Syberberg i Wagner
Sylwetka artysty
© Hans-Jürgen Syberberg
Hans-Jürgen Syberberg jest artystą kontrowersyjnym. Niezwykły styl rozliczania się z niemiecką historią XIX i XX w., jaki kreował w swych filmach z lat 70. i 80., uderzał potęgą obrazów i bogactwem asocjacji, wymykając się jednocześnie utartym historyczno-linearnym schematom znaczeniowym. Owa maniera twórcza - kulminująca w monumentalnej, sześciogodzinnej tetralogii poświęconej Hitlerowi - skutkowała insynuacjami, jakoby Syberberg bagatelizował faszyzm. Ten, kto bliżej zna artystę i czytał liczne jego teksty oraz przeprowadzane z nim wywiady, wie, że taki zarzut mija się z prawda.
W swych dziełach Syberberg demaskuje proces kształtowania się niemieckiej mentalności. Karl May, król Bawarii Ludwig II oraz Hitler są, w jego mniemaniu, znaczącymi punktami jej krystalizacji. Do tej trójcy dołącza czwarta, zawsze obecna w sensie strukturalnym, postać: Richard Wagner, którego twórczość w XXI w. polaryzuje opinie publiczna z taką sama siłą, jak w okresie życia kompozytora. Nazwisko Wagnera nie pojawia się w żadnym z tytułów dzieł filmowych Syberberga, a przecież, w swym całokształcie, kreślą one historie politycznego i estetycznego oddziaływania dokonań twórcy Lohengrina. Reżyser rozwija przy tym cały arsenał środków artystycznych, które sprawiają, iż jego filmy są dziełami mistrzowskimi i jedynymi w swoim rodzaju. Wielkie instalacje na wystawie documenta 10 i w Centrum Pompidou ostatecznie dowiodły, że te środki stylistyczne posiadają własną wartość artystyczna także poza kontekstem filmowym.
Filmy i opisy
© Hans Jürgen Syberberg
„Ludwig – requiem dla dziewiczego króla” to pierwsza część niemieckiej trylogii Hansa-Jürgena Syberberga, którą kontynuował filmem „Karl May” a zwieńczył dziełem „Hitler – film z Niemiec”. Film opisuje życie Ludwiga II, króla Bawarii. Film zrealizowany jest w głównej mierze w studio, na tle tylnych projekcji przedstawiających scenografie Richarda Wagnera, ilustrujących nie tyle życie Ludwiga, co sprawiających, że namacalna staje się teatralność królewskich fantazji i stanów delirium. Film, którego kompozycja wyraża się językiem monologów tworzy wielowymiarowy, wizualno-dźwiękowy, historyczny kolaż przedstawiający klęskę pewnej utopii. Integralną częścią tego świata są zarówno Wagner, Norny – trzy boginie nordyckiej mitologii i Ludwik XIV, jak również Hitler oraz wywołane przez niego wydarzenia i ich następstwa. Wszyscy oni funkcjonują nie jako historyczne postaci, lecz jako współtwórcy legendy Ludwiga II. Syberberg nie dba ani o prawdopodobieństwo, ani o chronologię wydarzeń. Wagnera gra kobieta, Hitler tańczy polkę, właśnie ścięty na gilotynie Ludwig II zmartwychwstaje jodłując. Epicka wyrazistość, zniekształcenie z efektem obcości, patos, ironia, sen i wizja, lecz także klarowność i synteza – Syberberg angażuje wszystkie te środki, by uchwycić istotę osobowości króla Bawarii, aby poprzez niego oddać sprawiedliwość pewnej koncepcji świata, widzianej przez pryzmat niemieckiego późnego romantyzmu, będącej zarazem pogrążającym się w ruinie koszmarem.
© Hans Jürgen Syberberg
Część pierwsza: Graal Część druga: Niemieckie marzenie Część trzecia: Koniec baśni zimowej Część czwarta: My, dzieci piekła „Hitler – film z Niemiec” Syberberga nie jest ani biografią, ani filmem dokumentalnym czy historycznym. Jest monumentalną epopeją, w której postać dyktatora przedstawiona jest poprzez mieszaninę rozmaitych stylów. Surrealizm i symbolizm, efekt obcości Brechta oraz patos Wagnera – Syberberg nie cofa się przed żadną estetyką czy środkiem wyrazu, o ile tylko służą one celowi – „odkryć Hitlera w nas samych”. Siedmiogodzinny film, zbudowany z czterech części, wymyka się wszelkim konwencjom narracyjnym i jawi się na kształt kalejdoskopu niemieckiej historii. W filmie wykorzystane zostały archiwalne obrazy z okresu nazizmu, fragmenty biografii Hitlera, Göringa i Goebbelsa, cytaty z malarstwa, literatury i historii kina, muzyczne cytaty z Wagnera, Mahlera, Mozarta i Beethovena oraz studyjne nagrania autorskich tekstów reżysera. Aktorzy występują na tle tylnych projekcji, alegorycznych rekwizytów i makiet. Najwyższą zasadą formalną filmu jest projekcja, nie chodzi tu bowiem o pokazanie „niepowtarzalnej rzeczywistości”, lecz o zmontowanie „fragmentów wewnętrznej projekcji”. Obrazy wytworzone poprzez projekcję dopełniają, komentują i ironizują asocjacyjne nurty narracji. Projekcja pełni ponadto rolę najważniejszej formy prezentacji, niwelującej czas i przestrzeń i pozwalającej przeżyć „kino, jako czarną dziurę wyobraźni” (Susan Sontag). „Hitler – film z Niemiec” dąży do rozwinięcia „estetyki nowego mitu”, gdyż „jedynie poprzez mit, jako akt ludzkiej woli kultury, możemy stać się posiadaczami naszej historii” (Hans-Jürgen Syberberg).
