়ে দিলেন আপনি, খুব মৃদুভাবে বললেও, বেশ অসৌজন্যের সাথে। এটুকুই জানানোর ছিল আমার। শুভরাত্রি, মহাশয়রা।" কথাগুলি বলে পাশ ফিরে উনুনের দিকে মুখ করে শুয়ে পড়লেন ক-বাবু।
"জরিপ আমিন?" পিছন ফিরে শুয়ে ক-বাবু শুনতে পেলেন ইতস্তত করে করা প্রশ্নটা। তারপর সব চুপচাপ। কিন্তু যুবকটি শীঘ্রই নিজেকে সামলে নিল। কিছুটা স্তিমিত স্বরে, যাতে বোঝানো যায় যে ক-বাবুর ঘুমে ব্যাঘাত না ঘটানোর চেষ্টা করা হচ্ছে, অথচ কথাগুলি যাতে ঠিকঠাক কানে তোলা যায় এমন গলায় সে সরাই-মালিকের উদ্দেশ্যে বললো, "আমি টেলিফোন করে জেনে নিচ্ছি।" কি, এই গ্রাম্য সরাইখানায় টেলিফোনও আছে? বাহ্, ব্যবস্থা তো তাহলে চমৎকার। এই বিশেষ ব্যাপারটা ক-বাবুকে অবাক করেছিল, যদিও পুরো ঘটনাটা ভেবে দেখলে এটা ওঁর হিসেবের মধ্যেই থাকার কথা। দেখা গেল, টেলিফোনটা প্রায় ওঁর মাথার ঠিক ওপরেই একটা জায়গায় রাখা ছিল। ঘুম-চোখে উনি সেটা আগে খেয়াল করেননি। ফোন করতে হলে যুবকের পক্ষে শত সদিচ্ছা সত্ত্বেও ওঁর ঘুমে ব্যাঘাত না ঘটানো সম্ভব হবে না। এখন প্রশ্ন এটাই, ক-বাবুর কি উচিত হবে ওকে ফোন করতে দেওয়া? ভেবে ঠিক করলেন, করতে দেবেন। তবে সে ক্ষেত্রে ঘুমের ভান করে থাকার আর কোনো অর্থ হয় না, সুতরাং উনি আবার এ’দিক ফিরে চিৎ হয়ে শুলেন। দেখলেন যে চাষীরা ত্রস্তভাবে জড়ো হয়ে নিজেদের মধ্যে আলোচনা করছে, জরিপ আমিনের আগমন কোনো ছোটখাটো ব্যাপার নয়।
ইতিমধ্যে রান্নাঘরের দরজাটা খুলে গিয়েছিল, সেই দরজার পুরোটা জুড়ে দাঁড়িয়ে ছিল সরাইখানার মালিকের জবরদস্ত বিশালবপু স্ত্রী। পা টিপে টিপে তার দিকে এগিয়ে গিয়ে তাকে ব্যাপারটা জানালো তার স্বামী। এমন সময় টেলিফোনে কথাবার্তা শুরু হলো। দেওয়ান ঘুমিয়ে পড়েছিলেন, কিন্তু ওঁর এক সহকারী গোমস্তা – যিনি একাধিক সহকারীর অন্যতম – জনৈক হের্ ফ্রিৎস উপস্থিত ছিলেন। যুবক নিজের পরিচয় দিল শ্হ্বার্ৎসার বলে, আর জানালো, কীভাবে তার মোলাকাত হয়েছে ক-বাবুর সাথে – ত্রিশের কোঠায় বয়স এক মানুষ, পোশাক রীতিমত আলুথালু, একটি খড়ের গদির ওপরে শুয়ে শান্তভাবে ঘুমোচ্ছিলেন একটা ছোট্ট রুকসাককে মাথার বালিশ বানিয়ে, হাতের নাগালে ছিল একটা প্যাঁচালো লাঠি। সুতরাং সঙ্গত কারণেই লোকটিকে তার সন্দেহভাজন বলে মনে হয়, এবং যেহেতু সরাইয়ের মালিক স্পষ্টতই তার কর্তব্যে অবহেলা করেছিল, তাই এটা তার, অর্থাৎ শ্হ্বার্ৎসারের পরম কর্তব্য, অনুসন্ধান করে পুরো ব্যাপারটার গোড়ায় পৌঁছনো। ঘুম থেকে ডেকে তোলা, জিজ্ঞাসাবাদ, কাউন্টের এলাকা ছেড়ে চলে যাওয়ার জন্য তার কর্তব্যনিষ্ঠ শাসানি, এসবের প্রতি এই ক-বাবুর বড়ই অশিষ্ট প্রতিক্রিয়া দেখা গেছে। অবশ্য পরবর্তীতে পাওয়া তথ্য অনুযায়ী এর সঙ্গত কারণ থেকে থাকতে পারে, কেননা ওঁর কথা অনুযায়ী উনি নাকি কাউন্টের আমন্ত্রণে এখানে আসা একজন জরিপ আমিন। এখন এই কথাটার সত্যতা যাচাই করাটা নিশ্চয়ই বিধিবৎ কর্তব্য, অতএব শ্হ্বার্ৎসার হের্ ফ্রিৎসকে অনুরোধ করছে মুখ্য কার্যালয়ে খোঁজ নিয়ে জানতে, যে সত্যিই এমন কোনো ভূমি জরিপকারী আমিনের এসে পৌঁছোবার কথা আছে কিনা। উত্তরটা জেনে নিয়ে উনি যেন শীঘ্রই তাকে ফোন করেন।
এরপর সব চুপচাপ। ওদিকে ফ্রিৎস খবর নিচ্ছেন আর এদিকে সবাই উত্তরের অপেক্ষায় বসে। ক-বাবু ঠিক ওইভাবেই শুয়ে থাকলেন, একবারও পাশ ফিরলেন না। ওঁকে দেখে মনেই হলো না ব্যাপারটায় ওঁর বিন্দুমাত্র কৌতূহল আছে। শূন্য দৃষ্টিতে স্রেফ তাকিয়ে রইলেন সামনের দিকে। কিছুটা ক্রোধের বশে, কিছুটা সাবধান হয়ে বলা শ্হ্বার্ৎসারের কথাগুলোর থেকে উনি বেশ ধারণা করতে পারছিলেন যে শ্হ্বার্ৎসারের মতো দুর্গের ছোটখাটো অফিসার-কর্মীদেরও বেশ এক ধরণের কূটনৈতিক শিক্ষা সহজ নাগালের মধ্যে ছিল। ওরা পরিশ্রমেও কোনো ফাঁকি দেয় না, মুখ্য কার্যালয়ে রাতের বেলাতেও কাজ হয়। আর উত্তরও বেশ তাড়াতাড়িই আসে বটে। এরই মধ্যে ফ্রিৎসের ফোন বেজে উঠল। উত্তরটা অবশ্য খুবই ছোট বলে মনে হলো, কারণ এক মুহূর্ত তা শুনেই শ্হ্বার্ৎসার রাগের চোটে রিসিভারটা নীচে ছুঁড়ে ফেলল। "বলেছিলাম না!" চিৎকার করে উঠল সে। "কোনো জরিপ আমিনের চিহ্নই নেই। একটা মিথ্যেবাদী, ছোটলোক ভবঘুরে! বা হয়তো তার চেয়েও ইতর কিছু!"
ক-বাবুর একবার মনে হলো এরা সবাই – শ্হ্বার্ৎসার, চাষীরা, সরাই-মালিক, তার স্ত্রী – সবাই মিলে এবার ওঁর ওপর লাফিয়ে পড়বে। ঝড়ের প্রথম ঝাপটা যাতে কিছুটা অন্তত কম হয় সেই আশায় উনি একেবারে কম্বলের নীচে লুকিয়ে পড়লেন। সেই অবস্থাতেই – আস্তে আস্তে মাথাটা বার করলেন দেখলেন – টেলিফোনটা আবার বেজে উঠল। ক-বাবুর মনে হলো এবারে যেন আরও জোরে। ক-বাবুর ব্যাপারেই আবার এই ফোন এমন সম্ভাবনা যদিও কম, তবু সবাই থতমত খেয়ে থেমে গিয়েছিল। শ্হ্বার্ৎসার ফের এগিয়ে গেল ফোনটার দিকে। বেশ কিছুক্ষণ ধরে ওদিক থেকে ব্যাখ্যা শোনার পরে নীচু গলায় সে বলল, "কী বললেন, ভুল হয়েছিল? এটা কিন্তু আমার জন্য চরম অস্বস্তিকর। কার্যালয়ের প্রধান নিজে ফোন করেছিলেন? আশ্চর্য। সত্যিই আশ্চর্য। তা আমি এখন জরিপ আমিন মহাশয়কে কিভাবে বুঝিয়ে বলবো বলুন তো?"
ক-বাবু কান পেতে শুনছিলেন। দুর্গ থেকে তাহলে সত্যিই ওঁকে জরিপ আমিন হিসেবে নিযুক্ত করা হয়েছে। এতে একদিকে ওঁর অবস্থা প্রতিকূল হয়ে দাঁড়ায়, কারণ বেশ বোঝা যাচ্ছে যে দুর্গের মানুষ ওঁর ব্যাপারে দরকারী সব খবরই রাখে। শক্তির ভারসাম্য ওরা দিব্যি মেপে রেখেছে, আর হাসিমুখে যুদ্ধের আহ্বান স্বীকারও করছে। তবে এর একটা অনুকূল দিকও আছে। ক-বাবুর বেশ মনে হচ্ছে, এর থেকে প্রমাণ হয় ওরা ওঁকে হাল্কাভাবে নিয়েছে। আর সেক্ষেত্রে উনি আগে থেকে যতটা আশা করতে পেরেছিলেন তার চাইতে অনেকটাই বেশি স্বাধীনতা পাবেন। আর এই যে ওঁকে জরিপ আমিন রূপে রীতিমতো ভেবেচিন্তে দেওয়া স্বীকৃতি, কেউ যদি মনে করে থাকে যে এর ফলে উনি সর্বদা ভয়ে-ভয়ে থাকবেন, তাহলে সে ভুল ভেবেছে। উনি সামান্য অস্বস্তিতে থাকলেন, কিন্তু ওইটুকুই শুধু।
(অনুবাদ: সাগ্নিক চক্রবর্তী)
Übersetzung: Sagnik Chakraborty
Vorgelese von: Shekhar Sarkar
(নির্বাচিত অংশ)
১. আগমন
ক-বাবু যখন এসে পৌঁছলেন তখন অনেক রাত হয়ে গেছিল। গভীর বরফে ঢেকে গেছিল গ্রামটি। পাহাড়ে অবস্থিত দুর্গটিকে আর দেখাই যাচ্ছিল না। কুয়াশা আর ধূসর আঁধার ঘিরে ফেলেছিল তাকে। সামান্য একটু আলোর ঝলকও দেখা যাচ্ছিল না যাতে পেল্লায় দুর্গটার অস্তিত্ব বোঝা যায়। বড় রাস্তা থেকে গ্রামের দিকে গেছে যে কাঠের সেতুটা, তার ওপর অনেকক্ষণ ধরে দাঁড়িয়ে, ওপরে আপাত শূন্যতার দিকে তাকিয়ে থাকলেন ক-বাবু।
অতঃপর রাত কাটানোর জন্য তিনি একটি জায়গা খুঁজতে লাগলেন। গ্রামের সরাইখানায় তখনও মানুষজন জেগে ছিল। ভাড়া দেওয়ার মতো যদিও সেখানে একখানা ঘরও আর খালি ছিল না, তবু রাতের অতিথির আগমনে যারপরনাই অবাক ও অপ্রস্তুত হয়ে যাওয়া মালিক ক-বাবুকে তার বাইরের বসার ঘরে একটি খড়ের গদি পেতে ঘুমোনোর অনুমতি দিল। ক-বাবু তাতে রাজী হয়ে গেলেন। কিছু চাষাভুষো মানুষ তখনও সেখানে বসে বিয়ার পান করছিল। কিন্তু তিনি কারও সঙ্গে গল্প করতে আগ্রহী হলেন না। চিলেকোঠা থেকে খড়ের গদিটা নিজেই নিয়ে এসে উনুনের পাশে সেটা পেতে উনি গা এলিয়ে দিলেন। গরম ছিল জায়গাটা। চাষীরা সব চুপচাপ বসে ছিল। ক্লান্ত চোখে তাদের কিঞ্চিৎ পরখ করতে করতে কিছু বাদে উনি ঘুমিয়ে পড়লেন।
কিন্তু কিছুক্ষণ পরেই ওঁকে উঠে পড়তে হলো। এক যুবক – তার পরনে শহুরে পোশাকআশাক, চোখমুখ বেশ অভিনেতাসুলভ, চোখদুটো ছোট ছোট আর ভ্রূ-যুগল মোটা – সরাইয়ের মালিককে সঙ্গে নিয়ে দাঁড়িয়ে ছিল তাঁর সামনে। চাষীরা তখনও সেখানে ছিল, তারা কয়েকজন এদিকে চেয়ার ঘুরিয়ে বসেছিল ঘটনাটি ভাল করে দেখবে-শুনবে বলে। ঘুম ভাঙিয়ে তোলার জন্য ক-বাবুর প্রতি বেশ ভদ্রভাবে দুঃখপ্রকাশ করে যুবকটি নিজের পরিচয় দিল দুর্গের দেওয়ানের ছেলে হিসেবে। তারপরে বলতে শুরু করলো, “এই গ্রাম হলো দুর্গের সম্পত্তি। এখানে থাকা বা রাত কাটানোর অর্থ একপ্রকার দুর্গের মধ্যেই থাকা বা রাত কাটানো। কাউন্ট-এর অনুমতি ছাড়া সে অধিকার কারুর নেই। আপনার কাছে কিন্তু এমন কোনো অনুমতি নেই, আর থাকলেও আপনি তা প্রদর্শন করেননি।“
ক-বাবু ইতিমধ্যে বিছানায় অর্ধেক উঠে বসে মাথার চুলগুলি কিছুটা ঠিকঠাক করে নিয়েছিলেন। সামনের মানুষগুলিকে সেখান থেকেই নিরীক্ষণ করতে করতে তিনি বললেন,
"আমি কোন গ্রামে ভুল করে এসে পড়েছি? এখানে কোনো দুর্গ আছে বুঝি?”
"অবশ্যই," যুবকটি ধীর গলায় উত্তর করলো। আশেপাশে কেউ একজন ক-বাবুর উদ্দেশ্যে বিরক্তিভরে ঘাড় নাড়ছিল। "এই কেল্লার মালিক শ্রীমান কাউন্ট ওয়েস্ট-ওয়েস্ট মহাশয়।“
"রাত কাটানোর জন্য এখানে অনুমতির দরকার বুঝি?" ক-বাবু এমনভাবে প্রশ্ন করলেন যেন তিনি নিজেকেই আশ্বস্ত করতে চাইছেন যে ইতিমধ্যে শোনা কথাগুলো সব ঘুমের ঘোরে দেখা কোনো স্বপ্ন নয়।
"অনুমতির দরকার আছে!" এই বলে যুবকটি সরাইয়ের মালিক আর উপস্থিত অন্য অতিথিদের দিকে হস্ত প্রসারিত করে ক-বাবুর প্রতি রূঢ় বিদ্রুপে জিজ্ঞাসা করলো, "নাকি দরকার নেই কোনো অনুমতির? কি বলেন আপনারা?"
"হুম, তাহলে দেখছি অনুমতিটা আমাকে নিয়ে আসতেই হচ্ছে।" একটা হাই তুলে নিজের গা থেকে কম্বলটা সরিয়ে দিয়ে বললেন ক-বাবু, যেন বিছানা ছেড়ে উঠেই পড়বেন।
"তার মানে? কার কাছ থেকে অনুমতি আনতে চললেন?" প্রশ্ন করলো যুবকটি।
"শ্রীমান কাউন্ট মহাশয়ের কাছ থেকে," বললেন ক-বাবু। "এছাড়া তো আর কোনো উপায় দেখছি না।"
"এই মাঝরাত্রে আপনি কাউন্টের কাছে অনুমতি আনতে যাবেন?" চেঁচিয়ে উঠে এক পা পিছিয়ে গেলো যুবক।
"কেন, তা সম্ভব নয়?" শান্তভাবে প্রশ্ন করলেন ক-বাবু। "তাহলে আমাকে ডেকে তুললেনই বা কেন?"
এবারে মেজাজ হারালো যুবকটি। "এই হলো ভবঘুরের সহবৎ!" চিৎকার করে বলল সে। "মহামান্য কাউন্টের প্রতি আমি যোগ্য সম্মান দাবী করছি! আপনাকে ডেকে তুলেছি এইটা জানাতে যে আপনাকে অবিলম্বে কাউন্ট-শাসিত এলাকা ছেড়ে চলে যেতে হবে।"
"যথেষ্ট মস্করা হয়েছে!" ঠাণ্ডা গলায় অনুচ্চ স্বরে কথাগুলি বলতে বলতে ক-বাবু শুয়ে পড়ে কম্বলটা মাথার ওপরে টেনে নিলেন। "ছোকরা, এবারে একটু বেশিই বাড়াবাড়ি হয়ে যাচ্ছে। আপনার এই আচরণ নিয়ে আমি আগামীকাল সকালবেলায় বোঝাপড়া করবো। সরাই-মালিক মহাশয় আর ওখানে বসে থাকা ভদ্রলোকেরা সাক্ষী থাকলেন, আদৌ যদি আমার সাক্ষীর প্রয়োজন থাকে। এছাড়া এটুকু বলে রাখার দরকার আছে, আমি হলাম কাউন্টের অনুরোধে জমি জরিপ করতে আসা আমিন। আমার সহকারীরা সব যন্ত্রপাতি নিয়ে গাড়িতে করে আগামীকাল এসে পৌঁছবে। আসলে বরফের মধ্যে দিয়ে হেঁটে আসবার রোমাঞ্চকর সুযোগটা আমি ছাড়তে চাইনি। তবে কয়েকবার পথ হারিয়ে ফেলার কারণে পৌঁছতে এত দেরি হয়ে গেল। এত রাত্রে দুর্গে না দেখা করতে যাওয়াই যে শ্রেয় সেই কাণ্ডজ্ঞানটা আমার নিজেরই ছিল, আপনার এ বিষয়ে আমাকে জ্ঞান দেবার আগে থেকেই। আর সেই কারণেই আজ রাতটুকু ঘুমোনোর জন্য এরকম একটা শোয়ার জায়গা নিয়ে আমাকে সন্তুষ্ট থাকতে হয়েছে। সেই ঘুম ভাঙিয়ে দিলেন আপনি, খুব মৃদুভাবে বললেও, বেশ অসৌজন্যের সাথে। এটুকুই জানানোর ছিল আমার। শুভরাত্রি, মহাশয়রা।" কথাগুলি বলে পাশ ফিরে উনুনের দিকে মুখ করে শুয়ে পড়লেন ক-বাবু।
"জরিপ আমিন?" পিছন ফিরে শুয়ে ক-বাবু শুনতে পেলেন ইতস্তত করে করা প্রশ্নটা। তারপর সব চুপচাপ। কিন্তু যুবকটি শীঘ্রই নিজেকে সামলে নিল। কিছুটা স্তিমিত স্বরে, যাতে বোঝানো যায় যে ক-বাবুর ঘুমে ব্যাঘাত না ঘটানোর চেষ্টা করা হচ্ছে, অথচ কথাগুলি যাতে ঠিকঠাক কানে তোলা যায় এমন গলায় সে সরাই-মালিকের উদ্দেশ্যে বললো, "আমি টেলিফোন করে জেনে নিচ্ছি।" কি, এই গ্রাম্য সরাইখানায় টেলিফোনও আছে? বাহ্, ব্যবস্থা তো তাহলে চমৎকার। এই বিশেষ ব্যাপারটা ক-বাবুকে অবাক করেছিল, যদিও পুরো ঘটনাটা ভেবে দেখলে এটা ওঁর হিসেবের মধ্যেই থাকার কথা। দেখা গেল, টেলিফোনটা প্রায় ওঁর মাথার ঠিক ওপরেই একটা জায়গায় রাখা ছিল। ঘুম-চোখে উনি সেটা আগে খেয়াল করেননি। ফোন করতে হলে যুবকের পক্ষে শত সদিচ্ছা সত্ত্বেও ওঁর ঘুমে ব্যাঘাত না ঘটানো সম্ভব হবে না। এখন প্রশ্ন এটাই, ক-বাবুর কি উচিত হবে ওকে ফোন করতে দেওয়া? ভেবে ঠিক করলেন, করতে দেবেন। তবে সে ক্ষেত্রে ঘুমের ভান করে থাকার আর কোনো অর্থ হয় না, সুতরাং উনি আবার এ’দিক ফিরে চিৎ হয়ে শুলেন। দেখলেন যে চাষীরা ত্রস্তভাবে জড়ো হয়ে নিজেদের মধ্যে আলোচনা করছে, জরিপ আমিনের আগমন কোনো ছোটখাটো ব্যাপার নয়।
ইতিমধ্যে রান্নাঘরের দরজাটা খুলে গিয়েছিল, সেই দরজার পুরোটা জুড়ে দাঁড়িয়ে ছিল সরাইখানার মালিকের জবরদস্ত বিশালবপু স্ত্রী। পা টিপে টিপে তার দিকে এগিয়ে গিয়ে তাকে ব্যাপারটা জানালো তার স্বামী। এমন সময় টেলিফোনে কথাবার্তা শুরু হলো। দেওয়ান ঘুমিয়ে পড়েছিলেন, কিন্তু ওঁর এক সহকারী গোমস্তা – যিনি একাধিক সহকারীর অন্যতম – জনৈক হের্ ফ্রিৎস উপস্থিত ছিলেন। যুবক নিজের পরিচয় দিল শ্হ্বার্ৎসার বলে, আর জানালো, কীভাবে তার মোলাকাত হয়েছে ক-বাবুর সাথে – ত্রিশের কোঠায় বয়স এক মানুষ, পোশাক রীতিমত আলুথালু, একটি খড়ের গদির ওপরে শুয়ে শান্তভাবে ঘুমোচ্ছিলেন একটা ছোট্ট রুকসাককে মাথার বালিশ বানিয়ে, হাতের নাগালে ছিল একটা প্যাঁচালো লাঠি। সুতরাং সঙ্গত কারণেই লোকটিকে তার সন্দেহভাজন বলে মনে হয়, এবং যেহেতু সরাইয়ের মালিক স্পষ্টতই তার কর্তব্যে অবহেলা করেছিল, তাই এটা তার, অর্থাৎ শ্হ্বার্ৎসারের পরম কর্তব্য, অনুসন্ধান করে পুরো ব্যাপারটার গোড়ায় পৌঁছনো। ঘুম থেকে ডেকে তোলা, জিজ্ঞাসাবাদ, কাউন্টের এলাকা ছেড়ে চলে যাওয়ার জন্য তার কর্তব্যনিষ্ঠ শাসানি, এসবের প্রতি এই ক-বাবুর বড়ই অশিষ্ট প্রতিক্রিয়া দেখা গেছে। অবশ্য পরবর্তীতে পাওয়া তথ্য অনুযায়ী এর সঙ্গত কারণ থেকে থাকতে পারে, কেননা ওঁর কথা অনুযায়ী উনি নাকি কাউন্টের আমন্ত্রণে এখানে আসা একজন জরিপ আমিন। এখন এই কথাটার সত্যতা যাচাই করাটা নিশ্চয়ই বিধিবৎ কর্তব্য, অতএব শ্হ্বার্ৎসার হের্ ফ্রিৎসকে অনুরোধ করছে মুখ্য কার্যালয়ে খোঁজ নিয়ে জানতে, যে সত্যিই এমন কোনো ভূমি জরিপকারী আমিনের এসে পৌঁছোবার কথা আছে কিনা। উত্তরটা জেনে নিয়ে উনি যেন শীঘ্রই তাকে ফোন করেন।
এরপর সব চুপচাপ। ওদিকে ফ্রিৎস খবর নিচ্ছেন আর এদিকে সবাই উত্তরের অপেক্ষায় বসে। ক-বাবু ঠিক ওইভাবেই শুয়ে থাকলেন, একবারও পাশ ফিরলেন না। ওঁকে দেখে মনেই হলো না ব্যাপারটায় ওঁর বিন্দুমাত্র কৌতূহল আছে। শূন্য দৃষ্টিতে স্রেফ তাকিয়ে রইলেন সামনের দিকে। কিছুটা ক্রোধের বশে, কিছুটা সাবধান হয়ে বলা শ্হ্বার্ৎসারের কথাগুলোর থেকে উনি বেশ ধারণা করতে পারছিলেন যে শ্হ্বার্ৎসারের মতো দুর্গের ছোটখাটো অফিসার-কর্মীদেরও বেশ এক ধরণের কূটনৈতিক শিক্ষা সহজ নাগালের মধ্যে ছিল। ওরা পরিশ্রমেও কোনো ফাঁকি দেয় না, মুখ্য কার্যালয়ে রাতের বেলাতেও কাজ হয়। আর উত্তরও বেশ তাড়াতাড়িই আসে বটে। এরই মধ্যে ফ্রিৎসের ফোন বেজে উঠল। উত্তরটা অবশ্য খুবই ছোট বলে মনে হলো, কারণ এক মুহূর্ত তা শুনেই শ্হ্বার্ৎসার রাগের চোটে রিসিভারটা নীচে ছুঁড়ে ফেলল। "বলেছিলাম না!" চিৎকার করে উঠল সে। "কোনো জরিপ আমিনের চিহ্নই নেই। একটা মিথ্যেবাদী, ছোটলোক ভবঘুরে! বা হয়তো তার চেয়েও ইতর কিছু!"
ক-বাবুর একবার মনে হলো এরা সবাই – শ্হ্বার্ৎসার, চাষীরা, সরাই-মালিক, তার স্ত্রী – সবাই মিলে এবার ওঁর ওপর লাফিয়ে পড়বে। ঝড়ের প্রথম ঝাপটা যাতে কিছুটা অন্তত কম হয় সেই আশায় উনি একেবারে কম্বলের নীচে লুকিয়ে পড়লেন। সেই অবস্থাতেই – আস্তে আস্তে মাথাটা বার করলেন দেখলেন – টেলিফোনটা আবার বেজে উঠল। ক-বাবুর মনে হলো এবারে যেন আরও জোরে। ক-বাবুর ব্যাপারেই আবার এই ফোন এমন সম্ভাবনা যদিও কম, তবু সবাই থতমত খেয়ে থেমে গিয়েছিল। শ্হ্বার্ৎসার ফের এগিয়ে গেল ফোনটার দিকে। বেশ কিছুক্ষণ ধরে ওদিক থেকে ব্যাখ্যা শোনার পরে নীচু গলায় সে বলল, "কী বললেন, ভুল হয়েছিল? এটা কিন্তু আমার জন্য চরম অস্বস্তিকর। কার্যালয়ের প্রধান নিজে ফোন করেছিলেন? আশ্চর্য। সত্যিই আশ্চর্য। তা আমি এখন জরিপ আমিন মহাশয়কে কিভাবে বুঝিয়ে বলবো বলুন তো?"
