Ο Στέλιος Καλλινίκου μας παρουσιάζει ακολουθίες εικόνων, οι οποίες συνυφαίνονται σε αλληλένδετους διαλόγους και συλλογισμούς, ενώ παράλληλα εξερευνά τη σχέση μεταξύ των αφηγηματικών περιορισμών της φωτογραφίας με την συνείδηση. Οι εικόνες του εμφανίζονται μυθολογικές και αρχαιολογικά πρωτο-ανθρώπινες, συνδέοντας κάτι αρχέγονο με το παρόν εστιάζοντας στη σχέση του σώματος με τη γη. Σε ένα ενδοσκοπικό αναστοχαστικό ρυθμό κατασκευάζει κόσμους που λειτουργούν ως υποθετικά σενάρια μέσω των οποίων διερευνώνται οι διασταυρώσεις μεταξύ εδαφικών και ιδεολογικών εννοιών που σχετίζονται με το «τοπίο» – όπως ο χώρος/τόπος και ο χρόνος/ιστορία.
