Dana von Suffrin „Otto“
Otto – Familienoberhaupt, cholerischer und manipulativer Patriarch – wird zum Pflegefall, seine Töchter sollen sich um ihn kümmern. Wir lernen eine jüdische Familie kennen, in der Beziehungen auf den Kopf gestellt, aber trotzdem liebevoll sind und ihre komplizierte Vergangenheit, von der Geburt des Vaters in Siebenbürgen über das Leben in Israel bis hin zum Umzug nach Deutschland. Es geht um das Leben einer jüdischen Familie in München und die Vergangenheit, die einen Schatten auf das Jetzt wirft, von der aber mit überraschender Leichtigkeit und schwarzem Humor erzählt wird. Die Autorin bedient sich einer besonders interessanten Sprache, die einer Tradition von den auf Jiddisch schreibenden Autoren wie Isaak Baschewis Singer entstammt.
© Kiepenheuer & Witsch Verlag, Köln 2021
© Kiepenheuer & Witsch Verlag, Köln 2021
Über die Autorin
Dana von Suffrin| © Fot. Tara Wolff
Auszug aus dem Buch
Dana von Suffrin „Otto“
© Kiepenheuer & Witsch Verlag, Köln 2021
S. 7-11
1
Die eurasische Steppe im Frühling
Mein zweiter Mann hieß Tann, und er kam aus einer Region, die Gäuboden hieß, und ich verstand, als wir uns das erste Mal im Krankenhausflur unterhielten, Goj-Boden und sagte, sehr gut, du kommst aus der fruchtbaren Erde, die einen Goj nach dem anderen hervorbringt, und ich komme aus Otto.
Ich kann mich noch genau erinnern, wie Tann mich damals anschaute. Er sah mir direkt in die Augen, und während ich überlegte, welche Augenfarbe er hatte, grün oder blau?, schaute er plötzlich wieder weg, vielleicht auf meine Nase oder auf das mit transparenter Plastikfolie überzogene Krankenhausbett. Er strich sich seine Haare zurück, seine Hand blieb am Hinterkopf stecken, und nun sah er aus wie jemand, der nach einer langen Zeit des gewaltsamen Nachdenkens der Lösung eines Problems ganz nah war, und ich wusste, dass er den seltsamen Satz verstanden hatte.
Tann besuchte jeden Samstag eine kleine alte Frau, die wie eine verpuppte Honigbiene in einem schäbigen Viererzimmer lag und auf ihre letzte Metamorphose wartete, und ich besuchte Otto, dessen Augen meist geschlossen waren und dessen Gesicht im Wachkoma einen vorwurfsvollen Ausdruck angenommen hatte, so als würde er dem lieben Gott zürnen (oder uns Töchtern: Hat man so etwas schon gesehen? Rabentöchter!). Ab und zu traten wir dann aus den Zimmern, trafen uns in der Mitte des Flurs, der gesetzlich Versicherte von den Privatpatienten, wie meinem Vater, trennte, und dann tranken Tann und ich zwei oder drei Tassen Kaffee in der Cafeteria, ohne wach zu werden. Aber Tann war auch ohne Kaffee fahrig; genau genommen, das merkte ich in den Wochen danach, war er abwechselnd aufgebracht und melancholisch und oft beides gleichzeitig, vor allem, wenn ich ihm von meiner Familie erzählte.
