Dichter

ಹೇ ಬಂದೇ ನವಾಜ್
ಈ ವಿಷವನ್ನು ಪೇಯದಂತೆ ಕುಡಿಯಲು ಬಿಡು,

ಒಂದು ತೊಟ್ಟೂ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಹಿಂಗದಂತೆ.

ಈಗಿಂದೀಗಲೇ ಬಿಕ್ಷೆಯ ಬಟ್ಟಲನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಡೆವ ಧೈರ್ಯ ಕೊಡು.ಈ ಗಿಡುಗನ ಉಡುಪನ್ನು ಕಳಚಿ ಬಿಡುವೆನು

ಪಾರಿವಾಳದ ದಿರಿಸನ್ನು ತೊಡಿಸು ನನಗೆ ಹೇ ಬಂದೇನವಾಜ್.

ನಿನ್ನ ಪಹಾಡಿನ ಹರಳು, ನಿನ್ನ ವನದ ಸಂಪಿಗೆಯ ಕರಿಯ ಬೀಜ,

ನಿನ್ನ ಫಕೀರರ ಹಾಡು,ಚಿಲುಮೆಯ ಹೊಗೆ,ಕೈಯ ಕೋಳ, ಕಾಲ ಕಡಗ,

ನಿನ್ನ ಹತ್ತೂ ಬೆರಳಿನ ಮಾಯದುಂಗುರ ?

ನನ್ನ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿಸು ಹೇ ಬಂದೇ ನವಾಜ್.

 

 ನಿನ್ನ ಗೋರಿಗಳ ನಡುವೆ ಹಾಲು ಊಡುತ್ತ,ಕಾಲು ಆಡಿಸುತ್ತ ಮಲಗಿರುವ ಮಗುವಿನ ನಗು.

ಹಾಲ ಊಡಿಸುತ್ತಿರುವ ಮುಸುಕಿನೊಳಗಿನ ಕಣ್ಣುಗಳ ಕಳ್ಳ ಆಟ.

ನಿನ್ನ ಗೋಡೆಗಳಿಗೆ ತಲೆ ಘಟ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ತಲೆಕೆಟ್ಟ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳ ಚೀತ್ಕಾರ.

ಈ ಸ್ಮಶಾನದ ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ಬಿಡು, ಹೇ ಬಂದೇ ನವಾಜ್.

ಈಗಿಂದೀಗಲೇ ಬಿಕ್ಷಾಪಾತ್ರವನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಡೆವ ಧೈರ್ಯ ಕೊಡು.

ಕನಸಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಖರಪುಟಗಳ ಸದ್ದು,ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾಹಾಕಾರ,

ಒಡೆದಕಾಲುಗಳ ಸವರುತಿರುವ ಎಳ್ಳು ಹೂವುಗಳ ಪರಾಗ,ನಸುನಗು,ಕದ್ದು ಕೂಡಿರುವ ಜವ್ವನಿಗರ

ಪಿಸುಮಾತು,ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಎದ್ದು ನಿಂತಿರುವ ಅರೆ ಕಳಾಹೀನ ಚಂದ್ರ,

ಈಗ ತಾನೇ ಮೈಕೊಟ್ಟು ಬಂದಿರುವ ವಕ್ರಮೂಗಿನ ಬಿಕ್ಷುಕಿಯಮಿಂಚುತಿರುವ ಮೂಗ ನತ್ತು-

 ನಾ ಪರಾದೀನ.ನಿನ್ನ ಪಾದಗಳಲಿ ಹಣೆಯಿಟ್ಟು ಚುಂಬಿಸುತಿರುವೆ ನನ್ನನೇ ನಾನು.

ಈ ಆನಂದವನು ನನ್ನೊಳಗೂ ಹರಿದು,ಹೊರಗೂ ಇಳಿದು

ಈ ಅರೆ ಚಂದ್ರ ಇರುಳು ಈ ನಕ್ಷತ್ರ ರಾತ್ರಿ,ಈ ಮಿಂಚಿಲ್ಲದ ಸದ್ದಿಲ್ಲದ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸು ನಿನ್ನ ಇರವು

ನಿನ್ನ ಗಾಳಿ ನಿನ್ನ ಬೆಳಕು,ನಿನ್ನ ಊರಿದ ಪಾದದ ಕೆಳಗೆ ಅಗಾಧಮುಳ್ಳಿನ ಪಾದುಕೆ ಈ ಭೂಮಿ.