ক-বাবু কান পেতে শুনছিলেন। দুর্গ থেকে তাহলে সত্যিই ওঁকে জরিপ আমিন হিসেবে নিযুক্ত করা হয়েছে। এতে একদিকে ওঁর অবস্থা প্রতিকূল হয়ে দাঁড়ায়, কারণ বেশ বোঝা যাচ্ছে যে দুর্গের মানুষ ওঁর ব্যাপারে দরকারী সব খবরই রাখে। শক্তির ভারসাম্য ওরা দিব্যি মেপে রেখেছে, আর হাসিমুখে যুদ্ধের আহ্বান স্বীকারও করছে। তবে এর একটা অনুকূল দিকও আছে। ক-বাবুর বেশ মনে হচ্ছে, এর থেকে প্রমাণ হয় ওরা ওঁকে হাল্কাভাবে নিয়েছে। আর সেক্ষেত্রে উনি আগে থেকে যতটা আশা করতে পেরেছিলেন তার চাইতে অনেকটাই বেশি স্বাধীনতা পাবেন। আর এই যে ওঁকে জরিপ আমিন রূপে রীতিমতো ভেবেচিন্তে দেওয়া স্বীকৃতি, কেউ যদি মনে করে থাকে যে এর ফলে উনি সর্বদা ভয়ে-ভয়ে থাকবেন, তাহলে সে ভুল ভেবেছে। উনি সামান্য অস্বস্তিতে থাকলেন, কিন্তু ওইটুকুই শুধু।
(অনুবাদ: সাগ্নিক চক্রবর্তী)
Vorgelese von: Shekhar Sarkar
क़िलाबंदी
(अंश)
१. आगमन
जब क पहुँचा, तो साँझ ढल चुकी थी। गाँव बर्फ़ की तहों से ढँका हुआ था। पहाड़ी क़िले का दूर-दूर तक निशान नहीं था, चारों ओर बस कोहरा और अँधेरा था, उजाले की झीनी-सी भी किरण उस विशाल दुर्ग का इशारा नहीं दे रही थी। वह काफ़ी देर तक लकड़ी के उस पुल पर खड़ा रहा, जो कच्ची सड़क को गाँव से जोड़ता था, खड़ा-खड़ा ऊपर शाम के प्रतीयमान ख़ालीपन में झाँकता रहा।
फिर वह रात में ठहरने की जगह ढूँढ़ने चला गया; सराय में लोग अब भी जगे हुए थे, सराय के मालिक के पास देने के लिए हालाँकि कोई कमरा ख़ाली नहीं था, अपितु देर से आए आगन्तुक के आगमन से नितांत हैरान-परेशान, वह उसे सराय में एक पुआल के बोरे पर सोने देने के लिये राज़ी हो गया, मेहमान को भी इससे कोई आपत्ति नहीं थी। कुछ किसान अभी भी बीयर पी रहे थे, परंतु क किसी से भी बातचीत करने की मनःस्थिति में नहीं था, अटारी से स्वयं ही पुआल उठा लाया और अँगीठी के पास पसर गया। सेंक अच्छी लग रही थी, किसान ख़ामोश बैठे थे, उसने एक बार नींद से बोझिल नज़रों से उनका निरीक्षण किया, फिर सो गया।
लेकिन कुछ ही देर बाद उसे नींद से झँझोड़ दिया गया। शहरी वेशभूषा में एक नवयुवक, जिसका चेहरा किसी अभिनेता जैसा, आँखें छोटी-छोटी और भौहें घनीं थीं, सराय के मालिक के साथ वहाँ खड़ा था। किसान भी वहीं पर थे, कुछ ने बेहतर देखने-सुनने के लिए अपनी कुर्सियाँ घुमा लीं थीं। युवक ने बड़ी ही विनम्रतापूर्वक उसे जगाने के लिए क्षमा माँगी, क़िलाप्रभारी के पुत्र के रूप में अपना परिचय दिया और फिर कहा, “यह गाँव क़िले की जागीर है, जो यहाँ रहता अथवा रात गुज़ारता है, यूँ समझिए क़िले में ही रहता या रात गुज़ारता है। बिना जागीरदार साहब की अनुमति के, कोई भी यहाँ नहीं ठहर सकता। लेकिन आपके पास ऐसा कोई अनुमति-पत्र नहीं है, कम से कम आपने दिखाया तो नहीं है।”
क आधा उठ बैठा, बाल काढ़े, लोगों को नीचे से ऊपर देखा और बोला, “यह मैं किस गाँव में भटक गया हूँ? यहाँ क़िला भी है?”
“बिलकुल है” युवक ने धीरे से कहा, और इधर-उधर लोगों ने उसकी ओर सिर हिलाया, “जागीरदार श्री वैस्टवैस्ट का क़िला।”
“और रात भर रुकने की अनुमति लेनी होगी?” क ने पूछा, मानो स्वयं को विश्वास दिलाना चाहता हो कि अब तक मिले पैग़ाम उसने सपने में नहीं सुने थे।
“अनुमति अनिवार्य है” जवाब आया, और निःसंदेह क का मज़ाक उड़ाया जा रहा था, जब युवक ने हाथ फैलाकर सराय के मालिक और ग्राहकों से पूछा, “या फिर कहीं ऐसा तो नहीं कि इन्हें अनुमति की आवश्यकता न हो?”
“तो फिर मुझे अनुमति लानी पड़ेगी” क ने जम्हाई लेते हुए कहा और कम्बल दूर धकेल दिया, जैसे कि उठने की कोशिश कर रहा हो।
“अच्छा! तो किससे?” युवक ने पूछा।
“जागीरदार साहब सें” क ने कहा, “इसके अलावा तो कोई चारा है नहीं।”
“आधी रात को अब जाकर जागीरदार साहब से अनुमति लाएँगे?” युवक चिल्लाया और ठिठककर एक कदम पीछे हट गया।
“क्या मुमकिन नहीं है?” क ने संयम से पूछा। “तो आपने मुझे जगाया क्यों?”
लेकिन अब युवक आपे से बाहर हो गया था, “उजड्ड गँवार!” वह चिल्लाया, “जागीर के नियम-क़ानूनों के प्रति सम्मान की अपेक्षा करता हूँ! मैंने आपको यही बताने के लिये उठाया है कि आप तुरंत यह जागीर छोड़कर चले जाएँ।”
“बस बहुत नाटक हो गया!” क ने असाधारण ख़ामोशी से कहा और लेटकर अपने ऊपर कम्बल खींच लिया। “नौजवान, आप ज़रूरत से ज़्यादा आगे बढ़ रहे हैं, और कल मैं आपके रवैये की वापस ख़बर लूँगा। सराय-मालिक और वहाँ खड़े वे लोग गवाह हैं, यदि गवाही की नौबत आई तो। इसके अलावा इतना समझ लीजिए कि मैं भूमि-सर्वेक्षणकर्ता हूँ, जिसे जागीरदार साहब ने बुला भेजा है। मेरे सहयोगी कल उपकरण लेकर जीप में आ रहे हैं। मैं स्वयं इस बर्फ़ में पैदल चलने का मज़ा नहीं छोड़ना चाहता था, परन्तु अहो दुर्भाग्य! कितनी बार रास्ता भटक गया, और इसीलिए आने में शाम से रात हो गई। क़िले में हाज़िरी देने के लिए अभी बहुत देर हो चुकी है, यह बात आपके बताए बिना भी मैं जानता हूँ। अतः मैंने भी अभी के लिए इस विश्रामस्थल से काम चला लिया है, और इस तरह इतनी रात गए आपका मुझे परेशान करना - नम्रता से कहूँ तो - शिष्टाचार के ख़िलाफ़ है। इसके साथ ही मेरा स्पष्टीकरण समाप्त हुआ। शुभ रात्रि, सज्जनों।” ऐसा कहकर वह अँगीठी की ओर घूम गया।
“भूमि-सर्वेक्षणकर्ता?” उसने अपनी पीठ पीछे लोगों को झिझकते हुए पूछते सुना, फिर वहाँ सन्नाटा छा गया। किंतु युवक ने स्वयं को जल्द ही सँभाल लिया और सराय के मालिक से ऐसी आवाज़ में कहा, जो इतनी दबी हुई थी कि क की नींद ख़राब न करने की चेष्टा लगे, और इतनी प्रबल भी थी कि उसे समझ में आ जाए, “मैं फ़ोन करके पूछता हूँ।” क्या! इस गाँव की सराय में टेलीफ़ोन भी था? उत्कृष्ट सुव्यवस्था थी। एक स्तर पर क आश्चर्यचकित हो उठा, हालाँकि कुल मिलाकर उसे ऐसी ही उम्मीद थी। मालूम हुआ कि टेलीफ़ोन उसके सिर के ठीक ऊपर संस्थापित था, नींद की ख़ुमारी में उसने ध्यान नहीं दिया था। अब जब युवक को फ़ोन करने की आवश्यकता आन पड़ी, तो भरपूर इच्छाशक्ति के बावजूद, बिना सोए हुए की नींद भंग किए ऐसा कर पाना मुमकिन नहीं था, सवाल सिर्फ़ इतना था कि क्या क युवक को फ़ोन करने दे या नहीं, उसने उसे कॉल करने की इजाज़त देने का फ़ैसला कर लिया। लेकिन अब सोते हुए व्यक्ति की भूमिका निभाने का निश्चित ही कोई तात्पर्य नहीं रह गया था, और क वापस पीठ के बल लेट गया। उसने सकुचाये हुए किसानों को इकट्ठा होकर आपसी मशवरा करते हुए देखा, एक भूमि-सर्वेक्षक का आना कोई छोटी बात तो थी नहीं। रसोईघर का दरवाज़ा खुला, वहाँ सराय की मालकिन का भीमकाय जिस्म द्वार घेरे खड़ा था, मालिक उसे नवीनतम स्थिति से अवगत कराने के लिए दबे पाँव उसके पीछे-पीछे आ गया। और अब दूरभाष पर बातचीत का सिलसिला शुरू हुआ। प्रभारी सो रहा था, परंतु एक उप-प्रभारी, कई उप-प्रभारियों में से एक, कोई श्रीमान फ़्रिट्ज़ वहाँ थे। नौजवान ने, जिसने अपना नाम श्वार्त्ज़र बताया, फ़्रिट्ज़ साहब को क के विषय में सम्पूर्ण पुराण सुना डाला, कि किस प्रकार, एक लगभग तीस की उम्र का ख़स्ताहाल आदमी, पुआल के गद्दे पर आराम से सो रहा था, तकिये के रूप में एक छोटा-सा झोला, हाथ की पहुँच में एक गाँठदार छड़ी। अब ज़ाहिर था कि यह आदमी कुछ संदेहास्पद नज़र आता था, और चूँकि सराय-मालिक ने अपने कर्तव्य के पालन में ढिलाई बरती थी, यह उसका, यानि श्वार्त्ज़र का उत्तरदायित्व बनता था कि मामले की जड़ तक पहुँचे। नींद से उठाए जाने, पूछताछ करने और जागीर से निष्कासन की अनिवार्य धमकी के प्रति भी क निरी धृष्टता से पेश आया था, शायद वह अपनी जगह ठीक भी था, क्योंकि जैसा कि अंततः ज्ञात हुआ, वह जागीरदार साहब के द्वारा नियुक्त किए गए भू-सर्वेक्षणकर्ता होने का दावा कर रहा था। निश्चित रूप से, कम से कम औपचारिक तौर पर ही सही, इस दावे की पुष्टि करना बनता था, और इसीलिए श्वार्त्ज़र ने फ़्रिट्ज़ साहब से मुख्य कार्यालय में पूछताछ करने की विनती की, कि क्या वाक़ई इस प्रकार के किसी सर्वेक्षणकर्ता की राह देखी जा रही थी, और शीघ्र ही दूरभाष पर इसका उत्तर देने का आग्रह किया।
कुछ देर शांति छा गई, उधर फ़्रिट्ज़ साहब पूछताछ कर रहे थे, और इधर उनके उत्तर की प्रतीक्षा की जा रही थी। क पहले की तरह ही लेटा रहा, एक बार भी मुड़कर नहीं देखा, मन में रत्ती भर भी कौतूहल नहीं प्रतीत हो रहा था, बस सामने देखता रहा। श्वार्त्ज़र के वैमनस्य और दूरंदेशिता के मिश्रण से भरे इस विवरण से उसे अंदाज़ा हुआ कि कुछ हद तक क़िले में श्वार्त्ज़र जैसे छोटे से छोटे लोगों को भी शासकीय कूटनीति का प्रशिक्षण सुगमता से प्राप्त हो जाता था। और परिश्रम के लिहाज़ से भी वहाँ कोई कमी नहीं थी; मुख्य कार्यालय में रात्रि-सेवा मौजूद थी। और ऐसा लगता था कि वह जवाब भी अतिशीघ्र दे देते थे, क्योंकि तुरंत ही फ़ोन की घंटी बजी। लेकिन फ़्रिट्ज़ का पैग़ाम बहुत संक्षिप्त मालूम हुआ, क्योंकि श्वार्त्ज़र ने फ़ौरन ग़ुस्से में फ़ोन फेंक दिया। “कहा था ना मैंने!” वह चिल्लाया। “सर्वेक्षणकर्ता का किसी को अता-पता नहीं है, यह तो बस एक आम झूठा, अक्खड़ गँवार है, या शायद उससे भी बदतर।”
एक क्षण के लिए क को लगा कि श्वार्त्ज़र, किसान, सराय का मालिक और मालकिन, सब उस पर टूट पड़ेंगे, कम से कम पहले हमले से बचने के लिए वह कम्बल के बिलकुल भीतर घुस गया। तभी - उसने धीरे से गर्दन वापस बाहर निकाली - फ़ोन दोबारा बजा, और जैसा कि उसे महसूस हुआ, बेहद ज़ोर से। यद्यपि इस बात की संभावना नहीं थी कि यह दोबारा उसी के संबंध में हो, सभी ठगे-से रह गए और श्वार्त्ज़र ने वापस फ़ोन उठाया। फ़ोन पर उसने एक लंबा-चौड़ा स्पष्टीकरण सुना और फिर धीरे से बोला, “क्या मतलब ग़लती? यह मुझे बेहद नागवार गुज़रा है! मैनेजर साहब ने ख़ुद फ़ोन किया? क्या कहने! क्या कहने! लेकिन अब यह सब मैं सर्वेक्षक साहब को किस प्रकार समझाऊँ?”
क कान लगा कर सब सुन रहा था। तो क़िले में उसे भू-सर्वेक्षणकर्ता नियुक्त कर दिया गया था। एक तरफ़ यह बात उसके लिए परेशानियाँ खड़ी कर सकती थी, क्योंकि इससे पता चलता था कि अब उसकी पूरी कुण्डली सबके सामने खुल चुकी थी, शक्ति के संतुलन का आंकलन किया जा चुका था और मुस्कुराहट के साथ हथियार उठा लिए गए थे। दूसरी ओर उसके अनुमान से यह उसके पक्ष में भी था, क्योंकि सिद्ध हो चुका था कि लोगों ने उसे हल्के में ले लिया था, और अब उसे उम्मीद से कहीं ज़्यादा स्वतन्त्रता मिलेगी। क को भू-सर्वेक्षणकर्ता के रूप में स्वीकार कर लेना निश्चय ही मानसिक रूप से श्रेष्ठ निर्णय था, परन्तु यदि किसी को लगता था कि इसके द्वारा उसे निरंतर आतंकित किया जा सकता है, तो यह उसकी ग़लतफ़हमी थी, बदन में हल्की सिहरन-सी उठी, पर इससे ज़्यादा कुछ नहीं।
(अनुवाद: इन्दु गुप्ता)
Übersetzung: Indu Gupta
Vorgelesen von: Kavita Khatri
(अंश)
१. आगमन
जब क पहुँचा, तो साँझ ढल चुकी थी। गाँव बर्फ़ की तहों से ढँका हुआ था। पहाड़ी क़िले का दूर-दूर तक निशान नहीं था, चारों ओर बस कोहरा और अँधेरा था, उजाले की झीनी-सी भी किरण उस विशाल दुर्ग का इशारा नहीं दे रही थी। वह काफ़ी देर तक लकड़ी के उस पुल पर खड़ा रहा, जो कच्ची सड़क को गाँव से जोड़ता था, खड़ा-खड़ा ऊपर शाम के प्रतीयमान ख़ालीपन में झाँकता रहा।
फिर वह रात में ठहरने की जगह ढूँढ़ने चला गया; सराय में लोग अब भी जगे हुए थे, सराय के मालिक के पास देने के लिए हालाँकि कोई कमरा ख़ाली नहीं था, अपितु देर से आए आगन्तुक के आगमन से नितांत हैरान-परेशान, वह उसे सराय में एक पुआल के बोरे पर सोने देने के लिये राज़ी हो गया, मेहमान को भी इससे कोई आपत्ति नहीं थी। कुछ किसान अभी भी बीयर पी रहे थे, परंतु क किसी से भी बातचीत करने की मनःस्थिति में नहीं था, अटारी से स्वयं ही पुआल उठा लाया और अँगीठी के पास पसर गया। सेंक अच्छी लग रही थी, किसान ख़ामोश बैठे थे, उसने एक बार नींद से बोझिल नज़रों से उनका निरीक्षण किया, फिर सो गया।
लेकिन कुछ ही देर बाद उसे नींद से झँझोड़ दिया गया। शहरी वेशभूषा में एक नवयुवक, जिसका चेहरा किसी अभिनेता जैसा, आँखें छोटी-छोटी और भौहें घनीं थीं, सराय के मालिक के साथ वहाँ खड़ा था। किसान भी वहीं पर थे, कुछ ने बेहतर देखने-सुनने के लिए अपनी कुर्सियाँ घुमा लीं थीं। युवक ने बड़ी ही विनम्रतापूर्वक उसे जगाने के लिए क्षमा माँगी, क़िलाप्रभारी के पुत्र के रूप में अपना परिचय दिया और फिर कहा, “यह गाँव क़िले की जागीर है, जो यहाँ रहता अथवा रात गुज़ारता है, यूँ समझिए क़िले में ही रहता या रात गुज़ारता है। बिना जागीरदार साहब की अनुमति के, कोई भी यहाँ नहीं ठहर सकता। लेकिन आपके पास ऐसा कोई अनुमति-पत्र नहीं है, कम से कम आपने दिखाया तो नहीं है।”
क आधा उठ बैठा, बाल काढ़े, लोगों को नीचे से ऊपर देखा और बोला, “यह मैं किस गाँव में भटक गया हूँ? यहाँ क़िला भी है?”
“बिलकुल है” युवक ने धीरे से कहा, और इधर-उधर लोगों ने उसकी ओर सिर हिलाया, “जागीरदार श्री वैस्टवैस्ट का क़िला।”
“और रात भर रुकने की अनुमति लेनी होगी?” क ने पूछा, मानो स्वयं को विश्वास दिलाना चाहता हो कि अब तक मिले पैग़ाम उसने सपने में नहीं सुने थे।
“अनुमति अनिवार्य है” जवाब आया, और निःसंदेह क का मज़ाक उड़ाया जा रहा था, जब युवक ने हाथ फैलाकर सराय के मालिक और ग्राहकों से पूछा, “या फिर कहीं ऐसा तो नहीं कि इन्हें अनुमति की आवश्यकता न हो?”
“तो फिर मुझे अनुमति लानी पड़ेगी” क ने जम्हाई लेते हुए कहा और कम्बल दूर धकेल दिया, जैसे कि उठने की कोशिश कर रहा हो।
“अच्छा! तो किससे?” युवक ने पूछा।
“जागीरदार साहब सें” क ने कहा, “इसके अलावा तो कोई चारा है नहीं।”
“आधी रात को अब जाकर जागीरदार साहब से अनुमति लाएँगे?” युवक चिल्लाया और ठिठककर एक कदम पीछे हट गया।
“क्या मुमकिन नहीं है?” क ने संयम से पूछा। “तो आपने मुझे जगाया क्यों?”
लेकिन अब युवक आपे से बाहर हो गया था, “उजड्ड गँवार!” वह चिल्लाया, “जागीर के नियम-क़ानूनों के प्रति सम्मान की अपेक्षा करता हूँ! मैंने आपको यही बताने के लिये उठाया है कि आप तुरंत यह जागीर छोड़कर चले जाएँ।”
“बस बहुत नाटक हो गया!” क ने असाधारण ख़ामोशी से कहा और लेटकर अपने ऊपर कम्बल खींच लिया। “नौजवान, आप ज़रूरत से ज़्यादा आगे बढ़ रहे हैं, और कल मैं आपके रवैये की वापस ख़बर लूँगा। सराय-मालिक और वहाँ खड़े वे लोग गवाह हैं, यदि गवाही की नौबत आई तो। इसके अलावा इतना समझ लीजिए कि मैं भूमि-सर्वेक्षणकर्ता हूँ, जिसे जागीरदार साहब ने बुला भेजा है। मेरे सहयोगी कल उपकरण लेकर जीप में आ रहे हैं। मैं स्वयं इस बर्फ़ में पैदल चलने का मज़ा नहीं छोड़ना चाहता था, परन्तु अहो दुर्भाग्य! कितनी बार रास्ता भटक गया, और इसीलिए आने में शाम से रात हो गई। क़िले में हाज़िरी देने के लिए अभी बहुत देर हो चुकी है, यह बात आपके बताए बिना भी मैं जानता हूँ। अतः मैंने भी अभी के लिए इस विश्रामस्थल से काम चला लिया है, और इस तरह इतनी रात गए आपका मुझे परेशान करना - नम्रता से कहूँ तो - शिष्टाचार के ख़िलाफ़ है। इसके साथ ही मेरा स्पष्टीकरण समाप्त हुआ। शुभ रात्रि, सज्जनों।” ऐसा कहकर वह अँगीठी की ओर घूम गया।
“भूमि-सर्वेक्षणकर्ता?” उसने अपनी पीठ पीछे लोगों को झिझकते हुए पूछते सुना, फिर वहाँ सन्नाटा छा गया। किंतु युवक ने स्वयं को जल्द ही सँभाल लिया और सराय के मालिक से ऐसी आवाज़ में कहा, जो इतनी दबी हुई थी कि क की नींद ख़राब न करने की चेष्टा लगे, और इतनी प्रबल भी थी कि उसे समझ में आ जाए, “मैं फ़ोन करके पूछता हूँ।” क्या! इस गाँव की सराय में टेलीफ़ोन भी था? उत्कृष्ट सुव्यवस्था थी। एक स्तर पर क आश्चर्यचकित हो उठा, हालाँकि कुल मिलाकर उसे ऐसी ही उम्मीद थी। मालूम हुआ कि टेलीफ़ोन उसके सिर के ठीक ऊपर संस्थापित था, नींद की ख़ुमारी में उसने ध्यान नहीं दिया था। अब जब युवक को फ़ोन करने की आवश्यकता आन पड़ी, तो भरपूर इच्छाशक्ति के बावजूद, बिना सोए हुए की नींद भंग किए ऐसा कर पाना मुमकिन नहीं था, सवाल सिर्फ़ इतना था कि क्या क युवक को फ़ोन करने दे या नहीं, उसने उसे कॉल करने की इजाज़त देने का फ़ैसला कर लिया। लेकिन अब सोते हुए व्यक्ति की भूमिका निभाने का निश्चित ही कोई तात्पर्य नहीं रह गया था, और क वापस पीठ के बल लेट गया। उसने सकुचाये हुए किसानों को इकट्ठा होकर आपसी मशवरा करते हुए देखा, एक भूमि-सर्वेक्षक का आना कोई छोटी बात तो थी नहीं। रसोईघर का दरवाज़ा खुला, वहाँ सराय की मालकिन का भीमकाय जिस्म द्वार घेरे खड़ा था, मालिक उसे नवीनतम स्थिति से अवगत कराने के लिए दबे पाँव उसके पीछे-पीछे आ गया। और अब दूरभाष पर बातचीत का सिलसिला शुरू हुआ। प्रभारी सो रहा था, परंतु एक उप-प्रभारी, कई उप-प्रभारियों में से एक, कोई श्रीमान फ़्रिट्ज़ वहाँ थे। नौजवान ने, जिसने अपना नाम श्वार्त्ज़र बताया, फ़्रिट्ज़ साहब को क के विषय में सम्पूर्ण पुराण सुना डाला, कि किस प्रकार, एक लगभग तीस की उम्र का ख़स्ताहाल आदमी, पुआल के गद्दे पर आराम से सो रहा था, तकिये के रूप में एक छोटा-सा झोला, हाथ की पहुँच में एक गाँठदार छड़ी। अब ज़ाहिर था कि यह आदमी कुछ संदेहास्पद नज़र आता था, और चूँकि सराय-मालिक ने अपने कर्तव्य के पालन में ढिलाई बरती थी, यह उसका, यानि श्वार्त्ज़र का उत्तरदायित्व बनता था कि मामले की जड़ तक पहुँचे। नींद से उठाए जाने, पूछताछ करने और जागीर से निष्कासन की अनिवार्य धमकी के प्रति भी क निरी धृष्टता से पेश आया था, शायद वह अपनी जगह ठीक भी था, क्योंकि जैसा कि अंततः ज्ञात हुआ, वह जागीरदार साहब के द्वारा नियुक्त किए गए भू-सर्वेक्षणकर्ता होने का दावा कर रहा था। निश्चित रूप से, कम से कम औपचारिक तौर पर ही सही, इस दावे की पुष्टि करना बनता था, और इसीलिए श्वार्त्ज़र ने फ़्रिट्ज़ साहब से मुख्य कार्यालय में पूछताछ करने की विनती की, कि क्या वाक़ई इस प्रकार के किसी सर्वेक्षणकर्ता की राह देखी जा रही थी, और शीघ्र ही दूरभाष पर इसका उत्तर देने का आग्रह किया।
कुछ देर शांति छा गई, उधर फ़्रिट्ज़ साहब पूछताछ कर रहे थे, और इधर उनके उत्तर की प्रतीक्षा की जा रही थी। क पहले की तरह ही लेटा रहा, एक बार भी मुड़कर नहीं देखा, मन में रत्ती भर भी कौतूहल नहीं प्रतीत हो रहा था, बस सामने देखता रहा। श्वार्त्ज़र के वैमनस्य और दूरंदेशिता के मिश्रण से भरे इस विवरण से उसे अंदाज़ा हुआ कि कुछ हद तक क़िले में श्वार्त्ज़र जैसे छोटे से छोटे लोगों को भी शासकीय कूटनीति का प्रशिक्षण सुगमता से प्राप्त हो जाता था। और परिश्रम के लिहाज़ से भी वहाँ कोई कमी नहीं थी; मुख्य कार्यालय में रात्रि-सेवा मौजूद थी। और ऐसा लगता था कि वह जवाब भी अतिशीघ्र दे देते थे, क्योंकि तुरंत ही फ़ोन की घंटी बजी। लेकिन फ़्रिट्ज़ का पैग़ाम बहुत संक्षिप्त मालूम हुआ, क्योंकि श्वार्त्ज़र ने फ़ौरन ग़ुस्से में फ़ोन फेंक दिया। “कहा था ना मैंने!” वह चिल्लाया। “सर्वेक्षणकर्ता का किसी को अता-पता नहीं है, यह तो बस एक आम झूठा, अक्खड़ गँवार है, या शायद उससे भी बदतर।”
एक क्षण के लिए क को लगा कि श्वार्त्ज़र, किसान, सराय का मालिक और मालकिन, सब उस पर टूट पड़ेंगे, कम से कम पहले हमले से बचने के लिए वह कम्बल के बिलकुल भीतर घुस गया। तभी - उसने धीरे से गर्दन वापस बाहर निकाली - फ़ोन दोबारा बजा, और जैसा कि उसे महसूस हुआ, बेहद ज़ोर से। यद्यपि इस बात की संभावना नहीं थी कि यह दोबारा उसी के संबंध में हो, सभी ठगे-से रह गए और श्वार्त्ज़र ने वापस फ़ोन उठाया। फ़ोन पर उसने एक लंबा-चौड़ा स्पष्टीकरण सुना और फिर धीरे से बोला, “क्या मतलब ग़लती? यह मुझे बेहद नागवार गुज़रा है! मैनेजर साहब ने ख़ुद फ़ोन किया? क्या कहने! क्या कहने! लेकिन अब यह सब मैं सर्वेक्षक साहब को किस प्रकार समझाऊँ?”
