Dichter

ধুমুহা ফালি গৈ থকা মানুহজনী
গৈ থাকিল
পদূলি শুঙা,
ঢৌটোকে ৰৌ কৰা
কানিদুৱৰী মুখবিলাক
বতাহত মেল খাই গ’ল

মই
মানুহজনীৰ মুখখন দেখা নাই
তেওঁৰ পিঠিত
দুটা ক’লা তৰা

পকি হালধীয়া হব ধৰা বতৰ এটাই
আবেলিটো চোবাই আছে
কাৰো মুখত নুফুটা গজল এটাৰ কথা
গছবোৰক তেওঁ কৈ গৈছে

তেওঁৰ ভৰিৰ পতাত
চেগুন ফুলৰ কবিতা কেইটামান।

Die Frau läuft, die Hände gegen den Wind gehoben
und läuft und läuft immer weiter.
Den Tratschweibern dagegen
die andern gegenüber
aus jeder Mücke einen Elefanten machen
zerreißt es das Maul.
Ich kann ihr Gesicht nicht sehen
aber die zwei schwarzen Sterne
auf ihrem Rücken.
In ihren besten Jahren sinnt die Zeit
über den Nachmittag nach.
Im Vorbeigehen spricht die Frau zu den Bäumen
ein Ghazal, das kannte vorher keiner.
Unter ihren Füßen sprießen
Gedichte wie Teakblüten.

Übersetzung: Kerstin Preiwuss