© Hans Jürgen Syberberg
Film, w całości nakręcony w atelier, prezentuje niebywałą ilość kontekstowych punktów odniesienia: Caspar David Friedrich, Goya, Dürer, Tycjan, Caravaggio i Bramante. To scenografia, z dominującą w niej pośmiertną maską Richarda Wagnera, jest miejscem wszelkiej akcji. Muzyka do filmu nagrana została jeszcze przed przystąpieniem do zdjęć przez Orchestre Philharmonique de Monte-Carlo pod batutą szwajcarskiego dyrygenta Armina Jordana. Podejmując decyzję o rozdzieleniu zadań aktorskich od wokalnych, reżyser poszerzył obszar wolności interpretacyjnej w swojej inscenizacji. Postać Parsifala powierzył w całości jednemu wokaliście, warstwę aktorską rozbijając na części kobiecą i męską. „Nie chodzi tu jedynie o płciowość naszych obu biegunów” – mówi Syberberg – „to tak jakby wszelkie elementy, nie tylko tego, co kobiece i męskie, połączyły się by pokonać pra-zasadę uwiedzenia, tak nam bliskiego i drogiego.” Główną postacią opery nie jest Parsifal, lecz grana przez Edith Clever Kundry – uwodzicielka, pokutnica i matka. Długie ujęcia podtrzymują napięcie dramatyczne, podczas gdy z wolna rozwijają się muzyczne tematy Wagnera. Szczególnie kreacja Edith Clever jest dzięki temu tak intensywna i przejmująca. Poprzez włączenie do akcji – w charakterze materiału asocjacyjnego - mitów i ideologii XX wieku, Syberberg stylizuje „operę na kształt obrzędowego rachunku sumienia”.
© Hans Jürgen Syberberg
W tym monograficznym filmie dokumentalnym Winifred Wagner, na pięć lat przed śmiercią, relacjonuje reżyserowi swe osobiste wspomnienia oraz historię swojego domu, w którym Adolf Hitler, począwszy od 1936 roku, zatrzymywał się na czas trwania festiwalu wagnerowskiego w Bayreuth. Urodzona w Anglii Winifred Wagner, żona Siegfrieda – syna Wagnera, była jedną z zarządzających spuścizną Richarda Wagnera. Emancypantka w kręgu patriarchalnej społeczności, a równocześnie naiwna w swym zaangażowaniu na rzecz nowej Rzeszy Niemieckiej, Winifred daje się poznać jako niezłomnie wierna przyjaciółka Hitlera, otwarcie się za tą przyjaźnią opowiadająca. Odmawia krytycznego spojrzenia na dyktatora, widząc w Hitlerze przyjaciela rodziny, a nade wszystko wielbiciela geniuszu Richarda Wagnera. Wychodząc daleko poza ramy studium charakteru bohaterki, na przykładzie tej niezwykłej rodziny, film składa „żywe świadectwo epoki naznaczonej dekadencją mieszczaństwa”.
© Hans Jürgen Syberberg
„Noc”, pierwotnie pomyślana jako sztuka teatralna, jest trwającym sześć godzin scenicznym monologiem zbudowanym z czterech części. Edith Clever staje się na sześć godzin ucieleśnieniem poezji, prozy, listów i dramatycznych tekstów przywołujących żałobę i pożegnanie, upadek i bliskość śmierci. Na poetycki montaż składają się fragmenty tekstów od Goethego i Kleista, Platona i Hölderlina poprzez Novalisa i Jean Paula aż po indiańskiego wodza Seattle i samego Hansa-Jürgena Syberberga. W tym filmie Syberberg rezygnuje z wypróbowanej we wcześniejszych obrazach estetyki. Nie oglądamy projekcji ani kostiumów, atelier jest puste – jedynie Edith Clever, płachta skóry na podłodze, kilka prostych rekwizytów: kryształowa kula, dziecięcy pluszowy miś, flakon. Edith Clever stoi przed kamerą sama, siedzi, leży, podnosi się, obraca się i wije, kroczy rytualnymi ruchami, tańcząc lub balansując, jej ciało staje się instrumentem dla słów, ruchów i pieśni. Rozpoczyna od słów wodza Seattle, po czym, jakby przez medium przemawia przez nią kilka głosów. W pierwszej części film skupia się na Richardzie Wagnerze i jego listach miłosnych do kobiet jego życia.
Program towarzyszący
W Warszawie po filmie „Ludwig – requiem dla dziewiczego króla„ odbyło się spotkanie z Hansem Jürgenem Syberbergiem.
Pokazom towarzyszyła instalacja filmowa – SYBERBERG I WAGNER – prezentowana w foyer kina Iluzjon.
Impressum
Warszawa Kino Iluzjon, 05.-09. kwietnia 2014
Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu“ w Toruniu, 01.- 26. października 2014