क कान लगा कर सब सुन रहा था। तो क़िले में उसे भू-सर्वेक्षणकर्ता नियुक्त कर दिया गया था। एक तरफ़ यह बात उसके लिए परेशानियाँ खड़ी कर सकती थी, क्योंकि इससे पता चलता था कि अब उसकी पूरी कुण्डली सबके सामने खुल चुकी थी, शक्ति के संतुलन का आंकलन किया जा चुका था और मुस्कुराहट के साथ हथियार उठा लिए गए थे। दूसरी ओर उसके अनुमान से यह उसके पक्ष में भी था, क्योंकि सिद्ध हो चुका था कि लोगों ने उसे हल्के में ले लिया था, और अब उसे उम्मीद से कहीं ज़्यादा स्वतन्त्रता मिलेगी। क को भू-सर्वेक्षणकर्ता के रूप में स्वीकार कर लेना निश्चय ही मानसिक रूप से श्रेष्ठ निर्णय था, परन्तु यदि किसी को लगता था कि इसके द्वारा उसे निरंतर आतंकित किया जा सकता है, तो यह उसकी ग़लतफ़हमी थी, बदन में हल्की सिहरन-सी उठी, पर इससे ज़्यादा कुछ नहीं।
(अनुवाद: इन्दु गुप्ता)
Vorgelesen von: Kavita Khatri
ಕೋಟೆ
(ಆಯ್ದ ಭಾಗ)
೧. ಆಗಮನ
ಕಾ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಂಜೆ ತುಂಬ ತಡವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಹಳ್ಳಿ ಹಿಮದ ಕೆಳಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿತ್ತು. ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲಿದ್ದ ಕೋಟೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಂಜು ಮತ್ತು ಕತ್ತಲು ಅವನನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಹಾಗೂ ಒಂದೆ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕುರುಡು ದೀಪ ಸಹ ಕೋಟೆಯ ಇರುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಸುಳಿವು ನೀಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಕಾ ಬಹಳ ಸಮಯ ಬೀದಿಯಿಂದ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋಗಲು ಇದ್ದ ಮರದ ಸೇತುವೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಶೂನ್ಯದಂತೆ ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ಜಾಗವನ್ನು ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಇದ್ದ.
ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಒಂದು ತಂಗುದಾಣವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೊರಟ. ವಸತಿಗೃಹವೊಂದರಲ್ಲಿ ಜನರು ಇನ್ನೂ ಇದ್ದರು. ಅವನಿಗೆ ಇಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಕೊಡುವುದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಕೋಣೆಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು ತಡವಾಗಿ ಬಂದ ಅತಿಥಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಹಾಗೂ ದಿಕ್ಕು ತೋಚದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದ. ಆದರೂ ಸಹ ತಂಗುದಾಣದ ಮಾಲೀಕ ಅಲ್ಲೆ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ. ಕಾ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಸಮ್ಮತಿ ಸೂಚಿಸಿದ. ಹಲವಾರು ರೈತರು ಇನ್ನೂ ಬಿಯರ್ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಕಾ ಅವರೊಡನೆ ಮಾತನಾಡಲು ಬಯಸಲಿಲ್ಲ. ಉಪ್ಪರಿಗೆಯಿಂದ ಅವನೇ ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿಗೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಒಲೆಯ ಹತ್ತಿರ ಹಾಸಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ. ಸೆಖೆ ಇತ್ತು, ರೈತರೂ ಮೌನವಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ದಣಿದಿದ್ದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಅವರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಾತ್ಮಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡಿದ.
ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದಲ್ಲೆ ಅವನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಲಾಯಿತು. ಒಬ್ಬ ನಗರವಾಸಿಯಂತೆ ಉಡುಪುತೊಟ್ಟ, ನಟನಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ,ಕಿರಿದಾದ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮತ್ತು ದಟ್ಟವಾದ ಹುಬ್ಬುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಯುವಕ ವಸತಿಗೃಹದ ಯಜಮಾನನ ಜೊತೆ ಕಾ ನ ಹಾಸಿಗೆಯ ಪಕ್ಕ ನಿಂತಿದ್ದ. ಇನ್ನೂ ಹಲವಾರು ರೈತರು ಅಲ್ಲಿಯೆ ಇದ್ದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತ ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡುವ ಮತ್ತು ಮಾತುಕಥೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ತಮ್ಮ ಕುರ್ಚಿ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡರು. ಕಾ ನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ವಿನಯದಿಂದ ವಿಷಾದ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ. ತಾನು ಕೋಟೆಯ ರಕ್ಷಕನ ಮಗ ಎಂದು ತನ್ನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡ. "ಈ ಹಳ್ಳಿ ಕೋಟೆಯ ಸ್ವತ್ತು.ಇಲ್ಲಿ ಯಾರು ಜೀವಿಸುತ್ತಾರೊ ಅಥವ ತಂಗುತ್ತಾರೊ ಅವರು ಹೆಚ್ಚುಕಡಿಮೆ ಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸಿದಂತೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಕೋಟೆಯ ಒಡೆಯನ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದೆ ಇಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಉಳಿಯುವಂತೆ ಇಲ್ಲ. ನಿಮಗೆ ಇಲ್ಲಿರಲು ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲ, ಅಥವ ನೀವು ಅನುಮತಿ ಪತ್ರವನ್ನು ತೋರಿಸಿಲ್ಲ."
ಕಾ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಅರ್ಧಂಬರ್ಧ ಎದ್ದುಕುಳಿತು, ತಲೆಕೂದಲನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಜನರನ್ನು ಕೆಳಗಿನಿಂದ ಮೇಲಿನವರೆಗೆ ನೋಡಿ ಕೇಳಿದ "ನಾನು ದಾರಿತಪ್ಪಿ ಯಾವ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ, ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೋಟೆ ಇದೆಯೇ?"
"ಖಂಡಿತ" ಎಂದು ಯುವಕ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ಇಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಕೆಲವರು ಕಾ ನನ್ನು ನೋಡಿ ತಲೆ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿದರು. "ಶ್ರೀಯುತ ವೆಸ್ಟ್ ವೆಸ್ಟ್ ಅಧಿಪತಿಯವರ ಕೋಟೆ ಇಲ್ಲಿ ಇದೆ." "ಆಹಾ, ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಇಲ್ಲಿ ತಂಗಬೇಕಾದರೆ ಒಬ್ಬರು ಅನುಮತಿ ಪಡೆದಿರಲೇಬೇಕೆ?" ತಾನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಸರಿ ಹಾಗೂ ಅದು ಕನಸಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಖಚಿತ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ. "ಹೌದು, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಅವರ ಅಪ್ಪಣೆ ಹೊಂದಿರಲೇಬೇಕು." ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಬಂತು. "ಅಥವಾ", ಯುವಕ ಕೈಗಳನ್ನು ಹರಡಿ ವಸತಿಗೃಹದ ಮಾಲೀಕ, ಮತ್ತಿತರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಕೇಳಿದ "...ಅಧಿಪತಿಗಳ ಅನಮತಿಯ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲವೇ?" ಅದರಲ್ಲಿ ಕಾ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಹಾಸ್ಯ ಅಡಗಿತ್ತು.
"ಹಾಗಿದ್ಹರೆ ನಾನು ಅನುಮತಿ ಪಡೆಯಬೇಕು" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತ ಕಾ ಹೊದಿಕೆಯನ್ನು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸರಿಸಿ ಆಕಳಿಸುತ್ತ ಎದ್ದೇಳುವಂತೆ ಮಾಡಿದ.
"ಸರಿ, ಆದರೆ ಯಾರಿಂದ?" ಯುವಕ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ.
"ಮತ್ತೆ ಯಾರಿಂದ, ಕೋಟೆಯ ಅಧಿಪತಿಯಿಂದ. ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯೇ ಇಲ್ಲ": ಕಾ ಉತ್ತರಿಸಿದ.
"ಈಗ, ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಅವರಿಂದ ಪರವಾನಗಿ ಪಡೆಯುವಿರಾ?" ಎಂದು ಕೂಗುತ್ತ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಿಂದೆ ಸರಿದ.
"ಏಕೆ, ಅದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆ?" ಎಂದು ಸಮಾಧಾನದಿಂದ ವಿಚಾರಿಸಿದ. "ಹಾಗಿದ್ದರೆ ನನ್ನನ್ನು ಈಗ ಏಕೆ ಎಬ್ಬಿಸಿದಿರಿ?"
ಅದನ್ನು ಕೇಳಿ ಯುವಕ ಕೋಪದಿಂದ ಅರಚಿದ "ಅಲೆಮಾರಿಯ ನಡೆವಳಿಕೆ. ಕೋಟೆ ಅಧಿಕಾರಿಗೆ ಸಲ್ಲಬೇಕಾದ ಗೌರವ ನೀವು ಕೊಡಲೇ ಬೇಕು. ನೀವು ಈ ಕ್ಷಣವೆ ಈ ಸಂಸ್ಥಾನವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಡಬೇಕು ಎಂದು ತಿಳಿಸಲು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದ್ದು".
"ಈ ಪ್ರಹಸನ ಸಾಕು" ಎಂದು ಬೇಕೆಂದಲೆ ಮೆದುವಾಗಿ ಹೇಳಿ ಕಾ ಪುನಃ ಹೊದಿಕೆ ಹೊದ್ದುಕೊಂಡು ಮಲಗಲು ಅನುವಾದ. "ನೀವು ಹದ್ದು ಮೀರುತ್ತಿದ್ದೀರಿ. ನಾಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ನಡೆವಳಿಕೆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡೋಣ. ಇಲ್ಲಿ ನೆರೆದಿರುವ ಇನ್ನಿತರರು ಸಾಕ್ಷಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದು ವಿಷಯ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿಸಬೇಕು. ನಾನು ಮೋಜಣಿದಾರ. ನಿಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥಾನದ ಒಡೆಯರ ಆಹ್ವಾನದ ಮೇಲೆ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ನಾಳೆ ನನ್ನ ಸಹಾಯಕರು ಉಪಕರಣಗಳನ್ನು ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ತರುತ್ತಾರೆ. ಮಂಜಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬರುವ ಮೋಜನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಮನಸ್ಸು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ್ದರಿಂದ ತುಂಬ ತಡವಾಗಿ ಈ ಹಳ್ಳಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದೆ. ಬಹಳ ಹೊತ್ತಾಗಿದ್ದುದರಿಂದ ಕೋಟೆಗೆ ಬರುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಅನುಭವದಿಂದ, ನಿಮ್ಮಈಗಿನ ಬೋಧನೆಯ ಮೊದಲೇ, ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ತಂಗುದಾಣದಿಂದಲೆ ತೃಪ್ತನಾಗಬೇಕಾಯಿತು.ನನ್ನ ನಿದ್ರೆಗೆ ಭಂಗ ತಂದು, ನಯವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಅಸಭ್ಯತೆಯಿಂದ ವರ್ತಿಸಿದ್ದೀರಿ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ನಾನು ಏನು ಹೇಳಬೇಕಿತ್ತೊ ಅದನ್ನು ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಶುಭರಾತ್ರಿ" ಎಂದು ಹೇಳಿ ಒಲೆಯ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ. ತನ್ನ ಬೆನ್ನಿನ ಹಿಂದೆ ಅನುಮಾನದಿಂದ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದು ಕಾ ಗೆ ಕೇಳಿಸಿತು. ನಂತರ ನೀರವತೆ ಆವರಿಸಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಯುವಕ ಧೈರ್ಯಮಾಡಿ ಕಾ ನ ನಿದ್ರೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರಬಾರದೆಂಬ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೆತ್ತಗೆ, ಆದರೆ ಅವನಿಗೆ ಕೇಳಿಸುವಂತೆ ತಂಗುದಾಣದ ಯಜಮಾನನಿಗೆ ಹೇಳಿದ:" ನಾನು ದೂರವಾಣಿಯ ಮೂಲಕ ವಿಷಯ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ".
ಆಹಾ! ಈ ಹಳ್ಳಿಯ ವಸತಿಗೃಹದಲ್ಲಿ ದೂರವಾಣಿ ಇದೆಯೇ? ವಸತಿಗೃಹ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಜ್ಜಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಕಾ ಗೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅನುಮಾನವಂತು ಇತ್ತು. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ದೂರವಾಣಿ ಉಪಕರಣ ಅವನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಇತ್ತು. ಅದನ್ನು ಅವನು ನಿದ್ದೆಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಯುವಕ ಏನಾದರು ದೂರವಾಣಿ ಕರೆ ಮಾಡಲು ಬಯಸಿದರೆ, ಬೇಡವೆಂದರೂ ಸಹ ತನ್ನ ನಿದ್ರೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವೆ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿದ್ದು ಒಂದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಅವನಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಲು ಬಿಡಲೆ ಅಥವಾ... ಕೊನೆಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಇನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ನಿದ್ರೆಮಾಡುವವನಂತೆ ನಟಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಿ ಹಾಗೆಯೇ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದ. ಕಣ್ಣಂಚಿನಿಂದ ರೈತರೆಲ್ಲ ಗುಂಪಾಗಿ ಅವರಲ್ಲೆ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಇರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ. ಒಬ್ಬ ಮೋಜಣಿದಾರ ತಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಬರುವುದು ಸಣ್ಣ ವಿಷಯವೇನಲ್ಲ.
ಅಡುಗೆಮನೆ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಿತು. ವಾಸ್ಕಾಲನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಬೃಹದಾಕಾರದ ತಂಗುದಾಣದ ಯಜಮಾನಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದುದರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಲು ಯಜಮಾನ ಮೆಟ್ಟುಗಾಲಿನ ಮೇಲೆ ನಡೆದು ಹೋದ.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ದೂರವಾಣಿ ಸಂಭಾಷಣೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಕೋಟೆಯ ರಕ್ಷಕ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಉಪರಕ್ಷಕ ಫ್ರಿಟ್ಸ್ ಸಿಕ್ಕಿದ. ಯುವಕ "ನಾನು ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ " ಎಂದು ತನ್ನ ಪರಿಚಯ ಹೇಳಿಕೊಂಡು, ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಹರಹರಕಾದ, ಹುಲ್ಲು ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಬೆನ್ನುಚೀಲವನ್ನು ದಿಂಬಿನಂತೆ ಮತ್ತು ಸುಲಭವಾಗಿ ಕೈಗೆಟಕುವಂತೆ ಒಂದು ಒರಟಾದ ಕೋಲನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಿರಾಳವಾಗಿ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾ ಎಂಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚಿದ ಬಗ್ಗೆ ವರದಿ ಮಾಡಿದ. ತನಗೆ ಅವನು ಅನುಮಾನಸ್ಪದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಎಂದು ತೋರಿಬಂತು, ಹಾಗೂ ವಸತಿಗೃಹದ ಮಾಲೀಕ ತನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ವಿಫಲನಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯಪಾಲನೆಯಲ್ಲಿ ಲೋಪವಾಗಬಾರದೆಂಬ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ, ಅಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲದೆ ಸತ್ಯಾಂಶವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಕಾ ನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿ, ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ಸಂಸ್ಥಾನದಿಂದ ಹೊರಹಾಕುವ ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿದಾಗ ಅವನು ತೋರಿದ ಅಸೌಜನ್ಯ ನಡೆವಳಿಕೆ, ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಥಾನದಿಂದಲೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮೋಜಣಿದಾರ ತಾನೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದುದರ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯೆಯನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ತನ್ನ ಬಾಧ್ಯತೆ. ತನ್ನ, ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ನ, ನಿವೇದನೆ ಏನೆಂದರೆ ಫ್ರಿಟ್ಸ್ ಅವರು ಕೇಂದ್ರ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ, ಇಂತಹ ಒಬ್ಬ ಮೋಜಣಿದಾರನ ಆಗಮನವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲಾಗಿತ್ತೆ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿ ತಕ್ಷಣವೆ ತನಗೆ ತಿಳಿಸಬೇಕು.
ನಂತರ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಎಲ್ಲವೂ ಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಫ್ರಿಟ್ಸ್ ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇತ್ತ ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾ ಇಲ್ಲಿಯವರಗೆ ಹೇಗಿದ್ದನೊ ಹಾಗೆಯೆ ಮಲಗಿದ್ದ. ಒಮ್ಮೆ ಸಹ ಬದಿ ಬದಲಾಯಿಸಲಿಲ್ಲ, ಯಾವ ಕುತೂಹಲವನ್ನೂ ತೋರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ನೇರವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಇದ್ದ. ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ವಿವರಣೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕುಬುದ್ದಿ ಹಾಗೂ ಜಾಗರೂಕತೆಯ ಮಿಶ್ರಣ ಅವನಿಗೆ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕತೆ ಕಲಿಯುವ ರೀತಿ, ಹಾಗೂ ಹೀಗೆ ಕಲಿತ ಪಾಂಡಿತ್ಯದ ದುರುಪಯೋಗವನ್ನು ರಾಜಾಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವ ಕೀಳು ಅಧಿಕಾರಿಗಳು, ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದ ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ಸಹ, ಹೇಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾ ಗೆ ಸುಳಿವು ದೊರೆಯಿತು. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇವರ ಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಕೊರತೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಕೇಂದ್ರಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಪಾಳಿ ಇತ್ತು. ಹಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೇಗಲೆ ಉತ್ತರ ಬಂತು. ಬಂದ ಮಾಹಿತಿ ಚುಟುಕಾಗಿತ್ತು. ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ಬಿರುಸಿನಿಂದ ಧ್ವನಿಗ್ರಾಹಕವನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಕುಕ್ಕಿ ದೊಡ್ಡ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ: "ನಾನು ಹೇಳಲಿಲ್ಲವೆ, ಯಾವ ಮೋಜಣಿದಾರನೂ ಬರುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಇಲ್ಲ. ಕೀಳು ಮಟ್ಟದ, ಸುಳ್ಳುಗಾರ ಅಲೆಮಾರಿ, ಬಹುಶಃ ಅಸಭ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿ". ಕಾ ಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಆಲೋಚನೆ ಬಂತು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರು, ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್, ರೈತರು, ವಸತಿಗೃಹದ ಒಡೆಯ ಮತ್ತು ಒಡತಿ ಎಲ್ಲರೂ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಎರಗಿ ಬೀಳಬಹುದು ಎಂದು. ಮೊದಲನೆ ದಾಳಿಯಿಂದ ತನ್ನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ತನ್ನ ಹೊದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನುಸುಳಿದ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ತಲೆ ಹೊರ ಹಾಕುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ದೂರವಾಣಿಕರೆ ಬಂತು. ಈ ಬಾರಿ ಕರೆಗಂಟೆಯ ಶಬ್ಧ ಜೋರಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಮುಕ್ಕಾಲುಪಾಲು ಈ ಕರೆ ಕಾ ಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಒಬ್ಬರೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಚಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ಕರೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ. ಸುಮಾರು ಸಮಯ ಒಂದು ಉದ್ದವಾದ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ನಂತರ ಮೆತ್ತಗೆ "ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪಾಗಿದೆ. ಇದು ನನಗೆ ಮುಜುಗರದ ಸಂಗತಿ. ನನ್ನನ್ನು ಇಕ್ಕಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಗಿಸಿದ್ದೀರಿ. ಕಛೇರಿಯ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ಹೇಳಿದರೆ? ಆಶ್ಚರ್ಯ,ಆಶ್ಚರ್ಯ. ಈಗ ನಾನು ಮೋಜಣಿದಾರರಿಗೆ ಹೇಗೆ ವಿವರಿಸಲಿ?"
ಕಾ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡ. ಆಹಾ, ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಸಂಸ್ಥಾನ ನನ್ನನ್ನು ಮೋಜಣಿದಾರನ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಒಂದು ಕಡೆ ಅದು ನನಗೆ ಪೇಚಿನ ಸಂಗತಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಸಂಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇರುವ ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳು ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು, ನನ್ನ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಸಮತೋಲನೆ ಮಾಡಿ ಸ್ಪರ್ಧೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ದೃಷ್ಠಿಯಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ಅದು ಅನುಕೂಲಕರವೆ ಸರಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಸಂಸ್ಥಾನ ನನ್ನ ದಕ್ಷತೆಗೆ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟಿರುವುದರಿಂದ ನನಗೆ ನಾನು ಊಹಿಸಿದ್ದಕಿಂತ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಯಾರಾದರೂ ಬೌಧ್ದಿಕ ಮೇಲರಿಮೆಯಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಕೆಲಸದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಹದ್ದುಬಸ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸಿದರೆ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೆ ವಂಚಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಈ ವಿಷಯ ಮನವರಿಕೆಯಾದ ತಕ್ಷಣ ಅವನ ಮೈ ಜುಂ ಎಂದಿತು. ಅಷ್ಟೆ.
(ಅನುವಾದ: ಎಂ. ಪಿ. ರಾಜೇಂದ್ರ)
Übersetzung: Dr. M.P. Rajendra
Vorgelesen von: Sanju Lamani
(ಆಯ್ದ ಭಾಗ)
೧. ಆಗಮನ
ಕಾ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಂಜೆ ತುಂಬ ತಡವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಹಳ್ಳಿ ಹಿಮದ ಕೆಳಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿತ್ತು. ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲಿದ್ದ ಕೋಟೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಂಜು ಮತ್ತು ಕತ್ತಲು ಅವನನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಹಾಗೂ ಒಂದೆ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕುರುಡು ದೀಪ ಸಹ ಕೋಟೆಯ ಇರುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಸುಳಿವು ನೀಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಕಾ ಬಹಳ ಸಮಯ ಬೀದಿಯಿಂದ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋಗಲು ಇದ್ದ ಮರದ ಸೇತುವೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಶೂನ್ಯದಂತೆ ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ಜಾಗವನ್ನು ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಇದ್ದ.
ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಒಂದು ತಂಗುದಾಣವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೊರಟ. ವಸತಿಗೃಹವೊಂದರಲ್ಲಿ ಜನರು ಇನ್ನೂ ಇದ್ದರು. ಅವನಿಗೆ ಇಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಕೊಡುವುದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಕೋಣೆಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು ತಡವಾಗಿ ಬಂದ ಅತಿಥಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಹಾಗೂ ದಿಕ್ಕು ತೋಚದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದ. ಆದರೂ ಸಹ ತಂಗುದಾಣದ ಮಾಲೀಕ ಅಲ್ಲೆ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ. ಕಾ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಸಮ್ಮತಿ ಸೂಚಿಸಿದ. ಹಲವಾರು ರೈತರು ಇನ್ನೂ ಬಿಯರ್ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಕಾ ಅವರೊಡನೆ ಮಾತನಾಡಲು ಬಯಸಲಿಲ್ಲ. ಉಪ್ಪರಿಗೆಯಿಂದ ಅವನೇ ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿಗೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಒಲೆಯ ಹತ್ತಿರ ಹಾಸಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ. ಸೆಖೆ ಇತ್ತು, ರೈತರೂ ಮೌನವಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ದಣಿದಿದ್ದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಅವರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಾತ್ಮಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡಿದ.
ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದಲ್ಲೆ ಅವನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಲಾಯಿತು. ಒಬ್ಬ ನಗರವಾಸಿಯಂತೆ ಉಡುಪುತೊಟ್ಟ, ನಟನಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ,ಕಿರಿದಾದ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮತ್ತು ದಟ್ಟವಾದ ಹುಬ್ಬುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಯುವಕ ವಸತಿಗೃಹದ ಯಜಮಾನನ ಜೊತೆ ಕಾ ನ ಹಾಸಿಗೆಯ ಪಕ್ಕ ನಿಂತಿದ್ದ. ಇನ್ನೂ ಹಲವಾರು ರೈತರು ಅಲ್ಲಿಯೆ ಇದ್ದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತ ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡುವ ಮತ್ತು ಮಾತುಕಥೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ತಮ್ಮ ಕುರ್ಚಿ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡರು. ಕಾ ನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ವಿನಯದಿಂದ ವಿಷಾದ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ. ತಾನು ಕೋಟೆಯ ರಕ್ಷಕನ ಮಗ ಎಂದು ತನ್ನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡ. "ಈ ಹಳ್ಳಿ ಕೋಟೆಯ ಸ್ವತ್ತು.ಇಲ್ಲಿ ಯಾರು ಜೀವಿಸುತ್ತಾರೊ ಅಥವ ತಂಗುತ್ತಾರೊ ಅವರು ಹೆಚ್ಚುಕಡಿಮೆ ಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸಿದಂತೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಕೋಟೆಯ ಒಡೆಯನ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದೆ ಇಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಉಳಿಯುವಂತೆ ಇಲ್ಲ. ನಿಮಗೆ ಇಲ್ಲಿರಲು ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲ, ಅಥವ ನೀವು ಅನುಮತಿ ಪತ್ರವನ್ನು ತೋರಿಸಿಲ್ಲ."
ಕಾ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಅರ್ಧಂಬರ್ಧ ಎದ್ದುಕುಳಿತು, ತಲೆಕೂದಲನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಜನರನ್ನು ಕೆಳಗಿನಿಂದ ಮೇಲಿನವರೆಗೆ ನೋಡಿ ಕೇಳಿದ "ನಾನು ದಾರಿತಪ್ಪಿ ಯಾವ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ, ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೋಟೆ ಇದೆಯೇ?"
"ಖಂಡಿತ" ಎಂದು ಯುವಕ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ಇಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಕೆಲವರು ಕಾ ನನ್ನು ನೋಡಿ ತಲೆ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿದರು. "ಶ್ರೀಯುತ ವೆಸ್ಟ್ ವೆಸ್ಟ್ ಅಧಿಪತಿಯವರ ಕೋಟೆ ಇಲ್ಲಿ ಇದೆ." "ಆಹಾ, ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಇಲ್ಲಿ ತಂಗಬೇಕಾದರೆ ಒಬ್ಬರು ಅನುಮತಿ ಪಡೆದಿರಲೇಬೇಕೆ?" ತಾನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಸರಿ ಹಾಗೂ ಅದು ಕನಸಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಖಚಿತ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ. "ಹೌದು, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಅವರ ಅಪ್ಪಣೆ ಹೊಂದಿರಲೇಬೇಕು." ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಬಂತು. "ಅಥವಾ", ಯುವಕ ಕೈಗಳನ್ನು ಹರಡಿ ವಸತಿಗೃಹದ ಮಾಲೀಕ, ಮತ್ತಿತರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಕೇಳಿದ "...ಅಧಿಪತಿಗಳ ಅನಮತಿಯ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲವೇ?" ಅದರಲ್ಲಿ ಕಾ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಹಾಸ್ಯ ಅಡಗಿತ್ತು.
"ಹಾಗಿದ್ಹರೆ ನಾನು ಅನುಮತಿ ಪಡೆಯಬೇಕು" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತ ಕಾ ಹೊದಿಕೆಯನ್ನು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸರಿಸಿ ಆಕಳಿಸುತ್ತ ಎದ್ದೇಳುವಂತೆ ಮಾಡಿದ.
"ಸರಿ, ಆದರೆ ಯಾರಿಂದ?" ಯುವಕ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ.
"ಮತ್ತೆ ಯಾರಿಂದ, ಕೋಟೆಯ ಅಧಿಪತಿಯಿಂದ. ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯೇ ಇಲ್ಲ": ಕಾ ಉತ್ತರಿಸಿದ.
"ಈಗ, ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಅವರಿಂದ ಪರವಾನಗಿ ಪಡೆಯುವಿರಾ?" ಎಂದು ಕೂಗುತ್ತ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಿಂದೆ ಸರಿದ.
"ಏಕೆ, ಅದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆ?" ಎಂದು ಸಮಾಧಾನದಿಂದ ವಿಚಾರಿಸಿದ. "ಹಾಗಿದ್ದರೆ ನನ್ನನ್ನು ಈಗ ಏಕೆ ಎಬ್ಬಿಸಿದಿರಿ?"