Schon bald, nachdem wir uns zwischen Schwesternzimmer und Lastenaufzug kennengelernt hatten, kam Tann mich öfter zu Hause besuchen, und wir gingen in eines der tristen dunklen Cafés, die es in der Nähe gab, oder wir liefen ein Stück an der Isar entlang, und wenn wir zurück in meine Wohnung kamen, setzten wir uns aufs Bett und warteten, auf wen von uns beiden die Katze sich zuerst legen würde. Tann sagte, sein Lieblingsgeräusch sei das Wrrau, das der Körper der Katze machte, genau in dem Moment, in dem ihre Pfoten auf dem Boden aufkamen. Die ersten paar Male hatte Tann geniest, und seine Augen waren rot und noch kleiner geworden, nachdem er sie gestreichelt hatte, aber erst gewöhnte sich sein Körper an die Katze, dann gewann er sie lieb, und nach ein paar Wochen bat er mich um meinen Wohnungsschlüssel, um die Katze füttern zu können, wenn ich nicht zu Hause war. Dein Kühlschrank ist noch leerer als der Blick deines Vaters, Timna, hatte er sich bald beschwert. Das geht so nicht, du musst was essen, wenn du vom Krankenhaus nach Hause kommst. Am Abend darauf fand ich nach meiner Rückkehr Butter und Gemüse darin.
Vielleicht war es Tann in mancher Hinsicht besser ergangen als Babi und mir, weil sein Vater schon tot war. Unser Vater aber lebte noch. Manche betrachteten es als Wunder, dass Otto noch unter uns weilte, oder wie man das nennen mochte. Mal entfernte er sich ein Stück von diesem lebenden Zustand, dann erinnerte er sich an das, was ihn am Leben hielt: Er schlich sich wieder an, an das Leben, und an mich schlich er sich an; dann floss das Wasser tatsächlich aus seinen Lungen, dann begann er plötzlich zu schlucken und selbst zu atmen, es war wie in diesen Fernsehdokumentationen über die eurasische Steppe: Der lange Winter hört auf, der Schnee, der sich taub und dämpfend über die Mandschurei und die Puszta gelegt hat, schmilzt zusammen, und im Zeitraffer stößt sich ein junger Spross durch die Erde, er beschließt, Knospe zu werden, ein Orchester spielt Vivaldi, und die Knospe öffnet sich und ist ganz glänzend und prächtig, und man denkt daran, wie schön das Leben ist und wie kraftvoll die Natur, und andere törichte Sätze, die die britische Stimme aus dem Off einem einflüstert; selbst ganz benommen vom Geschehen.
Der Unterschied war: Mein Vater blühte so oft wieder auf, dass die Arzte den Kopf schüttelten und aussahen wie verdorrende Sonnenblumen im frühen Herbstwind und sagten, Mensch, euer Vati ist echt zäh, gell?
Ich bekam jeden einzelnen Zyklus von Vergehen und Wiederauferstehen mit. Unser Vater ist wie Jesus Christus, Herr Pfarrer, doch kontinuierlich, sagten wir dem katholischen Krankenhausseelsorger, der uns ansprach, nachdem er uns schon dreimal in die kleine Kammer hatte gehen sehen, in die wir verschwanden, um unsere Hände vor der Intensivstation zu desinfizieren und diese knisternden grünen Schürzen anzuziehen. Er lachte und fragte, ob wir Zwillinge seien, worauf Babi rief: Ich bin zwar viel großer, aber im Hirn ganz klein!, und da wurde der Seelsorger ein bisschen ernst und sagte, dass Humor ein guter Weg sei, mit den Geschehnissen umzugehen, und dass er uns alles Gute wünsche. (Geschehnisse, sagte der Herr Pfarrer dazu; meine schwere ungerechte Krankheit!, rief mein Vater; ich dachte: Endet unsere Geschichte hier? Ich dachte an die dicken Bände, die in Ottos Bücherregal standen und die alle irgendwas mit untergegangene Welt oder verlorene Kultur hießen, und an die vielen Sachen, die mir Otto jetzt vielleicht nie von sich würde erzählen können.)
Bei einem meiner nachmittäglichen Besuche wachte Otto, nachdem er zwei Wochen lang im Koma gelegen hatte, auf und schaute mich mit seinen großen braunen Augen, die ein bisschen nach Schilddrüsenüberfunktion aussahen, an und lächelte. Ich war seine Lieblingstochter, mich beleidigte er nur selten, während er meine Schwester häufig nur mit Arschloch ansprach. Timna, wie ist dein neues Leben, fragte er mich plötzlich, und ich lachte und sagte, Otto, welches neues Leben? Alles ist wie immer.
