Αναμνήσεις
SrslyYours Ensemble
Θυμάμαι ακόμη καλά την παραγωγή του πρώτου μας "Βόυτσεκ", μια άγρια υπόθεση στην οποία οι δώδεκα χαρακτήρες του Μπύχνερ περιορίστηκαν σε δύο. Επί σκηνής ήταν η Νιόβη Χαραλάμπους και ο Μάριος Ιωάννου. Μετά την παράσταση, έλαβα ένα τηλεφώνημα από την Ούτε Wörmann-Στυλιανου, τότε διευθύντρια του Κέντρου Γκαίτε, η οποία με ρώτησε: Μπορούμε να συνεργαστούμε; Αυτά τα λόγια σηματοδότησαν την αρχή μιας 15ετούς σχέσης που τελικά θα μας έφερνε σε επαφή με μερικούς από τους πιο εμπνευσμένους, αυθεντικούς και πολιτιστικά αφοσιωμένους ανθρώπους - άνδρες και γυναίκες των οποίων η καρδιά είναι στο σωστό μέρος.
Πριν από την πρώτη μας συνάντηση, περπατούμε κατά μήκος του Πεδιαίου ποταμού, μέσα από τον Δημοτικό Κήπο και περνώντας το σημείο ελέγχου. Μια πρώτη διαπίστωση ότι το συγκεκριμένο μέρος δεν επιλέχθηκε τυχαία. Μια επιβεβαίωση της καρδιάς, της προτεραιότητας, της αυθεντικότητας, της συνεργασίας και της φροντίδας. Μια σπάνια αποφασιστικότητα να φέρει τους ανθρώπους κοντά. Δείχνουμε τα διαβατήριά μας, περνάμε από τους φρουρούς και μπαίνουμε στον κήπο που περιβάλλει την αίθουσα, όπου αργότερα θα γίνουν πολλές από τις πρόβες μας. Τριανταφυλλιές παντού, μια περήφανη μπουκαμβίλια, ο μακρινός ήχος του νερού που κυλάει, δύο γάτες στον ήλιο. Τα πάντα σε αυτό το μέρος και τους ένοικούς του λένε "Καλώς ήρθατε", "Περάστε", "Ξεκουραστείτε λίγο". Μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο που δεν μοιάζει με γραφείο αλλά με βιβλιοθήκη. "Είμαι η Ούτε." Κάθεται πίσω από το γραφείο της και χαμογελά φιλικά. Ένα χρόνο αργότερα είναι η εικοστή επέτειος της "Πτώσης του Τείχους του Βερολίνου" και η Ούτε έρχεται με μια τιμητική πρόταση. "If you Fall" ("Αν πέσεις"), μια παράσταση για 2 ηθοποιούς, 2 περφόρμερ και 1 τσελίστα, με κείμενα της Νίκης Μαραγκού. Μια πρώτη παραγωγή εκτός Κύπρου έγινε πραγματικότητα. Οι αναμνήσεις της Νίκης για το "δικό της" Βερολίνο μας οδήγησαν από τη Λευκωσία στην Κολωνία, στη Στουτγάρδη, στο Βερολίνο.
Καθώς τα χρόνια κυλούσαν στις διακλαδώσεις του Πεδιαίου, οι ιδέες μας έφτασαν στο γραφείο του Μπγιόρν Λούλαϊ, ο οποίος συνέχισε να υποστηρίζει το έργο μας. Λίγα τηλεφωνήματα και έξι μήνες αργότερα ξαναπαίξαμε τον Βόυτσεκ μας με δύο ρόλους, μαζί με μια πρόσκληση από τον Dr. Frank Raddatz, ειδικό στον Μπύχνερ και συντάκτη στο "Theater der Zeit", ο οποίος έγραψε ένα άρθρο για την παράστασή μας: "Αυτή η γυμνή απεικόνιση του Βόυτσεκ μετατρέπει το υποθετικό, το φανταστικό και το μυστηριώδες σε ηθοποιό πίσω από τη σκηνή και τα μοτίβα, αυτό που ο Joseph Vogl ονομάζει "φάντασμα του κεφαλαίου". Με αυτόν τον τρόπο, το Ensemble τοποθετεί τον κόσμο του Μπύχνερ στο σύμπαν της Sarah Kane - ο Βόυτσεκ κινείται στα ίδια ύψη ή στα ίδια βάθη με το χαμένο και καταδικασμένο σκηνικό πλήρωμα της Βρετανίδας θεατρικής συγγραφέως". Ήμασταν συγκλονισμένοι από αυτό το δώρο και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Το Γκαίτε μάς άνοιξε αυτή την υπέροχη πόρτα, μέσα από την οποία γλιστρήσαμε στις σκηνές της Ζυρίχης και του Βερολίνου με 5 Κύπριους ηθοποιούς και καλλιτέχνες στο πλευρό μας. Επιστρέφοντας στην Κύπρο, ο Μπγιόρν, μαζί με την Κριστιάνε Βάσμαν, εμπνεύστηκε και ξεκίνησε τη συνεργασία με το Παγκύπριο Γυμνάσιο για τη διδασκαλία θεατρικών εργαστηρίων για τη νεολαία σχετικά με τους φυσικούς και ψυχικούς φραγμούς και την επείγουσα ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης σε αυτόν τον πολύτιμο πλανήτη. Ακολούθησαν αξέχαστες παραστάσεις για τους συμμετέχοντες και το κοινό σε μουσεία και ένα βροχερό απόγευμα σε μια σχολική αυλή γεμάτη κόσμο.