ಅದನ್ನು ಕೇಳಿ ಯುವಕ ಕೋಪದಿಂದ ಅರಚಿದ "ಅಲೆಮಾರಿಯ ನಡೆವಳಿಕೆ. ಕೋಟೆ ಅಧಿಕಾರಿಗೆ ಸಲ್ಲಬೇಕಾದ ಗೌರವ ನೀವು ಕೊಡಲೇ ಬೇಕು. ನೀವು ಈ ಕ್ಷಣವೆ ಈ ಸಂಸ್ಥಾನವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಡಬೇಕು ಎಂದು ತಿಳಿಸಲು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದ್ದು".
"ಈ ಪ್ರಹಸನ ಸಾಕು" ಎಂದು ಬೇಕೆಂದಲೆ ಮೆದುವಾಗಿ ಹೇಳಿ ಕಾ ಪುನಃ ಹೊದಿಕೆ ಹೊದ್ದುಕೊಂಡು ಮಲಗಲು ಅನುವಾದ. "ನೀವು ಹದ್ದು ಮೀರುತ್ತಿದ್ದೀರಿ. ನಾಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ನಡೆವಳಿಕೆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡೋಣ. ಇಲ್ಲಿ ನೆರೆದಿರುವ ಇನ್ನಿತರರು ಸಾಕ್ಷಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದು ವಿಷಯ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿಸಬೇಕು. ನಾನು ಮೋಜಣಿದಾರ. ನಿಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥಾನದ ಒಡೆಯರ ಆಹ್ವಾನದ ಮೇಲೆ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ನಾಳೆ ನನ್ನ ಸಹಾಯಕರು ಉಪಕರಣಗಳನ್ನು ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ತರುತ್ತಾರೆ. ಮಂಜಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬರುವ ಮೋಜನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಮನಸ್ಸು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ್ದರಿಂದ ತುಂಬ ತಡವಾಗಿ ಈ ಹಳ್ಳಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದೆ. ಬಹಳ ಹೊತ್ತಾಗಿದ್ದುದರಿಂದ ಕೋಟೆಗೆ ಬರುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಅನುಭವದಿಂದ, ನಿಮ್ಮಈಗಿನ ಬೋಧನೆಯ ಮೊದಲೇ, ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ತಂಗುದಾಣದಿಂದಲೆ ತೃಪ್ತನಾಗಬೇಕಾಯಿತು.ನನ್ನ ನಿದ್ರೆಗೆ ಭಂಗ ತಂದು, ನಯವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಅಸಭ್ಯತೆಯಿಂದ ವರ್ತಿಸಿದ್ದೀರಿ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ನಾನು ಏನು ಹೇಳಬೇಕಿತ್ತೊ ಅದನ್ನು ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಶುಭರಾತ್ರಿ" ಎಂದು ಹೇಳಿ ಒಲೆಯ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ. ತನ್ನ ಬೆನ್ನಿನ ಹಿಂದೆ ಅನುಮಾನದಿಂದ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದು ಕಾ ಗೆ ಕೇಳಿಸಿತು. ನಂತರ ನೀರವತೆ ಆವರಿಸಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಯುವಕ ಧೈರ್ಯಮಾಡಿ ಕಾ ನ ನಿದ್ರೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರಬಾರದೆಂಬ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೆತ್ತಗೆ, ಆದರೆ ಅವನಿಗೆ ಕೇಳಿಸುವಂತೆ ತಂಗುದಾಣದ ಯಜಮಾನನಿಗೆ ಹೇಳಿದ:" ನಾನು ದೂರವಾಣಿಯ ಮೂಲಕ ವಿಷಯ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ".
ಆಹಾ! ಈ ಹಳ್ಳಿಯ ವಸತಿಗೃಹದಲ್ಲಿ ದೂರವಾಣಿ ಇದೆಯೇ? ವಸತಿಗೃಹ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಜ್ಜಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಕಾ ಗೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅನುಮಾನವಂತು ಇತ್ತು. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ದೂರವಾಣಿ ಉಪಕರಣ ಅವನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಇತ್ತು. ಅದನ್ನು ಅವನು ನಿದ್ದೆಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಯುವಕ ಏನಾದರು ದೂರವಾಣಿ ಕರೆ ಮಾಡಲು ಬಯಸಿದರೆ, ಬೇಡವೆಂದರೂ ಸಹ ತನ್ನ ನಿದ್ರೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವೆ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿದ್ದು ಒಂದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಅವನಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಲು ಬಿಡಲೆ ಅಥವಾ... ಕೊನೆಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಇನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ನಿದ್ರೆಮಾಡುವವನಂತೆ ನಟಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಿ ಹಾಗೆಯೇ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದ. ಕಣ್ಣಂಚಿನಿಂದ ರೈತರೆಲ್ಲ ಗುಂಪಾಗಿ ಅವರಲ್ಲೆ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಇರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ. ಒಬ್ಬ ಮೋಜಣಿದಾರ ತಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಬರುವುದು ಸಣ್ಣ ವಿಷಯವೇನಲ್ಲ.
ಅಡುಗೆಮನೆ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಿತು. ವಾಸ್ಕಾಲನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಬೃಹದಾಕಾರದ ತಂಗುದಾಣದ ಯಜಮಾನಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದುದರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಲು ಯಜಮಾನ ಮೆಟ್ಟುಗಾಲಿನ ಮೇಲೆ ನಡೆದು ಹೋದ.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ದೂರವಾಣಿ ಸಂಭಾಷಣೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಕೋಟೆಯ ರಕ್ಷಕ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಉಪರಕ್ಷಕ ಫ್ರಿಟ್ಸ್ ಸಿಕ್ಕಿದ. ಯುವಕ "ನಾನು ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ " ಎಂದು ತನ್ನ ಪರಿಚಯ ಹೇಳಿಕೊಂಡು, ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಹರಹರಕಾದ, ಹುಲ್ಲು ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಬೆನ್ನುಚೀಲವನ್ನು ದಿಂಬಿನಂತೆ ಮತ್ತು ಸುಲಭವಾಗಿ ಕೈಗೆಟಕುವಂತೆ ಒಂದು ಒರಟಾದ ಕೋಲನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಿರಾಳವಾಗಿ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾ ಎಂಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚಿದ ಬಗ್ಗೆ ವರದಿ ಮಾಡಿದ. ತನಗೆ ಅವನು ಅನುಮಾನಸ್ಪದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಎಂದು ತೋರಿಬಂತು, ಹಾಗೂ ವಸತಿಗೃಹದ ಮಾಲೀಕ ತನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ವಿಫಲನಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯಪಾಲನೆಯಲ್ಲಿ ಲೋಪವಾಗಬಾರದೆಂಬ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ, ಅಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲದೆ ಸತ್ಯಾಂಶವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಕಾ ನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿ, ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ಸಂಸ್ಥಾನದಿಂದ ಹೊರಹಾಕುವ ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿದಾಗ ಅವನು ತೋರಿದ ಅಸೌಜನ್ಯ ನಡೆವಳಿಕೆ, ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಥಾನದಿಂದಲೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮೋಜಣಿದಾರ ತಾನೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದುದರ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯೆಯನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ತನ್ನ ಬಾಧ್ಯತೆ. ತನ್ನ, ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ನ, ನಿವೇದನೆ ಏನೆಂದರೆ ಫ್ರಿಟ್ಸ್ ಅವರು ಕೇಂದ್ರ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ, ಇಂತಹ ಒಬ್ಬ ಮೋಜಣಿದಾರನ ಆಗಮನವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲಾಗಿತ್ತೆ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿ ತಕ್ಷಣವೆ ತನಗೆ ತಿಳಿಸಬೇಕು.
ನಂತರ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಎಲ್ಲವೂ ಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಫ್ರಿಟ್ಸ್ ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇತ್ತ ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾ ಇಲ್ಲಿಯವರಗೆ ಹೇಗಿದ್ದನೊ ಹಾಗೆಯೆ ಮಲಗಿದ್ದ. ಒಮ್ಮೆ ಸಹ ಬದಿ ಬದಲಾಯಿಸಲಿಲ್ಲ, ಯಾವ ಕುತೂಹಲವನ್ನೂ ತೋರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ನೇರವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಇದ್ದ. ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ವಿವರಣೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕುಬುದ್ದಿ ಹಾಗೂ ಜಾಗರೂಕತೆಯ ಮಿಶ್ರಣ ಅವನಿಗೆ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕತೆ ಕಲಿಯುವ ರೀತಿ, ಹಾಗೂ ಹೀಗೆ ಕಲಿತ ಪಾಂಡಿತ್ಯದ ದುರುಪಯೋಗವನ್ನು ರಾಜಾಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವ ಕೀಳು ಅಧಿಕಾರಿಗಳು, ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದ ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ಸಹ, ಹೇಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾ ಗೆ ಸುಳಿವು ದೊರೆಯಿತು. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇವರ ಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಕೊರತೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಕೇಂದ್ರಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಪಾಳಿ ಇತ್ತು. ಹಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೇಗಲೆ ಉತ್ತರ ಬಂತು. ಬಂದ ಮಾಹಿತಿ ಚುಟುಕಾಗಿತ್ತು. ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ಬಿರುಸಿನಿಂದ ಧ್ವನಿಗ್ರಾಹಕವನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಕುಕ್ಕಿ ದೊಡ್ಡ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ: "ನಾನು ಹೇಳಲಿಲ್ಲವೆ, ಯಾವ ಮೋಜಣಿದಾರನೂ ಬರುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಇಲ್ಲ. ಕೀಳು ಮಟ್ಟದ, ಸುಳ್ಳುಗಾರ ಅಲೆಮಾರಿ, ಬಹುಶಃ ಅಸಭ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿ". ಕಾ ಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಆಲೋಚನೆ ಬಂತು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರು, ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್, ರೈತರು, ವಸತಿಗೃಹದ ಒಡೆಯ ಮತ್ತು ಒಡತಿ ಎಲ್ಲರೂ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಎರಗಿ ಬೀಳಬಹುದು ಎಂದು. ಮೊದಲನೆ ದಾಳಿಯಿಂದ ತನ್ನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ತನ್ನ ಹೊದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನುಸುಳಿದ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ತಲೆ ಹೊರ ಹಾಕುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ದೂರವಾಣಿಕರೆ ಬಂತು. ಈ ಬಾರಿ ಕರೆಗಂಟೆಯ ಶಬ್ಧ ಜೋರಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಮುಕ್ಕಾಲುಪಾಲು ಈ ಕರೆ ಕಾ ಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಒಬ್ಬರೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಚಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಷ್ವಾರ್ಟ್ಸರ್ ಕರೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ. ಸುಮಾರು ಸಮಯ ಒಂದು ಉದ್ದವಾದ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ನಂತರ ಮೆತ್ತಗೆ "ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪಾಗಿದೆ. ಇದು ನನಗೆ ಮುಜುಗರದ ಸಂಗತಿ. ನನ್ನನ್ನು ಇಕ್ಕಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಗಿಸಿದ್ದೀರಿ. ಕಛೇರಿಯ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ಹೇಳಿದರೆ? ಆಶ್ಚರ್ಯ,ಆಶ್ಚರ್ಯ. ಈಗ ನಾನು ಮೋಜಣಿದಾರರಿಗೆ ಹೇಗೆ ವಿವರಿಸಲಿ?"
ಕಾ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡ. ಆಹಾ, ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಸಂಸ್ಥಾನ ನನ್ನನ್ನು ಮೋಜಣಿದಾರನ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಒಂದು ಕಡೆ ಅದು ನನಗೆ ಪೇಚಿನ ಸಂಗತಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಸಂಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇರುವ ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳು ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು, ನನ್ನ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಸಮತೋಲನೆ ಮಾಡಿ ಸ್ಪರ್ಧೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ದೃಷ್ಠಿಯಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ಅದು ಅನುಕೂಲಕರವೆ ಸರಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಸಂಸ್ಥಾನ ನನ್ನ ದಕ್ಷತೆಗೆ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟಿರುವುದರಿಂದ ನನಗೆ ನಾನು ಊಹಿಸಿದ್ದಕಿಂತ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಯಾರಾದರೂ ಬೌಧ್ದಿಕ ಮೇಲರಿಮೆಯಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಕೆಲಸದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಹದ್ದುಬಸ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸಿದರೆ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೆ ವಂಚಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಈ ವಿಷಯ ಮನವರಿಕೆಯಾದ ತಕ್ಷಣ ಅವನ ಮೈ ಜುಂ ಎಂದಿತು. ಅಷ್ಟೆ.
(ಅನುವಾದ: ಎಂ. ಪಿ. ರಾಜೇಂದ್ರ)
Vorgelesen von: Sanju Lamani
किल्ला
(उतारा)
१. आगमन
के. तिथे पोहोचला तेव्हा दिवस मावळून खूप उशीर झाला होता व अंधार दाटला होता. हिमवर्षाव झाला होता व गाव बर्फाखाली दडलं होत. किल्ला जिथे होता, ती टेकडी दिसेनाशी झाली होती. किल्ल्याच्या भोवताली धुकं दाटलं होत व काळोख पसरला होता. एवढामोठा किल्ला तिथे आहे, ही गोष्ट जाणवून द्यायला प्रकाशाचा मागमूसही तिथे नव्हता. हमरस्त्यावरून गावाकडे जाणाऱ्या लाकडी पुलावर, समोर रिक्त भासणाऱ्या परिसराकडे पहात के. बराच वेळ उभा होता.
मग रात्र घालवण्यापुरता एखाद्या विश्रामगृहाच्या शोधात तो निघाला. तिथल्या एकुलत्या एका अतिथीगृहात अजूनही जाग होती. इतक्या उशिराने आलेल्या अतिथीला पाहून अतिथीगृहाचा व्यवस्थापक चपापला व थोडासा भांबावला. भाड्याने द्यायला एकही खोली शिल्लक नव्हती. म्हणून त्याने अतिथीला दिवाणखान्यात गोणपाटावर झोपण्याची अनुमती दिली. के. ने हे मान्य केले. काही शेतकरी अजूनही बिअर पीत बसले होते. परंतु कुणाशीच गप्पा मारण्याची त्याला इच्छा नव्हती. के. स्वतः जाऊन पोटमाळ्यातून गोणपाट घेऊन आला, व ते शेकोटीजवळ आंथरून त्यावर पहुडला. शेकोटीची ऊब होतीच, शेतकरीही चिडीचूप झाले होते. आपल्या थकलेल्या डोळ्यांनी त्याने जरावेळ त्यांना पुन्हा न्याहाळले. मग त्याचा डोळा लागला.
पण त्यानंतर थोड्याच वेळात त्याला कुणीतरी जागं केलं. तिथे गृहव्यवस्थापकासोबत एक युवक उभा होता. त्याचा पेहराव शहरी होता. निमुळते डोळे व ठळक भुवया यामुळे चेहऱ्यावरचे हावभाव अभिनेत्याचे होते. शेतकरीही अजून तिथेच होते. अधिक स्पष्ट दिसावे, व नीट ऐकू यावे, म्हणून त्यापैकी काहीजणांनी आपआपल्या खुर्च्या फिरवून घेतल्या होत्या. युवकाने के. ची झोपमोड केल्याबद्दल मोठ्या विनयशीलतेने माफी मागितली व आपण किल्ल्याची देखरेख करणाऱ्या कास्टेलानचे* सुपुत्र, अशी आपली ओळख करून दिली. हे गाव किल्ल्याच्या हद्दीतलं आहे. इथला प्रत्येक रहिवाशी किंबहुना इथे रात्र घालवणारा प्रत्येकजण एकप्रकारे किल्ल्यातच वास्तव्य करतो, असे त्याने पुढे स्पष्टीकरण दिले. “किल्ला ज्यांच्या मालकीचा आहे, त्या सरदारांच्या, लेखी परवानगीविना कुणीही इथं राहणं ही गोष्ट नामंजूर आहे. बहुधा तुमच्याजवळ अशी परवानगी नाही, व असलीच, तर तुम्ही ती मला अजून दाखवलेली नाही,” असेही तो पुढे म्हणाला.
के. आता उभं राहण्याच्या तयारीत उठून बसला होता. आपले विखुरलेले केस त्याने हाताने नीट केले होते. जमिनीवर बसल्याबसल्याच तिथे जमलेल्या लोकांकडे वर पहात तो म्हणालाः “वाट चुकून असा मी कोणत्या गावात पोहोचलोय? इथे एक किल्ला आहे का?”
“अर्थातच!” युवक सावकाश म्हणाला, तेव्हा के. च्या वरच्या बाजूला बसलेल्या एकदोघांनी माना डोलावल्या. “किल्ला सरदार वेस्टवेस्ट यांच्या मालकीचा आहे.”
“आणि इथे वस्तीला राहायचं असेल, तर परवानगी लागते का?” के. ने विचारले. तत्पूर्वी ऐकलेल्या सूचना आपण स्वप्नात तर ऐकल्या नाहीत ना, याची के.ला एकदा खात्री करून घ्यायची होती.
“परवानगी असायलाच हवी”, उत्तर मिळालं. “की परवानगीची गरज नाही?” असं हात पसरून त्या युवकाने व्यवस्थापकाला व तिथे जमलेल्या पाहुण्यांना विचारलं, तेव्हा ते के.च्या दृष्टीने कष्टप्रदच होतं.
“मग मला स्वतः जाऊन परवानगी आणायला हवी.” अंगावरचं पांघरूण ढकलून देत, उठून उभं राहण्याच्या पवित्र्यात के. जांभई देत म्हणाला.
“हो, पण कुणाकडून आणणार परवानगी?” युवकाने विचारलं.
“अर्थात सरदार महोदयांकडून.” के. म्हणाला. “मला दुसरा पर्याय उरलेला नाही.”
“आता, मध्यरात्र उलटलेली असताना, सरदारांकडून परवानगी आणणार?” असे म्हणत युवक एक पाऊल मागे सरला.
“ते शक्य नाही का?” के. ने शांतपणे विचारलं. “मग तुम्ही मला कशासाठी उठवलंत?”
मग मात्र तो युवक भयंकर संतापला. “भटक्या माणसाचं उद्धट वागणं!” तो ओरडला. “सरदारांच्या प्रतिनिधींसमोर अदबीने वागायला शिका! मी तुम्हाला उठवलं, ते तुम्ही ताबडतोब हा सरदारी प्रदेश (हे संस्थान) सोडून हद्दपार निघून जा, हा हुकूम फर्मावण्याकरिता.”
“पुरे झाली थट्टा.” के. ऐकू येण्याइतपत हळू आवाजात म्हणाला, व पुन्हा अंथरुणावर पडत अंगावर पांघरूण ओढून घेत म्हणाला: “हे बघ तरुण मुला, तोंड सांभाळ. तू जरा जास्तीच बोलतोयस. उद्या सकाळी मी तुझ्या वागण्यावर आक्षेप नोंदवणार आहे. साक्षीदारांची मला गरज वाटली, तर हा व्यवस्थापक व इथे बसलेले सद्गृहस्थ साक्ष देतीलच. किंवा ही गोष्ट जाणून घ्या, की सरदारांच्या हुकुमावरून इथे आलेला मी जमीन सर्वेक्षक आहे.
माझे मदतनीस सगळी साहित्य सामुग्री घेऊन माझ्या पाठोपाठ उद्या गाडीने पोहोचतील. मला स्वतःला बर्फाळ प्रदेश पायी तुडवण्यात गंमत येते, ती गमवायची नव्हती. अनेकदा मी वाट चुकलो, याचा मला खेद वाटतो. पण केवळ त्यामुळे मला इथे पोहोचायला एवढा उशीर झाला. किल्ल्यात हजेरी लावायला आता खूप उशीर झालाय, हे तुम्ही सांगायच्या आधी मला स्वतः ठाऊक होतं. म्हणूनच मी इथे या अतिथिगृहात वस्तीला राहिलो, तर इथेही तुम्ही मला - अगदी मवाळ शब्दात सांगायचं झालं तर - तुमच्या उद्धट वागणुकीने स्वस्थ राहू दिलं नाहीत. आता माझी स्पष्टीकरणे संपली. शुभरात्री लोकहो! के. ने शेकोटीकडे कूस वळवली.
“जमीन सर्वेक्षक?” त्याच्या पाठीमागे कुणीतरी चाचरत विचारलं, त्यानंतर सारं शांत झालं. पण युवकाने स्वतःला पट्कन् सावरलं व के.ची झोपमोड होऊ नये याची खबरदारी घेत, व्यवस्थापकाला मात्र ऐकू जाईल इतक्या दबक्या आवाजात म्हणाला, “मी फोन करून विचारून घेतो.” “काय? या ओसाड प्रदेशातील गावातल्या अतिथिगृहात टेलिफोन आहे? बऱ्याच सुखसोयींनी संपन्न दिसतंय हे गाव. इथली एकेक गोष्ट पाहता के. ला अचंबा वाटत होता. पण गावाचं एकंदरित स्वरूप पाहता त्याला हे अपेक्षित होतं. टेलिफोन आपल्या डोक्याच्या वरच्या बाजूला आहे, हे के. ला दिसलं. तो अर्धवट झोपेत असल्यामुळे त्याचा या गोष्टीकडे कानाडोळा झाला होता. आता त्या युवकाने फोन करायचा झालाच, तर के. ची झोप मोडणारच होती. आता प्रश्न इतकाच होता, की के. ने त्याला टेलिफोन करू द्यावा की नाही? के. ने त्याला संमती द्यायची, असं ठरविलं. मग झोपी गेलेल्याचा आव आणण्यात काहीच अर्थ उरला नव्हता म्हणून तो उताणा झाला. शेतकरी आता शरमिंदे होऊन, घोळका करून एकमेकात कुजबुजत होते, की जमीन सर्वेक्षकाने इथवर येणं ही काही साधीसुधी गोष्ट नव्हती. तेवढ्यात स्वयंपाकघराचं दार उघडलं, व व्यवस्थापकाच्या सहचारिणीची धष्टपुष्ट मूर्ती दारात उभी ठाकली. व्यवस्थापक त्यांना काही सांगायला म्हणून टाचा उंचावून पावलांवर अलगद चालत तिथल्या लोकांपर्यंत पोहोचला. आणि आता टेलिफोनवरच्या संभाषणाला सुरुवात झाली. खुद्द कास्टेलान गाढ झोपला होता. मात्र श्रीयुत फ्रिट्झ नामक एक उपकास्टेलान कामावर हजर होता.
युवकाने श्वार्त्सर या नावाने आपली ओळख करून दिली व आपल्याला के. कसा व कोणत्या अवस्थेत सापडला, ते नमूद केलं. तिशीतला इसम, अंगावर वस्त्रांची लक्तरे, उशाशी इवलसं दप्तर घेऊन के. एका गोणपाटावर आरामशीर झोपला होता. थोड्या अंतरावर एक वेताची छडी पडली होती. सहाजिकच त्या युवकाला त्याचा संशय आला. व्यवस्थापकाला आपल्या कर्तव्याचा विसर पडला होता हे उघड होतं. त्यामुळे या गोष्टीच्या मुळाशी जाणं, ही श्वार्त्सरची जबाबदारी बनली. आपली झोपमोड, सुनावणी, संस्थानिकांच्या वतीने आपल्याला दिला गेलेला हद्दपार होण्याचा आदेश, दाखवला गेलेला धाक, सगळंच के. ला अपमानास्पद वाटत होतं. आणि सरतेशेवटी पाहता हे रास्तच होतं, कारण संस्थानिकांनी (सरदारांनी) बोलावणं पाठवलेला आपण जमीन सर्वेक्षक आहोत, असा के. ने दावा केलेला होता. आता यात कितपत तथ्य आहे हे आपल्या कार्यालयीन यंत्रणेतर्फे शोधून काढणं आवश्यक होतं. म्हणून जमीन सर्वेक्षकाचं आगमन अपेक्षित आहे का? ही माहिती संस्थानाच्या मुख्य कचेरीतून मिळवून मला फोनवरून ताबडतोब कळवा, अशी श्रीयुत फ्रिट्झ यांना श्वार्त्सरने विनंती केली.
मग शांतता पसरली. तिथे फ्रिट्झ माहिती मिळवत होता व इथे उत्तराविषयी उत्सुकता वाढत होती. के. तसाच पडून राहिला. त्याने कूसही बदलली नाही. त्याच्या चेहर्यावर कुतुहल नव्हतं. तो नुसता मख्ख समोर पहात राहिला. श्वार्त्सरच्या बोलण्यातली चीड व सावधगिरी त्याच्या लक्षात आली होती व त्यावरून श्वार्त्सर सारख्या निम्नपातळीवरील सेवकांनाही सहज प्राप्त होणाऱ्या किल्ल्यातील मुत्सद्देगिरीच्या शिक्षणाची झलक मिळाली होती. त्याउप्पर कामसूपणातही कुठे काही कमी नव्हतं. मुख्य कार्यालयाला रात्रपाळी होती. आणि बहुधा उत्तर लवकर मिळणार होतं, कारण फ्रिट्झचा फोन लगेच वाजला. ही बातमी अगदी जेवढ्यास तेवढी असावी, कारण श्वार्त्सरने संतापून लगेच रिसीव्हर आदळून फोन बंद केला.
“मी सांगत होतो ना? जमीन सर्वेक्षकाचा प्रश्नच उद्भवत नाही. हा एक ढोंगी, थापाड्या भटक्या आहे. कदाचित त्याहूनही वाईट असेल!” तो ओरडला. क्षणभर के.ला वाटलं की तिथे उपस्थित असलेले श्वार्त्सर, शेतकरी, व्यवस्थापक व त्यांची सहचारिणी, सगळेच आपल्यावर झडप घालणार.
निदान त्यांचा पहिला रोष डावलण्याकरिता के. ने आपल्या पांघरुणाखाली आसरा घेतला, व मग हळूच पुन्हा डोकं वर काढलं. तेवढ्यात पुन्हा एकदा फोन वाजला व के. ला तो खणाणल्यासारखा वाटला. या वेळी फोनचा संबंध के.शी असणं जवळजवळ अशक्यच होतं. तरीही सगळेजण जागच्या जागी खिळून राहिले व श्वार्त्सर फोनपाशी परतला. त्याने फोनवरून लांबलचक स्पष्टीकरण ऐकून घेतलं व मग हळूच म्हणाला, “म्हणजे चूक झाली? हे मला अजिबात आवडलेलं नाही. मुख्य कार्यवाहकांनी स्वतः फोन केला? उत्तम. अतिउत्तम. पण मी आता जमीन सर्वेक्षक महोदयांची समजूत कशी काढू?
के. कान देऊन ऐकत होता. किल्ल्याने त्याला जमीन सर्वेक्षक नेमले होते तर. किल्ल्याकडे त्याच्या विषयीची इत्थंभूत माहिती होती, व सत्ता आपल्याच हातात राहणार, हे किल्ल्यावरच्या वरिष्ठांना ठाउक होतं, म्हणूनच हसतहसत त्यांनी ही लढाई स्वीकारली होती, त्यामुळे ही बातमी के. करिता फारशी चांगली नव्हती. पण दृष्टिकोन बदलला, तर हे त्याच्या पथ्यावर पडत होतं, कारण किल्ल्यावरचे वरिष्ठ आपल्याला कमी लेखतात, त्यामुळे आपल्या अपेक्षेपेक्षा अधिक स्वातंत्र्य आपल्याला मिळेल, या त्याने आपल्या मनात केलेल्या कल्पनेला दुजोरा मिळत होता. बऱ्याच विचाराअंती दिलेल्या या जमीन सर्वेक्षकाच्या नेमणुकीमुळे ते त्याला सतत आपल्या दबावाखाली ठेवतील असा जर कुणाचा समज असेल, तर त्यांचा समज खोटा ठरणार होता. के. ला जराशी धास्ती वाटत होती, इतकंच.
