Իններորդի սիմֆոնիայի մեծ հաջողությունից հետո Բեթհովենն աշխատում էր իր հաջորդ սիմֆոնիայի վրա։ Սակայն 1827 թվականին նրա մահվան պահին ավարտված էին միայն մի քանի էսքիզներ։ Օգտագործելով ԱԲ մեթոդները, դրանից պետք է ստեղծվի տասներորդ սիմֆոնիայի հնարավոր տարբերակը: Դրա համար Բեթհովենի գոյություն ունեցող կոմպոզիցիաներն ուսումնասիրվել են, և հետազոտողները սիմֆոնիան դարձրել են մեքենայաընթեռնելի: Ալգորիթմները սովորում են Բեթհովենի բնորոշ ոճը և այժմ կարող են, հիմնվելով առկա էսքիզների վրա, ստեղծել իմաստալից երաժշտական կտորներ:
Երաժշտագետներն ընտրում են լավագույններն և փոխանցում են դրանք համակարգ։ Այսպիսով, քայլ առ քայլ հայտնվում է նոր ստեղծագործություն։ Այնուամենայնիվ, ԱԲ-ի կողմից ստեղծված երաժշտական ստեղծագործությունը ի սկզբանե <<պարզապես>> միապաղաղ մեղեդի է: Կոմպոզիտորների խնդիրն է այն մեկնաբանել նվագախմբի տարբեր գործիքների համար։

Նոր սիմֆոնիա է առաջանում

Այստեղ ԱԲ-ն <<նվագում է>> ապակե հարմոնիկայի մասը: Առաջին վեց տողերը, այսինքն՝ մոտավորապես առաջին տասնմեկ վայրկյանը, դեռ օրիգինալ են, պատկանում են հենց Բեթհովենին։