Ινστιτούτο Γκαίτε Κύπρου
Έργα των Στέλιου Καλλινίκου και Κοραλλίας Στεργίδη
Επιμέλεια: Ευαγόρας Βανέζης
Σχεδιασμός και υλοποίηση: Δημήτρης Σιαμμάς
«Τα νερά από τα οποία αποτελούμαστε δεν είναι ποτέ ουδέτερα· οι ροές τους κατευθύνονται από εντάσεις δύναμης και ενδυνάμωσης. [...] Οι διελεύσεις του νερού δεν είναι ούτε απαραίτητα ευμενείς, ούτε απαραίτητα επικίνδυνες. Είναι μάλλον υλικοί χάρτες των πολυδύναμων μορφών περιθωριοποίησης και του ανήκειν μας»
Astrida Neimanis, Σώματα του νερού: Μετα-ανθρώπινη Φεμινιστική Φαινομενολογία, 2017
Καθώς μια ανιψιά απευθύνει ένα ποίημα στον αγαπημένο της θείο, οι φωνές τους σμίγουν και ταξιδεύουν από ένα δωμάτιο στο ακρωτήριο του Ακάμα στο βορειοδυτικό άκρο της Κύπρου, στην άκρη της βορειοανατολικής χερσονήσου της Καρπασίας. Σώματα με πυκνότητα λάσπης πλάθονται από την άμμο και μαθαίνουν να περπατούν, να κολυμπούν και να αγαπούν. Και καθώς ένας φωτογράφος περιπλανιέται στο νησί για να απαθανατίσει εκείνες τις φευγαλέες στιγμές όπου η πραγματικότητα αποκαλύπτεται ως πιο οφιοειδής από κάθε πρόβλεψη, ένα νερόφιδo μπλέκει το σώμα του στις όχθες του ρέματος των Λουτρών του Αετού, έτοιμο για την είσοδο του στο νερό.
Στο «Take us to the Water» η ιδιότητα του παρόντος ως πεδίο πολιτικής και μνήμης αποκτά την υφή νέων δυνατοτήτων. Τοπία, υποδομές, ενσωματωμένες εμπειρίες και μη-ανθρώπινοι παράγοντες συνδέονται μεταξύ τους σε αφηγήσεις ανοιχτού τύπου για το νερό και τις διελεύσεις του, που κατανοούνται τόσο ως υλικό όσο και ως μεταφορά για την εξερεύνηση μορφών του ανήκειν και του αποκλεισμού. Η υπαινικτικότατα της ρευστότητας γίνεται εργαλείο για την παραγωγή χαρτογραφήσεων διαφοροποιούμενων δικτύων και ροών, διερευνώντας τις πολύπλοκες διασυνδέσεις μεταξύ της Κύπρου και του ευρύτερου μεσογειακού πλαισίου.
Οποιαδήποτε προσπάθεια πλοήγησης σε αυτές τις ροές προϋποθέτει την περιπλάνηση σε πυκνά ναρκοπέδια ιδεολογίας και ιστορίας. Η παρατήρηση της Κύπρου από ψηλά και την πιο σκοτεινή ώρα, όπως προτείνεται σε αυτό τον χάρτη, είναι ένας τρόπος να αναγνωρίσουμε ότι οι επείγουσες ροές της εποχής μας, όπως αυτές της κλιματικής αλλαγής, απαιτούν νέα εργαλεία πλοήγησης που μας επιτρέπουν να γλιστρήσουμε πέρα από γραμμές διαχωρισμού που κυριαρχούν σε άλλες χαρτογραφήσεις του νησιού.
Η ιδιότητα του Ακάμα ως φυσικού καταφυγίου και οι κραυγές των ακτιβιστών και περιβαλλοντιστών είναι που αντηχούν μέχρι και την άγρια φύση της Καρπασίας, ενδυναμώνοντας τα νέα σώματα που αναδύονται από την άμμο. Η χρονικότητά τους αναδεικνύεται καλύτερα αν τα σκεφτούμε ως τις σταγόνες βροχής που κολλάνε στις άκρες των ενδημικών φυτών - ένας εύθραυστος χορός όσμωσης και μετασχηματισμού.
Μέσα από τις φωτογραφίες του Στέλιου Καλλινίκου και την ποίηση της Κοραλλίας Στεργίδη, καλείστε να περιηγηθείτε στον χάρτη με διαφορετικούς τρόπους: βλέποντας το σύνολο των φωτογραφιών ενώ ακούτε όλο το ποίημα, ή αποσπασματικά, ακούγοντας ένα μέρος του απαγγελθέντος ποιήματος ενώ βλέπετε φωτογραφίες της επιλογής σας, ή οποιονδήποτε άλλο συνδυασμό. Αγκαλιάζοντας αντιφατικές παρορμήσεις με μη ιεραρχικό τρόπο, η χαρτογράφηση αυτή αμφισβητεί ηγεμονικές αφηγήσεις και προτείνει μια ενσώματη παρατήρηση της θέσης μας. Οι αφηγήσεις που δημιουργούνται έχουν να κάνουν τόσο με εσάς όσο και με τις συνδέσεις που μπλέκουν οι καλλιτέχνες.