---
* कास्टेलान: मध्ययुगीन काळात मध्य हाय जर्मन भाषेत किल्लेदाराला कास्टेलान म्हणत. मूळ शब्दाची उत्पत्ती लॅटिन असून, बर्याचशा युरोपीय देशात त्या काळात हा शब्द प्रचलित होता.
(भाषांतर: अन्वया सरदेसाई)
Übersetzung: Dr. Anvaya Sardesai
Vorgelesen von: Mayuresh Naralkar
(उतारा)
१. आगमन
के. तिथे पोहोचला तेव्हा दिवस मावळून खूप उशीर झाला होता व अंधार दाटला होता. हिमवर्षाव झाला होता व गाव बर्फाखाली दडलं होत. किल्ला जिथे होता, ती टेकडी दिसेनाशी झाली होती. किल्ल्याच्या भोवताली धुकं दाटलं होत व काळोख पसरला होता. एवढामोठा किल्ला तिथे आहे, ही गोष्ट जाणवून द्यायला प्रकाशाचा मागमूसही तिथे नव्हता. हमरस्त्यावरून गावाकडे जाणाऱ्या लाकडी पुलावर, समोर रिक्त भासणाऱ्या परिसराकडे पहात के. बराच वेळ उभा होता.
मग रात्र घालवण्यापुरता एखाद्या विश्रामगृहाच्या शोधात तो निघाला. तिथल्या एकुलत्या एका अतिथीगृहात अजूनही जाग होती. इतक्या उशिराने आलेल्या अतिथीला पाहून अतिथीगृहाचा व्यवस्थापक चपापला व थोडासा भांबावला. भाड्याने द्यायला एकही खोली शिल्लक नव्हती. म्हणून त्याने अतिथीला दिवाणखान्यात गोणपाटावर झोपण्याची अनुमती दिली. के. ने हे मान्य केले. काही शेतकरी अजूनही बिअर पीत बसले होते. परंतु कुणाशीच गप्पा मारण्याची त्याला इच्छा नव्हती. के. स्वतः जाऊन पोटमाळ्यातून गोणपाट घेऊन आला, व ते शेकोटीजवळ आंथरून त्यावर पहुडला. शेकोटीची ऊब होतीच, शेतकरीही चिडीचूप झाले होते. आपल्या थकलेल्या डोळ्यांनी त्याने जरावेळ त्यांना पुन्हा न्याहाळले. मग त्याचा डोळा लागला.
पण त्यानंतर थोड्याच वेळात त्याला कुणीतरी जागं केलं. तिथे गृहव्यवस्थापकासोबत एक युवक उभा होता. त्याचा पेहराव शहरी होता. निमुळते डोळे व ठळक भुवया यामुळे चेहऱ्यावरचे हावभाव अभिनेत्याचे होते. शेतकरीही अजून तिथेच होते. अधिक स्पष्ट दिसावे, व नीट ऐकू यावे, म्हणून त्यापैकी काहीजणांनी आपआपल्या खुर्च्या फिरवून घेतल्या होत्या. युवकाने के. ची झोपमोड केल्याबद्दल मोठ्या विनयशीलतेने माफी मागितली व आपण किल्ल्याची देखरेख करणाऱ्या कास्टेलानचे* सुपुत्र, अशी आपली ओळख करून दिली. हे गाव किल्ल्याच्या हद्दीतलं आहे. इथला प्रत्येक रहिवाशी किंबहुना इथे रात्र घालवणारा प्रत्येकजण एकप्रकारे किल्ल्यातच वास्तव्य करतो, असे त्याने पुढे स्पष्टीकरण दिले. “किल्ला ज्यांच्या मालकीचा आहे, त्या सरदारांच्या, लेखी परवानगीविना कुणीही इथं राहणं ही गोष्ट नामंजूर आहे. बहुधा तुमच्याजवळ अशी परवानगी नाही, व असलीच, तर तुम्ही ती मला अजून दाखवलेली नाही,” असेही तो पुढे म्हणाला.
के. आता उभं राहण्याच्या तयारीत उठून बसला होता. आपले विखुरलेले केस त्याने हाताने नीट केले होते. जमिनीवर बसल्याबसल्याच तिथे जमलेल्या लोकांकडे वर पहात तो म्हणालाः “वाट चुकून असा मी कोणत्या गावात पोहोचलोय? इथे एक किल्ला आहे का?”
“अर्थातच!” युवक सावकाश म्हणाला, तेव्हा के. च्या वरच्या बाजूला बसलेल्या एकदोघांनी माना डोलावल्या. “किल्ला सरदार वेस्टवेस्ट यांच्या मालकीचा आहे.”
“आणि इथे वस्तीला राहायचं असेल, तर परवानगी लागते का?” के. ने विचारले. तत्पूर्वी ऐकलेल्या सूचना आपण स्वप्नात तर ऐकल्या नाहीत ना, याची के.ला एकदा खात्री करून घ्यायची होती.
“परवानगी असायलाच हवी”, उत्तर मिळालं. “की परवानगीची गरज नाही?” असं हात पसरून त्या युवकाने व्यवस्थापकाला व तिथे जमलेल्या पाहुण्यांना विचारलं, तेव्हा ते के.च्या दृष्टीने कष्टप्रदच होतं.
“मग मला स्वतः जाऊन परवानगी आणायला हवी.” अंगावरचं पांघरूण ढकलून देत, उठून उभं राहण्याच्या पवित्र्यात के. जांभई देत म्हणाला.
“हो, पण कुणाकडून आणणार परवानगी?” युवकाने विचारलं.
“अर्थात सरदार महोदयांकडून.” के. म्हणाला. “मला दुसरा पर्याय उरलेला नाही.”
“आता, मध्यरात्र उलटलेली असताना, सरदारांकडून परवानगी आणणार?” असे म्हणत युवक एक पाऊल मागे सरला.
“ते शक्य नाही का?” के. ने शांतपणे विचारलं. “मग तुम्ही मला कशासाठी उठवलंत?”
मग मात्र तो युवक भयंकर संतापला. “भटक्या माणसाचं उद्धट वागणं!” तो ओरडला. “सरदारांच्या प्रतिनिधींसमोर अदबीने वागायला शिका! मी तुम्हाला उठवलं, ते तुम्ही ताबडतोब हा सरदारी प्रदेश (हे संस्थान) सोडून हद्दपार निघून जा, हा हुकूम फर्मावण्याकरिता.”
“पुरे झाली थट्टा.” के. ऐकू येण्याइतपत हळू आवाजात म्हणाला, व पुन्हा अंथरुणावर पडत अंगावर पांघरूण ओढून घेत म्हणाला: “हे बघ तरुण मुला, तोंड सांभाळ. तू जरा जास्तीच बोलतोयस. उद्या सकाळी मी तुझ्या वागण्यावर आक्षेप नोंदवणार आहे. साक्षीदारांची मला गरज वाटली, तर हा व्यवस्थापक व इथे बसलेले सद्गृहस्थ साक्ष देतीलच. किंवा ही गोष्ट जाणून घ्या, की सरदारांच्या हुकुमावरून इथे आलेला मी जमीन सर्वेक्षक आहे.
माझे मदतनीस सगळी साहित्य सामुग्री घेऊन माझ्या पाठोपाठ उद्या गाडीने पोहोचतील. मला स्वतःला बर्फाळ प्रदेश पायी तुडवण्यात गंमत येते, ती गमवायची नव्हती. अनेकदा मी वाट चुकलो, याचा मला खेद वाटतो. पण केवळ त्यामुळे मला इथे पोहोचायला एवढा उशीर झाला. किल्ल्यात हजेरी लावायला आता खूप उशीर झालाय, हे तुम्ही सांगायच्या आधी मला स्वतः ठाऊक होतं. म्हणूनच मी इथे या अतिथिगृहात वस्तीला राहिलो, तर इथेही तुम्ही मला - अगदी मवाळ शब्दात सांगायचं झालं तर - तुमच्या उद्धट वागणुकीने स्वस्थ राहू दिलं नाहीत. आता माझी स्पष्टीकरणे संपली. शुभरात्री लोकहो! के. ने शेकोटीकडे कूस वळवली.
“जमीन सर्वेक्षक?” त्याच्या पाठीमागे कुणीतरी चाचरत विचारलं, त्यानंतर सारं शांत झालं. पण युवकाने स्वतःला पट्कन् सावरलं व के.ची झोपमोड होऊ नये याची खबरदारी घेत, व्यवस्थापकाला मात्र ऐकू जाईल इतक्या दबक्या आवाजात म्हणाला, “मी फोन करून विचारून घेतो.” “काय? या ओसाड प्रदेशातील गावातल्या अतिथिगृहात टेलिफोन आहे? बऱ्याच सुखसोयींनी संपन्न दिसतंय हे गाव. इथली एकेक गोष्ट पाहता के. ला अचंबा वाटत होता. पण गावाचं एकंदरित स्वरूप पाहता त्याला हे अपेक्षित होतं. टेलिफोन आपल्या डोक्याच्या वरच्या बाजूला आहे, हे के. ला दिसलं. तो अर्धवट झोपेत असल्यामुळे त्याचा या गोष्टीकडे कानाडोळा झाला होता. आता त्या युवकाने फोन करायचा झालाच, तर के. ची झोप मोडणारच होती. आता प्रश्न इतकाच होता, की के. ने त्याला टेलिफोन करू द्यावा की नाही? के. ने त्याला संमती द्यायची, असं ठरविलं. मग झोपी गेलेल्याचा आव आणण्यात काहीच अर्थ उरला नव्हता म्हणून तो उताणा झाला. शेतकरी आता शरमिंदे होऊन, घोळका करून एकमेकात कुजबुजत होते, की जमीन सर्वेक्षकाने इथवर येणं ही काही साधीसुधी गोष्ट नव्हती. तेवढ्यात स्वयंपाकघराचं दार उघडलं, व व्यवस्थापकाच्या सहचारिणीची धष्टपुष्ट मूर्ती दारात उभी ठाकली. व्यवस्थापक त्यांना काही सांगायला म्हणून टाचा उंचावून पावलांवर अलगद चालत तिथल्या लोकांपर्यंत पोहोचला. आणि आता टेलिफोनवरच्या संभाषणाला सुरुवात झाली. खुद्द कास्टेलान गाढ झोपला होता. मात्र श्रीयुत फ्रिट्झ नामक एक उपकास्टेलान कामावर हजर होता.
युवकाने श्वार्त्सर या नावाने आपली ओळख करून दिली व आपल्याला के. कसा व कोणत्या अवस्थेत सापडला, ते नमूद केलं. तिशीतला इसम, अंगावर वस्त्रांची लक्तरे, उशाशी इवलसं दप्तर घेऊन के. एका गोणपाटावर आरामशीर झोपला होता. थोड्या अंतरावर एक वेताची छडी पडली होती. सहाजिकच त्या युवकाला त्याचा संशय आला. व्यवस्थापकाला आपल्या कर्तव्याचा विसर पडला होता हे उघड होतं. त्यामुळे या गोष्टीच्या मुळाशी जाणं, ही श्वार्त्सरची जबाबदारी बनली. आपली झोपमोड, सुनावणी, संस्थानिकांच्या वतीने आपल्याला दिला गेलेला हद्दपार होण्याचा आदेश, दाखवला गेलेला धाक, सगळंच के. ला अपमानास्पद वाटत होतं. आणि सरतेशेवटी पाहता हे रास्तच होतं, कारण संस्थानिकांनी (सरदारांनी) बोलावणं पाठवलेला आपण जमीन सर्वेक्षक आहोत, असा के. ने दावा केलेला होता. आता यात कितपत तथ्य आहे हे आपल्या कार्यालयीन यंत्रणेतर्फे शोधून काढणं आवश्यक होतं. म्हणून जमीन सर्वेक्षकाचं आगमन अपेक्षित आहे का? ही माहिती संस्थानाच्या मुख्य कचेरीतून मिळवून मला फोनवरून ताबडतोब कळवा, अशी श्रीयुत फ्रिट्झ यांना श्वार्त्सरने विनंती केली.
मग शांतता पसरली. तिथे फ्रिट्झ माहिती मिळवत होता व इथे उत्तराविषयी उत्सुकता वाढत होती. के. तसाच पडून राहिला. त्याने कूसही बदलली नाही. त्याच्या चेहर्यावर कुतुहल नव्हतं. तो नुसता मख्ख समोर पहात राहिला. श्वार्त्सरच्या बोलण्यातली चीड व सावधगिरी त्याच्या लक्षात आली होती व त्यावरून श्वार्त्सर सारख्या निम्नपातळीवरील सेवकांनाही सहज प्राप्त होणाऱ्या किल्ल्यातील मुत्सद्देगिरीच्या शिक्षणाची झलक मिळाली होती. त्याउप्पर कामसूपणातही कुठे काही कमी नव्हतं. मुख्य कार्यालयाला रात्रपाळी होती. आणि बहुधा उत्तर लवकर मिळणार होतं, कारण फ्रिट्झचा फोन लगेच वाजला. ही बातमी अगदी जेवढ्यास तेवढी असावी, कारण श्वार्त्सरने संतापून लगेच रिसीव्हर आदळून फोन बंद केला.
“मी सांगत होतो ना? जमीन सर्वेक्षकाचा प्रश्नच उद्भवत नाही. हा एक ढोंगी, थापाड्या भटक्या आहे. कदाचित त्याहूनही वाईट असेल!” तो ओरडला. क्षणभर के.ला वाटलं की तिथे उपस्थित असलेले श्वार्त्सर, शेतकरी, व्यवस्थापक व त्यांची सहचारिणी, सगळेच आपल्यावर झडप घालणार.
निदान त्यांचा पहिला रोष डावलण्याकरिता के. ने आपल्या पांघरुणाखाली आसरा घेतला, व मग हळूच पुन्हा डोकं वर काढलं. तेवढ्यात पुन्हा एकदा फोन वाजला व के. ला तो खणाणल्यासारखा वाटला. या वेळी फोनचा संबंध के.शी असणं जवळजवळ अशक्यच होतं. तरीही सगळेजण जागच्या जागी खिळून राहिले व श्वार्त्सर फोनपाशी परतला. त्याने फोनवरून लांबलचक स्पष्टीकरण ऐकून घेतलं व मग हळूच म्हणाला, “म्हणजे चूक झाली? हे मला अजिबात आवडलेलं नाही. मुख्य कार्यवाहकांनी स्वतः फोन केला? उत्तम. अतिउत्तम. पण मी आता जमीन सर्वेक्षक महोदयांची समजूत कशी काढू?
के. कान देऊन ऐकत होता. किल्ल्याने त्याला जमीन सर्वेक्षक नेमले होते तर. किल्ल्याकडे त्याच्या विषयीची इत्थंभूत माहिती होती, व सत्ता आपल्याच हातात राहणार, हे किल्ल्यावरच्या वरिष्ठांना ठाउक होतं, म्हणूनच हसतहसत त्यांनी ही लढाई स्वीकारली होती, त्यामुळे ही बातमी के. करिता फारशी चांगली नव्हती. पण दृष्टिकोन बदलला, तर हे त्याच्या पथ्यावर पडत होतं, कारण किल्ल्यावरचे वरिष्ठ आपल्याला कमी लेखतात, त्यामुळे आपल्या अपेक्षेपेक्षा अधिक स्वातंत्र्य आपल्याला मिळेल, या त्याने आपल्या मनात केलेल्या कल्पनेला दुजोरा मिळत होता. बऱ्याच विचाराअंती दिलेल्या या जमीन सर्वेक्षकाच्या नेमणुकीमुळे ते त्याला सतत आपल्या दबावाखाली ठेवतील असा जर कुणाचा समज असेल, तर त्यांचा समज खोटा ठरणार होता. के. ला जराशी धास्ती वाटत होती, इतकंच.
---
* कास्टेलान: मध्ययुगीन काळात मध्य हाय जर्मन भाषेत किल्लेदाराला कास्टेलान म्हणत. मूळ शब्दाची उत्पत्ती लॅटिन असून, बर्याचशा युरोपीय देशात त्या काळात हा शब्द प्रचलित होता.
(भाषांतर: अन्वया सरदेसाई)
Vorgelesen von: Mayuresh Naralkar
බලකොටුව
(උපුටා ගැනීමකි)
1. සම්ප්රාප්තිය
කේ පැමිණෙන විට හොදටම හවස් වී තිබුනි. ගම්මානය ඝන හිම තට්ටුවකින් වැසී තිබුනි. අවට පැතිරී තිබුණු ඝන අදුර හා මීදුම නිසා මාළිඟාව නෙපෙනුන අතර ඒ මහා බලකොටුවෙහි සේයාවක් පෙනෙන තරමටවත් මද ආලෝකයක් නොතිබුණි. ප්රධාන මාර්ගයේ සිට ගමට පිවීසීමට ඇති ලෑලි පාලම මත සිටිගෙන සිටි කේ බොහෝ වේලාවක් පෙනෙන්නට තිබෙන හිස් අවකාශයෙහි ඉහළට දෑස් යොමා සිටියේය. රාත්රිය ගතකිරීමට නවාතැන්පලක් සොයා ගැනීමට ඔහු ගමන් කළේය. තානායම තවමත් අවදියෙන් තිබුණු නමුත් කුළියට දීමට තවත් කාමර නොතිබුණු බැවින් තමා විමතියට හා ව්යාකූලත්වයට පත්කළ පමා වී පැමිණි අමුත්තා වන කේ හට තානායමේ පිදුරු ගෝනියක් මත නිදා ගැනීමට සැළැස්වීමට තානායම්කරුට අවශ්ය විය. ගොවියන් කිහිප දෙනෙකු තවමත් බීර පානය කරමින් සිටි නමුත් කිසිවෙකු සමඟවත් කතා කිරීමට අකමැති වූ ඔහු සොල්දරයේ තිබිණු පිදුරු ගෝනියක් තනිවම ගෙනවිත් උදුන අසල වැතිරුණි. එහි උණුසුම තිබුණු අතර ගොවීන් නිහඩ විය. ඒ වගේම ඔහු විඩාපත් ඇස් දෙකෙන් මදක් ඔවුන්ව පරීක්ෂා කළ පසු නින්දට වැටුණි.
එහෙත් එයින් මද වේලාවකට පසු ඔහු අවදි විය. නගරයේ විලාසිතාවකින් සැරසී, කුඩා දෑස් හා ඝණ ඇහිබැමි සහිත නළුවෙකුගේ වැනි කඩවසම් මුහුණක් ඇති තරුණයෙකු තානායම්කරු සමඟ ඔහු අසල සිටගෙන සිටියේය. ගොවීන් තවමත් එහි සිටි අතර ඔවුන් අතරෙන් කිහිප දෙනෙක්ම සිද්දිය හොදින් දැක බලා ගැනීමට තම ඇදිපුටු අනෙක් පසටම හරවාගෙන සිටියෝය. තරුණ මිනිසා කේ අවදි කිරීම පිළිබදව ඉතා විනීත ලෙස සමාව ඇයැද සිටි අතර තමා මාළිගාවේ මුරකරුගේ පුත්රයා ලෙස හදුන්වා දුන්නේය. ‘‘මේ ගම අයිති මාළිගාවට, ඒ නිසා කවුරු හරි කෙනෙක් මේ ගමේ ජීවත්වෙනව නම් හරි රාත්රියක් ගතකරනව නම් හරි ඒ කෙනා එක්තරා විධියකින් මාළිගාවෙ ජීවත් වෙනවා එහෙම නැත්නම් මාළිගාවෙ රාත්රිය ගතකරනවා. භයානක අත්දැකීමක් ලබන්නෙ නැතිව කිසිම කෙනෙක්ට එහෙම කරන්න අවහිරයක් නැහැ. ඒත් ඔබට ඒවගේ අත්දැකීම් ලැබිල නැතිව ඇති, එහෙමත් නැත්නම් ඒව අඩුතරමෙ පෙනිල නැතිව ඇති.’’ ඔහු පැවසුවේය.
‘‘මොන ගමට ද මම මේ ඇවිත් ඉන්නෙ? මෙහෙ මාළිගාවක් තියනවද?’’ යන්තමින් කෙළින්වී කොණ්ඩය අතින් පිරිමැද්ද කේ පහළ සිටින මිනිසුන් දෙස බලා ඇසුවේය. ‘‘ඇත්තවශයෙන්ම කියනවනම්...’’ අතරින් පතර කෙනෙක් කේ දෙසට හිස වනද්දී තරණයා සෙමින් කතාකිරීම ඇරඹුවේය. ‘‘මේ වෙස්ට්වෙස්ට් කවුන්ට්වරයගෙ බලකොටුව.’’
‘‘මෙහෙ රාත්රිය ගතකරන්න නම් අනිවාර්යයෙන්ම අවසර තියෙන්න ඕනෙද?’’ කලින් පැවසූ දේ බලාපොරොත්තු නොවූවක් මෙන් කේ ඇසුවේය.
‘‘අනිවාර්යයෙන් අවසර තිබිය යුතුයි.’’ යන්න පිළිතුර වූ අතර එය කේට මහත් සරදමක් විය.
‘‘අවසරයක් තිබුනෙ නැත්තම් එහෙම?’’ තරුණයා අත දිගුකර තානායම් හිමිකරු සහ අනෙකුත් අමුත්තන්ගෙන් ඇසුවේය.
‘‘එහෙම නම් මම අවසර ගන්න ඕනැ.’’ නැගිටින්නට අවශ්ය වූවා සේ බ්ලැන්කට්ටුව පසෙකට දමා කේ. පැවසුවේය.
‘‘ඔව්, ඒත් කාගෙන්ද?’’
‘‘කවුන්ට්වරයාගෙන්. වෙන කරන්න දෙයක් නෑනෙ.’’ කේ පැවසුවේය.
‘‘මේ මම කවුන්ට්වරයගෙන් අවසර ගන්න?’’ තරුණයා මහ හයියෙන් පවසමින් පියවරක් පසුපසට තැබුවේය.
‘‘ඇයි එහෙම බැරිද?’’ කේ සන්සුන්ව ඇසුවේය. ‘‘එහෙම නම් මොකටද මාව අවදි කළේ?’’
නමුත් තරුණයාට දැන් නම් තදින්ම යකා ඇවිස්සුනේය. ‘‘පාදඩ පුරුදු.’’ ඔහු කෑ ගැසුවේය.
‘‘කවුන්ට්වරයාගේ නිලධාරීන්ට ගරුකරනවා. මම ඔබව අවදිකලේ මේ සීමාවෙන් ඔබ වහාම පිට විය යුතු බව දැනුම් දීමට.’’
‘‘විහිළු ඇති.’’ සැලකිය යුතු සාමකාමී බවකින් පැවසූ කේ වැතිර බ්ලැන්කට්ටුව පොරවා ගත්තේය.
‘‘ඔබ ටිකක් දුරට යනවා වැඩියි තරුණයා. මම ඔබේ හැසිරීම ගැන හෙට බලා ගන්නම්. මට ඒකට සාක්ෂි අවශ්යවෙන නිසා තානායම් අයිතිකරුයි මේ අනික් මහත්වරුයි ඒ ගැන වග බලාගනීවි. ඒවගේම තව මට කියන්න ඕන කවුන්ට්වරයා එව්ව මිනින්දෝරුවා මම බව. මගේ සහයකයො හෙට උපකරණත් රැගෙන රථයෙන් ඒවි. හිමේ ඇවිදගෙන යන එක මග ඇරගන්න මට ඕන වුනේ නැහැ. අවාසනාවට මම කිහිප වතාවක්ම අතරමග නැවතුන නිසා මෙහෙට ලඟාවෙද්දි හොදටම ප්රමාද වෙලා. ඒ නිසා මාලිගාවට වාර්තා කිරීමට ප්රමාද වැඩි බව ඔබ උපදෙස් දෙන්න කලින් ඉදලම මම දන්නවා. ඒ හින්ද තමයි මම මෙතන ඔබගේ අශීලාචාර බාධා කිරීම් හමුවෙ රාත්රිය ගත කිරීමෙන් තෘප්තිමත් වන්නෙ. එතනින් මගේ පැහැදිලි කිරීම අවසන්. සුභ රාත්රියක් මහත්වරුනි."
කේ. උදුන දෙසට හැරුනේය. ‘‘මිනින්දෝරුවා’’ ඔහුගේ පසුපසින් දෙගිඩියාවෙන් යුතුව පවසනු ඇසුනු අතර මද වෙලාවකින් සාමාන්ය නිහඩතාවය ඇතිවිය. නමුත් තරුණයා ඉක්මනින්ම තමන්ව සනසවා ගත් අතර ‘‘මම දුරකතනයෙන් ඇමතුමක් දීල විමසා බලන්නම්.’’ යනුවෙන් කේ ගේ අවධානය යොමුවන තරම් ශබ්දයකින් තානායම්කරු දෙසට හැරී පැවසුවේය. කෙහොමද මේ ගමේ දුරකතනයක් තියෙන්නෙ? ඇත්තෙන්ම එහෙම එකක් තිබුනා." කේ පුදුම වුනත් ඔහු සමස්තයක් ලෙස එය අපේක්ෂාවෙන් සිටියේය. දුරකතනය කේ. ගේ හිසට උඩින් තිබුනු අතර ඔහුගේ අධික නිදිමත නිසා එය ඔහුට මග හැරුණි. තරුණයාට දුරකතන ඇමතුමක් ගැනීමට අවශ්යවූවා නම්, නිදාගැනීම කේගේ පරම කැමැත්ත වූ නිසා, ඔහුට එසේ කිරීමට නොහැකි වූයේය. ඔහුට දුරකතන ඇමතුම ලබා ගැනීමට ඉඩ දෙනවාද යන්න පිළිබදව කේ සිතුවේය. අවසානයේ ඔහු ඉඩ ලබා දීමට තීරණය කළේය. නමුත් ඇත්තෙන්ම ඉන්පසු නිදාගැනීමෙන් පලක් නැත. ඔහු උඩුබැලි අතට වැතිරුනේය. ගොවීන් ලැජ්ජාශීලී ලෙස සාකච්ඡා කරන අයුරු ඔහුගේ නෙත ගැටුනි: මිනින්දෝරුවරයාගේ පැමිණීම සුළු කාරණයක් නොවේ. මුළුතැන්ගෙයි දොර විවර වූ අතර ගෙහිමි කාන්තාවගේ දැවැන්ත ශරීරය දොර වැසෙන ආකාරයෙන් සිටගත් බැවින් තානායම්කරු ඇයට කාරණය දැනුම් දීමට ඇගිලි තුඩුවලින් ඇය දෙසට පියනැගුවේය.