Man soll nicht anlügen seinen Vater!, antwortete Otto, und auch er lachte. Dabei war das, was ich gesagt hatte, gar nicht gelogen, denn mein Leben war zum größten Teil wirklich wie immer, nur der Teil mit Tann war neu.
© Kiepenheuer & Witsch Verlag, Köln 2021
S. 7-11
1
Mein zweiter Mann hieß Tann, und er kam aus einer Region, die Gäuboden hieß, und ich verstand, als wir uns das erste Mal im Krankenhausflur unterhielten, Goj-Boden und sagte, sehr gut, du kommst aus der fruchtbaren Erde, die einen Goj nach dem anderen hervorbringt, und ich komme aus Otto.
Ich kann mich noch genau erinnern, wie Tann mich damals anschaute. Er sah mir direkt in die Augen, und während ich überlegte, welche Augenfarbe er hatte, grün oder blau?, schaute er plötzlich wieder weg, vielleicht auf meine Nase oder auf das mit transparenter Plastikfolie überzogene Krankenhausbett. Er strich sich seine Haare zurück, seine Hand blieb am Hinterkopf stecken, und nun sah er aus wie jemand, der nach einer langen Zeit des gewaltsamen Nachdenkens der Lösung eines Problems ganz nah war, und ich wusste, dass er den seltsamen Satz verstanden hatte.
Tann besuchte jeden Samstag eine kleine alte Frau, die wie eine verpuppte Honigbiene in einem schäbigen Viererzimmer lag und auf ihre letzte Metamorphose wartete, und ich besuchte Otto, dessen Augen meist geschlossen waren und dessen Gesicht im Wachkoma einen vorwurfsvollen Ausdruck angenommen hatte, so als würde er dem lieben Gott zürnen (oder uns Töchtern: Hat man so etwas schon gesehen? Rabentöchter!). Ab und zu traten wir dann aus den Zimmern, trafen uns in der Mitte des Flurs, der gesetzlich Versicherte von den Privatpatienten, wie meinem Vater, trennte, und dann tranken Tann und ich zwei oder drei Tassen Kaffee in der Cafeteria, ohne wach zu werden. Aber Tann war auch ohne Kaffee fahrig; genau genommen, das merkte ich in den Wochen danach, war er abwechselnd aufgebracht und melancholisch und oft beides gleichzeitig, vor allem, wenn ich ihm von meiner Familie erzählte.
Schon bald, nachdem wir uns zwischen Schwesternzimmer und Lastenaufzug kennengelernt hatten, kam Tann mich öfter zu Hause besuchen, und wir gingen in eines der tristen dunklen Cafés, die es in der Nähe gab, oder wir liefen ein Stück an der Isar entlang, und wenn wir zurück in meine Wohnung kamen, setzten wir uns aufs Bett und warteten, auf wen von uns beiden die Katze sich zuerst legen würde. Tann sagte, sein Lieblingsgeräusch sei das Wrrau, das der Körper der Katze machte, genau in dem Moment, in dem ihre Pfoten auf dem Boden aufkamen. Die ersten paar Male hatte Tann geniest, und seine Augen waren rot und noch kleiner geworden, nachdem er sie gestreichelt hatte, aber erst gewöhnte sich sein Körper an die Katze, dann gewann er sie lieb, und nach ein paar Wochen bat er mich um meinen Wohnungsschlüssel, um die Katze füttern zu können, wenn ich nicht zu Hause war. Dein Kühlschrank ist noch leerer als der Blick deines Vaters, Timna, hatte er sich bald beschwert. Das geht so nicht, du musst was essen, wenn du vom Krankenhaus nach Hause kommst. Am Abend darauf fand ich nach meiner Rückkehr Butter und Gemüse darin.