ನಿನ್ನ ಶಹರಿನ ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ಅನವರತ ಅಲೆಯುವ ಪ್ರೇತಾತ್ಮರು ನಿನ್ನ ಸಖಿಯರು

ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ಹರಿವ ಬೆಂಕಿ, ಚೆಲುವ ಚೆಲ್ಲುತ್ತ ಹಸಿಯ ಮಾಂಸ ನೆತ್ತರು ಹೊತ್ತು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಈ ಚೆಲುವೆಯರು.ಆಹಾ ಇವರ ಕಣ್ಣುಗಳು.ಇವರ ಗಾಢ ಬೆವರು.

ನಿನ್ನ ಮಣ್ಣ ಹಿಡಿ ದೂಳ ಕದಲಿಸದೆಚಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಇವರ ಪಾದ ಪಕ್ಷಿಗಳು.

ಕಣ್ಣಿಂದ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲವ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿಸು ಹೇ ಗೇಸುದರಾಜ್

ನಾ  ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೋಗುತಿರುವೆನು,

ಇಲ್ಲದ ಆ ಇನ್ನೊಂದು ಶಹರಿನ ದಾರಿ ತೋರಿಸು,

ಹೇ ಬಂದೇ ನವಾಜ್.

Hey bande Nawaz
Reich mir das Gift als Trank, ich werde es trinken
ohne einen einzigen Tropfen an die Erde zu vergeuden.
Ermutige mich, mit einer Schale in der Hand betteln zu gehen.
Ich werde das Falkengewand ablegen und mich der Taube würdig kleiden! Hey bande Nawaz.
Sind es die Kristalle deiner Berge, die schwarzen Champa-Samen deiner Wälder,
die Lieder deiner Fakire, der Rauch, der aus dem Shillum steigt, die Handschellen und Fesseln,
deine zehn Fingerringe?
Lösche mein Ich aus, hey bande Nawaz.
Ermutige mich, mit einer Schale in der Hand betteln zu gehen.
Zwischen den Gräbern trinkt mit strampelnden Beinen ein Kind an der Brust,
neckisch blickt seine verschleierte Mutter herüber.
Die Verrückten Frauen schlagen ihre Köpfe gegen die Wände.
Lasse mich auf diesem Friedhof die Glückseligkeit erleben, hey bande Nawaz.
Ermutige mich, mit einer Schale in der Hand betteln zu gehen.
In meinem Traum hörte ich deine Schritte klirren. Am Himmel herrschte Chaos.
Staubfäden der Sesamblume streicheln hier die wunden Füße,  junge Menschen treffen sich hier heimlich, sie lächeln, wenn sie miteinander flüstern.
Keiner weiß, woher der fahle Halbmond am Himmel aufgestiegen ist.
Von ihrem zufriedenen Kunden kehrt eine Bettlerin zurück, der Nasenschmuck in ihrer krummen Nase glänzt.
Ich bin ein Gefangener, meine Stirn tastet nach deinen Füßen und ich küsse mich selbst.
Ich verströme die Glückkseeligkeit, die mich erfüllt.
Zeige dich heute Nacht, solange der Halbmond am bestirnten und stummen Himmel weilt,
Wind und Licht gehören dir,  die Erde ist ein riesiger, mit Dornen gespickte Sohle unter deinen Füßen.
Die, die ruhelos durch die Straßen deiner Stadt irren, sind deine Gemahlinen.
Feuer flackert auf ihren Handflächen, sie sind aus Fleisch und Blut,  wahre Schönheiten, ach, was für Augen, süßen Duft verströmt ihr Schweiß.
Behutsam, wie Vögel, ohne Staub aufzuwirbeln bewegen sie sich.
Lösche alles aus, was das Auge sieht, Hey Gesudaraj.
Ich gehe fort,
zeig mir den Weg zu einer Stadt, die nicht existiert.
Hey bande Nawaz.

Übersetzung Orsolya Kalasz

 

Biografie Abdul Rasheed

Weitere Gedichte
ಹೆಂಗಸರ ಹುಚ್ಚು , ಭಗವಂತ ಮತ್ತು ನಾನು /
Verrückt nach Frauen: wir beide Gott und ich

ಹಸುವಿನಂತಹ... /
wie eine kuh