ඔහු දුරකතන සංවාදය ඇරඹුවේය. මාළිගාවේ ප්රධාන මුරකරු නින්දෙහි සිටි අතර, එක් උප මුරකරුවෙක්, නැතහොත් උපමුරකරුවන්ගෙන් කෙනෙකු වන ෆ්රිරස්ට් මහත්මයෙකු දුරකතනයට පිළිතුරු ලබා දුන්නේය. තමන් ෂ්වාත්සර් ලෙස හදුන්වාදුන් තරුණ මිනිසා අවුරුදු තිස්ගණන්වල පසුවන වැරහැලි ඇදගත් තානායමෙහි පිදුරු ගෝනියක් උඩ කුඩා ගමන් මල්ලක් හිසට තබාගෙන ගැටවැටුනු සැරයටියක් අතැතිව සිටි කේ. නම් මිනිසා සොයාගත් ආකාරය විස්තර කලේය. ඇත්ත වශයෙන්ම දැන් ඔහුව සැකයට භාජනය වී ඇති අතර තානායම්කරු පැහැදිලිවම ඔහුගේ රාජකාරිය පැහැර හැර ඇති බැවින් කාරණය සහමුලින්ම පාලනය කිරීම ෂ්වාත්සර්ගේ රාජකාරිය වී ඇත. අවදි වීම, ප්රශ්න ඇසීම් වලට ලක්වීම, භූමියෙන් පලවා හරින බවට කරන රාජකාරිමය තර්ජනය කිරීම් වැනි අකාරුණිකකම් වලට කේ.ට මුහුණ දීමට සිදුවී ඇත. ඔහු කවුන්ට්සාමිවරයා විසින් පත්කරන ලද මිනින්දෝරුවෙකු බව කියා සිටි නිසා අවසානයේ පෙනෙන්නට තිබුණ ආකාරයට නම් එය නිවැරදි විය. අනන්යතාවය තහවුරු කරගැනීම අවම වශයෙන් රාජකාරි මට්ටමින් කළයුතු වූ නිසා මෙවැනි මිනින්දෝරුවෙකු අපේක්ෂාවෙන් සිටිත්ද යන්න මධ්යම කාර්යාලයෙන් විමසන ලෙස ෂ්වාත්සර් ෆ්රිස්ට් මහත්මාගෙන් ඉල්ලා සිටියේය. ඉන්පසු සියල්ල නිහඩ විය. ෆ්රිස්ට්ගේ විමසුමෙහි පිළිතුර ලැබෙන තුරු ඔවුහු බලාසිටියහ. කේ. අනෙක් පසට නොහැරී කුතුහලයෙකින් තොරව ඉදිරියට දෑස් යොමා පෙර පරිදිම සිටියේය. කුරිරුබව මෙන්ම ආරක්ෂාකාරීත්වය සම්මිශ්රණය වුනු ශ්වාත්සර්ගේ කතන්දරය එවැනි කුඩා මිනිසුන්ට පවා මාළිගාවෙන් පහසුවෙන් ලබාගතහැකි රාජ්යතාන්ත්රික අධ්යාපනය පිළිබදව වැටහීමක් ඔහුට ලබා දුන්නේය. මධ්යම කාර්යාලය රාත්රී රාජකාරියේ නිරතව සිටි බැවින් ඔවුන්ගේ කාර්යක්ෂම බවේ පවා කිසිම අඩුවක් නොතිබුනේය. ෆ්රීට්ස් ඉක්මනින්ම නැවතත් ඇමතුමක් ගත් නිසා පෙනෙන විදියට පිළිතුර ඉක්මනින්ම ලැබී තිබුනි. ෂ්වාත්සර් තරහෙන් දුරකතන රිසිවරය තැබූ නිසා මෙම වාර්තාව ඉතා කෙටි බව පෙනුනි.
’‘මම උඹට කිව්වා.’’ ඔහු ගිගුරුවේය. ‘‘ මින්න්දොරුවෙකුගේ සළකුණක්වත් නැහැ. පහත් බොරුකාර පාදඩයා. තවත් කරදරකාරයෙක් වෙන්න පුළුවන්.’’ මොහොතකින් ෂ්වාත්සර්, ගොවියො, තානායම් හිමිකරු සහ හිමිකාරිය ඇතුළු සියළුදෙනාම කේ වෙත කඩාපැන්නේය. පළමු ප්රහාරයෙන් වැළකීම සදහා ඔහු ආවරණය යටට රිංගා ගත්තේය. ඉන්පසු දුරකතනය නැවත නාද වූ අතර කේට එය මහත් පිටුවහලක් විය. ඔහු සෙමෙන් ඔළුව එලියට දා බැලූවේය. එය කේ සම්බන්ධ දෙයක් නොවන බව පෙනුනත් සියල්ලෝම නිශ්චල වූ අතර ෂ්වාර්ත්ස් නැවතත් දුරකතනය වෙතට හැරුණි. දිග විස්තර කිරීමට සවන්දුන් ඔහු ‘‘ වැරදීමක්ලූ’’ යනුවෙන් කෙටියෙන් පැවසුවේය. ‘‘ඒක මට හරිම අපහසුතාවයක්. කාර්යාලයේ ප්රධානියද කොහෙද ඇමතුම ලබා දුන්නෙ. හරිම අමුතුයි. හරිම අමුතුයි. කොහොමද මම මේක මිනින්දෝරුවරයට පැහැදිලි කරන්නේ.’’
කේ සවන්දුන්නේය. දැන් ඉතින් මාළිගාව ඔහුව මිනින්දෝරුවරයා බවට පත්කර ඇත. මාළිගාව ඔහු ගැන දැනගත යුතු සියල්ල දැනගෙන ඇති බැවින් එක අතකින් මෙය ඔහුට අවාසි සහගතය. මෙම අවස්ථාව ශක්තිමත් කිරීම සදහා ඔහු සටන සිනහවකින් භාරගත්තේය. කෙසේ වෙතත් ඔහු බලාපොරොත්තු වූවාට වඩා ඔහුට නිදහස තිබීම හා ඔහුව අවතක්සේරුවට ලක්වීම අනෙක් අතින් ඔහුට වාසිදායක විය. ඒ වගේම කෙනෙක් විශ්වාස කරනව නම් මිනින්දෝරුකම ඇත්ත වශයෙන්ම උසස් බුද්ධිමත් ලෙස පිළිගන්නව නම් කෙනෙක්ට පුළුවන් ඔහුව සදාකාලිකවම භීතියට පත් කරන්න. කෙනෙක් වරදවා වටහා ගත්තේ නම් ඔහුව සම්පූර්ණයෙන්ම යටත් කරගන්න හරිම පහසුයි. ඒක තමයි සිද්ධ වුනේ.
(පරිවර්තනය: යශෝදරා හපුගොඩආරච්චි)
Übersetzung: Yashodara Hapugodaarachchi
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
(උපුටා ගැනීමකි)
1. සම්ප්රාප්තිය
කේ පැමිණෙන විට හොදටම හවස් වී තිබුනි. ගම්මානය ඝන හිම තට්ටුවකින් වැසී තිබුනි. අවට පැතිරී තිබුණු ඝන අදුර හා මීදුම නිසා මාළිඟාව නෙපෙනුන අතර ඒ මහා බලකොටුවෙහි සේයාවක් පෙනෙන තරමටවත් මද ආලෝකයක් නොතිබුණි. ප්රධාන මාර්ගයේ සිට ගමට පිවීසීමට ඇති ලෑලි පාලම මත සිටිගෙන සිටි කේ බොහෝ වේලාවක් පෙනෙන්නට තිබෙන හිස් අවකාශයෙහි ඉහළට දෑස් යොමා සිටියේය. රාත්රිය ගතකිරීමට නවාතැන්පලක් සොයා ගැනීමට ඔහු ගමන් කළේය. තානායම තවමත් අවදියෙන් තිබුණු නමුත් කුළියට දීමට තවත් කාමර නොතිබුණු බැවින් තමා විමතියට හා ව්යාකූලත්වයට පත්කළ පමා වී පැමිණි අමුත්තා වන කේ හට තානායමේ පිදුරු ගෝනියක් මත නිදා ගැනීමට සැළැස්වීමට තානායම්කරුට අවශ්ය විය. ගොවියන් කිහිප දෙනෙකු තවමත් බීර පානය කරමින් සිටි නමුත් කිසිවෙකු සමඟවත් කතා කිරීමට අකමැති වූ ඔහු සොල්දරයේ තිබිණු පිදුරු ගෝනියක් තනිවම ගෙනවිත් උදුන අසල වැතිරුණි. එහි උණුසුම තිබුණු අතර ගොවීන් නිහඩ විය. ඒ වගේම ඔහු විඩාපත් ඇස් දෙකෙන් මදක් ඔවුන්ව පරීක්ෂා කළ පසු නින්දට වැටුණි.
එහෙත් එයින් මද වේලාවකට පසු ඔහු අවදි විය. නගරයේ විලාසිතාවකින් සැරසී, කුඩා දෑස් හා ඝණ ඇහිබැමි සහිත නළුවෙකුගේ වැනි කඩවසම් මුහුණක් ඇති තරුණයෙකු තානායම්කරු සමඟ ඔහු අසල සිටගෙන සිටියේය. ගොවීන් තවමත් එහි සිටි අතර ඔවුන් අතරෙන් කිහිප දෙනෙක්ම සිද්දිය හොදින් දැක බලා ගැනීමට තම ඇදිපුටු අනෙක් පසටම හරවාගෙන සිටියෝය. තරුණ මිනිසා කේ අවදි කිරීම පිළිබදව ඉතා විනීත ලෙස සමාව ඇයැද සිටි අතර තමා මාළිගාවේ මුරකරුගේ පුත්රයා ලෙස හදුන්වා දුන්නේය. ‘‘මේ ගම අයිති මාළිගාවට, ඒ නිසා කවුරු හරි කෙනෙක් මේ ගමේ ජීවත්වෙනව නම් හරි රාත්රියක් ගතකරනව නම් හරි ඒ කෙනා එක්තරා විධියකින් මාළිගාවෙ ජීවත් වෙනවා එහෙම නැත්නම් මාළිගාවෙ රාත්රිය ගතකරනවා. භයානක අත්දැකීමක් ලබන්නෙ නැතිව කිසිම කෙනෙක්ට එහෙම කරන්න අවහිරයක් නැහැ. ඒත් ඔබට ඒවගේ අත්දැකීම් ලැබිල නැතිව ඇති, එහෙමත් නැත්නම් ඒව අඩුතරමෙ පෙනිල නැතිව ඇති.’’ ඔහු පැවසුවේය.
‘‘මොන ගමට ද මම මේ ඇවිත් ඉන්නෙ? මෙහෙ මාළිගාවක් තියනවද?’’ යන්තමින් කෙළින්වී කොණ්ඩය අතින් පිරිමැද්ද කේ පහළ සිටින මිනිසුන් දෙස බලා ඇසුවේය. ‘‘ඇත්තවශයෙන්ම කියනවනම්...’’ අතරින් පතර කෙනෙක් කේ දෙසට හිස වනද්දී තරණයා සෙමින් කතාකිරීම ඇරඹුවේය. ‘‘මේ වෙස්ට්වෙස්ට් කවුන්ට්වරයගෙ බලකොටුව.’’
‘‘මෙහෙ රාත්රිය ගතකරන්න නම් අනිවාර්යයෙන්ම අවසර තියෙන්න ඕනෙද?’’ කලින් පැවසූ දේ බලාපොරොත්තු නොවූවක් මෙන් කේ ඇසුවේය.
‘‘අනිවාර්යයෙන් අවසර තිබිය යුතුයි.’’ යන්න පිළිතුර වූ අතර එය කේට මහත් සරදමක් විය.
‘‘අවසරයක් තිබුනෙ නැත්තම් එහෙම?’’ තරුණයා අත දිගුකර තානායම් හිමිකරු සහ අනෙකුත් අමුත්තන්ගෙන් ඇසුවේය.
‘‘එහෙම නම් මම අවසර ගන්න ඕනැ.’’ නැගිටින්නට අවශ්ය වූවා සේ බ්ලැන්කට්ටුව පසෙකට දමා කේ. පැවසුවේය.
‘‘ඔව්, ඒත් කාගෙන්ද?’’
‘‘කවුන්ට්වරයාගෙන්. වෙන කරන්න දෙයක් නෑනෙ.’’ කේ පැවසුවේය.
‘‘මේ මම කවුන්ට්වරයගෙන් අවසර ගන්න?’’ තරුණයා මහ හයියෙන් පවසමින් පියවරක් පසුපසට තැබුවේය.
‘‘ඇයි එහෙම බැරිද?’’ කේ සන්සුන්ව ඇසුවේය. ‘‘එහෙම නම් මොකටද මාව අවදි කළේ?’’
නමුත් තරුණයාට දැන් නම් තදින්ම යකා ඇවිස්සුනේය. ‘‘පාදඩ පුරුදු.’’ ඔහු කෑ ගැසුවේය.
‘‘කවුන්ට්වරයාගේ නිලධාරීන්ට ගරුකරනවා. මම ඔබව අවදිකලේ මේ සීමාවෙන් ඔබ වහාම පිට විය යුතු බව දැනුම් දීමට.’’
‘‘විහිළු ඇති.’’ සැලකිය යුතු සාමකාමී බවකින් පැවසූ කේ වැතිර බ්ලැන්කට්ටුව පොරවා ගත්තේය.
‘‘ඔබ ටිකක් දුරට යනවා වැඩියි තරුණයා. මම ඔබේ හැසිරීම ගැන හෙට බලා ගන්නම්. මට ඒකට සාක්ෂි අවශ්යවෙන නිසා තානායම් අයිතිකරුයි මේ අනික් මහත්වරුයි ඒ ගැන වග බලාගනීවි. ඒවගේම තව මට කියන්න ඕන කවුන්ට්වරයා එව්ව මිනින්දෝරුවා මම බව. මගේ සහයකයො හෙට උපකරණත් රැගෙන රථයෙන් ඒවි. හිමේ ඇවිදගෙන යන එක මග ඇරගන්න මට ඕන වුනේ නැහැ. අවාසනාවට මම කිහිප වතාවක්ම අතරමග නැවතුන නිසා මෙහෙට ලඟාවෙද්දි හොදටම ප්රමාද වෙලා. ඒ නිසා මාලිගාවට වාර්තා කිරීමට ප්රමාද වැඩි බව ඔබ උපදෙස් දෙන්න කලින් ඉදලම මම දන්නවා. ඒ හින්ද තමයි මම මෙතන ඔබගේ අශීලාචාර බාධා කිරීම් හමුවෙ රාත්රිය ගත කිරීමෙන් තෘප්තිමත් වන්නෙ. එතනින් මගේ පැහැදිලි කිරීම අවසන්. සුභ රාත්රියක් මහත්වරුනි."
කේ. උදුන දෙසට හැරුනේය. ‘‘මිනින්දෝරුවා’’ ඔහුගේ පසුපසින් දෙගිඩියාවෙන් යුතුව පවසනු ඇසුනු අතර මද වෙලාවකින් සාමාන්ය නිහඩතාවය ඇතිවිය. නමුත් තරුණයා ඉක්මනින්ම තමන්ව සනසවා ගත් අතර ‘‘මම දුරකතනයෙන් ඇමතුමක් දීල විමසා බලන්නම්.’’ යනුවෙන් කේ ගේ අවධානය යොමුවන තරම් ශබ්දයකින් තානායම්කරු දෙසට හැරී පැවසුවේය. කෙහොමද මේ ගමේ දුරකතනයක් තියෙන්නෙ? ඇත්තෙන්ම එහෙම එකක් තිබුනා." කේ පුදුම වුනත් ඔහු සමස්තයක් ලෙස එය අපේක්ෂාවෙන් සිටියේය. දුරකතනය කේ. ගේ හිසට උඩින් තිබුනු අතර ඔහුගේ අධික නිදිමත නිසා එය ඔහුට මග හැරුණි. තරුණයාට දුරකතන ඇමතුමක් ගැනීමට අවශ්යවූවා නම්, නිදාගැනීම කේගේ පරම කැමැත්ත වූ නිසා, ඔහුට එසේ කිරීමට නොහැකි වූයේය. ඔහුට දුරකතන ඇමතුම ලබා ගැනීමට ඉඩ දෙනවාද යන්න පිළිබදව කේ සිතුවේය. අවසානයේ ඔහු ඉඩ ලබා දීමට තීරණය කළේය. නමුත් ඇත්තෙන්ම ඉන්පසු නිදාගැනීමෙන් පලක් නැත. ඔහු උඩුබැලි අතට වැතිරුනේය. ගොවීන් ලැජ්ජාශීලී ලෙස සාකච්ඡා කරන අයුරු ඔහුගේ නෙත ගැටුනි: මිනින්දෝරුවරයාගේ පැමිණීම සුළු කාරණයක් නොවේ. මුළුතැන්ගෙයි දොර විවර වූ අතර ගෙහිමි කාන්තාවගේ දැවැන්ත ශරීරය දොර වැසෙන ආකාරයෙන් සිටගත් බැවින් තානායම්කරු ඇයට කාරණය දැනුම් දීමට ඇගිලි තුඩුවලින් ඇය දෙසට පියනැගුවේය.
ඔහු දුරකතන සංවාදය ඇරඹුවේය. මාළිගාවේ ප්රධාන මුරකරු නින්දෙහි සිටි අතර, එක් උප මුරකරුවෙක්, නැතහොත් උපමුරකරුවන්ගෙන් කෙනෙකු වන ෆ්රිරස්ට් මහත්මයෙකු දුරකතනයට පිළිතුරු ලබා දුන්නේය. තමන් ෂ්වාත්සර් ලෙස හදුන්වාදුන් තරුණ මිනිසා අවුරුදු තිස්ගණන්වල පසුවන වැරහැලි ඇදගත් තානායමෙහි පිදුරු ගෝනියක් උඩ කුඩා ගමන් මල්ලක් හිසට තබාගෙන ගැටවැටුනු සැරයටියක් අතැතිව සිටි කේ. නම් මිනිසා සොයාගත් ආකාරය විස්තර කලේය. ඇත්ත වශයෙන්ම දැන් ඔහුව සැකයට භාජනය වී ඇති අතර තානායම්කරු පැහැදිලිවම ඔහුගේ රාජකාරිය පැහැර හැර ඇති බැවින් කාරණය සහමුලින්ම පාලනය කිරීම ෂ්වාත්සර්ගේ රාජකාරිය වී ඇත. අවදි වීම, ප්රශ්න ඇසීම් වලට ලක්වීම, භූමියෙන් පලවා හරින බවට කරන රාජකාරිමය තර්ජනය කිරීම් වැනි අකාරුණිකකම් වලට කේ.ට මුහුණ දීමට සිදුවී ඇත. ඔහු කවුන්ට්සාමිවරයා විසින් පත්කරන ලද මිනින්දෝරුවෙකු බව කියා සිටි නිසා අවසානයේ පෙනෙන්නට තිබුණ ආකාරයට නම් එය නිවැරදි විය. අනන්යතාවය තහවුරු කරගැනීම අවම වශයෙන් රාජකාරි මට්ටමින් කළයුතු වූ නිසා මෙවැනි මිනින්දෝරුවෙකු අපේක්ෂාවෙන් සිටිත්ද යන්න මධ්යම කාර්යාලයෙන් විමසන ලෙස ෂ්වාත්සර් ෆ්රිස්ට් මහත්මාගෙන් ඉල්ලා සිටියේය. ඉන්පසු සියල්ල නිහඩ විය. ෆ්රිස්ට්ගේ විමසුමෙහි පිළිතුර ලැබෙන තුරු ඔවුහු බලාසිටියහ. කේ. අනෙක් පසට නොහැරී කුතුහලයෙකින් තොරව ඉදිරියට දෑස් යොමා පෙර පරිදිම සිටියේය. කුරිරුබව මෙන්ම ආරක්ෂාකාරීත්වය සම්මිශ්රණය වුනු ශ්වාත්සර්ගේ කතන්දරය එවැනි කුඩා මිනිසුන්ට පවා මාළිගාවෙන් පහසුවෙන් ලබාගතහැකි රාජ්යතාන්ත්රික අධ්යාපනය පිළිබදව වැටහීමක් ඔහුට ලබා දුන්නේය. මධ්යම කාර්යාලය රාත්රී රාජකාරියේ නිරතව සිටි බැවින් ඔවුන්ගේ කාර්යක්ෂම බවේ පවා කිසිම අඩුවක් නොතිබුනේය. ෆ්රීට්ස් ඉක්මනින්ම නැවතත් ඇමතුමක් ගත් නිසා පෙනෙන විදියට පිළිතුර ඉක්මනින්ම ලැබී තිබුනි. ෂ්වාත්සර් තරහෙන් දුරකතන රිසිවරය තැබූ නිසා මෙම වාර්තාව ඉතා කෙටි බව පෙනුනි.
’‘මම උඹට කිව්වා.’’ ඔහු ගිගුරුවේය. ‘‘ මින්න්දොරුවෙකුගේ සළකුණක්වත් නැහැ. පහත් බොරුකාර පාදඩයා. තවත් කරදරකාරයෙක් වෙන්න පුළුවන්.’’ මොහොතකින් ෂ්වාත්සර්, ගොවියො, තානායම් හිමිකරු සහ හිමිකාරිය ඇතුළු සියළුදෙනාම කේ වෙත කඩාපැන්නේය. පළමු ප්රහාරයෙන් වැළකීම සදහා ඔහු ආවරණය යටට රිංගා ගත්තේය. ඉන්පසු දුරකතනය නැවත නාද වූ අතර කේට එය මහත් පිටුවහලක් විය. ඔහු සෙමෙන් ඔළුව එලියට දා බැලූවේය. එය කේ සම්බන්ධ දෙයක් නොවන බව පෙනුනත් සියල්ලෝම නිශ්චල වූ අතර ෂ්වාර්ත්ස් නැවතත් දුරකතනය වෙතට හැරුණි. දිග විස්තර කිරීමට සවන්දුන් ඔහු ‘‘ වැරදීමක්ලූ’’ යනුවෙන් කෙටියෙන් පැවසුවේය. ‘‘ඒක මට හරිම අපහසුතාවයක්. කාර්යාලයේ ප්රධානියද කොහෙද ඇමතුම ලබා දුන්නෙ. හරිම අමුතුයි. හරිම අමුතුයි. කොහොමද මම මේක මිනින්දෝරුවරයට පැහැදිලි කරන්නේ.’’
කේ සවන්දුන්නේය. දැන් ඉතින් මාළිගාව ඔහුව මිනින්දෝරුවරයා බවට පත්කර ඇත. මාළිගාව ඔහු ගැන දැනගත යුතු සියල්ල දැනගෙන ඇති බැවින් එක අතකින් මෙය ඔහුට අවාසි සහගතය. මෙම අවස්ථාව ශක්තිමත් කිරීම සදහා ඔහු සටන සිනහවකින් භාරගත්තේය. කෙසේ වෙතත් ඔහු බලාපොරොත්තු වූවාට වඩා ඔහුට නිදහස තිබීම හා ඔහුව අවතක්සේරුවට ලක්වීම අනෙක් අතින් ඔහුට වාසිදායක විය. ඒ වගේම කෙනෙක් විශ්වාස කරනව නම් මිනින්දෝරුකම ඇත්ත වශයෙන්ම උසස් බුද්ධිමත් ලෙස පිළිගන්නව නම් කෙනෙක්ට පුළුවන් ඔහුව සදාකාලිකවම භීතියට පත් කරන්න. කෙනෙක් වරදවා වටහා ගත්තේ නම් ඔහුව සම්පූර්ණයෙන්ම යටත් කරගන්න හරිම පහසුයි. ඒක තමයි සිද්ධ වුනේ.
(පරිවර්තනය: යශෝදරා හපුගොඩආරච්චි)
Vorgelesen von: Indima Rajapaksha
கோட்டை
(ஒரு பகுதி)
வருகை
கா. வந்து சேர்ந்த போது மாலையாகிவிட்டது. கிராமம் கடும் பனியால் மூடியிருந்தது. மூடுபனியும் இருளும் சூழ்ந்திருந்ததால் கோட்டை இருந்த மலை தெளிவாக தெரியவில்லை; கோட்டை அங்கு இருப்பதின் அடையாளமாக ஒளியின் ஒரு மின்மினிப்பு கூட கண்ணிற்க்குத் தென்படவில்லை. கா. வெகு நேரம் பிராதான சாலையிலிருந்து கிராமத்துக்குச் செல்லும் மரப்பாலத்தின் மேல் நின்று கொண்டு எதிரே இருந்த மாயையான வெட்டவெளியை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
பிறகு இரவு தங்குவதற்கான இடத்தை தேடினான்; விடுதி திறந்திருந்தது, ஆனால் அங்கு அறை ஒன்றும் காலி இல்லை. தாமதமாக வந்த விருந்தாளியை குழப்பத்துடன் பார்த்த விடுதியின் உரிமையாளர், அவனை வரவேற்பறையிலேயே ஒரு வைக்கோல் பையைப் போட்டு படுக்க அனுமதித்தார். கா. வும் அதற்க்கு ஒப்புக்கொண்டான். சில கிராம விவசாயிகள் இன்னும் பீயர் குடித்து கொண்டிருந்தார்கள். கா. யாரிடமும் பேச விரும்பவில்லை. பரண் மேல் இருந்த வைக்கோல் பை ஒன்றை எடுத்து, ஹீட்டர் அருகே விரித்து படுத்துக் கொண்டான். ஹீட்டர் அருகில் சூடு இதமாக இருந்தது; அவன் அமைதியாக இருந்த கிராம மக்களை களைப்பான கண்களால் பார்த்துக் கொண்டே சிறிது நேரத்தில் தூங்கிவிட்டான்.
ஆனால் சிறு வேளைக்குப்பிறகு எழுப்பப்பட்டான். ஒரு இளைஞன் நகரவாசி போல் உடை அணிந்து, நடிகனின் முகத்தைப் போல் அடர்ந்த புருவங்களும், குறுகிய கண்களுமாய் விடுதி உரிமையாளருடன் நின்றிருந்தான். அங்கிருந்த சிலர் நடக்கப்போவதை நன்றாகக் கேட்பதற்கும், பார்ப்பதற்கும் தங்கள் நாற்காலிகளைத் திருப்பி போட்டு உட்கார்ந்துக் கொண்டார்கள். - அந்த இளைஞன் கா. வை எழுப்பியதற்காக மிகவும் பணிவாக மன்னிப்புக் கேட்டான். கோட்டை காவலாளரின் மகன் என தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, பின்னர் கூறினான், “இந்தக் கிரமம் கோட்டைக்குச் சொந்தமானது, இங்கு நிரந்தரமாக வசிப்பவர்களானலும் சரி, ஓரிரவு தங்குபவர்களானாலும் சரி, கோட்டையிலே தங்குவதாக கருதப்படுவார்கள். ஆனால், கோமகனின் அனுமதி இல்லாமல் இங்கு தங்க முடியாது. அத்தகைய அனுமதிச்சீட்டு உங்களிடம் இல்லையா, அல்லது நீங்கள் அதை இவ்விடுதியில் காட்டவில்லையா?”
கா. படுத்த இடத்திலிருந்து ஓரளவு எழுந்து உட்கார்ந்து தலைமுடியை கோதிவிட்டுக் இருவரையும் பார்த்து, "நான் எந்த கிராமத்திற்க்குள் வழி அறியாமல் வந்திருக்கிறேன்? இங்கு கோட்டை இருக்கிறதா?” என்றான்.
"நிச்சியமாக," என்று இளைஞன் மெதுவாக பதிலளிக்கவே, அங்கும், இங்கும் ஒரிரு விவசாயிகள் கா. வின் கேள்விக்குத் தலை அசைத்தார்கள், "இது என் கோமகன் வெஸ்ட்-வெஸ்டினின் கோட்டை.”
கா., கேட்டது கனவல்ல என்று உறுதிப்படுத்த, “இந்த கிராமத்தில் தங்க அனுமதி வேண்டுமா?” என்றான்.
“அனுமதி அவசியம் வேண்டும்.” என்று பதில் அளித்த இளைஞனின் சைகையில் கா. வின் மேல் முரண்பட்ட அவமதிப்பு உணரமுடிந்தது; கையை பார்வையாளர்களிடம் நீட்டியபடி “அல்லது அனுமதி அவசியம் இல்லையா?” என்றான்.
“அப்படியானால் நான் இப்போதே போய் அனுமதி வாங்கி வரவேண்டும்,” என்ற கா., கொட்டாவி விட்டுக் கொண்டே போர்வையை தள்ளியபடி, எழுந்திருக்க முயன்றான்.
“யாரிடமிருந்து வாங்கப் போகிறீர்?” என்று இளைஞன் கேட்டான்.
“ஆளுனரிடமிருந்துதான்”, என்ற கா.,“அதை விட்டால் வேறு வழி இல்லை.”
“இந்த நடு இரவில் ஆளுனரிடமிருந்து அனுமதி வாங்குவதா?” என்று உறக்க கூறியவாரே ஒரு அடி பின் வைத்தான், இளைஞன்.
“ஏன் முடியாதா? பின் ஏன் என்னை எழுப்பினாய்?" என்று கா. நிதானமாக கேட்டான்.
