Dichter und Redner

ફૂલવાડો
ફરમાન હોય તો માથાભેર,
ફૂલોને કાંઈ બીજું કહીશું
મહેંક કાંઈ થોડી મરી જવાની છે?
અને આમને ફૂલ કહીશું
ગંધ કાંઈ થોડી જવાની છે?

ગામ હોય ત્યાં ફૂલવાડો તો હોય.

આ ફૂલો સદીઓથી અંધકારમાં સબડતાં હતાં.
કદીક ચાંદની રાત મળે તો પોયણાંની જેમ પાંગરતાં,
કદીક રાતરાણીની જેમ છૂપાંછૂપાં સુવાસ રેલાવતાં,
કદીક લજામણીની જેમ મૂગાંમૂગાં રડતાં.

પણ આ સદીના સૂરજે સહેજ રહેમ નજર કરી
કે માંડયાં ટપોટપ ખીલવા.
રંગ તો એવા કાઢે કે પતંગિયાનેય પ્રેમમાં પાડે,
સુગંધ તો એવી છેડે કે મધમાખીય ડંખ ભૂલે.

બધે ફરી વળી છે આ વગડાઉ ફૂલોફોરમ :
સંસદમાં, સચિવાલયમાં, સ્કૂલો-કોલેજોમાં.
જાણે એમના ઉચ્છવાસથી જ છે
પ્રદૂષિત પર્યાવરણ બધું.
ગામ હોય ત્યાં ફૂલવાડો હોય
એ તો સમજ્યા,
પણ હવે ઝાઝો નહીં જીરાવાય આ ફૂલફજેતો.

રાષ્ટ્રપતિના મોગલ ગાર્ડનમાં ભલે મહાલે આ ફૂલો
પણ આ ફૂલો નાથદ્વારામાં તો નહીં જ,
ગાંધીજીએ છો માથે ચઢાવ્યાં એમને.
કાચરી કાઢો, મસળી કાઢો
આ અસ્પૃશ્ય ફૂલોને.

પણ ફૂલો વગર પૂજા કેમ કરશું?
મનોરથના હિંડોળા કેમ ભરશું?
ભદ્ર પેટદેવને કેમ રીઝવશુ?

આ ફૂલોના પમરાટથી તો પુલકિત છે
આપણાં પાયખાનાં જેવાં જીવન.
આ તો પારિજાત છે પૃથ્વીનાં,
રેશમણાં કીડાની જેમ
ખૂબ જતનથી ઉછેરવો પડશે આ ફૂલવાડો
ગામેગામ ને શહેરેશહેર.

એટલે સરકાર મા-બાપનું ફરમાન હોય તો માથાભર --
ફૂલોને કાંઈ બીજું કહીશું
મહેંક થોડી મરી જવાની છે?
અને આમને ફૂલો કહીશું
ગંધ કાંઈ થોડી જવાની છે?

ગામ હોય ત્યાં ફૂલવાડો તો હોય.

Blumengärten

Es gibt Gesetze. Und es gibt den Dreck.
Blumen sind Blumen.
Ihr Duft bleibt.
Egal ob sie Dreck sind oder Blumen.
Egal ob man sie Blumen nennt oder Dreck.
Gestank ist Gestank.
Wo es Dörfer gibt, gibt es auch Blumengärten.
Diese Blumen stehen seit Jahrhunderten im Dunkeln.
Aber sie blühen nur im Mondschein.
Aber sie verströmen den Geruch der Raatraniblüten.
Aber sie weinen wie Narzissen.
Aber in dieser Epoche ist ihnen die Sonne zum ersten Mal gnädig.
Diese Blumen blühen endlich.
Ihre Farben sind so majestätisch, daß selbst die
Schmetterlinge davon ohnmächtig werden.
Ihr Geruch ist so himmlisch, daß selbst die
Bienen all ihr Gift vergessen.
Der Duft dieser wilden Blumen geistert überall herum:
im Parlament, in den Sekretariaten, in den Schulen
und Hochschulen.
Ein Geruch, der die ganze Umgebung belästigt.
Wo es Dörfer gibt, gibt es auch Blumengärten.
Es ist alles gesagt. Verschont uns mit diesem Nonsens.
Diese Blumen dürfen im Garten des Präsidenten gezeigt werden,
aber niemals im Nathdwara Tempel,
auch wenn Gandhi sie dort behütet hätte,
aber diese unberührbaren Blumen wären dort zerstampft
und zertrampelt worden.
Aber wie kannst du ohne diese Blumen beten.
Aber wie kannst du die Wiege der Begierde schaukeln.
Aber wie kannst du die oberen Kasten besänftigen.
Der Duft dieser Blumen
betört den Dreck in unserem Leben.
Gott brachte diese Blumen von oben mit runter.
Aber auch Seidenraupen müssen kultiviert werden.
Überall in den Dörfern und Städten.
Die Gesetze sind Gesetze.
Die Blumen sind Blumen.
Ihr Duft bleibt.
Egal ob sie Dreck sind oder Blumen.
Egal ob man sie Blumen nennt oder Dreck.
Gestank bleibt Gestank.
Denn wo es Dörfer gibt, gibt es auch Blumengärten.

Übersetzung: Thomas Kunst

 

Biografie Neerav Patel

Weitere Gedichte

અમે અલ્ટ્રા-ફેશનેબલ લોકો /
Dandys

હું ન ડોશી /
Fischer und seine Frau

મારો શામળિયો /
Der Allmächtige