*
Vielleicht war es Tann in mancher Hinsicht besser ergangen als Babi und mir, weil sein Vater schon tot war. Unser Vater aber lebte noch. Manche betrachteten es als Wunder, dass Otto noch unter uns weilte, oder wie man das nennen mochte. Mal entfernte er sich ein Stück von diesem lebenden Zustand, dann erinnerte er sich an das, was ihn am Leben hielt: Er schlich sich wieder an, an das Leben, und an mich schlich er sich an; dann floss das Wasser tatsächlich aus seinen Lungen, dann begann er plötzlich zu schlucken und selbst zu atmen, es war wie in diesen Fernsehdokumentationen über die eurasische Steppe: Der lange Winter hört auf, der Schnee, der sich taub und dämpfend über die Mandschurei und die Puszta gelegt hat, schmilzt zusammen, und im Zeitraffer stößt sich ein junger Spross durch die Erde, er beschließt, Knospe zu werden, ein Orchester spielt Vivaldi, und die Knospe öffnet sich und ist ganz glänzend und prächtig, und man denkt daran, wie schön das Leben ist und wie kraftvoll die Natur, und andere törichte Sätze, die die britische Stimme aus dem Off einem einflüstert; selbst ganz benommen vom Geschehen.
Der Unterschied war: Mein Vater blühte so oft wieder auf, dass die Arzte den Kopf schüttelten und aussahen wie verdorrende Sonnenblumen im frühen Herbstwind und sagten, Mensch, euer Vati ist echt zäh, gell?
Ich bekam jeden einzelnen Zyklus von Vergehen und Wiederauferstehen mit. Unser Vater ist wie Jesus Christus, Herr Pfarrer, doch kontinuierlich, sagten wir dem katholischen Krankenhausseelsorger, der uns ansprach, nachdem er uns schon dreimal in die kleine Kammer hatte gehen sehen, in die wir verschwanden, um unsere Hände vor der Intensivstation zu desinfizieren und diese knisternden grünen Schürzen anzuziehen. Er lachte und fragte, ob wir Zwillinge seien, worauf Babi rief: Ich bin zwar viel großer, aber im Hirn ganz klein!, und da wurde der Seelsorger ein bisschen ernst und sagte, dass Humor ein guter Weg sei, mit den Geschehnissen umzugehen, und dass er uns alles Gute wünsche. (Geschehnisse, sagte der Herr Pfarrer dazu; meine schwere ungerechte Krankheit!, rief mein Vater; ich dachte: Endet unsere Geschichte hier? Ich dachte an die dicken Bände, die in Ottos Bücherregal standen und die alle irgendwas mit untergegangene Welt oder verlorene Kultur hießen, und an die vielen Sachen, die mir Otto jetzt vielleicht nie von sich würde erzählen können.)
Bei einem meiner nachmittäglichen Besuche wachte Otto, nachdem er zwei Wochen lang im Koma gelegen hatte, auf und schaute mich mit seinen großen braunen Augen, die ein bisschen nach Schilddrüsenüberfunktion aussahen, an und lächelte. Ich war seine Lieblingstochter, mich beleidigte er nur selten, während er meine Schwester häufig nur mit Arschloch ansprach. Timna, wie ist dein neues Leben, fragte er mich plötzlich, und ich lachte und sagte, Otto, welches neues Leben? Alles ist wie immer.
Man soll nicht anlügen seinen Vater!, antwortete Otto, und auch er lachte. Dabei war das, was ich gesagt hatte, gar nicht gelogen, denn mein Leben war zum größten Teil wirklich wie immer, nur der Teil mit Tann war neu.
Dana von Suffrin „Otto“
© Kiepenheuer & Witsch Verlag, Köln 2021
S. 7-11
Übersetzt von Zofia Sucharska
Eurazjatycki step wiosną
Mój drugi mąż miał na imię Tann i pochodził z regionu, który nazywa się Gäuboden i gdy po raz pierwszy rozmawialiśmy na szpitalnym korytarzu, usłyszałam gojboden, bardzo dobrze, powiedziałam, pochodzisz z płodnej ziemi, która wydaje jednego goja po drugim, a ja pochodzę z Ottona.