இதைக் கேட்ட இளைஞன், கோபத்தில் துடித்தான். "உங்கள் கீழ்த்தரமான புத்தியை காட்டாதீர்! கோமகனின் அதிகாரத்திற்கு மதிப்பு கொடுத்தாக வேண்டும் என வலியுறுத்துகிறேன்! நீங்கள் உடனடியாக இந்த ஊரை விட்டு சென்று விட வேண்டும், என்று சொல்லத்தான் உங்களை எழுப்பினேன்,” என்றான்.
“போதும் இந்த விளையாட்டெல்லாம்!” என்றான் கா. அமைதியாக. “நீ தேவை இல்லாமல் வரம்பு மீறுகிறாய்,” என்று சொல்லிக்கொண்டே கா. தனது போர்வையை இழுத்து மூடி மீண்டும் படுத்துக் கொண்டு, “நான் உன் நடத்தையைப் பற்றி நாளை புகார் செய்ய வேண்டியிருக்கும். சாட்சிக்கு, தேவைப்பட்டால் விடுதி உரிமையாளரும் இங்கு உள்ளவர்களும் இருக்கிறார்கள்,” என்றான். “ஒரே ஒரு விஷயம் மட்டும் உனக்கு சொல்கிறேன், ஆளுநர் எதிர்பார்க்கும் நில அளவையர் நான் தான்.”
“என்னுடைய உதவியாளர்கள் நாளை வண்டியில் ஆய்வுக் கருவிகளுடன் வருகிறார்கள். நான் பனியில் நடந்து வரும் வாய்ப்பை இழக்க விரும்பவில்லை; ஆனால் எதிர்பாராமல் பல முறை வழி தவறியதால், தாமதமாகிவிட்டது.”
“நீ வந்து அறிவிக்கும் முன்பே எனக்கு நன்றாகத் தெரியும் நேராக கோட்டைக்கு செல்ல மிகவும் தாமதமாகிவிட்டது என்று. அதனால்தான் இன்று இரவு நான் இங்கு தூங்க முடிவு செய்தேன், ஆனால் நீ இங்கு வந்து, -- நாகரிகமாக சொல்ல வேண்டும் என்றால் -- என்னைத் தேவையில்லாமல் தொந்தரவு செய்தாய். நான் சொல்ல வேண்டியது அவ்வளவுதான். குட் நைட், ஜென்டில்மென்” என்ற கா. ஹீட்டரை நோக்கி திரும்பி படுத்தான்.
“நில அளவையரா?” தயக்கமாக கேள்வி அவன் பின் கேட்டது, பின்னர் அமைதி நிலவியது. ஆனால் அந்த இளைஞன் விரைவிலேயே அதே உறுதியுடன் கா. வின் தூக்கத்தைக் கருத்தில் கொண்டு, குரலைத் தாழ்த்தினாலும், தெளிவாகக் கேட்கும் அளவுக்கு, சத்தமாக விடுதி உரிமையாளரிடம், "நான் தொலைபேசியில் விசாரிக்கிறேன்" என்று கூறினான்.
என்னது, இந்த கிராமத்து விடுதியில் தொலை பேசியா? எல்லாமே நன்றாகத் தான் வைத்திருக்கிறார்கள். ஆச்சரியமடைந்தாலும் கா. ஒரு வகையில் அதை எதிர்பார்திருந்தான்.
தொலைபேசி அவன் படுத்திருந்த இடத்தில், தலைக்கு மேல் வைக்கப்பட்டிருந்தது, தூக்க கலக்கத்தில் அதை அவன் கவனிக்கவில்லை.
அந்த இளைஞனுக்கு தொலைபேசி தேவை என்றால், எவ்வளவு நல்ல நோக்கத்துடன் முயற்சி செய்தாலும் கா. வை தொந்தரவு செய்வதைத் தவிர்க்க முடியாது; கா. அதை அனுமதிப்பானா என்பது தான் கேள்வி, அவன் அதை அனுமதிக்க முடிவு செய்தான். தூங்குவது போல் நடிப்பதில் அர்த்தம் இல்லை என்பதால் அவன் இளைஞனை நோக்கி திரும்பினான்.
விவசாயிகள் அனைவரும் நடந்த விஷயத்தைப் பற்றி இணைந்து பேசிக்கொள்வதை அவன் பார்த்தான், நில அளவையரின் வருகை ஒரு சிறிய நிகழ்வு அல்ல. சமையலறையின் கதவு திறக்கப்பட்டது, முழு வாசலையும் அடைத்தப்படி கம்பீரமான உருவம் உடைய உரிமையாளரின் மனைவி நின்றுகொண்டு இருந்தாள்; அவளிடம் என்ன நடக்கிறது என்று கூறுவதற்காக உரிமையாளர் மெதுவாக சத்தமில்லாமல் நடந்து சென்றார்.
தொலைபேசியில் உரையாடல் தொடங்கியது.
கோட்டை காவலாளார் தூங்கிக் கொண்டு இருந்தார்; ஆனால், துணை பாதுகாவலர்களில் ஒரு ஹெர் ஃபிரிட்ஸ் என்பவர் இருந்தார். இளைஞன் தொலைபேசியில் தன்னை ஷ்வார்ட்ஸர் என்று அறிமுகப் படுத்திக் கொண்ட பிறகு, கா. என்ற சுமார் முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க, இழிவான தோற்றமுடைய ஒருவர் அமைதியாக ஒரு வைக்கோல் படுக்கையில், ஒரு மிக சிறிய பையை தலையணையாக வைத்துக் கொண்டு, கை எட்டும் தூரத்தில் ஒரு கம்பை வைத்து அயர்ந்து தூங்கிக் கொண்டு இருந்ததை கண்டு பிடித்ததாக விளக்கினான்.
அவன் தோற்றத்தைப் பார்த்தது அவனுக்கு கா. மீது இயல்பாக சந்தேகம் வந்ததாகவும், மேலும் விடுதி உரிமையாளர் தனது கடமையை செய்யாததால், ஷ்வார்ட்ஸர் இந்த விஷயத்தை விசாரிக்க கடமைப்பட்டிருந்தான் என்றும், அவன் கா. வை எழுப்பி, விசாரித்து, கோமகனின் எல்லையை விட்டு உடனே கிளம்பும் படி அவனை எச்சரித்ததாகவும், தான் நியாயமாக கோமகனின் அழைப்பின் பேரில் வந்த நில அளவையர்தான் என்று கா. கோபம் கொண்டதாகவும், தொலைபேசியில் விவரித்தான்.
நிச்சயமாக குறைந்தபட்சம் அவன் அறிக்கையை அதிகாரப்பூர்வமாக உறுதிப்படுத்த வேண்டும் என்பதால் ஷ்வார்ட்ஸர் ஹெர் ஃபிரிட்ஸிடம் மத்திய பணியகத்திலிருந்து நில அளவையர் உண்மையிலேயே எதிர்பார்க்கப்படுகிறாரா என்று விசாரிக்கும்படியும், பதிலை உடனடியாக தொலைபேசியின் மூலம் அறிவிக்கும்படியும் கேட்டுக்கொண்டான்.
பின்னர் அங்கு அமைதி நிலவியது, ஃபிரிட்ஸ் மத்திய பணியகத்தை கூப்பிட்டு விசாரித்துக் கொண்டிருக்கும் போது விடுதியில் எல்லோரும் பதிலுக்காக காத்திருந்தனர். கா. மட்டும் அசையாமல், ஆர்வமில்லாமல் உற்று பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான். ஷ்வார்ட்ஸர், தீமை கலந்த விவேகத்தோடு தனது கதையைச் சொன்ன விதம், அவனை போன்ற கோட்டையின் கீழ் நிலைபணியாளர்கள் கூட சாதுரியத்தை எவ்வளவு நன்கு உபையோகிக்கத் தெரிந்தவர்கள் என்பதை அவனுக்கு உணர்த்தியது. அவர்கள் வேலை செய்வதிலும் குறை ஒன்றும் இல்லை. மத்திய அலுவலகம் இரவிலும் சேவை செய்வது மட்டும் அல்லாமல் கேள்விகளுக்கும் உடனடி பதிலும் அளித்தது, எனெனில் ஃபிரிட்ஸிடமிருந்து எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த அழைப்பு உடனே வந்தது. பதில் சுருக்கமாக இருந்தது. ஷ்வார்ட்ஸர் ரிசீவரைத் வைத்து விட்டு, கோபமாக, “நான் ஏற்கனவே சொன்னேன். நில அளவையராக இருப்பதற்கான ஒரு அறிகுறி கூட இல்லை! சாதாரண பொய் சொல்லி திரியும் நாடோடி!” இதைக் கேட்டதும் கா. விற்கு ஒரு வினாடி ஷ்வார்ட்ஸர், மற்றும் அங்கிருந்த அனைவரும், விவசாயிகள், விடுதி உரிமையாளர், அவர் மனைவி யாவரும், சேர்ந்து தன் மீது பாயப் போகிறார்கள் என்று பயந்து அவ்வாறு உடலின் மேல் அவர்கள் விழும் அதிர்ச்சியை தவிர்க்க போர்வைக்குள் நுழைந்து கொண்டான்.
அப்போ̀து மீண்டும் தொலைபேசி, கா. விற்கு ஒரு வலியுறுத்தலோடு ஒலித்தது போல் தோன்றியது. அவன் மெதுவாக போர்வைக்குள்ளிருந்து தலையை தூக்கினான். ஆனால் அது திரும்ப கா. வின் விஷயமாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்று நினைத்தாலும் அவர்கள் அனைவரும் அமைதியானார்கள். ஷ்வார்ட்ஸர் மீண்டும் தொலைபேசியை எடுத்தான். வெகு நேரம் கவனத்துடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். பிறகு மெல்லிய குரலில் “அப்படியா? தவறா? எனக்கு மிக சங்கடமாக இருக்கிறது. அலுவலக தலைவரே ஃபோன் செய்து சொன்னாரா? விசித்திரம், விசித்திரமாக இருக்கிறது. இதை நான் எப்படி நில அளவையருக்கு விளக்கப் போகிறேன்?” என்றான்.
கா. கவனமாக காது கொடுத்துக்கேட்டான். கோட்டை அவனை நில அளவையராக அங்கீகரித்திரிக்கிறது. ஒருபுறம், அது அவனுக்கு சாதகமற்றதாகி விட்டது, ஏனென்றால் கோட்டை அவனைப் பற்றி நன்கு அறிந்திருக்கிறது, அனைத்து சாத்தியமான விளைவுகளையும் மதிப்பிட்டு, புன்னகையுடன் சவாலை ஏற்றுக் கொண்டுள்ளது. மறுபுறம், அது அவனுக்கு சாதகமாகவும் இருந்தது, ஏனென்றால் அவனது கருத்துப்படி அவர்கள் அவனைக் குறைவாக மதிப்பிட்டதாக அது நிரூபித்தது, ஆதலால், எதிர்பார்த்ததை விட இப்போது அவனுக்கு அதிக சுதந்திரம் கிடைத்துள்ளது. மேலும், அவர்களின் உயர்ந்த நிலையால் அவனை நில அளவையராக அங்கீகரித்து, அவனை தொடர்ந்து பணிவுடனும் பயத்துடனும் வைத்திருக்க முடியும் என்று அவர்கள் நினைத்தால், தவறாக புரிந்துகொண்டு இருக்கிறார்கள், அது அவனை கொஞ்சம் உறுத்தியது, அவ்வளவுதான்.
(மொழிபெயர்ப்பு: டாக்டர் ஹம்சவாஹினி சிங்)
Übersetzung: Dr. Hamsavahini Singh
Vorgelesen von: Sabthika Mathanamohan
(ஒரு பகுதி)
வருகை
கா. வந்து சேர்ந்த போது மாலையாகிவிட்டது. கிராமம் கடும் பனியால் மூடியிருந்தது. மூடுபனியும் இருளும் சூழ்ந்திருந்ததால் கோட்டை இருந்த மலை தெளிவாக தெரியவில்லை; கோட்டை அங்கு இருப்பதின் அடையாளமாக ஒளியின் ஒரு மின்மினிப்பு கூட கண்ணிற்க்குத் தென்படவில்லை. கா. வெகு நேரம் பிராதான சாலையிலிருந்து கிராமத்துக்குச் செல்லும் மரப்பாலத்தின் மேல் நின்று கொண்டு எதிரே இருந்த மாயையான வெட்டவெளியை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
பிறகு இரவு தங்குவதற்கான இடத்தை தேடினான்; விடுதி திறந்திருந்தது, ஆனால் அங்கு அறை ஒன்றும் காலி இல்லை. தாமதமாக வந்த விருந்தாளியை குழப்பத்துடன் பார்த்த விடுதியின் உரிமையாளர், அவனை வரவேற்பறையிலேயே ஒரு வைக்கோல் பையைப் போட்டு படுக்க அனுமதித்தார். கா. வும் அதற்க்கு ஒப்புக்கொண்டான். சில கிராம விவசாயிகள் இன்னும் பீயர் குடித்து கொண்டிருந்தார்கள். கா. யாரிடமும் பேச விரும்பவில்லை. பரண் மேல் இருந்த வைக்கோல் பை ஒன்றை எடுத்து, ஹீட்டர் அருகே விரித்து படுத்துக் கொண்டான். ஹீட்டர் அருகில் சூடு இதமாக இருந்தது; அவன் அமைதியாக இருந்த கிராம மக்களை களைப்பான கண்களால் பார்த்துக் கொண்டே சிறிது நேரத்தில் தூங்கிவிட்டான்.
ஆனால் சிறு வேளைக்குப்பிறகு எழுப்பப்பட்டான். ஒரு இளைஞன் நகரவாசி போல் உடை அணிந்து, நடிகனின் முகத்தைப் போல் அடர்ந்த புருவங்களும், குறுகிய கண்களுமாய் விடுதி உரிமையாளருடன் நின்றிருந்தான். அங்கிருந்த சிலர் நடக்கப்போவதை நன்றாகக் கேட்பதற்கும், பார்ப்பதற்கும் தங்கள் நாற்காலிகளைத் திருப்பி போட்டு உட்கார்ந்துக் கொண்டார்கள். - அந்த இளைஞன் கா. வை எழுப்பியதற்காக மிகவும் பணிவாக மன்னிப்புக் கேட்டான். கோட்டை காவலாளரின் மகன் என தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, பின்னர் கூறினான், “இந்தக் கிரமம் கோட்டைக்குச் சொந்தமானது, இங்கு நிரந்தரமாக வசிப்பவர்களானலும் சரி, ஓரிரவு தங்குபவர்களானாலும் சரி, கோட்டையிலே தங்குவதாக கருதப்படுவார்கள். ஆனால், கோமகனின் அனுமதி இல்லாமல் இங்கு தங்க முடியாது. அத்தகைய அனுமதிச்சீட்டு உங்களிடம் இல்லையா, அல்லது நீங்கள் அதை இவ்விடுதியில் காட்டவில்லையா?”
கா. படுத்த இடத்திலிருந்து ஓரளவு எழுந்து உட்கார்ந்து தலைமுடியை கோதிவிட்டுக் இருவரையும் பார்த்து, "நான் எந்த கிராமத்திற்க்குள் வழி அறியாமல் வந்திருக்கிறேன்? இங்கு கோட்டை இருக்கிறதா?” என்றான்.
"நிச்சியமாக," என்று இளைஞன் மெதுவாக பதிலளிக்கவே, அங்கும், இங்கும் ஒரிரு விவசாயிகள் கா. வின் கேள்விக்குத் தலை அசைத்தார்கள், "இது என் கோமகன் வெஸ்ட்-வெஸ்டினின் கோட்டை.”
கா., கேட்டது கனவல்ல என்று உறுதிப்படுத்த, “இந்த கிராமத்தில் தங்க அனுமதி வேண்டுமா?” என்றான்.
“அனுமதி அவசியம் வேண்டும்.” என்று பதில் அளித்த இளைஞனின் சைகையில் கா. வின் மேல் முரண்பட்ட அவமதிப்பு உணரமுடிந்தது; கையை பார்வையாளர்களிடம் நீட்டியபடி “அல்லது அனுமதி அவசியம் இல்லையா?” என்றான்.
“அப்படியானால் நான் இப்போதே போய் அனுமதி வாங்கி வரவேண்டும்,” என்ற கா., கொட்டாவி விட்டுக் கொண்டே போர்வையை தள்ளியபடி, எழுந்திருக்க முயன்றான்.
“யாரிடமிருந்து வாங்கப் போகிறீர்?” என்று இளைஞன் கேட்டான்.
“ஆளுனரிடமிருந்துதான்”, என்ற கா.,“அதை விட்டால் வேறு வழி இல்லை.”
“இந்த நடு இரவில் ஆளுனரிடமிருந்து அனுமதி வாங்குவதா?” என்று உறக்க கூறியவாரே ஒரு அடி பின் வைத்தான், இளைஞன்.
“ஏன் முடியாதா? பின் ஏன் என்னை எழுப்பினாய்?" என்று கா. நிதானமாக கேட்டான்.
இதைக் கேட்ட இளைஞன், கோபத்தில் துடித்தான். "உங்கள் கீழ்த்தரமான புத்தியை காட்டாதீர்! கோமகனின் அதிகாரத்திற்கு மதிப்பு கொடுத்தாக வேண்டும் என வலியுறுத்துகிறேன்! நீங்கள் உடனடியாக இந்த ஊரை விட்டு சென்று விட வேண்டும், என்று சொல்லத்தான் உங்களை எழுப்பினேன்,” என்றான்.
“போதும் இந்த விளையாட்டெல்லாம்!” என்றான் கா. அமைதியாக. “நீ தேவை இல்லாமல் வரம்பு மீறுகிறாய்,” என்று சொல்லிக்கொண்டே கா. தனது போர்வையை இழுத்து மூடி மீண்டும் படுத்துக் கொண்டு, “நான் உன் நடத்தையைப் பற்றி நாளை புகார் செய்ய வேண்டியிருக்கும். சாட்சிக்கு, தேவைப்பட்டால் விடுதி உரிமையாளரும் இங்கு உள்ளவர்களும் இருக்கிறார்கள்,” என்றான். “ஒரே ஒரு விஷயம் மட்டும் உனக்கு சொல்கிறேன், ஆளுநர் எதிர்பார்க்கும் நில அளவையர் நான் தான்.”
“என்னுடைய உதவியாளர்கள் நாளை வண்டியில் ஆய்வுக் கருவிகளுடன் வருகிறார்கள். நான் பனியில் நடந்து வரும் வாய்ப்பை இழக்க விரும்பவில்லை; ஆனால் எதிர்பாராமல் பல முறை வழி தவறியதால், தாமதமாகிவிட்டது.”
“நீ வந்து அறிவிக்கும் முன்பே எனக்கு நன்றாகத் தெரியும் நேராக கோட்டைக்கு செல்ல மிகவும் தாமதமாகிவிட்டது என்று. அதனால்தான் இன்று இரவு நான் இங்கு தூங்க முடிவு செய்தேன், ஆனால் நீ இங்கு வந்து, -- நாகரிகமாக சொல்ல வேண்டும் என்றால் -- என்னைத் தேவையில்லாமல் தொந்தரவு செய்தாய். நான் சொல்ல வேண்டியது அவ்வளவுதான். குட் நைட், ஜென்டில்மென்” என்ற கா. ஹீட்டரை நோக்கி திரும்பி படுத்தான்.
“நில அளவையரா?” தயக்கமாக கேள்வி அவன் பின் கேட்டது, பின்னர் அமைதி நிலவியது. ஆனால் அந்த இளைஞன் விரைவிலேயே அதே உறுதியுடன் கா. வின் தூக்கத்தைக் கருத்தில் கொண்டு, குரலைத் தாழ்த்தினாலும், தெளிவாகக் கேட்கும் அளவுக்கு, சத்தமாக விடுதி உரிமையாளரிடம், "நான் தொலைபேசியில் விசாரிக்கிறேன்" என்று கூறினான்.
என்னது, இந்த கிராமத்து விடுதியில் தொலை பேசியா? எல்லாமே நன்றாகத் தான் வைத்திருக்கிறார்கள். ஆச்சரியமடைந்தாலும் கா. ஒரு வகையில் அதை எதிர்பார்திருந்தான்.
தொலைபேசி அவன் படுத்திருந்த இடத்தில், தலைக்கு மேல் வைக்கப்பட்டிருந்தது, தூக்க கலக்கத்தில் அதை அவன் கவனிக்கவில்லை.
அந்த இளைஞனுக்கு தொலைபேசி தேவை என்றால், எவ்வளவு நல்ல நோக்கத்துடன் முயற்சி செய்தாலும் கா. வை தொந்தரவு செய்வதைத் தவிர்க்க முடியாது; கா. அதை அனுமதிப்பானா என்பது தான் கேள்வி, அவன் அதை அனுமதிக்க முடிவு செய்தான். தூங்குவது போல் நடிப்பதில் அர்த்தம் இல்லை என்பதால் அவன் இளைஞனை நோக்கி திரும்பினான்.
விவசாயிகள் அனைவரும் நடந்த விஷயத்தைப் பற்றி இணைந்து பேசிக்கொள்வதை அவன் பார்த்தான், நில அளவையரின் வருகை ஒரு சிறிய நிகழ்வு அல்ல. சமையலறையின் கதவு திறக்கப்பட்டது, முழு வாசலையும் அடைத்தப்படி கம்பீரமான உருவம் உடைய உரிமையாளரின் மனைவி நின்றுகொண்டு இருந்தாள்; அவளிடம் என்ன நடக்கிறது என்று கூறுவதற்காக உரிமையாளர் மெதுவாக சத்தமில்லாமல் நடந்து சென்றார்.
தொலைபேசியில் உரையாடல் தொடங்கியது.
கோட்டை காவலாளார் தூங்கிக் கொண்டு இருந்தார்; ஆனால், துணை பாதுகாவலர்களில் ஒரு ஹெர் ஃபிரிட்ஸ் என்பவர் இருந்தார். இளைஞன் தொலைபேசியில் தன்னை ஷ்வார்ட்ஸர் என்று அறிமுகப் படுத்திக் கொண்ட பிறகு, கா. என்ற சுமார் முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க, இழிவான தோற்றமுடைய ஒருவர் அமைதியாக ஒரு வைக்கோல் படுக்கையில், ஒரு மிக சிறிய பையை தலையணையாக வைத்துக் கொண்டு, கை எட்டும் தூரத்தில் ஒரு கம்பை வைத்து அயர்ந்து தூங்கிக் கொண்டு இருந்ததை கண்டு பிடித்ததாக விளக்கினான்.
அவன் தோற்றத்தைப் பார்த்தது அவனுக்கு கா. மீது இயல்பாக சந்தேகம் வந்ததாகவும், மேலும் விடுதி உரிமையாளர் தனது கடமையை செய்யாததால், ஷ்வார்ட்ஸர் இந்த விஷயத்தை விசாரிக்க கடமைப்பட்டிருந்தான் என்றும், அவன் கா. வை எழுப்பி, விசாரித்து, கோமகனின் எல்லையை விட்டு உடனே கிளம்பும் படி அவனை எச்சரித்ததாகவும், தான் நியாயமாக கோமகனின் அழைப்பின் பேரில் வந்த நில அளவையர்தான் என்று கா. கோபம் கொண்டதாகவும், தொலைபேசியில் விவரித்தான்.
நிச்சயமாக குறைந்தபட்சம் அவன் அறிக்கையை அதிகாரப்பூர்வமாக உறுதிப்படுத்த வேண்டும் என்பதால் ஷ்வார்ட்ஸர் ஹெர் ஃபிரிட்ஸிடம் மத்திய பணியகத்திலிருந்து நில அளவையர் உண்மையிலேயே எதிர்பார்க்கப்படுகிறாரா என்று விசாரிக்கும்படியும், பதிலை உடனடியாக தொலைபேசியின் மூலம் அறிவிக்கும்படியும் கேட்டுக்கொண்டான்.
பின்னர் அங்கு அமைதி நிலவியது, ஃபிரிட்ஸ் மத்திய பணியகத்தை கூப்பிட்டு விசாரித்துக் கொண்டிருக்கும் போது விடுதியில் எல்லோரும் பதிலுக்காக காத்திருந்தனர். கா. மட்டும் அசையாமல், ஆர்வமில்லாமல் உற்று பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான். ஷ்வார்ட்ஸர், தீமை கலந்த விவேகத்தோடு தனது கதையைச் சொன்ன விதம், அவனை போன்ற கோட்டையின் கீழ் நிலைபணியாளர்கள் கூட சாதுரியத்தை எவ்வளவு நன்கு உபையோகிக்கத் தெரிந்தவர்கள் என்பதை அவனுக்கு உணர்த்தியது. அவர்கள் வேலை செய்வதிலும் குறை ஒன்றும் இல்லை. மத்திய அலுவலகம் இரவிலும் சேவை செய்வது மட்டும் அல்லாமல் கேள்விகளுக்கும் உடனடி பதிலும் அளித்தது, எனெனில் ஃபிரிட்ஸிடமிருந்து எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த அழைப்பு உடனே வந்தது. பதில் சுருக்கமாக இருந்தது. ஷ்வார்ட்ஸர் ரிசீவரைத் வைத்து விட்டு, கோபமாக, “நான் ஏற்கனவே சொன்னேன். நில அளவையராக இருப்பதற்கான ஒரு அறிகுறி கூட இல்லை! சாதாரண பொய் சொல்லி திரியும் நாடோடி!” இதைக் கேட்டதும் கா. விற்கு ஒரு வினாடி ஷ்வார்ட்ஸர், மற்றும் அங்கிருந்த அனைவரும், விவசாயிகள், விடுதி உரிமையாளர், அவர் மனைவி யாவரும், சேர்ந்து தன் மீது பாயப் போகிறார்கள் என்று பயந்து அவ்வாறு உடலின் மேல் அவர்கள் விழும் அதிர்ச்சியை தவிர்க்க போர்வைக்குள் நுழைந்து கொண்டான்.
அப்போ̀து மீண்டும் தொலைபேசி, கா. விற்கு ஒரு வலியுறுத்தலோடு ஒலித்தது போல் தோன்றியது. அவன் மெதுவாக போர்வைக்குள்ளிருந்து தலையை தூக்கினான். ஆனால் அது திரும்ப கா. வின் விஷயமாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்று நினைத்தாலும் அவர்கள் அனைவரும் அமைதியானார்கள். ஷ்வார்ட்ஸர் மீண்டும் தொலைபேசியை எடுத்தான். வெகு நேரம் கவனத்துடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். பிறகு மெல்லிய குரலில் “அப்படியா? தவறா? எனக்கு மிக சங்கடமாக இருக்கிறது. அலுவலக தலைவரே ஃபோன் செய்து சொன்னாரா? விசித்திரம், விசித்திரமாக இருக்கிறது. இதை நான் எப்படி நில அளவையருக்கு விளக்கப் போகிறேன்?” என்றான்.
கா. கவனமாக காது கொடுத்துக்கேட்டான். கோட்டை அவனை நில அளவையராக அங்கீகரித்திரிக்கிறது. ஒருபுறம், அது அவனுக்கு சாதகமற்றதாகி விட்டது, ஏனென்றால் கோட்டை அவனைப் பற்றி நன்கு அறிந்திருக்கிறது, அனைத்து சாத்தியமான விளைவுகளையும் மதிப்பிட்டு, புன்னகையுடன் சவாலை ஏற்றுக் கொண்டுள்ளது. மறுபுறம், அது அவனுக்கு சாதகமாகவும் இருந்தது, ஏனென்றால் அவனது கருத்துப்படி அவர்கள் அவனைக் குறைவாக மதிப்பிட்டதாக அது நிரூபித்தது, ஆதலால், எதிர்பார்த்ததை விட இப்போது அவனுக்கு அதிக சுதந்திரம் கிடைத்துள்ளது. மேலும், அவர்களின் உயர்ந்த நிலையால் அவனை நில அளவையராக அங்கீகரித்து, அவனை தொடர்ந்து பணிவுடனும் பயத்துடனும் வைத்திருக்க முடியும் என்று அவர்கள் நினைத்தால், தவறாக புரிந்துகொண்டு இருக்கிறார்கள், அது அவனை கொஞ்சம் உறுத்தியது, அவ்வளவுதான்.
