Τι τρώω, τι φορώ, τι αθλήματα κάνω, ποια τοποθεσία αναρτώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή ποιες αντίκες επανεκτιμώ: μια δημιουργικά και με ακρίβεια συντεθειμένη καταναλωτική συμπεριφορά στήνει και αποτυπώνει τον τρόπο με τον οποίο βρήκα τον δρόμο προς τον εαυτό μου. Η έκθεση με τίτλο «Found and Lost» με έργα της Phung-Tien Phan και της Μαρίνας Ξενοφώντος καταπιάνεται με αυτό το φαινόμενο. Υπάρχοντα και νέα γλυπτά, εγκαταστάσεις και έργα βίντεο από τις δύο καλλιτέχνες από Γερμανία και Κύπρο εμπλέκονται σε μια ανταλλαγή στην ιστορικά φορτισμένη τοποθεσία του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Πράσινη Γραμμή στη Λευκωσία.
Το ερευνητικό βλέμμα του φακού βρίσκεται στο επίκεντρο του βίντεο έργου «Girl at heart» (2020) της Phung-Tien Phan. Καθώς ο φακός εξερευνά το εκθαμβωτικό εφέ της λάμψης σε ασήμαντες υλικές επιφάνειες, όπως πλαίσια παραθύρων ή κούνιες παιδικής χαράς, ψαχουλεύει το καθημερινό για να βρει κάτι μοναδικό. Αυτό που βρίσκεται και προσεκτικά επιλέγεται αναμένεται να αποδείξει τη δική του αυτοεκπληρούμενη προσέγγιση του κόσμου. Εντούτοις, οι αυτο-παρουσιάσεις που εκφράζονται στις συνθέσεις αντικειμένων στα έργα «Dizzzy» (2021) και «Dino at risk» (2021) της Phan έχουν ρωγμές. Το λούτρινο παιχνίδι, η πιατοθήκη και η συσκευή παραγωγής ανθρακικού νερού αποτελούν ισορροπημένες συνθέσεις που αξιώνουν ένα επιτυχημένο ακροβατισμό μεταξύ μιας επιτυχώς αναπαριστάμενης αυτογνωσίας και οικιακής εργασίας και παροχής φροντίδας. Όμως, ο αιχμηρός ξύστης και η λεπίδα πριονιού καταδεικνύουν ενδεχομένως βίαια ξεσπάσματα: ίσως τα πράγματα δεν κύλησαν ομαλά στο τέλος; Οι αμφιβολίες ενσωματώνονται στη φαινομενικά τέλεια εικόνα - ποιος ξέρει κατά πόσο η απώλεια μπορούσε να τύχει εκμετάλλευσης.
Τα φαινομενικά πολύτιμα πλαίσια παραθύρων και θυρών φτιαγμένα από οξειδωμένο αλουμίνιο, τα οποία χρησιμοποίησε η Μαρίνα Ξενοφώντος για το έργο «Class Memorial Children's Bed» (2021), αποτελούν εύστοχα επιλεγμένα ευρήματα. Από τη δεκαετία του 1970, αυτά τα στοιχεία αποτελούσαν σύμβολο πλούτου στα κυπριακά σπίτια. Η Ξενοφώντος τα μεταμορφώνει σε ένα άδειο παιδικό κρεβάτι. Η καλλιτεχνική της ιδιοποίηση και μεταμόρφωση αποτελούν απόδειξη της ικανότητάς της να δημιουργεί ένα αφήγημα από καθημερινές καταστάσεις για τα ανεκπλήρωτα όνειρα της προηγούμενης γενιάς. Η ατομική αυτοπραγμάτωση πρέπει να συμβεί σε γκρεμισμένες προσδοκίες. Η πολύχρωμη επίδειξη φωτός στο έργο της Ξενοφώντος με τίτλο «Dragmonster 1974» (2022) αναβοσβήνει στον ρυθμό μιας εορταστικής μουσικής που απουσιάζει, αντιμετωπίζοντας μία ευφορική αυτο-αντίληψη με απογοητευτική πραγματικότητα. Η αποτυχία και η απογοήτευση προσφέρονται ως μία απρόσμενη ευκαιρία για να σαγηνευθεί εκ νέου ο κόσμος σε σκοτεινότερους τόνους.
Τα έργα της Phan και της Ξενοφώντος αιωρούνται κάπου μεταξύ αυτο-ειρωνίας και απελπισίας. Μαζί, απεικονίζουν μια ανάμεικτη αίσθηση της ύπαρξης σε ένα κόσμο που μοιάζει με ένα γραφείο χαμένων αντικειμένων, του οποίου η λειτουργία έχει αντιστραφεί, ένα «Found and Lost». Εδώ, καθημερινά αντικείμενα υπόκεινται σε μία καταναγκαστική εκμετάλλευση σαν να ήταν ένας χαμένος θησαυρός που βρέθηκε, αλλά που έχουν αφαιρεθεί από το περιβάλλον τους και ως εναλλάξιμα προβάλλουν μια αίσθηση του χαμένου.