Pamiętam dokładnie, jak popatrzył na mnie wtedy Tann. Spojrzał mi prosto w oczy, a gdy ja się zastanawiałam, jaki ma kolor oczu, zielony czy niebieski, on nagle przeniósł wzrok na coś innego, może na mój nos albo na szpitalne łóżko powleczone przezroczystą folią. Odgarnął włosy z czoła, po czym zatrzymał rękę z tyłu głowy i nagle wyglądał jak ktoś, kto po dłuższej chwili forsownych dociekań znalazł się bardzo blisko rozwiązania problemu, a ja wiedziałam, że zrozumiał to dziwne sformułowanie.
Tann co sobotę odwiedzał drobną starszą panią, która niczym poczwarka pszczoły leżała w nędznej czteroosobowej sali, oczekując na ostateczną metamorfozę, ja zaś odwiedzałam Ottona. Zazwyczaj miał zamknięte oczy, a jego twarz przybierała w śpiączce wyraz pełen wyrzutu, jak gdyby gniewał się na Pana Boga (albo na nas, własne dzieci, kto to widział, wyrodne córki!). Od czasu do czasu wychodziliśmy z pokojów i spotykaliśmy się pośrodku korytarza oddzielającego pacjentów objętych publiczną opieką zdrowotną od tych leczących się prywatnie jak mojego ojca, po czym wypijaliśmy w bufecie dwie czy trzy kawy, które wcale nas nie rozbudzały. Tann był zresztą nerwowy nawet bez kawy; dokładnie rzecz biorąc, co zauważyłam dopiero później, na przemian ogarniało go wzburzenie i melancholia, a często jedno i drugie na raz, zwłaszcza gdy opowiadałam mu o swojej rodzinie.
Już na krótko po tym, jak poznaliśmy się pomiędzy pielęgniarską dyżurką i szpitalną windą, Tann zaczął coraz częściej odwiedzać mnie w domu, po czym wychodziliśmy do jednej z ponurych, ciemnych kawiarni w okolicy albo szliśmy kawałek wzdłuż Izary i gdy wracaliśmy do mojego mieszkania, siadaliśmy na łóżku, czekając, na kim w pierwszej kolejności położy się kot. Tann powiedział, że jego ulubionym odgłosem jest wrrau wydobywające się z kociego ciała dokładnie w chwili, gdy łapy zwierzęcia dotykają podłogi. W trakcie kilku pierwszych wizyt wystarczyło, że pogłaskał kota i już zaczynał kichać, a jego oczy robiły się czerwone i jeszcze mniejsze; jednak z czasem ciało przyzwyczaiło się do kota, potem sam go polubił, a po kilku tygodniach poprosił mnie o klucz do mieszkania, żeby pod moją nieobecność karmić zwierzaka. Wkrótce zaczął się skarżyć, Timno, twoja lodówka jest jeszcze bardziej pusta niż wzrok twojego ojca. Tak nie można. Po powrocie ze szpitala musisz jeść. Następnego dnia wieczorem znalazłam w niej masło i warzywa.
Być może Tann pod pewnymi względami radził sobie lepiej ode mnie i od Babi, bo jego ojciec już umarł. A nasz jeszcze nie. Niektórzy za cud uważali, że Otto – o ile można to tak ująć – wciąż bawi wśród nas. Czasem oddalał się odrobinę od tego żywego stanu, po czym sobie przypomniał, co trzyma go przy życiu i znów zacząć zbliżać się cichaczem, do życia i do mnie; wtedy woda faktycznie wypływała mu z płuc, zaczynał przełykać i samodzielnie oddychać, zupełnie jak w tych telewizyjnych dokumentach o stepie eurazjatyckim: Długa zima dobiega końca i śnieg zalegający w Mandżurii i Puszcie zaczyna topnieć, parować i w przyspieszonym tempie z ziemi wybija się latorośl, która postanawia zamienić się w pąk, orkiestra gra Vivaldiego i pąk się otwiera, okazały i lśniący, a widz rozmyśla o tym, jak piękne jest życie i potężna natura i jeszcze o innych frazesach, które głos z brytyjskim akcentem szepcze mu z offu, sam całkowicie pochłonięty biegiem wydarzeń.