Άλλος ένας περίπατος κατά μήκος του ποταμού Πεδιαίου. Άλλη μια διέλευση από το σημείο ελέγχου. Μια ξαφνική συνειδητοποίηση ότι αυτή η αυλή, αυτά τα τριαντάφυλλα, αυτός ο ήχος του νερού έχουν γίνει κάτι σαν το σπίτι μας. Μπαίνουμε στο γραφείο και συναντάμε τον Γιοχάνες Ντάλ, τον νέο διευθυντή του Ινστιτούτου Γκαίτε. Ένας παθιασμένος άνθρωπος γεμάτος ενθουσιασμό, και πριν προλάβουμε να τελειώσουμε την εισαγωγή μας, μας διακόπτει: "Ποιο θα ήταν ένα ενδιαφέρον έργο για να συμμετάσχουμε στους εορτασμούς της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης στην Πάφο; Πώς μπορούμε να συνεργαστούμε;". Μισή ώρα αργότερα κάνουμε brainstorming πίνοντας καφέ στο Σπίτι της Συνεργασίας, στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Τιτλος του έργου: "Myths and tales from/across the Divide". Ο στόχος: μια ειλικρινής και αφιλτράριστη ανταλλαγή προσωπικών ιστοριών, που παρέχει μια νέα προοπτική για τον άλλον, ώστε να προαχθεί ο διάλογος και η κατανόηση μεταξύ των κοινοτήτων. Οι Doggul, Onur, Ayse και Havva, Κύπριοι από το βόρειο τμήμα του νησιού που εισέρχονται από τη μία πλευρά της νεκρής ζώνης του ΟΗΕ, η Βίκυ, η Δήμητρα, η Ανθή, η Άντρια, η Μαριάννα και η Δάφνη που εισέρχονται από το νότιο τμήμα του νησιού μέσω του σημείου ελέγχου. Εκεί συναντιόμασταν κάθε Κυριακή για 3 μήνες και ανοιγόμασταν ο ένας στον άλλον σε ένα κοινό σπίτι. Το σπίτι του Γκαίτε μας. Το εργαστήριο και η παράσταση, που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2017, μας απέδειξαν το αδύνατο - ότι τα πνευματικά τείχη μπορούν πράγματι να σπάσουν, ότι οι αντιλήψεις μας μπορούν να αλλάξουν.
Τα τελευταία χρόνια, ο ποταμός Πεδιαίος έφερε περισσότερα δώρα, η μπουκαμβίλια στον κήπο μεγάλωσε περισσότερο, οι γάτες γέννησαν κι άλλες γάτες. Και πάλι η ίδια ανησυχία ότι η νέα διεύθυνση μπορεί να μην ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το έργο μας, για τις παραστατικές τέχνες γενικότερα. Τότε συναντιόμαστε. Η Κάριν στο ξύλινο γραφείο του ινστιτούτου αφιερώνει χρόνο για να ακούσει, να ανταλλάξει απόψεις, να συζητήσει μελλοντικές ιδέες. Η εμπιστοσύνη υπάρχει αμέσως. Αυτό που ακολουθεί είναι η εξειδικευμένη καθοδήγησή της για να φέρουμε το πολύτιμο έργο μας στη σκηνή του Pafos2017. Την επόμενη χρονιά, έγινε πηγή έμπνευσης και έμπιστη συνεργάτιδα όταν είχαμε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Buffer Fringe Festival 2018, προσφέροντας την πλήρη και ανεκτίμητη υποστήριξή της σε πολλά καλλιτεχνικά αναπτυξιακά έργα και παίζοντας καθοριστικό ρόλο στο να φέρουμε το παγκοσμίου φήμης "Rimini Protokoll" στο φεστιβάλ μας. Όχι μόνο μία, αλλά πέντε συνεργασίες πραγματοποιήθηκαν ενόσω ήταν διευθύντρια η Κάριν. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκε το "Womanhood", ένα πρότζεκτ αφιερωμένο στις γυναίκες. Το "Tea Ceremony" ("Τελετή τσαγιού", με τον Μάριο Ιωάννου στο ρόλο μιας γκέισας), το οποίο έχει παρουσιαστεί σε 8 χώρες και σε εικοσιτέσσερις σκηνές στην Ευρώπη, και το "Picture Perfect", μια παράσταση που η Κάριν αγκάλιασε λόγω της επίκαιρης σημασία της, και η οποία την ώθησε να προσκαλέσει ειδικούς σε θέματα εικόνας και δημιουργίας εικόνων στο DialogRaumGoethe, μια νέα σειρά διαλέξεων και μια θαυμάσια πρωτοβουλία που αναπτύσσεται υπό την αιγίδα της Κάριν.
Ευχαριστούμε Κάριν. Ευχαριστούμε Γιοχάνες. Ευχαριστούμε Μπγιόρν. Ευχαριστούμε Ούτε. Ευχαριστούμε για τον γεμάτο έμπνευση και φιλικό τρόπο σας. Ευχαριστούμε το απίστευτο προσωπικό του Γκαίτε για τη φροντίδα, το πάθος και την στήριξη που μας έδωσε όλα αυτά τα χρόνια.
Ευτυχισμένη επέτειο.