(மொழிபெயர்ப்பு: டாக்டர் ஹம்சவாஹினி சிங்)
Vorgelesen von: Sabthika Mathanamohan
قلعہ
(ایک انتخاب)
آمد
دیر شام کا وقت تھا جب کا وہاں پہنچا ۔ گاؤں گہری برف سے ڈھکا ہوا تھا۔ قلعے کا کوئی نام و نشاں نظر نہیں آ رہا تھا، قلعے کی چوٹی بھی کوہرے اور اندھیرے سے گھرے ہونے کی وجہ سے نظر نہیں آرہی تھی ۔ یہاں تک کی ، روشنی کی ہلکی سی چمک نے بھی اس بڑے سے قلعے کی موجودگی کا اشارہ نہ کیا۔ کا کافی دیر تک لکڈی کے اس پل پر کھڑا رہا جو شہر کو گاؤں سے جوڑتا تھا اور اس دوران ایک ظاہری خالی پن کو محسوس کرتا رہا۔
پھر وہ رات گزارنے کے لیے جگہ تلاشنے آگے بڑھ گیا ، اس وقت بھی مسافر خانے میں لوگ جاگ رہے تھے۔ مالک سرائے کے پاس کرائے پر دینے کے لیے کوئی کمرہ نہ تھا، لیکن بے وقت آئے مہمان سے بے حد حیران اور پریشان ہوکر ، اسنے کا کو مسافر خانے میں تنکوں سے بنے ہوئے گدے پر سونے کی اجازت دے دی ۔ کا کو یہ منظور تھا۔ کچھ کاشت کار ابھی تک ہاتھ میں شراب لیکر بیٹھے ہوئے تھے، لیکن کا کسی سے بات نہیں کرنا چاہتا تھا، تو اسنے کوٹھری سے تنکے کی بوری اٹھائی اور چولھے کے پاس بچھا کر لیٹ گیا۔ سما گرم تھا، کاشت کار خاموش تھے، اسنے ان سب کو تھکن بھری نگاہوں سے بھانںپا، پھر سو گیا۔
لیکن کچھ ہی دیر کے بعد اسے جگا دیا گیا۔ شہری لباس پہنے، اداکار سا چہرا ، تنگ آنکھیں اور گھنی بھوں والا ایک نوجوان، مالک سرائے کے ساتھ اسکے سامنے کھڑا تھا۔ کاشت کار ابھی بھی موجود تھے، اور کچھ لوگوں نے اپنی کُرسیاں گھما لیں تھیں تاکہ وہ بہتر طور سے متماشا دیکھ اور سن سکیں ۔ نوجوان نے بے حد شائستہ انداز میں کا کو جگانے کے لیے معذرت کی، اپنا تعارف قلعے کے حاکم کے بیٹے کے طور پر کرایا اور پھر کہا: "یہ گاؤں قلعے کی ملکیت ہے ، جو بھی یہاں رہتا ہے یا یہاں رات بسر کرتا ہے ، کہنے سے مراد ہے کہ وہ قلعے میں رہتا ہے اور رات بسر کرتا ہے ۔ حکمران کی اجازت کے بغیر کسی کو بھی ایسا کرنے کی اجازت نہیں ہے ۔ تمھارے پاس ایسی کوئی اجازت نہیں ہے ،کم سے کم تم نے دکھائی تو نہیں ہے"۔
کا اٹھ بیٹھا، بال جھاڑے، نیچے سے لوگوں کو دیکھا اور کہا : "میں کس گاؤں میں کھو گیا ہوں؟ کیا یہاں کوئی قلع ہے"؟
،"جی ہاں"
نوجوان نے دھیرے سے کہا، اِدھر اُدھر سے کچھ لوگوں نے کا کی طرف سر ہلایا۔
"قلع، حکمران ویسٹ ویسٹ کا قلع"
"اور رات گزارنے کی اجازت ہونی چاہیے؟"
کا نے پوچھا، گویا وہ خود کو مطمئن کرنا چاہتا ہو کہ کہیں پچھلے پیغامات خواب تو نہیں تھے۔
"اجازت ہونا لازمی ہے،" جواب تھا۔
کا کو بے حد بد لحاظ طنز کا سامنا کرنا پڑا جب نوجوان نے مالک سرائے اور مہمانوں سے باحیں پھیلا کر پوچھا: "یا پھر لازمی نہیں ہے"؟
"پھر مجھے اجازت لینی ہوگی،"
کا نے جمائی لیتے اور کمبل کو دور سرکاتے ہوے کہا، جیسے وہ اٹھنا چاہ رہا ہو۔
ہاں، کس سے؟" نوجوان نے پوچھا۔"
"حکمران سے،" کا نے کہا، "کچھ اور نہیں بچا کہنے کو۔"
"آدھی رات کو حکمران سے اجازت لوگے؟"
نوجوان چیخا اور ایک قدم پیچھے ہٹا۔
کیا ایسا ممکن نہیں؟" کا نے متوازن طور پر کہا۔"
"پھر آپنے مجھے کیوں جگایا؟"
"!نوجوان اب آپے سے باہر ہو گیا، "اجب بدتمیز ہو
حکمران کی حاکمیت سے ادب و احترام کا مطالبہ کرتے ہوے وہ چیخا، "میں نے اس لیے تم کو جگایا کہ تم ہیں بتا سکو کے تمہیں حکمران کا علاقہ فوری تور پر چھوڑنا ہوگا"۔
،"اما بہت ہوا مذاق“
کا خاموش آواز میں یہ بول کر لیٹا اور کمبل اوڈھ لیا، "برخو دار اب بہت ہو گیا، میں کل تمهاری عدالت میں حاضر ہو جاؤں گا۔ مالک سرائے اور سب حضرات گواہ ہیں، اگر مجھے گواہوں کی ضرورت پیش آئی تو۔ ورنہ، یہ صاف ہو جانا چاہیے کہ میں الاقے کا جائزہ لینے آیا ہوں اور مجھے حکمران نے بھجوایا ہے۔ میرے دستگیر کل ساز و سامان کے ساتھ گاڑی سے پہنچ جایں گے ۔ میں برف میں کوچ کرنے سے نہیں بچ رہا تھا، لیکن بدقسمتی سے چند دفا میں راستا بھٹک گیا اور اس وجہ سے آنے میں اتنی دیر ہوگئ ۔ مجھے پہلے سے معلوم تھا، تمھارے فرمان سے بھی پہلے، کہ اب قلعے میں حاضر ہونے کے لحاظ سے کافی دیر ہو چوکی تھی۔ اس وجہ سے میں رات بسر کرنے یہاں آگیا، میرے آرام میں آپنے، اچھی طرح، نہایتی بےادبی سے خلل ڈال دیا۔ میری وضاحتیں ختم ہوئی۔ شب بخیر جناب۔" اور کا نے چولھے کی طرف کروٹ لیلی۔
"زمین کا جائزہ کرنے والا؟"
اسنے اپنی پیٹھ کے پیچھے اسے جھجھک کر پوچھتے ہوئے سنا، اور پھر خاموشی کا عالم چھا گیا۔ لیکن نوجوان نے جلد خود کو مطمیئن کیا اور مالک سرائے سے ایسے لہجے میں کہا جو کا کی نیند کے مدے نظر بے حد مغلوب اور اسکو سمجھانے کے لیے بے حد بلند تھا: "میں ٹیلی فون پر تحقیق کروں گا۔" ائیں، اس گاؤں کے مسافر خانے میں ٹلی فون بھی تھا؟ ہر چیز کا اچھا انتظام ہے۔ ویسے تو کا اس بات پر حیران ہوا، لیکن کل ملا کر اسی بات کی امید تھی۔ معلوم ہوا کے ٹلی فون اسکے سر کے اپر رکھا ہوا تھا؛ نیند میں اسنے اسے نظر انداز کر دیا تھا۔ اگر نوجوان کو فون کرنا ہی تھا تو نیک ارادوں کے با وجود کا کی نیند میں خلل ڈالے بغیر وہ فون نہیں کر سکتا تھا۔ اب بات صرف اتنی سی تھی کہ کیا کا اسے فون کرنے دیگا یا نہیں، اسنے فیصلہ کیا کی وہ اسے فون کرنے دیگا۔ لہازا اب سونے کی نقل کرنا بیکار تھا اور اس لئے وہ پیٹھ کے بل واپس لیٹ گیا۔ اسنے کاشت کاروں کو ایک ساتھ جھک کر چلتے ہوئے اور بات چیت کرتے ہوے دیکھا، سرویئر کی آمد کوئی معمولی چیز نہیں، باورچی خانے کا دروازہ کھل چکا تھا، مکان مالکن کا بھاری بھرکم ہیولیٰ دروازے کو بھرے ہوئے تھا، مالک مکان پنجوں کے بل اسے سب کچھ بتانے وہاں پہیچا۔ ادھر ٹلی فون پر گفتگو شروع ہو گئی۔
قلعے کے صدر سو رہے تھے، لیکن ایک نائب صدر، سارے نائب صدروں میں سے ایک، جناب فرتز، موجود تھے۔ وہ نوجوان، جسنے اپنا تعارف شوارتسر کے طور پر کرایا تھا، پورا قصہ سناتا ہے کہ کیسے اسکی ملاقات کا سے ہوئی، ایک شخص جسکی عمر تیس سال کے پار ہوگی ،کیسے تھکا ہارا، تنکوں کے گدے پر اپنے چھوٹے سے بستے کا تکیہ بنا کر سکون سے سو رہا تھا ،کیسے اسکے قریب ایک ٹیڑھی میڑھی بیت رکھی تھی۔ اب، یقیناً، شک ہو رہا تھا کیوںکی مالک سرائے تو اپنی زمہ داری نظر انداز کر ہی چکا تھا، اب شوارتسر کا فرض تھا کہ وہ معملے کی تہہ تک جائے۔ جگائے جانے، تفتیش اور الاقے سے بےدخل کئے جانے کی دھمکی کو کا نے ایک بڈے ہی بد اخلاق سلوک کے طور پر سمجھا۔ بہر حال پھر جیسا ہوا اور غالبناً یہی مناسب تھا، کیوںکہ جب اسنے حکمران کے جانب سے سرویئر کے طور پر مقرر کئے جانے کا دعوہ کیا تھا، تو بلاشبہ، اس دعوے کی تصدیق کرنا حسبِ دستور فرتز پر فرض تھا، لہازا شوارتسر نے فرتز سے مرکزی دفتر میں پوچھ تاچھ کرنے کو کہا، اسے پتہ لگانا تھا کہ کیا واقعی اس قسم کے کسی سرویئر کی تَوَقُّع کی گئی تھی۔جواب حاصل کر کے فورن فون پر اس بات کی اطلاع بھی دینی تھی۔
پھر خاموشی چھا گئی، وہاں فرتز پوچھ تاچھ کر رہا تھا اور یہاں لوگ جواب کے منتظر تھے، کا جس حال میں تھا اس ہی حال میں رہا، ذرا سا ہلا تک نہیں، وہ کسی تجسس میں نہیں لگ رہا تھا، بس سامنے دیکھ رہا تھا۔ شوارتسر کی منافقت اور ہوشیاری کی ملاوٹ سے بھری کہانی سے اسے تصور ہوا کے کیسے اُس جیسے کمتر لوگوں کو بھی قلعے میں کتنی اسانی سے سفارتی تعلیم حاصل تھی۔ وہ محنت کرنے میں بھی کم نہیں تھے، مرکزی دفتر میں نائٹ ڈیوٹی چل رہی تھی- کیوںکہ جناب فرتز مسلسل فون کئے جا رہے تھے اسنے بہت جلدی جواب دے دیا۔ اطلاع کافی مختصر سی معلوم ہوئی، کیونکہ شوارتسر نے فورن طیش میں فون ننیچے پھینک دیا۔ " میں نے کہا تھا،" وہ چلایا، "سروییئر کا کوئی نامُ و نشاں نہیں، نہایتی جھوٹا، مکار انسان ہے یہ، شاید اس سے بھی بدتر"۔
ایک لمحے کے لیے کا کو لگا کہ سب لوگ، شوارتسر، کاشت کار، مالک سرائے اور مکان مالکن، اس پر چڑھ بیٹھیں گے۔ کمبل کے اندر چھپ کر کم اذ کم پہلے حملے سے تو وہ بچ گیا، اسکے بعد دھیرے سے اپنا سر باہر نکالا - پھر سے فون کی گھنٹی بجی جو کا کو ذرا ذیادہ تیز آواز کی لگی - اگرچہ اس بار فون کا کے لیے نہیں تھا، ایک وقفے کے لیے سب خاموش ہو گیے اور شوارتسر واپس مدے پر آیا۔ اسنے ایک تفصیل بھری دلیل سنائی اور خاموش آواز میں کہا : " تو یہ ایک غلط فہمی ہے؟ یہ میری بےچینی کا سبب ہے۔ دفتر کے صدر نے خود فون کیا ہے؟ حیرت ہے۔ حیرت ہے ۔ لیکن اب میں سرویئر سے اِسکی وضاحت کیسے کروں"؟
کا نے سنا کہ قلعے کی حکومت نے اسے سرویئر مقرر کیا ہے۔ ایک نقطہ بظر سے، یہ اسکے حق میں نہیں تھا، کیوںکہ اب یہ صاف تھا کہ قلعے میں ہر شخص اسکے بارے میں ہر ضروری چیز جانتا تھا، تاقت کا میزان بدل گیا تھا اور وہ مارا ماری کے بارے میں سوچ کر مسکرا رہا تھا۔ دوسری طرف، یہ اچھا بھی تھا، کیونکہ اسکے حساب سے یہ ظاہر ہو گیا تھا کہ اسے کمتر سمجھا جا رہا ہے اور اس لیے اب وہ امید سے ذیادہ آزاد تھا۔ اور اگر کوئی یہ جان لینے کے بعد کہ وہ سرویئر ہے سوچتا تھا، کہ اسکو ڈر سے قابو میں لے لیگا تو یہ اسکی غلط فہمی تھی، کا اسکو ڈرانا بہت آسان تھا،بس اتنی سی بات تھی۔
(مترجم: سیدہ علینہ علی)
(ایک انتخاب)
آمد
دیر شام کا وقت تھا جب کا وہاں پہنچا ۔ گاؤں گہری برف سے ڈھکا ہوا تھا۔ قلعے کا کوئی نام و نشاں نظر نہیں آ رہا تھا، قلعے کی چوٹی بھی کوہرے اور اندھیرے سے گھرے ہونے کی وجہ سے نظر نہیں آرہی تھی ۔ یہاں تک کی ، روشنی کی ہلکی سی چمک نے بھی اس بڑے سے قلعے کی موجودگی کا اشارہ نہ کیا۔ کا کافی دیر تک لکڈی کے اس پل پر کھڑا رہا جو شہر کو گاؤں سے جوڑتا تھا اور اس دوران ایک ظاہری خالی پن کو محسوس کرتا رہا۔
پھر وہ رات گزارنے کے لیے جگہ تلاشنے آگے بڑھ گیا ، اس وقت بھی مسافر خانے میں لوگ جاگ رہے تھے۔ مالک سرائے کے پاس کرائے پر دینے کے لیے کوئی کمرہ نہ تھا، لیکن بے وقت آئے مہمان سے بے حد حیران اور پریشان ہوکر ، اسنے کا کو مسافر خانے میں تنکوں سے بنے ہوئے گدے پر سونے کی اجازت دے دی ۔ کا کو یہ منظور تھا۔ کچھ کاشت کار ابھی تک ہاتھ میں شراب لیکر بیٹھے ہوئے تھے، لیکن کا کسی سے بات نہیں کرنا چاہتا تھا، تو اسنے کوٹھری سے تنکے کی بوری اٹھائی اور چولھے کے پاس بچھا کر لیٹ گیا۔ سما گرم تھا، کاشت کار خاموش تھے، اسنے ان سب کو تھکن بھری نگاہوں سے بھانںپا، پھر سو گیا۔
لیکن کچھ ہی دیر کے بعد اسے جگا دیا گیا۔ شہری لباس پہنے، اداکار سا چہرا ، تنگ آنکھیں اور گھنی بھوں والا ایک نوجوان، مالک سرائے کے ساتھ اسکے سامنے کھڑا تھا۔ کاشت کار ابھی بھی موجود تھے، اور کچھ لوگوں نے اپنی کُرسیاں گھما لیں تھیں تاکہ وہ بہتر طور سے متماشا دیکھ اور سن سکیں ۔ نوجوان نے بے حد شائستہ انداز میں کا کو جگانے کے لیے معذرت کی، اپنا تعارف قلعے کے حاکم کے بیٹے کے طور پر کرایا اور پھر کہا: "یہ گاؤں قلعے کی ملکیت ہے ، جو بھی یہاں رہتا ہے یا یہاں رات بسر کرتا ہے ، کہنے سے مراد ہے کہ وہ قلعے میں رہتا ہے اور رات بسر کرتا ہے ۔ حکمران کی اجازت کے بغیر کسی کو بھی ایسا کرنے کی اجازت نہیں ہے ۔ تمھارے پاس ایسی کوئی اجازت نہیں ہے ،کم سے کم تم نے دکھائی تو نہیں ہے"۔
کا اٹھ بیٹھا، بال جھاڑے، نیچے سے لوگوں کو دیکھا اور کہا : "میں کس گاؤں میں کھو گیا ہوں؟ کیا یہاں کوئی قلع ہے"؟
،"جی ہاں"
نوجوان نے دھیرے سے کہا، اِدھر اُدھر سے کچھ لوگوں نے کا کی طرف سر ہلایا۔
"قلع، حکمران ویسٹ ویسٹ کا قلع"
"اور رات گزارنے کی اجازت ہونی چاہیے؟"
کا نے پوچھا، گویا وہ خود کو مطمئن کرنا چاہتا ہو کہ کہیں پچھلے پیغامات خواب تو نہیں تھے۔
"اجازت ہونا لازمی ہے،" جواب تھا۔
کا کو بے حد بد لحاظ طنز کا سامنا کرنا پڑا جب نوجوان نے مالک سرائے اور مہمانوں سے باحیں پھیلا کر پوچھا: "یا پھر لازمی نہیں ہے"؟
"پھر مجھے اجازت لینی ہوگی،"
کا نے جمائی لیتے اور کمبل کو دور سرکاتے ہوے کہا، جیسے وہ اٹھنا چاہ رہا ہو۔
ہاں، کس سے؟" نوجوان نے پوچھا۔"
"حکمران سے،" کا نے کہا، "کچھ اور نہیں بچا کہنے کو۔"
"آدھی رات کو حکمران سے اجازت لوگے؟"
نوجوان چیخا اور ایک قدم پیچھے ہٹا۔
کیا ایسا ممکن نہیں؟" کا نے متوازن طور پر کہا۔"
"پھر آپنے مجھے کیوں جگایا؟"
"!نوجوان اب آپے سے باہر ہو گیا، "اجب بدتمیز ہو
حکمران کی حاکمیت سے ادب و احترام کا مطالبہ کرتے ہوے وہ چیخا، "میں نے اس لیے تم کو جگایا کہ تم ہیں بتا سکو کے تمہیں حکمران کا علاقہ فوری تور پر چھوڑنا ہوگا"۔
،"اما بہت ہوا مذاق“
کا خاموش آواز میں یہ بول کر لیٹا اور کمبل اوڈھ لیا، "برخو دار اب بہت ہو گیا، میں کل تمهاری عدالت میں حاضر ہو جاؤں گا۔ مالک سرائے اور سب حضرات گواہ ہیں، اگر مجھے گواہوں کی ضرورت پیش آئی تو۔ ورنہ، یہ صاف ہو جانا چاہیے کہ میں الاقے کا جائزہ لینے آیا ہوں اور مجھے حکمران نے بھجوایا ہے۔ میرے دستگیر کل ساز و سامان کے ساتھ گاڑی سے پہنچ جایں گے ۔ میں برف میں کوچ کرنے سے نہیں بچ رہا تھا، لیکن بدقسمتی سے چند دفا میں راستا بھٹک گیا اور اس وجہ سے آنے میں اتنی دیر ہوگئ ۔ مجھے پہلے سے معلوم تھا، تمھارے فرمان سے بھی پہلے، کہ اب قلعے میں حاضر ہونے کے لحاظ سے کافی دیر ہو چوکی تھی۔ اس وجہ سے میں رات بسر کرنے یہاں آگیا، میرے آرام میں آپنے، اچھی طرح، نہایتی بےادبی سے خلل ڈال دیا۔ میری وضاحتیں ختم ہوئی۔ شب بخیر جناب۔" اور کا نے چولھے کی طرف کروٹ لیلی۔
"زمین کا جائزہ کرنے والا؟"
اسنے اپنی پیٹھ کے پیچھے اسے جھجھک کر پوچھتے ہوئے سنا، اور پھر خاموشی کا عالم چھا گیا۔ لیکن نوجوان نے جلد خود کو مطمیئن کیا اور مالک سرائے سے ایسے لہجے میں کہا جو کا کی نیند کے مدے نظر بے حد مغلوب اور اسکو سمجھانے کے لیے بے حد بلند تھا: "میں ٹیلی فون پر تحقیق کروں گا۔" ائیں، اس گاؤں کے مسافر خانے میں ٹلی فون بھی تھا؟ ہر چیز کا اچھا انتظام ہے۔ ویسے تو کا اس بات پر حیران ہوا، لیکن کل ملا کر اسی بات کی امید تھی۔ معلوم ہوا کے ٹلی فون اسکے سر کے اپر رکھا ہوا تھا؛ نیند میں اسنے اسے نظر انداز کر دیا تھا۔ اگر نوجوان کو فون کرنا ہی تھا تو نیک ارادوں کے با وجود کا کی نیند میں خلل ڈالے بغیر وہ فون نہیں کر سکتا تھا۔ اب بات صرف اتنی سی تھی کہ کیا کا اسے فون کرنے دیگا یا نہیں، اسنے فیصلہ کیا کی وہ اسے فون کرنے دیگا۔ لہازا اب سونے کی نقل کرنا بیکار تھا اور اس لئے وہ پیٹھ کے بل واپس لیٹ گیا۔ اسنے کاشت کاروں کو ایک ساتھ جھک کر چلتے ہوئے اور بات چیت کرتے ہوے دیکھا، سرویئر کی آمد کوئی معمولی چیز نہیں، باورچی خانے کا دروازہ کھل چکا تھا، مکان مالکن کا بھاری بھرکم ہیولیٰ دروازے کو بھرے ہوئے تھا، مالک مکان پنجوں کے بل اسے سب کچھ بتانے وہاں پہیچا۔ ادھر ٹلی فون پر گفتگو شروع ہو گئی۔
قلعے کے صدر سو رہے تھے، لیکن ایک نائب صدر، سارے نائب صدروں میں سے ایک، جناب فرتز، موجود تھے۔ وہ نوجوان، جسنے اپنا تعارف شوارتسر کے طور پر کرایا تھا، پورا قصہ سناتا ہے کہ کیسے اسکی ملاقات کا سے ہوئی، ایک شخص جسکی عمر تیس سال کے پار ہوگی ،کیسے تھکا ہارا، تنکوں کے گدے پر اپنے چھوٹے سے بستے کا تکیہ بنا کر سکون سے سو رہا تھا ،کیسے اسکے قریب ایک ٹیڑھی میڑھی بیت رکھی تھی۔ اب، یقیناً، شک ہو رہا تھا کیوںکی مالک سرائے تو اپنی زمہ داری نظر انداز کر ہی چکا تھا، اب شوارتسر کا فرض تھا کہ وہ معملے کی تہہ تک جائے۔ جگائے جانے، تفتیش اور الاقے سے بےدخل کئے جانے کی دھمکی کو کا نے ایک بڈے ہی بد اخلاق سلوک کے طور پر سمجھا۔ بہر حال پھر جیسا ہوا اور غالبناً یہی مناسب تھا، کیوںکہ جب اسنے حکمران کے جانب سے سرویئر کے طور پر مقرر کئے جانے کا دعوہ کیا تھا، تو بلاشبہ، اس دعوے کی تصدیق کرنا حسبِ دستور فرتز پر فرض تھا، لہازا شوارتسر نے فرتز سے مرکزی دفتر میں پوچھ تاچھ کرنے کو کہا، اسے پتہ لگانا تھا کہ کیا واقعی اس قسم کے کسی سرویئر کی تَوَقُّع کی گئی تھی۔جواب حاصل کر کے فورن فون پر اس بات کی اطلاع بھی دینی تھی۔
پھر خاموشی چھا گئی، وہاں فرتز پوچھ تاچھ کر رہا تھا اور یہاں لوگ جواب کے منتظر تھے، کا جس حال میں تھا اس ہی حال میں رہا، ذرا سا ہلا تک نہیں، وہ کسی تجسس میں نہیں لگ رہا تھا، بس سامنے دیکھ رہا تھا۔ شوارتسر کی منافقت اور ہوشیاری کی ملاوٹ سے بھری کہانی سے اسے تصور ہوا کے کیسے اُس جیسے کمتر لوگوں کو بھی قلعے میں کتنی اسانی سے سفارتی تعلیم حاصل تھی۔ وہ محنت کرنے میں بھی کم نہیں تھے، مرکزی دفتر میں نائٹ ڈیوٹی چل رہی تھی- کیوںکہ جناب فرتز مسلسل فون کئے جا رہے تھے اسنے بہت جلدی جواب دے دیا۔ اطلاع کافی مختصر سی معلوم ہوئی، کیونکہ شوارتسر نے فورن طیش میں فون ننیچے پھینک دیا۔ " میں نے کہا تھا،" وہ چلایا، "سروییئر کا کوئی نامُ و نشاں نہیں، نہایتی جھوٹا، مکار انسان ہے یہ، شاید اس سے بھی بدتر"۔
ایک لمحے کے لیے کا کو لگا کہ سب لوگ، شوارتسر، کاشت کار، مالک سرائے اور مکان مالکن، اس پر چڑھ بیٹھیں گے۔ کمبل کے اندر چھپ کر کم اذ کم پہلے حملے سے تو وہ بچ گیا، اسکے بعد دھیرے سے اپنا سر باہر نکالا - پھر سے فون کی گھنٹی بجی جو کا کو ذرا ذیادہ تیز آواز کی لگی - اگرچہ اس بار فون کا کے لیے نہیں تھا، ایک وقفے کے لیے سب خاموش ہو گیے اور شوارتسر واپس مدے پر آیا۔ اسنے ایک تفصیل بھری دلیل سنائی اور خاموش آواز میں کہا : " تو یہ ایک غلط فہمی ہے؟ یہ میری بےچینی کا سبب ہے۔ دفتر کے صدر نے خود فون کیا ہے؟ حیرت ہے۔ حیرت ہے ۔ لیکن اب میں سرویئر سے اِسکی وضاحت کیسے کروں"؟
کا نے سنا کہ قلعے کی حکومت نے اسے سرویئر مقرر کیا ہے۔ ایک نقطہ بظر سے، یہ اسکے حق میں نہیں تھا، کیوںکہ اب یہ صاف تھا کہ قلعے میں ہر شخص اسکے بارے میں ہر ضروری چیز جانتا تھا، تاقت کا میزان بدل گیا تھا اور وہ مارا ماری کے بارے میں سوچ کر مسکرا رہا تھا۔ دوسری طرف، یہ اچھا بھی تھا، کیونکہ اسکے حساب سے یہ ظاہر ہو گیا تھا کہ اسے کمتر سمجھا جا رہا ہے اور اس لیے اب وہ امید سے ذیادہ آزاد تھا۔ اور اگر کوئی یہ جان لینے کے بعد کہ وہ سرویئر ہے سوچتا تھا، کہ اسکو ڈر سے قابو میں لے لیگا تو یہ اسکی غلط فہمی تھی، کا اسکو ڈرانا بہت آسان تھا،بس اتنی سی بات تھی۔
(مترجم: سیدہ علینہ علی)
Vorgelesen von: Khaled Anam