Była między nimi tylko jedna różnica: Ojciec rozkwitał tak często, że lekarze kręcili głowami, przypominając wyschnięte słoneczniki na wczesnym jesiennym wietrze i mówili: Rany, wasz tato jest nie do zdarcia, co?
Śledziłam każdy cykl przemijania i zmartwychwstania. Proszę księdza, nasz ojciec jest jak Jezus Chrystus, tylko że bez przerwy, powiedziałyśmy szpitalnemu katolickiemu duszpasterzowi, który zwrócił się do nas, bo już trzykrotnie widział, jak znikamy w małym pomieszczeniu, żeby przed wejściem na intensywną terapię zdezynfekować ręce i założyć szeleszczący zielony fartuch. Zaśmiał się i spytał, czy jesteśmy bliźniaczkami, na co Babi wykrzyknęła: Ciało mam dużo większe, ale umysł malutki!, na co ksiądz nieco spoważniał i stwierdził, że humor to dobra metoda radzenia sobie z różnymi zdarzeniami i że życzy nam wszystkiego dobrego. (Zdarzeniami, tak to ujął ksiądz; Moją ciężką niesprawiedliwą chorobą!, wykrzyknął ojciec, a ja pomyślałam: Czy nasza historia tutaj się kończy? Pomyślałam o przepastnych tomach stojących na regale z książkami Ottona, które miały w tytule zaginiony świat albo utraconą kulturę i o wielu rzeczach, których Otto być może sam by mi nigdy nie opowiedział).
Podczas jednych z popołudniowych odwiedzin Otto przebudził się po dwutygodniowej śpiączce, spojrzał na mnie wielkimi brązowymi oczami, których wygląd wskazywał na lekką nadczynność tarczycy i uśmiechnął się. Byłam jego ulubioną córką, obrażał mnie rzadko, podczas gdy do mojej siostry często zwracał się jedynie per smarkula. Timno, jak tam twoje nowe życie, zapytał nagle, a ja wybuchnęłam śmiechem i zapytałam: Ottonie, jakie nowe? Wszystko po staremu.
Oszukiwać własnego ojca nie należy!, odparł Otto, także ze śmiechem. Przy czym to, co powiedziałam, wcale nie było kłamstwem, bo moje życie w znacznej mierze faktycznie wyglądało tak jak zawsze, nowy był w nim jedynie Tann.
© Kiepenheuer & Witsch Verlag, Köln 2021
S. 7-11
Übersetzt von Zofia Sucharska
1
Eurazjatycki step wiosną
Mój drugi mąż miał na imię Tann i pochodził z regionu, który nazywa się Gäuboden i gdy po raz pierwszy rozmawialiśmy na szpitalnym korytarzu, usłyszałam gojboden, bardzo dobrze, powiedziałam, pochodzisz z płodnej ziemi, która wydaje jednego goja po drugim, a ja pochodzę z Ottona.
Pamiętam dokładnie, jak popatrzył na mnie wtedy Tann. Spojrzał mi prosto w oczy, a gdy ja się zastanawiałam, jaki ma kolor oczu, zielony czy niebieski, on nagle przeniósł wzrok na coś innego, może na mój nos albo na szpitalne łóżko powleczone przezroczystą folią. Odgarnął włosy z czoła, po czym zatrzymał rękę z tyłu głowy i nagle wyglądał jak ktoś, kto po dłuższej chwili forsownych dociekań znalazł się bardzo blisko rozwiązania problemu, a ja wiedziałam, że zrozumiał to dziwne sformułowanie.
Tann co sobotę odwiedzał drobną starszą panią, która niczym poczwarka pszczoły leżała w nędznej czteroosobowej sali, oczekując na ostateczną metamorfozę, ja zaś odwiedzałam Ottona. Zazwyczaj miał zamknięte oczy, a jego twarz przybierała w śpiączce wyraz pełen wyrzutu, jak gdyby gniewał się na Pana Boga (albo na nas, własne dzieci, kto to widział, wyrodne córki!). Od czasu do czasu wychodziliśmy z pokojów i spotykaliśmy się pośrodku korytarza oddzielającego pacjentów objętych publiczną opieką zdrowotną od tych leczących się prywatnie jak mojego ojca, po czym wypijaliśmy w bufecie dwie czy trzy kawy, które wcale nas nie rozbudzały. Tann był zresztą nerwowy nawet bez kawy; dokładnie rzecz biorąc, co zauważyłam dopiero później, na przemian ogarniało go wzburzenie i melancholia, a często jedno i drugie na raz, zwłaszcza gdy opowiadałam mu o swojej rodzinie.
Już na krótko po tym, jak poznaliśmy się pomiędzy pielęgniarską dyżurką i szpitalną windą, Tann zaczął coraz częściej odwiedzać mnie w domu, po czym wychodziliśmy do jednej z ponurych, ciemnych kawiarni w okolicy albo szliśmy kawałek wzdłuż Izary i gdy wracaliśmy do mojego mieszkania, siadaliśmy na łóżku, czekając, na kim w pierwszej kolejności położy się kot. Tann powiedział, że jego ulubionym odgłosem jest wrrau wydobywające się z kociego ciała dokładnie w chwili, gdy łapy zwierzęcia dotykają podłogi. W trakcie kilku pierwszych wizyt wystarczyło, że pogłaskał kota i już zaczynał kichać, a jego oczy robiły się czerwone i jeszcze mniejsze; jednak z czasem ciało przyzwyczaiło się do kota, potem sam go polubił, a po kilku tygodniach poprosił mnie o klucz do mieszkania, żeby pod moją nieobecność karmić zwierzaka. Wkrótce zaczął się skarżyć, Timno, twoja lodówka jest jeszcze bardziej pusta niż wzrok twojego ojca. Tak nie można. Po powrocie ze szpitala musisz jeść. Następnego dnia wieczorem znalazłam w niej masło i warzywa.
*
Być może Tann pod pewnymi względami radził sobie lepiej ode mnie i od Babi, bo jego ojciec już umarł. A nasz jeszcze nie. Niektórzy za cud uważali, że Otto – o ile można to tak ująć – wciąż bawi wśród nas. Czasem oddalał się odrobinę od tego żywego stanu, po czym sobie przypomniał, co trzyma go przy życiu i znów zacząć zbliżać się cichaczem, do życia i do mnie; wtedy woda faktycznie wypływała mu z płuc, zaczynał przełykać i samodzielnie oddychać, zupełnie jak w tych telewizyjnych dokumentach o stepie eurazjatyckim: Długa zima dobiega końca i śnieg zalegający w Mandżurii i Puszcie zaczyna topnieć, parować i w przyspieszonym tempie z ziemi wybija się latorośl, która postanawia zamienić się w pąk, orkiestra gra Vivaldiego i pąk się otwiera, okazały i lśniący, a widz rozmyśla o tym, jak piękne jest życie i potężna natura i jeszcze o innych frazesach, które głos z brytyjskim akcentem szepcze mu z offu, sam całkowicie pochłonięty biegiem wydarzeń.
Była między nimi tylko jedna różnica: Ojciec rozkwitał tak często, że lekarze kręcili głowami, przypominając wyschnięte słoneczniki na wczesnym jesiennym wietrze i mówili: Rany, wasz tato jest nie do zdarcia, co?
Śledziłam każdy cykl przemijania i zmartwychwstania. Proszę księdza, nasz ojciec jest jak Jezus Chrystus, tylko że bez przerwy, powiedziałyśmy szpitalnemu katolickiemu duszpasterzowi, który zwrócił się do nas, bo już trzykrotnie widział, jak znikamy w małym pomieszczeniu, żeby przed wejściem na intensywną terapię zdezynfekować ręce i założyć szeleszczący zielony fartuch. Zaśmiał się i spytał, czy jesteśmy bliźniaczkami, na co Babi wykrzyknęła: Ciało mam dużo większe, ale umysł malutki!, na co ksiądz nieco spoważniał i stwierdził, że humor to dobra metoda radzenia sobie z różnymi zdarzeniami i że życzy nam wszystkiego dobrego. (Zdarzeniami, tak to ujął ksiądz; Moją ciężką niesprawiedliwą chorobą!, wykrzyknął ojciec, a ja pomyślałam: Czy nasza historia tutaj się kończy? Pomyślałam o przepastnych tomach stojących na regale z książkami Ottona, które miały w tytule zaginiony świat albo utraconą kulturę i o wielu rzeczach, których Otto być może sam by mi nigdy nie opowiedział).
Podczas jednych z popołudniowych odwiedzin Otto przebudził się po dwutygodniowej śpiączce, spojrzał na mnie wielkimi brązowymi oczami, których wygląd wskazywał na lekką nadczynność tarczycy i uśmiechnął się. Byłam jego ulubioną córką, obrażał mnie rzadko, podczas gdy do mojej siostry często zwracał się jedynie per smarkula. Timno, jak tam twoje nowe życie, zapytał nagle, a ja wybuchnęłam śmiechem i zapytałam: Ottonie, jakie nowe? Wszystko po staremu.
Oszukiwać własnego ojca nie należy!, odparł Otto, także ze śmiechem. Przy czym to, co powiedziałam, wcale nie było kłamstwem, bo moje życie w znacznej mierze faktycznie wyglądało tak jak zawsze, nowy był w nim jedynie Tann.
Impressum
Der Auszug aus dem Roman kann dank freundlicher Unterstützung des deutschen Kiepenheuer & Witsch Verlags auf dem Länderportal des Goethe-Instituts Polen veröffentlicht werden.
Der Auszug aus dem Roman sowie Informationen zum Buch und zur Autorin wurden von Zofia Sucharska von dem Polnischen Verband der Literaturübersetzer ins Polnische übersetzt.
Der Polnische Verband der Literaturübersetzer ist ein im Jahr 2010 gegründeter Verband, zu welchem derzeit über 500 Übersetzer*Innen weit verstandener Literatur gehören, sowohl der fremdsprachigen Werken, als auch der polnischen. Der STL hat zum Ziel, die Literaturübersetzer*Innen zu mobilisieren und miteinander integrieren, ihre Interessen zu schützen und die Weiterentwicklung zu fordern, sowie einen Beitrag zu der Förderung der Literatur und des Lesens, der Pflege der guten Verlagskultur und der polnischen Sprache zu leisten, sowie die Zusammen mit Kulturorganisationen auszubauen.
Der Auszug aus dem Roman sowie Informationen zum Buch und zur Autorin wurden von Zofia Sucharska von dem Polnischen Verband der Literaturübersetzer ins Polnische übersetzt.
Der Polnische Verband der Literaturübersetzer ist ein im Jahr 2010 gegründeter Verband, zu welchem derzeit über 500 Übersetzer*Innen weit verstandener Literatur gehören, sowohl der fremdsprachigen Werken, als auch der polnischen. Der STL hat zum Ziel, die Literaturübersetzer*Innen zu mobilisieren und miteinander integrieren, ihre Interessen zu schützen und die Weiterentwicklung zu fordern, sowie einen Beitrag zu der Förderung der Literatur und des Lesens, der Pflege der guten Verlagskultur und der polnischen Sprache zu leisten, sowie die Zusammen mit Kulturorganisationen auszubauen.
© Der Polnische Verband der Literaturübersetzer